Ξεπροβοδίζοντας το 2017 και ατενίζοντας το 2018

  

 Τελευταίες ώρες του 2017 τσακαλάκια μου, μιας ακόμα δύσκολης χρονιάς που θα ακολουθηθεί από ακόμα μια δυσκολότερη χρονιά.

 Δεν μπορώ να πω ότι είναι μια χρονιά που θα την αφήσω να φύγει με βαριά την καρδιά. Ναι ήταν μια ακόμα δύσκολη χρονιά στην οποία δύσκολες επιλογές γίνανε αναγκαστικά και σε αυτή την χρονιά. Δύσκολες επιλογές, δύσκολες αποφάσεις, δύσκολες και οι συνέπειες τους. Μάλλον θα εξακολουθήσουν οι καταστάσεις να είναι πιεστικές μέχρι να αρχίσει να βελτιώνεται η κατάσταση. Και προσωπικά μιλώντας αλλά και γενικά. Είμαι αισιόδοξη φύση μάλλον και θέλω να βλέπω ένα φως στο τούνελ, όταν όλοι οι άλλοι ατενίζουν μόνο μαύρα σκοτάδια στο μέλλον μας. Μπορεί να κάνω και λάθος και εγώ, μπορεί να κάνουν λάθος όμως και οι άλλοι.

 Εδώ θα είμαστε να δούμε ποιος θα δικαιωθεί, αλλά θα παραμείνουμε εδώ πολεμώντας πάνω σε επάλξεις, και όχι μεμψιμοιρώντας την ζοφερή πραγματικότητα που μας περιτριγυρίζει, γιατί ως επιλογή το να παραδοθούμε στην ηττοπάθεια και στην μοιρολατρία δεν υπάρχει. Αν είναι να ηττηθείς θα ηττηθείς πολεμώντας με το σπαθί στο χέρι και μόνο. Αλλά πολεμώντας μπορείς μόνο να αντικρίσεις και την νίκη, και το κυριότερο και να την αξίζεις και όλας! Οπότε η δεύτερη μας η φύση η μάχη, και προσδοκία μας η νίκη και μόνο. Όσες θυσίες και αν απαιτηθούν για αυτή.

 Αλλά παρόλο που η μάχη είναι η πρώτη και η τελευταία μας σκέψη το να παραμείνουμε άνθρωποι κατά την διάρκεια της και το μεγαλύτερο μας διακύβευμα. Σκοπός δεν είναι να σκληρύνεις και να αγριέψεις απλώς κατά την διαδικασία που ονομάζεται επιβίωση. Αλλά να παραμείνεις και κάποιος που θα τον διακρίνει η κατανόηση, η συμπόνια, το φιλότιμο, η ενσυναίσθηση, η καλοσύνη.

 Ναι η επιβίωση θα οξύνει την μαχητικότητα μας, αλλά δεν θα πρέπει με τίποτα να αμβλύνει την ουσία μας ως Άνθρωποι (με Α κεφαλαίο). Δύσκολος στόχος, εύκολος να χαθεί, αλλά στα δύσκολα ξεχωρίζει η ήρα από το σιτάρι, το αξίζειν από το μη αξίζειν. Προσπαθήστε να παραμείνετε πάνω από όλα Άνθρωποι. Ακόμα και στις δυσκολότερες των ωρών, στις απελπιστικότερες των ωρών, στις σκοτεινότερες των ωρών.

 Γιατί το χρωστάτε στον εαυτό σας, το χρωστάτε σε όσους σας δώσανε τα πρώτα βήματα σας και την πνοή σας σε αυτή την ζωή, σε όσους σας μάθανε να βαδίζετε με αβέβαια και ανασφαλή στην αρχή βήματα, αλλά με όλο με περισσότερη σιγουριά και αυτοπεποίθηση βήμα στο βήμα στην πορεία σας στην ζωή, και κυρίως το χρωστάτε σε όσους σας ακολουθούν και θα βαδίσουν πάνω στα ίχνη των δικών σας βημάτων.

 Το χρωστάτε και σε όλους τους συμπολίτες μας που ζούνε την ίδια δύσκολη πραγματικότητα με εσάς ή μπορεί και να ζούνε ακόμα ποιο δύσκολες πραγματικότητες από εσάς μέσα στην μάνα πατρίδα μας.

 Το χρωστάτε και σε όσους όμως ήδη ζούνε δύσκολες πραγματικότητες έξω από την πατρίδα μας. Σε αυτούς που ήδη έχουν φύγει ξανά στο εξωτερικό και δεν θα ζήσουν την πρωτοχρονιά στην πατρίδα ή μπορεί να την ζήσουν σε ένα αεροδρόμιο ή ετοιμάζονται να φύγουν αμέσως μετά από αυτήν. Όσοι τουλάχιστον από αυτούς που έχουν φύγει και έκαναν ένα μικρό διάλειμμα κοντά στους δικούς τους! Γιατί υπάρχουν και άλλοι τόσοι που δεν είχαν αυτή την δυνατότητα να γευτούν λίγο την πατρίδα τους από κοντά.

 Το χρωστάτε σε όλους αυτούς να παραμείνετε Άνθρωποι μέσα στην μάχη και την φωτιά. Το χρωστάτε σε όλους αυτούς να χτίσετε ξανά την πατρίδα χωρίς να αρπάξετε ο ένας τον λαιμό του άλλου για να τον ξεσκίσετε. Το χρωστάτε σε όλους αυτούς να χτίσετε ένα λαμπερό μέλλον ώστε να υπάρχει μια νέα πραγματικότητα που να αξίζει να την ζήσουν όσοι υποφέρουν εντός της χώρας μας. Μια νέα πραγματικότητα που να αξίζει να την ζήσουν όσοι επιλέξουν να γυρίσουν κάποια μέρα πίσω στην μάνα πατρίδα.

 Σε αυτούς και μόνο χρωστάτε και σε κανένα άλλο κερατά! Αλλά από αυτό το χρέος σας δεν μπορείτε να κρυφτείτε, αλλά ούτε και να το αρνηθείτε! Είναι εκεί και περιμένει την αποπληρωμή του μόνο από εσάς!

 Μην έχετε αυταπάτες, το μέλλον μας θα είναι όμορφο μόνο εάν το χτίσουμε όμορφο εμείς, δεν θα χαρισθεί η ομορφιά του σε κανένα μας. Μόνο αν είμαστε άξιοι και ικανοί θα το αξίζουμε.

 Γιατί το μέλλον είναι μια όμορφη γυναίκα, πολλοί την πολιορκούν, αλλά θα δοθεί μόνο σε όσους θεωρήσει ότι αξίζουν να πορευθούν μαζί της.

 Και θα πορευτούν μαζί της, έχοντας στο δεξί χέρι το ξίφος, αλλά στην αριστερή πλευρά τους να χτυπά δυνατά και ζεστά μια καυτή καρδιά.

In memorandum

Μότσανος Λάζαρος

Σοχός 31/12/2017