Mες στην νύχτα σαν τον κλέφτη

 Μες στην νύχτα σαν τον κλέφτη για ακόμα μια φορά μόνος ξεκινάς
μελίσσια να μεταφέρεις μέσα στα άγρια σκοτάδια του κόσμου
ψυχή δεν έχω εγώ και σαν το αγρίμι μες την νύχτα να τριγυρνώ?

 Μες στην νύχτα σαν τον κλέφτη φορτωμένος με κυψέλες οδηγάς
μόνο εμείς, οι φουρνάρηδες, οι νταλικέρηδες, και οι γαλατάδες δεν έχουμε ψυχή
να αφήνουμε του κρεβατιού μας την ζεστασιά για ατελείωτα χιλιόμετρα μες την ερημιά.

 Μες στην νύχτα σαν τον κλέφτη σε κάθε πνιχτό ήχο λαχταράς
τους λύκους μες το κεφάλι  μόνο τους ακούς, αλλά δίπλα σου τους θαρρείς
με μόνο σύντροφο τον φόβο να σε συνοδεύει σε κάθε τι που σε μπερδεύει.

 Μες στην νύχτα σαν το κλέφτη το σπίτι σου πεθυμάς
το γλυκό κορμί που μόνο του το αφήνεις μες του κρεβατιού την θαλπωρή
να ξυπνά στην ιδέα αν όλα για σένα είναι καλά εκεί μακρυά και να αγωνιά

 Μες στην νύχτα σαν τον κλέφτη για ακόμα μια φορά βλαστημείς
τι έκανες? Που κρίμα σκορπάς? Ποίους αδίκησες? Σε ποιους κακό προκαλείς?
να φορτώνεις και κυψέλες να ξεφορτώνεις,  του Σίσυφου την μοίρα να ζεις.

 Μες στην νύχτα σαν τον κλέφτη έμαθες μόνο να ζεις
με του φεγγαριού το φως να παραπατείς, να σηκώνεσαι ,να αγκομαχείς
και κάθε πρωί να βλέπεις του ήλιου την χαραυγή μες του δάσους την σιωπή.
  





Μότσανος Λάζαρος

Σοχός 20/3/2015