Μια ιστορία θα σας πω, ένα αρχαίο και κρυμμένο μυστικό
πάππου προς πάππου λεγμένο, και από εγγονό σε εγγονό
την ιστορία της αγάπης της Μελισσοκομίας και του Μελισσά
και για των Θεών τα απρόβλεπτα
μα και παράξενα χωρατά
Νύμφη όμορφη η Μελισσοκομία, ροδοδάχτυλη, πυρόξανθη
αμυγδαλοματούσα, η οσμή της ευωδιά από μυριάδες άνθη
γλυκοφιλούσα και πολυφάκιδη ωσαν τον νυχτερινό ουρανό
καλλίπυγος, το στήθος της
χωρούσε ολάκερο τον ωκεανό
Θεριό ανήμερο ο Μελισσάς, για σπίτι του γνώριζε μόνο το
βουνό
θεόρατος ωσαν βελανιδιά, τετράπυχο το δασύτριχό του στερνό
του αγριμιού το βλέμμα γεννούσε τον φόβο σε κάθε άτολμη ψυχή
βροντόφωνος, αγριεμένη καταιγίδα θαρρείς η κάθε του κραυγή
Νύμφη αυτή και αγρίμι αυτός, γεννήθηκε έρωτας άγριος,
δυνατός
της νύχτας πλάσματα και
οι δυο, το σμίξιμο τους έναστρος οργασμός
αμάθητος από αγάπη ο Μελισσάς του αλυσόδεσε για πάντα την ψυχή
νύμφη άστατη και ανεμογυρίστρα να αγαπήσεις ευχή μα και
κατάρα μαζί
Να ζήσεις αγρίμι μου χωρίς αυτή να μην μπορείς
με της μέλισσας τις θέρμες για πάντα να πορευτείς
θα την αγαπάς το βράδυ, θα την αγαπάς το πρωί
θα την αγαπάς μέχρι να τελειώσει όλη σου η ζωή
Πότε η Μελισσοκομία ήταν εδώ, πότε ήταν εκεί, ανάγκη της η
φυγή
πολύ δεν ήθελε το αγρίμι να θολώσει από της αγάπης του την πληγή
κρατερός ωσαν ήταν μόνο τρόπο την βία γνώριζε για να της επιβληθεί
όσο μπορείς σε
παλάμες να κρατήσεις νερό, τόσο θα μείνει και το αερικό
Στο κυνήγι ξωπίσω της ο Μελισσάς να την φτάσει προσπαθεί, αγκομαχεί
φοβισμένο μα και πονηρό θηλυκό, κοιτά τον ουρανό, κάνει μια
προσευχή
Πατέρα Δία αν με ακούς σε εκλιπαρώ, σώσε με από το αγριεμένο
το βουνό
άσε με λεύτερα να γυρνώ από εκεί και από εδώ, άπιαστο για όλους
όνειρο
Πάνω στον χρυσοποίκιλτο φιλντισένιο θρόνο ο Δίας με χαμόγελο
παρακολουθεί
της κόρης του τα καμώματα του ευφραίνουν την ζωή, κόρη της καταιγίδας,
άστατη
σηκώνει το χέρι ρίχνει τον κεραυνό, έτσι το γράφω εγώ, έτσι
θα είναι γραμμένο αυτό
για όλους να είναι η Μελισσοκομία άπιαστο όνειρο, και του
Μελισσά αυτό το ριζικό
Να ζήσεις αγρίμι μου χωρίς αυτή να μην μπορείς
με της μέλισσας τις θέρμες για πάντα να πορευτείς
θα την αγαπάς το βράδυ, θα την αγαπάς το πρωί
θα την αγαπάς μέχρι να τελειώσει όλη σου η ζωή
Και από τούδε και εις το εξής για την Μελισσοκομία μιλά μόνο
ο Μελισσάς
για αυτή κάθε νύχτα ζει μέχρι το πρωί, αυτής ο πυρετός ο
δικός του ο νταλκάς
αυτή κυνηγά για να βρει, αυτή τον εγκαταλείπει όταν την
χρειάζεται πιο πολύ
η μοίρα του σκληρή, μόνος του να ζει, να πεθάνει αλλά ποτέ να μην
του δοθεί
Να ζήσεις αγρίμι μου χωρίς αυτή να μην μπορείς
με της μέλισσας τις θέρμες για πάντα να πορευτείς
θα την αγαπάς το βράδυ, θα την αγαπάς το πρωί
θα την αγαπάς μέχρι να τελειώσει όλη σου η ζωή
Adios Amigos Locos
Μότσανος Λάζαρος
Σοχός 20/6/2019
Όμορφο!
ΑπάντησηΔιαγραφή