Εκεί που ζουν ακόμα οι παλιοί Θεοί. Οι Μαύροι Τρύγοι Vol I

 Και καιρός να πραγματοποιήσω την υπόσχεσή μου να δημοσιεύσω (αφού πρώτα τις έχω ετοιμάσει! Χα χα χα) τις αναρτήσεις μου πάνω στους μαύρους τρύγους που έγιναν φέτος, για να μπορέσω μέσα από αυτές να προσθέσω και άλλες γνώσεις, πληροφορίες, εμπειρίες πάνω στην εκμετάλλευση της μελιτωφορίας του Βελανιδιού. Μια και που βλέπω ότι άρχισε τα τελευταία χρόνια να αυξάνει το ενδιαφέρον για αυτές τις τοποθετήσεις, αλλά δυστυχώς το επίπεδο των γνώσεων μας για αυτή έχει μείνει σχεδόν ακόμα στο 2015 όπου είχα δημοσιεύσει την έρευνα - ανάρτηση πάνω στο βελανιδόμελο (βλέπετε προηγούμενη ανάρτηση του blog Μαύρο Μέλι: Το Βελανιδόμελο).

 Από τότε υπήρξαν ακόμα μερικές αναρτήσεις που έγραψα σε αυτό το blog σχετικά με το βελανιδόμελο, αλλά τίποτε άλλο από άλλες πηγές στο διαδίκτυο ή και στον έντυπο τύπο (αυτές οι αναρτήσεις που έχουν ήδη γραφτεί, καθώς και οι συγκεκριμένες που θα δημοσιοποιηθούν τώρα θα μπουν ως σύνδεσμοι και στην κύρια ανάρτηση για το βελανιδόμελο, γιατί θα πρέπει τέτοιες κύριες αναρτήσεις να ενημερώνονται σε τακτά διαστήματα με όσο το δυνατό πιο σύγχρονες πληροφορίες για την βοήθεια και πληροφόρηση του εκάστοτε αναγνώστη τους). 

 Αλλά όπως είπα το ενδιαφέρον για αυτές τις τοποθετήσεις έχει ανέβει κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια. Από που το ξέρω αυτό? Και από έμμεσους τρόπους, όπως οι ερωτήσεις που μου γίνονται για αυτή την μελιτωφορία που έχουν πολλαπλασιαστεί, και από τις προβολές των αναρτήσεων σχετικά με το βελανιδόμελο που έχουν και αυτές αυξηθεί χρονιά με την χρονιά σε υπέρμετρο βαθμό. Αλλά και από άμεσους τρόπους, δηλαδή βλέπεις ότι έχουν αυξηθεί και οι μελισσοκόμοι που κάνουν τοποθετήσεις πάνω στην μελιτωφορία του βελανιδιού.   

 Οπότε στις επόμενες αναρτήσεις θα περιγράψω την τοποθέτηση που έκανα εγώ στην μελιτωφορία του βελανιδιού, τις συνθήκες που αντιμετώπισα, τα προβλήματα της, τις διακυμάνσεις της, αλλά και τις δικές μου διακυμάνσεις (ψυχολογικές), διάφορα χαρακτηριστικά και μοτίβα που νομίζω άρχισαν να διαφαίνονται και με οδηγούν σε κάποιες ελαφρές υποθέσεις. Καθώς και θα δημιουργήσω και ένα φωτογραφικό αρχείο της εξέλιξης της μελιτωφορίας. Για το τέλος θα σας έχω και μια βόλτα στην καρδιά του δάσους που μου έχει κλέψει την δική μου καρδιά.  

 Και όλα αρχίζουν από μια υπόθεση που μου έχει σχηματιστεί στο μυαλό μου εδώ και χρόνια και έμελλε να δοκιμαστεί φέτος ως προς την ορθότητα της. Μια υπόθεση που έφτασε στα όρια της πίστης και καθόρισε πλήρως τα ρίσκα τοποθετήσεων που πήρα φέτος. Και η υπόθεση μου ήταν η εξής:  

 Υποθέτω ότι υπάρχει ένας κύκλος 4 ετών στην μελιτωφορία της βελανιδιάς, όπου ανά 4 χρόνια έχουμε μια πολύ καλή παραγωγή, ανεξάρτητα από το πόσο ευνοϊκές ή μη είναι οι εξωτερικές συνθήκες προς αυτή την μελιτωφορία. 

 Το σκεπτικό αυτής της υπόθεσης βασιζόταν στην δική μου εμπειρία όπου είχα παρατηρήσει ότι οι χρονιές 2011 και 2015 ήταν πολύ καλές όσο αφορά στους όγκους παραγωγής που έδωσε το βελανίδι (ο δάσκαλος μου λέει ότι και η 2012 ήταν καλή για αυτόν, αλλά είχαμε διαφορετικές  τοποθετήσεις και πολύ διαφορετικές δυναμικότητες στα μελίσσια μας, και δεν έχω την ίδια εικόνα για αυτή την χρονιά εγώ).

 Οπότε είχε αρχίσει να παρουσιάζεται ένα μοτίβο εδώ, και θεωρούσα από πέρσι μάλιστα ότι το 2019 θα ήταν μια καλή χρονιά για το βελανίδι (σε βαθμό τέτοιας πίστης είχε φτάσει αυτή η υπόθεση που έπρηζα όλους όσους ξέρω από το Δεκέμβρη και τον Γενάρη σχετικά με το πόσο καλά θα πάνε φέτος τα μελίσσια στο βελανίδι, και ότι έπρεπε να παρθεί το ρίσκο να πέσουν όσο ποιο πολλά παραγωγικά μελίσσια πάνω στο βουνό, πράγμα που έκανε τους άλλους να αμφιβάλουν για αυτή την τρελή πίστη μου στο βελανίδι φέτος, μια που το βουνό και το βελανίδι μας έχει δώσει αρκετές απογοητευτικές χρονιές σερί). 

 Δυστυχώς φέτος παρόλο που δεν έχασα μελίσσια μέσα στον χειμώνα, αυτά αποδυναμώθηκαν πολύ μια που το πεύκο δεν έδωσε καλά την προηγούμενη χρονιά, και σε συνδυασμό με το ότι έσπασε ο κινητήρας από το Τ4 (κάποια στιγμή στο μέλλον θα ετοιμάσω μια ανάρτηση πάνω σε αυτό και έχω να γράψω πολλά! Αλλά ακόμα δεν είναι ο καιρός για αυτό!) στις αρχές της άνοιξης, και δεν μπόρεσα να πάω για 5 εβδομάδες στα μελίσσια μου μέχρι να κάνω το φορτηγό, και φυσικά μια που δεν μπόρεσα να τα τροφοδοτήσω τα μελίσσια μου ήταν πλέον μια σκιά του εαυτού τους στα τέλη του Μάρτη (και φυσικά είχα και απώλειες μελισσιών).

 Οπότε άρχιζα με ένα τεράστιο ντισαβαντζ (μειονέκτημα ελληνιστί! Χα χα χα) την μελισσοκομική μου χρονιά. Κυριολεκτικά από τα τέλη του Μάρτη άρχισε ένας διαρκής αγώνας για να μπορέσω να αναπτύξω τα μελίσσια μου (μιλάμε τώρα για μελίσσια που τέλη Μάρτη ήταν 1 με 3 πλαίσια πληθυσμού!) και να τα κάνω παραγωγικά στην μελιτωφορία του βελανιδιού που ήμουν τελείως πεπεισμένος ότι φέτος θα έδινε τα ρέστα της.

 Απίστευτα φιλόδοξος στόχος! Το να έχω ένα μεγάλο αριθμό παραγωγικών μελισσιών (μελίσσια εικοσάρια) μέσα σε 3 μήνες έχοντας ως αρχή εκκίνησης μελίσσια που τα δυνατότερα τους ήταν στα 3 πλαίσια! Και αυτό σχεδόν χωρίς καθόλου τροφοδότηση γιατί η ρευστότητα μου πήγε όλη σχεδόν στην επισκευή του φορτηγού (όπως και στις δεκάδες απανωτές επισκευές πριν από το σπάσιμο του κινητήρα! Το φορτηγό το είχα αγοράσει 4,000 ευρώ και έχω δώσει μέχρι στιγμής άλλα 5,200 ευρώ σε συντήρηση και επισκευές!). 

  Τρομερά δύσκολο έργο, χρειάστηκε πολύ προσπάθεια, πολλές στερήσεις από μέρους μου (για να μην έχουν αντίστοιχες στερήσεις τα μελίσσια μου, μπορεί να μην τα τάισα με τροφές, αλλά τα τάισα με πολύ πετρέλαιο, σε ανιχνεύσεις και τοποθετήσεις σε μέρη που έδιναν νεκταροέκκριση έτσι ώστε να συνεχίζουν να αναπτύσσονται διαρκώς για ένα διάστημα 3 μηνών), και κυρίως τρομερά φθοροποιό σωματικά και ψυχικά (να ψάχνεις διαρκώς την νεκταροέκκριση, να παίρνεις διαρκώς ρίσκα τοποθετήσεων, και κάθε μέρα να σε  τρώει η αγωνία σχετικά με το  εάν συνεχίζει να δίνει το μέρος? Θα μπορέσω έγκαιρα να τα κάνω μελίσσια? Θα υπάρχει ο απαραίτητος όγκος παραγωγικών μελισσιών για να κάνω μερικά δυνατά χτυπήματα στις τοποθετήσεις μου? Θα είναι αυτή η χρονιά που θα γυρίσω το παιχνίδι ή θα είναι χρονιά ταφόπλακα?).

 Αλλά το κατάφερα! Επάνω μια φωτογραφία μακρινή από την τοποθέτηση μου στο βελανίδι με πάνω από μια εκατοντάδα παραγωγικά μελίσσια (εικοσάρια). Πριν από τρεις μήνες  σε αυτά τα μελίσσια τα περισσότερα δεν ήταν πάνω από δύο πλαισία ή και ένα! "Σκουπίδια" τα είχε αποκαλέσει ο δάσκαλος μου. Τρεις μήνες μετά δεν μπορούσε να το πιστεύσει αυτό που έβλεπε. Τρεις μήνες μετά δεν μπορούσε να το πιστεύσει και το τι έβλεπε όταν κοιτούσε εμένα. Είχα πέσει πλέον στα 80 κιλά βάρος όταν την αντίστοιχη εποχή πέρσι ήμουν στα 91 (και είχα αρχίσει την μελισσοκομία πριν χρόνια στα 108! 108 γυμνασμένα κιλά ε? Σε μυς και όχι σε λίπος! Ε! Καλά! Όχι και όλα σε μυς! Χα χα χα). Θαύματα γίνονται, αλλά θαύματα χωρίς θυσίες δεν γίνονται!

  Μπόρεσα να εκμεταλλευτώ πλήρως την πρώιμη αλλά και την όψιμη  ανθοφορία της ελαιοκράμβης, και της ακακίας, αλλά και του παλιουριού (αυτό σημαίνει διπλές τοποθετήσεις σε κάθε μια από αυτές τις ανθοφορίες εάν δεν το καταλάβατε!) έτσι ώστε να υπάρχουν τρεις μήνες αδιάλειπτης νεκταροέκκρισης και ανάπτυξης στα μελίσσια μου, μια που δεν υπήρχε η επιλογή για τροφοδοσία από μένα. Τα κατάφερα, θα έχω να το θυμάμαι για πάντα, το σώμα μου δεν θα με αφήσει ποτέ να το ξεχάσω, γιατί σε αυτή την χρονιά αρκετά ενθύμια της στο σώμα μου θα με συνοδεύουν για πάντα! 

 Μια πολύ δύσκολη εποχή για μένα που δεν σας άφησα να την καταλάβετε ότι την περνούσα, μια που ήμουν και απίκο και στο blog μου, γιατί νοιώθω την υποχρέωση να μην το αφήσω και αυτό "ορφανό" και "γυμνό" από την παρουσία μου. Ίσως κάπου, κάπου, να φαίνονταν το τεράστιο ψυχολογικό βάρος που περνούσα στον τόνο των αναρτήσεων μου, ιδίως στην ποίηση μου. Είναι δύσκολο να υπάρχουν απόλυτα "στεγανά" και άμυνες σε τόσο δύσκολες καταστάσεις. Όλο και κάπου θα ραγίσει η πανοπλία που κρατά τους φόβους και τους εφιάλτες σου να φανούν στο βλέμμα σου, στο πρόσωπο σου, στον λόγο σου, τον γραπτό και τον προφορικό,  στον λογισμό σου. Δεν πειράζει, και αυτό είναι που μας κάνει ανθρώπους. 

 Και όλα τα διδάγματα του δασκάλου βγήκαν σωστά.  "Νεκταροέκκριση πάνω από όλα", "Το κυνήγι της είναι η πραγματική μελισσοκομία", "Εάν δώσει καλά η νεκταροέκκριση δεν συγκρίνεται το πως θα γίνουν τα μελίσσια με την ανάπτυξη που θα έχουν μόνο με τροφοδοσία", "Αν δίνει το μέρος ακόμα και αδύναμα μελίσσια μπορεί να γίνουν εικοσάρια", "Υπήρξαν χρονιές που τα μελίσσια πήγαιναν διαρκώς τρένο και γίνανε γομάρια που μασούσαν ακόμα και ξύλα". Πλέον και εγώ έχω αυτό το βίωμα στο πλήρες μέγεθος του. Πλέον ξέρω τι είναι ικανά να κάνουν τα μελίσσια μου. Πλέον ξέρω τι είμαι ικανός να κάνω!

 Και έτσι έριξα την ζαριά μου με το να κατεβάσω όλα τα παραγωγικά μελίσσια μου στο βελανίδι. Μάλιστα πήρα και τα παραγωγικά μελίσσια που τα είχα στην ανθοφορία του Ηλίανθου όταν έδινε σαν τρελός και αυτός, με που άρχισε να δίνει το βελανίδι για να είναι όσο το δυνατό ισχυρότερο το χτύπημα που θα έκανα εάν μου έβγαινε το ρίσκο. Και αυτό γιατί εάν το βελανίδι δώσει καλά μπορείς να κάνεις εφάμιλλους τρύγους με τους τρύγους του πεύκου (ο δάσκαλος μου με την ακόμα μεγαλύτερη εμπειρία ισχυρίζεται μάλιστα ότι όταν το βελανίδι δίνει καλά δίνει περισσότερο από το πεύκο, γιατί και τα μελίσσια είναι κατά πολύ ισχυρότερα από αυτά που είναι στην εποχή του πεύκου!). Τεράστιο ρίσκο! Ενάντια σε κάθε τι που λέω για διαμοιρασμό των ρίσκων με πολλαπλές τοποθετήσεις, σε διαφορετικά μέρη, και διαφορετικές ανθοφορίες /μελιτωφορίες.

 Φέτος το Alea jacta est (όσοι με παρακολουθούν στο προφίλ μου στο facebook αντιλαμβάνονται το τι σημαίνει αυτό! Χα χα χα) ήταν τρομερά ριψοκίνδυνο, αλλά είπαμε άλμα πίστης. Και βγήκε! 

 Ναι φέτος ήταν μια από τις χρονιές  του βελανιδιού που θα τις θυμόμαστε για πολλά, πολλά, χρόνια. Και η διακύμανση του ήταν πολύ παράξενη, έκανε ένα δυνατό ξεκίνημα για μερικές μέρες με 1-1,5 κιλό την ημέρα, αλλά μετά έπεσε στα 400-500 γραμμάρια την ημέρα. Αλλά συνέχισε να δίνει για μήνες!

 Αυτό μας έδωσε την δυνατότητα να κάνουμε 6 ημέρες τρύγων που ακολουθούνταν από μερικές μέρες απομελίσματος κάθε φορά, με αποτέλεσμα τα πρώτα μελίσσια που είχαν τρυγηθεί να ξανατρυγηθούν για δεύτερη φορά (ένα ξελάφρωμα φυσικά για να είναι ευκολότερη η μεταφορά τους στα πεύκα). Επίσης το ότι δεν έδωσε το βελανίδι με ρυθμούς που θα μπλόκαρε πλήρως τους γόνους οδήγησε στο να γονεύουν πολύ καλά τα μελίσσια και να μην χάσουν ιδιαίτερα σε δυναμικότητα, και να κρατήσουν καλά σε γόνους (είχα μελίσσια που κατέβηκαν στα πεύκα με 8 γόνους! Αυτό σχετικά με το ότι ντε και καλά αποδυναμώνονται τα μελίσσια στο βελανίδι). 

 Τα μελίσσια είχαν μάλιστα φτάσει σε τέτοια δυναμικότητα που ήταν αναγκαία η ύπαρξη παγίδων αφεσμού γιατί ήταν ικανά να σμηνουργήσουν τόσο βαθιά στο καλοκαίρι!

 Μα δεν είναι υπέροχο!

 Το παράδοξο ήταν ότι παρόλο που έβρεχε (και έβρεχε πολύ!) το βελανίδι δεν έκοβε σχεδόν καθόλου, έδινε και έδινε σαν τρένο, και συνάμα οι βροχές που έπεφταν έδιναν ζωή στην γύρω χορτονομή (άγριο τριφύλλι, αγριορίγανη, φλόμος κ.α.) που μας παρείχε την τόσο πολύτιμη γύρη για να γονεύουν τα μελίσσια και να κρατιούνται δυνατά!

 Φυσικά αυτό δεν σήμαινε ότι δεν ήμουν διαρκώς μέσα στο άγχος όλη αυτή την περίοδο λόγο των συνεχών βροχοπτώσεων. Πολλές φορές ανέβαινα 2 με 3 φορές την ημέρα πάνω στο βουνό για να δω εάν αυτές οι σποραδικές βροχοπτώσεις "τελείωναν" και την μελιτωφορία του βελανιδιού. 

 Πραγματικά για 2 ολόκληρους μήνες ήμουν με την ψυχή στο στόμα, και κάθε νέα βροχή με "σκότωνε" ψυχολογικά. Οι δύο αναρτήσεις - ποιήματα που είχα ανεβάσει στο blog (βλέπετε προηγούμενες αναρτήσεις του blog Μαύρο το Μέλι και Η Μελισσοκομία και ο Μελισσάς) αυτή ακριβώς την τρομερή μου αγωνία φανερώνουν. Δύο αναρτήσεις σε διάστημα 2 ημερών όπου είχαν πέσει 5 ξεχωριστές βροχοπτώσεις στα μέρη που είχα κάνει τις τοποθετήσεις μου. 5 φορές σε δύο μέρες που είχα ανεβεί πάνω στο βουνό για να διαπιστώσω εάν εξακολουθούν τα μελίσσια να συλλέγουν μέλι. 

 Και συνέχιζαν, και θα συνέχιζαν, για πολύ καιρό ακόμη, ακόμη και στα τέλη Ιούλη που πήρα τα μελίσσια μου από το βουνό για να τα πάω στα πεύκα αυτά εξακολουθούσαν να βρίσκουν μέλι! Και μάλιστα περισσότερο από τα μελίσσια που ήδη είχα κατεβάσει στα πεύκα! Αλλά εδώ πήρα ένα ακόμα μεγάλο ρίσκο (που μου βγήκε και αυτό) και κατέβασα σχεδόν όλα τα παραγωγικά μου μελίσσια στα πεύκα (φυσικά άφησα και αρκετά μελίσσια εδώ για να τα κρατήσω ως χρυσή εφεδρεία για του χρόνου που θα κόψω πολλά νέα μελίσσια. Δυστυχώς φέτος δεν αναπλήρωσα τις απώλειες που είχα, γιατί θαύματα μπορεί να γίνονται αλλά υπάρχουν και όρια ακόμα και σε αυτά. Και να κάνεις τα "σκουπίδια" μελίσσια παραγωγικά, και να κόψεις αβέρτα παραφυάδες, χωρίς να έχεις απέραντα μπάτζετ για τροφοδοσία είναι αδύνατο να γίνει!). 

 Αλλά φέτος το βουνό δεν μας πρόδωσε όπως τις άλλες χρονιές. Ήταν και αυτό απίκο στο ραντεβού που του δώσαμε και φέτος. Και μάλιστα ήταν απίκο στο ραντεβού του ακόμα και όταν εμείς φύγαμε (υπήρξε και μελισσοκόμος που πήρε δεύτερο τρύγο στο βουνό στα μέσα Αυγούστου! Αλλά αυτά είναι κόλπα που τα βλέπεις μόνο μια φορά στην μελισσοκομική σου ζωή!).  

 Έδωσε το σαν καραμέλα μελάκι του που τόσο μου παίρνει τον λογισμό μου, και σαγηνεύει την καρδιά μου. Είναι το αγαπημένο μου μέλι, μην το ξεχνάτε! Και μάλιστα ήρθε σε ποσότητες εφάμιλλες με τους κόκκινους τρύγους. Ένα στοίχημα που φέτος βγήκε. Μια τοποθέτηση λίρα εκατό!

 Αυτή η χρονιά θα έχει μια ιδιαίτερη θέση για πάντα στην καρδιά μου. Είχε τρομερό τρέξιμο, τρομερό άγχος, τρομερές στερήσεις και θυσίες. Αλλά είχε και αποτέλεσμα (μέχρι στιγμής τουλάχιστο που γράφεται αυτή η ανάρτηση, υπάρχει ακόμα το στοίχημα των κόκκινων τρύγων στο δεύτερο χέρι του πεύκου!), απρόσμενο, αναπάντεχο! Όχι όμως γιατί δεν υπήρχε πίστη στο ότι θα δώσουν οι τοποθετήσεις που θα έκανα, αλλά στο ότι δεν θα είναι ικανά τα μελίσσια να ανταποκριθούν στο ρόλο τους λόγου δυναμικότητας σε αυτές! Αλλά το γύρισα το παιχνίδι, το γύρισαν καλύτερα να λέω οι κυρές μου. Τις εμπιστεύτηκα, τις πίστεψα. Και δεν με απογοήτευσαν, ήταν εκεί για μένα. Και με έκαναν να τις αγαπώ ακόμα περισσότερο για αυτό! Οι πραγματικοί φίλοι στα δύσκολα φαίνονται!

 Αλλά και οι πραγματικοί μελισσοκόμοι σαν τους καλούς καπεταναραίους και αυτοί στα δύσκολα φαίνονται. Όταν πρέπει να πολεμήσουν με την πλάτη στον τοίχο, όταν όλα γύρω τους είναι φουρτουνιασμένα και άγρια, όταν δεν υπάρχει φως στο τούνελ. 

 Και όταν θα βγουν όρθιοι από τέτοιες καταστάσεις τότε ξέρουν ότι και να τους ρίξει η πραγματικότητα στον δρόμο τους θα το ξεπεράσουν, θα είναι ικανοί και άξιοι τιμονιέριδες, και η πίστη στον εαυτό σου φτάνει μέχρι τον ουρανό. Δεν χρειάζεται να σου πουν άλλοι ότι είσαι καλός μελισσοκόμος, το ξέρεις ήδη μόνος σου. Είσαι σε καλό δρόμο, το νιώθεις, το αντιλαμβάνεσαι, είναι γραμμένο με πυρωμένα γράμματα στο μυαλό σου και στην καρδιά σου. Μαχητής, προορισμένος για να επιβιώνεις! Αυτό, τίποτα άλλο. 

 Αυτή θέλω να είναι η τελευταία μου εικόνα από αυτή την περίοδο, από αυτή την τοποθέτηση, από αυτό το στοίχημα, από αυτό το άλμα πίστης, από αυτό το κομμάτι της ζωής μου που χάρισα στο βουνό για να μου χαρίσει και αυτό τα δώρα του.

 Σε ευχαριστώ, δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό, υπόχρεος για πάντα, θα σου ανήκω για πάντα, τα ξαναλέμε του χρόνου, και κάθε χρόνο.




 Adios Amigos Locos


















Λάζαρος Μότσανος

Σοχός 25/9/2019