Είναι ωραίοι οι μελισσοκόμοι όταν είναι επαρκώς τρελοί, το παραπάνω μήνυμα μου ήρθε από μελισσοκόμο και συνάδελφο Blogger που έχει την απέραντη εκτίμηση μου με αφορμή την προηγούμενη ανάρτηση του blog Κλέφτης ονείρων αν δεν είσαι και το θέτω στα υπόψη σας (και κυρίως σε αυτόν που τον αφορά για να έχει ακόμα μια άποψη να λάβει υπόψη του) καθώς και την δική μου απάντηση πάνω σε αυτό το υπέροχο κείμενο που μου στείλανε (τελικά μάλλον δεν πρέπει να τα χώνω τόσο πολύ στους αναγνώστες αυτού του blog, προφανέστατα και διαφέρουν από το μελισσοκομικό μπούγιο που αλαλάζει από εδώ και εκεί!).
Παίρνω το θάρρος (και θράσος
καμιά φορά λέγεται) να παρέμβω στην κουβέντα σας γιατί πολλά από όσα διάβασα με
έκαναν να κάνω flash back
στην δική μου ζωή, επαγγελματική και προσωπική.
Και να βλαστημήσω που δεν έχω
τουλάχιστον 3 ζωές.
Μία για να κάνω τις πολλές
μαλακίες (η πρώτη ζωή), μία για να κάνουμε όσα πρέπει (δεύτερη ζωή) και μία για
να κάνουμε όσα μας ευχαριστούν (τρίτη και φαρμακερή).
Λοιπόν επειδή εγώ μία ζωή έχω
μόνο, θα ήθελα να σας καταθέσω την άποψη μου (προς Θεού δεν είναι πρόταση).
Στα γραφόμενα του συνομιλητή σου,
κάπου λέει ότι «μάλλον θα ξεχάσει το όνειρο της Μελισσοκομίας».
Λάθος!!!
Τα όνειρα ανήκουν στην τρίτη ζωή
που θα θέλαμε να είχαμε. Γιατί να τα πετάξουμε αν μας έρθουν στην πρώτη ζωή?
Πιο κάτω λέει «ότι έχει ήδη έναν
αξιοπρεπή μισθό».
Λοιπόν εδώ που ήρθε η φλασιά.
Είχα και εγώ για 30 τόσα χρόνια
μια πολύ καλή δουλειά με έναν αξιοπρεπή μισθό, μια δουλειά που μου άρεσε και
έτσι ήταν σαν να έκανα το hobby
μου εργασία. Τι πιο καλό για έναν εργαζόμενο να πηγαίνει στην δουλειά του με
χαρά?
Τώρα που τελείωσα όμως την
επαγγελματική μου ζωή, να ήξερες πόσες φορές δεν έχω βλαστημήσει που δεν
ξεκίνησα την Μελισσολογία από τα 25, ή από τα 35 ή από τα 45 μου χρόνια
τουλάχιστον.
Και ο καλός μισθός και η καλή
δουλειά μου, δεν θα έπιαναν ούτε λίγους πόντους μπροστά στην υπέροχη δουλειά
του μελισσοκόμου, μέσα στα χωράφια, πάνω στα βουνά, με τα ξημερώματα και τα βράδυνα
ταξίδια για τις μεταφορές. Κάτι σαν αγρίμι της φύσης, κάτι που θα σου έδινε την
αίσθηση ότι ανήκεις στην τάξη των ανθρώπων που κερδίζεις τα προς το ζην σου, με
ιδρώτα μεν, αλλά μέσα στην φύση δε.
Στην πρώτη μου ζωή λοιπόν ήμουν
ένας κόκκος από το γρανάζι τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων που δουλεύουν για ένα
μισθό σε κάποιο Οργανισμό και που υποτίθεται ότι προσφέρουν κάτι σε αυτή την
σκατοζωή και σε αυτό το άτιμο ΑΕΠ της χώρας.
Αν όμως είχα ξυπνήσει πιο νωρίς,
θα ήμουν τώρα ένας Μελισσοκόμος με πολλά χρόνια πείρας πίσω μου, με κάποιο
ζωϊκό κεφάλαιο στην πλάτη μου και θα είχα να προσφέρω σε αυτό το ΑΕΠ πολύ
μεγαλύτερο ποσοστό.
Και πούσαι, όλα αυτά θα γίνονταν
ζώντας την τρίτη μου ζωή, θα έκανα αυτό που θα μου άρεσε.
Και τι πρόσφερα στην ζωή μου
εκτός από έναν αξιοπρεπή μισθό?
Τίποτα δεν έκανα, ή μάλλον έκανα
μόνο μαλακίες και ότι ήθελε το αφεντικό.
Αυτός ζούσε τον ρόλο του
αφεντικού (ούτε αυτός έκανε τίποτα, αλλά μάλλον και αυτός θα το πήρε είδηση
όταν έφυγε από τον ρόλο του αφεντικού), και εγώ τον ρόλο του κόκκου από το
γρανάζι.
Κάποτε ξύπνησα και είπα να
δοκιμάσω την τρίτη ζωή και ας έχει ο Θεούλης αντιρρήσεις.
Ξεκίνησα λοιπόν την Μελισσολογία.
Κάθε κυψέλη που φτιάχνω, μου
διαγράφει από το μαλακοβιβλίο μια αμαρτία.
Με κάθε κιλό μέλι που στύβω στον
εξαγωγέα, μούρχονται εικόνες από την Μεξικανική Επανάσταση του Μπολιβάρ, έχω
την αίσθηση ότι είμαι και πολύ μεγάλος παραγωγός (μιλάμε για τόνους μέλι και
χιλιάδες κυψέλες να λιάζονται αραχτές σε κάποια βουνοκορφή), μετά μούρχεται και
λίγο από Κολοκοτρώνη που έκοβε κώλους
Τούρκικους με την μαγκιά του, μπαίνει από μια χαραμάδα και λίγο Κιλελέρ
και γίνεται ένας αχταρμάς.
Μετά έρχομαι πάλι πίσω και βλέπω
ότι το μόνο που κάνω είναι να στάζω το κλεμμένο από τις μέλισσες μέλι μέσα σε
βαζάκια.
Σκέψου, ένα βαζάκι μέλι με πήγε
σε επαναστάσεις.
Και αφού όλα μαζί τα ανακατεύω
στο μυαλό μου, λέω πάλι στον εαυτό μου, πόσο κακάτζος ήμουνα που δεν την
ξεκίνησα από πιο νέος.
Ποιος αξιοπρεπής μισθός θα μου
έδινε ποτέ αυτό το συναίσθημα?
Μιλάμε για μεγάλη τρέλα, αυτή η
Μελισσοκομία.
Μακάρι να έμπαιναν περισσότεροι
άνθρωποι στον πρωτογενή τομέα, όλα θα ήταν πολύ πιο όμορφα για όλους, αλλά
κυρίως γι’ αυτούς που θα μπουν και θα δοκιμάσουν πόση όμορφη είναι η ζωή
αγκαλιά με την φύση και όχι αγκαλιά με την γκόμενα που χαζοκυτάγαμε στο γραφείο
(αλλά τελικά μας την έτρωγε ο άλλος που είχε πέτρινο εξοχικό στην Αράχοβα και
όχι στα αυθαίρετο στα Παλούκια της Σαλαμίνας).
Άρα στον συνομιλητή σου θα έλεγα,
να μη αφήσει το όνειρο, γιατί θα έρθει στιγμή που θα φύγει από την δουλειά του
και θα κάνει τις ίδιες τρελές σκέψεις με μένα, και αν τις κάνει φωναχτά (και
όχι σιωπηλά όπως εγώ) θα τον πάνε και στο τρελάδικο γιατί θα αισθάνεται ότι είναι
ο Μπολίβαρ.
Bear’s Nest: Χα χα χα.
Υπέροχα κείμενα, υπέροχοι
άνθρωποι, και όλοι σας διαβάζετε εμένα που είμαι πιο κουζουλός και από
γουναράδικο στην Χαλκιδική το καλοκαίρι χα χα χα.
Μην μασάς ***** ο φίλος μας μάλλον
ήθελε ένα «Μείνε στις επάλξεις, πολέμα και αδιαφόρησε για την πουτάνα την λογική,
το πεπρωμένο σου είναι εκεί και σε περιμένει» από μένα (τον ειδικό στα παλαβά
χα χα χα) για να συνεχίσει την κουζουλάδα του.
Και το πήρε!
Φαίνεται ολοκάθαρα ότι έχει
μελισσοκομικό πυρετό (όπως όλοι μας, ακόμα και κάποιοι σαν και μένα που δεν το
ομολογούν, αν τον περάσεις μια φορά δεν ξεφεύγεις ποτέ, είναι σαν τους βλαμμένους
που ήταν ερωτευμένοι με το αμάξι Κριστίν στην ομότιτλή ταινία του Κάρπεντερ,
καμένοι από χέρι και χωρίς καμία διαφυγή χα χα χα).
Σωστά όσα λες συμφωνώ και επαυξάνω (και θα
ήθελα και εγώ να είχα αρχίσει 5-10 χρόνια πιο νωρίς να είχα τις 400-500 κυψέλες
μου, και να εξήγαγα το μέλι μου στο εξωτερικό και να τα έβλεπα όλα τα χαζά στις
μελισσοκομικές ομάδες και στον μελισσοκομικό χώρο από απόσταση ασφαλείας), ναι
έχει μια ιδιαίτερη καύλα η μελισσοκομία που μόνο ένας άλλος μελισσοκόμος μπορεί
να την καταλάβει. Αλλιώς δεν θα αντεχόταν η κατάσταση σε αυτή. Αλλά από την
άλλη πλευρά δεν μπορώ να γράψω για αυτή (αν και έχω ήδη γράψει στην ανάρτηση
μου Μελισσοκομικός Πυρετός) μια που όλη αυτή η αίσθηση, το συναίσθημα, η
διανοητική κατάσταση, είναι ένα υποκειμενικό θέμα που δεν μπορεί να αξιολογηθεί
αριθμητικά, αλλά μόνο συναισθηματικά, και διαφορετικά από τον καθένα μας ανάλογα
την ψυχοσύνθεση του, τα βιώματα του, και την ιδιοσυγκρασία του.
Εκείνο που μπορώ να περιγράψω
είναι μόνο γεγονότα (αν και πάλι και εδώ λέω ψέματα, στην ανάρτηση μου τι είναι αυτό που δεν μπορώ να σου μάθω μιλάω κυρίως για συναισθήματα) και εμπειρίες που μου έχουν
συμβεί, δεν θέλω ιδιαίτερα να εισέρχεται ο Ρομαντισμός και ο υποκειμενισμός των
συναισθημάτων μου στα γραπτά μου, γιατί ο γραπτός λόγος είναι πανίσχυρος και επηρεάζει
φοβερά.
Και όταν κάποιος είναι να πάρει αποφάσεις που θα
κρίνουν το μέλλον του καθώς και όλο το μέλλον της οικογενείας του θέλω να επηρεάζεται
μόνο από γεγονότα, αριθμούς, και σκληρά αντικειμενικά στοιχεία που θα του τα
θέσω υπό όψη του. Ο μελισσοκομικός μου
πυρετός με τίποτα δεν πρέπει να αποτελεί εισερχόμενο στην διαδικασία αποφάσεων
του!
Είναι σαν να του λες «Γίνε ΠΑΟΚ
μεγάλε, δεν ξέρεις τι καύλα είναι να είσαι «ΠΑΟΚ αφού». Γίνε ΠΑΟΚ για να είσαι παλαβός με μια ιδέα που υπάρχει μόνο
στο κεφάλι σου «Την δεκαετία του 70 είχαμε την καλύτερη ομάδα που πέρασε από
την Ελλάδα». Γίνε ΠΑΟΚ για τον τσαμπουκά του «Ναι ρε ΠΑΟΚ!». Γίνε ΠΑΟΚ γιατί «ΠΑΟΚ
και τα μυαλά μας πονάνε». Γίνε ΠΑΟΚ και ας μην δεις ποτέ πρωτάθλημα στην ζωή
σου. Γίνε ΠΑΟΚ και ας έρχονται να σου πουλάνε πρόλογο και ντεμέκ ομαδάρα και να
αρπάζεις τριάρες από την Σάλκε. Γίνε ΠΑΟΚ και ας είσαι 4-5 χρόνια εκτός Ευρώπης
για 40-50 χουλιγκάνια. Γίνε ΠΑΟΚ για να νομίζεις ότι είναι επιτυχία να
τερματίζεις 3ος στο πρωτάθλημα πάνω από τον ΠΑΟ ή την ΑΕΚ. Γίνε ΠΑΟΚ
για να γελάς που δεν παίζεις σαν κάποιους άλλους με τα τρακτέρ στην Β΄ ή στην
Γ΄ εθνική».
Δεν μπορώ να το κάνω αυτό (ναι καλά, κάτσε να
είχα ένα γιο και σιγά μην τον άφηνα να μην γίνει σωστός άντρας, ούππςςς
Παοκτσής ήθελα να πω χα χα χα). Θέλεις να γίνεις ΠΑΟΚ, μάθε ότι το τελευταίο μας
πρωτάθλημα ήταν την δεκαετία του 80, θέλεις να γίνεις ΠΑΟΚ, μάθε ότι θα σε
δουλεύουν ψιλό γαζί οι πρόεδροι, Θέλεις να γίνεις ΠΑΟΚ, μάθε ότι εκτός από
τρελούς στις εξέδρες της Τούμπας θα βρεις και πάρα πολλούς κάφρους που μόνο να
καταστρέφουν την ομάδα ξέρουν. Θέλεις να γίνεις ΠΑΟΚ, μάθε ότι το πρωτάθλημα
μοιράζεται ανά δεκαετίες σε αυτούς που δεν είναι ΠΑΟΚ.
Ομοίως, θέλεις να γίνεις
μελισσοκόμος, θα σου πω τα στραβά, τους λειψούς αριθμούς, τις γκέλες, αλλά και τις
λίγες γλύκες όμως. Αλλά δεν θα σου πω τι καύλα είναι να είσαι μελισσοκόμος, δεν
θα σου πω τι αρρώστια βαριά είναι να είσαι μελισσοκόμος, δεν θα σου πω πόσο σε
γεμίζει το «βρε άντε και γαμηθείτε όλοι σας! Είσαστε ασήμαντοι έτσι όπως σας βλέπω
από την κορυφή του βουνού μέσα στα απέραντα βελανιδοδάση», δεν θα σου πω τι
γλυκιά μυρουδιά έχουν τα πεύκα το καλοκαίρι όταν είναι τίγκα στο μέλι, δεν θα
σου πω τι χαρά νιώθεις όταν έχεις στα χέρια σου ένα πάτωμα με μόλις τρυγημένα
πλαίσια και σου κόβεται η ανάσα από το βάρος τους, δεν θα σου πω ότι το
νοστιμότερο μέλι που θα δοκιμάσεις ποτέ είναι αυτό στα χέρια σου όταν
απολεπίζεις τα πλαίσια, δεν θα σου πω για την πληρότητα να βλέπεις μια πλαγιά
γεμάτη κυψέλες και να λες «Αυτά είναι δικά μου εγώ βοήθησα τις κυρές για να τα
κάνουν», δεν θα σου πω για την ικανοποίηση να βλέπεις μια αποθήκη γεμάτη με
μέλια, με ένα απτό αποτέλεσμα που μπορείς να το αγγίξεις, να το μυρίσεις, να το
γευτείς.
Αυτά δεν θα στα πω, αυτά τα κρατώ
για μένα ζηλότυπα και μόνο. Αυτά είναι αποκλειστικά δικά μου και δεν θα τα
μοιραστώ ποτέ με κανένα σας, ποτέ!
Αν θέλεις και εσύ να τα μάθεις
είναι απλό.
Γίνε ΠΑΟΚ!
Και φυσικά δεν χρειάζεται να σου
πω το μήνυμα σου θα δημοσιευθεί με την απάντηση μου (θέλεις δεν θέλεις χα χα
χα) γιατί εγώ τα κοσμήματα των ψυχών τα δείχνω στους άλλους, στα συναισθήματα
είμαι καβατζόπουστρας!
Χα χα χα.
Σειρά "Απαντώ εκεί που δεν με σπέρνουν".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου