UA-50457385-1

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2021

Η ομορφιά εκεί έξω

 


 Ένα από τα πιο σπάνια και φευγαλέα άγρια πλάσματα εκεί έξω, σήμερα μου έκανε την τιμή να με αφήσει να το παρατηρήσω για λίγο. 

 Ένα μικρό ελαφάκι (ζαρκάδι?) βρέθηκε στον δρόμο μου καθώς οδηγούσα με το Τ4. Το είδα ξαφνικά να βόσκει και αμέσως σταμάτησα το φορτηγό, με που με είδε έκανε 2-3 μικρά άλματα για να απομακρυνθεί,  αλλά ξαφνικά σταμάτησε και άρχισε να με κοιτάει. 

 Σταματημένος όπως ήμουν και ξαφνιασμένος με αυτή την συμπεριφορά του (έχω δει ακόμη 3 φορές ελάφια στο δρόμο μου με το φορτηγό τα 10 τελευταία χρόνια που είμαι μελισσοκόμος, κάθε φορά τα έβλεπα ξαφνικά να πετιούνται μπροστά στον δρόμο, και να εξαφανίζονται ακόμα πιο γρήγορα με 1-2 άλματα των 2-3 μέτρων το καθένα!) μένω ακίνητος και εγώ για 2-3 δευτερόλεπτα απλώς να το κοιτάζω στα μάτια  (ήταν κοντά στα 40-50 μέτρα μακριά από μένα). 

 Μόλις μου έφυγε το πρώτο ξάφνιασμά αμέσως το δεξί μου χέρι πήγε στην αριστερή πάνω τσέπη του χιτωνίου που φορούσα για να πάρω από εκεί το κινητό μου για να τραβήξω φωτογραφίες από αυτό το μοναδικό πλάσμα. Αλλά ταυτόχρονα μονολογούσα "άδικος κόπος, θα φύγει από στιγμή σε στιγμή, και πάλι πολύ έκατσε, συνήθως μέχρι τώρα θα είχε βάλει κοντά στα 100 μέτρα απόσταση από σένα!". Φτάνει το χέρι στην τσέπη, πρέπει να ξεκουμπώσω τα κουμπιά από αυτή για να πάρω το κινητό "Καλά κρασιά! μέχρι να το βγάλεις θα έχει γίνει καπνός, μα πόσο αργός είσαι?!?! Μην το προσπαθείς καν!", το κουμπί ξεκουμπώνει, και με τα ακροδάχτυλα μου βγάζω γοργά το κινητό μου, το φέρνω στην νοητή ευθεία που σχηματίζεται ανάμεσα στα μάτια μου και το ελάφι, πατώ το κουμπί της φωτογραφικής μηχανής, ενεργοποιείται "ακόμη είναι εδώ και με κοιτάζει απλώς! Παράξενο, ίσως προλάβω να βγάλω 1-2 φωτογραφίες! Τυχερός!". 

 Ο πετρελαιοκινητήρας του Τ4 κροταλίζει διαρκώς, ακούγεται σαν τσαγέρα, δημιουργεί κραδασμούς και δεν μπορεί από το τρέμουλο να εστιάσει σωστά η φωτογραφική μηχανή του κινητού. 

 Πρώτη φωτογραφία βγαίνει κατά τύχη σχετικά καλή, ζουμάρω  αμέσως για να βγάλω μια πιο κοντινή του, αδύνατο να εστιάσει η φωτογραφική μηχανή, θολούρα στην δεύτερη φωτογραφία, όπως και στην τρίτη, στην τέταρτη αρχίζει σιγά σιγά να εστιάζει, η πέμπτη βελτιώνεται αισθητά, η έκτη είναι και αυτή σχετικά καλή. 

 "6 φωτογραφίες! Μα τι κάνει το χαζό!!! 6 φωτογραφίες, στο ίδιο ακριβώς διάστημα ένα κυνηγετικό όπλο μπορεί να ρίξει 6 βολές!" σκέφτομαι. Και όμως αυτό είναι εκεί ακίνητο και απλώς με κοιτάει!

 "Τράβηξες πολλές φωτογραφίες, άσε το κινητό και απόλαυσε το θέαμα που έχεις μπροστά σου, πιθανότατα δεν θα σου ξανασυμβεί ποτέ στην ζωή σου!" μονολογώ, κατεβάζω το κινητό από τα μάτια μου και κοιτώ το ακίνητο ελαφάκι, στέκεται εκεί αγέρωχο, όμορφο, άγριο, υπέροχο!

 
 Υπέροχο αλλά με πλήρη άγνοια του κινδύνου! Γυρίζει ελαφρά το κεφάλι του και απομακρύνει για λίγο το βλέμμα του από μένα "Αυτό είναι, έφυγε!"  σκέφτομαι, αλλά όχι! Ξαναγυρίζει το κεφάλι του και εξακολουθεί να με κοιτά "Ειιιιι τι κάνεις?!?! Φύγε χαζό! Είμαστε επικίνδυνοι οι άνθρωποι" του φωνάζω από την καμπίνα του οδηγού, εξακολουθεί να μην κινείται, "Οχχχχ μπλέξαμε, για κάποιο λόγο δεν με αναγνωρίζει ως κίνδυνο! Πρέπει να αλλάξει αυτή την συμπεριφορά εάν θέλει να ζήσει, πρέπει να συσχετίσει τον άνθρωπο με τον κίνδυνο" σκέφτομαι "Φύγε!" του ξαναφωνάζω δυνατότερα, καμία αντίδραση, ανοίγω την πόρτα και κατεβαίνω στον δρόμο, χτυπάω με δύναμη την λαμαρίνα της πόρτας με το χέρι μου και ουρλιάζω "ΦΥΓΕ!!!", ξαφνικά σαν να βγήκε από όνειρο, με κοιτά για μια τελευταία φορά, τα δύο αυτιά του τεντώνονται και με 4-5 άλματα χάνεται από μπροστά μου, παρατηρώ μια σκιά 10-12 μέτρα πιο ψιλά από εκεί που ήταν το ελάφι να στέκεται για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου και να με παρατηρεί, και αμέσως μετά τίποτα!

 Μένω ακίνητος για μερικά δευτερόλεπτα, νιώθω παράξενα, ένα απαλό κάψιμο στα ζυγωματικά, ένα ελαφρύ πετάρισμα στην καρδιά, την θυμάμαι αυτή την αίσθηση από την εφηβεία, κάθε φορά που ερωτευόμουν ίδια ακριβώς αίσθηση, ελαφρύ δάγκαμα στα χείλη "Το ομορφότερο πλάσμα που είδα ποτέ!" ψιθυρίζω, "Το ομορφότερο τετράποδο πλάσμα που είδα ποτέ!" διορθώνω τον εαυτό μου, και ένα αχνό λοξό χαμόγελο σχηματίζεται στο στόμα μου, "Ναι, είμαι  ευτυχισμένος!" μουρμουρίζω. 

 Μέσα στο στήθος η καρδιά μου λειτουργεί με άλματα "Ναι, είμαι ερωτευμένος!".







 Adios Amigos Locos






 Λάζαρος Μότσανος

 Κεντρική Μακεδονία 2/6/2021

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου