Επτά χρόνια μελισσοιστορίες και άλλα (στην πραγματικότητα 7 χρόνια και 1,5 μήνας αλλά ας μην το κάνουμε θέμα τώρα!), φτάσαμε και σε αυτό το ορόσημο και το ξεπεράσαμε. Το δυσκολότερο από όλα, γιατί μετά από χρόνια να γράφω τον τελευταίο καιρό έχασα πλήρως την όρεξη μου για μια δραστηριότητα που τόσο μου γέμιζε την ψυχή μου.
Παράξενη χρονιά το 2020, με έφτασε στα όρια μου, σωματικά, ψυχολογικά. Μια πολύ δύσκολη χρονιά από άποψη όγκου μελισσοκομικής εργασίας, μεγάλη αύξηση του ζωικού μου κεφαλαίου με ταυτόχρονη τεράστια αύξηση της παραγωγής μελιού (ρεκόρ παραγωγής με τεράστια διαφορά από το προηγούμενο μου ρεκόρ!). Πραγματικά φέτος ο όγκος εργασίας με εξουθένωσε πλήρως, ποτέ πριν δεν ένοιωσα τέτοιο burn out από την εργασία, άφησα να περάσουν και μήνες ξεκούρασης με την ελάχιστη δυνατή σωματική καταπόνηση για να ανακάμψω, και ωστόσο ακόμη δεν θεωρώ ότι έχω αναλάβει τις δυνάμεις μου, και η μελισσοκομική χρονιά μόλις αρχίζει, θα υπάρξει πάνω σε αυτόν τον τομέα τεράστιο ζήτημα!
Επίσης μια φθοροποιός χρονιά και από άποψης ψυχολογικής καταπόνησης, μια χρονιά μακριά από αυτούς που αγαπώ και θέλω την παρουσία τους κοντά μου, μια ζωή μοναχικός εκ φύσεως, και εκ επιλογής, θεωρούσα ότι η καραντίνα θα είχε σχεδόν μηδενική επίπτωση επάνω μου. Έκανα μεγάλο λάθος!
Τελικά ούτε καν εγώ (το υπόδειγμα αντικοινωνικότητας και αγριμιού) δεν μπορώ να υπομένω τις πλήρεις συνέπειες της μοναξιάς και της απομόνωσης, εύκολο στα λόγια, αδύνατο στις πράξεις.
Υποβόσκει μέσα σου η συνεχώς αυξανόμενη και επιταχυνόμενη ζημία που μπορεί να σου προκαλέσει ο υποχρεωτικά εθελοντικός απομονωτισμός, δεν την αντιλαμβάνεσαι άμεσα, αλλά αυτή εκεί επιμένει και θεριεύει, κρυφά και ύπουλα. Δεν την νιώθεις στην αρχή, αλλά αυτή σιγά, σιγά, μα και τόσο σταθερά δυναμώνει. Και σου κόβει χωρίς να το πάρεις χαμπάρι όλη την εσωτερική ορμή και κίνητρο που έχεις για δράση, για να κάνεις ότι αγαπάς, για να συνεχίσεις να μάχεσαι τις τόσο αντίξοες μάχες που έχεις τόσα χρόνια συνηθίσει να δίνεις ενάντια σε όλες τις πιθανότητες. Σου κάνει βαριά τα χέρια και τα πόδια, δύσκολη την κίνηση, νωθρή την σκέψη, στομώνει την θέληση. Χωρίς να το καταλάβεις έχεις να πολεμήσεις μαζί με όλα τα άλλα και μια μορφή κατάθλιψης. Μόνο που την κατάθλιψη δεν μπορείς να την πολεμήσεις στα ίσια, γιατί η κατάθλιψη πρώτα από όλα χτυπάει την ίδια την θέληση σου να πολεμήσεις!
Θεωρούσα ότι είχα θωρακισθεί τα τελευταία χρόνια απέναντι σε τέτοια ζητήματα, ο αγώνας για την επιβίωση με είχε ατσαλώσει στον μέγιστο βαθμό, κανένας χρόνος για First World Problems. Λάθος τελικά μέτρησα τον εαυτό μου! Ακόμα και οι πλέον ακοινώνητοι και μοναχικοί των ανθρώπων εξακολουθούν να είναι δέσμιοι του κοινωνικού χαρακτήρα του είδους μας. Μοναχός άνθρωπος ή θεριό ή Θεός ε Αριστοτέλη? Πόσο δίκιο είχες! Δεν είμαι ακόμη Θεός, δεν είμαι δυστυχώς ούτε και θεριό, ακόμη!
Γράφω τόση ώρα και βλέπω τα μαύρα στίγματα στο λευκό υπόβαθρο και κάτι μέσα μου χαμογελά, τουλάχιστον αυτό δεν το έχω χάσει, ευτυχισμένος μόνο όταν γράφω! Ίσως εάν συνεχίσω να μου ξανάρθει αυτό το συναίσθημα και η πύρινη ρομφαία να ξαναβρεί τον εαυτό της.
Φυσικά δεν χρειάζεται να σας πω δεν έχω δημιουργήσει καθόλου απόθεμα αναρτήσεων για την άνοιξη και το καλοκαίρι που ο όγκος εργασίας μου θα έχει φτάσει μέχρι τον ουρανό! Ναι, ξέρω, το υποσχέθηκα, δεν το τήρησα.
Έχεις δικαιολογία για αυτό? Ναι, νομίζω τουλάχιστον ότι έχω, έπρεπε να ξαναβρώ τον εαυτό μου, να του δώσω χρόνο για να αναγεννηθεί, να χαλαρώσει, να μάθει να αγαπά ξανά αυτά που αγαπούσε, αλλά να αγαπήσει και πολλά άλλα. Ναι 3-4 μήνες με έρευνα πάνω στο τι θα κλέψει την ψυχή μου στο εγγύς και απώτερο μέλλον, όνειρα για νέες δραστηριότητες και ενασχολήσεις, νέα βάλσαμα για την ψυχή και τον τόσο βαρετό ρου της καθημερινότητας. Νομίζω ότι βρήκα 1-2 ακόμη πραγματάκια που θέλω να τα χώσω στις καθημερινές συνήθειες μου, στο μέλλον μου, στην ζωή μου. Εάν μείνετε μαζί μου για αρκετό χρόνο θα τα εξερευνήσουμε και αυτά μαζί, σας το υπόσχομαι.
Ναι έχω αφήσει πολλά κεφάλαια ανοιχτά ακόμη για να τα εξερευνήσουμε μαζί, χρωστώ αναρτήσεις μελισσοκομικές και όχι μόνο, δεν τις έχω ξεχάσει, θα τις γράψω έστω και με καθυστέρηση, τουλάχιστον πλέον δεν θα τις γράφω από αγγαρεία όπως είχα αρχίσει να νιώθω τους τελευταίους μήνες του καλοκαιριού και του φθινοπώρου.
Βαριά λέξη η αγγαρεία, αλλά έτσι ακριβώς ένοιωθα.
Γιατί?
Για πολλούς λόγους, την σωματική και την ψυχολογική καταπόνηση ήδη τους έχω αναφέρει ως λόγους, θα μπορούσα να αναφέρω και μερικούς ακόμη. Όπως αχαριστία που είδα από άτομα που τα είχα βοηθήσει με τις γνώσεις μου και με την πρώτη ευκαιρία με δάγκωσαν χωρίς κανένα ενδοιασμό (από όλα τα αντικίνητρα για την διάχυση των γνώσεων κανένα δεν είναι τόσο αποτελεσματικό επάνω μου όσο η αχαριστία! Και από αυτή είχα αρκετή τα τελευταία χρόνια!).
Επίσης μια διάχυτη αίσθηση δυσαρέσκειας από αρκετούς αναγνώστες μου και για την θεματολογία μου (το ότι δεν είναι αμιγώς και μόνο μελισσοκομική), αλλά και για τις απόψεις μου, τις ιδέες μου, και την κοσμοθεώρηση μου (αυτό και εάν δεν φάνηκε στον μέγιστο βαθμό με τις αναρτήσεις «Ημερολόγια Καραντίνας»!).
Τόσο που με έκανε να αισθανθώ ότι αρκετοί με «ανέχονται» εμένα και τις απόψεις μου μόνο και μόνο γιατί τους προσφέρω μοναδική και έτοιμη στο πιάτο τους μελισσοκομική «τροφή». Δεν ξέρω, μπορεί να είναι μόνο η ιδέα μου, αλλά το «άντε γαμήσου» πλανιόταν στο μέτωπο αρκετών, που ωστόσο δεν το ξεστόμισαν μόνο και μόνο για να μην χάσουν τον «φλύαρο» της μελισσοκομίας. Ε! Τους το στέρησα αυτό για να είναι ελεύθεροι να εκδηλώσουν τον εαυτό τους, και να ελευθερωθώ και εγώ από αυτούς και την άρρωστη διάθεση που απέπνεαν!
Το έχω γράψει πολλές φορές για αυτό μην μου παραπονιέστε και θυμώνετε, είμαι ως χαρακτήρας απόλυτος, δεν συμβιβάζομαι, μην το ξεχνάτε, δεν θα σας αφήσω να το ξεχάσετε ποτέ. Πάνω στην θεματολογία μου, τις απόψεις μου, τις ιδέες μου, το πώς προσλαμβάνω τον κόσμο και την πραγματικότητα, δεν ανέχομαι κανένα να μου υπαγορεύσει τίποτα. Είμαι αυτός που είμαι, με αποδέχεσαι καλώς, δεν με αποδέχεσαι ακόμη καλύτερα!
Επίσης έπρεπε να τσακίσω και ορισμένα όρια και ταμπού που είχα θέσει και ο ίδιος στον εαυτό μου έτσι αυθαίρετα και μου είχαν γίνει βραχνάς. Όρια όπως «Θα πρέπει να γράφω τουλάχιστον τριψήφιο αριθμό αναρτήσεων κάθε χρόνο!», «Δεν θα πρέπει να υπάρχει μήνας που δεν θα έχω γράψει ούτε μια ανάρτηση!».
Φέτος εσκεμμένα τα έσπασα αυτά τα ταμπού, δεν έγραψα φέτος πάνω από 100 αναρτήσεις (Χμμμμμ! Αυτό παίζεται! Γιατί στην πραγματικότητα για 1,5 μήνα όταν έγραφα κάθε μέρα τα Ημερολόγια Καραντίνας ήταν σαν να έγραφα και μια κανονικότατη ανάρτηση βάση όγκου εργασίας, έρευνας για να γραφτεί, και μεγέθους ανάρτησης, απλώς αποφάσισα αυτές οι ημερήσιες αναρτήσεις να αποτελούν μια συνολική εβδομαδιαία ανάρτηση του blog), αλλά άφησα και έναν ολόκληρο μήνα να περάσει (Φλεβάρης) χωρίς να γράψω απολύτως τίποτα εσκεμμένα για να σπάσω και αυτό το ταμπού που τόσο άσκοπα έθεσα στον εαυτό μου. Ναι ακόμα και οι μεγαλύτερες αγάπες μπορεί να γίνουν αλυσίδες βαριές πολλές φορές, μάλλον τις περισσότερες φορές.
Ναι ρέουν οι λέξεις, σχηματίζουν ολάκερες προτάσεις λες και είναι παραπόταμοι που δένονται ο ένας μέσα στον άλλον και δημιουργούν ορμητικούς ποταμούς. Ναι εξακολουθεί να μου προκαλεί ευχαρίστηση αυτό, δεν το έχασα ακόμη.
Οπότε και φέτος θα συνεχίζουμε μαζί (ή τουλάχιστον με όσους αποδέχονται αυτά που δεν είμαι διατεθειμένος ποτέ να τα διαπραγματευτώ!) το μακρύ ταξίδι σε ότι γνωρίζω και θέλω να το μοιρασθώ, στην ζωή κάποιου που μοχθεί για κάθε μικρό μερτικό ευτυχίας που μπορεί να του προσφέρει η εργασία του (και μόνο), στις αγωνίες και τα όνειρα που μπορεί να έχει κάποιος που έχει πέσει πολλές φορές, αλλά έχει σηκωθεί άλλες τόσες από εκεί που έπεσε.
Με μικρές διαφορές ως προς την συχνότητα των αναρτήσεων που θα δημοσιεύω, αλλά ίσως και στο στιλ (δεν υπήρξε ούτε ένα «χα χα χα» μέχρι τώρα εάν δεν το παρατηρήσατε! Δεν την νιώθω αυτή την διάθεση, μην κοιτάτε που τον τελευταίο καιρό στο προφίλ μου ήμουν ένας τόσο πετυχημένος Joker! Έχω τρομερά πολύπλοκο και υπερβολικά πολύπτυχο χαρακτήρα και ψυχοσύνθεση, μην ξεχνιέστε, μπορώ άνετα να σας χαμογελώ και στο πίσω μέρος του μυαλού μου να υπολογίζω το πόση δύναμη θα πρέπει να εφαρμόσω στον κεφαλοθραύστη μου για να διαπεράσει το κρανίο σας! Χα χα χα. Ναι αυτό ήταν αστείο! Δεν μπορείτε να μην το παραδεχθείτε! (η διάθεση μου φαίνεται κυρίως στην ποίηση μου, είναι σκοτεινότερη τον τελευταίο καιρό, και σε ύφος και σε θεματολογία, και θα γίνει ακόμη περισσότερο, άμετρος θυμός, κοχλάζουσα οργή, έμφυτη αγριότητα, και σκοτάδι πυκνό, κάπως θα πρέπει να εκφραστεί, μπορεί να μπήκαμε στην άνοιξη αλλά κάποιου ο λογισμός ακόμα είναι στις σκοτεινές, μισερές, και ασήμαντες μέρες του χειμώνα).
Έτσι είναι τα αγρίμια, άγρια, απατηλά, και άξενα όσο αφορά την εμπιστοσύνη προς τους άλλους, αλλά επίσης και ικανά να φάνε μέσα από το χέρι σου (χωρίς να φάνε και το χέρι σου!), αλλά όχι όποιο και όποιο χέρι, λίγα τα χέρια τα ικανά να ταΐσουν αγρίμια, και συνήθως μόνο αγρίμια έχουν αυτή την ικανότητα και τιμή.
Θα δούμε, το ταξίδι ξαναρχίζει, όποιος θέλει πορεύεται μαζί μου, έχουμε πολλά ακόμη να ανακαλύψουμε, όσοι πιστοί προσέλθετε.
Adios Amigos Locos
Λάζαρος Μότσανος
Σοχός 10/3/2021
