Ραντεβουδάκι στις 14 του Φλεβάρη, στα good's μέσα
στο σταθμό, καυτό το ζευγαράκι το νεαρό
φόρμες αυτή φοράει, αλλά από κάτω μίνι προκλητικό, εφαρμοστό, δημόσια το αλλάζει στο λεπτό
το ροδακινάκι της αχνοφέγγει, και μέσα από αυτό μέχρι τις αμυγδαλιές στον
λαιμό μπορώ να δω
εάν η σκύλα αποφασισμένη τον φράχτη να πηδήξει, πολύ καλά το
ξέρεις πεπρωμένο φυγείν αδύνατο
Να χαίρεσαι την κόρη σου την χαμηλοβλεπούσα, την σεμνή και με κορόνα της στο μέτωπο την ηθική
κέρβερος το παίζεις στο σπίτι, με σιδερένιο γάντι στο τιμόνι,
δεν παίζει κανείς με την δική μου την τιμή
καφεδιά και τάβλι στον σύνδεσμο, τα λόγια τα καυτά, και βρομιάρη
μαυρούλη γύρνα πίσω στην Αφρική
αλλά ναι, και εσένα σε
ξέρω, και εσύ αίμα και τιμή, αλλά επίσης δεν ήμουν
κύριε πρόεδρε και εγώ εκεί
Επτάλοφος, Ξηροκρήνη, Βαρδάρης, μέρη δύσκολα για ένα περίπατο
νυχτερινό
σιχαμεροί μεσήλικες ανώμαλοι την παίζουν στο φράχτη έξω από
το 12ο γυμνάσιο
ότι συμβαίνει στον σιδηροδρομικό σταθμό εδώ πρέπει θαμμένο να
μένει και αυτό
τριάντα οκτώ τριάντα οκτώ δίεση*, κατούρα επιτέλους να
φύγουμε γρήγορα από ‘δω
Τσιγγανοπούλα δεκαπεντάχρονη με ένα παιδί στην αγκαλιά και
ένα ακόμη στην μικρή της κοιλιά
άντρας της δίπλα της θες ένα ακόμα παιδί, δύο ακόμα κόρες να
ταχταρίζει, φτωχική η αγκαλιά
ματάκια τόσο καστανά μα και τόσο αλλήθωρα, λες να μπορεί να
δει πέρα από την μύτη την μικρή
χαρτιά να συμπληρώνει, μπας και την μέριμνά του κράτους
αποκτήσει, παρηγοριά λίγη και πικρή
Γράψε αυτά που λέω, το επίδομα να πάρω, δεν βλέπεις το μάτι
από την κόγχη του έτοιμο είναι να βγει
θυμώνει, αναστενάζει, η δικηγόρος δεν καταλαβαίνει, μα αυτά ήταν
τα λόγια του δικού μου του λογιστή
όνομα αυτός δεν έχει, να μου τα πει, να τα μάθω και εγώ,
λόγια δύσπιστα ακούει το αλλήθωρο μας ξωτικό
δεν το ξέρω, γράψε ότι σου λέω, έτσι θα είναι, έτσι το θέλω εγώ, γράφε πριν φύγω
με το τρένο το γοργό
Επτάλοφος, Ξηροκρήνη, Βαρδάρης, μέρη δύσκολα για ένα περίπατο
νυχτερινό
σιχαμεροί μεσήλικες ανώμαλοι την παίζουν στο φράχτη έξω από
το 12ο γυμνάσιο
ότι συμβαίνει στον σιδηροδρομικό σταθμό εδώ πρέπει θαμμένο να
μένει και αυτό
τριάντα οκτώ τριάντα οκτώ δίεση, κατούρα επιτέλους να
φύγουμε γρήγορα από ‘δω
Ένα ευρώ, δύο ευρώ, ότι σου έρχεται βολικό, εισιτήριο θέλω να
πάρω, στο ορκίζομαι σε ότι έχω ιερό
μαύρα δάχτυλα στο τραπέζι, τέσσερις βούλες από μελάνι και σταυρός
χτυπημένος πάνω στον καρπό
δύο κέρματα την τσέπη σου καίνε, τα δίνεις χωρίς να
ανταμώσεις βλέμμα, είμαι αλλά δεν είμαι εδώ
πέντε ευρώ το εισιτήριο, δώσε μου αδερφέ εάν έχεις, να σου
δώσω ρέστα δύο κέρματα του ενός ευρώ
Τον βλέπεις από τραπέζι σε τραπέζι να χοροπηδά, τέχνη του η
τράκα, δύσκολα της πρέζας τα λεφτά
σε όλους να μιλά, κανείς στα μάτια του να μην κοιτά, που και
που λίγα μεταλλικά, σπάνια τα χάρτινα
λίγο ξαποσταίνει, το βλέμμα μου συναντά, τον λυσσασμένο λύκο
μέσα του θωρεί, ξέρω λέει, ήμουν εκεί
σκληρά τα στιχάκια μου σκληρός και εγώ, μαστίγιο η γλώσσα
μου, χοντρό αλάτι πάντα πάνω στην πληγή
Επτάλοφος, Ξηροκρήνη, Βαρδάρης, μέρη δύσκολα για ένα περίπατο νυχτερινό
σιχαμεροί μεσήλικες ανώμαλοι την παίζουν στο φράχτη έξω από το 12ο γυμνάσιο
ότι συμβαίνει στον σιδηροδρομικό σταθμό εδώ πρέπει θαμμένο να μένει και αυτό
τριάντα οκτώ τριάντα οκτώ δίεση, κατούρα επιτέλους να φύγουμε γρήγορα από ‘δω
Λάζαρος Μότσανος
Θεσσαλονίκη 18/7/2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου