Τρελοί και αδέσποτοι

 Και χθες ανάρτησα αργά το βράδυ αυτό στο προφίλ μου στο Facebook: 

"Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει μισής ώρας ξεφόρτωμα κυψελών να κρατήσει 1,5 ώρα, χωράει σε ένα κιβώτιο 20 κιλών ζαχαροζύμαρο, και είναι το μόνο που μπορεί να σε αγαπήσει από όλους όσους έχουν σχέση με την μελισσοκομία?

Χα χα χα."

 Η απάντηση είναι η φωτογραφία παραπάνω!

 Και ενώ είχα πάει να ξεφορτώσω κυψέλες στο επόμενο μεγάλο στοίχημα της χρονιάς, άκουσα ένα "Γιάφκ" και λέω "Οππππ τι έχουμε εδώ" καθώς κοιτούσα κάτω στα πόδια μου, και δίπλα στις λευκές γαλότσες μου να και ένας μπελάς!!! 

 Κάποιος το παράτησε στην άκρη του πουθενά (μόνο του? Είχε και άλλα αδερφάκια μαζί του?) και μόλις άκουσε μια ανθρώπινη ύπαρξη αμέσως ήρθε να την συναντήσει μπας και μπορέσει να σώσει τον εαυτό του! Και να στέκομαι εγώ με μια κυψέλη στα χέρια να κοιτάζω μια μικρή μπουκιά στα πόδια μου και να του λέω "Άιντε φύγε από εδώ κοπρίτη, δεν είναι μέρος για σένα αυτό πλέον, όταν θα ξεφορτώσω τις κυψέλες και τις ανοίξω και είσαι το πρωί εδώ που θα βγουν εξαγριωμένες οι μαυροκίτρινες κυρές μου από την μεταφορά, και ενώ ήταν σε παλιούρια, θα σε καθαρίσουν στην στιγμή έτσι μαύρος που είσαι!". Αλλά αυτό εκεί να με κοιτά με τα μαύρα ματάκια του και να μου κουνά την ουρά! 

 Βρήκε κάποιον στην άκρη του πουθενά, δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσει να φύγει έτσι απλά. "Γιάφκ, γιαφκ, γιάφκ!" διαρκώς, "Καλά ρε σατανά, μείνε μέχρι να κατεβάσω τις κυψέλες, αλλά μετά κάνε την, είναι το τελείως λάθος μέρος να μείνεις εδώ τις επόμενες ώρες!" μονολογώ και συνεχίζω να κατεβάζω κυψέλες περιμένοντας να τελειώσω στην επόμενη μισή ώρα αυτό το έργο. 

 Αμ δε! Σε κάθε κυψέλη που κατέβαζα εκεί και ο σατανούλης να χώνει το κεφάλι του στα χέρια μου, να ξαπλώνει ανάσκελα για να το χαιδεύσω, να μπερδεύεται στα πόδια μου! "Ρε κερατά έχεις μια χαρά μέσα στο DNA σου τον τρόπο για να κάνεις χουσάφι τους ανθρώπους ε? Χιλιάδες χρόνια επιλογής των πιο χαδιάρικων και συντροφικών κουταβιών από τον άνθρωπο για να δημιουργήσει ο βλάκας την απόλυτη παγίδα συναισθημάτων που θα σκάσει στα μούτρα του ε?", "Σατανά! Ε σατανά" του έλεγα και  αυτό απλώς με Γιαφκ γιαφκ γιαφκάριζε! "Ας είναι, μείνε εδώ να μου κάνεις συντροφιά για λίγη ακόμα ώρα, αλλά πρόσεχε μην μπλέκεις με τα πόδια μου σαν καμία αναθεματισμένη γάτα την ώρα που κουβαλώ κυψέλες μέσα στην νύχτα, και σου έρθουν 30-50 κιλά κυψέλης στο κεφάλι τελείως απροειδοποίητα!". Περιττό το να σας πω ότι διαρκώς έμπλεκε με τα πόδια μου και εγώ να το παίζω ζογκλέρ με τις κυψέλες για να μην του πέσει ο ουρανός πάνω στο κεφάλι!

 Όπως και ότι δουλειά μισής ώρας ξεφορτώματος κυψελών μου πήρε μιάμιση ώρα γιατί η επαναλαμβανόμενη ρουτίνα "σηκώνω κυψέλη από την καρότσα του φορτηγού, την μεταφέρω εκεί που θέλω, την τοποθετώ με τις κλίσεις που πρέπει, επαναλαμβάνω την διαδικασία", αντικαταστάθηκε από την επαναλαμβανόμενη ρουτίνα "σηκώνω την κυψέλη από την καρότσα του φορτηγού, μπερδεύεται  στα πόδια μου το κουτάβι, με χίλια ζόρια παραπατώντας μεταφέρω την κυψέλη εκεί που μάλλον ήθελα, κατεβάζω την κυψέλη, χαϊδεύω το κουτάβι στο κεφάλι, μάλλον κάνω μια προσπάθεια να βρω τις σωστές κλίσεις της κυψέλης, χαϊδεύω την κοιλιά του κουταβιού, επαναλαμβάνω την  διαδικασία".   

 Και μόλις τελείωσε αυτός ο Γολγοθάς έρχεται και η ώρα του διλήμματος που προσπαθούσα  να μην το σκέφτομαι τόση ώρα "Και τώρα τι? Εάν το αφήσεις εδώ και μείνει κοντά στις κυψέλες το πρωί που θα βγουν αγριεμένες οι μέλισσες, και αυτό που δεν έχει συναίσθηση το πόσο επικίνδυνες μπορεί να γίνουν, θα το τσακίσουν εάν είναι κοντά στις εισόδους! Εάν δεν μείνει κοντά στις κυψέλες τι ελπίδες έχει να ζήσει? Είναι πολύ μικρό, είναι μακρυά από παντού, δεν έχει καμία πιθανότητα να επιζήσει (σοβαρά τώρα! Οκ τα εγκαταλείπετε! Δώστε τους μια fighting chance για να επιζήσουν, διώξτε τα αλλά έχοντας μια ηλικία που να μπορούν να ζήσουν μόνα τους, διώξετε τα σε ένα χωριό όπου θα μπορούν να βρουν νερό και τροφή, μην τα ξαποστέλνετε στην άκρη του πουθενά τόσο μικρά! Δεν έχουν καμία πιθανότητα να ζήσουν! Αμαρτία!)", "Και τώρα τι?" και από απέναντι ένας μικρός μπόγος να σε κοιτάζει κατευθείαν στα μάτια και να φτάνει μέχρι την ψυχή σου, όπως μόνο τα σκυλιά και οι καστανομάτες μπορούν να κάνουν!

 "Να το πάρω εγώ προσωρινά για να μην γίνει γεύμα από τα καρτάλια και τα κοράκια τις επόμενες 1-2 μέρες?", "Και πως θα το πω στην Αλεπού?", Θα  με ρωτήσει "Τι είναι αυτό πάλι παλαβέ?", " Και θα απαντήσω ένα μικρό τσοπανάκι Γιάφκ!", "Γιόρκυ σου είπα θέλω, τι σχέση έχει αυτό με τα γιόρκυ?", "Αυτό δεν έχει σχέση με τα γιόρκυ? Μα αυτό είναι που τα τρώει τα γιόρκυ!!!" θα απαντήσω προσπαθώντας να κάνω μια ανόητη προσπάθεια για black humor και θα αντικρίσω αμέσως ένα μπαλταδομάχαιρο να κατευθύνεται με την ταχύτητα του ήχου προς το δόξα πατρί μου!

 "Πάρε το, στο όνομα Του Μεγαλοδύναμου, του Ελεήμονα και του Φιλόσπλαχνου!" ακούω από μέσα μου να μου λέει ειρωνικά ο Σατανάς "Πλάκα μου κάνεις?" του απαντώ "Για να Τον συναντήσω Τον Μεγαλοδύναμο λίαν συντόμως και εγώ?".

 Και από την άλλη πλευρά δύο κατάμαυρα σαν κάρβουνο ματάκια!

 Δεν είχα άλλη επιλογή, εκτέθηκα την ανθρωποπαγίδα για μιάμιση ώρα, δεν είχα καμία ελπίδα, την πάτησα, το πήρα!

 Σε όλη την διαδρομή που οδηγούσα το είχα στην αγκαλιά μου να το χαϊδεύω για να το ηρεμώ. Δεν ήταν μαθημένος ο μικρός τσοπανάκος μου από αυτοκίνητα και την αναγούλα που μπορούν να προκαλέσουν στις μικρές τετράποδες παγίδες. Στάση στο πρώτο χωριό που πέτυχα για να του πάρω σκυλοτροφή, ήταν τυχερός και  βρήκα στις 10:30 ανοιχτό μπακάλικο, του πήρα ένα πεντάκιλο σακί.

 Το έφερα στο σπίτι, του έβαλα νερό, του έβαλα τροφή. Πήγε πρώτα στο νερό, έπινε, έπινε, έπινε, δεν μπορούσα να το χορτάσω από νερό! Όσο καιρό το είχαν εγκαταλείψει προφανέστατα δεν είχε βρει νερό! Δεν υπήρχε περίπτωση, 24 με 48 ακόμα ώρες να άντεχε, ή αφυδάτωση θα το προλάβαινε σίγουρα πριν από την πείνα! Και μετά άρχισε και να τρώει, πεινούσε, πολύ! Του έδωσα όσο ήθελε, του ετοίμασα γιατάκι στο άδειο σπίτι του σκύλου. Αμ δε! Το άφηνα εκεί, με ακολουθούσε, το πήγαινα πίσω, με ακολουθούσε ξανά, του έλεγα "Εδώ θα μείνεις σατανά! Δεν πιάνουν αυτά τα κόλπα σε μένα! Εγώ είμαι σκληρός και ψαρωτικός μελισσοκόμος, δεν μασάω!" το άφηνα μέσα στο σκυλόσπιτό έκλεινα τον σήτα από τον περιφραγμένο χώρο. Άρχιζε να κλαίει! Δεν έχει συνηθίσει το μέρος, γνωρίζει μόνο την δική μου μυρουδιά, δεν θα καθόταν ήσυχο όλη την νύχτα. 

 "Διάολε! Και τώρα τι?" μουρμουρώ, βρίσκω ένα κουτί για εικοσάκιλη μελισσοτροφή το βάζω και ένα κομμάτι από ένα τόπι ύφασμα, και το παίρνω στο σπίτι για να κοιμηθεί εκεί μέσα καθώς θα είναι δίπλα μου στο υπνοδωμάτιο. "Καλά δεν θα κοιμηθώ καθόλου σήμερα" σκέφτομαι, ζέστη πολύ, ανοίγω την μπαλκονόπορτα γιατί το ακούω να λαχανιάζει διαρκώς, σηκώνομαι και του βάζω νερό μέσα στην κούπα του, πίνει αχόρταγα για ακόμα μια φορά "Θεέ μου πόσο διψάει το καημένο!". Του λέω "Τώρα νάνι σατανά και θα δω τι θα κάνω με σένα αύριο", το βάζω πάλι μέσα στο κουτί του, μένει εκεί με το κεφάλι του να στηρίζεται στα πλαϊνά του κουτιού, φρόνιμο, "Μπράβο λέω! Το έπιασε αμέσως!". 

 Περνά λίγη ώρα  και αρχίζει να με πιάνει και εμένα ο ύπνος, ακούω όμως λίγη φασαρία, προσπαθεί το καημένο να βγει από το κουτί, τα καταφέρνει. Ακόμα μια δόση από λαίμαργο νερό, και μετά πάει να ξαπλώσει πάνω στο μάρμαρο της σόμπας, "Ζεσταίνεται το καημένο, και πήγε στην δροσιά του μαρμάρου για να κοιμηθεί" οι σκέψεις στο κεφάλι μου, ένα αμυδρό χαμόγελο απλώς στο πρόσωπο μου. Με νικά και εμένα η κούραση, και δυο αδέσποτάκια καταλήγουν στην αγκαλιά του Μορφέα μαζί.  

 Σήμερα του ετοίμασα το γιατάκι του, βάζοντας το κουτί του μέσα στο σκυλόσπιτο και το νερό και την τροφή του από δίπλα, έφαγε, κοιμήθηκε έξω από αυτό. Ευκολάκι, στροφάρει ο μικρός ο τσοπανάκος!

 Οπότε στο δια ταύτα τσακαλάκια μου, όποιος γουστάρει ένα μικρό τσοπανάκο να το υιοθετήσει, έναν τετράποδο Χάρυ Πόττερ (με το σημάδι στην ούγια του μετώπου του χα χα χα), ένα μικρό Παοκτσίδικο ασπρόμαυρο κουταβάκι απλώς μου το ζητά! Ένα  μικρό και πανέξυπνο καλό κουταβάκι περιμένει κάποιος από σας να το αγαπήσει και να το βάλει στην ζωή του.

 Γιατί εάν μείνει με τον Αρκούδα αυτός εγγυημένα θα το εκπαιδεύσει να μασουλά μελισσοκόμους, πολιτικούς και ξερόλες! Θα το κάνει αλητάμπουρα Παοκτσή, θα το κάνει τρομερό και φοβερό μελισσοσκυλό, κέρβερο σωστό, και θα έρχεται με τον μεγάλο πλέον τσοπανάκο του στις μαζώξεις των μελισσοκόμων και μαζί οι δυο οι τρελοί και αδέσποτοι θα τους μακελεύουν όλους τους!

 Χα χα χα.

 Adios Amigos Locos

Λάζαρος Μότσανος

Σοχός 9/6/2019