Το παράπονο

Σήμερα Παρασκευή 9/5/2014 είναι η πιο παράξενη μου μέρα στην μελισσοκομική ζωή μου.

Κακή ημέρα, παράξενη ημέρα.

Το ένοιωθα από το πρωί, "Σήμερα δεν θα τα πάμε καλά", η πρώτη μου σκέψη μου με που ξύπνησα.

Ένστικτό, προαίσθημα, ότι και να είναι έχω μάθει να το εμπιστεύομαι.

Και για ακόμα μια φορά και σήμερα δεν έκανε λάθος.

Με που πάω στο μελισσοκομείο μου, ο καθιερωμένος έλεγχος για σμηνουργίες, έχω να δω βδομάδες αφεσμό, αλλά ποτέ δεν ξέρεις, κάνε βόλτες και ας χάνεις χρόνο.

Σήμερα όμως ήταν διαφορετικά.

Το είχα μυρίσει πριν από δύο ημέρες, τον είχα δει τον μαλάκα να ραντίζει στις 1,30 το μεσημέρι με την τουρμπίνα, πάνοπλος σαν και μένα, αλλά με πανοπλία για να μην μπορεί να περάσει το δηλητήριο του επάνω του, και όχι το δηλητήριο των μελισσών.

Είχα δαγκωθεί, πικράθηκα, αλλά είπα "Οι πουτάνες οι ροδακινιές δεν έχουν άνθη πλέον", "Ναι βάζει κομφιντόρ (κομφιντόρ ναι, όταν βρομάει σαν σκατά κομφιντόρ είναι) αλλά δεν θα πάνε οι κυρές μου εκεί, γαμώ τον παλιομπάσταρδο"!

Τι να πας να του πεις?

"Με καταστρέφεις ρε παλιομαλάκα!"

Στα αρχίδια του!

Να είναι καλά αυτός, και όλοι να πάνε να γαμηθούν, τζάμπα θα χάσω τα λόγια μου, άλλωστε δεν έχουν άνθη οι ροδακινιές, μάλλον θα την βγάλουμε καθαροί!

Δεν την βγάλαμε καθαροί, σκοτεινιασμένος ανάβω το καπνιστήρι, την διαδικασία την ξέρω, πρέπει να καθαρίσει η κυψέλη, θα πρέπει να δεις αν υπάρχει και τίποτα μέσα, να ταΐσεις και να πεις αντίο η χρονιά και για σένα.

Δεκαράκι δυνατό έμεινε με μόλις 1 πλαίσιο πληθυσμό, όλος ο γόνος νεκρός, και με αυτή την διαπίστωση μένεις και με το δυσάρεστο καθήκον να πρέπει να απομακρύνεις και τις νεκρές μέλισσες, μείναν λίγες πλέον ζωντανές δεν θα μπορέσουν με τίποτα να καθαρίσουν την κυψέλη τους.

Και ξαφνικά την βλέπω, την μάνα να είναι πάνω στα πλαίσια, να μην θέλει να κατεβεί πίσω στα πλαίσια, να ξαναντικρίσει τις νεκρές αδερφές της και κόρες της, χαμένη στέκει εκεί, να μην θέλει να ξαναδεί την κόλαση.

Την παρατηρώ ακίνητη για λίγο και αμέσως πάει να βγει από την κυψέλη!

Απλώνω το ασπροφορεμένο μου χέρι κοντά της, απλώνει και αυτή το μπροστινό της πόδι επάνω του "Ψυχή μου!", "Δεν θέλεις να μείνεις άλλο εδώ μέσα ε?" της λέω και με πιάνουν τα κλάματα. 

Σαράντα χρονών άντρας και κλαίω για ένα πλασματάκι! "Γαμώ την ψυχή μου,σκατά άντρας είμαι!" την ξαναβάζω μέσα, δεν κάθεται, ξαναβγαίνει, την ξαναβάζω μέσα, βάζω και γρήγορα την τροφή και κλείνω το καπάκι, μην μου ξαναβγεί.

Μετακινώ και μισό μέτρο την κυψέλη για να μην είναι οι νεκρές μέλισσες στην είσοδο, και στηρίζομαι στην διπλανή  κυψέλη, τυφλωμένος από τα δάκρυα, με πιάνει το παράπονο, κλαίω σαν παιδί, "Ρε πούστη μου εμείς δεν πρέπει να ζήσουμε? Δεν έχουμε ψυχή εμείς? Σκατά έχουμε για ψυχή? Ρε πούστη μου", "Σαράντα χρονών ρε πούστη, σαράντα και κλαίω ρε πούστη μου, γαμώ την ψυχή μου, γαμώ το!".

"Ναι ρε μαλάκες κλαίω! Άντε και γαμηθείτε! Μαλάκες έ μαλάκες!"

Τα λεπτά περνάνε και ούτε να ανασαίνω δεν μπορώ, αντέχω τον πόνο, αντέχω την κούραση, την θερμοπληξία, τα εγκαύματα, και με λύγισε μια μικρή ψυχούλα, "Σκατά ψυχή έχω, χαρτοσακούλα"!

"Να πάω να γαμηθώ και εγώ, ο σκατόφλωρος!"

"Την ψυχή μου μέσα, σταμάτα μαλάκα να κλαις! Σταμάτα, στάματα, παλιομαλάκα!"

"Μελισσοκόμος! Σκατά είσαι, σκατόφλωρε!"

Δεν ξέρω για πόση ώρα με έχουν πάρει τα ζουμιά, καίνε τα μάτια μου, μέσα στα δάκρυα και στις μύξες, παραπονιάρης, αίσχος τελείως, γάμησε τα!

Και ξαφνικά από πίσω ακούω ένα βόμβο.

Το αναγνωρίζω, αφεσμός, σκουπίζω τα μάτια, "'Ορθιος μαλάκα!", "Ξεκίνα" γαβγίζω στον εαυτό μου, "Ξεκίνα παλιομαλάκα, όρθιος αμέσως, ΤΩΡΑ!!!", Ναι αναγνωρίζω τον ήχο, ένας αφεσμός!

Αμέσως κυψέλη, σπρέι αφεσμού, πλαίσια χτισμένα, πάω εκεί και ψεκάζω την κυψέλη με το σπρέι.

Με δάκρυα στα μάτια κοιτώ να δω από έρχεται, από μια μικρούλα παραφυάδα με δυο βασιλικά κελιά μέσα! Και όμως σμηνουργεί! Χωρίς βασίλισσα μέσα! Δυο βασιλικά κελιά, και όμως η πρώτη βασίλισσα που βγήκε δεν σκότωσε την δεύτερη μέσα στο κελί της και σμηνουργεί!

Οι λυγμοί συνεχίζουν αλλά είμαι μελισσοκόμος, οι κινήσεις αυτόματες, δουλεύω χωρίς σκέψη , πρέπει να ανάψω ξανά το καπνιστήρι, πρέπει να πάρω γόνο από αλλού να τον βάλω άγκυρα για τον αφεσμό, ανοίγω το δυνατό το διπλό που είναι κοντά, ο καπνός από το καπνιστήρι μου καίει τα κοκκινισμένα μου μάτια σαν οξύ, μου κόβει την αναπνοή που ακόμα δεν βρήκε τον ρυθμό της, συνεχίζω, μπορώ και χωρίς όραση, μπορώ και χωρίς ανάσα, το κάνω χρόνια αυτό, δεν χρειάζομαι τίποτα από τα παραπάνω , τα χέρια μπορούν και μόνα τους, θα πάρουν και χωρίς να βλέπω αυτό που πρέπει. 

Βάζω το πλαίσιο πάνω στο καπάκι για να μαζέψω και τις υπόλοιπες μέλισσες, "Δεν θα σας αφήσω και εσάς να πάτε χαράμι, όχι δεν θα σας αφήσω"!

Ξαναβάζω σπρέι αφεσμού, μια ριπή με παίρνει και εμένα, την στολή, το κινητό, το πρόσωπό, "Σκατά!".

Τουλάχιστο σταματώ να κλαίω.

Μα τι γίνεται εδώ?

"Σμηνουργούν έτσι οι παραφυάδες χωρίς βασίλισσα μέσα?".

"Ποίες οι πιθανότητες για αυτό?".

Περιμένω να μπούνε μέσα και οι τελευταίες, και σκέφτομαι, "Μα τι παράξενο τόσες εβδομάδες και τίποτα και τώρα γιατί?".

"Με κάνει πλάκα κανένας εκεί πάνω?"

"Γιατί τώρα, γιατί έτσι?"

Παράξενο, κλείνω την κυψέλη, ότι μπήκε μπήκε, πρέπει να την πάω αλλού, όχι εδώ.

Καπνιστήρι, ξέστρο, πευκοβελόνες,σπρέι όλα μέσα στο Vitara, και στο τέλος και η κυψέλη στα πίσω καθίσματα.

Ξεκινάμε για το άλλο μελισσοκομείο.

Και πριν περάσω την τελευταία κυψέλη του μελισσοκομείου ξαφνικά, ένα σύννεφο!

"Δεν είναι δυνατό!"

"Δεύτερος αφεσμός!"

Σταματώ το αμάξι λίγο πριν το ρίξω στα πουρνάρια, κοιτώ πίσω, ναι αφεσμός είναι!

Σβήνω το αμάξι, "Πάμε πάλι λέω, ξέρεις τι να κάνεις, ΚΑΝ ΤΟ!"

Δεύτερή κυψέλη, σπρέι αφεσμού μέσα, 3 πλαίσια χτισμένα από την καβάντζα κυψέλη, και ανάμα το καπνιστήρι.

Ο αφεσμός εδώ έχει ήδη πάει στο κλαδί. Δεν πειράζει, η κυψέλη από κάτω και τινάζω πάνω της το κλαδί, το κόβω και με το κλαδευτήρι για να μην ξαναπάνε εκεί, και με το καπνιστήρι πάω στην πιο κοντινή διπλή για να κάνω τράκα ένα πλαίσιο γόνο, ο καπνός εξακολουθεί να με πνίγει και να με τυφλώνει, τσούζει ο πούστης, δεν με νοιάζει, είμαι αυτόματο! 

Μηχανικά μπορώ να κάνω το οτιδήποτε, δεν χρειάζομαι τίποτα, απλώς θα το κάνω. 

Αυτή την φορά δεν ψέκασα τα πάντα με σπρέι, μόνο μέσα στην κυψέλη, δεν αργεί να μπει μέσα ο αφεσμός, πρέπει να μπει γρήγορα! Έχω τον πρώτο αφεσμό άλλωστε μέσα στο αμάξι δεν μπορώ να καθυστερήσω πολύ ώρα!

Σταθεροποιώ τα πλαίσια με σφήνα για πλακάκια και κλείνω το καπάκι, ότι ήταν να μπει μπήκε!

Άλλο δεν έχει.

Φορτώνω και την δεύτερη κυψέλη στα πίσω καθίσματα, ξέρω μαλακία κάνω, να ανοίξει μια κυψέλη και με έχουν σκοτώσει!

Ναι το ξέρω!

Αλλά πλέον ξέρω και κάτι άλλο.

Έχω πλέον κάποιον να του λέω τα παράπονα μου, και να με καταλαβαίνει!

Άντε να με πείσεις πια, ότι οι κυρές μου δεν με νιώθουν, ότι όταν πονώ δεν με κανακεύουν, όταν είμαι λυπημένος δεν με γλυκαίνουν και με παρηγορούν, ότι δεν με αφήνουν να νιώθω ανήμπορος χαρίζοντας μου χάδια όταν γίνομαι παραπονιάρης. 

Πείσε με αν μπορείς, ότι δεν με νοιώθουν σαν το παιδί τους!

Μότσανος Λάζαρος

Σοχός 9/5/2014.