Εκεί που ζουν ακόμα οι παλιοί Θεοί. Εκεί που οι κραταιές βελανιδιές πεθαίνουν όρθιες

  Περπατώντας εκεί που ανήκει η καρδιά.

 Εκεί που όνειρα χτίζονται σε λίμνες με μαύρο μέλι.

 Μες στην καρδιά του δάσους, εκεί που μόνο τα αγρίμια ξέρουν να βαδίζουν.

 Εκεί που οι άνθρωποι αφήνουν τα σημάδια της ύπαρξης τους, αλλά δεν τολμούν να ζήσουν ολάκερη την ζωή τους.

 Εκεί που το θρόισμα των φύλλων στις βελανιδιές σε συνοδεύει, καθώς σου ψιθυρίζουν ερωτόλογα οι νύμφες του δάσους.

 Εκεί που είσαι μόνος σου, αλλά δεν νιώθεις μοναχός.

 Εκεί που κίτρινα βλέμματα παραμονεύουν πίσω από τις φυλλωσιές.

 Εκεί που είσαι ελεύθερος και μόνο.

 Ελεύθερος, μόνος, και ολόκληρος.

 Μην έχοντας την μιζέρια και την στενοψυχιά των άλλων να σε ορίζει και να σε περιορίζει.

 Καθαρός από την βρόμα του πολιτισμού, των πρέπει και των συμβατικοτήτων του, καθαρός σαν αγρίμι, προορισμένος να ζεις μόνο για την στιγμή, ανάσα την ανάσα, πνοή την πνοή.

 Προορισμένος να βαδίζεις στον παράδεισο, αποκομμένος όμως από την γέννα σου από τον Θεϊκό σχεδιασμό.

 Απόρροια του απαγορευμένου καρπού, της γνώσης του καλού και του κακού.

 Αλλά τσακισμένος και μισερός και εάν είσαι, εσύ εξακολουθείς και ακούς το κάλεσμα.

 Το κάλεσμα εκεί έξω, που σε σαγηνεύει κάθε λυκόφως, και είναι το πρώτο που σκιρτά μες την καρδιά σου σε κάθε λυκαυγές.

 Το ακούς να σου σιγομουρμουρά πίσω από το αυτί σου, στις σκιές του μυαλού σου, εκεί βαθιά στον νου σου, εκεί που δεν σε έχει ακόμα μολύνει η λογική και ο πολιτισμός, που τόσο πολύ τα έχουν Θεοποιήσει οι τραγικοί και οι άμοιροι.

 "Είδωλα επί ειδώλων, ψεύτικοι οι Θεοί και οι προφήτες τους", σιγομουρμουρά, "Μισερή και τεμαχισμένη η ζωή αυτή, αγρίμι μου, γιατί δεν έχεις ακόμη ροκανίσει το πόδι που σου έχει αρπάξει η παγίδα ετούτη?"

 Σκιρτά η καρδιά, κίτρινα μάτια κοιτούν έξω από τις φυλλωσιές της ψυχής σου.

 Θέλεις να αρχίσεις να τρέχεις σαν τρελός, γυμνός και ελεύθερος, ελεύθερος να αλυχτάς τις νύχτες στις χλομές σελήνες του κάθε απόβραδου.

 Μόνος, πλήρης, και ελεύθερος, να ζεις μόνο στο παρόν, χωρίς οι αλυσίδες του παρελθόντος να σε τραβούν στην κοχλάζουσα κόλαση, χωρίς τις σειρήνες του μέλλοντος να σου υπόσχονται απατηλούς παραδείσους.

 Παρόν και μόνο, για αυτό και μόνο να ζεις, όπως και κάθε άλλο αγρίμι, να ζεις την ζωή για την ζωή και μόνο, χωρίς προσδοκίες, χωρίς φόβους, χωρίς τίποτα. Ελεύθερος!

 Εκεί που ζουν ακόμα οι παλιοί Θεοί.

 Εκεί που οι κραταιές βελανιδιές πεθαίνουν όρθιες.


  Adios Amigos Locos












 Λάζαρος Μότσανος

 Ζω, Εδώ, Τώρα.