83 να είναι οι ώρες σας

Και για ακόμα μια φορά ανεβαίνεις στο 83 για να ξεκινήσεις από τον Λαγκαδά για να  φτάσεις στην αγαπημένη σου Θεσσαλονίκη, ένα αναγκαίο κακό, αλλά με δυσανάλογο κόστος σύμφωνα με την γνώμη σου. Ποτέ δεν μπορούσες να ανεχθείς τον πολύ τον κόσμο, αγρίμι πράγμα που να να χωρέσει μέσα στο στριμοξίδι που απαιτούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς? Νιώθεις μέσα τους σαν λύκος σε κλουβί, πας πάνω κάτω σαν τρελός και περιμένεις πότε θα βάλει κανένα παιδάκι το χεράκι του μέσα στο κλουβί σου για να το κάνεις παιδάκι με ένα χεράκι λιγότερο! 

Σου είναι δύσκολο να ανεχθείς τους άλλους, είναι βρόμικοι, άσχημοι, βλάκες, τραγικοί, παράξενοι πάντα οι ξένοι , σε κάνουν να γρυλίζεις από μέσα σου, "Κρατήσου μακριά μου και ζήσε!" σαν να τους λες όταν είσαι με χαμηλωμένο το κεφάλι και σκοτεινό το βλέμμα. Μερικοί το καταλαβαίνουν αυτό, δυστυχώς είναι μόνο μερικοί. 

Τα πράγματα είναι μόνο χειρότερα όταν νιώθεις μόνος, θες να είναι φόβος, θες φθόνος, μπορεί και η απελπισία να βοηθά να γίνεσαι πιο κακός από ότι συνήθως είσαι, να σε καταλαμβάνει ένας τρομερός δαίμονας χωρίς κανένα ηθικό ενδοιασμό μέσα του, ο εαυτός σου ο κακός αναδύεται τότε, και σου αρέσει!

Κάνεις υπομονή "45 λεπτά είναι θα περάσουν" λες, και  πραγματικά τα πρώτα 23 λεπτά είναι εύκολα , το αστικό ταξιδεύει με μεγάλη ταχύτητα και το κινούμενο τοπίο σε ηρεμεί, σαν να είσαι σε μαγικό λεωφορείο νιώθεις, ένα κουταβάκι που βγάζει την μύτη του έξω από το παράθυρο από όχημα που κινείται και απολαμβάνει ένα ωσμωτικό λαβύρινθο με κλειστά τα μάτια του. 

Αλλά ξέρεις που τελειώνει αυτό. Σε ένα από τα πιο αγαπημένα σου σημεία στην Θεσσαλονίκη, στον ανισόπεδο κόμβο στο ύψος του Μαρμαρίδη είναι το όριο ανάμεσα σε ένα ασαφές ταχύτατα κινούμενο κόσμο και σε ένα αργό γεμάτο πληροφορίες που δεν θέλεις να ξέρεις τέλμα. Πληροφορίες που σε πνίγουν και δεν σε ενδιαφέρουν, που μπορείς να ζήσεις άνετα και χωρίς αυτές, που όμως δεν λένε να μην ρέουν μέσα σου, και δεν σε αφήνουν ήσυχο, άστε με ήσυχο!      

Το αγαπάς αυτό το μέρος, γιατί είναι μέρος που το έχει κατουρήσει και σημαδεύσει για πάντα ένας άλλος λύκος, ένας λύκος που θρηνούσε, μίζερος και μοναχός και αυτός, κατούρησε σε όλο τον τόπο για να δείξει τι ένοιωθε, τι είναι αυτό που του έλειπε, και με μαύρα ούρα σημάδευσε την περιοχή, από την μία πλευρά έγραψε "μου λείπουν τα χείλη σου" από την άλλη "μου λείπει η μυρουδιά σου".

Έτσι είναι οι λύκοι με δύο κατουρήματα τα λένε όλα!   

Σηκώνεις το κεφάλι για να το αντικρίσεις για ακόμα μια φορά μια τελευταία ακτίνα φωτός πριν σε πνίξει του πλήθους η ύπαρξη. Κοιτάς αλλά συννεφιάζεις αμέσως! Κάποιος έχει σβήσει το σημάδι του λύκου με γκρίζα μπογιά! ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ" γράφει από κάτω με τεράστια γκρίζα κεφαλαία γράμματα. Σου έρχεται το αίμα στο κεφάλι, "Ψυχανώμαλοι, γελοίοι, νεκροί μέσα σας άνθρωποι, δεν ξέρετε τι  θα πει ζωή και θέλετε να την στερείσετε και από τους άλλους για αυτό τον λόγο, τον κόσμο πάτε να μικρύνετε για να έρθει στα μέτρα σας", πλέον στο όνομα ενός διεστραμμένου Γιαχβέ ένα από τα αγαπημένα σου μέρη πέθανε.

Νιώθεις τα μάτια σου να λαμπυρίζουν σαν καυτά κάρβουνα, νιώθεις τον λύκο μέσα σου να κινείται ανήσυχα, νευρικά, σε υπερένταση, "Υπέροχα λες! Μακάρι να βρεθεί και κάποιος ακόμα να μου κάνει την ημέρα μου, μακάρι!", οι τρίχες στον σβέρκο σου είναι υψωμένες και από μέσα σου αποπνέει μια μυρουδιά που σημαίνει μπελάδες, δυστυχώς είσαι ο μόνος λύκος μέσα στο αστικό, οπότε και δεν σε καταλαβαίνουν οι άλλοι, πρόβατα σε σφαγή!      

Και φυσικά η ευκαιρία δίνεται σχεδόν αμέσως!

Η χαρχάλο κάθεται από πίσω σου και θεωρεί ότι κάθε σοφία που βγαίνει από τα χείλη της είναι προσφορά μεγάλη προς τον υπόλοιπο κόσμο οπότε πρέπει να την μοιρασθεί με όσους το δυνατό περισσότερους, για αυτό κάθε κουβέντα της σου βομβαρδίζει τα αυτιά με αυξημένα ντεσιμπέλ.

"Έχω στενή λεκάνη σαν την αδερφή μου και είναι δύσκολο να βρω ρούχα.........."

Αντιλαμβάνεσαι την παρουσία της και σηκώνονται τα αυτιά σου. Σκέφτεσαι από μέσα σου "Συνέχισε να μιλάς σε αυτή την ένταση και θα σου φαρδύνω εγώ την λεκάνη!". 

Στάση στην στροφή Καρατάσου, "Διάολε έχουμε πολύ ακόμα". 

"Υπάρχει ένας καλλιτέχνης που κάνει στους τοίχους με λέιζερ ένα..... αχ πως το λένε α Wallpaper και είναι φοβερό σαν να είναι αληθινό με μοιάζει, φοβερός, φοβερός, δεν υπάρχει......!"

"Σιγά μην κάνει και Screen saver ρε μπάζο" ψιλομουρμουρίζεις στην πάπια που δεν λέει να το βουλώσει. 

Στάση Σταυρουπόλ "Πότε φτάσαμε ήδη εδώ?" 

"Και δεν είναι καλά να κάνεις πλαστική στήθους γιατί χαλάς το σώμα σου, γιατί ξέρεις δεν είναι και καλά αυτά τα υλικά που σου βάζουν......." 

"Θεέ μου θα της κάνω διπλή μαστεκτομή και θα τα πετάξω στα γατιά ότι έχει για μεμέ, και θα της βάλω πλαστικά βυζιά για να ψοφήσει από δηλητηρίαση από σιλικόνη" χαμηλόφωνα λες με λέξεις που βγαίνουν ανάμεσα από σφιγμένα δόντια. 

Στάση Ταχυδρομείο "Τελειώνουμε τελειώνουμε!!!!"

"Έχω μια φίλη που έχει κάνει εδώ στο στήθος της ένα Dreamcather, αλλά δεν είναι πολύ ωραίο γιατί έχει χάσει και κιλά και ο λαιμός της δείχνει σαν  λαιμός γαλοπούλας και με το ταττού εκεί δεν δείχνει καλά....."

Νιώθεις την πείνα να  θεριεύει με το άκουσμα της γαλοπούλας, σκέφτεσαι ένα σάντουιτς με γαλοπούλα και ξέρεις ακριβώς από που θα βρεις την πρώτη ύλη για αυτό τον σκοπό.

Στάση Αγία Παρασκευή. "Μπα έχουμε ακόμα υπερβολικά πολύυυυυυυυυ!"

"Και εγώ έχω κάνει πέντε νότες τατοού....βλέπεις εδώ στον λαιμό.... ήταν να κάνω και τις άλλες 2 γιατί ξέρεις υπάρχει μέχρι το σι αλλά έκανα τις πρώτες και είπα να κάνω και τις άλλες δύο μετά και μαζί με το κλειδί που μοιάζει με Φ αλλά έχει και μια γραμμή στην μέση, αλλά μετά είδα ότι είναι ωραία και μόνο τα πέντε και δεν θα με κάνει κακό να μην τα κάνω........."

"Να σου κάνω εγώ τις υπόλοιπες νότες στο λαιμό σου με φαλτσέτα μωρή κότα αν γουστάρεις τόσο!" λες με όλο και αυξανόμενη ένταση στην φωνή σου καθώς ξυπνά ο λυκάνθρωπος από μέσα σου .

Στάση Πλατεία Δημοκρατίας "Κατέβα ρε κάργα, κατέβα εδώ μαρί κάμπια!"

"Αλλά τα καλύτερα τα τατού τα κάνουν στην Ταλάνδη (?!?!?!).....εκεί στην Ταλανδία χτυπάνε τα τατού με κόκκαλο πάνω στο δέρμα..... και είναι πιο φυσικ έτσι........"

"Γαμώ την Ταλάνδη και τους Ταλανδούς! Και τους Μαορί μαζί μαρί φάλαινα αμόρφωτη!" είναι οι κουβέντες που ξεστομίζεις σε ένταση σεβαστή πλέον.

Νιώθεις το αίμα σου να κυλά ταχύτατα, τα νεύρα σου τεντωμένα, πόνος στο κεφάλι, θέλεις να την αρπάξεις από τα μαλλιά, να της τραβήξεις το κεφάλι προς τα πίσω, και να τραβήξεις το kukri από πίσω από την μέση σου και με μια απότομη μονοκόμματη κίνηση να της σκίσεις τον λαιμό της, και καθώς ένας πίδακας από αίμα αναβλύζει από τον λαιμό της εσύ να σταθείς με τα πόδια σου πάνω στα καθίσματα να ουρλιάζεις σαν λύκος μέσα στα αίματα με το μαχαίρι στο δεξί σου χέρι καθώς όλοι μέσα στο αστικό σε χειροκροτούν όρθιοι, κανένα όριο πουθενά!!!

Επόμενη στάση Κολόμβου, και ναι κατεβαίνει τρομαγμένη καθώς  μπόρεσε και έπιασε επιτέλους τις σκέψεις σου με κάποιο τρόπο καθώς εσύ την αγριοκοιτάζεις όσο παρακολουθεις την αποβίβαση της από το αστικό "Ποτέ δεν θα μπορέσεις να μάθεις πόσο κοντά έφτασες στην λήθη ηλίθια!" σκέφτεσαι.

 

Σφυροκόπημα στις φλέβες σου από το αίμα που προσπαθεί να βρει διέξοδο από την πίεση που δημιουργεί η καρδιά σου, την καρωτίδα σου την νιώθεις να έχει μουδιάσει, μέσα σου νιώθεις σαν ένα κυνήγι να μην πήγε καλά και να πρόλαβε το θήραμα να το σκάσει.

Προσπαθείς να ηρεμήσεις "Είμαι υπερβολικά ακοινώνητος για να βλέπω Ταραντίνο" λες στον εαυτό σου αλλά αυτό που δε τολμάς να ξεστομίσεις είναι το "Είμαι τελείως επικίνδυνος!", το ξέρεις, δεν το παραδέχεσαι όμως. 

Επόμενη στάση Αριστοτέλους

Προσπαθείς να κάνεις διάσπαση προσοχής για να ηρεμήσεις, κοιτάς έξω και βλέπεις κοντά σορτσάκια παντού, χιλιάδες πόδια μέσα σε κοντά σορτσάκια, "Φέτος είναι το καλοκαίρι του κοντού παντελονιού" σκέφτεσαι και βλέπεις όλη αυτή την μαζική απόδραση από τα Γκούλαγκ του Πουτανιστάν .

Σιγά σιγά ηρεμείς, έχεις σταματήσει πλέον να τρέμεις, ο πόνος υποχωρεί, ο Μογγόλος και ο λύκος του αρχίζουν να αποσύρονται μέσα στα σκοτάδια που παραμονεύουν συνήθως κρυμμένοι.

Επόμενη Στάση Καμάρα.  

Σηκώνεσαι σε ένα άδειο αστικό πλέον, για να κατέβεις στην στάση σου, ανοίγουν οι πόρτες και αντικρίζεις ένα ζευγάρι μάτια να σε διαπερνούν, ευτυχώς είναι εδώ! Και σε περιμένει.

Σε πιάνει το παράπονο "μου λείπουνε τα χείλη σου!" της λες "μου λείπει η μυρουδιά σου!", εκείνη σε ακούει, και απλώς γελά.

Είμαι εκεί που μου ζητάει η καρδιά μου.

Όλα θα πάνε καλά.


Μότσανος Λάζαρος

Σοχός 9/09/2014


Υστερόγραφο

Οποιοδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι καθαρά τυχαία και συμπτωματική καθώς το κάθε τι στο παραπάνω κείμενο είναι προϊόν φαντασίας, το παρών δεν είναι αυτοβιογραφικό του συγγραφέα γιατί μιλάει για λύκους και ως γνωστό ο συγγραφέας του είναι πολική αρκούδα και είναι κοινός τόπος σε όλους ότι  τα πολικά αρκούδια είναι ευγενικά και φιλήσυχα πλάσματα, και το ότι καταβροχθίζουν φώκιες για πρωινό είναι ένα ανυπόστατο ψέμα χα χα χα.

Το παρών κείμενο συνοδεύεται και από πολλούς συνδέσμους με μουσική, σας συνιστώ να το ξαναδιαβάσετε έχοντας και την μουσική υπόκρουση τους να το συνοδεύουν.