Χθες (13/06/2024) στις 9 το απόγευμα με παίρνει τηλέφωνο μια πελάτισσα μου από τον Λαγκαδά, και μου λέει "Λάζαρε μου έχουμε ένα μελίσσι στο δέντρο μας στο σπίτι μας στο Λαγκαδά!!! Θα έρθεις να το πάρεις? Είναι στο μέγεθος μπάλας!" και ανταπαντώ σαν εξυπνάκιας εγώ "Μπάλα του Μπάσκετ, ή μπάλα του ποδοσφαίρου?" (Μπάλα του Μπάσκετ είναι 8-9 πλαίσια πληθυσμού, μπάλα του ποδοσφαίρου 4-5 πλαίσια πληθυσμού), κάτι που της φάνηκε πολύ αστείο και συνεχίζει "Να αν μπορείς να τον πάρεις καλά θα είναι", για να συνεχίζω εγώ κοιτάζοντας έξω να έχει ήδη σκοτεινιάσει και να είναι έτοιμος ο καιρός να βρέξει (και έβρεξε κατά τις 11) και να λέω "Οκ θα έρθω αλλά αύριο το πρωί εάν υπάρχει ακόμη ο αφεσμός, γιατί εάν είναι η πρώτη τοποθέτηση του ( Πως θα είναι η πρώτη τοποθέτηση του? Υπάρχει κανένας γείτονας τους που έχει μελίσσια? Τέτοια ώρα τέτοιες χαζομάρες λες!) μπορεί να φύγει μέσα στην επόμενη μέρα (γιατί δεν ρωτάς πόσες μέρες είναι εκεί? Γιατί θεωρείς δεδομένο και ότι έχουν δει τον αφεσμό με που έκατσε στο δέντρο, ή ότι σε ειδοποίησαν την ημέρα που τον αντελήφθησαν, ή το ακόμη χειρότερο, ότι είσαι ο πρώτος μελισσοκόμος που ειδοποίησαν? Λάθη πρωτάρη μελισσοκόμου όλα τα παραπάνω!!!) οπότε εάν είναι ακόμη εκεί ο αφεσμός το πρωί ειδοποιήστε με να έρθω από τον Σοχό, για να είναι και κάποιος στο σπίτι όταν φτάσω μετά από 35-40 λεπτά στον Λαγκαδά", "Έγινε Λάζαρε μου εάν είναι το πρωί στο δέντρο θα σε ειδοποιήσω να έρθεις να το πάρεις".
Κλείνει το τηλέφωνο, και αμέσως εμένα με ζώνουν τα μαύρα φίδια. Κάθε αφεσμός που ήθελε να τον μαζεύω κάποιος που δεν ήταν μελισσοκόμος ήταν πολύ, πολύ, πολύ δύσκολη περίπτωση, με ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας! Δυστυχώς οι μη μελισσοκόμοι δεν φιλτράρουν σωστά τις καταστάσεις, και αφεσμούς που ένας μελισσοκόμος θα τους άφηνε σίγουρα (ένας επαγγελματίας μελισσοκόμος μάλλον!) αυτοί θεωρούν ότι είναι αφεσμοί εύκολοι για να παρθούν (ή ότι αξίζουν τον κόπο, και κυρίως το ρίσκο για να παρθούν). Αφεσμοί που εάν στους προτείνει άλλος μελισσοκόμος να τους πάρεις θα τον στείλεις να πάει να γαμηθεί άμεσα! Θα του πετάξεις ένα "Δεν μπορείς να τον πάρεις αυτόν τον αφεσμό-Χάρο και για αυτό το ρίχνεις σε εμένα για να με γαμήσεις? Τόσο πολύ με συμπαθείς ως άτομο!?!?! Να πας να γαμηθείς και εσύ, και ο άπιαστος αφεσμός σου!"
Τρεις χαρακτηριστικές περιπτώσεις μου έρχονται στον νου μου. Πρώτη με έναν γείτονα μου, μετακόμισε σε νέο εργοστάσιο η επιχείρηση του και εκεί υπήρχε ένας αφεσμός, Μου λέει το και το, αφεσμός, εργοστάσιο, Ωραιόκαστρο. Ποιος πάει τώρα στο Ωραιόκαστρο (1 ώρα και 15 λεπτά για να πας από τον Σοχό εκεί και άλλα τόσα για να γυρίσεις) για έναν αφεσμό? Αλλά μου έρχεται αμέσως η ιδέα ότι εκεί έχω έναν μελισσοκομικό προμηθευτή, και ένα φιλαράκι που δουλεύει εκεί που είναι μελισσοκόμος, του λέω "Αφεσμός σε ένα εργοστάσιο στα 300-400 μέτρα από εσάς, γείτονας, λίγο δύσκολος άνθρωπος, μάλλον θα είναι δύσκολος και ο αφεσμός, αμαρτία να πάει χαμένος, αμαρτία να έρθω εγώ μέχρι εκεί, δεν ξέρω την κατάσταση πως είναι, πάνε εάν θέλεις εσύ να το πάρεις, εάν έχεις ευκαιρία, αυτό είναι το τηλέφωνο του να συνεννοηθείτε". Αυτός με την σειρά του λέει σε ένα φιλαράκι του από το Ωραιόκαστρο (ερασιτέχνη μελισσοκόμο) εάν θέλει να πάει αυτός να πάρει τον αφεσμό (Ναι! Έτσι ακριβώς είναι η κατάσταση με τους επαγγελματίες μελισσοκόμους! Σιγά μην ασχοληθείς με έναν αφεσμό όταν έχεις εκατοντάδες μελίσσια, ιδίως με αφεσμό που δεν είναι από τα μελισσοκομεία σου, και που θα σε βγάλει τελείως από το πρόγραμμα σου για να τον πάρεις). Τον παίρνω μετά από ώρες για να μάθω εάν έκαναν την δουλειά για τον γείτονα "Όχι" μου λέει " Πήγε το παιδί εκεί μαζί με ένα άλλο φίλο του για να τον πάρουν, ήταν μέσα σε έναν τοίχο (ιχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ!), του είπαν ότι πρέπει να σκάψουν τον τοίχο για να το πάρουν από εκεί το μελίσσι, τους είπε ότι αυτό αποκλείεται, και τους είπε να την βουλώσουν την είσοδο του μελισσιού για να σκάσει, αυτοί αρνήθηκαν να κάνουν κάτι τέτοιο και έφυγαν!" Ιχχχχχχχ τι σφαίρα γλύτωσα!?!? Να μου έλεγε κάτι τέτοιο ο γείτονας μου και να έψαχνα εγώ ένα διπλωματικό τρόπο για να του πω να πάει να γαμηθεί!
Δεύτερη περίπτωση με παίρνει τηλέφωνο ένας από τους φίλους του πατέρα μου που είχα να ακούσω την φωνή του από τότε που πέθανε ο πατέρας μου, πριν από καμία εικοσαετία (και φυσικά ούτε καν είχε αγοράσει ποτέ μέλι από μένα, παρόλο που ήμαστε στο ίδιο χωριό!) μου λέει "Να Λαζαράκι, έχουμε ένα μελίσσι εδώ στο φυτώριο εάν θέλεις έλα να το πάρεις, δεν είναι πολύς κόπος, στο πί και φι θα το πάρεις!", "Χμμμμμμ σε τι δέντρο είναι ακριβώς? Κερασιά? Μηλιά? Ροδακινιά? (και τα τρία εάν τα κλαδεύεις είναι σε ψιλο-ανθρώπινα μεγέθη, με την κερασιά να είναι το μεγαλύτερο από αυτά, αλλά και αυτή δεν είναι σε τεράστια μεγέθη)", "Εεεεε όχι ακριβώς, δεν είναι σε οπωροφόρο!" τον βλέπω ότι δεν απαντά στην ερώτηση και αμέσως χτυπάνε καμπανάκια "Ναι! Σε τι δέντρο είπαμε ότι είναι?" επιμένω "Αααααα να! Είναι σε μια καρυδιά (η Καρυδιά είναι το μεγαλύτερο δέντρο σε μέγεθος - όγκο εάν την αφήσεις για δεκαετίες, και ίσως να είναι και το ψιλότερο επίσης, η Καστανιά είναι επίσης τεράστιο δέντρο, η Μουριά, το πλατάνι, και ορισμένα από τα πεύκα φτάνουν σε τέτοιο ύψος, αλλά όχι σε τέτοιους όγκους), μια τρύπα έχει ψιλά, και από εκεί μπαίνουν οι μέλισσες (τρύπα ψιλά σε καρυδιά είναι τουλάχιστον 8-10 μέτρα, τουλάχιστον στις καρυδιές του Σοχού που είναι τεράστιες γιατί έχουν φυτευτεί επί Τουρκοκρατίας!)", "Εεεε αυτή την στιγμή δεν μπορώ να έρθω, πρέπει να κάνω μετακινήσεις και καπάκι τρύγο (Όχι! Χα χα χα), δεν ευκαιρώ, δεν έχω και κυψέλες γιατί έκοψα πολλές παραφυάδες , δεν θέλω και παραπάνω μελίσσια στην πραγματικότητα, πες στον ******* να έρθει να το πάρει εάν θέλει (που και από αυτόν παίρνεις και μέλι σε τελική ανάλυση! Μην μας θυμάσαι ότι υπάρχουμε μόνο για τα στραβά και τα ανάποδα!)" μου το έκλεισε στα μούτρα τελείως θυμωμένος (και εξακολούθησε να μην παίρνει μέλι από μένα, όπως ήδη έκανε όλη την προηγούμενη δεκαετία, μέχρι που πέθανε και τον ξέγραψα στα σίγουρα και από δυνητικά πιθανό (λέμε τώρα) πελάτη μου! Χα χα χα).
Τρίτη περίπτωση πελάτης μου αυτή την φορά, αλλά σε μικρό ποσότητες, μου λέει "Λάζαρε έχουμε ένα μελίσσι στο σπίτι στο χωριό (30 χιλιόμετρα μακριά) έλα να το πάρεις εάν γίνεται" , "Σε τι σημείο είναι?", " Ααααα χαμηλά!", οκ πάω με κυψέλη, καπνιστήρια, στολές, ξέστρα, βρίσκω το σπίτι του, με οδηγεί στην πίσω πλευρά του, τι να δω?
Στον δεύτερο όροφο λίγο πριν τα κεραμίδια υπήρχε μια τρύπα από όπου έμπαινε η σωλήνα του αιρ κοντίσιον και από εκεί μπαινόβγαιναν οι μέλισσες με τρελό ρυθμό. Κάθετος τοίχος 8 μέτρων χωρίς καμία πρόσβαση στην κορυφή του, είτε από σκάλες, είτε από παράθυρα. Του λέω "Αυτό το μελίσσι δεν έχει έρθει τώρα σε αυτό το σημείο! Είναι τουλάχιστον εικοσάρι σε μέγεθος για να έχει τέτοια ροή, είναι τουλάχιστον ένα χρόνο εκεί, και στάνταρ θα έχει ήδη σμηνουργήσει και αυτό!" , τον βλέπω να χαμογελάει και λέει "Αααα λύκος είσαι, δεν σου ξεφεύγει τίποτα, ναι έχει πάνω από ένα χρόνο εκεί, μια φορά έφυγε και ένα σμήνος από αυτό! Τι κάνουμε τώρα?", "Σκάλα έχεις για να ανέβω μέχρι εκεί πάνω? Όχι ε? Σκαρπέλο και βάριό έχεις? Θα πρέπει να σκαφτεί όλος ο τοίχος για να βγει αυτό (ναι ξέρω υπάρχει και η μέθοδος με τα δύο σφυριά και το ρυθμικό χτύπημα για να το βγάλεις! Αλλά δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να το παίζω ο "μικρός τυμπανιστής" πάνω σε μια σκάλα 8 μέτρων για έναν αφεσμό! Χα χα χα)" ," Όχι δεν έχω ούτε σκάλα, ούτε σκαρπέλο και βάριό, αλλά και δεν θέλω να χαλάσουμε τον τοίχο για να το βγάλουμε, άλλος τρόπος δεν υπάρχει?" "Όχι!" απαντώ, και ευχαριστώ από μέσα μου τον Θεό για αυτές τις ελλείψεις του σε υλικό (και θέληση), και του αφήνω την κυψέλη για να πιάσει τον επόμενο αφεσμό που θα κάνει αυτό το "υπέροχο" και άγριο μελίσσι (μπούρδες! Χωρίς θεραπείες για την βαρρόα? Δεν υπάρχει περίπτωση να βγάλει και δεύτερη χρονιά!) και την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια!
Να δεις που θα είναι καμία τέτοια κωλοπερίπτωση και αυτή λέω. Ζέστη παρόλη την βροχή, αγχώθηκα και για το αυριανό (σημερινό πλέον) χώσιμο, ξυπνώ στις 3:20 το βράδυ, η ενδοβοή στα αυτιά με εμποδίζει να ξανακοιμηθώ, "Καλό μπελά έβαλα στο κεφάλι μου, ακόμη δεν πήγα εκεί και ήδη με έχει χαλάσει την μέρα μου".
Περιμένω τηλέφωνο όλο το πρωί (που για μένα ξεκίνησε από τις 3 το βράδυ!) έχοντας φορτώσει μια κυψέλη με μελωμένα πλαίσια στο φορτηγό, έχω πάρει κλαδευτήρι και πριόνι, τα τσιγκέλια - προεκτάσεις του χεριού, το κοντάρι με το υδροδοχείο για να πιάνω αφεσμούς από ψιλά, αλοιφή για αφεσμούς, και σπρέι για αφεσμούς, για να καλύψω όλες τις πιθανότητες και τους βαθμούς δυσκολίας.
Ήδη μου έχει πει η πελάτισσα μου ότι ο άντρας της έχει "μεγάλη σκάλα" (και πάλι δεν χτύπησαν καμπανάκια μέσα μου! Απαράδεκτος!) αλλά και "κλαδευτήρι" (και εγώ έχω αβέρτα κλαδευτήρια!!! Γιατί τόνισε τόσο αυτή την λεπτομέρεια?). Στις 9 το πρωί μου στέλνει μήνυμα "Καλημέρα Λάζαρε το μελίσσι είναι στην θέση του και σε περιμένει" την παίρνω τηλέφωνο και της λέω "Σε 40-45 λεπτά θα είμαι εκεί, μισή ώρα για να έρθω από τον Σοχό και κανένα δεκάλεπτο για να ετοιμαστώ (ήδη ήμουν έτοιμος), δεν μου λες πόσο ψιλά είναι ο αφεσμός? Δεν πιστεύω να είναι ψιλά στα 5-7 μέτρα? Ε?" δεν απάντα αμέσως (πάντα κακό σημάδι αυτό! Χα χα χα) στο τέλος απαντά "Αααα όχι στο 1-1,5 μέτρο είναι, έχει και σκάλα ο άντρας μου!", "Ενάμιση μέτρο? Ούτε σκάλα θα χρειασθούμε!" πετάω εγώ άνετος μετά από την απάντηση της (και εάν προσέξατε εξακολουθώ να κάνω ένα βασικό λάθος! Δεν έχω ρωτήσει καν σε τι δέντρο είναι! Καθαρό λάθος πρωτάρη μελισσοκόμου!), "Θα είμαι εκεί σε 40 λεπτά!".
30 χιλιόμετρα μετά και 40 λεπτά περάσανε και φτάνω στο σπίτι τους, παίρνω τηλέφωνο, είμαι στην τάδε οδό, το σπίτι σας έχει σημαία από έξω? Ναι ε? Θα περιμένω τον άντρα σου, έρχεται με το ποδήλατο σε ένα λεπτό? Τέλεια! Περιμένω.
Κοιτάζω την αυλή τους, περιμένω να δω κανένα οπωροφόρο δέντρο, κανένα καλλωπιστικό, βλέπω μόνο δύο δέντρα.
Είναι μουριές!
Την κάτσαμε την βάρκα!
Ποιο 1,5 μέτρο λέω δυνατά, 1,5 μέτρο απόσταση από την Σελήνη?
Ακριβώς την στιγμή που λέω δυνατά το παραπάνω τσουπ και ο άντρας της που έχει ακούσει όλη την φράση.
Με κοιτάζει στα μάτια, απλώς σηκώνω τον δείκτη του δεξιού χεριού, και λέω "ΨΙΛΑ", ανταπαντά "Έχουμε σκάλα", "Stairway to Heaven" σιγομουρμουράω σιγανά, "για τσίρκο Μεντράνο την κόβω την κατάσταση, με εμένα ως Αρκούδα να ισορροπεί μπάλες στην μύτη της, καθώς κάνει ποδήλατο" η μόνη σκέψη μου!
Κατεβάζω την κυψέλη, στολή, τα τσίγκιρι μίγκιρι μου, τα αυτιά μου είναι κατεβασμένα, ο αφεσμός είναι σε ύψος 8-9 μέτρων, και το σημείο που βρίσκεται στο κλαδί του στα 3-4 μέτρα μακριά από τον κορμό! Η χειρότερη (με διαφορά!) περίπτωση αφεσμού που έχω δει ποτέ στην ζωή μου! Και μάλιστα δεν είναι αφεσμός ημέρας, μια που και έχει χτίσει κερί το μελίσσι (οπότε είναι εκεί τουλάχιστον 2-3 ημέρες), αλλά έχει και γόνο (οπότε οι μέρες πάνε στις 7-9), αλλά είναι και σφραγισμένος (Οπότε έχει εκεί πάνω από 10-11 μέρες!). Πλέον δεν μιλάμε για αφεσμό (που είναι ήρεμος όταν πας να το πάρεις από την τοποθέτηση του), αλλά για μελίσσι (που είναι άγριο και επιθετικό όταν το ενοχλείς στην φωλιά που έχει ήδη κάνει). Από στιγμή σε στιγμή η κατάσταση αποκαλύπτεται όλο και πιο δύσκολη, όλο και πιο απελπιστική!
Αρχίζω να νοιώθω σαν τον Dr House όσο αφορά τους αφεσμούς, "Πάντα αυτοί που έχουν αφεσμούς στις ιδιοκτησίες τους λένε ψέματα!!!", θέλω να φύγω, αλλά έχω κάνει ήδη 30 χιλιόμετρα και 40 λεπτά διαδρομή (και 15 ευρώ για το πάνε έλα σε πετρέλαιο για το φορτηγό!), είναι καλοί πελάτες, το έχω υποσχεθεί να το κατεβάσω, καλά είναι να σωθεί και το μελισσάκι (που έχει κάνει σκατά τοποθέτηση! Ντεμέκ οι μέλισσες οι σοφές, και αυτές ξέρουν καλύτερα, και παπαριές! Μια τέτοια φωλιά δεν έχει καμία τύχη τον χειμώνα επάνω σε ένα φυλλοβόλο δέντρο!), για το γαμώτο ρε φίλε!
Οκ από που να αρχίσουμε? Μου φέρνει μια αλουμινένια σκάλα των 5 μέτρων (που μπορούν να αναδιπλώσουν για να μην χρειάζεται δεύτερο άτομο για να την κρατά, αλλά μόνο με το μισό ύψος), την ακουμπάει στον κορμό, αρχίζω να την ανεβαίνω (σημείωση εδώ! Δεν τα πάω καλά με τα ύψη! Εγώ δεν έχω εξελιχθεί από τις δενδρόβιες μαϊμούδες, αλλά για από τους επίγειους γορίλες! Χα χα χα), στα μισά της διαδρομής αρχίζω να χρησιμοποιώ τα χέρια μου για να αρπάζω τα κλαδιά για ασφάλεια (κρατώντας και ένα πριόνι στο δεξί μου χέρι), στα τρία τέταρτα της σκάλας αρχίζω να αγκαλιάζω τον κορμό, φτάνω στο προτελευταίο σκαλοπάτι (δεν υπάρχει περίπτωση σε μονή σκάλα να φτάσω στο τελευταίο σκαλί της! Δεν έχω τόση εμπιστοσύνη σε αυτόν που θα κρατάει την σκάλα για να πάρω τέτοιο ρίσκο) κοιτάζω προς τα κάτω, ο ιδιοκτήτης κρατάει χαλαρά με το αριστερό το χέρι την σκάλα "Κράτα καλά την σκάλα και με τα δύο τα χέρια και μην χαλαρώνεις!" του λέω, κοιτάζω την βάση του κλαδιού που βρίσκεται ο αφεσμός (έχω ήδη πάρει την άδεια να κόψω όσα κλαδιά θέλω από τον ιδιοκτήτη, έχει προσβληθεί ήδη το δέντρο από μια αρρώστια και θα πάει έτσι και αλλιώς για κλάδεμα για να σωθεί), είναι πολύ πιο ψιλά από το κεφάλι μου, ούτε καν το δεξί μου χέρι δεν μπορεί να το φτάσει (και είμαι 1,90! Με το χέρι μου τεντωμένο πάνω από το κεφάλι μου φτάνω στα 2,5 μέτρα, είμαι σε μια σκάλα των 5 μέτρων στο προτελευταίο της σκαλοπάτι, και πάλι δεν φτάνω την βάση του κλαδιού του αφεσμού, που βρίσκεται και αυτός σε απόσταση 3-4 μέτρων από την βάση του κλαδιού) με πιάνει ένα κύμα απελπισίας! "Που έμπλεξα ρε μαλάκα! Τι αμαρτίες πληρώνω ρε πούστη μου! Ο Χίτλερ ήμουν σε προηγούμενη ζωή μου και με βασανίζεις τόσο Θεέ μου?".
Μου έρχεται ξαφνικά στο μυαλό μου ότι κρατώ στο δεξί μου χέρι ένα πριόνι (στο αριστερό μου χέρι κρατώ σφιχτά, σαν αγαπημένη ερωμένη, έναν κορμό! Χα χα χα), τεντώνομαι όσο πάει (πάνω σε μια πεντάμετρη μονή σκάλα!) στα 3/4 του πριονιού βρίσκεται πλέον η βάση του κλαδιού, αρχίζω να πριονίζω (και ταυτόχρονα να σφίγγω όλο και πιο πολύ τον κορμό του δέντρου), φυσάει αβέρτα όλη την μέρα ένας διαβολεμένος άγριος άνεμος, νιώθω την ταλάντωση του δέντρου, νιώθω τελείως ασταθής πάνω στην σκάλα! Λάθος! Νιώθω τελείως ηλίθιος πάνω στην σκάλα! Μένω από ανάσες πολύ γρήγορα, ακούω από κάτω τον ιδιοκτήτη να λέει "Αν είναι κατέβα να μεγαλώσουμε λίγο ακόμη την σκάλα για να κόβεις από πιο κοντά το κλαδί για να είσαι πιο άνετα", το μόνο που σκέφτομαι είναι το "Ο μόνος τρόπος για να νιώσω πιο άνετα είναι να κρατώ εγώ την σκάλα και να κόβεις εσύ εδώ πάνω το κλαδί" δεν λέω τίποτα, με έχει πιάσει το κώλο-φιλότιμο, αυτή η μαλακία το φιλότιμο είναι που θα με σκοτώσει στο τέλος, αργά ή γρήγορα!
"Διάολε είμαι υπερβολικά μεγάλος για αυτές τις μαλακίες! Μισός αιώνας άνθρωπος! Δεν το καταλαβαίνει αυτό εκείνος εκεί κάτω? Τόσο πολύ μικροδείχνω σε πρόσωπο και σώμα (ναι! φοράω άνετα τα ρούχα που φορούσα στα 17 μου! Η Μελισσοκομία σου κάνει κάτσε καλά σωματάκι! Χα χα χα) που όλοι δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι είμαι πενήντα χρονών! Αυτές τις μαλακίες τις κάνουν μόνο οι εικοσάχρονοι, και γιατί είναι πιθήκια, και γιατί δεν τους κόβει καθόλου και έχουν παντελή άγνοια κινδύνου! I m too old for this shit!" λέω από μέσα μου με παράπονο!
Κατεβαίνω για να φορέσω την στολή (δεν ήταν δύσκολη μέχρι τώρα η φάση, είπα να την κάνω δέκα φορές χειρότερη!), να δώσει ακόμη περισσότερο ύψος στην σκάλα ο ιδιοκτήτης, ξανά ανεβαίνω μέχρι το τελευταίο σκαλοπάτι, τρίχες, στο ίδιο ακριβώς σημείο είμαι με το περισσότερο ύψος, πλέον έχω και τα δύο πόδια στο προτελευταίο σκαλοπάτι, και συνεχίζω να πριονίζω, κάθε τόσο ο άνεμος φέρνει κόντρα το κλαδί και το μπλοκάρει στην τομή που του κάνω, ακούω από κάτω τον ιδιοκτήτη να μου λέει "Κόψε το από την κάτω πλευρά!" υποθέτω νομίζει ότι κρατώ αλυσοπρίονο στο χέρι μου και δεν αντιλαμβάνεται ότι ανατομικά είναι αδύνατο με τεντωμένο χέρι να γυρίσω τον καρπό για να κόψω ανάποδα και να μην μου έρθει ο αγκώνας μου στο πρόσωπο μου, από ιδέες, που δεν διστάζει καθόλου να τις πει, πρώτος είναι, αλλά εγώ κάνω τον καουμπού πάνω σε μια σκάλα.
Τελικά αρχίζει να παίρνει κλίση το κλαδί, το έχω σχεδόν κόψει, αλλά πλέον διπλώνει και ένα μικρό κομμάτι ξύλου το συγκρατεί, αλλά είναι πολύ δύσκολο να το κόψω με την κλίση που έχει, δύσκολο να το κόψω και να μην πέσει στο κεφάλι του ιδιοκτήτη καλύτερα να πω, ο οποίος είναι και αυτός που κρατάει την σκάλα που είμαι ανεβασμένος! Συνεχίζει ο ιδιοκτήτης να ρίχνει ιδέες "Δέσε το με ένα σκοινί να το τραβήξουμε για να μην πέσει μονοκόμματο", "Οκ λέω, ας το κάνουμε έτσι!" και κατεβαίνω, "Έχω σκοινί στο φορτηγό μου" του λέω "Μην φέρνεις το δικό σου". Παράξενο, είναι τρομερά διαλλακτικός, και δεκτικός στις ιδέες των άλλων σήμερα!!!! Τι να φταίει για αυτή την παράξενη συμπεριφορά? Ο Φόβος μάλλον! Ο Φόβος σίγουρα!
Φέρνω το σκοινί ,ανεβαίνω ξανά στην σκάλα (με την στολή!), το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι την βάση του κλαδιού δεν την έφτανα με το χέρι μου αλλά μόνο με τα 3/4 του πριονιού (70 εκατοστά το πριόνι, μου λείπει μισό μέτρο!), αγκαλιάζω με το αριστερό χέρι μου το κορμό που πλέον πάει αριστερά δεξιά σαν τρελός από τον αναθεματισμένο αέρα, τεντώνομαι πλήρως πάνω στο προτελευταίο σκαλοπάτι της σκάλας, απλώνω το χέρι μου, στα ακροδάχτυλα μου το σκοινί μου, είμαι λειψός κατά δεκάδες πόντους, μαζεύω το χέρι μου προς τα μένα και πετάω το σκοινί, η κίνηση αυτή μου προκαλεί ακόμη περισσότερη αστάθεια αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή, "Θα σπάσω πόδια, ή γοφό για έναν κώλο-αφεσμό ρε πούστη μου, τι ηλιθιότητα και αυτή! Που έμπλεξα ρε φίλε!". Από κάτω ο ιδιοκτήτης να δίνει διαρκώς οδηγίες, μου έχει σπάσει τελείως τα νεύρα, "Να του ρίξω κανένα χοντρό μπενελίκι να στρώσει?" η σκέψη μου. Αμέσως μετά θυμάμαι ότι αυτός είναι που κρατάει την σκάλα που βρίσκομαι! "Κάνε μόκο! Τον σκοτώνεις αμέσως μόλις κατεβείς από την σκάλα!".
Συνεχίζω να το παίζω Σταυρούλα στο Survivor ρίχνοντας κρίκους, για να περάσω το σκοινί από το κλαδί, αποτυχία, αποτυχία, αποτυχία, κωλοφαρδία και επιτυχία! "Θεέ μου σε ευχαριστώ" λέω από μέσα μου όταν περνάει το σκοινί πάνω από το κλαδί, δεν με αφήνει να χαρώ την επιτυχία ο ιδιοκτήτης "Πρέπει να γίνει θηλιά, δεν βοηθάει έτσι καθόλου", "Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις" η απάντηση μου με την ένταση της φωνής μου να δείχνει πλέον ότι έχω φτάσει στα όρια μου με τις "οδηγίες". Ευτυχώς ο ξάδερφος μου ο Ζαχαρίας που μου είχε δώσει το σκοινί είχε προβλέψει να κάνει θηλιά στην άκρη του και με λίγη προσπάθεια κατόρθωσα και την εφάρμοσα στο κλαδί. Ώρα να κατέβω από την σκάλα (και να σκοτώσω όποιον θα βρω στο επίπεδο του εδάφους, όπως κάθε αξιοπρεπής Αρκούδα πρέπει να κάνει στην πρώτη ευκαιρία που θα της δοθεί! Χα χα χα).
Δεμένο πλέον το κλαδί, βάζω όλη την δύναμη μου και το βάρος μου (που πλέον αυτή την εποχή δεν είναι και τόσο μεγάλο λόγου μελισσοκομικού τρεξίματος) έχοντας διώξει από κοντά μου τον ιδιοκτήτη για να μην τον τσακίσουν οι μέλισσες μετά από αυτό που τις περιμένει. Κατεβάζω το κλαδί, και πέφτει σχετικά κοντά στην ανοιχτή κυψέλη, με τα χέρια μου κόβω τις φέτες με τον γόνο και την γύρη (δεν είχαν συλλέξει καθόλου πλεονάζων μέλι τα καημένα, ότι μαζεύανε πήγαινε για γόνο).
Δυστυχώς όμως η μάνα δεν μπήκε στην κυψέλη, βλέπω όλο το μελίσσι να μαζεύεται ψιλά, "Διάολε, μια τρύπα στο νερό!", μου έρχεται ο ιδιοκτήτης με ένα τηλεσκοπικό κοντάρι (για βούρτσες) για να διώξω από εκεί το μελίσσι καθώς γυρνώ εγώ από το φορτηγό όπου έχω φορτώσει το κομμένο κλαδί γιατί οι κάδοι σκουπιδιών ήταν πολύ μακριά από το σπίτι, "Δεν κάνει αυτό" λέω "Χρειαζόμαστε κάποιο κοπτικό με προέκταση σαν τα τηλεσκοπικά αλυσοπρίονα, για να κόβουμε τα κλαδιά που πάει το μελίσσι, για να μην κρατάνε την μυρουδιά του γιατί θα συνεχίσουν να συλλέγουν τις μέλισσες, μια μέλισσα συγκεκριμένα χρειάζεται να πάει στην κυψέλη (που πλέον την έχω αλείψει εσωτερικά με αλοιφή αφεσμών, και το σπρέι αφεσμών, αλλά και οι γόνοι του μελισσιού είναι επάνω στα πλαίσια με μέρος του πληθυσμού) και θα ακολουθήσουν οι άλλες", "Αααα έχω από αυτό! Πάω να το φέρω!" "Τέλεια, φέρε το" του λέω, και από μέσα σκέφτομαι "Είχε τηλεσκοπικό αλυσοπρίονο και κάνουμε μαλακίες τόση ώρα? Πάμε καλά!", τελικά μου έρχεται αλλά όχι με τηλεσκοπικό αλυσοπρίονο, αλλά με ένα τηλεσκοπικό κλαδευτήρι (το "κλαδευτήρι" που έλεγε η γυναίκα του? Η λεπτομέρεια που μου διέφευγε? Χα χα χα). Από το ολότελα, καλή και η Παναγιώτενα!
Πως δουλεύει τώρα αυτός ο Χάρος? Βρίσκω μια άκρη, χρειάζομαι και την σκάλα, αλλά διπλή για να μην βασίζομαι στον ιδιοκτήτη να την κρατά, μια που πλέον γίνεται χαμός από αγριεμένες μέλισσες, δεν ξέρει πως γίνεται διπλή "γιατί έχει χρόνια που την έχει αγοράσει (ναι αλλά για να δίνεις αβέρτα "οδηγίες" σε κόβει, για το πως λειτουργεί ο εξοπλισμός σου δεν σε κόβει!)", την μελετώ λίγο, βρίσκω σχεδόν αμέσως την λύση, οκ υπάρχει και σκάλα που δεν βασίζεται η σταθερότητα της σε κάποιον.
Κλαδί στο κλαδί κυνηγώ το μελίσσι, σιγά, σιγά, αυξάνω τον πληθυσμό που σταθμεύει στην κυψέλη, τα τσαμπιά στα κλαδιά γίνονται όλο και μικρότερα, τα κλαδιά όλο και λιγότερα, οι περαστικοί αμέριμνοι περνούν από τον δρόμο μέσα από ένα σμήνος από αγριεμένες μέλισσες, τους προειδοποιώ να μην περνάνε από αυτή την πλευρά του δρόμου, με κοιτάνε με αγριεμένο ύφος λες και τους την λέω για κάτι, όταν όμως προσθέτω και την φράση "Θα σας επιτεθούν οι μέλισσες" τότε και μόνο τότε αντιλαμβάνονται την κατάσταση! Το ότι ένας είναι ντυμένος στα λευκά σαν γαλατάς, και από πάνω του πετάνε βουίζοντας αγριεμένες οι μέλισσες δεν αποτελούν επαρκή στοιχεία για να αξιολογήσουν την κατάσταση! Διανοητικά καθυστερημένοι. Idiocracy!
Περνά ο χρόνος, μειώνονται τα κλαδιά που κάθονται τα τσαμπιά των μελισσών μέχρι που κάποια στιγμή κόβω το σωστό κλαδί, βλέπω τις μέλισσες να μπαίνουν μαζικά στην κυψέλη, δεν υπάρχουν άλλα τσαμπιά μελισσών στα κλαδιά, επιτέλους οι βασίλισσα μπήκε στην κυψέλη, κλείνω το καπάκι της κυψέλης, ανοιχτή η πόρτα της για να μπούνε μέσα οι υπόλοιπες μέλισσες.
Περιμένουμε να συμβεί αυτό έχοντας έναν καταιγισμό μελισσοκομικών ερωτήσεων από τον ιδιοκτήτη, προσπαθώ να τις απαντήσω όλες όσο καλύτερα μπορώ, και όσο με επιτρέπει η κούραση, βγάζω και την στολή γιατί ο ιδρώτας τρέχει σαν ποτάμι εδώ και ώρες.
Στο τέλος με ρωτάει σε πόση ώρα θα μαζευτούν οι μέλισσες, του απαντώ ότι επειδή δεν είναι αφεσμός αλλά μελίσσι, πιθανότατα οι ιπτάμενες είναι στις βοσκές τους εκεί έξω, και μπορεί να πετούν όλη την μέρα, οπότε θα υπάρχουν μέλισσες που θα επιστρέψουν ακόμη και όταν θα πάρω την κυψέλη. Μου λέει δεν γίνεται να αφήσω την κυψέλη και να την πάρω την νύχτα για να μαζευτούν όλες οι μέλισσες, τον κοιτάζω, του λέω εάν θέλει να του αφήσω την κυψέλη για αυτόν, να το έχει αυτός το μελίσσι, το προτιμώ από το να κάτσω όλη την μέρα στον Λαγκαδά με τις παραλλαγές, τις γαλότσες, μέσα στον ιδρώτα και την κάπνα από το καπνιστήρι μου (το κώλο-φιλότιμο που λέγαμε?), το σκέφτεται για μερικές στιγμές, άσε λέει, κάνε ότι σε βολεύει εσένα.
Εγώ το μόνο που θέλω είναι να φύγω, είμαι εξαντλημένος, βρόμικος, πεινάω, διψάω, δεν έχω κοιμηθεί καθόλου. Πάει την έχασε την ευκαιρία του να γίνει μελισσοκόμος, παίρνω το μελίσσι, το βάζω στην γεμάτη με κλαδιά καρότσα του φορτηγού μου, ώρα να φύγω.
Βρίσκω μέρος στον Λαγκαδά να πετάξω τα κλαδιά μην μου την πέσει κανένα περίπολο του Δασαρχείου και να νομίζει ότι κάνω λαθροϋλοτομία, μην αναγκαστώ να ανοίξω (κατά λάθος! Χα χα χα) καμία κυψέλη για να τους δείξω το πόσο λάθος εντύπωση έχουν για την περίπτωση μου!
Ευκαιρία και για φωτογραφία, για το αρχείο μας, για να μην ξεχνώ ποτέ!
Το μελίσσι πλέον στο μελισσοκομείο με τα αδύναμα μελίσσια μου που περιμένουν την ανθοφορία του ηλιάνθου για να μπορέσουν να πάρουν τα επάνω τους, για να κατέβουν ως αξιοπρεπή μελίσσια στα πεύκα.
Πλαίσια συρματωμένα για να εφαρμόσω επάνω τους τους γόνους του μελισσιού που είναι σε φέτες, κρίμα είναι να πάνε χαμένοι, έδωσε τόσο κόπο και προσπάθεια το μελισσάκι για να τους κάνει.
Επίσης έχω περάσει και από το σπίτι πριν πάω στο μελισσοκομείο (10 χιλιόμετρα μακριά, συνολικά 80 χιλιόμετρα το πάνε έλα Λαγκαδά - Σοχός και Σοχός -Μελισσοκομείο για τα αδύναμα) και έκανα 1,5 λίτρο σιρόπι για να δώσω στο μελισσάκι που δεν έχει καθόλου αποθέματα από μέλι, να του αυξήσω λίγο τις πιθανότητες για να ζήσει το καημένο.
Και αρχίζω να εφαρμόζω τις φέτες με τους γόνους στο συρματωμένο πλαίσιο πιέζοντας τες επάνω του, θα χαθεί ένα μέρος του γόνου (αυτός που είναι επάνω στα σύρματα), αλλά το μεγαλύτερο μέρος του θα επιβιώσει, εάν δώσει καλά ο ηλίανθος θα το χτίσουν οι μέλισσες το πλαίσιο με κερί, και θα το σταθεροποιήσουν.
Ότι ήταν να σωθεί σώθηκε (οι φέτες με την γύρη έτσι και αλλιώς δεν είχαν πολύ πράγμα μέσα τους, τα μελωμένα πλαίσια ήδη είχαν περισσότερη γύρη επάνω τους από αυτή που σύλλεξε μέχρι τώρα το μελισσάκι).
Και τελικά ούτε μπάλα του μπάσκετ, ούτε του ποδοσφαίρου, βαριά, βαριά, μπάλα του χάντμπολ (3-4 πλαίσια)!
Χα χα χα.
Και το πλαίσιο με τους γόνους πλέον στην ορθή θέση για να μπορούν να τους φροντίσουν οι μέλισσες.
Και ένα κέρασμα από μένα (παρατηρείτε το πόσο κόκκινο είναι το μπουκάλι, λόγου της τροφοδοσίας με σιρόπι με μέλι που τα κάνω φέτος).
Τελευταία εικόνα μιας τελείως εξαντλητικής, και επικίνδυνης ημέρας. Μια υπόσχεση εκπληρωμένη, ένα μελισσάκι σωσμένο, μια μελισσοιστορία ειπωμένη, και ένας νέος όρκος δοσμένος!
Ποτέ ξανά αφεσμός από ιδιοκτησία κανενός!
Ποτέ ξανά!
Χα χα χα.
Σειρά: Κουλά και Φευγάτα μέρη που βρήκε ο Αρκούδας Αφεσμούς
Στις Παγίδες Αφεσμού
Έξω από τις παραφυάδες
Σε Χαράδρες
Σε σημάδια
Συνήθως χαμένα στο πουθενά
Που και που στα παρθεναγωγεία
Μερικές φορές στον Θεό
Ακόμα και στο Youtube!
Αλλά εκτιμά και τις προσπάθειες των άλλων επί του θέματος
Που και που του κάνουν και δώρο και κανένα αφεσμό.
Μερικές φορές επιδιώκει και τους αφεσμούς
Του κόβει και για πατέντες στους αφεσμούς
Πιάνει αφεσμούς και σε όλες τις εποχές
Μερικές φορές γίνεται του αφεσμού το κάγκελο
Μένει και χωρίς κυψέλες για τους τρύγους με το να πιάνει όλους τους αφεσμούς
Λάζαρος Μότσανος
Σοχός 14/06/2024
