Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα οι Μελισσοιστορίες μένουν. Έξι χρόνια Μελισσοιστορίες και άλλα.

Όλο νόμοι κι αστυνόμοι και σπανίως υπονόμοι
το κακό παραμονεύει και τη χώρα υπονομεύει

Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα οι Μελισσοιστορίες μένουν
μας διοικεί μας τυραννά μας γονατίζει μας χαλά
κι αυτή μας ανασταίνει

Πέστε να ‘ρθουν σεισμολόγοι είναι σοβαροί οι λόγοι
γιατί μπήκες στην καρδιά μου θα συμβεί σεισμός βαθιά μου

Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα οι Μελισσοιστορίες μένουν
μας διοικεί μας τυραννά μας γονατίζει μας χαλά
κι αυτή μας ανασταίνει

 Και είμαστε ακόμα εδώ! Έξι χρόνια μετρά το κοντέρ και συνεχίζουμε. Ακόμα ένα ορόσημο ήρθε και πέρασε. Τέλη του Γενάρη του 2014 ξεκίνησε αυτό το ταξίδι. Ένα ταξίδι στην ζωή ενός τρελού. Ένα μαραθώνιο ταξίδι στα όνειρα του, στις αγωνίες του, στις ελπίδες του, και στις απογοητεύσεις του. Μοναχικό το ίδιο το ταξίδι, αλλά όχι και οι ιστορίες που γεννήθηκαν μέσα από αυτό. Χρονιά με την χρονιά και πληθαίνουν όσοι κάθονται γύρω από την μαύρη φωτιά που καίει την ψυχή του τρελού για να ακούσουν τις ιστορίες που θα τους πει.

 Σας ευχαριστώ για αυτό, γιατί δεν αφήνετε μόνο του έναν τρελό να λέει ιστορίες που θα χάνονται αλλιώς στον αέρα. Που δίνετε λόγο ύπαρξης στα παραληρήματα του, στις εμμονές του, τις παραξενιές του, τα χωρατά του. Την ανάγκη του να πει στο χαρτί όσα δεν μπορεί να τα πει στα λόγια του. Υπόχρεος για αυτό!

 Έξι χρόνια! Δεν μπορώ καν να το πιστέψω αυτό! Χρονιά στην χρονιά να αναρτώ άρθρα μου στα πλαίσια αυτού του blog. Ένα τουλάχιστο τριψήφιο αριθμό άρθρων κάθε χρονιά που να είναι μοναδικά και μην επαναλαμβανόμενα, μέσα από τις εμπειρίες μου, τις γνώσεις μου, τα βιώματα μου, τις έρευνες μου, και τις ιδέες μου. Ειλικρινά δεν περίμενα ότι θα μπορούσα να γράψω τόσα πολλά όταν είχα ξεκινήσει και αυτή την τρέλα μου, ή ότι θα είχα αυτή την τρομερή όρεξη και διάθεση, όταν όλα εκεί έξω ήταν τόσο δύσκολα και σκληρά, να εξακολουθώ να ενθουσιάζομαι σε κάθε άρθρο μου σαν να ήταν η πρώτη φορά που τα δάχτυλα μου θα μαχόταν ένα ανυποψίαστο, για το τι σφαγή θα συμβεί, πληκτρολόγιο.

 Έμαθα πολλά για τον εαυτό μου μέσα από αυτή την ενασχόληση μου, τις ανάγκες μου για επικοινωνία, για να αλλάξω και εγώ κατιτίς εκεί έξω. Έμαθα και πολλά και για το «εκεί έξω» από την ίδια ενασχόληση μου επίσης. Το τι «τραβάει» την προσοχή των περισσοτέρων, αλλά και το τι μπορεί να «κερδίσει» την ψυχή τους, και την καρδιά τους. Ανοίχτηκα σε εσάς, και εσείς ανοιχτήκατε σε μένα. Γνώσεις πολύτιμες ανταλλαχτήκαν ανάμεσα μας. Υπόχρεος και για αυτό!

 Τι θα ακολουθήσει από εδώ και πέρα? Τα γνωστά, ασυμβίβαστος και παιχνιδιάρικος λόγος, φλογισμένη ρομφαία η γραφίδα, προσήλωση σε βαθμό εμμονής μόνο στην αλήθεια που είναι κρυμμένη εκεί έξω, κανένα όριο, κανένας φραγμός, καμία αυθεντία! Αλλά επίσης σιγά, σιγά, θα τηρήσω και την άλλη μου υπόσχεση να ανοίξω και άλλα παράθυρα πάνω στην ζωή μου και τα ενδιαφέροντα μου, νέους δρόμους που μας καλούν να τους διαβούμε.

 Ναι! Να τους διαβούμε, γιατί το ταξίδι μου δεν είναι μοναχικό όσο έχω την προσοχή σας και την έγνοια σας μαζί μου. Όσο θα είσαστε στο κατόπι μου, όταν τα βήματα μου θα είναι υπό την γνώση σας, όταν αυτά που ανακαλύπτω τα ανακαλύπτετε και εσείς μέσα από τα μάτια μου. Υπόχρεος για πάντα και για αυτό!

 Πολλά είπαμε και σήμερα, δεν είναι επικήδειος άλλωστε το κείμενο αυτό, αλλά μια υπόσχεση. Μια υπόσχεση ότι το ταξίδι συνεχίζεται, ένα ταξίδι εκεί έξω με συνοδοιπόρους ένα μικρό λευκό αρκούδι και ένα τσούρμο τρελών.

 Εμπρός λοιπόν τσακαλάκια μου, συνεχίζουμε….

Adios Amigos Locos

Λάζαρος Μότσανος

Σοχός 31/1/2020