Χαμογέλα μου Κατερινιώ

 Και με ρωτάει ο Λαός......

 "Γιατί ο Μέγα Φιλόσοφε, παρόλο που εμείς οι Έλληνες, Λαός Θαυμαστός, με ιστορία υπερχιλιόχρονη, με δόξα αιώνια δεν μπορέσαμε να γίνουμε και ένας μεγάλος Λάος? Ένα μεγάλο Έθνος? Ένα σπουδαίο Κράτος? Τι είναι αυτό που μας κράτησε πίσω? Γιατί αντί για δόξα και θαυμασμό έχουμε μόνο την χλεύη όλων των άλλων? Τι πταίει?"

 Και απάντησε ο Μέγας Φιλόσοφος......

 "Γιατί οι Ελληνίδες είναι ξινά Μουνι@! Γιατί είναι ψιλομύτες και θαρρούν ότι είναι τα δώρα του Θεού στους άντρες! Γιατί είναι πιο αγέλαστες και από Ινδιάνους σε Γουέστερν του 50!

 Τι να τον κάνεις τον Πυθαγόρα και τις γωνίες του? Τι να κάνεις τον Αλέξανδρο και τις σάρισες του? Τι να κάνεις τον Αρχιμήδη και τους μοχλούς του? Τι να τους κάνεις όλους αυτούς αν ποτέ δεν άνθησε σε Ελληνίδας τα χείλη το σπάνιο λουλούδι που ονομάζεται χαμόγελο?

 Με τι κίνητρο? Με τι καύσιμο? Και με ποια θέληση να συνεχίσει να υφίσταται αυτός ο λαμπρός πολιτισμός, που χτίσανε Έλληνες άνδρες επιφανείς, αν παρόλα αυτά δεν μπορέσανε ούτε πτωχό μειδίαμα να κλέψουν από τις θυγατέρες της Πανδώρας?

 Άμοιροι γιοι του Διευκαλίωνα, αλυσίδες βαριές στα ποδάρια σας, των θηλέων οι μυς των προσώπων τους, που πεισματικά αρνούνται να συσπαστούν και χαμόγελα να σχηματίσουν!"

 Αυτά είπεν και ελάλησε Φιλόσοφος ο Μέγας, και χάθηκε εις την σιωπήν.

 Και είπεν και ελάλησε τότε ο Ποιητής ο Πελελός.

Χαμογέλα μου Κατερινιώ, μην σου σπάσω τον λαιμό

σε κοιτώ σαν άτιμο γατί που από κλωτσιά θα απογειωθεί

χαμογέλα μου Κατερινιώ, δώσε μου την ακριβή αφορμή

η ζωή μου νόημα να γεμίσει, να κρατηθώ σε αυτή την ζωή

Πεισματικά, μουτρωμένα με κοιτάς, να χαμογελάς ξεχνάς

ξινό μου λεμόνι, μανιασμένη τρικυμία μου είσαι εσύ ακόμη

λες και εκ γενετής βγήκες θυμωμένη, με τον κόσμο αρπαγμένη  

με μάτια κάρβουνα κοιτάς, τα νύχια σου έξω διαρκώς κρατάς  

Χαμογέλα μου Κατερινιώ, μην σου σπάσω τον λαιμό

σε κοιτώ σαν άτιμο γατί που από κλωτσιά θα απογειωθεί

χαμογέλα μου Κατερινιώ, δώσε μου την ακριβή αφορμή

η ζωή μου νόημα να γεμίσει, να κρατηθώ σε αυτή την ζωή

Κατάρα την φάρα σου, που δεν σου έμαθε χαμόγελα να σκορπάς

αγριοκάστανο μου πικρό, πως θα μπορέσω ένα γελάκι να κλέψω εγώ

αυτό το μουτράκι το σκυθρωπό, μόνο όταν γελά σαν τρελός το αγαπώ

ανάθεμα την μάνα σου, και την μάνα αυτής, αγέλαστη σε μάθανε να ζεις

Χαμογέλα μου Κατερινιώ, μην σου σπάσω τον λαιμό

σε κοιτώ σαν άτιμο γατί που από κλωτσιά θα απογειωθεί

χαμογέλα μου Κατερινιώ, δώσε μου την ακριβή αφορμή

η ζωή μου νόημα να γεμίσει, να κρατηθώ σε αυτή την ζωή

Για μια Κατερινιώ. 

Μότσανος Λάζαρος

Σοχός 5/8/2017