Και φτάνουμε σε ένα ιδιαίτερο σημείο αυτής της σειράς αναρτήσεων μια που θα παρουσιάσουμε το εγκαταλελειμμένο Φυτώριο Φλαμουρίου - Κατάληψη Τερηδόνα!
Και πριν από όλα τα άλλα ας ρίξουμε μια ιστορική αναδρομή σχετικά με το τι ήταν η Κατάληψη Τερηδόνα.
Κατάληψη Τερηδόνα ένα εγχείρημα
να δημιουργηθεί μια μικρή βιώσιμη κολεκτίβα μέσα στην καρδιά του Δάσους
Φλαμουρίου. Άρχισε τον Ιούνιο 2008 στο πρώην δασικό φυτώριο φλαμουρίου όπου
τέθηκε σε κατάληψη. Εκεί υπήρχαν 2 κτήρια σε περιφραγμένη έκταση μέσα στο δάσος.
Τα παιδιά που κάνανε την κατάληψη προσπαθούσαν να πειραματιστούν να ζήσουν μέσα
στην φύση και να δημιουργήσουν σε αυτό το πεδίο –της υπαίθρου- μια ελευθεριακή κοινότητα.
Επισκεύασαν τις φθορές στα εγκαταλελειμμένα κτήρια, και δημιούργησαν τις
συνθήκες καθώς και διαμόρφωσαν τον πέριξ χώρο (δημιούργησαν φυτώρια με
καλλιέργειες, θερμοκήπια, κοτέτσι, παροχή νερού από το δίπλα ποτάμι,
ηλεκτροδότηση μέσω φωτοβολταϊκών στοιχείων κ.α.) για να μπορέσουν να ζήσουν
εκεί.
Αυτά μέχρι το 2011 όπου και το δασαρχείο απαίτησε να φύγουν οι καταληψίες
από τους χώρους του Φυτωρίου Φλαμουρίου κάτι που το πετυχαίνει (σύμφωνα με
προφορικές πληροφορίες έφτασε σε σημείο να κόψει την ηλεκτροδότηση και μετέπειτα
και την υδροδότηση του φυτωρίου για να πετύχει τον σκοπό του).
Πηγές
Ένα τελείως ενδιαφέρον κοινωνικό πείραμα που ωστόσο δεν κατέληξε σε επιτυχία, ίσως και όχι μόνο γιατί το δασαρχείο αποφάσισε να μην αφήσει τους συμμετέχοντες σε αυτό να το λειτουργήσουν ως το τέλος του. Είναι δύσκολο να επιζήσεις μόνος σου στην ύπαιθρο, ακόμα πιο δύσκολο να ζήσεις μέσα σε ένα Δάσος!
Πάντως το μέρος είναι μαγευτικό! Θα μπορούσα να ζήσω εδώ μόνος μου σαν τον Γκρίζλυ Άνταμς, ή έστω, θα το επιθυμούσα!
Εδώ γράφει κάτι αναρχικά και δεν πρέπει να τα διαβάζετε εσείς οι καθώς πρέπει άνθρωπες! Χα χα χα.
Εδώ πρέπει να είχαν το φυτώριο τους τα παιδιά όπου κάνανε συστήματα άρδευσης (ή μήπως είναι των δασικών αυτό το έργο?).
Το μέρος είναι ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ!
Ζωή μέσα στην φύση, σαν σε μυθιστόρημα.
Εδώ έχουμε το ένα από τα δύο κτήρια του Φυτωρίου Φλαμουρίου.
Με τραπέζι έξω για δείπνα μέσα στη φύση!
Και η πρώτη έκπληξη! Ένα παιδικό ποδηλατάκι χωρίς ρόδες! Είχαν εδώ και παιδάκια? Απορία, γεμάτη με αμφιβολία, μπορούσαν σε τέτοιες συνθήκες να μεγαλώνουν εδώ παιδάκια? Υπήρχαν οικογένειες εδώ? Δεν είναι τελικά κανίβαλοι οι μετέχοντες σε καταλήψεις! Απίστευτο! Χα χα χα.
Και ένας ξυλόφουρνος! Πόσο cool και αν είναι αυτό! Χα χα χα.
Πάντως το κτίσμα ψιλοφέρνει σε στρατιωτικό Τολλ ε?
Ωραία η πόρτα με τα παραθυρόφυλλα της στην κορυφή της
Και φυσικά θέμα χρόνου και μόνο να μπω μέσα (με αναγκάζει ο σατανάς! Τι να πω? Περίεργος σαν γάτα είμαι!!! Χα χα χα) και η πρώτη εικόνα που αντίκρισα είναι μια εγκαταλελειμμένη κουζίνα επαρκώς εξοπλισμένη για τις συνθήκες που ζούσαν εδώ τα παιδιά.
Και τσουβαλένια ράφια για υλικά.
Και συνεχίζω την ανίχνευση σαν αδιάντροπος ηδονοβλεψίας, μέσα στην ζωή που δημιούργησαν κάποιοι στην άκρη του πουθενά, κυριολεκτικά πίσω από τον Ήλιο!
Ναι αλλά οι κανόνες, κανόνες! Αλλά ουσιαστικοί κανόνες και όχι ότι να είναι γιατί έτσι βόλευε κάποιους!
Ανάκατα τα πάντα σαν να έφυγαν οι κάτοικοι τελείως βιαστικά και να μην πήραν απολύτως τίποτα. Ανησυχητικά σημάδια όλα αυτά, τι να είχε γίνει κάπου μέσα στο 2011 και αναγκάστηκαν να αφήσουν τα πάντα πίσω όσοι ζούσαν εδώ? Πόσο άσχημα και βίαια τους την έπεσε το μακρύ χέρι του Κράτους?
Ναι τα πάντα δείχνουν ένα αιφνιδιασμό και έλλειψη προετοιμασιών για εγκατάλειψη αυτών των χώρων. Κάτι πρέπει να πήγε πολύ στραβά εδώ μέσα.
Αλλά από την άλλη βλέπεις και μια οργάνωση ικανή να διασφαλίσει την επιβίωση (στοιχειώδη? Πως ακριβώς ζούσαν τα παιδιά εδώ? Υπόφεραν? Γιατί δεν ξαναήρθαν ποτέ? Τους έδιωξαν, ναι, αλλά δεν βλέπω και καμία προσπάθεια να επανέλθουν ή να πάρουν πράγματα από εδώ ).
Και με όλο και περισσότερες απορίες συνεχίζω σαν αρχαιολόγος την ανίχνευση μου σε αυτό το παράξενο μέρος με τους ακόμα πιο παράξενους κατοίκους του (ναι ρε αρκούδα έχεις πρόβλημα να πηγαίνεις σε τέτοια μέρη ε? Δεν πήγες ήδη μέχρι την Υφανέτ - βλέπετε προηγούμενη ανάρτηση του blog Μια ματιά στην Υφανέτ - ή στον Ελεύθερο κοινωνικό χώρο σχολείο - βλέπετε προηγούμενη ανάρτηση του blog Ελεύθερος κοινωνικός χώρος σχολείο -?).
Και δεύτερη έκπληξη! Kαι άλλα παιδικά παιχνίδια, υπήρχαν σίγουρα εδώ μέσα παιδάκια! Μου έρχεται μια εικόνα μητέρων να μεγαλώνουν σε αυτόν τον χώρο τα παιδάκια τους, να προσπαθούν να τους βρουν ερεθίσματα μέσω παιχνιδιών και να τα διαπαιδαγωγήσουν, καθώς και να τα απασχολήσουν στις εξαιρετικά κρύες νύχτες του χειμώνα μέσα στο δάσος, δίπλα σε μια σόμπα που φιλότιμα προσπαθεί να σπάσει τα ατσαλένια δόντια του κρύου του χειμώνα!
Ουχ, ουχ, ουχ!
Γεννήθηκα ποιητής!
Θα πεθάνω άφραγκος!
Χα χα χα.
Και δίπλα στα βοτάνια περιοδικά που οι ημερομηνίες έκδοσης τους είναι στα μέσα του 2011 και σηματοδοτούν τις τελευταίες χρονικές ενδείξεις του μέχρι πότε κατοικούσαν άνθρωποι αυτό το κτήριο (είδατε? Το έχω το ταλέντο για Ιντιάνα Τζόουνς!!!! χα χα χα).
Ποίοι είναι αυτοί? Τίποτα αναρχοκουμουνιστές υποθέτω ε? Ο Σταύρος στην δική του υπόθεση έριξε όλα τα λεφτά του στον Μπακούνιν και στην Ρόζα Λούξεμπουργκ! Αν και ο αριστερά σαν να φέρνει λίγο στον Τζόν Μέιναρτ Κέινς δεν δείχνει? Χα χα χα
Και αυτό δεν ξέρω τι σημαίνει! Ψιλοτσομπανάκος βλέπετε!
Υπέροχο! Υπέροχο! Υπέροχο!
Λίγο τα ζουμιά εδώ με πήραν!
Κάποιοι στην Ελλάδα που εκτίμησαν κάτι που έκαναν κάποιοι άλλοι Έλληνες!
Συγκράτηστε το στην μνήμη σας!
Δεν θα το ξαναδείτε!
Και οι ενδείξεις σχετικά με το πότε τελείωσε αυτό το εγχείρημα συνεχίζονται να σωρεύονται.
Φιλόζωος και μάλιστα σκυλάς είναι δυνατό να είναι κακός?
Τα μαύρα παίζουν και κάνουν ματ όποτε τους αρέσει! Μόλις περιέγραψε όλη την ζωή μου!
Χα χα χα.
Και εδώ υπάρχει ένα ιστορικό των διώξεων που είχαν αρχίσει να υφίστανται τα παιδιά.
Ει! Εδώ έχω μπει! Και τα παιδιά εκεί μέσα ήταν μια χαρά!
Γωνιά Θεάτρου και something wicked this way comes!
Βιβλιοθήκη ενηλίκων? Χμμμμ! Βιβλία πολλά δεν βρήκα! Αυτό σημαίνει ότι τελικά πήραν κάτι φεύγοντας τα παιδιά?
Χειροποίητες κορίνες! Κορμοί σε χρήση ως παιδικά καθίσματα και τραπεζάκια! Μια παιδική γωνία! Ένας χώρος ψυχαγωγίας! Και οι εικόνες εξακολουθούν να έρχονται σαν χείμαρρος. Καταραμένη φαντασία!!!
Και ταυτόχρονα κρεβάτια, κάποιοι εδώ κοιμόταν, διασκέδαζαν, ζούσαν, ένα σπιτικό, και εγώ ακάλεστος εδώ μέσα, κοκκίνισμα στα μάγουλα, ναι καιρός είναι να νιώσεις και εσύ ντροπή παλιοάρκουδο!
Και οι εικόνες εγκατάλειψης και φυγής συνεχίζουν, τι συνέβη τελικά, πέταξαν τους μεγάλους έξω, το κατάλαβα αυτό, πέταξαν και τα παιδάκια έξω? Έτσι απλά, σαν να ήταν έντομα και τους ενοχλούσαν? Γιατί? Πέρασαν τόσα χρόνια από τότε και εξακολουθεί να είναι ακατοίκητο και αχρησιμοποίητο, και μάλιστα χωρίς να υπάρχουν ίχνη άλλων ανθρώπων που να πέρασαν από αυτό το μέρος από τότε (με εξαίρεση ίσως αυτούς που γράψανε στον πίνακα). Γιατί όλα αυτά? Ακόμα ένα καπρίτσιο και ιδιορρυθμία ενός μονολιθικού και αδιάφορο για τα πάντα και τους πάντες Κράτος?
Και ένα ανοιχτό φαρμακείο για να σου υπενθυμίζει πόσο οριακή είναι η ζωή σε τέτοια μέρη, και πόσο η έλλειψη προετοιμασίας μπορεί να αποβεί μοιραία.
Βολταρέν, έμπλαστρα θερμαντικά, τσιρότα, αντισταμινικά, επινεφρίνες!
Και ναι πολύ ωραίο το όνομα σου Ελευθερία!
Στο τελευταίο μέρος της σειράς αναρτήσεων θα παρουσιαστεί και το υπόλοιπο της ανίχνευσης στο Φυτώριο Φλαμουρίου - Κατάληψη Τερηδόνα, όσοι πιστοί (ή περίεργοι χα χα χα) προσέλθετε.
Παρακάτω θα παραθέσω τις αναρτήσεις της σειράς Ο Πολιτισμός του Ξύλου για να έχουμε μια πληρέστερη άποψη της σημασίας του περιβάλλοντος μας καθώς και των έντονων πιέσεων που δέχεται καθημερινά από εμάς και των κινδύνων που διατρέχει διαρκώς.
Σειρά αναρτήσεων Πολιτισμός του Ξύλου.
Μαύρο Μέλι: Το Βελανιδόμελο
Ανιχνεύσεις Δάσος Φλαμουρίου Vol I
Ανιχνεύσεις Δάσος Φλαμουρίου Vol II
Adios Amigos Locos
Μότσανος Λάζαρος
Σοχός 16/9/2017
Ανιχνεύσεις Δάσος Φλαμουρίου Vol I
Ανιχνεύσεις Δάσος Φλαμουρίου Vol II
Adios Amigos Locos
Μότσανος Λάζαρος
Σοχός 16/9/2017
Πολύ θα μου άρεσε να υπάηρχαν κάποιοι χώροι στην Ελλάδα στους οποίους να μπορούσαν να ζήσουν αυτόνομες Κοινότητες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήταν πολύ όμορφο, θα σε γύριζαν πίσω στον χρόνο.
Κάτι σαν να ζούσες σε φάρμα του περασμένου αιώνα.
Το γεγονός ότι αυτού του είδους οι προσπάθειες δεν στεριώνουν, νομίζω ότι οφείλεται στην αδιαλαξία και των δύο πλευρών (Κοινότητα και Κρατική υπηρεσία).
Η μια πλευρά λέει με ξύλινη γλώσσα ότι καταλαμβάνω ότι μου αρέσει, ότι χτυπάω το Κεφάλαιο, ότι χτυπάω τους καταπιεστές κλπ και η άλλη κοντράρει με βάση τον Νόμο, αλλά στην ουσία κοντράρει τον ξύλινο τρόπο που μιλάει η πρώτη πλευρά.
Αν η μία πλευρά αφήσει τον "αναρχικό" τρόπο να βλέπει τον κόσμο όπως αυτή θέλει και έρθει σε συνενόηση με την Κρατική πλευρά, πάντα θα μπορούσε να βρεθεί μια κοινή συνισταμένη.
Για παράδειγμα θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένας Νομκός φορέας (Σύλλογος) που να υπογράψει ένα μνημόνιο συνεργασίας με την Δασική Υπηρεσία, στο οποίο να αναφέρεται σαφώς ότι σκοπός δεν είναι η κατάληψη αλλά η αξιοποίηση του χώρου.
Ότι τα άτομα που θα μένουν εκεί δεν θα είναι πάντα τα ίδια, αλλά θα εναλάσσονται και θα μπορούν να ζήσουν εκεί και άλλοι άνθρωποι που θέλουν την επαφή με την φύση για 1-2 εξάμηνα, με κανόνες και με αυστηρή τήρηση του μνημονίου.
Θα μπορούσε για λόγους Νομικούς να μπεί ακόμα και ένα τυπικό νοίκι και άλλα πολλά.
Αλλά βλέπεις αν πας σε μια κατάληψη (δόξα των Θεώ είναι γεμάτη η Ελλάδα από δαύτες), και τους πεις να έρθουν σε μια συνεννόηση με τον φορέα που έχει την ιδιοκτησία του χώρου, θα σου πουν ότι εμείς δεν αναγνωρίζουμε το Κράτος.
Και φυσικά εκεί είναι που και το Κράτος με τη σειρά του (τα παίρνει σο κρανίο) και τους λέει περάστε έξω από την ιδιοκτησία μου.
Αντί να έρχονται οι δύο πλευρές σε σύγκλιση, έρχονται σε κόντρες γιατί ο ένας δεν αναγνωρίζει τον άλλο, οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να στεριώσει κάποια τέτοια κίνηση.
Παράδειγμα αποτελούν τα Κατφύγια στα βουνά.
Το Δασαρχείο δίνει την άδεια σε ένα Σύλλογο (ορειβατικό) να ανοίξει Καταφύγιο, όπου ο καθένας μπορεί να πάρει το κλειδί και να πάει με την παρέα του.
Και εδώ έχουμε κάτι ανάλογο και δουλεύει καλά γιατί η πλευρά του Κράτους αναγνωρίζει την Νομική οντότητα του Ορειβατικού και παραχωρεί τον χώρο.
Αν όμως ένας Ορειβατικός Σύλλογος πάει με το έτσι θέλω να πουλήσει τσαμπουκά (ή αναρχιλίκι) και να στήσει ένα Καταφύγιο, τότε την άλλη μέρα το Δασαρχείο θα του το ρίξει.
Απλά είναι τα πράγματα, αλλά θέλουμε να τα κάνουμε δύσκολα.
Μας αρέσει να κοντράρουμε, η κατάρα του Έλληνα.
Συμφωνώ σε όλα όσα λες, αλλά με μια διαφοροποίηση στο πόσο μπορεί ακόμα και έτσι να πετύχει ένα τέτοιο εγχείρημα (με ένα πολύ πιο μόνιμο χαρακτήρα από τα ορειβατικά καταφύγια). Για να ζήσεις αυτόνομα και ανεξάρτητα σε κοινότητες αυτόνομες και αυτοδιαχειριζόμενες (κάτι σαν τα Ισραηλινά Κιμπούτς) χρειάζεται πολύ κεφάλαιο και τεχνογνωσία, που είναι τρομερά δύσκολο να τα κατέχουν αυτά τα δύο άτομα που προέρχονται από πόλεις.
ΔιαγραφήΕδώ για να ορθοποδήσει μια μελισσοκομική επιχείρηση (που είναι μονάχα ένας κλάδος της πρωτογενούς παραγωγής) θέλει τουλάχιστο μια πενταετία εντατικής ενασχόλησης με αυτή για να δημιουργηθεί το απαραίτητο ζωικό κεφάλαιο, πάγιο κεφάλαιο, και γνωστικό κεφάλαιο (και φυσικά χρειάζονται και τα απαραίτητα χρηματικά κεφάλαια για να επιτευχτεί αυτό, και για να ζήσεις αυτή την περίοδο που δεν θα αποδίδει η μελισσοκομική σου επιχείρηση). Φαντάσου τώρα τι θα χρειασθεί από κεφάλαιο (ζωικό, πάγιο, και κυρίως γνωστικό) για να μπορείς να καλύψεις όλες τις ανάγκες σου (διατροφικές και μη) αυτόνομα και ανεξάρτητα ως μια αυτοδιαχειριζόμενη μονάδα παράλληλα και πέρα από το κύριο οικονομικό σύστημα που υπάρχει σε μια ευρύτερη κοινωνία.
Πες θέλεις αυγά, γάλα, σιτάρι, ρύζι, πατάτες, ντομάτες, όσπρια, λαχανικά, φρούτα (και ψάρια καλά θα ήταν να έχεις!), κρασί, και μέλι για να ζήσεις. Οπότε θα πρέπει να έχεις αγελάδες (ή πρόβατα ή κατσίκια ή από όλα), κότες, ορυζώνα, σιταροχώραφα, φυτώρια με δέντρα, μποστάνι για λαχανικά, και καλλιέργειες με πατάτες και όσπρια, ίσως και κανένα θερμοκήπιο για ντομάτες και βοτάνια, και φυσικά ένα μικρό αμπέλι, και κυψέλες (και αν θέλεις και ψάρια μια λιμνούλα ή δεξαμενή με ψάρια). Οπότε θα πρέπει να ξέρεις κτηνοτροφία (ή μικρά ή μεγάλα ζώα), πτηνοτροφία, δενδροκομία, βοτανική, μελισσοκομία, αμπελουργία, και γεωργία εντατικών καλλιεργειών. Και φυσικά το αντίστοιχο κεφάλαιο για αυτά.
Εκπληκτικά δύσκολο να αποκτήσεις τόσες δεξιότητες σε μια ζωή (και κεφάλαιο). Αν αντίστοιχα υπάρχουν περισσότερα άτομα σε μια τέτοια οργάνωση χρειάζονται λιγότερες γνώσεις ανά άτομο, αλλά θα πρέπει να υπάρξει μεγαλύτερη παραγωγή για όλους αυτούς (οπότε και μεγαλύτερες εκτάσεις και κεφάλαιο), και φυσικά μια πολυπλοκότερη μορφή οργάνωσης και αυτοδιαχείρισης ώστε να είναι αποτελεσματική, με αυστηρότερους κανόνες στην παραγωγή (αρχίζει αυτό να θυμίζει κάτι? Ναι τις απαρχές της οικονομίας που απορρίπτουν αυτές οι οργανώσεις). Αν αντίθετα προσπαθήσουν τα άτομα μιας οργάνωσης να μην γίνουν πλήρως αυτόνομα από την οικονομία που τους περικλείει και να παράγουν μόνο εξειδικευμένα προϊόντα (πες πχ μέλι), και να τα ανταλλάσουν με την οικονομία που δεν αποτελούν μέλος της θα διαπιστώσουν υπερβολικά γρήγορα ότι έχουν «αφομοιωθεί» από αυτή και η ύπαρξη τους είναι αδύνατη χωρίς αυτή (οπότε κάναμε μια τρύπα στο νερό!).
Πολύ δύσκολη η εξίσωση για να λυθεί για αυτό και δεν βλέπουμε πολλές τέτοιες προσπάθειες (και για αυτό με εντυπωσίασε αυτή η προσπάθεια! Δύσκολη μεν την προσπάθησαν δε, το κακό είναι ότι δεν υπήρξε συνέχεια και αυτό μας δίνει τροφή για σκέψη).
Ας κάνουμε κάποιες υποθέσεις με προσοχή ώστε να μη διαλύσουμε το μυστηριώδες και σαγηνευτικό πέπλο που καλύπτει τα γεγονότα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα "παιδιά" λοιπόν έχοντας κατηγορηθεί για καταπάτηση δημόσιας δασικής έκτασης και ο,τι αυτό συνεπάγεται, ξύπνησαν κάποιο πρωινό δροσερό και υγρό ως συνήθως, έστρωσαν τα κρεβάτια τους και κάναν την καθιερωμένη λάντζα. κατόπιν εγκατέλειψαν το πρώην δασικό φυτώριο (ΔΦΦ) οριστικά. Σκέφτηκαν δημόσιο δάσος αφού, ας παραμείνει προς χρήση για κάθε περαστικό, επισκέπτη, που κρίνει απαραίτητη την εμπειρία της περιπλάνησης, διανυκτέρευσης, ή και πιο μόνιμης γειτνίασης με δέντρα, άγρια ζώα, ποτάμια και τα ρέστα. Τα πρώτα χρόνια, σύμφωνα με τις μαρτυρίες κάποιας περιπλανώμενης αγελάδας, διάφοροι επισκέπτες ψαχούλευαν στο χώρο φροντίζοντας πάντα ν'αφήνουν τις πόρτες ανοικτές για ν'αερίζεται καλά το μέρος. Κατόπιν μόλις βεβαιώθηκαν ότι ο χώρος είναι όντως δημόσιος όπως οι δρόμοι, τα πάρκα και τα ουρητήρια, άρχισαν να τον μεταχειρίζονται όπως του αρμόζει: Λεηλατώντας τον.
Βλέπετε - κάτι όντως πήγε πολύ στραβά αλλά όχι "εδώ μέσα". Εκεί έξω. και συνεχίζει να πηγαίνει..
Από την άλλη μεριά ο Έτσι δεν το πολυσκέφτηκε. Όχι μόνο από απέχθεια προς εκείνα τα χαμένα που κάναν κατάληψη στην ιδιοκτησία του (άλλωστε το είχε σένιο το μέρος -όπως μας αποκάλυψε το κουνάβι της περιοχής), απλά ώς δασάρχης φύλαξε την "έδρα" του (κυριολεκτικά και μεταφορικά), όπως θα 'κανε κάθε σοβαρός άνθρωπος. Επιπλέον κάτι φίλοι (και πελάτες) του Τάδε -κυνηγοί και υλοτόμοι- αυτοί δηλαδή που "πονάνε" το δάσος (μόνο κυριολεκτικά) κάναν παράπονα και με τα δίκια τους. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε τα κουσούρια μας βλέπεις. Και στο κάτω κάτω της γραφής κανένας δε θέλει να τον παίρνουν μάτι όταν κάνει τις βρωμιές του. Είναι κοινή αλήθεια πως όποιος περνά μπροστά από το πρώην ΔΦΦ με κατεύθυνση Φλαμούρι-Σεβάστεια εισέρχεται στο καταφύγιο άγριας ζωής. (δηλαδή εκεί όπου η ζωή θα όφειλε να εκτυλίσσεται δίχως ανθρώπινη λεηλασία-εκτός κι αν αυτή ονομάζεται "διαχείριση").
-Ξηγιούνται έτσι στους φίλους (και πελάτες) τους; Αυτοί ταπεινωμένοι και χεσμένοι στα λημέρια τους κι εσύ εκτεθειμένος που δεν ασκείς το λειτούργημα.
Καλά ντάξει, μια καρέκλα άρπαξες δε θα σώσεις και τον τόπο.
Ας το κάνουν αυτό οι Ιθαγενείς του Αμαζονίου. Εσύ, τη δουλειά σου κάνε, αρκεί να μή σου τυχαίνουν τίποτα κωλόπαιδα..
Μιλάς με γρίφους γέροντα! Χα χα χα.
Διαγραφή