Ώ ρε μάγκα μου! Από την ώρα που έκανα το εμβόλιο της Phizer πιάνω τα δεδομένα από όλες τις μελισσοκομικές ζυγαριές της Ελλάδος! Άνοδος 1.040 gr, υγρασία 85%, κατάσταση μπαταρίας 40%. Πτώση 340 gr, υγρασία 55%, κατάσταση μπαταρίας 90%. Άνοδος 170 gr, υγρασία 60%, κατάσταση μπαταρίας 27%.
Γαμώ το 5G και τα τσιπάκια σας ρε μπαγλαμάδες νεοταξίτες, και εσύ κερατά Μπίλ Γκείτς με την Λουσιφερσφαιρίνη σου!
Το λοιπόν σήμερα μέρα εμβολιασμού γιατί είμαι πρόβατος και Μπεεεεεε!
Και επειδή δεν είμαστε όποιοι και όποιοι για να κάνουμε το πεταμένο το Astrazeneca, το μπακλά το εμβόλιο, κανόνισα ραντεβού στον Λαγκαδά για να κάνω το Phizer και να χρεώσω το κράτος κοτζαμάν 17,5 ευρώ, μια που τόσα χρόνια πληρώνω φόρους καθώς και ασφαλιστικές εισφορές και ούτε έχω πατήσει καν σε κέντρο υγείας ή έχω πάρει κάποιο φάρμακο με συμμετοχή του κράτους!
Ντύθηκα, σενιαρίστηκα, βάλαμε μέχρι και κουλώνια στα π@π@ρι@ μας, και κατέβηκα με τον πράσινο Χάρο στον Λαγκαδά για το ραντεβού στις 14:45.
Λίγος κόσμος στο κέντρο υγείας του Λαγκαδά που έχει και γκράφιτι τον Μακρυγιάννη (ή τον Πετρόμπεη? Δεν το κατάλαβα πλήρως), στην είσοδο μια σεκιουριτού με αλεξίσφαιρο και μάσκα με ρωτά "έχετε ραντεβού κύριε?" γρυλίζω καταφατικά. Βγάζει ένα σκατουλάκι από την τσέπη της και με σημαδεύει στο μέτωπο, μου έρχεται να τις πω ότι "Είναι πολύ κακή ιδέα να με σημαδεύεις, ακόμα και εάν αυτό που κρατάς είναι θερμόμετρο!", κατεβάζει το σκατουλάκι μου λέει "Δεν έχετε πυρετό, περάστε στην ρεσεψιον να δώσετε τα στοιχεία σας" ξαναγρυλίζω καταφατικά.
Στην ρεσεψιόν μια μασκοφορούσα γαλαζοντυμένη, παίρνει την σελίδα με τα στοιχεία μου και τα στοιχεία του ραντεβού που είχα εκτυπώσει, και συμπληρώνει με αυτά μια αίτηση, της λέω "Να σας κάνω μια ερώτηση? Ξέρετε είμαι μελισσοκόμος και τις τελευταίες μέρες δεν έχω πάει στα μελίσσια μου μην γίνει καμία επιπλοκή με τα τσιμπήματα των μελισσών και το εμβόλιο, ποια είναι η γνώμη σας? Να μην πάω και για 1-2 μέρες στα μελίσσια μετά από το εμβόλιο για να μην έχουμε τίποτα ντράβαλα?", σηκώνει για λίγο το κεφάλι της και μου λέει "Να μην πας ποτέ στα μελίσσια σου, μια μαλακία δουλειά είναι!" και ξανασυνεχίζει να συμπληρώνει την αίτηση "Ωχχχ που να πάρει! Και εδώ μας πήρανε χαμπάρι!" το μόνο που σκέφτομαι.
Μου δίνει την αίτηση στο χέρι και μου δείχνει την γενική κατεύθυνση που θα πρέπει να πάρω για να εμβολιαστώ, ακολουθώ την υπόδειξη της και φτάνω σε μια αίθουσα με καρέκλες κόκκινες, μπλε, κίτρινές, και 4-5 άτομα να κάθονται σε αυτές, αμίλητοι με μάσκες στα πρόσωπα τους "Εδώ είναι για τον εμβολιασμό?" ρωτώ, μου απαντούν καταφατικά με ένα νεύμα, "Τι να περιμένουν όλοι αυτοί? Είμαι μετά από αυτούς? Γιατί δεν σχηματίζουν ουρά για να εμβολιαστούν?" ερωτήματα που πλανούνται στον νου μου.
Και ξαφνικά βγαίνει ακόμα μια γαλαζοφορεμένη με μια λευκή μάσκα, "Ουυυυυυ!!! Όμορφη!!!!" λέω "Ναι καλά! Όλες όμορφες είναι με μια μάσκα στην μάπα, και φυσικά όλες όμορφες είναι μετά από 2-3 μήνες πάνω στα βουνά κατά την μελισσοκομική άνοιξη!" προλαβαίνω να σκεφτώ, βλέπω να ψάχνει κάτι με το βλέμμα της "Τι ψάχνεις ζαργάνα μου? Την αγάπη? Είσαι τυχερή, μόλις την βρήκες!" συνεχίζει να παίζει μονότερμα-μονόλογο ο εγκέφαλος μου "Τσαπερδόνης? Πέρασε το δεκαπεντάλεπτο, πως νιώθεις?" "Καλά είμαι!" απαντά ο Τσαπερδόνης, "Ερωτευμένος είμαι!" απαντώ από μέσα μου ταυτόχρονα και εγώ! Πυκνά μαύρα σπαστά μαλλιά σε κοτσίδα, πυκνά μαύρα μαρκαδορίσια φρύδια, τεράστιες καστανόμαυρες ματάρες, και μια κατάλευκη μάσκα! "Poetry in motion" σιγοτραγουδώ!
Την βλέπω να αφήνει το πόστο της προτού της δώσω την αίτηση μου και πριν προλάβω να της πω πως τα παιδιά μας θα είναι τα ομορφότερα του κόσμου! "Μπα κάτσε καλά, μπα μαύρου λύκουυυυ!" ακούω κάτι μέσα μου να λέει , αποφασίζω να ακολουθήσω την συμβουλή αυτή και κάθομαι σε ένα νεοδημοκράτικο πλαστικό κάθισμα, "Που θα βρεις καλύτερα από εδώ?" σκέφτομαι, η ώρα περνά αλλά τα "γαλάζια όνειρα" χαμένα, "Καλύτερα να τους πεις ότι είναι η σειρά σου να εμβολιαστείς" μου λέει ένα πειραματοζω..... Ούπς! Λάθος! Μου λέει ένας εμβολιασμένος! "Καλή ιδέα" σκέφτομαι "Αρκεί να μπορέσω πρώτα να ανοίξω το στόμα μου μπρος στα γαλάζια όνειρα!".
Ξαφνικά μπαίνει μέσα μια λευκοφορμαφορούσα στην αίθουσα με την πινακίδα "Εμβολιαστικό κέντρο", "Ααααα εδώ θα κάτσω εγώ" την ακούω να λέει "Εσύ και η Ειρήνη θα πάτε στην άλλη την αίθουσα" λέει σε μια άλλη γαλαζοφορεμένη "Ειιιιιιρήνηηηηηηη!!!!" Ακούω τον μαύρο λύκουυυυ μέσα μου να γρυλίζει "Έτσι το λένε το λοιπόν το μωρό ε?". Ξάφνου να και το μωρό να μπαίνει σαν σίφουνας μέσα στην αίθουσα, ελατήρια τα γόνατα μου με εκτοξεύουν από την θέση μου και παίρνω θέση μπροστά από την είσοδο της αίθουσας, κρατώντας μπροστά στο στήθος μου με τα δύο χέρια μου την αίτηση σαν άλλος κολίγος χωρικός που κρατά την τραγιάσκα του καθώς στέκεται ως υποτακτικός μπροστά στον τσιφλικά.
"Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό!" ακούω το μωρό να διαμαρτύρεται "Εμείς ετοιμάσαμε αυτή την αίθουσα και έρχεσαι εσύ με το έτσι θέλω και την κάνεις κατάληψη! Αφού σου είπαμε ότι δεν βολεύει αυτή η αίθουσα για την δουλειά που την θέλεις εσύ, στον ίδιο προθάλαμο θα είναι όσοι πρέπει να ελεγχθούν τα χαρτιά τους, όσοι περιμένουν να εμβολιαστούν, και όσοι περιμένουν το δεκαπεντάλεπτο! Θα γίνει χαμός, γιατί δεν μπορείς να το καταλάβεις!!! Κάθε μέρα το ίδιο! Τι πείσμα είναι αυτό!!!!", "Ούχχχχχ τι ωραία που τα λέει!!! Άραγε να έχουν γεύση κεράσι τα χείλη της?" ο μαύρους λύκους συνεχίζει από μέσα μου το παραλήρημα του, "Δεν ξέρω τι λες, θα κάνεις αυτό που λέω εγώ, θα πας στην άλλη αίθουσα και τέλος!" μαλώνει το μωρό η άσπρη φόρμα.
Νιώθω το κεφάλι μου να λυγίζει ελαφρά, τα αυτιά μου να χαμηλώνουν, τα μάτια μου να γίνονται τεράστια καθώς βιαστικά το βλέμμα του μωρού συναντά φευγαλέα το δικό μου "Μμμμμμμμμμμ!" κλαψούρισμα και αμέσως μετά ακούω από πίσω από το αυτί μου τον μαύρου λύκου να λέει "Απλώς δώσε την διαταγή μωράκι και την αρπάζω με τα δόντια από τον λαιμό για να την σύρω σε καμιά απόμερη γωνιά για να την κατασπαράξω την γριένζω!!!!". Δεν προλαβαίνω να το πω ,φεύγει ταχύτατα σαν σαΐνι το μωρό "Το χάσαμε το μωρό πατριόττττττ!" το μόνο που σκέφτομαι, "Περάστε κύριε!" λέει η άσπρη φόρμα "Σου χώσω καμιά ανάποδη θα δεις εσύ!!!" η μόνη σκέψη μου, "Να καθαρίσω λίγο εδώ που θα κάτσω και θα ασχοληθώ και με εσάς!" μου λέει καθώς περνάει τα πάντα με οινόπνευμα "Βρε άντε πνίξου μαρί Κατακουζίνα!" εξακολουθώ από μέσα μου να γρυλίζω!
Και ξαφνικά πάλι άνοιξη! Τα γαλάζια όνειρα για ακόμη μια φορά μπαίνουν μέσα στην αίθουσα φουριόζα "Σου είπα σήμερα το πόσο σε αγαπώ?" τα αηδόνια κελαηδούν από μέσα μου, το μωρό σχεδόν δακρυσμένο, μαζεύει σε ένα ανοξείδωτο σκεύος σαν τεράστιο κέλυφος από αράπικο φιστίκι σύριγγές, βαμβάκια, χανζαπλάστ, φιαλίδια "Μα τι κάνεις εκεί? Από όλα αυτά έχει και στην άλλη αίθουσα που θα πας!!! Άστα αυτά εδώ! Μα τι παιδιαρίσματα είναι αυτά! Άστα σου είπα! Μα είναι πράγματα αυτά που κάνεις?!?!". Το μωρό όμως εκεί! Αμίλητο και με θυμωμένες κινήσεις γεμίζει το φιστίκι της με ιατρικό τσιγκιρι μίγκιρι! "Μην κλάψεις και όλας!!!" της λέει η λευκή φόρμα με αποτέλεσμα να βουρκώσει ακόμη περισσότερο "Αμμμμαααανννν είναι και αυτή τρελή!!! Σε ευχαριστώ Θεέ μου!" σκέφτομαι.
Η λευκή φόρμα παύει να ασχολείται με τα γαλάζια όνειρα, και αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει και κάποιος άλλος μέσα στην αίθουσα που την αγριοκοιτάζει και οι τρίχες του έχουν ορθωθεί στο σβέρκο του, "Κύριε, βλέπω ότι η αίτηση σας έχει ήδη συμπληρωθεί και έχει σφραγίδα και υπογραφή! Ποιανού είναι αυτή η υπογραφή?" μου λέει "Εεεε να μια γαλαζοφορεμένη κοντοπούταν...." πάω να πω αλλά με διακόπτει απότομα " Έιρήνη καθώς φεύγεις πάρε μαζί σου και τον κύριο! Δεν έχει εμβολιαστεί ακόμη, δικός σου είναι....!", "Ακολουθήστε με κύριε!" ακούω το μωρό να λέει πίσω από σφιγμένα δόντια "Δεν έχουμε σχολείο σήμερα!!! Θα πάμε εκδρομή!! Θα πάμε εκδρομή!!" ακούω εγώ να αντηχεί μέσα στο κρανίο μου, μπροστά περπατά βιαστικά και σφιγμένα το μωρό, χοροπηδώντας σαν κατσικάκι ακολουθώ από πίσω της εγώ!
Μπαίνουμε με τα γαλάζια όνειρα στην άλλη αίθουσα, "Καθήστε εδώ κύριε!" με διατάζει "Μμμμμμμμμμμ!" και τα γνωστά, λοξό κεφάλι, κατεβασμένα αυτιά, τεράστια μάτια!
Ακολουθεί και η δεύτερη γαλαζοφορεμένη "Τι τρέχει?" λέει "Τα ίδια και τα ίδια πάντα! Τόση προετοιμασία έριξα για να ετοιμάσω τα πάντα στην άλλη αίθουσα, και ήρθε τώρα η άλλη και τα πήρε όλα! Λες και είμαστε κορόιδα εμείς! Τρέχουμε και τα βρίσκει όλα έτοιμα αυτή!" απαντά τα γαλάζια όνειρα έχοντας τα χέρια της στην μέση "Εγώ πάντως στο έχω ήδη προτείνει! Μια δαγκανιά στον λαιμό της και της τον σπάζω στο πι και φι, θα το ευχαριστηθώ μάλιστα!" της λέω τηλεπαθητικά με το βλέμμα μου, αλλά που! Τα γαλάζια όνειρα δεν γρικάνε από τέτοια κόλπα που κάνουμε εμείς εις τας Ινδίας!
Αρπάζει μια σύριγγά στα χέρια της και απομακρύνεται νευρικά από μένα "Ωχχχχ ρε πούστη μου! Να δεις που θα μου την πετάξει σαν ντάρτ στο μπράτσο το μωράκι το θυμωμένο!!!", "Εμμμμ! Χμμμμ! να σας κάνω μια ερώτηση?" της λέω, με κοιτά με απλανές βλέμμα, μια λάμψη στο βλέμμα της, σαν να βγαίνει από όνειρο, βρίσκει επαφή με την πραγματικότητα "Οκ μόλις έκανε ρισετ! Το γλιτώσαμε το ντάρτ στο μπράτσο!", "Φυσικά κύριε, όσες θέλετε", απαντά.
"Τι είναι αυτό το εμβόλιο" λέω και ακούω από πίσω τις παρέες του Σοχού να με κράζουν "Γι-ουυυ-ουυυ μπαααα λύκουυυυυυ! Γιού-ααααα!!!" "Phizer κάνουμε μόνο στον Λαγκαδά", "Να σας κάνω ακόμη μια ερώτηση?" συνεχίζω και πίσω από το αυτί μου οι Σοχινές παρέες συνεχίζουν και αυτές "Γιου-ουυυυ-ουυυυυυυυυυ!", "Να ξέρετε είμαι μελισσοκόμος και μήπως τα τσιμπήματα των μελισσών έχουν καμία αλληλεπίδραση με το εμβόλιο? Μήπως μπορεί να φέρει κανένα περιστατικό βαριάς αναφυλαξίας?!?!" ρωτώ με μειλίχια φωνή, "Γιούυυυυ μπα γκάλιουυυυυ, αναφυλαξία και πράσινα άλογα! Έτσι το λέμε τώρα μπα λύκου Μαύρουυυυυ?!?!" οι παρέες του Σοχού με ειρωνική φωνή συνεχίζουν μέσα μου.
"Χμμμμ! Δεν ξέρω αλλά καλά θα ήταν να μην πάτε τις επόμενες μέρες στα μελίσσια σας, μην σας πιάσει καμία αναφυλαξία και δεν θα ξέρουμε εάν είναι από τα τσιμπήματα, ή από το εμβόλιο και δεν θα μπορείτε μετά να κάνετε την δεύτερη δόση!" μου απαντά το μωρό, "Ναι δίκιο έχετε, μπορεί να συμβεί κάτι και πως θα έρθω την άλλη εβδομάδα!" σιγομουρμουρίζω "Την άλλη εβδομάδα?" ρωτά το μωρό "Εεεε την άλλη φορά ήθελα να πωωωω!" απαντώ τρεκλίζοντας και ακούω πίσω από το αυτί μου φωνές "Ουυυυυυ ρε καρτάλι! Θα την φας ολόκληρη ρε μαύρου λύκουυυυυυυυυυυ!".
Χαμογελά καθώς με βλέπει να κοκκινίζω ολόκληρος στα ζυγωματικά (όσο τουλάχιστον ξεχωρίζουν από την μάσκα) και στο μέτωπο, αντιλαμβάνεται ότι σαν κάτι να ρετάρει ανάμεσα στα αυτιά μου, "Σηκώστε το μανίκι κύριε Μοτσάνε" μου λέει γλυκά, "Χμμμμ τώρα θα μου πει ότι θα πονέσω λίγο, και μετά εγώ θα της απαντήσω "Να πονέσω, εγώ? Εγώ είμαι μελισσοκόμος, κάθε μέρα οι κυρές μου με τρατάρουν 5-7 σύριγγες με βιτριόλι μέσα! Ο πόνος είναι μόνιμος!" Ναι έτσι θα της πω, macho και καλά, και cool επίσης! Πόσοι άραγε να είναι οι μελισσοκόμοι εκεί έξω? Πιο λίγοι και από έντιμους πολιτικούς! Ναι! Έτοιμο το σενάριο! Δώσε την πάσα το λοιπόν μωρό!" καθώς σκέφτομαι αυτά βλέπω ήδη την σύριγγα να είναι καρφωμένη στο μπράτσο και το μωρό να λέει "Τελειώσαμε κύριε Μοτσάνε! Περιμένετε για δεκαπέντε λεπτά στον προθάλαμο!".
"Που γαμώτω! Την χάσαμε την ευκαιρία! Πότε πρόλαβες ρε Μπεμπέ?!?! Και τι ελαφρύ χεράκι είναι αυτό!!!" σκέφτομαι, προφανώς απογοητευμένος, παίρνω την άγουσα για τα αποδυτήρια, περιμένοντας το δεκαπεντάλεπτο να περάσει μετρώντας το κάθε δευτερόλεπτο, και 1, και 2, και 3, .....και 533, και 534,.....και 721, .......και 900! "Είσαστε καλά κύριε Μοτσάνε?" ακούω τις λέξεις να βγαίνουν από τα χείλη του μωρού, "Μότσανος, και όχι Μοτσάνος και ναι, νιώθω υπέροχα!" απαντώ σχεδόν χαρούμενα.
"Υπέροχα! Μπορείτε να φύγετε τότε!" λένε τα χείλη από τα γαλάζια όνειρα και νιώθω το στιλέτο να στριφογυρνά μέσα στην καρδιά "Να σας κάνω ακόμη μια ερώτηση?" της λέω γεμάτος ταραχή, "Μα φυσικά!" απαντά σχεδόν γελώντας, "Σκέψου γρήγορα κάτι ρε μαλάκα! Οτιδήποτε! Απλώς πες κάτι! Άντε ακόμη!!!! Υποτίθεται ότι είσαι και εύστροφος και πάντα ετοιμόλογος!! ΆΙΝΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!" με πιάνει πανικός, δεν μου έρχεται τίποτα, ανομβρία, κρύος ιδρώτας, οι φλέβες στους κροτάφους πάνε να σπάσουν, τα χέρια μου σφίγγουν τα έγραφα μου και νιώθω το χαρτί να εισχωρεί στο δέρμα μου, χαρτί? Έγγραφά? Ναι!!! Αυτό είναι!
Σηκώνω αργά αργά τα έγραφα της τα δείχνω και ψελλίζω "Εεεεε την επόμενη φορά θα έρθω με αυτά τα έγγραφά για την δεύτερη δόση? Ή πρέπει να εκτυπώσω καινούρια?" επιτέλους το ξεστομίζω, "Μα κύριε Μοτσάνε αυτά απλώς είναι για να σας δείχνουν την ώρα του ραντεβού, μην ανησυχείτε θα σας έρθει και μήνυμα στο κινητό με τον κωδικό σας" μου λέει με μάτια που χαμογελούν "Εεεεε ωραία τότε, θα τα πούμε το λοιπόν την άλλη εβδομάδα!" της λέω, "Την άλλη εβδομάδα?" με ρωτά περιεχτικά, "Εεεε την άλλη φορά ήθελα να πω!!!", "Γειά σας!".
Βγαίνω έξω από το κέντρο υγείας παραπατώντας, κατακόκκινος στο πρόσωπο, η καρδιά μου κάνει μια πολύ πετυχημένη μίμηση από δίχρονο DT 400, νιώθω ανάλαφρος, "Θα πάω αύριο στα μελίσσια!" λέω "Ναι! Αύριο πρέπει να πάω στα μελίσσια, να πάω να βρω το πιο δυνατό και επιθετικό, και θα πάω να του δώσω μια γερή κλωτσιά με τα αρβύλια μου που έχουν επένδυση από ατσάλι στις μύτες! Ναι! Πρέπει οπωσδήποτε να έρθω ξανά μέσα στην εβδομάδα στο κέντρο υγείας του Λαγκαδά! Το πιο δυνατό και επιθετικό μου μελίσσι, μια πολύ γερή κλοτσιά!!!"
Οι παρενέργειες από το εμβόλιο ήδη έχουν αρχίσει, φεύγω από τον Λαγκαδά, χαρούμενος! Και αυτό μόνο φυσιολογικό δεν είναι για μένα.
Ένα εμβόλιο, δύο τσιμπήματα!
Adios Amigos Locos
Λάζαρος Μότσανος
Λαγκαδάς 10/6/2021
Λαικ
ΑπάντησηΔιαγραφή