Του μηχανικού η νεράιδα

Πάλι δεν μπορώ να βρω το σπρέι το αντισκωριακό

λείπει η καστάνια καθώς και τα κλειδιά τα γερμανικά

χαμόγελο λοξό κάθε φορά που ψάχνω για να τα βρω

ο συνήθης ύποπτος, η πονηρή ματιά, τα γελάκια τα πνιχτά

Η μυτούλα ψιλά, καυτό πείσμα στην άγρια την ματιά

όταν λέω ότι δεν είναι παιχνίδια για κορίτσια αυτά

μικρή μου Τίνκ δεν είναι τα γράσα για χεράκια απαλά

νεραίδα που τις εργαλειοθήκες λεηλατείς καθημερινά   

Ποιος να είναι αυτός που την μέγγενη κρυφά χρησιμοποιεί  

με πριονίδι την γιομίζει καθώς ξύλα με την ράσπα ροκανίζει

στειλιάρι να φτιάξει λοξό, τσεκούρι να του περάσει κοφτερό

ακονισμένο καλά και δοκιμασμένο να ξυρίζει γάμπα θηλυκιά  

Το καρφωτικό να κείτεται εδώ και εκεί, τι παράξενη εμμονή

το απόγευμα να το τακτοποιώ, να είναι χύμα πάλι το πρωί

ποιος σατανάς σε κινεί, οι κατασκευές να είναι η ίδια σου η ζωή

λατρεύω του ξύλου την μυρουδιά, λες με όλη σου την καρδιά

Η μυτούλα ψιλά, καυτό πείσμα στην άγρια την ματιά

όταν λέω ότι δεν είναι παιχνίδια για κορίτσια αυτά

μικρή μου Τίνκ δεν είναι τα γράσα για χεράκια απαλά

νεράιδα που τις εργαλειοθήκες λεηλατείς καθημερινά   

Μια τεράστια μεταλλική μηχανική καρδιά, ματάκια βαθιά, καστανά

φτερά από ξύλο και χαρτόνι, φωνή γλυκιά που και μέταλλα λιώνει

νεράιδα παλαβή, με ποδιά δερμάτινη και γρασαδόρο στο χέρι το δεξί

τα γρανάζια της γυρνούν σαν τρελά μέσα στου μηχανικού την αγκαλιά  

Αφιερωμένο στην Τίνκερμπελ μου

Μότσανος Λάζαρος

Σοχός 8/1/2018