Όμως τούτη η θητεία δε σταματάει πουθενά

Βλέπω φτωχούς ανθρώπους
με πληγωμένο εγωισμό
όμως είμαι ο τελευταίος
γιατί δεν έχω ούτε κι αυτό

όμως είμαι ο τελευταίος
γιατί δεν έχω ούτε κι αυτό*

 Και μετά από μια αγωνιώδη παραμονή στα πεύκα (θα δώσει δεν θα δώσει το αναθεματισμένο?) ήρθε η απόφαση του ενός εκατομμυρίου ευρώ, τι κάνουμε τώρα? Τα τρυγούμε εκεί που είναι μέσα σε 5-6 μέρες (θα ήθελες νέους!), και μετά αφού έχουμε αφαιρέσει τους ορόφους θα μπορέσω να τα γυρίσω πίσω σε 3 δρομολόγια (μια που χωρά 48 μονές κυψέλες το φορτηγό σε τρεις σειρές), ή κάνω πάλι την τρέλα να τα μεταφέρω ατρύγηστα (διπλά ατρύγηστα! Ήδη όπως έχουμε δει στην ανάρτηση του blog Η μελισσοκομία έτσι όπως είναι και όχι έτσι όπως θα θέλαμε να είναι οι  κυψέλες είχαν μεταφερθεί στην Χαλκιδική ήδη ατρύγηστες). 

 Πλεονέκτημα στην πρώτη περίπτωση δεν θα σκοτωθείς να μεταφέρεις κυψέλες  κουρσούμια εάν έχει δώσει καλά το πεύκο, πλεονέκτημα στην δεύτερη περίπτωση θα κερδίσεις μέρες έξω από τα πεύκα για να πάρουν ανάσες τα μελίσσια μια που θα μείνουν έξω από αυτά μια εβδομάδα περισσότερο, κερδίζεις και τουλάχιστο 3 δρομολόγια από Χαλκιδική -Σοχό και τις αντίστοιχες φθορές όπως και κόστος (και δεδομένου ότι δεν ξέρεις στην πραγματικότητα το πόσο άσχημα (ή και καλά) είναι τα πράγματα από πλευράς μελιτωέκκρισης στα πεύκα, άσχετα το τι σου λένε οι φίλοι σου που ήδη έχουν γνώση της κατάστασης εκεί, σφίγγεσαι και μόνο στην σκέψη ότι μπορεί η φετινή να είναι η τραγική χρονιά από άποψη παραγωγής, και αρχίζεις ήδη να σκέφτεσαι από που ακόμα μπορείς να κόψεις έξοδα για να βγει μια άσχημη χρονιά. Και τρία δρομολόγια με κόστος σε πετρέλαιο 54-50 ευρώ δεν είναι και μικρή εξοικονόμηση στο απαισιόδοξο μυαλό σου!). 

 Και φυσικά εάν κάποιος είναι τρελός τι περιμένετε να αποφασίσει?

 Ναι!!!

 Μεταφορά με διπλά ατρύγηστα μελίσσια! 

 Γιατί? 

 Γιατί ακόμα μπορώ! 

 Γιατί είμαι μελισσοκόμος του Βορρά! 

 Γιατί είμαι μελισσοκόμος πρώτης γενιάς! 

 Λυσσασμένος, πεινασμένος, σκληρός, αποφασισμένος. Δεν είμαι μαλθακός πορφυρογέννητος μέσα σε μελισσοκομικές οικογένειες, ζω διαρκώς με την πλάτη στον τοίχο, πολεμώ διαρκώς με την πλάτη στον τοίχο!  

 Και όπως πάντα ρίχνω πρώτα την ιδέα στον δάσκαλο μου (μελισσοκόμος δεύτερης γενιάς) για να δω πόσο μεγάλη μαλακία θα κάνω! Χα χα χα. Την ακούει και λέει "Καλά παλαβός είσαι? Ατρύγηστες  τις πήγες, ατρύγηστες θα τις πάρεις? Και καλά το ένα μέρος που τα είχες δεν έδωσε και τόσο καλά, αλλά πάλι πήραν και λίγα ακόμα μελάκια, στο άλλο μέρος όμως που έχεις μελίσσια έδωσε καλά, είσαι σίγουρος ότι θα είσαι ικανός να τις σηκώσεις? Πάνε πρώτα από το μέρος που έδωσε, δες αν είσαι ικανός να τις σηκώνεις και έπειτα κάνε αυτή την βλακεία!", "Οκ και αυτό γίνεται λέω, πάω πρώτα να δω πως έδωσε το ένα μέρος βλέπω εάν είναι τελείως ασήκωτες, και μετά πάω από το άλλο μέρος και αρχίζω την μεταφορά όπως το σχεδίασα!"

 Και πάω στο μέρος που έδωσε, μέρα φυσικά, σηκώνω μερικές κυψέλες από τις λαβές μερικούς πόντους στον αέρα (γιατί είπαμε είναι μέρα! Ανοιχτή η κυψέλη, δεν θα την κάνεις και καμία βόλτα εάν δεν θέλεις να πεθάνεις εκεί ακριβώς που είσαι! Χα χα χα) βαριές μεν αλλά μπορώ και τις σηκώνω (δεν μου περνά από τον νου μου ότι δεν αρκεί να τις σηκώσω, πρέπει και να τις μεταφέρω και να τις σηκώσω και στο ύψος της μέσης και στην δεύτερη σειρά ακόμα παραπάνω! Βλαμμένος!).

 Οπότε νιώθοντας σαν τον Κόναν, ικανός να κάνω ότι γουστάρω πάω στην άλλη τοποθέτηση και περιμένω να σκοτεινιάσει λίγο για να αρχίσω να φορτώνω. Αλλά ταυτόχρονα να μην αφήσω να σκοτεινιάσει  πολύ γιατί απεχθάνομαι να οδηγώ την νύχτα, τα φώτα των άλλων αυτοκινήτων νοιώθω σαν να μου "καίνε" τον αμφιβληστροειδή, ιδίως οι προβολείς που πλέον σαν να "ξεχνούν" να τους κατεβάζουν εγκαίρως, και ακόμα περισσότερο τα φώτα αλογόνου (όσοι έχουν φώτα αλογόνου στα αμάξια τους θέλουν κρέμασμα με τα άντερα των μηχανικών που τους τα περνούν! Χα χα χα).

 Οπότε αρχίζω κατά τις 7:10 το φόρτωμα των κυψελών. Νωρίς δεν είναι θα μου πείτε? Θα έχουν μπει οι μέλισσες μέσα τόσο νωρίς? Φυσιολογικά όχι! Αλλά σε αυτό το μέρος το πεύκο και δεν έδωσε και τόσο πολύ και ήδη ήταν στο κόψιμο του, αλλά χρησιμοποιείς και τακτικές για να κλείσεις τις κυψέλες με όσο το δυνατό λιγότερες απώλειες σε μέλισσες. Κλείνεις ανά 4 τις κυψέλες και αφήνεις μια ανοιχτή για να μπαίνουν σε αυτήν οι μέλισσες από τις άλλες κυψέλες καθώς εσύ φορτώνεις τις κλειστές κυψέλες στο φορτηγό, και συνεχίζεις έτσι αφήνοντας πίσω ανοιχτές κυψέλες για να συλλέγουν τις μέλισσες.

 Μετά από μια ώρα και δέκα λεπτά φορτώματος υπερβολικά βαριών κυψελών (τελικά πράγματι είχαν πάρει λίγα μέλια και εκεί) έχεις φορτώσει 31 διπλές κυψέλες και 1 μονή (γιατί αυτή η δομή μπάρμπα? Γιατί στην τελευταία σειρά φορτώνεις, - αντί για 4 κάτω διπλές και 4 αμέσως μετά από πάνω τους διπλές όπως στις άλλες σειρές-, μια διπλή και ανεβαίνεις να βάλεις ακόμα μια διπλή από πάνω της (γιατί δεν έχεις χώρο να βάλεις 4 διπλές κάτω και μετά να βάζεις καπάκι τις διπλές από πάνω τους, δεν υπάρχει πολύς χώρος για να σταθεί ή δεύτερη κυψέλη και είσαι αναγκασμένος εάν τις φορτώσεις έτσι σχεδόν να φορτώσεις την δεύτερη σειρά πάνω στην πρώτη χωρίς όμως μεταβατικό στάδιο, κατευθείαν, από το επίπεδο του εδάφους. Και άντε εάν η διπλή κυψέλη είναι τρυγημένη και ελαφριά αυτό μπορεί να γίνει, εάν όμως είναι ατρύγηστη το κοίλο τόξο που θα κάνει η σπονδυλική στήλη για να κάνει κάτι τέτοιο μπορεί να είναι και καταστροφικό με τόσο βάρος!) και στο τέλος ανεβαίνεις στο φορτηγό κουβαλώντας και μια μονή κυψέλη στην αγκαλιά σου με μια κίνηση γιατί δεν έχεις πλέον άλλο χώρο για ελιγμούς (?!?!?!) και την τοποθετείς στην τελευταία θέση που απομένει (31+1) η παραπάνω φωτογραφία είναι το φόρτωμα της πρώτης μέρας καθώς έχει σκοτεινιάσει ήδη "Διάολε, πλήρως νυχτερινό το δρομολόγιο σήμερα, και ποιος θα φάει στην μάπα όλα αυτά τα φώτα ιδίως στο κομμάτι Νέα Μουδανιά - Γερακινή (Αλήθεια, εσείς οι Χαλκιδικιώτες πότε θα διαμαρτυρηθείτε για αυτό το αίσχος σε αυτό το κομμάτι του δρόμου? Έχετε αντιληφθεί ότι το μόνο νορμάλ κομμάτι δρόμου που έχετε στον Νομό σας είναι η Εθνική Θεσσαλονίκης - Κασσανδρείας? Και αυτό γιατί ήταν απαίτηση των Σαλονικιών που έχουν αβέρτα σπίτια στην Χαλκιδική? Το υπόλοιπο οδικό σας δίκτυο είναι επιεικώς τραγικό! Δεν σας πέρασε από τον νου να κλείσετε κανένα δρόμο για αυτό ε? Για τις τιμές στα γάλατα και τις ελιές επιβάλλεται να κλείνουν οι δρόμοι αλλά για τις ζωές των δικών σας δεν σας καίγεται καρφί ε? Ωραίοι! Γουστάρω! Σας πάω που έλεγε και ο Χριστόδουλας!!! Χα χα χα).   

 Και δυστυχώς στις 8:20 υπάρχει μόνο λυκόφως για να φωτίζει και όλα τα φώτα των αυτοκινήτων είναι ανοιχτά με αποτέλεσμα μέσα σε μερικά λεπτά να έχουν ήδη κουραστεί τα μάτια μου, τα μελίσσια όμως πρέπει να μεταφερθούν πίσω στην βάση τους και δεν υπάρχει καμία επιλογή εκτός από το να συνεχίσεις τα (απανωτά) δρομολόγια. Μέσα σε μια ώρα βρίσκομαι στην ανηφόρα του Πολύγυρου (Από την Γερακινή) και το αμάξι ασθμαίνει από το βάρος και ανεβάζει τάχιστα θερμοκρασία παρόλο που έχω ανοιχτά τα βερβιλατέρ του καθώς και το καλοριφέρ στο φουλ.

 Αναγκαστική στάση στο 1/3 της εκτεταμένης ανηφόρας (έξω από το ιδιωτικό ΚΤΕΟ) με το αμάξι να δουλεύει στο ρελαντί για να ρίξει την θερμοκρασία που ήδη είχε φτάσει στους 100 βαθμούς, καθώς και μία ακόμα στα 2/3 της ανηφόρας για να πέσει πάλι η θερμοκρασία του κινητήρα** που πλέον είχε φτάσει στους 105 βαθμούς! 2 Στάσεις που κοστίζει η κάθε μια από 15-20 λεπτά αλλά δεν μπορείς να ρισκάρεις έναν σπασμένο κινητήρα λόγου υπερθέρμανσης! Δεν είναι υπέροχη η μελισσοκομία?

 Περνάει το εμπόδιο της ανηφόρας του Πολύγυρου χωρίς απώλειες, αλλά η σκέψη είναι στην ακόμα χειρότερη ανηφόρα του Βαγιοχωρίου, η απόλυτη ανηφόρα - σπαστήρι, εκτεταμένη με τεράστιες κλίσεις, η πιο βάρβαρη ανηφόρα του νομού Θεσσαλονίκης. "Κάτσε να φτάσουμε μέχρι εκεί και βλέπουμε τι θα γίνει μετά" η σκέψη μου. 

 Χιλιόμετρα έρχονται και χιλιόμετρα περνούν, χωρία έρχονται και χωριά περνούν. Γεροπλάτανος, Ριζά, Μαραθούσα, Απολλωνία, Μάδυτος, Μόδι, Ρεντίνα, Μικρή Βόλβη, Μεγάλη Βόλβη, και φτάνουμε στην ώρα της κρίσης, η ανηφόρα του Βαγιοχωρίου. "Μην το ρισκάρεις" σκέφτομαι κάνε όσες στάσεις χρειασθεί είναι πολύ πιο δύσκολη ανηφόρα από αυτή του Πολύγυρου (και όμως είναι αυτό δυνατό, υπάρχουν πολύ πιο δύσκολες ανηφόρες ακόμα και από αυτή του Πολύγυρου!). Περνάς το 1/4 της ανηφόρας και βλέπεις ήδη να ανεβαίνει η θερμοκρασία τάχιστα "ωχ κακά μαντάτα αυτά!". Σταματάς αμέσως, ρελαντί και βερβιλατερ και καλοριφέρ αναμμένα διαρκώς για να ρίξουν θερμοκρασία, σε ένα δεκάλεπτο η θερμοκρασία έχει πέσει στους 78, "ώρα να ξεκινήσω" σκέφτεσαι, "λίγο σεμνά όμως αυτή την φορά, τρίτη και 50 χιλιόμετρα και πολλά είναι, μην το ζορίζεις, δεν θα τα καταφέρει αλλιώς".

 Περνάς το Βαγιοχώρι και δίπλα του το στρατόπεδο προσφύγων, γεμάτο πλέον από κόσμο, γυναίκες απλώνουν τα ρούχα τους στον φράχτη, παιδάκια τρέχουν από εδώ και εκεί, άντρες ψάχνουν στα πουρνάρια για τσάκνα για να ανάψουν φωτιές για να μαγειρεύσουν, έφηβοι πάνε στην γούρνα που πίνουν τα κατσίκια νερό για να κάνουν ένα μπάνιο εκεί μέσα. Φουκαράδες! Πας τόσο αργά που τα παρατηρείς όλα, "ζούμε και εμείς σκατά ζωή αλλά τι να πουν και αυτοί οι δύσμοιροι" σκέφτεσαι. Ένα βλέμμα στον δείκτη θερμοκρασίας και αμέσως σου φεύγει κάθε διάθεση για να φιλοσοφήσεις το οτιδήποτε "105 βαθμοί και δεν έχεις φτάσει ούτε καν στην μέση"! Βρίσκεις ένα σημείο και σταματάς, θα πρέπει να το αφήσεις αρκετή ώρα να κρυώσει αυτή την φορά. 

 Μισή ώρα μετά θεωρείς ότι είναι αρκετά, ξεκινάς ακόμα πιο σεμνά, δευτέρα και 30 χιλιόμετρα, βερβιλατερ καλοριφέρ φυσικά ανοιχτά, ανάβαση που μοιάζει να διαρκεί έναν αιώνα, και ο δείκτης θερμοκρασίας όλο να ανεβαίνει, 78,84,86,91,94,97,101 ώσπου φτάνει και αυτή η ανηφόρα στο τέλος της, πατάς γκάζι κοτσάρεις την τρίτη, πέφτουν οι στροφές δεν πέφτει ο δείκτης, πατάς περισσότερο γκάζι, κομπλάρεις και την τετάρτη, και ο δείκτης συνεχίζει να ανεβαίνει 102, 103, φτάνεις στον Ασκό και αμέσως βγάζεις την ταχύτητα και αφήνεις το φορτηγό στην νεκρά, δουλεύει στο ρελαντί και ρολάρει με την φόρα που είχε, μετά από λίγο αρχίζει να πέφτει η θερμοκρασία 101,100,97,92,86, περνάς τον Ασκό με δευτέρα και ελάχιστα χιλιόμετρα, απέναντι τα φώτα του Σοχού, "κοντεύω" σκέφτεσαι. Ξεφόρτωμα, μπάνιο ύπνος τίποτα άλλο. 45 λεπτά μετά και είσαι στο σπίτι σου έχοντας αφήσει τις κυψέλες στο μέρος που διάλεξες τις προηγούμενες μέρες. κοιτάς το ρολόι 12:30. Υπέροχα! Και το φορτηγό ακέραιο! "Μια καλή μέρα" σκέφτεσαι, "κουραστική, ψυχοφθόρα, κοστοβόρα αλλά χωρίς απώλειες, θα μπορούσε να είναι χειρότερα, πολύ χειρότερα", "πολύ χειρότερα....." σιγομουρμουρίζεις πριν σε πάρει ο ύπνος.   

 Και πάει σερί από εδώ και πέρα αυτή η κατάσταση, και εδώ έχουμε το δεύτερο δρομολόγιο όπου έχω ξεκινήσει ακόμα πιο νωρίς το φόρτωμα για να μπορέσω να φτάσω αρκετά νωρίς στην διασταύρωση της Γερακινής με τον Πολύγυρο προτού βραδιάσει και τα φώτα των άλλων γίνουν ενοχλητικά. Φυσικά και η ρουτίνα συνεχίζεται με τις πολλαπλές στάσεις λόγου ανεβάσματος της θερμοκρασίας του κινητήρα.

 Ευκαιρία για μερικές νυχτερινές φωτογραφίες από τον Κόλπο της Κασσάνδρας (Τορωναίος) στην δεύτερη στάση στην ανηφόρα του Πολύγυρου, και ένα ηλιοβασίλεμα αποτυπωμένο από την κάμερα του κινητού όπου φαίνονται και οι περιορισμοί των φωτογραφικών φακών που έχουν τα κινητά. 

"Κάποια στιγμή θα πρέπει να πάρω μια καλή ψηφιακή μηχανή" σκέφτεσαι, "Μια καλή ψηφιακή μηχανή με μερικούς ευρυγώνιους , ζουμ, νορμάλ, και μακρό φακούς κάνει κοντά στα 1500 ευρώ, όσο και ένας οκτάρης- δεκάρης μελιτοεξαγωγέας!" σκέφτεσαι και πνίγεις τον πόθο για το πάθος στην αναγκαιότητα της επιβίωσης. "Ίσως κάποια μέρα, δεν ξέρεις, ίσως, μπορεί...."  ψευδίζεις σαν παιδάκι, ανασηκώνοντας ταυτόχρονα τους ώμους σου "Ίσως, κάποια μέρα, να στο φέρει ο άσπροκόκκινος Άγιος της Κόκα Κόλα" καγχάζει ειρωνικά και άγρια μέσα σου ο λύκος που τρέφεται με παιδάκια. 

 Και ένα παιδάκι λιγότερο και σήμερα.  

 Μια τελευταία φωτογραφία από τα βουνά του Πολύγυρου πριν ξεκινήσω ξανά, έχω ραντεβού με υπερθερμενόμενους κινητήρες και άγριες ανηφόρες, καθόλου χρόνος για χάσιμο, καμιά πολυτέλεια για χαλάρωση της εγρήγορσης. "1500 ευρώ κοστίζει τουλάχιστο και ένας σπασμένος κινητήρας" ψιθυρίζει ο λύκος πίσω από το σβέρκο μου. 

 Και τα παιδάκια μειώνονται κατά ένα ακόμα. 

Μάνα μου όλα περνούνε
και όλα γίνονται ξανά
όμως τούτη η θητεία
δε σταματάει πουθενά

 Και φτάνουμε στην τρίτη μέρα  μετακίνησης από το μέρος που έδωσε καλά το πεύκο και ο Σοφός Κόναν έβγαλε πόρισμα ότι μπορούσε να σηκώσει και να φορτώσει ένα φορτηγό με διπλά ατρύγηστες κυψέλες. Υψηλές προσδοκίες! Με που αρχίζω να φορτώνω τις κυψέλες (ακόμα πιο νωρίς γιατί αυτή η τοποθέτηση είναι πιο μακρινή από την άλλη οπότε για να προλάβω το φως θα έπρεπε να ξεκινήσω το φόρτωμα νωρίτερα) καταλαβαίνω το τεράστιο λάθος που έκανα! Η κάθε μια από αυτές είναι βαριά σαν κυβικό μέτρο με ουράνιο (υψηλό ειδικό βάρος 18.900 Κιλά ανά Κυβικό Μέτρο)! "Είμαι ηλίθιος!" Σκέφτεσαι "Και τώρα τι? Δεν θα μπορέσεις να φορτώσεις πλήρως το φορτηγό, και ακόμα εάν το φορτώσεις δεν θα μπορέσει το φορτηγό να βγάλει την διαδρομή, θα το κάψεις!", το φορτηγό έχει φορτωθεί με μεγάλο κόπο κατά το ήμισυ (16 διπλές κυψέλες) ώρα για τα μεγάλα μέσα.

 Τηλέφωνο στον Δάσκαλο (τι νομίζετε? Μόνο εσείς ρωτάτε εμένα? Εγώ δεν έχω κάποιον να με συμβουλεύει όταν θεωρώ ότι πάω να κάνω κάποια μεγάλη ηλιθιότητα? Χα χα χα) "Του λέω το και το, είχες δίκιο, δεν φορτώνονται, είναι υπερβολικά βαριές, δεν τα υπολόγισα σωστά, τι να κάνω, να το ρισκάρω να το τιγκάρω σε κυψέλες και να του κάψω τον κινητήρα, ή να φορτώσω σε αυτό και στο επόμενο δρομολόγιο λιγότερες κυψέλες και να κάνω ένα ακόμα δρομολόγιο και να αφήσω πίσω κυψέλες?", "Μην το σκέφτεσαι καν, κάνε ένα περισσότερο δρομολόγιο μην το ρισκάρεις δεν αξίζει το να κάνεις καμία ζημία για να γλυτώσεις μερικά χιλιόμετρα και ευρώ". Αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω οπότε φορτώνω άλλες 4 κυψέλες τις δένω και τέρμα. Η παραπάνω φωτογραφία είναι το τρίτο φόρτωμα, λιγότερες μεν οι κυψέλες αλλά το βάρος είναι σχεδόν ίδιο με τα δύο προηγούμενα φορτώματα (πριν ξεκινήσω το κάθε δρομολόγιο φουλάρω το ρεζερβουάρ, και την επόμενη μέρα ξαναφουλάρω το ρεζερβουάρ, όπως και όλες τις επόμενες, για να ξέρω τι έχω κάψει την κάθε μέρα. Το κοστολόγιο πήγε ως εξής 38 ευρώ, 42 ευρώ, 50 ευρώ, 52 ευρώ, οπότε εάν συνυπολογίσεις και την απόσταση βλέπεις ότι το βάρος στα τελευταία δρομολόγια ίσως και να ήταν μεγαλύτερο από τα πρώτα). 

Να απολυθώ, να φύγω

τι θ’ αντικρίσω, τι θα βγει

τούτο το καψόνι μοιάζει

να είν’ ολόκληρη η ζωή

τούτο το καψόνι μοιάζει

να είν’ ολόκληρη η ζωή 

 Και εδώ είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος στα δρομολόγια της Χαλκιδικής. Η λάσπη (βλέπετε προηγούμενη ανάρτηση του blog Μα είναι ωραία στον Παράδεισο!)! Και για αυτό με έχει προμηθεύσει ο θείος μου (Τάκης Γιάννογλου) με φτυάρι, αξίνα, και συρματόσκοινο. Μου είχε πει μάλιστα χαρακτηριστικά "Ξέρεις πόσους μελισσοκόμους έχω τραβήξει εγώ στην ζωή μου από την λάσπη? Μου ερχόταν μέσα στην νύχτα και με παρακαλούσαν να τους τραβήξω με το τρακτέρ από τις λάσπες. Και δεν έφτανε που έπρεπε να τους βγάλω από τις λάσπες, δεν είχαν και συρματόσκοινο οι μαλάκες! Επαγγελματίες πράγμα! Και έπρεπε να βρω και μέσα στην νύχτα και συρματόσχοινο για να τους τραβήξω τους ηλίθιους! Εσύ δεν θα είσαι τόσο μαλάκας, θα κουβαλάς μαζί σου πάντα συρματόσχοινο ως ελάχιστο δείγμα σεβασμού για όποιον θα σε βοηθήσει" Δίκιο είχε, το τύπωσα, το εφαρμόζω, εφαρμόστε το και εσείς, για να μην μας λένε ότι είμαστε μαλάκες ως επαγγελματική φάρα! Χα χα χα. 

 Και μερικές ακόμα φωτογραφίες του κόλπου της Κασσάνδρας μια που έχει περισσότερο φως αυτή η στάση που έκανα στην ανηφόρα του Πολύγυρου. Σκέφτομαι κάποιες φορές όταν αφήσω την μελισσοκομία στο μέλλον (Αργά ή γρήγορα θα γίνει και αυτό, τίποτα δεν είναι μόνιμο) το πόσο θα μου λείψουν τέτοιες εικόνες, καθώς και όλη αυτή η διαδικασία των μετακινήσεων. Μεγάλο λούκι αλλά το έχω συνηθίσει, δεν ξέρω πως θα νιώσω εάν δεν θα το κάνω, κενός υποθέτω. 

 Απλά υπέροχο!

 Συνεπαρμένος με την ομορφιά του ηλιοβασιλέματος δεν αντιλαμβάνομαι (παρόλο που το νιώθω στο χέρι μου) ότι το κινητό μου είναι ελαφρύτερο. Δεν το δίνω σημασία, και ξεκινώ για ακόμα μια φορά να πάω τις κυψέλες στην βάση μου. Λεπτομέρεια που θα μου στοιχίσει τον ύπνο μου αυτή την νύχτα. Γιατί όταν επιτέλους πάω για ύπνο αφού έχει τελειώσει και αυτή η μεταφορά πάω να βάλω αφύπνιση στο κινητό μου και το βλέπω ξαφνικά πολύ πιο "άδειο"! Κοιτάζω μέσα στις θήκες του (έχω θήκη κινητού σαν πορτοφόλι) και βλέπω ξαφνικά ότι λείπουν τα λεφτά μου! Κάπου μου πέσανε! Είτε εκεί που φόρτωνα μελίσσια (και ξεφόρτωνα) είτε σε μια από τις στάσεις που έκανα για να κρυώσει ο κινητήρας (5 στάσεις -3 στην ανηφόρα του Πολύγυρου αυτή την φορά, 2 στην ανηφόρα του Βαγιοχωρίου). 

 Νταμπλάς! Πρέπει να τα βρω εάν θέλω να συνεχίσω τα δρομολόγια! Πρέπει να ξυπνήσω νωρίς για να πάω σε όλα τα μέρη που έκανα στάση μπας και τα βρω πριν τα βρει κανένας άλλος ή τα πάρει ο άνεμος! Αλλά πρώτα από όλα ύπνος, μην σκοτωθώ από την νύστα στο τιμόνι. Λόγια σοφά αυτά, αλλά μόνο λόγια, άντε να σε πάρει ο ύπνος σε τέτοιες συνθήκες άγχους. Και φυσικά δεν έκλεισα μάτι εκείνη την νύχτα. Με που άρχισε να ανατέλλει ο ήλιος ήδη ήμουν ντυμένος για να ξεκινήσω για Χαλκιδική μπας και μπορέσω να βρω τα λεφτά που έχασα. Με την βοήθεια ενός καφέ (3 κουτάλια καφέ - 0 ζάχαρη) αχτύπητου και καπάκι ενός TAFF μένω σε εγρήγορση. 

 Πρώτη στάση στο μέρος που ξεφόρτωσα τα μελίσσια. Πορτοκαλί χαρτάκια πουθενά! "Διάολε! Καλά θα ήταν να μου είχαν πέσει εδώ", "Να δεις που δεν θα τα βρω και τότε να δεις γλέντια, ηλίθιε! ηλίθιε!", ξεκινώ για Χαλκιδική με πεσμένα τα αυτιά, χωριά και χιλιόμετρα περνούν χωρίς να τα καταλάβω. Περνώ την Μαραθούσα, βλέπω σταματημένους ένα σωρό μηχανόβιους με Harley Davidson, ωραίο θέαμα, κρίμα που δεν έχω χρόνο να σταματήσω να τους φωτογραφίσω τόσοι πολλοί που είναι. 

 Συνεχίζω στην ανηφόρα από τα Ριζά, κοντά είναι η τελευταία στάση που είχα κάνει εδώ, στην άκρη του ματιού μου πιάνω μια σκιά στον καθρέφτη, ένας μηχανόβιος, και δεύτερος, και τρίτος, και ακόμα περισσότεροι, τους καθυστερώ στην ανηφόρα, πατώ γκάζι στις στροφές για να τους διευκολύνω κόβω γκάζι στην ευθεία της ανηφόρας για να με προσπεράσουν, και το κάνουν. Υπέροχος ο θόρυβος από τις Harley, ιδίως εάν είναι και πολλές, με ρίχνουν στα αυτιά μέσα σε 40-50 μέτρα 20 τουλάχιστον μηχανές αβίαστα προσπεράσματα,  στο τέλος με προσπερνά και μια Gold Wind με τον τεράστιο όγκο της, βρετανικές πινακίδες, κανένα club Άγγλων Χαρλεάδων θα είναι. 

 Τους βλέπω να απομακρύνονται γοργά από μένα καταγοητευμένος, "Θα ήθελα να είχα και εγώ ένα τέτοιο κτηνάκι να το βολτάρω από εδώ και εκεί" σκέφτομαι "Ένα τέτοιο κτηνάκι μικρέ πάει στα 20 χιλιάρικα μέσα στο νερό, όσο ένα ελαφρά μεταχειρισμένο 814 που μπορεί να κουβαλά 100 κυψέλες" ουρλιάζει ο λύκος μέσα μου.

 Και έτσι τα παιδάκια εξακολουθούν και μειώνονται ένα προς ένα!

 Στάση στην κορυφή της ανηφόρας από Ριζά για Σανά και Δουμπιά, ψάξιμο για αρκετή ώρα, ούτε εδώ είναι τα λεφτά, "Να δεις ήρθε κανένα ζευγαράκι για σούξου μούξου και τους έπεσε και λαχείο να βρουν τα φράγκα! Αχχχχχχχχ αν δεν υπήρχε η κακοτυχία μου δεν θα είχα γνωρίσει ποτέ την έννοια τύχη!"*** 

Μάνα μου όλα περνούνε
και όλα γίνονται ξανά
όμως τούτη η θητεία
δε σταματάει πουθενά

 Μια στάση μετά στην κατηφόρα αυτή την φορά από τον Πολύγυρο προς την Γερακινή εκεί που έβγαζα τις νυχτερινές φωτογραφίες και με που πατώ το πόδι μου στο έδαφος βλέπω στην ντάνα με τις πέτρες ένα πορτοκαλί μασούρι με χαρτάκια, "Δεν το πιστεύω ρε πούστη μου, εδώ είναι!" πάω και τα αρπάζω σαν αγρίμι πριν προλάβει καμιά ξαφνική ριπή ανέμου να τα εξαφανίσει από μπροστά μου υπακούοντας στα χωρατά ενός σαδιστή Θεού. Τα μετρώ (κυριολεκτικά, εφαρμόζω το ρητό "Και στον δρόμο να βρεις λεφτά, θα τα μετρήσεις"!!!!! Χα χα χα) είναι όλα εδώ! "Αχχχχχ που να το πω και να με πιστέψουν! Ιστορίες για αγρίους μας λες θα λένε"! "Μην το πεις πουθενά, Σσούς μπα!" μου έρχεται στον νου μου η Σοχινή (και μασονική) μελισσοκομική έκφραση σχετικά με το να κρατάς κλειστό το στόμα σου εάν ανακαλύψεις ένα μέρος που έχει νεκταροέκκριση μόνο εσύ και κανένας άλλος.

 "Δεν θα το πω πουθενά!" σκέφτομαι "Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν θα το γράψω και όμως!" χα χα χα.   

 Και συνεχίζω το δρομολόγιο για Χαλκιδική, δεν έχει μεσημέριασεi ακόμα, ώρες ακόμα για την μεταφορά που θα γίνει αργά το απόγευμα, πως θα περάσει τώρα η ώρα? Να πάω σε καμιά παραλία να δω τα Μουναρίοβα και τα Ρουμούνοντα ή θα πάω στα κοντινότερα μελίσσια που έχω στα πεύκα να δω πως πάνε? Μελισσοκόμος γαρ, ποια νομίζετε θα ήταν η επιλογή του? Ναι ακριβώς! Και καθώς είμαι στα πεύκα, τσουπ και ο Δάσκαλος, "Πως από εδώ τόσο νωρίς ποντικέ? Τώρα θα τα μετακινήσεις τα μελίσσια τρελέ?" του λέω μια ιστορία για αγρίους και για λεφτά σε ερωτικές φωλιές που δεν τα βρίσκουν τα απασχολημένα με τον έρωτα τους ζευγαράκια και σκάζει στα γέλια "Τι να σου πω" μου λέει "Είσαι από άλλο ανέκδοτο εσύ!!!", και ξαφνικά ο μαύρος λύκος της μελισσοκομίας αστράφτει στο βλέμμα του και ρωτάει " Και τι θα κάνεις τώρα?", "Δεν ξέρω" απαντώ "θα κωλοβαράω μέχρι να έρθει η ώρα να μεταφέρω", "Μην κάθεσαι εδώ μου λέει, έλα να μου κάνεις παρέα στο άλλο μέρος που έχουμε τα μελίσσια όσο θα τρυγώ", "Φυσικά" του απαντώ, "έρχομαι να κάνουμε και καμιά προκοπή". Και φυσικά εξυπακούεται ότι έκατσα και τον βοήθησα στον Τρύγο του****. Αρκετές ώρες μετά και με την κούραση να σωρεύεται όλο και πιο πολύ (άγρυπνος και όλη την νύχτα βλέπετε!) και με τον τρύγο του σχεδόν να έχει τελειώσει τον αφήνω για να πάω να φορτώσω το τέταρτο δρομολόγιο στην σειρά. "Σε ευχαριστώ" μου λέει "Σπάνια πλέον τα άτομα που με χαρά να σε βοηθήσουν στις δουλειές σου χωρίς καν να το ζητήσεις", "Σιγά την δουλειά, σιγά την βοήθεια, μην μασάς, παρέα και μόνο σου έκανα" του λέω και φεύγω. Οι σχέσεις με πράξεις χτίζονται και όχι με κενά λόγια μόρτες μου.

 

 Και το τέταρτο φορτίο βγήκε παρ όλη την κούραση, με αρκετές διάσπαρτες κυψέλες που θα μάσουν τις ξέμπαρκες μέλισσες που δεν θα βρίσκουν τις κυψέλες τους (αυτή ήταν απορία ενός καλού φίλου μου μελισσοκόμου που έβλεπε μελισσοκόμους στις 5 και 6 ώρα το απόγευμα με φορτωμένα τα φορτηγά τους με κυψέλες να είναι στους δρόμους, πως το κάνουν? Έτσι το κάνουν! Αφήνουν κυψέλες πίσω και μαζεύουν κόσμο που έμεινε και αυτός πίσω. Κερασμένο και αυτό από μένα τσακαλάκια). 

Όλα τα υπάρχοντά μου
έχουν καεί σιγά σιγά
όμως μέσα δεν αλλάζει
και σιγοβράζει μια φωτιά

όμως μέσα δεν αλλάζει
και σιγοβράζει μια φωτιά

 Και φτάνουμε στην τελευταία μέρα, στο τελευταίο δρομολόγιο, την Κόλαση επί της Γης! Και αυτό γιατί πριν πάω είχε βρέξει! Και με που μπήκα μέσα στην απουλιάνα (δεν θα πάψω να χρησιμοποιώ αυτή την λέξη ποτέ! Είναι ελάχιστες οι φορές που θα την συναντήσεις στο διαδίκτυο, και υπάρχει ο κίνδυνος να χαθεί για πάντα, εκτός από τις 7-8 φορές που την έχω χρησιμοποιήσει εγώ την έχω βρει μόνο σε 2 αναζητήσεις για αυτή! Μην αφήνετε τόσο όμορφες λέξεις της ελληνικής γλώσσας να χαθούν, χρησιμοποιήσετε τες όσο πιο συχνά μπορείτε!) που είχα τα μελίσσια το φορτηγό άρχισε να πατινιάρει σαν τρελό και να αρχίζει να κολλάει  στην λάσπη, "Διάολε! Βρες ένα μέρος με χορτάρι μέσα εδώ γιατί εάν μείνεις πάνω σε γυμνό έδαφος δεν υπάρχει περίπτωση να μην κολλήσεις, και εδώ οδική βοήθεια δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει!" και πράγματι με λίγη τύχη και αρκετή προσπάθεια έφτασα σε μέρος γεμάτο με αγκάθια και πολύκομβο, το κατάλληλο υπόστρωμα για να μην κολλήσει το Τ4. 

 Μειονέκτημα? Το ότι πλέον είμαι 150-200 μέτρα μακριά από τις κυψέλες! Θα πρέπει να μεταφερθούν τόσο μακρυά (η παραπάνω φώτο είναι το φορτηγό όπως φαίνεται από το μέρος που είναι οι κυψέλες, μακριά ε?) για να φορτωθούν! Κόλαση! Να κουβαλάς μολύβια κυψέλες για 150-200 μέτρα, σε ανηφορικό έδαφος με την λάσπη να κάνουν τις γαλότσες να γλιστρούν σαν σε πάγο σε κάθε βήμα σου. Παίρνεις την κυψέλη την μεταφέρεις για 50-60 μέτρα και μένεις από δυνάμεις, την αφήνεις κάτω και κάθεσαι από πάνω της για να πάρεις μερικές ανάσες καθώς ξαποστάζεις λίγο. 

 Σφίγγεις τα δόντια και συνεχίζεις, νιώθεις σαν να είσαι στην Μακρόνησο και κουβαλάς από το ένα μέρος του νησιού στο άλλο νταμαρόπετρες και να τις πας πάλι πίσω για να συνεχίσεις το ίδιο πάλι από την αρχή. Φόρτωμα που θα έπαιρνε 45-55 λεπτά γίνεται σε 2 ώρες. Οι μυς της μέσης , των τετρακέφαλων, των δικέφαλων να ουρλιάζουν από τον πόνο, οι επικονδυλίτιδες να κάνουν πάρτι και τα ακροδάχτυλα σου να έχουν μουδιάσει πλήρως από την πίεση που ασκούσαν πάνω στις μεταλλικές χειρολαβές των κυψελών. Κόλαση! Μα δεν είναι υπέροχη η μελισσοκομία?  

 Φυσικά εδώ πλέον δεν κλείνεις 4 κυψέλες και αφήνεις μια ανοιχτή γιατί είναι πολύ νωρίς το πότε θα αρχίσεις να τις μεταφέρεις (δυστυχώς ο καιρός ήταν βαρύς και δεν έχεις την επιλογή να περιμένεις να περάσει η ώρα για να κλείσεις κυψέλες, επάνω στα βουνά ο καιρός μπορεί να κλείσει πολύ γρήγορα και μέσα σε ένα μισάωρο να έχει αλλάξει πλήρως η καιρική κατάσταση, και σε βρεγμένο κοκκινόχωμα μια βροχή μπορεί να σε κάνει να πάρεις από εκεί το φορτηγό την επόμενη άνοιξη, δεν το ρισκάρεις σε τέτοιες συνθήκες, κλείνεις και φορτώνεις άμεσα!), οπότε κλείνεις μια μόνο κυψέλη και την μεταφέρεις και αφήνεις όλες τις άλλες ανοιχτές, φυσικά έτσι είσαι πλήρως εκτεθειμένος στις μέλισσες που επιστρέφουν στην κυψέλη τους και δεν την βρίσκουν! Ναι είναι ένα επίπονο επάγγελμα η μελισσοκομία εάν δεν το καταλάβατε!

 Μετά από πολύ κόπο φορτώθηκε και το τελευταίο δρομολόγιο αλλά αναγκαστικά μείνανε και πολλές κυψέλες πίσω για να μάσουν όλα τα ορφανά! Αλλιώς τα υπολογίζεις αλλιώς σου έρχονται, ανάγκη μήτηρ πάντων. Και έχουμε μια κλιμάκωση στο φόρτωμα για να είναι όσο το δυνατό πιο εμπροσθοβαρή το φόρτωμα. Διπλές κυψέλες πρώτα, διπλές και μονές έπειτα, και για το τέλος μόνο μονές. Μάστορας! Χα χα χα.

 Και η αγωνιά να παραμένει "Το φόρτωσα μια χαρά, άραγε όμως θα χρειασθεί να τα χρησιμοποιήσω για να το βγάλω από τις λάσπες?". Ευτυχώς δεν χρειάστηκε! Πατινάρωντας ελαφρά μεν, βγήκε σχετικά εύκολα δε, χάρη στα αγκάθια και στο πολύκομβο που πατούσαν τα λάστιχα και έτσι δεν γέμισαν με λάσπη οι αυλακιές τους (αυτός είναι ο λόγος που κολλάει συνήθως το αμάξι στην λάσπη, με το να μπαίνει λάσπη στις αυλακιές των λάστιχων γίνονται λεία (slik) και μετά δεν έχουν καθόλου πρόσφυση και τετέλεσαι). 

 Και ακριβώς την τελευταία στιγμή βγήκα από  την απουλιάνα, γύρω μου ο καιρός είχε ξαναρχίσει να αγριεύει, δεύτερος γύρος βροχής το μόνο που μπορούσα να περιμένω εάν καθυστερούσα και άλλο. 

Μάνα μου όλα περνούνε
και όλα γίνονται ξανά
όμως τούτη η θητεία
δε σταματάει πουθενά

 Και οι πρώτες σταγόνες βροχής καθώς απομακρυνόμουν γοργά πάνω στον χωματόδρομο, εξαντλημένος, καταπονημένος, σπασμένος σωματικά και ψυχικά, τελευταίο μεν δρομολόγιο σε αυτό το χέρι του πεύκου αλλά σε 20 μέρες ξέρεις ότι πάλι θα είσαι εδώ για να περάσεις ακριβώς τα ίδια. Και φέτος, και του χρόνου, και για πολλά ακόμα "και του χρόνου". Μια θητεία που δεν λέει να σταματήσει πουθενά!

 Τελευταία ανάμνηση που θέλω να κρατήσω είναι αυτή. Η ελπίδα να χαμογελά, όσο απατηλή και εάν είναι και αυτή.



* Θητεία - Διονύσης Σαββόπουλος

** Τελικά δεν ήταν τόσο το υπερβολικό φορτίο που ανέβαζε την θερμοκρασία (ή που έκανε το Τ4 στο να σέρνεται στο να πάνε τα μελίσσια στην Χαλκιδική όπως προείπα σε προηγούμενη ανάρτηση) αλλά πρόβλημα στο ψυγείο του (και στα πεσμένα γκάζια του το άλλο πρόβλημα). Αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία που θα την αναπτύξω στο μέλλον σε άλλη ανάρτηση, ανάρτηση για γέλια και για κλάματα!

*** Lord if it wasn't for bad luck, I wouldn't have no luck at all - Born Under a Bad Sign Albert King

**** Πολλές φορές μου έχουν πει ότι είμαι "Τυχερός" που έχω τον Δάσκαλο που έχω. Αλλά δεν είναι θέμα  τύχης να έχεις ένα τέτοιο μελισσοκόμο ως δάσκαλο, "Για να έχεις δάσκαλο πρέπει να τον αξίζεις και τον δάσκαλο, να τον κερδίσεις με τον χαρακτήρα σου, το φιλότιμο σου, και την ψυχή σου. Δεν είναι θέμα τύχης παππού Μπάρμπρα είναι θέμα ήθους" όπως είπα στο προφίλ μου σε έναν μελισσοκόμο που μου είχε πρήξει τους όρχεις με το είσαι τυχερός και τυχερός! Και το ήθος μετριέται έτσι! Διαλυμένος, ξεδιαλυμένος,  μετά από τόσους μήνες έντονης εργασίας στα μελίσσια σου, άγρυπνος, μετά από αβέρτα διαδοχικές μετακινήσεις ατρύγιστων  μελισσιών, και πάλι θα κάτσεις να βοηθήσεις τον δάσκαλο σου με τον τρύγο του, χωρίς καν να το ζητήσει, και πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη! Ήθος πάνω από όλα και χαρακτήρας, πουθενά τύχη! Εάν δεν έχετε τα αρχίδια να τα κάνετε τα παραπάνω ποτέ δεν θα έχετε την  "Τύχη" να έχετε ένα εξαιρετικό μελισσοκόμο για δάσκαλο! 

 Για να έχετε δάσκαλο θα πρέπει να είσαστε και εσείς μαθητές με αρχίδια!

 Και όχι μαθητές αρχίδια! 





Adios Amigos Locos







Μότσανος Λάζαρος

Χαλκιδική 8/10/2018