Χιλιομετροφάγος

 Ξεκινάς και σήμερα για Χαλκιδική προτού ξημερώσει, μόνος σου, όλο το χωριό κοιμάται σε ζεστά κρεβάτια μετρώντας ώρες ακόμα για να ξυπνήσουν και να συνεχίσουν τις ζωές τους. Μόνος περπατάς και ακούς την ηχώ από τα βήματα σου, η μοναδική ζωντανή ύπαρξη σε κίνηση αυτή την ώρα. Ας είναι, συνεχίζουμε.

 Τελευταίος έλεγχος, φώτα στο τρέιλερ, λειτουργούν, κοτσαδόρος, κομπλαρισμένος καλά, καπνιστήρι, και από αυτό έχει το μαγαζί, Ενεργειακά ποτά μέσα, νερό οκ. Καθυστέρησα πολύ με αυτά, ένα τελευταίο χάδι στην γάτα, ψυχή μου, ώρα για ταξίδι, τριακόσια χιλιόμετρα με περιμένουν και σήμερα.


 Τέλος και για σήμερα ο τρύγος, το τρέιλερ το φόρτωσα μέχρι τα μπούνια, αμορτισέρ και σούστες τα φτύσαν από το βάρος. Αν βρεθεί ποτέ αστυνομικός να με ελέγξει άντε να του εξηγήσεις γιατί είσαι υπέρβαρος, είτε θα το καταλάβει μόνος του είτε όχι, μερικά πράγματα δεν εξηγούνται. Ιμάντες τεντωμένοι, πατώματα στερεωμένα, εξοπλισμός στο αμάξι, λίγο νερό πριν ξεκινήσεις για να επιστρέψεις στο σπίτι, έχεις διαδρομή μεγάλη, αλλά δεν σε απασχολεί αυτό την συγκεκριμένη στιγμή. Έχεις να παλέψεις με λάσπες και νεροφαγώματα μέχρι να βγεις σε άσφαλτο, πρέπει να μείνεις συγκεντρωμένος για να μην κολλήσεις στο πουθενά. Στο στόχο σου προσηλωμένος και μόνο, για να μην γίνει μια φοβερά δύσκολη ημέρα Κόλαση.  

 Κοιτάς τον νυχτερινό ουρανό, ξαστεριά. Μάλλον πράγματι θα βρέξει αύριο, ας βγάλω σήμερα όσες περισσότερες κυψέλες μπορώ γιατί αύριο δεν θα έχω την ευκαιρία να τελειώσω τους τρύγους. Καλά θα ήταν να πετύχω το 1200 στα τέσσερα* αλλά δεν είναι εύκολο αυτό, ούτε εικοσάχρονος με αντοχές υπεράνθρωπες είμαι, αλλά ούτε και ο καιρός του Οκτώβρη είναι να τον έχεις καμία εμπιστοσύνη. Έστω, όσο βγει. Αλλά μέχρι να φτάσουμε και στον σημερινό τον τρύγο με περιμένει ο δρόμος. Ξεκινώ, άδειοι οι δρόμοι του χωριού "Σχεδόν όσο και την ημέρα" μουρμουρίζω. Το κατσίκι το Vitara βρίσκει σε κάθε λακκούβα και σου δίνει να την καταλάβεις μέχρι το στομάχι σου, θα μας βγάλει το λάδι και σήμερα, καλό για βόλτες μερικών χιλιομέτρων αλλά για παραπάνω είναι τρομερός ψυχοβγάλτης.

 Πλησιάζω τον Ασκό, ο δρόμος σαν βομβαρδισμένος "Απίστευτο! Στον Νομό Θεσσαλονίκης και ωστόσο το επαρχιακό δίκτυο σε μαύρα χάλια! Να τους χαιρόμαστε τους δημάρχους και τους περιφερειάρχες μας" περνώ από ακόμα ένα θλιβερό χωριό χωρίς να συναντήσω ψυχή παρά ένα δύο αδέσποτα, μια φωνή μέσα μου λέει "Ετοιμάσου, στην μεγάλη κατηφόρα του Ασκού μην ξεχάσεις να κατεβάσεις σε τρίτη για να μπορείς να σταματήσεις το Vitara με το τρέιλερ, δεν είναι αυτή η κατηφόρα για αστεία, με αυτή την κλίση άνετα μπορείς να γεμίσεις κανένα γκρεμό", συνεχίζω και ξαφνικά βλέπω μπροστά μου ομίχλη, "Ωραία το χειρότερο δυνατό σενάριο την χειρότερη δυνατή στιγμή, μια παρατεταμένη κατηφόρα με τεράστια κλίση και γεμάτη με κλειστές στροφές, με ένα Vitara και ένα τρέιλερ χωρίς φρένα, την νύχτα με ομίχλη! Δεν μας γαμάς και από πάνω ρε Θεέ?". Μια ανάσα στην κορυφή της κατηφόρας και αρχίζω να την κατεβαίνω χωρίς δεύτερη ανάσα με την προσοχή στο έπακρο, μετά από 5 λεπτά και δυόμιση χιλιόμετρα 500 μέτρα πιο κάτω ξαναναπνέω, περνώ κάτω από την Εγνατία, και βλέπω τα φώτα των γύρω χωριών να καθρεφτίζονται στην Βόλβη. "Α! Ναι! Για αυτό αγαπώ την μελισσοκομία" μονολογώ " Μια ζωή στην κίνηση, μια ζωή ελεύθερος, μια ζωή άνθρωπος και όχι σκουλήκι, έχω τον πυρετό, είμαι χαμένος!".

 Βγαίνω σε άσφαλτο, το Vitara είναι από πάνω μέχρι κάτω μέσα στην λάσπη. Ευτυχώς είναι Οκτώβρης και δεν έχει κίνηση, στην κατάσταση που είμαι με τίποτα δεν θα ήθελα να είμαι σε κανένα μποτιλιάρισμα χιλιομέτρων, "Κρίση, κρίση, αλλά και η κοσμούρα στην Χαλκιδική τον Αύγουστο ίδια μένει!". Ακόμα είμαι ζεστός από το φόρτωμα των πατωμάτων στο τρέιλερ και δεν πονώ, ξέρω ότι ώρα με την ώρα αυτό θα αλλάζει και μέχρι να φτάσω στον Σοχό θα έχουν κλειδώσει όλοι οι μυς μου, με αποτέλεσμα το ξεφόρτωμα να είναι αρκετά πιο επίπονο. "Άστο και αυτό στην ώρα του" σκέφτομαι "Ακόμα 150 χιλιόμετρα και 3 ώρες μακριά από αυτό είμαι". Τα χιλιόμετρα περνούν, δεν έχω ιδιαίτερη πίεση από την κίνηση σήμερα, όσοι γουστάρουν με περνούν άνετα, άστους να τρέχουν, εσύ μόνο να φτάσεις στο σπίτι σου σε νοιάζει, το πόσο γρήγορα δεν έχει σημασία, άσε τους Αλόνσο και τους Λάουντα να βγάζουν το άχτι τους στην εθνική χα χα χα. Περνώ από την γέφυρα στην διώρυγα της Ποτίδαιας. Θυμάμαι τι έγινε το πρωί καθώς ερχόμουν, είχα ξεχάσει το σαμαράκι από την άλλη πλευρά, το πέρασα με 80 χιλιόμετρα, ξαφνικά ένοιωσα τα αρχίδια μου να μου βγαίνουν από το στόμα. "Αναθεματισμένο κατσίκι το Vitara, δεν είναι για τους Ελληνικούς τους δρόμους που είναι τίγκα στην καφρίλα!"  

 Στην διασταύρωση των Μουδανιών παίρνω τον δρόμο για Γερακινή Πολύγυρο "Διάολε θα με πιάσει η νύχτα στο βουνό" λέω, "Ώρα να βάλω τον χιλιομετροφάγο σε λειτουργία". Και έτσι κάνω. Είμαι πολύ κουρασμένος για να σκέφτομαι καθώς οδηγώ, χορτασμένος από τα πάντα έτσι ώστε να παρατηρώ το γύρω περιβάλλον μου, απλώς οδηγώ, κάθε μου ενέργεια, σκέψη, δράση, σκοπό έχει τον δρόμο μπρος μου, το μόνο που με  νοιάζει είναι να βγάζω χιλιόμετρα, και αυτό κάνω. Οι πινακίδες περνούν με ταχύτητα από δίπλα μου αλλά δεν με νοιάζουν. Άγιος Μάμας, Όλυνθος, Καλύβες, Μηκυβέρνα, Γερακινή. Ονόματα και μόνο σε γαλάζιο και άσπρο φόντο. Αρχίζω να επιταχύνω στην ανηφόρα προς Πολύγυρο, δεν κατάλαβα καν για πότε έφτασα εδώ, είμαι σε έκσταση, είμαι χιλιομετροφάγος.

 Ακόμα είναι νύχτα λίγο έξω από την Μεγάλη Βόλβη, ένα τρακτέρ οργώνει ένα χωράφι, στις 6:20 το πρωί! Τον έχω πετύχει τρεις συνεχόμενες ημέρες να οργώνει με τους προβολείς αναμμένους τόσο πρωί, "Άξιος ο μάστορας σκέφτομαι!". Ξαφνικά νιώθω άρρωστος, "Τι στο διάολο με έπιασε? Η συνεχόμενη κούραση για τρίτη ημέρα μάλλον, άρχισε να βγαίνει, δύσκολα θα μπορέσω ακόμα και αν είναι καλός ο καιρός να συνεχίσω με αυτό το χαβά, δεν είμαι τζόβενο πλέον, υπάρχουν όρια στην αντοχή μου και δυστυχώς τα ξέρω που είναι". Περνώ από την Μεγάλη Βόλβη "Ώρα για τον χιλιομετροφάγο" σκέφτομαι. Δεν έχει και πολλά να παρατηρήσεις στο σκοτάδι, επικεντρώσου μόνο στον δρόμο, χιλιόμετρα να βγαίνουν, η ώρα να περνά χωρίς να την μετράς, μικραίνει έτσι η διαδρομή.

 Περνά η ώρα, περνούν και τα χιλιόμετρα, το μυαλό κενό, μόνο να οδηγώ και να αναπνέω ξέρω αυτή την στιγμή. Μια σκέψη δειλή έρχεται να με τσιγκλίσει, "Μην ξεχνάς το σαμαράκι στην είσοδο της Μικρής Βόλβης, μην εκτοξευθούν από το τρέιλερ τα πατώματα αν κάνεις το λάθος και το περάσεις με πάνω από 40 χιλιόμετρα!" επιβραδύνω, κατεβάζω σε δευτέρα, το περνώ σχεδόν ανώδυνα, "Αυτή την φορά το θυμήθηκα, δεν θα ψάχνω πατώματα εδώ και εκεί".

 Τελευταία σκέψη πριν αναλάβει ξανά ο χιλιομετροφάγος καθώς περνώ από τα φανάρια της Ρεντίνας "Άρχισε να ξημερώνει, είναι ωραία η Ρεντίνα με τα πλατάνια της από την μια πλευρά και την λίμνη από την άλλη, ναι θα μπορούσα να ζήσω εδώ!". Χιλιόμετρα έρχονται και χιλιόμετρα φεύγουν, ονόματα έρχονται και ονόματα φεύγουν, Μόδι, Νέα Μάδυτος, Απολλωνία. Τίποτα δεν με νοιάζει, οδηγώ με την ανατολή του ηλίου πίσω μου μέσα σε ένα αχνό λυκαυγές, όλα είναι εντάξει, είμαι χιλιομετροφάγος.     

 Ανεβαίνω προς Πολύγυρο με καρφωμένη την πέμπτη, "Μαλακίες κάνω σκέφτομαι, αλλά δεν πειράζει σε λίγο η ανηφόρα θα τον πνίξει τον κινητήρα, ας βγάλω όσο το δυνατό περισσότερη διαδρομή φουλαριστός τώρα που μπορώ, όσο λιγότερο οδηγάς με τους προβολείς των άλλων να σε τυφλώνουν τόσο καλύτερα, δεν τους κατεβάζουν και εύκολα πλέον, πρέπει να τους το θυμίσεις εσύ για να το κάνουν". Φτάνω στον Πολύγυρο καθώς το τελευταίο φως της ημέρας τον φωτίζει, "Διάολε ωραίο μέρος και ο Πολύγυρος ακόμα και λουσμένος στο λυκόφως!", Μου αρέσει αυτό το μέρος, έτσι όπως κρύβεται ανάμεσα στα βουνά τα γεμάτα με πεύκα και βελανιδιές! "Ναι! Θα μπορούσα να ζήσω εδώ" λέει ο ορεσίβιος λύκος μέσα μου. 

 Αρχίζω να κατηφορίζω την εθνική Πολύγυρου Θεσσαλονίκης, καρφώνω μια τρίτη, κατεβαίνω στα 70 χιλιόμετρα "Και πολλά είναι" σκέφτομαι, "18 πατώματα και 4 κυψέλες γεμάτες πίσω μου κουβαλώ, δεν είμαστε για μαλακίες. Να φτάσεις στο σπίτι μόνο θέλεις". Από πίσω μου Γκαζόκαυλοι με BMW με προσπερνούν συνέχεια, θέλουν να τρέχουν, δεν έχουν ποτέ φώτα διασταυρώσεως όταν σε πετυχαίνουν στην στράτα τους, δεν με ενοχλούν όμως, το τρέιλερ είναι γεμάτο με πατώματα και εμποδίζει το φως από τους προβολείς να φτάσει στον κεντρικό καθρέφτη και το παρμπρίζ για να με τυφλώσει, λίγο απλώς από το φως τους μου έρχεται από τους πλαϊνούς καθρέφτες. Καθώς με προσπερνούν ανεβάζω τα δικά μου φώτα από φώτα διασταυρώσεως σε προβολείς "Πάρτε μια δόση από το φάρμακο σας κομπλεξικοί Μπεμβεδακιδες! Μπας και γίνετε και εσείς ποτέ άνθρωποι!" δύσκολο να μην τους κρατάς μανιάτικο! Φτάνω στον Άγιο Πρόδρομο, γεμάτο το χωριό από ταβέρνες και μπαγλαμάδες που λιγουρεύονται σουβλάκια "Γαμηθήκαμε στην κρίση ρε πούστη μου" σκέφτομαι. 

 Συνεχίζω προς Δουμπιά και Σανά, είμαι αφηρημένος, παίρνω την στροφή με περισσότερα χιλιόμετρα από όσα πρέπει, βλέπω στην στροφή προβολείς να την φωτίζουν, πατώ απότομα φρένο. Λάθος! Το Vitara δεν σταματά, το σπρώχνει το τρέιλερ που έχει πλέον παρόμοιο βάρος με αυτό, επίσης με στέλνει αριστερά, στο αντίθετο ρεύμα "Διάολε δεν θα προλάβω να το βάλω στο ρεύμα μου μέχρι να φτάσουν τα αυτοκίνητα από το άλλο ρεύμα" πατώ ελαφρότερα το φρένο και το κόβω ελαφρά προς τα δεξιά. Το μόνο που δεν χρειάζομαι τώρα είναι να το χάσω τελείως! Τελευταία στιγμή περνούν ξυστά από δίπλα μου δύο αμάξια. "Κατάλαβαν άραγε πόσο κοντά φτάσανε στο να τρακάρουμε?" η μόνη μου σκέψη. "Πρόσεχε βλάκα! Έρχεται η κατηφόρα για Γεροπλάτανο, δεν είναι να είσαι αλλού, μόνο τον δρόμο έχε στον νου, δεν έχεις δεύτερη ευκαιρία σε πραγματικό αμάξι αν κάνεις λάθος!". Κατεβαίνω την τελευταία δύσκολη κατηφόρα έχοντας μια δευτέρα και 40 χιλιόμετρα, από δίπλα μου όλοι με περνούν σαν σταματημένο, δεν πειράζει, την δόση αδρεναλίνης την είχαμε σήμερα πλήρη, δεν χρειάζεται παραπάνω." Θεέ μου έχω ακόμα τόση διαδρομή να βγάλω, δεν θα τελειώσει σήμερα αυτή η καταραμένη μέρα? Δεν θα τελειώσει σήμερα αυτό το καταραμένο ταξίδι?".

 Περνώ από την Απολλωνία και πάω για Μαραθούσα, μισώ αυτό το κομμάτι του δρόμου, στενός επαρχιακός δρόμος, κακοσυντηρημένος, χωρίς ορατότητα, γεμάτος με κλειστές στροφές, και καθόλου σήμανση. Και όλα αυτά σε επίπεδο έδαφος, "Καταραμένοι πεδινοί, πως μπορείτε και ζείτε στα ταψιά σας?" κραυγάζει ο ορεσίβιος μέσα μου. Ευκαιρία να πιω και ένα ενεργειακό ποτό για να ξυπνήσω όσο οδηγώ στο ταψί, μετά ακολουθούν τα βουνά του Πολύγυρου και δεν θα είμαστε για να κρατάμε μισό κιλό κουτάκι ποτό στο χέρι καθώς θα οδηγώ. Περνώ και από την Μαραθούσα "Πλέον είμαι στον Νομό Χαλκιδικής" λέω μέσα μου, το οδικό δίκτυο λίγο καλύτερο από το δικό μας αν και μερικές στροφές και εδώ αν τις πάρεις με λίγα περισσότερα χιλιόμετρα στάνταρ θα βγεις έξω από τον δρόμο για να αγοράσεις κανένα χωράφι. Φτάνω στην διασταύρωση για Παλαιοχώρα, προσπερνώ μερικές κυψέλες και ένα τροχόσπιτο "Να δεις που μπορεί αυτά να είναι του μουσάτου παιδιού από τον Γεροπλάτανο που όλο βγάζει σέλφυ" λέω και χαμογελώ.

 Μπαίνω στην Παλαιοχώρα, κόσμος πλέον αρχίζει να κινείται, μαθητές με τσάντες στις πλάτες, άνθρωποι που πηγαίνουν στις δουλειές τους, δεν νιώθω πλέον σαν εξωγήινος που μόνο εγώ κινούμαι σε περίεργες ώρες όταν όλοι οι άλλοι κοιμούνται. Ρίζα, Γεροπλάτανος, τα περνώ με μια ανάσα, αρχίζω να ανεβαίνω την ανηφόρα για τα βουνά του Πολύγυρου, το ενεργειακό ποτό με έχει κάνει να νιώθω πολύ καλύτερα, κοιτώ τα βουνά τα καταπράσινα ακόμα, μια καστανιά ξεχωρίζει ντυμένη στα κίτρινα, "Θύμισες με κατακλύζουν, από σχολικές εκδρομές στο λύκειο, ο ίδιος δρόμος, το ίδιο τοπίο, παράξενο, θυμάμαι μόνο συμμαθήτριες μου και όχι συμμαθητές! Πουτάνα ανδρική μνήμη με πόσο παράξενο τρόπο λειτουργείς! "Ποιος θα το φανταζόταν ότι μετά από δεκαετίες θα ακολουθούσα τον ίδιο δρόμο?" αναλογίζομαι. Πουτάνα ζωή πως τα φέρνεις!

 Κοιτώ δεξιά μου, μια τελευταία ματιά στην Βόλβη που την μισοσκεπάζει ένα πέπλο ομίχλης. Υπέροχα όμορφη! Σαν δυο ματάκια καστανά, μικρά μυστικά που τα κρατάς ζηλότυπα στην μνήμη σου μοναχά. "Είναι ωραίο το ταξίδι, σε αναγεννά λες μέσα από φωτιά, κάτι μου λέει ότι αυτή θα είναι μια όμορφη ημέρα!"  


In memorandum





Μότσανος Λάζαρος

Σοχός 22/10/2015


*1200 χιλιόμετρα σε 4 συνεχόμενες ημέρες τρύγου λόγου πρόβλεψης για ένα παράθυρο τεσσάρων ημερών καλού καιρού.