ΜΕΛΙΣΣΟΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ : Graffiti και Street Art στον Λαγκαδά

Τετάρτη 26 Ιουλίου 2017

Graffiti και Street Art στον Λαγκαδά

Και συνεχίζουμε το κυνήγι των Graffiti και των Street Art και σήμερα εκτός Θεσσαλονίκης μια που δόθηκε μια ευκαιρία (μάλλον την άρπαξα!) να βγάλω φωτογραφίες από την δουλειά που έκαναν μια ομάδα καλλιτεχνών του δρόμου μέσα από την εκδήλωση Renovation Festival 2017 (25 Ιουνίου 2017) που είχε και φιλανθρωπική δράση (μπαζάρ για το "Χαμόγελο του Παιδιού").

Φυσικά για ακόμα μια φορά δεν ήμουν παρόν στην ίδια την εκδήλωση (καταραμένη μελισσοκομία!) αλλά αντιλήφθηκα την δουλειά των παιδιών μετά από 5 ημέρες (30 Ιουνίου 2017), όταν κατέβηκα στον Λαγκαδά από τον Σοχό για δουλειές και πάρκαρα έξω από το γυμνάσιο Λαγκαδά. Φυσικά αμέσως άρχισα να βγάζω φωτογραφίες έξω από το σχολείο (περνώντας το κινητό από τα κάγκελα που πλέον στολίζουν όλα τα σχολεία της χώρας. Ξέρετε υπάρχουν ακόμα άτομα που θυμούνται τα σχολεία να μην θυμίζουν φυλακές!! Χα χα χα). Φυσικά κάποια από αυτά τα αριστουργήματα δεν μπορούσαν να βγουν σωστά από την απόσταση που όριζαν ως επιτρεπτή τα κάγκελα της φυλακ... Ουπς! Λάθος! Του σχολείου ήθελα να πω χα χα χα. Παραδείγματος χάρη το παραπάνω αριστούργημα δεν ήταν πάνω από ένα μικρό σημάδι στην αντίστοιχη φωτογραφία που είχα βγάλει από τα 50 μέτρα μακρά.

Και εδώ ερχόμαστε σε μια μελισσοιστορία που θα σας διηγηθώ με σκοπό να φανούν ορισμένες από τις δυσκολίες που προκύπτουν όταν θέλεις να δημιουργήσεις ένα αρχείο με Street Art όπως αυτό που υπάρχει εδώ, καθώς και την αρρωστημένη νοοτροπία ορισμένων συμπολιτών μας που μόνη τους φιλοδοξία στην ζωή είναι να δυσκολεύουν τις ζωές των άλλων.

Καθώς έβγαζα το λοιπόν φωτογραφίες περιμετρικά του γυμνασίου πέτυχα 2 καθηγητές να κάθονται έξω από το σχολείο, και μια που ήταν και η σχολική χρονιά στο τέλος της (δεν υπήρχαν μαθητές στο σχολείο), είπα να κάνω μια προσπάθεια να πάρω την άδεια να μπω και μέσα στο προαύλιο του σχολείου για να πάρω και ορισμένες κοντινές φωτογραφίες από τα έργα που φιλοτέχνησαν οι καλλιτέχνες. Για καλή μου τύχη όταν ανάφερα το αίτημα μου σε αυτούς και το που θα παρουσιάζονταν οι φωτογραφίες (στο στιλ "Με συγχωρείτε μπορώ να μπω λίγο στο προαύλιο του σχολείου για να βγάλω τα Street Art μερικές φωτογραφίες για το blog μου "Μελισσοιστορίες και άλλα" μια που έχει στην θεματολογία του και τα Street Art?") μου απάντησαν καταφατικά ενθουσιασμένοι αλλά αφού πάρω την άδεια από την διευθύντρια του σχολείου (ωχ, ωχ, ωχ!). Ακολουθώντας την καθηγήτρια με το παντελόνι με τα λαχούρια (και τατουάζ ανάμεσα στα μάτια σαν την βούλα που έχουν οι Ινδες!) φτάνω στο γραφείο της διευθύντριας όπου δείχνοντας μου μια γυναίκα με ένα κούρεμα σαν μπρόκολο σε κόκκινο χρώμα με αφήνει για να της μιλήσω.

Πηγαίνω και στέκομαι μπροστά της και περιμένω να σταματήσει να μιλάει με δύο άλλες συναδέλφους της, με που με αντιλαμβάνεται σηκώνει τα μάτια της, και βρίσκω την ευκαιρία να της μιλήσω "Γεια σας, ονομάζομαι Λάζαρος Μότσανος και έχω το blog "Μελισσοιστορίες και άλλα" και μέσα στην θεματολογία του είναι και τα Street Art. Μπορώ να βγάλω 2-3 φωτογραφίες τα έργα που έχουν κάνει τα παιδιά από κοντά, από το προαύλιο, γιατί από μακρυά δεν φαίνονται καλά λόγου απόστασης? Δεν θα κάνω πολύ ώρα, σε ένα λεπτό θα έχω τελειώσει!" και φυσικά η απάντηση ήταν ένα ξερό και ξινό "Όχι!"*, και φυσικά μια που δεν περίμενα άλλο αποτέλεσμα** της είπα "Ευχαριστώ πολύ, καλή ημέρα να έχετε" και φεύγω.

Καθώς έβγαινα ξανά στον δρόμο πέτυχα τους 2 καθηγητές, και η γυναίκα καθηγητής με ρώτησε " Τι έγινε? Τα βγάλατε τα Graffiti? Υπάρχουν 2-3 που είναι εκπληκτικά, και μερικά που δεν είναι και τόσο καλά" και όταν της απάντησα "Η κυρία διευθυντής δεν μου έδωσε την άδεια να βγάλω φωτογραφίες από κοντά" ανταπάντησε "Εεεεε δεν πάμε καλά!!! Μην μασάς έλα και εσύ το Σαββατοκύριακο που δεν είμαστε εμείς, πήδηξε τα κάγκελα όπως κάνουν και όλοι οι μαθητές και βγάλε όσες φωτογραφίες θέλεις!", την κοιτώ για μια στιγμή με ένα βλέμμα του στιλ "Ξέρεις εγώ και οι μαθητές σου έχουμε μια θεμελιώδη διαφορά, δεν τους τραβάνε αυτούς 4 δεκαετίες στο έδαφος!" δεν της είπα φυσικά το τι σκεφτόμουν και απλώς χαμογελώντας της λέω "Ευχαριστώ για όλα, και για την συμβουλή, θα δω τι θα γίνει σχετικά" και φεύγω.

Από όλη αυτή την ιστορία το μόνο που μου έμεινε είναι η εξής απορία "Αν τα παιδιά του δημιούργησαν αυτά τα έργα έχουν πληρωθεί από κάποιο κρατικό φορέα δεν θα έπρεπε να παρουσιαστούν τα αποτελέσματα αυτής της δαπάνης στους φορολογούμενους? Για ποιο λόγο αυτή η απαγόρευση? Αν πάλι τα παιδιά δεν έχουν πληρωθεί για τα παραπάνω έργα από κανένα και τα έκαναν δωρεάν πως πάλι απαγορεύεις να παρουσιαστούν στο κοινό αυτά τα έργα που τα πρόσφεραν χωρίς καμία αμοιβή οι δημιουργοί τους, και σίγουρα θα θέλουν όσο το δυνατό ευρύτερο κοινό για να τα θαυμάσουν?". Θέλει τεράστια ευφυΐα για να σκεφτεί κάποιος μια τέτοια σκέψη ε? Τρομερό λάθος του κράτους τελικά αντί να προάγει τους ικανότερους για μια θέση ευθύνης, να προάγει τους συμπλεγματικότερους (κομπλεξικότερους) και όσους προφανέστατα έχουν την μεγαλύτερη φοβία στις ευθύνες!

Τελικά φυσικά δεν χρειάστηκε να μπω στο προαύλιο του σχολείου από τα κάγκελα μια που χρησιμοποιώντας Ιπτάμενα Drones, Τηλεφακούς, καθώς και Ρωσικούς Στρατιωτικούς Κατασκοπευτικούς Δορυφόρους (ευχαριστώ σύντροφε Πούτιν! Χα χα χα) μπόρεσα και φωτογράφισα όλα τα Street Art! Έτσι, έτσι, έτσι για να μην στεναχωρίσουμε την κοκκινομπροκολοκέφαλη διευθύντρια που έδωσε μια απαγόρευση που δεν μπορούσε να την επιτηρήσει αν θα εφαρμοσθεί (είχαμε ένα Διοικητή -Ένας βλαμμένος καραβανάς καριέρας με ακριβώς ότι σημαίνει αυτό για την συμπεριφορά του!- σε ένα τάγμα που είχα υπηρετήσει που έλεγε στην λέσχη των αξιωματικών σε εμάς τα Δοκίμια "Κοιτάξτε μην δίνετε εντολές αν δεν μπορείτε να ελέγξετε αν θα πραγματοποιηθούν, δεν υπάρχει ταχύτερος τρόπος για να φανείς γελοίος στα μάτια ενός φαντάρου αν τον διατάξεις κάτι και δεν μπορείς να δεις αν τελικά το εκτέλεσε αυτό που τον διέταξες να κάνει!", φαντάσου αν αυτό το απλό πράγμα μπορεί να το αντιληφθεί ένας κολλημένος αξιωματικός, πόσο πιο βλάκας θα πρέπει να είσαι αν δεν το αντιληφθείς εσύ!).

Αρκετά! Δεν θα ασχοληθούμε άλλο με γελοιότητες πάμε στα διαμαντάκια μόνο από εδώ και πέρα.

Και φυσικά το παραπάνω έργο είναι εκπληκτικό! Χαλάλι η ώρα που ξόδευσε ο Ρωσικός κατασκοπευτικός δορυφόρος για να το φωτογραφίσει και να αφήσει αρκετούς τζιχαντιστές στην Συρία να την σκαπουλάρουν! Χα χα χα.

* Πως αρχίζει το ταξίδι στην γελοιότητα: Πρώτον γίνεσαι δημόσιος υπάλληλος, και δεύτερον παίρνεις θέση ευθύνης. Τέλος! Τα κατάφερες! Έγινες γελοίος! Χα χα χα.

** Έχω ξαναζητήσει άδεια για να βγάλω Street Art που είχαν γίνει σε σχολεία από διευθυντές, καθηγητές, ακόμα και φύλακες, και συνήθως σου δίνουν την άδεια να βγάλεις φωτογραφίες από έξω από τα κάγκελα (λες και θα μπορούσαν να σε εμποδίσουν να κάνεις το ελάχιστο δυνατό από άποψη φωτογράφισης, γενικώς σου φέρονται όχι σαν κάποιον που εκτιμά την τέχνη αλλά σαν κάποιον που προσπαθεί να βάλει κρυφά πυρηνικά όπλα μέσα στο σχολείο!! Μόνο ένας φύλακας μας είχε δώσει το οκ να βγάλουμε φωτογραφίες όταν είχαν φύγει από το σχολείο οι υπεύθυνοι, όσο πιο χαμηλά είσαι στην ιεραρχία τόσο πιο εύκολα φέρεσαι σαν άνθρωπος και όχι σαν ευθυνόφοβο ανθρωπάκι τελικά!).

Πολύ γνωστή τεχνοτροπία αυτή, έχω μια υποψία για το ποιος το έκανε.

Και εδώ έχουμε τα ονόματα των παιδιών που συμμετείχαν σε αυτή την εκδήλωση.

Ουάου! Κάτσε καλά!

Πάντως από κάγκελα καλά πάμε, ούτε στα διαβατά να ήμασταν.

Πολύ διαφορετική τεχνοτροπία από όσες έχω συναντήσει μέχρι τώρα.

Ωραίο! Κρίμα αυτές οι υπέροχες προσπάθειες να καπελώνονται από ανίκανα στο να καταλάβουν την αξία τους άτομα.

Είδες τα Ιπτάμενα Drones τι μπορούν να κάνουν? Χα χα χα.

Υπέροχο! Υπέροχο! Υπέροχο! Απλώς υπέροχο!

Και άλλη μια λήψη από Drone! Χα χα χα.

Α! Και μια επισήμανση για κάθε δημόσιο υπάλληλο που έχει θέση ευθύνης. Το παραπάνω κάγκελο θα μπορούσε να το περάσει κάποιος που δεν είχε drones, τηλεφακούς, και κατασκοπευτικούς δορυφόρους και ήθελε να βγάλει φωτογραφίες από τα Street Art παρόλο που τον τραβούν 4 δεκαετίες στο έδαφος. Μπορεί να ξεπερνά τα 2 μέτρα σε ύψος (μαζί με το τσιμεντένιο μέρος του φράχτη) αλλά αν πατήσει στο περβάζι του παραθύρου άνετα μπορεί να μετατοπίσει το σώμα του έτσι ώστε να είναι ιδιαίτερα εύκολη η πρόσβαση από αυτό το σημείο. Αν μπορεί να το κάνει αυτό ένας ενήλικας 100 κιλών μπορεί ακόμα πιο εύκολα να το κάνει ένας έφηβος 50-60 κιλών! Στο συγκεκριμένο σημείο θα έπρεπε να υπάρχει φράχτης τουλάχιστο ένα μέτρο ψηλότερος, αλλά δεδομένου ότι οι έφηβοι είναι ικανοί να κάνουν τις μεγαλύτερες βλακείες, ένας ψηλότερος φράχτης θα μπορούσε να προκαλέσει μια πτώση με πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να είναι θανατηφόρα!

Οπότε όσοι δεν γουστάρετε να έχετε ευθύνες παρόλο που έχετε θέσεις ευθύνης έχετε να διαλέξετε ανάμεσα στο να μπορούν να έχουν εύκολη πρόσβαση άτομα μέσα στο σχολείο ή να προκαλέσετε ίσως και κάποιο θανατηφόρο ατύχημα αν κάνετε πιο αποτελεσματικά τα μέτρα ασφαλείας σας! Εφιάλτης ευθυνών το παραπάνω ε? Χα χα χα.

Και οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από μια χειμερινή μου επίσκεψη στον Λαγκαδά όταν έφεραν ένα περίπτερο από την Θεσσαλονίκη για τα Χριστούγεννα το οποίο το είχαν ήδη "φιλοδωρήσει" με Street Art τα τσακαλάκια της Σαλονίκης.

Κερασμένο και αυτό από μένα.

Αλόχα και σε σένα.

Και γεια χαραντάν.

Περίπτερο ο καλός, ο κακός, και ο άσχημος ένα πράγμα χα χα χα.

Για να βοηθήσουμε και τον κόσμο στο να έχει πρόσβαση στο αρχείο που δημιουργούμε θα βάλω και τους συνδέσμους από τις αντίστοιχες αναρτήσεις του Blog για να μπορούν να είναι στην άμεση διάθεση καθενός που θέλει να περιηγηθεί σε αυτό

Σειρά Graffiti και Θεσσαλονίκη

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol IΙI

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol IV