Ενθύμιο Πολέμου

 Περιήγηση για ακόμα ένα απόγευμα στο βουνό και βρέθηκα ξαφνικά σε μνήμες πολέμου! Ένα πολυβολείο από την εποχή του εμφυλίου! Ενός τελείως άσκοπου και ηλίθιου πολέμου ανάμεσα σε Έλληνες. Ένας πόλεμος που έγινε μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσουμε ότι είμαστε γνήσιοι απόγονοι των ένδοξων προγόνων μας. Έλληνες που δεν σφάζονται μεταξύ τους κάθε μερικές δεκαετίες τι σόι Έλληνες είναι?

 Χα χα χα.

 Και φυσικά το παιδάκι τι θα έκανε όταν βρήκε το πολυβολείο? Να μην μπει μέσα? Τι και αν το κατασκεύασαν στα τέλη του 40? Τι και αν περάσανε κοντά στα 70 χρόνια από τότε? Όχιιιιιιιιιι! Θα μπει μέσα, και θα το δικαιολογήσει κάπως έτσι " Μα τα πολυβολεία τα φτιάχνανε για να αντέχουν εκρήξεις! Σιγά μην πέσει την ώρα που θα είμαι εγώ μέσα!" Τέτοια λένε και οι περίεργες γάτες και στο τέλος δεν τις σώζουν ούτε οι εφτά ζωές τους χα χα χα. 

 Και με το γλίστρημα στην είσοδο λόγου της λάσπης και το χτύπημα στο μέτωπο λόγου του ύψους μπαίνω μέσα βρίζοντας, από μέσα είναι πολύ μικρότερος ο χώρος από ότι φαίνεται από έξω.Ποντικότρυπα! Μπροστά μου στηρίζεται σε ένα ξύλινο υποστύλωμα (από την εποχή του 40 και ακόμα δεν έχει σαπίσει? Παράξενο!) η βάση που έμπαινε το πολυβόλο. Ο χώρος ελάχιστος για τα δύο άτομα που χρειάζεται ένα στοιχείο πολυβόλου (πολυβολητής, γεμιστής), που χωρούσαν αυτοί αναρωτιέμαι? ο χώρος μπροστά μου είναι 2 μέτρα ύψος επί 1 μέτρο πλάτος επί 1 μέτρο μάκρος και μάλιστα από την βάση του πολυβόλου μέχρι το πίσω μέρος του τοίχου ζήτημα είναι αν υπάρχουν 35-40 πόντοι απόσταση. Ελάχιστοι για να χωρέσει ένα αντρικό κορμί. Θα μου πεις φυσικά το 40 οι άντρες ήταν σαν ψοφίμια σε σχέση με τους σημερινούς άντρες, παίζει και αυτό τον ρόλο του.

 Και ξαφνικά μου έρχονται στο μυαλό μου τα μαθήματα πολυβόλου που έκανα στους φαντάρους μου στον Στρατό "Τα πυρομαχικά μετά του όπλου στο στοιχείο πολυβόλου είναι 1500 φυσίγγια σε δεσμίδες των 250 φυσιγγίων σε κυτίο πυρομαχικών, δηλαδή 6 κυτία πυρομαχικών, σε περίπτωση εκστρατείας το στοιχείο πολυβόλου έχει 2 φορές τα πυρομαχικά μετά του όπλου!". 3000 σφαίρες?!?! 12 κουτιά πυρομαχικών! Μαζί με 2 άτομα και ένα πολυβόλο? Και τον ατομικό τους οπλισμό? Και τρίτο άτομο (βοηθός γεμιστή) σε περίπτωση που το τάγμα είναι πλήρους σύνθεσης! Και όλα αυτά μέσα σε αυτή την Ποντικότρυπα? Κόλαση!  

 Κοιτάζω την μπούκα του πολυβολείου, γεμάτη χώματα ,για μια στιγμή μου έρχεται η ιδέα να την καθαρίσω από τα χώματα. Την σβήνω αμέσως, "δεν ξέρεις την στατική κατάσταση του πολυβολείου για να αρχίζεις να αφαιρείς χώμα από αυτό, άλλωστε έχει δέντρα μπροστά του και να ήθελες να δεις τι βλέπανε οι πολυβολητές μέσα από αυτή δεν υπάρχει το οπτικό πεδίου που θα αντίκριζαν και αυτοί (μπροστά από τα πολυβολεία κάνουν συνήθως διαμόρφωση μάχης με το να κόβουν κάθε δέντρο και να παραμερίζουν κάθε εμπόδιο για να υπάρχουν καθαρά πεδία βολής και να μην υπάρχει κάλυψη για κάθε ένα που θα είναι κάτω από τα θεριστικά πυρά του πολυβόλου).

 Άραγε τι να ένοιωθαν μέσα σε αυτό το πολυβολείο παιδάκια στην δεύτερη δεκαετία της ζωής τους? Ποίες να ήταν οι σκέψεις τους? Η ζωή τους? 

 Τα σκέφτομαι αυτά και η φαντασία μου οργιάζει, πως άραγε να ήταν?

 "Πότε θα τελειώσει αυτός ο πόλεμος? Δεν αντέχω άλλο, θέλω να πάω σπίτι μου, όσο ακόμα είμαι ζωντανός, όσο είμαι αρτιμελής. Τόσα χρόνια πολεμούμε σκιές, από βουνό σε βουνό τους κυνηγάμε, σκιές, άπιαστες, την νύχτα μόνο έρχονται και μας χτυπάνε. Κερατάδες! Σαπίζουμε στο βουνό για σας. Για σας δεν έχω δει εδώ και χρόνια την μάνα μου, την καρντασίνα την Ρίνα, και την Μαριώ, αχ αυτό το Μαριώ! Μου λείπει, με θυμάται πια? Κρατά τον όρκο της να με περιμένει? Ή παντρεύτηκε κανένα άλλο? Να έχει κουτσούβελα να τα ταχταρίζει? Θα βρω τίποτα πίσω όταν γυρίσω από αυτόν το καταραμένο πόλεμο? Ή σαν το τακίμι τον Διαμαντή που έχω δίπλα μου δεν θα έχω τίποτα πίσω να δω? Μάνα, πατέρα, αδερφή τους έχασε στην μεγάλη πείνα, τον αδερφό του τον εκτέλεσαν στην Καισαριανή, μόνος του πια, καλαμιά στον κάμπο! Κερατάδες! Σύντομα θα τελειώσει αυτός ο πόλεμος, μακάρι να γυρίσω πίσω ζωντανός! Προστατευμένος μέσα στο πολυβολείο δύσκολα να με χτυπήσουν οι κερατάδες, αν και ένας του τάγματος μας τότε στην Ασπροβάλτα που ήμασταν μέσα στο νερό μέχρι το λαιμό και μας θέριζε το πολυβόλο των ανταρτών μπόρεσε με μια βολή με το Μ1 και με κύμα να σκοτώσει τον πυροβολητή και να μπορέσουμε να βγούμε έξω όλοι μας! Μακάρι να μην υπάρχει εκεί απέναντι κάποιος τέτοιος και σε αυτούς! Μακάρι να τελειώσει αυτός ο πόλεμος, μακάρι να γυρίσω πίσω ζωντανός. Ζωντανός εγώ και τα παιδιά της διμοιρίας μου.Για αυτούς και μόνο ακόμα πολεμώ, για κανένα άλλο κερατά!  Καταραμένοι αντάρτες που με κρατάτε μακριά από το σπίτι μου, καταραμένοι καραβανάδες που με κρατάτε μακριά από το σπίτι μου! Μόνο να γυρίσω πίσω ζωντανός!"   

 Δύσκολη φάση! Πόλεμος με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς, κατοχή σε τραγικές συνθήκες, αντίσταση με μεγάλες θυσίες και στο τέλος ένας παρατεταμένος εμφύλιος! Όλα τα είχε η Μαριωρή ο φερετζές της έλειπε!

 Η παρατεταμένη παραμονή μου στο πολυβολείο αρχίζει να μου δημιουργεί κλειστοφοβία οπότε και αποφασίζω να βγω έξω προτού καταρρεύσει κανένα πυροβολείο (αν και δείχνει στιβαρότατη κατασκευή με τσιμεντόπλακες και μεταλλικούς συνδέσμους παντού) με εμένα μέσα και δεδομένου ότι κανείς δεν ξέρει ότι είμαι εδώ μπορεί εύκολα να αποκτήσει για πάντα κάτοικο αυτό το μέρος!    

 Φεύγοντας μια τελευταία ματιά στην πόρτα. Πόρτα σε πολυβολείο? Άραγε μπήκε όταν το κάνανε ή μεταγενέστερα για να μην μπαίνουν παιδάκια (και παλαβοί χα χα χα) μέσα?

 Και ξαφνικά μου έρχεται στο μυαλό "Και οι Τ.Π.Γ?" (Τελικές Προστατευτικές Γραμμές, ρύθμιση στα τρίποδα των πολυβόλων -και όχι μόνο- όπου τα πολυβόλα έχουν τερματίσει την διαδρομή που μπουν να πάρουν, έχουν μπλοκάρει δηλαδή σε μία θέση στο τέλος του πεδίου βολής τους με σκοπό αν φτάσουν κοντά οι εχθροί να κάνει θεριστικό πυρ σε μια ευθεία όπου και πέφτουν επάνω της οι επιτιθέμενοι, τα πολυβόλα την νύχτα είναι επίσης στις ΤΠΓ για να αντιμετωπίσουν την περίπτωση αιφνίδιας νυχτερινής επίθεσης. Και συνήθως οι τελικές προστατευτικές γραμμές είναι βαθιά μέσα στο πεδίο βολής ενός άλλου πολυβόλου-τα πολυβόλα συνήθως έχουν πεδία βολής όχι ακριβώς μπροστά τους αλλά σε γωνία για να μπορούν να υπάρχουν αλληλοκαλύψεις μεταξύ τους για να επιτυγχάνονται διασταυρούμενα πυρά και να μην είναι εύκολος ο εντοπισμός τους από τον εχθρό-. Μα τι πολεμοκάπηλα πράγματα είναι αυτά χα χα χα). 

 "Δεν μπορεί τόσο οργανωμένο πολυβολείο να είναι μόνο του χωρίς αλληλοκάλυψη από ένα δεύτερο πολυβολείο κοντά του!" Η δεύτερη σκέψη μου. Και αμέσως αρχίζω να ψάχνω και για το δεύτερο πολυβολείο το όποιο το βρίσκω μετά από ένα τέταρτο και 500 μέτρα πιο ψιλά από το πρώτο.   

 Σε αυτό αντίθετα η μπούκα του είναι ανοιχτή ακόμα, η φύση δεν φρόντισε να σκεπάσει τα ανθρώπινα ίχνη μέχρι τώρα. Ένα ανοιχτό στόμα μέσα στην γη που σκόρπιζε θάνατο σε ότι υπήρχε μπροστά του.  

 Μια ματιά ακριβώς πάνω από την μπούκα του πολυβολείου για να έχουμε μια άποψη του πεδίου βολής του. Άραγε τι ακριβώς να σκεφτόταν όποιος είχε να αντιμετωπίσει απέναντι του τα θεριστικά πυρά αυτού του πολυβολείου? Τι ακριβώς να ένοιωθε? 

 "Διάολε! Μας έχουν καθηλώσει εδώ και πόση ώρα οι κερατάδες! Τα σκυλιά! Αιφνιδιασμός σε οργανωμένη θέση μόνο με μερικά τουφέκια και χωρίς βαρύ οπλισμό! Βλάκες και οι δικοί μας! Πάμε για σφαγή! Πότε θα τελειώσει αυτός ο πόλεμος? Θα βγούμε ποτέ ζωντανοί από αυτόν? Θα υπάρχει τίποτα να γυρίσω πίσω? Η μάνα μου πέθανε στην μεγάλη πείνα, το καρντάσι είναι στην Μακρόνησο και δεν ξέρω αν ζει ή όχι. Η αδερφή μου έφυγε με την οικογένεια της για την Αμερική, και η Λένα έμαθα ότι παντρεύτηκε ένα μαυραγορίτη με λεφτά.Δεν με περιμένει τίποτα εδώ πια, και τα πράγματα δεν πάνε καλά για μας. Θα πρέπει να πάμε στον Γράμμο λένε, γιατί μετά από τις αποτυχίες μας και τα γεγονότα με τον Τίτο μπορεί να χρειασθεί να πολεμήσουμε μέχρι εσχάτων. Να πολεμήσουμε! Με τι? Πυρομαχικά δεν έχουμε, φαϊ δεν έχουμε, άνδρες δεν έχουμε, ηθικό δεν έχουμε, ούτε καν λάδι για να συντηρήσουμε τα τουφέκια μας δεν έχουμε, έχω τρελαθεί στις εμπλοκές από την λάσπη και την σκουριά που έχει το όπλο μου! Έχουμε και τα αμερικάνικα αεροπλάνα να μας ρίχνουν αυτά τα Ναπάλμ! Τι διάολος είναι αυτός? Μερικές βόμβες και ολόκληρη η πεδιάδα φλέγεται με μια φωτιά που δεν μπορεί να σβήσει με τίποτα! Πόσους συντρόφους έχουμε χάσει έτσι, καταραμένοι κερατάδες! Κάποιοι λένε να φύγουμε σε άλλες χώρες δικές μας και να συνεχίσουμε εκεί τον αγώνα. Δεν ξέρω, έχω βαρεθεί, δεν θυμάμαι καν και γιατί πολεμάμε εδώ και πόσα χρόνια. Όταν έχει λιώσει το κορμί από την ασθένεια και την  πείνα το μυαλό δύσκολα να θυμάται τον Μαρξ και το κεφάλαιο του. Για 20 συντρόφους και 3 συντρόφισσες που έχουμε στην διμοιρία μας πολεμάω στην πραγματικότητα, για κανένα άλλο. Και για την Κατερίνα! Την λευκή μας, την μικρή μας, την Κατερίνα που όταν μιλά ανθίζει η γη! Ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία λέξεις αλίμενες με μέλι όταν τις ξεστομίζει το Κατερινιώ ! Ναι για αυτή πολεμώ, και όπου θα πάει αυτήν θα πάω και εγώ. Κοκκινιά, Ουγγαρία, Γυάρος, όπου πάει το Κατερινιώ εκεί θα πάω και εγώ! Αρκεί να βγούμε από εδώ ζωντανοί.Καταραμένοι Παοτζίδες που με κρατάτε μακριά από το σπίτι μου, καταραμένοι κομισάριοι που με κρατάτε μακριά από αυτή που αγαπώ και θέλω να κάνω ένα σπιτικό μαζί της! Μόνο να γυρίσω πίσω μαζί της, ζωντανός!"

 Φουκαράδες φτωχοδιάολοι!   

 Το πολυβολείο αυτό είναι πλημμυρισμένο και δεν είναι εύκολο να μπεις πιο βαθιά χωρίς να φτάσει η λάσπη μέχρι το γόνατο σου, δύσκολα προσπαθώ να εισχωρήσω όσο το δυνατό πιο βαθιά στην λασπωμένη ποντικότρυπα, απίστευτο το πόσο καλά διατηρείται ακόμα το πολυβολείο, τελικά το μηχανικό του στρατού ακόμα και σε τελείως ανορθόδοξες συνθήκες έκανε πολύ καλή δουλειά! 

 Μια ματιά και μόνο από την ανοιχτή μπούκα του πολυβολείου, το φως του ηλίου μπαίνει άπλετο μέσα από αυτή. Αναμνήσεις και μόνο ενός ηλίθιου και αχρείαστου εμφυλίου ( κάποιοι είχαν συμφωνήσει άλλωστε πίσω από την πλάτη μας τα ποσοστά επιρροής που θα είχαν οι υπερδυνάμεις στην χώρα μας στην συμφωνία της Γιάλτας). Ενός Εμφυλίου που καταστρέψε πλήρως μια γενιά Ελλήνων που τράβηξε τα πάνδεινα, βάζοντας φρένο στην ανάπτυξη της χώρας όταν όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι χτίζανε τις κατεστραμμένες οικονομίες τους από τον δεύτερο Παγκόσμιο, δημιουργώντας ένα σχίσμα ανάμεσα στους Έλληνες που μέχρι τώρα σε ένα βαθμό ακόμα υπάρχει (τουλάχιστο στα μυαλά των πιο ακραίων από τους Έλληνες). Ένας τελείως ηλίθιος και αχρείαστος πόλεμος με συνέπειες για πολλές πολλές γενιές. 

 Η κατάρα του να είσαι Έλληνας! 

Adios Amigos Locos

Μότσανος Λάζαρος 

Σοχός 13/3/2015