Τα πουλιά της άνοιξης

Τα τρομάξατε τα πουλιά της άνοιξης

και απνευστί φεύγουν για τον βορρά

μηδέ ο λάβρος ήλιος του νοτιά τα κρατά

μηδέ το βαθύ γαλάζιο της θαλάσσης

Μίζεροι, ανίκανοι, για οτιδήποτε οικτρά τραγικοί  

το βόλεμα μοναχά τον στέρφο λογισμό σας αφορά

η απληστία σας θεριό αχόρταγο, που όλο και πεινά

της ψυχής σας το έλλειμμα πνίγει ολονών την ζωή

Μόνοι και έρημοι είθε να ζήσετε καταραμένοι για πάντα εδώ

στον μαύρο τόπο τούτο που στερήσατε την γλυκιά την νιότη

να αναμασάτε ξέρετε μόνο λόγια κενά, για την δόξα την πρώτη

άφρονα πλάσματα, στον νου μισερά, να τελεύσετε μόνο επιθυμώ  

Θες και αν λείψετε μπορέσει να φυτρώσει της ελπίδας η χάρη

και βλαστήσει μέλλον λαμπερό, να σχίσει το πηχτό σκοτάδι

να ζω με το βλέμμα μου στον βορρά καρφωμένο κάθε βράδυ

της άνοιξης τα πουλιά θες να δω, πίσω να φτερουγίζουν πάλι.

Μότσανος Λάζαρος

Σοχός 26/03/2016

Αφιερωμένο σε όσους μάκρυναν από εδώ για να έρθουν κοντύτερα στην ζωή.