Αντιαμερικανισμός, μια τάση που διακατέχει όλα τα στρώματα και κοινωνικές ομάδες του πληθυσμού μας (όχι μόνο της χώρας μας, απλώς στην Ελλάδα έχουμε το High Score). Το παράξενο όμως είναι ότι παρόλο που είμαστε πρώτοι στις δημοσκοπήσεις σχετικά με την αρνητικότητα των συναισθημάτων προς τις Η.Π.Α, αυτό δεν οφείλεται στην μην αποδοχή των ηθικών άξιων, αρχών, και πρότυπων που έρχονται από εκεί (Κάτι που αρχίζει να χαρακτηρίζει χώρες μουσουλμανικές, ή είναι διαμορφωμένο σε κομουνιστικές).
Έτσι ενώ βλέπουμε τις ταινίες τους, τις τηλεοπτικές σειρές τους (Lost Rules), ακούμε την μουσική τους, διαβάζουμε την λογοτεχνία τους, εργαζόμαστε με την τεχνολογία τους (δεν λέω εντρυφούμε την επιστήμη τους, γιατί εμείς δεν έχουμε καμία σχέση με αυτά), μέχρι που σκοτωνόμαστε στα σχολεία μας όπως αυτοί, κάτι μας λέει ότι θα πρέπει να τους μισούμε/ αντιπαθούμε και μάλιστα να εκδηλώνουμε και αυτό το μίσος / αντιπάθεια.
Ενώ έχουμε γίνει Βασιλικότεροι του βασιλέως (αμερικανικότεροι καλύτερα) θεωρούμε ότι για κάποιο λόγο οι Η.Π.Α. είναι από μόνες τους ένας «Άξονας του Κακού».
Αυτό δεν ήταν πάντα έτσι (ή τουλάχιστον σε αυτό το βαθμό). Θυμάμαι όταν εγώ ήμουν πιτσιρίκος και τελείωνα το λύκειο, η κοινωνία μας είχε θετικότερη άποψη για τις Η.Π.Α. από τι τώρα. Τις θεωρούσε σαν ένα καλό Πατερούλη (Ποιμένα καλύτερα) που μας προστάτευε από τα "κτήνη" που κρυβόταν πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα (άλλοι μαλακές και αυτοί).
Μάλιστα όταν ήμουν στην τρίτη λυκείου, και άρχισαν και να καταρρέουν τα κομουνιστικά κράτη (μαζική φυγή από Ανατολική Γερμανία, σφαγές στην Ρουμανία, σφαγές στην Τιέν Αν Μεν, Κομουνιστικό πραξικόπημα στη Ε.Σ.Σ.Δ. και τέλος απαγόρευση των κομουνιστικών κομμάτων στις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας) φαινόταν ο κοινωνικό οικονομικός και προπαντός ιδεολογικός θρίαμβος του μοντέλου που εκπροσωπούσαν οι Η.Π.Α. (από τι φαίνεται τώρα, μάλλον και αυτό προσωρινό ήταν).
Τι μπορεί να είναι αυτό που άλλαξε στα τελευταία 15-20 χρόνια και μας έχει οδηγήσει εδώ. Εύκολο αυτό θα μου πείτε (και αρχίζουμε να αμφιβάλλουμε για την νοημοσύνη σου, που δεν το πήρες χαμπάρι ακόμα) η εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α., είναι η απάντηση στο ερώτημα.
Εξωτερική πολιτική που συνίσταται στο δόγμα των προληπτικών πολέμων, επεμβάσεων στα πολιτικά δρώμενα των άλλων χωρών, την δημιουργία «συμμαχιών των προθύμων» για την επίτευξη των σκοπών τους, και την χρήση ακροτήτων (βασανιστήρια, δολοφονίες, απαγωγές) σε πολίτες .
Έλα όμως που αυτή η απάντηση δεν είναι σωστή!
Τι έχει αλλάξει στην εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. τα τελευταία 20 χρόνια?
Απάντηση:
ΤΙΠΟΤΕ.
Οι Η.Π.Α. από τότε που μπήκαν στην αυτοκρατορική εποχή τους (μέσα του 19 αιώνα) διατηρούν αμετάβλητη σχεδόν την εξωτερική πολιτική τους (απλώς από το 1945 και μετά, έχουν επεκτείνει το πεδίο εφαρμογής της εξωτερικής πολιτικής τους).
Και αποσαφηνίζω, οι Η.Π.Α. θεωρούσαν από παλιά ότι έχουν δικαίωμα επέμβασης στην εσωτερική και οικονομική πολιτική των κρατών που τους ενδιαφέρουν . Που στο 19 αιώνα το αποκρυστάλλωσαν αυτό το δικαίωμα με το δόγμα Μονρόε (της μη ανοχής επέμβασης στην αυλή των Η.Π.Α. –ήτοι δηλαδή όλο το Δυτικό Ημισφαίριο, η καβάντζα τους, η ιδιοκτησία τους- από τις μεγάλες δυνάμεις τις Ευρώπης και την Ιαπωνία) και στον 20 αιώνα από το δόγμα Τρούμαν της μη ανοχής επέμβασης της Ε.Σ.Σ.Δ. σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου.
Έτσι και επενέβαιναν στις χώρες που ήθελαν ποικιλοτρόπως, με νουθεσίες, στήριξη πολιτικών σχηματισμών ( υποστήριξη κατά του Περόν στην Χιλή), πραξικοπήματα (πραξικόπημα κατά Αλιέντε στην Αργεντινή, στήριξη σε δικτάτορες στην καραϊβική -Παπά και Μπέμπη Ντοκ στην Αϊτή, και Μπατίστα στην Κούβα- και ελεγχόμενες κυβερνήσεις στις Μπανανίες της κεντρικής Αμερικής- χώρες πραγματικά ιδιοκτησίες μιας εταιρίας, της United Fruit Company-).
Και επίσης χρησιμοποιούσαν ακραίες μεθόδους σε πολίτες (π.χ. οι κόντρας σε Ονδούρα και Νικαράγουα, βασανισμοί σε Βιετνάμ και Καμπότζη, καθώς και στο Αφγανιστάν με τους αγαπημένους τους τότε Μουσαχεντίν, και πολλά αλλά παραδείγματα που με εμποδίζει να τα αναφέρω, μονό η επιθυμία μου να μην σας σκοτώσω από βαρεμάρα (αν έχετε φτάσει ως εδώ!!! Εγώ για να είμαι ειλικρινής θα είχα σταματήσει εκεί που λέει Lost Rules).
Όσο για «συμμαχίες των προθύμων» οι Η.Π.Α. έχουν κάνει μέχρι τώρα πολλές. Τι είναι δηλαδή, η συμμαχία των επικυρίαρχων εναντία στους επαναστάτες Μπόξερς το 1901 στην Κινά, η Αντάντ στον Πρώτο παγκόσμιο Πόλεμο, οι Σύμμαχοι (ωραίο αυτό) στον Δεύτερο παγκόσμιο, και τέλος και κυριότερο το Ν.Α.Τ.Ο. μετά από το πέρας του πολέμου μέχρι τώρα (και για πολύ ακόμα).
Όσο για το προληπτικοί πόλεμοι που όλοι θεωρούν σαν κάτι το νέο στην εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. σας πληροφορώ ότι αυτό και αν είναι μέγα λάθος.
Υπάρχει μια διάχυτη εντύπωση ότι οι Η.Π.Α. ήταν ένα φιλειρηνικό κράτος που έπασχε από κρίση απομονωτισμού, και ότι δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει τις απώλειες που προκαλούν οι πόλεμοι (αν και αυτό είναι εν μέρει αληθές, στα πολιτισμένα κράτη βλέπεις η ανθρώπινη ζωή έχει μάλλον μεγαλύτερη αξία).
Το ίδιο πίστευα και εγώ, αλλά άρχισα να αμφισβητώ αυτή την άποψη, διαβάζοντας Noam Chomsky όταν ήμουν φοιτητής, (και πρέπει να διατύπωνε αυτήν την θέση του στο βιβλίο του «Επανεκτιμώντας το Κάμελοτ» -δεν είμαι σίγουρος- ).
Είχα εκπλαγεί παρά πολύ όταν παραθέτοντας ιστορικά γεγονότα (που οι δημόσιοι υπάλληλοι –ικανοί μόνο για την ανικανότητα τους- που στελέχωναν τα δημόσια σχολεία, δεν μας τα είχαν διδάξει. Είτε λόγου αδιαφορίας, είτε λόγου ανεπάρκειας, είτε γιατί ακολουθούσαν το επίσημο δόγμα πληροφόρησης, αλλά μάλλον κατά πάσα πιθανότητα λόγου του συνδυασμού και των τριών παραπάνω) ο Chomsky αποδείκνυε ότι με μια εξαίρεση μερικών ετών οι Η.Π.Α βρίσκονται διαρκώς σε πόλεμο.
Για να αποδείξω του λόγου το αληθές, θα παραθέσω χρονολογικά τους προέδρους των Η.Π.Α και θα αναφέρω τους πολέμους και τις εκστρατείες που συμμετείχαν, επίσημες και μη (για περισσότερες πληροφορίες σας συνιστώ να διαβάσετε και ‘σεις Chomsky, ο οποίος μπορεί μερικές φορές να είναι δύσκολος να τον παρακολουθήσεις αλλά αποτελεί ένα καταρράχτη πληροφοριών, γνώσεων, και ιδεών).
1 George Washington 1789-1797 Πόλεμος της ανεξαρτησίας 1775-1783 Αρχή των Πολέμων των Ινδιάνων 1775-1891
2 John_Adams 1797-1801 Συνέχεια Πολέμων των Ινδιάνων
3 Thomas Jefferson 1801-1809 Συνέχεια Πολέμων των Ινδιάνων
4 James Madison 1809-1817 Συνέχεια Πολέμων των Ινδιάνων Πόλεμος με την Βρετανία 1812-1815
5 James Monroe 1817-1825 Συνέχεια Πολέμων των Ινδιάνων
6 John Quincy Adams 1825-1829 Συνέχεια Πολέμων των Ινδιάνων
7 Andrew Jackson 1829-1837 Πόλεμος για την «ανεξαρτησία» του Τέξας 1835-1836 Συνέχεια Πολέμων των Ινδιάνων
8 Martin Van Buren 1837-1841 Συνέχεια Πολέμων των Ινδιάνων
9 William Harrison 1841-1841 Συνέχεια Πολέμων των Ινδιάνων
10 John Tyler 1841-1845 Συνέχεια Πολέμων των Ινδιάνων
11 James Polk 1845-1849 Πόλεμος με το Μεξικό 1846-1848 Συνέχεια Πολέμων των Ινδιάνων
12 Zachary Taylor 1849-1850 Συνέχεια Πολέμων των Ινδιάνων
13 Millard Fillmore 1850-1853 Συνέχεια Πολέμων των Ινδιάνων
14 Franklin Pierce 1853-1857 Εκστρατεία του Walker στην Νικαράγουα 1856-1857 Συνέχεια Πολέμων των Ινδιάνων
15 James Buchanan 1857-1861 Συνέχεια Πολέμων των Ινδιάνων
16 Abraham Lincoln 1861-1865 Εμφύλιος πόλεμος 1861-1865 Συνέχεια Πολέμων των Ινδιάνων
17 Andrew Johnson 1865-1869 Συνέχεια Πολέμων των Ινδιάνων
18 Ulysses S. Grant 1869-1877 Συνέχεια Πολέμων των Ινδιάνων
19 Rutherford Hayes 1877-1881 Συνέχεια Πολέμων των Ινδιάνων
20 James Garfield 1881-1881 Συνέχεια Πολέμων των Ινδιάνων
21 Chester Arthur 1881-1885 Συνέχεια Πολέμων των Ινδιάνων
22 & 24 Grover Cleveland 1885-1889 1893-1897 Συνέχεια Πολέμων των Ινδιάνων (Ά εκλογή)
23 Benjamin Harrison 1889-1893 Επιτέλους, Τέλος Πολέμων των Ινδιάνων
25 William McKinley 1897-1901 Αμερικανικό Ισπανικός Πόλεμος 1898-1898 Εξέγερση και καταστολή της επανάστασης των Φιλιππίνων (Αμερικανική κατοχή) 1899-1902
26 Theodore Roosevelt 1901-1909 Εξέγερση και καταστολή της επανάστασης των Φιλιππίνων (Αμερικανική κατοχή )Επέμβαση στο Μαρόκο 1906-1906
27 William Taft 1909-1913 Ειρήνη
28 Woodrow Wilson 1913-1921 Εκστρατείες στο Μεξικό 1914-1917 Πρώτος παγκόσμιος πόλεμος 1917-1918
29 Warren Harding 1921-1923 Ειρήνη
30 Calvin Coolidge 1923-1929 Αρχή Πολέμου Νικαράγουα 1926-1933
31 Herbert Hoover 1929-1933 Συνέχεια & Τέλος Πολέμου Νικαράγουα
32 Franklin D. Roosevelt 1933-1945 Αρχή δεύτερου παγκόσμιου πολέμου 1941-1945 Αποστόλη ταξιαρχίας εθελοντών «Αβραάμ Λίνκον» στον Εμφύλιο Πόλεμο στην Ισπανία 1936-1939
33 Harry Truman 1945-1953 Συνέχεια & Τέλος δεύτερου παγκόσμιου πολέμου Αρχή Πολέμου της Κορέας 1950-1953 Εκστρατευτικό σώμα στον εμφύλιο στην Ελλάδα 1948-1949
34 Dwight D. Eisenhower 1953-1961 Συνέχεια & Τέλος Πολέμου της Κορέας
35 John F. Kennedy 1961-1963 Απόβαση στον κόλπο των χοίρων από CIA στην Κούβα 1962 -1962 Αποστόλη «παρατηρητών-συμβουλών» στο Βιετνάμ 1963-1965 Κρίση στην Κούβα 1963-1963
36 Lyndon B. Johnson 1963-1969 Αρχή Πολέμου του Βιετνάμ 1965-1973
37 Richard Nixon 1969-1974 Συνέχεια & Τέλος Πολέμου του Βιετνάμ
38 Gerald Ford 1974-1977 Ειρήνη
39 James Carter 1977-1981 Ειρήνη
40 Ronald Reagan 1981-1989 Απόβαση στον Λίβανο 1982-1984 Αποστόλη «παρατηρητών-συμβουλών» στο Αφγανιστάν 1984-1987 Βομβαρδισμοί Λιβύη 1984-1985
41 George H. W. Bush 1989-1993 Πόλεμος στον Περσικό Κόλπο 1990-1991 Αρχή βομβαρδισμών Ιράκ 1991-2003
42 William Clinton 1993-2001 Συνέχεια βομβαρδισμών Ιράκ Βομβαρδισμοί Βοσνίας Κόσοβο Σερβίας 1993-1999
43 George W Bush 2001-2009 Συνέχεια βομβαρδισμών Ιράκ Εισβολή και κατοχή Αφγανιστάν 2001-2009-? Εισβολή και κατοχή Ιράκ 2003-2009-?
44 Barak Obama 2009-2017 Εισβολή και Κατοχή Αφγανιστάν, Εισβολή και κατοχή Ιράκ, Εισβολή στην Συρία, Εισβολή στην Λιβύη
45 Donald John Trump 2017-2021 Εισβολή και Κατοχή Αφγανιστάν, Εισβολή και κατοχή Ιράκ, Εισβολή στην Συρία.
45 Joe Biden Τέλος πολέμου Αφγανιστάν, Εισβολή και κατοχή Ιράκ, Εισβολή στην Συρία.
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι και το τελευταίο σκέλος της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α. παραμένει και αυτό ίδιο. Όποτε η συνολική εξωτερική πολιτική τους είναι ίδια.
Οπότε τι άλλαξε τα τελευταία χρόνια και ενισχύθηκε ο αντιαμερικανισμός?
Η απάντηση μπορεί να είναι μόνο, ΕΜΕΙΣ.
Πλέων αφού κατέρρευσε το αντίπαλό δέος, και δεν έχουμε τον φόβο να κατακλύσουν τις χώρες μας οι άθλιοι κομουνιστές για να μας κόψουν τα λαρύγγια με σκουριασμένα κονσερβοκούτια (σαν φτηνό εργατικό δυναμικό όμως δεν έχουμε πρόβλημα), δεν έχουμε ανάγκη τους Αμερικάνους για να μας προστατεύουν.
Οπότε μπορούμε όλοι να βάλλουμε κατά τους (βλέπε περίπτωση Καρατζαφέρη) για να αποκομίσουμε ψηφοθηρικά οφέλη, ή να δείχνουμε ελάχιστη συμπάθεια προς αυτούς αν αποτελείς κόμμα εξουσίας (Κωστάκηδες και Γιωργάκηδες) για να μην πάμε κόντρα στο ρεύμα (αλλά στην πραγματικότητα εξακολουθούμε να είμαστε οι γνωστοί οστεοκάμπες, τακουνοκρούστες, και μαλιστάνθρωποι που ήμασταν πάντα).Δεν ασχολούμαι με τους κομουνιστές και τον Συνασπισμό, αυτοί είναι οι μεν απαρχαιωμένοι (όχι όμως οι ιδέες τους) οι δε ανύπαρκτοι.
Δηλαδή το μόνο που άλλαξε είναι ο βαθμός της υποκρισίας μας.
Δεν σας χρειαζόμαστε, σας τα λέμε χύμα και τσουβαλάτα. Ήρθε ο κακός ο λύκος στην στάνη, όλα καλά και θεμιτά.
Δεν νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που μας τιμάει ως κοινωνία, (αλλά τα τελευταία 2000 χρόνια τι ακριβώς μας τιμάει σαν κοινωνία?).
Δεν νομίζω ότι θα πρέπει άκριτα να διαμορφώνουμε γνώμες (ή να αφήνουμε άλλους να μας τις διαμορφώνουν).
Δεν πρέπει να εμμένουμε στην άγνοια μας, και να αποτελούμε εύκολους στόχους καθοδήγησης (η γνώση της ιστορίας από αυτή την οπτική είναι τελείως απαραίτητη, γιατί όπως αναφέρει και το ρητό «Λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την επαναλάβει»).
Δεν πρέπει να αφήνουμε στην ορθολογική μας σκέψη να εισχωρούν συναισθηματικά κατάλοιπα ή προκαταλήψεις ή εθνικές μυθοπλασίες, και να διαστρεβλώνουν την ιδεολογική μας πραγματικότητα, και συνεπακόλουθά τα οποία συμπεράσματα που μπορούμε να βγάλουμε για την αντικειμενική πραγματικότητα και ζωή (καλό αυτό ρε γερόλυκε, πως γίνεται να υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα όταν όλα είναι υποκειμενικά?).
Και το κυριότερο δεν πρέπει να είμαστε αθώοι, δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια. Δυστυχώς το να είμαστε σκεπτικιστές είναι μονόδρομος.
Γιατί αν δεν τηρήσουμε τα παραπάνω, τη επόμενη φορά που θα έρθει (και να είσθε σίγουροι ότι θα έρθει, πάντα κάποιος έρχεται), ένας Πατερούλης για να μας προστατεύσει (κυρίως από τους εαυτούς μας) και να προασπιστεί τα κοινά μας συμφέροντα (αντί για τα δικά μας συμφέροντα) να ‘στέ βέβαιοι ότι θα τρέξουμε γρήγορα προς αυτόν με ανοικτές αγκάλες.
Μότσανος Λάζαρος
Σοχός 2/5/2009
Ούαου!
Πέντε χρόνια μετά μου φαίνεται κάπως αυτό το κείμενο!
Σαν να περάσαν 50 χρόνια μου φαίνονται!
Ούτε Καστελόριζα, ούτε μνημόνια, ούτε 28% ανεργία, ούτε πλατεία συντάγματος, ούτε ένα σωρό κυβερνήσεις, ούτε τίποτα!
Μιλώ για κόμματα που πλέον σχεδόν δεν υπάρχουν, άλλα που μεγάλωσαν εκρηκτικά (μου άρεσε αυτό το ανύπαρκτοι χα χα χα, καλύτερα μεγάλη μπουκιά παρά μεγάλη κουβέντα!), άλλοι εμφανίστηκαν ξαφνικά σχεδόν από το πουθενά!
Έχουν αλλάξει τα πάντα σε πέντε και μόνο χρόνια, ζούμε ένα εφιάλτη και το κακό είναι ότι δεν φαίνεται και καμία ορατή έξοδος, και το κυριότερο, καμία εύκολη λύση για να ξεφύγουμε από το τέλμα.
Θεωρίες πολλές, όλες ελλιπείς, το ρίσκο από κάθε μία τεράστιο, σπειροειδής πτώση ύφεσης ή ξαφνικός θάνατος με έξοδο, δυσάρεστες επιλογές και μόνο.
Και στο μεταξύ ο λαός καταρρέει, υποβαθμίζεται διαρκώς η ποιότητα της ζωής του, φτωχαίνει μέρα με την μέρα, μένει παγωμένος να κοιτά τις εξελίξεις σαν λαγός τυφλωμένος από τους προβολείς κοκαλωμένος περιμένει το αμάξι να περάσει από πάνω του.
Δεν ξέρω σε πέντε χρόνια πως θα είναι η κατάσταση, θέλω να είμαι αισιόδοξος αλλά δεν υπάρχουν λόγοι για κάτι τέτοιο. Να μην φαγωθούμε μεταξύ μας αυτό και μόνο μου αρκεί.
Ο αντιαμερικανισμός εξακολουθεί να είναι ισχυρός αλλά άρχισε να αναπτύσσεται πλέων και ένας εντονότατος αντιγερμανισμός, λογικό ως ένα σημείο, αλλά και κατευθυνόμενος σε μεγάλο βαθμό, ευκολότερο να ψάχνεις για αιτίες στην δυστυχία σου μακριά από το σπίτι σου.
Εξακολουθούμε να μην ωριμάζουμε, να μην κοιτάμε κατάματα τα προβλήματα μας, να εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε "μαγικές" λύσεις, να περιχαρακωνόμαστε στα στενά μας συμφέροντα, βουλιάζουμε όλοι μας και η ορχήστρα εξακολουθεί να παίζει.
Αυτή η χρονιά θα είναι κρίσιμη, προβλέψεις για ανάπτυξη, πιθανότητα για αλλαγή πολιτικού σκηνικού, σενάρια που μπορούν να οδηγήσουν την μπίλια οπουδήποτε.
Τα επόμενα πέντε χρόνια θα είναι και αυτά γεμάτα με τεράστιες αλλαγές, για καλό, για κακό, δεν ξέρω, κανείς δεν ξέρει, θα μάθουμε στην πορεία, ελπίζω χωρίς μεγάλες απώλειες.
Μας ρίξανε στα γόνατα μας.
Θα σταθούμε όρθιοι ξανά!
Μότσανος Λάζαρος
Σοχός 14/3/2014
Δεκατρία χρόνια μετά από αυτό το κείμενο και δεν μπορώ να φανταστώ το πόσα έχουν αλλάξει! Πρώτα από όλα οι "ανύπαρκτοι" του Σύριζα έγιναν κυβέρνηση και μας κυβέρνησαν και για 4,5 χρόνια! Ήταν και πρώτα τακίμια με τους Αμερικάνους!
Ο αντιαμερικανισμός φούντωσε περισσότερο αλλά δεδομένου ότι οι Αμερικάνοι ήταν οι μόνοι που βοήθησαν να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση (καλά και ο Σαρκοζί!) τα ποσοστά του αντιαμερικανισμού υποχώρησαν στο γενικότερο σύνολο, αν και στα άκρα της αριστεράς (αναμενόμενο) και στα άκρα της δεξιάς (εδώ είναι το παράξενο και φαίνεται η ζημία που έγινε από τσαρλατάνους πατριδολάγνους τηλεοπτικούς μαϊντανούς) είναι πολύ υψηλά.
Πλέον υπάρχει ένας πόλεμος στην Ουκρανία με μια απροκάλυπτή εισβολή της Ρωσίας, και την δυναμική αντίδραση της Δύσης (μη αναμενόμενη στην πραγματικότητα). Ο κόσμος ξαναχωρίζει σε στρατόπεδα. Οι Δημοκρατίες της Δύσης από την μια πλευρά, και οι απολυταρχίες της Ανατολής από την άλλη. Το διάλλειμα "ειρήνης" τελικά κράτησε λίγο, μάλλον η φυσιολογική τάση του Ανθρωπίνου γένους είναι ο αλληλοσπαραγμός.
Τα προβατάκια πάλι στο μαντρί, γιατί έξω ο κακός ο λύκος αρπάζει τα πρόβατα που βρίσκονται μοναχά τους. Οικονομική κρίση, πανδημία, ενεργειακή κρίση μόλις περάσανε, αλλά το μέλλον δείχνει περισσότερο σκοτεινό από το άμεσο παρελθόν μας.
Ίσως να μην υπάρχει ελπίδα μπρος μας.
Λάζαρος Μότσανος
Σοχός 5/3/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου