UA-50457385-1

Τρίτη 19 Μαΐου 2015

Μια φορά και ένα καιρό στην Αλλατίνη Vol II

 
 Και το δεύτερο μέρος της Σειράς Μια φορά και ένα καιρό στην Αλλατίνη συνεχίζει από εκεί που τελείωσε το πρώτο μέρος της αντίστοιχης σειράς (βλέπετε προηγούμενη ανάρτηση Μια φορά και ένα καιρό στην Αλλατίνη Vol I).

 Μια ανάρτηση περιήγηση μέσα στο εγκαταλειμμένο συγκρότημα της Αλλατίνη με το ανάλογο φωτογραφικό υλικό να την συνοδεύει από αυτή την νέα παλαβομάρα του Αρκούδα.

 Λόγια πολλά, φτώχεια μεγάλη, πάμε να δούμε τι καλούδια μας έχει εδώ το τεράστιο σαρκοβόρο του βορρά για μας.


 Είπαμε τα παλιά χρόνια οι αρχιτέκτονες ήταν αρχιτέκτονες! Τίποτα παραπάνω.


  Και συνεχίζουμε με τις καλλιτεχνικές φωτογραφίες! Χα χα χα.


 Πέτρινα διαμαντάκια!


 Και φυσικά ο Αρκούδας είναι ο κατάλληλος άνθρωπος να εντοπίσει την Λαθροϋλοτομία ακόμα και μέσα στην πόλη της Θεσσαλονίκης!!! Χα χα χα.


 Μηχανολογικός εξοπλισμός μέσα σε ένα από τα μικρότερα κτήρια στην πίσω πλευρά του εργοστασίου της Αλλατίνη, το graffiti στον τοίχο αναπαριστά πύραυλο Κρουζ? Χα χα χα.


 "Βελόνες με θάνατο καταλήγουν σε φλέβες
 Γεννάνε πόνο σαν δαιμονισμένες μητέρες"

 Φοβερά δυνατός στίχος!

 Και επίσης συνειδητοποίηση από που ακριβώς έρχεται ο μεγαλύτερος κίνδυνος μέσα στο εργοστάσιο της Αλλατίνη! Πάντα ο μεγαλύτερος κίνδυνος για ένα άνθρωπο είναι οι άλλοι άνθρωποι!





 Δυστυχώς αυτός ο κίνδυνος δεν καταλαγιάζει μέσα στο μυαλό και την ψυχή σου από το σκηνικό μετά - αποκαλυπτικής καταστροφής που επικρατεί σε όλο το συγκρότημα (σαν να είμαι σε ταινία του Mad Max νοιώθω!).


 Χμμμμμ από το κακό στο χειρότερο!


 Και μια πυροσβεστική φωλιά λεηλατημένη εδώ και χρόνια από το περιεχόμενο της.


 Και όμως η φύση επιμένει να υπάρχει παντού. Ένας μικρός φοίνικας (Φοίνικας?!?!?!) αρχίζει να μεγαλώνει μέσα σε ένα από τα κτήρια!!!


 Ελάχιστα ακόμα δείγμα μηχανολογικού εξοπλισμού που δεν τον έχουν ακόμα "απαλλοτριώσει"


 Πάλι μέσα στο υπόγειο για να βγάλω μια φωτογραφία από τις καμινάδες, και αμέσως φεύγουμε, όσο και αν το εργοστάσιο της Αλλατίνη σου γεννά φόβο στην ψυχή σου στο τι θα συναντήσεις την επόμενη στιγμή (ένα τούβλο στο κεφάλι, ένα σκουριασμένο μέταλλο στο πόδι, μια πτώση μέσα από τα χάσματα στο πάτωμα, μια λεπίδα στον λαιμό.....) το υπόγειο είναι χίλιες φορές χειρότερο!


 Και προχωρώ προς το οίκημα που υποθέτω ότι ήταν είτε γραφεία είτε κατοικία.


 Και ευκαιρία να φωτογραφίσω και από αυτή την πλευρά τα μικρότερα κτήρια.


 Καθώς και το κυρίως εργοστάσιο.


 Παντού πινακίδες που προειδοποιούν για τους κινδύνους (υπαρκτούς) που ελλοχεύουν μέσα στο συγκρότημα.


 Σίγουρα στις ημέρες της δόξας του το κτήριο αυτό θα ήταν πανέμορφο, ένας αιώνας ζωής μετά και αρκετές δεκαετίες εγκατάλειψης το έχουν μετατρέψει σε μια σκιά αυτού που ήταν.


 Αλλά ακόμα δείχνει αρχοντικό στην όψη του. Απίστευτο! Ερείπια σπίτια 100 ετών και βάλε εξακολουθούν να δείχνουν καλύτερα από τα σύγχρονα κουτιά των μεγαλουπόλεων!


 Και ένας από τους ελάχιστους μόνιμους κατοίκους του συγκροτήματος.


 Και εδώ βλέπουμε την άθλια κατάσταση που βρίσκεται το κτήριο (έχει πέσει πολύ συντήρηση ε? Αχ αρπακολατζίδες!) που αποτελεί ένα διαρκή κίνδυνο για όσους τολμήσουν να το εξερευνήσουν).


 Μια τελευταία ματιά, δεν υπάρχει περίπτωση να μπω μέσα σε αυτό, η διαφορά ανάμεσα στην βλακεία και στο θάρρος είναι μια λεπτή γραμμή, και αυτή την φορά μου έκοψε να την διακρίνω εγκαίρως.


 Μου φαίνεται απίστευτο το επίπεδο λεπτομέρειας και εργασίας που έχουν δώσει για κάθε σημείο των κτηρίων, λες και δεν βλέπεις εργοστάσιο εμπρός σου αλλά μακέτα για διαγωνισμό αρχιτεκτονικής!


 Και εδώ τα λάθη συνεχίζονται αβέρτα και με αυξανόμενο ρυθμό! Απόφαση βλακώδης να συνεχίσω την εξερεύνηση στον πρώτο όροφο του κυρίως εργοστασίου (στην Ευρώπη αριθμούμε τους ορόφους ως εξής: ισόγειο, πρώτος όροφος, στην Αμερική αντίθετα η αρίθμηση είναι πρώτος όροφος, δεύτερος όροφος, οπότε σε αυτή την περίπτωση με ευρωπαϊκή αρίθμηση είμαστε στον πρώτο όροφο και με αμερικανική στον δεύτερο, διευκρίνηση για τους εξ Αμερικής αναγνώστες αυτού του Blog).


 Αλλά μια μικρή ανταμοιβή αυτό το έργο Streeet Art!


 Όπως και αυτή η μοναδική γεωμετρία που αναπτύσσεται κάθετα διαμέσου των ορόφων! 


 Υπέροχο σαν καθεδρικός ναός!


 Και προφανέστατα ο Punksy ήταν εδώ! Χα χα χα.


 Και μια φωτογραφία μέσα από τα παράθυρα του πρώτου ορόφου των εξωτερικών κτηρίων.





 Καθώς και την καμινάδας από την οροφή του μικρότερου κτηρίου.


 Φυσικά δεν το ρίσκαρα να περπατήσω πάνω στην οροφή του μικρότερου κτηρίου χωρίς να ξέρω την δομική της ευστάθεια.


 Και εδώ ένας ύπουλος κίνδυνος, ξύλινα πλαίσια καλύπτουν τις τρύπες στο πάτωμα αλλά χωρίς να είμαι σίγουρος για την αντοχή τους, μεγάλη πιθανότητα να τα πατήσεις και ξαφνικά να βρεθείς από τον πρώτο όροφο δύο ορόφους κάτω στο υπόγειο (εκατό κιλά στην αρχή της άνοιξης έχει ο Αρκούδας, δεν είναι στα 80 και κάτι που έχει στο τέλος της μελισσοκομικής περιόδου στα μέσα του Φθινοπώρου άλλωστε!).


 Ένα Ασανσέρ που έχει δεκαετίες να χρησιμοποιηθεί, πάλι καλά που δεν το ξήλωσαν για το μέταλλο του!


 Και ξαφνικά σαν να βρέθηκα στο Σεράγεβο την εποχή του πολέμου! Βομβαρδισμένο τοπίο!


 Και μια ματιά στο ταβάνι του πρώτου ορόφου (πάτωμα του δευτέρου ορόφου). Και η μόνη σκέψη είναι το "F=m*g! Η δύναμη ισούται με το γινόμενο της μάζας επί την επιτάχυνση της γης" Και στην φαντασία να έρχονται διαρκώς εικόνες από παράλληλα σύμπαντα όπου ο Αρκούδας επιλέγει διαρκώς να ανεβεί στους παραπάνω ορόφους και να σκάζει κάτω σαν καρπούζι! Ευχαριστώ δεν θα πάρω!


 Τελικά το Street Art που μπορεί να κάνει η φύση με την βοήθεια της μούχλας είναι και αυτό πολύ καλό ε? Χα χα χα


 Ασανσεροπορτα!


 Και φτάνουμε στο δίλημμα, "συνεχίζουμε την εξερεύνηση στους πάνω ορόφους ή αποχωρούμε όσο ακόμα κερδίζουμε?"


 Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ και ιδιαίτερα! Όταν βλέπεις τέτοια κενά στο πάτωμα (ταβάνι) να καλύπτονται πρόχειρα με ξύλινα πλαίσια πρέπει να είσαι τελείως βλάκας για να τολμήσεις να ανέβεις. "Μα αν υπάρχουν εκεί πάνω τίποτα πολύ ωραία Street Art?", "Αν υπάρχουν να τα βλέπουν οι τρελοί που τα κάναν εκεί πάνω και μόνο! Εγώ δεν το ρισκάρω να ανεβώ, να πρόσεχαν και να μην τα κάνανε εκεί πάνω αν ήθελαν να τα δούνε και άλλοι!" χα χα χα.


 Βγαίνοντας από την είσοδο του κεντρικού κτηρίου μια φωτογραφία ακόμα της καμινάδας.


 Και μερικές ακόμα από τα κτήρια μπροστά από το κύριο εργοστάσιο.


 Ύστατες ματιές από την τελευταία παλαβομάρα μου.


 Σαν παιδάκι προσπαθώ να αποτυπώσω όσα περισσότερα μπορώ από αυτό το ταξίδι μου.


 Για να έχω να λέω στα βαθιά γεράματα μου στους νεότερους "Μα τι μούχλες είσαστε εσείς η νέα γενιά! Εμείς στην ηλικία σας ήμασταν αγρίμια τελείως! Ξεγιαλάρωτοι, τρελοί και αδέσποτοι. Όριο μας μόνο ο γαλάζιος ουρανός!". Έτσι, έτσι ,αν δεν πουλάς μούρη σε έχουν γραμμένο όλοι χα χα χα.


 Τελευταία μου ανάμνηση από το συγκρότημα της Αλλατίνη διαλέγω να είναι η βάση της καμινάδας, έτσι ώστε κάθε φορά που περνώ έξω από την Αλλατίνη και την βλέπω να υψώνεται σαν φλάμπουρο να μου έρχονται στην θύμηση μου όλες αυτές οι στιγμές που πέρασα στην Αλλατίνη!


 Ήρεμος πλέον αποχωρώ από τους χώρους της Αλλατίνη, "Το κάναμε και αυτό και ζήσαμε για να το διηγηθούμε" σκέφτομαι και στην πίσω πλευρά του μυαλού μου ακούω μια φωνή ακόμα να λέει "Καλά, καλά δεν θα σε πιάσω? Θα σε ξεπουπουλιάσω εσένα! Κουντούρντισες και σήμερα! Βρε θα σε αρπάξω από αυτό το μαλλί και θα σε τσακίσω στις σφαλιάρες! Μα πότε θα γίνεις άνθρωπος και εσύυυυυυυυυυυυυυυυ!"

 Χα χα χα.


 Αυτά λοιπόν μαγκίτες μου, μερικές φορές ιστορία γράφουν οι παρέες, αλλά συνήθως ιστορία γράφουν κυρίως οι παλαβοί!

 Μέχρι την επόμενη ανάρτηση....






Adios Amigos Locos



Θεσσαλονίκη 19/5/2015


Σειρά Μια φορά και ένα καιρό στην Αλλατίνη

Μια φορά και ένα καιρό στην Αλλατίνη Vol I

Μια φορά και ένα καιρό στην Αλλατίνη Vol II

Για να βοηθήσουμε και τον κόσμο στο να έχει πρόσβαση στο αρχείο που δημιουργούμε θα βάλω και τους συνδέσμους από τις αντίστοιχες αναρτήσεις του Blog  για να μπορούν να είναι στην άμεση διάθεση καθενός που θέλει να περιηγηθεί σε αυτό

Σειρά Graffiti και Θεσσαλονίκη





Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες , , , , , , ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)