Μεγάλη Δευτέρα, ψώνια στο Σούπερ Μάρκετ Εγνατία στον Λαγκαδά. Λουκανικόπιτα, κοτόπιτα, τσουρεκάκια, Μίλκο σοκολατούχο γάλα, Ντορίτος.
Στο ταμείο ένα μωράκι δυνατό, τεράστια γαλάζια μάτια, καστανά μαλλιά, γαλλική μύτη, τρύπα στην μύτη από σκουλαρίκι, καπέλο καπετάνιου, φανελάκι που γράφει «Εγνατία» στην θέση της καρδιάς, μικρό αλλά πολύ στητό στήθος, καλλίπυγος, με μια τάση να ξεφύγει στα κιλά όταν ξεπεράσει τα 25 της τα χρόνια.
Δείχνει σκυθρωπό, νευρικό, δεν θέλει να βρίσκεται εκεί, σαν να νιώθει ότι δεν ανήκει εκεί.
Και δεν ανήκει εκεί, ανήκει πλέον στην καρδιά μου, και στις θύμησες μου.
Κάθε γυναίκα πρέπει να έχει το τραγούδι της, κάθε άντρας που είναι ικανός να αγαπήσει πρέπει να είναι ικανός να γράφει και τραγούδια για αυτή που αγάπησε.
Και αυτό είναι το τραγούδι αυτής της μικρούλας, της αξίζει, και της πρέπει να έχει το τραγούδι της.
Δικό σου.
Το προσωπάκι το σκυθρωπό στέκει στο ταμείο μοναχό
καπέλο καπενανίσιο, δεν μένει ίσιο, στο κεφάλι που αγαπώ
το όνομα σου δεν τόλμησα να ρωτήσω, γαλάζιο μου μωρό
Κατερίνα κάθε μια που αγάπησα, Κατερίνα και εσένα θα σε πω.
Άτιμη και άπονη τεστοστερόνη
που ντεμέκ ο χρόνος σε μειώνει
πέντε στις δεκαετίες από μπροστά
αλλά νιώθω ακόμη σαν δεκαεπτά
Μύτη, μεγάλη αλλά γαλλική, σαν του ξιφία σουβλερή
τα φρύδια μεγάλα δαντελωτά, των ματιών σου η σκεπή
δυο πελώριες δρακολίμνες , το βλέμμα σου το μαβί
μαλλί μελιτζανί, αλλά για αυτό φταίει η καρδιακή ανακοπή
Τι θέλεις εσύ εδώ, πως χαραμίζεις άδικα εαυτό, παραδείσιο μου πτηνό
δεν είσαι εσύ για να γεμίζεις ράφια, ή να κόβεις ζαμπόνια σε κάθε Λαγκαδιανο
για σένα είναι το πάλκο, ή αίθουσα η κινηματογραφική, του Ινσταγκράμ η ζωή
εσύ είσαι για Λιλί Μουρλέν*, την αξία σου δεν γνωρίζεις, καψούρα μου μικρή
Άτιμη και άπονη τεστοστερόνη
που ντεμέκ ο χρόνος σε μειώνει
πέντε στις δεκαετίες από μπροστά
αλλά νιώθω ακόμη σαν δεκαεπτά
Το στήθος σου μικρό-μεσαίο, αντιβαρυτικό, “Eγνατία” γράφει, χμμμ στιλ ευρωπαϊκό
το πύγος σου προκλητικό, διπύθμενο θερμαινόμενο με ανάδευση, τριφασικό
σου ρίχνω ένα κεφάλι, το στόμα σου στην καρδιά μου φτάνει, για το φιλί το καυτό
δεν φταις εσύ, φταίω εγώ, που στα χρόνια σου ρίχνω διπλό σκορ, συν άλλα οκτώ
Η τρύπα στην σουβλερή την μύτη, όπου μπαίνει το διαμαντένιο το σκουλαρίκι
στα χείλη μου ανήκει, να στην αρχίσω στα φιλιά, είσαι το γλυκό μου τεφαρίκι
σε κοιτάω, δεν μιλάω, μόνο ξέρω να καρδιοχτυπάω, καθώς σου δίνω τα λεφτά
γυρνάς με κοιτάς, θέλω να πεις ότι με αγαπάς, ευχαριστούμε λες, να μας έρθετε ξανά
Άτιμη και άπονη τεστοστερόνη
που ντεμέκ ο χρόνος σε μειώνει
πέντε στις δεκαετίες από μπροστά
αλλά νιώθω ακόμη σαν δεκαεπτά
*Προφανέστατα αναφέρεται ο έρωτας στην Λιλί Μαρλέν
Να μελοποιηθεί, όταν πεθάνω, στον ρυθμό του «Αχ Ευλαμπία» του Γιάννη Γιοκαρίνη.
Λάζαρος Μότσανος
Μάρκετ Εγνατία 14/4/2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου