No more heroes any more

No more heroes any more 

Whatever happened to Leon Trotsky? 

He got an ice pick 

That made his ears burn 

Whatever happened to dear old Lenny? 

The great Elmyra, and Sancho Panza? 

Whatever happened to the heroes? 

Whatever happened to the heroes? 

Whatever happened to all the heroes? 

All the Shakespearoes? 

They watched their Rome burn 

Whatever happened to the heroes? 

Whatever happened to the heroes? 

No more heroes any more 

No more heroes any more 

Whatever happened to all the heroes? 

All the Shakespearoes? 

They watched their Rome burn 

Whatever happened to the heroes? 

Whatever happened to the heroes? 

No more heroes any more 

No more heroes any more 

Το 1977 οι Stranglers τραγουδούσαν το “No more heroes any more” σηματοδοτώντας μια εποχή που δεν είχε να επιδείξει κάποιο αξιόλογο πρότυπο για να ακολουθήσουν οι νέοι, που στρεφόταν μαζικά στην κουλτούρα του Punk και του No future Generation. 

Μετά από τρεις δεκαετίες τα πράγματα δεν δείχνουν και πολύ καλύτερα. Μάλιστα όλοι αναπολούνε την παλιά καλή δεκαετία του 70 (όσοι τουλάχιστο ήταν αρκετά μεγάλοι για να την θυμούνται, εγώ δεν ανήκω σε αυτούς). 

Κρίση ιδεών, αξιών, και αρχών, οργιώδη ανάπτυξη του καπιταλισμού με τα συνεπακόλουθα αποτελέσματα, κατάρρευση του κοινωνικού ιστού, απάθεια των μαζών για το οικολογικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, που όλο και επιδεινώνεται. Και το μόνο που προωθείται από τους διαμορφωτές απόψεων/ συμπεριφορών (image/ opinion makers) είναι ψεύτικα επιφανειακά προσωπεία ”επιτυχημένων ατόμων” που η μόνη τους επιτυχία είναι ότι αποδείχθηκαν περισσότερο αδίστακτοι, αδιάντροποι και αριβίστες από τους ανταγωνιστές τους. 

Γελοία υποκείμενα που θεωρούν ότι κατάφεραν κάτι, επειδή έχουν τις περισσότερες χαρακιές στις λαβές των περιστρόφων τους (σαν τον Billy The Kid που κρατούσε λογαριασμό από τα θύματα του). Υποκείμενα που συνοδεύονται από γλάστρες έτοιμες για όλα (και ολους), και το επίσημο υπηρετικό προσωπικό τους από γκλαμουράτους σφουγγοκωλάριους. 

Και να μην ξεχνάμε και αυτούς που θεωρούν ότι αποτελούν την «τέταρτη εξουσία» (που η μόνη εξουσία τους περιορίζεται, στο ποσά ψίχουλα θα τους δώσει κάτω από το τραπέζι το χέρι που τους ταΐζει και κατευθύνει), και το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να βγάζουν γλωσσά και τσαμπουκά στους αδύναμους, και να γλείφουν τους ισχυρούς (τους πραγματικά ισχυρούς και όχι αυτά τα άθλια σκουλήκια που ονομάζονται πολιτικοί). 

Όποτε και αν αληθεύει ότι στερέψαμε από ήρωες, αυτό δεν θα πρέπει να καταπτοεί το ηθικό μας γιατί υπάρχει μια ολόκληρη παρακαταθήκη ηρώων μέσα στην ιστορία, που μπορεί να μας εμπνεύσει και να καθοδηγήσει την σκέψη μας, και την ηθική μας. 

Για τον καθένα μας μένει να κάνει την επιλογή των προτύπων που θέλει να τον συνοδεύουν στην διάρκεια της ζωής του, και που μπορεί (και πρέπει ) να είναι διαφορετικά από αυτά που θέλουν να ακολουθήσουν οι άλλοι. 

Μην γνωρίζοντας την «καθολικά ορθή» επιλογή των προτύπων, μπορώ μονάχα να σας γνωρίσω με ορισμένα από τα άτομα που μου προκάλεσαν εντύπωση τέτοια, ώστε να θεωρώ ότι μπορούσαν να βελτιώσουν και να ομορφαίνουν τον χαρακτήρα μου και την ζωή μου. 

Σωκράτης ο Αθηναίος Ο πρώτος που υποστήριξε την σχετικότητα της πραγματικότητας, και την αμφισβήτηση ως πηγή της γνώσης, επίσης ένας από τους λίγους που θεωρούσαν ότι θα πρέπει να επαληθεύεις με τις πράξεις σου, τις ιδέες και τις αρχές σου (αυτοκαταστροφική μερικές φορές άποψη).

Λεωνίδας ο Λακεδαίμονας Ο οποίος απέδειξε ότι η επιλογή ανάμεσα σε ένα έντιμο θάνατο και σε μια άτιμη ζωή δεν υφίσταται, για ορισμένους.

Σπάρτακος ο Θράκας Γιατί για αυτόν ίσχυσε ότι ζωή που αξίζει να ζεις είναι μόνο η ελεύθερη ζωή.

Ιησούς ο Ναζωραίος Γιατί ανάδειξε την μεγαλοσύνη μέσα από την ταπεινότητα, κήρυξε την αγάπη μέσα στο μίσος, και έδειξε ότι χάνοντας τα όλα, μπορείς να κερδίσεις τα πάντα (αν και μερικές φορές κέρδος σου φαίνεται να ‘ναι δυο κομμάτια ξύλο και μερικά σιδερένια καρφιά).

Σάμουελ Λάνγκχορν Κλέμενς (Mark Twain) Ο οποίος ανάδειξε τον ρόλο της σάτιρας και του χιούμορ στον καυτηριασμό των «κακών κειμένων της κοινωνίας» καθώς και κάθε υποκρισίας των ανθρώπων.

Τζορτζ Οργουελ (George Orwell) Με τα έργα του οποίου καταλάβαμε ότι η δυστροπία (δεν το πιάσατε? τι είναι η ουτοπία, ε ακριβώς το αντίθετο) δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα, αν αφεθούμε χαλαροί και δεν επαγρυπνούμε διαρκώς.

Αλμπερτ Αϊνστάιν (Albert Einstein) Γιατί έζησε μέσα στην επιστήμη, δημιούργησε εκπληκτικά θεωρητικά οικοδομήματα, αλλά παράλληλα δεν αποκόπηκε από την πραγματικότητα, και προσπάθησε να κατανοήσουν οι μικρόνοες πολιτικοί την ανάγκη να επιλύουν τις διαφορές τους με συμπεριφορές που δεν ανήκουν στο ζωικό βασίλειο (μερικές φορές ούτε και εκεί).

Μότσανος Λάζαρος

Σοχός 28/04/2009