Τα βλέπεις τα σύννεφα, κυκλώνουν όλη την περιοχή, νιώθεις την καταιγίδα να πλησιάζει, δώρο αυτή η ευαισθησία χάρη σε ένα σπασμένο αχίλλειο τένοντα στον στίβο μάχης της ΣΕΑΠ. Θα βρέξει και πολύ μάλιστα, αλλά εσύ πρέπει να ταΐσεις τις αδύναμες παραφυάδες, αν το προσπαθήσεις πολύ βοηθήσει και ο καιρός με βροχές μπορεί να τα πας με τόσους γόνους στις σουσούρες έτσι ώστε να μπορέσουν να βγάλουν άνετα τον χειμώνα και να μπορέσεις να κάνεις κάτι με αυτές την επόμενη χρονιά.
Αλλά πρέπει να τις ταΐσεις, είναι αδύναμες και ακόμα το μέρος δεν δίνει καλά, πρέπει,πρέπει με κάθε θυσία.
Και κάθε θυσία ας είναι το τίμημα για αυτό τον σκοπό!
Νομίζεις θα προλάβεις, θα την γλυτώσεις την βροχή όταν φτάνεις στο πρώτο το μελισσοκομείο σου," Έλα μωρέ σιγά μην με προλάβει" λες και ξεκινάς να τροφοδοτείς, δύσμοιρε τραγικέ μαλάκα!
Χα!
Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια γελά ο Θεός!
Τις πρώτες στάλες τις νιώθεις στην στολή, κοιτάς αριστερά δεξιά, τι στο διάολο? Βγήκαν και αρχίσανε τις προειδοποιήσεις οι κυρές μου? Όχι τις βλέπεις να λουφάζουν στις εισόδους, καμία κίνηση από εκεί, δαγκάνεσαι! Θα την αρπάξω την βροχή! Κοιτάς επάνω κατράμια σύννεφα κατηφορίζουν από το βουνό, "Γάμησε με ρε πούστη!" γαβγίζεις με σφιχτά τα δόντια, αρχίζεις να τρέχεις, να προλάβεις, να προλάβεις, πάση θυσία.
Και ανοίγουν οι κάνουλες του ουρανού!
"Όχι ρε πούστη μου, πάμε για σφαγή!" είναι το μόνο που σκέφτεσαι.
Αρχίζει να ρίχνει καρέκλες, τραπέζια,κουζίνες ολόκληρες, βρέχει λες και δεν έχει βρέξει ποτέ σε αυτό τον τόπο, σαν να είπε κάποιος εκεί πάνω "Ας παίξουμε με τον φουκαρά εκεί κάτω το μονόπρακτο Ο Νοε και το χάρτινο καραβάκι".
Βρέχει, βρέχει, βρέχει, εσύ όμως εκεί, από κυψέλη σε κυψέλη, να βάζεις παντού σιροπάκι που θα τα βοηθήσει να ορθοποδήσουν λίγο ταχύτερα, χωρίς να σε νοιάζει τίποτα άλλο εκτός από αυτό, μια τεράστια άσπρη και πράσινη μέλισσα.
Λίγες εδώ οι κυψέλες, μέχρι να πεις έγινα παπί έχεις τελειώσει, πάνε 15, άλλες 29 μείνανε.
29 ακόμα αλλά στο κύριο μελισσοκομείο, και πλέον έχει σκοτεινιάσει, σε έκανε η βροχή να αργήσεις, το σκέφτεσαι, να πάω στο σπίτι να στεγνώσω να κάνω και κάτι να φάω?
Ναι το σκέφτεσαι για μια στιγμή, αλλά μόνο για μια.
Και μετά σου έρχεται στα χείλη η σκέψη.
"Δε γαμιέται! Έτσι και αλλιώς οι μελισσοκόμοι δεν έχουν ψυχή...."
Και ξεκινάς μέσα στο μπουρίνι για τις άλλες 29.
Οι χωματόδρομοι μέσα στις λάσπες, δεν έχεις κοτσάρει την τετρακίνηση στο Vitara, πάει μαζί με το τρέιλερ σαν σκοτωμένο φίδι, "Ε ρε πούστη, θα το καρφώσω πουθενά και μετά θα λέω τι μαλάκας που είμαι" σκέφτεσαι, είσαι τυχερός δεν το καρφώνεις πουθενά, βγαίνεις στην άσφαλτο, 3 χιλιόμετρα μέχρι το κύριο μελισσοκομείο, αλλά οι δρόμοι ποτάμια, υδρολίσθηση ηρωική, θυμάσαι "Τα λάστιχα είχα πει θα τα αλλάξω μετά τον τρύγο έ?".
Ούτε βλέπεις μπροστά σου από την βροχή, οι υαλοκαθαριστήρες δουλεύουν διπλοβάρδια, μόνο και μόνο για να έχεις μια σχετική ορατότητα.
Ξαναφτάνεις σε χωματόδρομο, κάτσε λες θα μπω σε χωράφια τώρα, κάτσε να κοτσάρω την τετρακίνηση μην κολλήσω σε τίποτα λάσπες, δυστυχώς πρέπει να κάνεις όπισθεν για να κοτσάρει, ένας λόγος αυτός με το τρέιλερ πίσω, χωρίς να μπορείς να το δεις καν από την βροχή.
Αυτά είναι!
Μεγαλεία!
Φτάνεις πλέον και στο κύριο μελισσοκομείο, σε υποδέχεται ένας κεραυνός, αρχίζεις να μετράς, 1,2,3,4,5,6,7,8 ακούς και την βροντή "Ωραία, είναι μακριά" λες, δεν είναι ακόμα επικίνδυνα εδώ, ανοίγεις την καρότσα να βγάλεις το βαρελάκι με την κάνουλα, η βροχή σε μαστιγώνει, είναι πλέον και κρύα, αύριο θα τα δεις όλα κωλυόμενα σκέφτεσαι, αλλά συνεχίζεις, πρέπει να τα τροφοδοτήσω, είναι αδύναμα δεν μπορούν ακόμα σε τόσο αδύναμη ανθοφορία να ταΐσουν ούτε καν τον εαυτό τους, πάση θυσία πρέπει να τα βοηθήσω,σκέφτεσαι διαρκώς, και συνεχίζεις.
Παγωμένο το νερό της βροχής το νιώθεις παντού, στιγμή με την στιγμή νιώθεις να πνίγεσαι μέσα στα ρούχα σου, η στολή έχει μουλιάσει πλέον από το πολύ νερό, την νιώθεις να έχει διπλάσιο βάρος από το κανονικό, σκύβεις πάνω στην κυψέλη για να την ταΐσεις, ψηλαφίζεις το καπάκι της για να δεις αν έχει τροφοδότη οροφής, δεν τολμάς να ταΐσεις αυτές με τους εσωτερικούς τροφοδότες, ρυάκι τρέχει το νερό από το γείσο του καπέλου της στολής, "Δεν πάω καλά λες, την έχω καμένη την τυρόπιτα!", αλλά εκεί συνεχίζεις, νιώθεις το νερό της βροχής να κατεβαίνει από τους γλουτούς σου, να σου παγώνει τα αρχίδια, αλλά εσύ εκεί συνεχίζεις, λες και είσαι το γαμημένο αρκουδάκι της Durasell, και όλο συνεχίζεις και συνεχίζεις.
Γλίστρας στις λάσπες, λούζεσαι το σιρόπι, Χριστοπαναγίες μέσα σε μια καταιγίδα, σε πιάνει το παράπονο, αλλά είπαμε.
Δε γαμιέται! Έτσι και αλλιώς οι μελισσοκόμοι δεν έχουν ψυχή....
Δεν λένε να τελειώσουν και οι πουτάνες οι κυψέλες.
Ξανά κεραυνός, μετράς 1,2,3,4,5,6 βροντή!
"Γαμώ το πλησιάζουν! Στο 3 αν φτάσουν θα την κάνω", υπόσχεσαι στον εαυτό σου, μαλακία υπόσχεση έδωσες, ξέρεις ότι δεν θα την κρατήσεις.
Και συνεχίζεις.
Λάσπη, νερό, σιρόπι, ένα γουρούνι μέσα στα νερά, τουλάχιστο το νερό ξεπλένει κάθε τι από πάνω σου, σαν να σε καταβρέχουν με μάνικα, μάνικα με παγωμένο νερό, κάθε σταγόνα και τσιμπιά, κρύο, κρύο, κρύο σε περουνιάζει.
Τουρτουρίζεις πια, το μπουρίνι έχει μεταβληθεί σε μουσώνα, νιώθεις μια κουβέρτα από βροχή να σε σκεπάζει κάθε στιγμή, ποτέ ξανά δεν έχεις δει τόσο πυκνή βροχή, ούτε τόσο κρύα, ποιος θα το φανταζόταν ότι μπορεί αρχές Αυγούστου να είναι τόσο κρύα η βροχή!
Και το μόνο φως είναι οι κεραυνοί που φωτίζουν την νύχτα.
Και εσύ μετράς 1,2,3,4 και βροντή.
Και δεν λένε να τελειώσουν οι πουτάνες οι κυψέλες!
Το μόνο ζεστό μέρος του σώματος σου είναι τα χέρια σου, σε παραξενεύει για μια στιγμή αυτό! Μπας και είναι το ζεστό σιρόπι? "Τι λες ρε βλάκα αυτό έχει χάσει την θερμοκρασία του εδώ και ώρα με τόση βροχή", και ξαφνικά σε κόβει! Τα λαστιχένια γάντια πήρανε νερό μέσα τους, και η θερμοκρασία των δακτύλων έχει ζεστάνει το νερό μέσα τους, τα νιώθεις τα δάχτυλα σου παράξενα, σαν να τα έχεις μέσα σε μπαλόνια με νερό, η αίσθηση που σου δίνουν είναι αφύσικη, δεν κάθεσαι να το πολυαναλύσεις, έχεις να τροφοδοτήσεις ακόμα πολλές.
Τα μαλλιά σου τα έχεις αφήσει να μακρύνουν, μούσκεμα από το νερό σου μπαίνουν μέσα στα μάτια σου, ενοχλούν, δεν μπορείς να κάνεις όμως τίποτα για αυτό, απλώς κάθε τόσο χάνεις την σειρά από τις κυψέλες που ταΐσες, ανοίγεις ξανά και ξανά τις ίδιες κυψέλες, "Την τάισα αυτή? Την τάισα αυτή? Ναι την παρατάισα αυτή!!!" ξέρεις κάνεις πλέον απαράδεκτη δουλειά αλλά πρέπει να τελειώσεις, δεν έχεις άλλα περιθώρια, οι γαλότσες σου είναι μέσα στο νερό, η παραλλαγή έχει κολλήσει στους μηρούς σου, η στολή είναι μονοκόμματη σαν κουρσούμι από το νερό.
Και οι κεραυνοί πληθαίνουν, μετράς σε κάθε ένα από αυτούς 1,2 και βροντή!
Θέλεις να τα παρατήσεις αλλά δεν το κάνεις.
Θα τα τροφοδοτήσω όποια και να είναι η θυσία.
Όποια και να είναι.....
43 και συνεχίζει να βρέχει, πλέον είναι μακριά οι τελευταίες κυψέλες από το αμάξι, πολλά τα μέτρα κάτω από την κουβέρτα της βροχής.
44 και νιώθεις ότι κολύμπας για να φτάσεις στην κυψέλη, το σιρόπι μέσα στο κομμένο μπουκάλι αλλάζει αναλογία από 1-1 γίνεται από το νερό της βροχής 1-2.
45 και τελειώνεις, νιώθεις να έχει κάθε πόρος του σώματος σου παραβιασθεί από το νερό της βροχής, ξέρεις ότι αύριο θα το μετανιώσεις αυτό το σημερινό χουνέρι, θα είσαι σαν να σε έχουν ποδοπατήσει δεκάδες άλογα, δεν σε νοιάζει, σήμερα είχες ένα σκοπό, ένα σκοπό που θα τον εκπλήρωνες πάση θυσία.
Και το έκανες, και θα το κάνεις και αύριο, και μεθαύριο, και κάθε μέρα.
Αυτές να είναι καλά και δε γαμιέται! Έτσι και αλλιώς οι μελισσοκόμοι δεν έχουν ψυχή....
Μότσανος Λάζαρος
Waterland 7/8/2014
κουράγιο Λάζαρε! σου έχει τύχει να πάς για τρύγο αρκετά χιλιόμετρα μακρυά , και να έχεις ξεχάσει το καπνιστίρι; και να λες ''δεν πάει στο καλό 20 ευρώ υγραέριο έδωσα δεν γυρνάω πίσω, θα τους τα πάρω και ας πηδάνε όσο θέλουν''. Και μετα αυτές να σου ανακαλύπτουν όλα τα κουσούρια της στολής και της φόρμας που φοράς τσάμπα ! Οπότε τώρα γνωρίζω καλά που να τα μαντάρω άσε που δεν αποφάσιζαν εύκολα να σου εγκαταλείψουν τα μέλια και έτσι φέρνεις αρκετές και στο σπίτι απρόσκλητες βέβαια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧα χα χα.
ΔιαγραφήΌχι Κώστα καπνιστίρι δεν έχω ακόμα ξεχάσει να πάρω σε τρύγο αλλά μελισσοκομική βούρτσα το έκανα το κατόρθωμα και την ξέχασα, αναγκαστήκαμε να σκουπίζουμε τα πλαίσια από τις μέλισσες με φυτά, εκεί να δεις αγωνία για αν θα καταστρέφουμε ή όχι τα κεριά από τα πλαίσια χα χα χα.
Λαζαρε εισαι πολλη ιδιαιτερη περιπτωση ανθρωπου. Εχεις μια σχεδον προτεσταντικη ηθικη στην δουλεια σου. Παλευεις και συνεχιζεις εκει που οι αλλοι θα σταματουσαν. Υπαρχουν ανθρωποι που ειναι μαζοχες και μπαινουν στα δυσκολα με τα μπουνια και το γουσταρουν. Εσυ δεν το γουσταρεις, αλλα μπαινεις.Γαμοσταυριζεις και μπαινεις. Αυτο ειναι το πνευμα σε καθε σου ποστ, που περιγραφεις τις δυσκολιες σου. Διαβασα ας πουμε τον επικο σου τρυγο στο πευκο και κουραστηκα στην αναγνωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα κειμενα σου ειναι για μενα μεγαλη πηγη χαρας. Δεν εννοω βεβαια, οτι χαιρομαι, που εσυ ξεπατωνεσαι. Αλλα εχεις μια ενδιαφερουσα ματια/θεωρηση της πραγματικοτητας. Γκρινια χωρις τεμπελια με τρομερη αποφασιστηκοτητα. Τρομερη σε βαθμο επικιδυνο.
Μακραν το πιο ενδιαφερον μελισσομπλογκ. Χωρις διαφημισεις, χωρις τρομολαγνεια, χωρις ωραιοποιήσεις, χωρις πολιτικως ορθο λογο, απο εναν ανθρωπο, που παλευει σε καθε βημα.
Να σαι καλα ρε φιλε.
Ευχαριστώ Καρλίτο για τα καλά σου λόγια (αν και θεωρώ ότι υπερβάλεις και λίγο χα χα χα). Ναι πράγματι νομίζω ότι στα κείμενα μου βγαίνει οξύ το πνεύμα της αναγκαιότητας της επιβίωσης με την μελισσοκομία.
ΔιαγραφήΔυστυχώς ήμουν άτυχος, και από πολύ νωρίς κινδύνευσα να πεθάνω από την μελισσοκομία (οι τρείς περιπτώσεις περιγράφονται στις αναρτήσεις μου, «το τυχαίο στην μελισσοκομία», «Χιλιομετροφάγος», καθώς και στο «Οι τρύπες από τα καρφιά στις παλάμες»). Έχω επίσης μεταφέρει άτομο με συμπτώματα αλλεργικού σοκ στο κέντρο Υγείας του Σοχού (και εγώ μερικές φορές από τα δεκάδες τσιμπήματα έχω νιώσει την αδυναμία αναπνοής) οπότε από πολύ νωρίς έμαθα να σέβομαι την μελισσοκομία ως ένα από τα επικίνδυνα επαγγέλματα αυτού του πλανήτη.
Επίσης δεν μου ήρθαν «εύκολα» κέρδη σε αυτή, και μάλιστα τις πρώτες χρονιές οι απογοητεύσεις ήταν και έντονες, και απανωτές, και χωρίς διάλειμμα. Οπότε έμαθα και να μην παραμυθιάζω τον εαυτό μου σχετικά με την μελισσοκομία. Επίσης δεν θέλω να παραμυθιάζω κανένα που θα διαβάζει το blog μου για αυτό είμαι και τόσο ωμός και ρεαλιστής στις περιγραφές μου.
Φυσικά αυτό το κάνω γιατί θέλω και να θυμάμαι. Και τι εννοώ με αυτό? Εννοώ ότι η μνήμη του ανθρώπου είναι επιλεκτική και θέλει να θυμάται μόνο τις καλές στιγμές του παρελθόντος και όχι τις δυσάρεστες (για αυτό και τις σβήνει από τις αναμνήσεις σιγά, σιγά, και για αυτό ακούς από τους παλιότερους για τις «καλές παλιές εποχές» ενώ στην πραγματικότητα ήταν χειρότερες οι εποχές τους από τις δικές μας-ιδίως οι πολύ παλιοί μελισσοκόμοι θυμούνται κάτι τρομερούς τρύγους που δεν υπάρχουν τώρα. Κουραφέξαλα ή ίδια μορφή άμυνας του εγκεφάλου και αυτή χα χα χα-).
Οπότε όταν γεράσω και αρχίζω και εγώ να σβήνω δυσάρεστες αναμνήσεις (κοινός να ρετάρω! χα χα χα) καλά είναι να υπάρχει αποτυπωμένη στα κείμενα μου η ωμή και δύσκολη πραγματικότητα μου για να στανιάρω άμεσα και να λέω «Όπααααα!!! Δεν ήταν τα πράγματα έτσι όπως θέλω να τα θυμάμαι, αλλά έτσι όπως τα είχα γράψει τότε, αχχχχχ φαλίρισε το καμάρι σου γεροραμολιμέντο μου» χα χα). Αν ταυτόχρονα μπορώ να βοηθήσω και τους σύγχρονους μου να αντιληφθούν σε τι πάνε να μπλέξουν, και είτε να το αποφύγουν, είτε να προετοιμαστούν καταλλήλως, τόσο τα καλύτερο. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας.
Αλλά όχι και πλήρως! Πχ αναφέρεις μια σχεδόν προτεσταντική ηθική και θεώρηση μου απέναντι στην εργασία μου, σωστό μεν αυτό που είπες, αλλά όχι με το συγκεκριμένο παράδειγμα. Πολλές φορές βοηθά στο να ορίζεις ένα ψυχολογικό παράδειγμα και να ταυτίζεσαι με αυτό για να αντιμετωπίσεις τις τρομερές δυσκολίες της ζωής.
Η μελισσοκομία αν το παρατήρησες έχει πολλά κοινά στοιχεία με τις πολεμικές εκστρατείες. Κίνηση, ελιγμός, στρατηγική, τακτικές, προετοιμασία, ανιχνεύσεις ακόμα και το λεξιλόγιο μας παρομοιάζει σε αυτό! Οπότε το νοητικό παράδειγμα που με βοηθά και με βολεύει για να αντιμετωπίσω το βουνό που έρχεται κάθε χρονιά κατεπάνω μου είναι αυτό του πολεμιστή σαμουράι! Κάποιος που όλη του η ζωή είναι μια διαρκής εκστρατεία, το νόημα της ύπαρξης του και οι δεξιότητες του είναι προσανατολισμένες στον διαρκή πόλεμο του (σημασία δεν έχει ο εχθρός, μόνο ο ίδιος ο πόλεμος), και στις ελάχιστες στιγμές που δεν μάχεται γράφει ποίηση για το εφήμερο της ζωής (εξ σου και τα Χαίκου! Χα χα χα).
Ξέρω! Ψευδαίσθηση. Αλλά βολική ψευδαίσθηση που σε δίνει το «λίγο ακόμα!» όταν έχεις στερέψει από δυνάμεις και ελπίδες. Γιατί μπροστά σου βρίσκεται ένα πλήθος εχθρούς και από πίσω σου είναι μισοβυθισμένα τα καμένα σου πλοία που μπορούσαν να σε μεταφέρουν μακριά, μακριά, εκεί που αγαπάς (Ακόμα ένα νοητικό παράδειγμα που χρησιμοποιώ είναι προφανέστατα και του Κορτέζ χα χα χα).
Υπάρχουν και πράγματα που μου αρέσουν φυσικά πέρα από την επαγγελματική θεώρηση στην μελισσοκομία, όπως η ελευθερία που σου προσφέρει, και η διαρκή κίνηση, αλλά δεν θέλω να μιλώ για αυτά. Αυτά είναι δώρα που τα κρατώ ζηλότυπα μόνο για τον εαυτό μου και λειτουργούν μερικές φορές ως βάλσαμο για το καταπονημένο σώμα μου και πνεύμα. Δυστυχώς μόνο μερικές φορές μπορούν να λειτουργήσουν ως τέτοια. Και όπου δεν λειτουργούν αυτά επιστρατεύονται το πείσμα και η θέληση.
Κορτεζ, σαμουράι......χαζομαρες. Εισαι ηρωας του Καζαντζακη αδελφε και δεν το ξερεις. Ολα ή τιποτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην φοβασαι το χω καταλαβει ποσο αγαπας αυτο, που κανεις. Αλλα η αρκουδα αγαπαει πολυ τελικα και τους ανθρωπους. Αλλιως αυτο το μπλογκ δεν θα υπηρχε.
Μπραβο σου και παλι.
Βρε Ούστ από εδώ που θα πεις ότι αγαπώ τους ανθρώπους!!!
ΔιαγραφήΘα βγεί καμία βρώμα ότι η Αρκούδα δεν δαγκάνει όποιον απλώς την στραβοκοιτάει και θα αρχίσουν όλοι να μου πουλούν μαγκιές!!! Χα χα χα.
Βρε Ούστττττττττ!!!!!