UA-50457385-1

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2024

Ναι είναι υπέροχη η μελισσοκομία και γίνεται όλο και καλύτερη!

 


 Είναι υπέροχη η μελισσοκομία!

 Ο αχαλίνωτος ενθουσιασμός των νέων μελισσοκόμων που δεν τους έχει φθείρει ακόμη η δύσκολη ζωή ενός επαγγελματία μελισσοκόμου, και οι δυσχερέστατες συνθήκες άσκησης αυτής της επαγγελματικής δραστηριότητας. 

 Δεν θυμάμαι καν πότε ήταν η τελευταία φορά που ένοιωσα έτσι για την μελισσοκομία! Μάλλον θα ήταν πριν μείνω δίπλα σε κάποιον δρόμο με χαλασμένο, και φορτωμένο το φορτηγό με κυψέλες, θα ήταν πριν μείνω μέσα σε κάποια λασπωμένη απουλιάνα με φορτωμένο με κυψέλες το φορτηγό, θα ήταν πριν γυρίσω από κάποιον από τους κύριους τρύγους με άδεια την καρότσα από μέλια, θα ήταν πριν αντικρίσω δεκάδες άδειες κυψέλες από μελίσσια μέσα στα μελισσοκομεία. 

 Τρίτη μεσημέρι, αποστολή να ταΐσω με σταθερή τροφή τα μελίσσια γιατί κωλόνω να αρχίσω να ταΐζω από τώρα τα μελίσσια με σιρόπι με μέλι. Να δυναμώσουν λίγο ακόμη τα μελίσσια, να μπορέσουν να αμύνονται καλύτερα από επιθέσεις από άλλα μελίσσια, και έπειτα να τολμήσω να τα τροφοδοτήσω με σιρόπι με μέλι, επίφοβή τροφοδοσία μετά από αυτά που είδα πέρσι το καλοκαίρι που εφάρμοσα αυτή την μέθοδο τροφοδοσίας. Πολλά έχουν δει τα μάτια μου στην μελισσοκομία, αλλά αυτό μου φέρνει τρόμο!

 Η πρόβλεψη είναι για βροχές όλη την εβδομάδα, ήδη έχει βρέξει το βράδι της Δευτέρας και έχω ήδη αναβάλει την απόφαση να πάω να τροφοδοτήσω την Τρίτη, αλλά το πρωί της Τρίτης είναι χαρά Θεού από την ηλιοφάνεια. "Παράθυρο ευκαιρίας?" αναρωτιέμαι, "θα υπάρξει άλλο μέσα στην εβδομάδα?", "θα το ρισκάρω!" η τελική απόφαση πάρθηκε, ξεκινώ για το πιο μακρινό από τα μελισσοκομεία μου. Μεγαλύτερη η διαδρομή μέσα από χωματόδρομους, εάν είναι να κολλήσω στην λάσπη θα γίνει πιθανότερα σε αυτό, να ξεμπερδεύω με το δυσκολότερο μελισσοκομείο, και μετά ας πάω και στο δεύτερο. 

 Με που φτάνω στο πρώτο μελισσοκομείο μου τσουππππ και οι πρώτες σταγόνες βροχής, αμέσως να βάλω τα κουτιά με τις σταθερές τροφές κάτω από την καρότσα του φορτηγού, όπως και το τσουβάλι με τις πευκοβελόνες, δεν έχω προλάβει να ανάψω ακόμη το καπνιστήρι, το βάζω στην καμπίνα, μπαίνω και εγώ μέσα στην καμπίνα και περιμένω την έκβαση του αγώνα. 

 Ελάχιστες οι στάλες της βροχής, και σταματάει μέσα σε ελάχιστα λεπτά, από πάνω μου συννεφιασμένος ο ουρανός αλλά στον ορίζοντα καταγάλανος, και ο αέρας καθαρίζει σιγά, σιγά, τον ουρανό από τα σύννεφα. "Τυχερός είμαι, βάρα και μην μασάς, χωρίς αναπνοή, να προλάβεις να τα ταΐσεις, μπας και ταΐσεις και τα άλλα πριν γυρίσει πάλι ο καιρός, Μάρτης δεν μπορείς να του έχεις καμία εμπιστοσύνη, τώρα χαμογελάει, αμέσως μετά σε γαμάει!" Δουλεύω χωρίς ανάσα, σημασία έχει μόνο η ταχύτητα, κυψέλες να βγαίνουν! 

 Δεν κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα αλλά η αποστολή επιτελέστηκε. Τέλος με αυτό το μελισσοκομείο πάμε στο άλλο, κοιτάζω ψιλά, ο ουρανός δεν είναι γαλάζιος, έχει ξανακλείσει με σύννεφα μαύρα και βαριά, αρχίζω να νοιώθω το κρύο καθώς είμαι όλος ιδρωμένος από την χωρίς ανάσα εργασία, "Χμμμμ! Δεν είναι και οι καλύτερες των συνθηκών! Για να δούμε θα προλάβω? Το ότι θα βρέξει είναι σίγουρο, το πότε θα γίνει μόνο παίζει, και κυρίως πως θα με βρει εμένα, με ένα ξέστρο στο χέρι, ή με ένα τιμόνι?"

 Φτάνω και στο δεύτερο μελισσοκομείο μου, κατεβαίνω και ανάβω το καπνιστήρι, αρχίζω να τροφοδοτώ και τσουππππ αρχίζουν να πέφτουν μερικές σταγόνες βροχής "Συνέχισε!" σκέφτομαι "Που ξέρεις, μπορεί να συνεχίσεις να είσαι τυχερός και να μην βρέξει αμέσως, μην καθυστερείς, όσες περισσότερες κυψέλες βγάλεις κέρδος θα είναι για να φύγεις λίγο νωρίτερα" συνεχίζω με αυτή την σκέψη και μετά από λίγο σταματάει να ψιχαλίζει, καπάκι ένα παράθυρο γαλάζιου ουρανού να πλησιάζει, "Μας λυπήθηκε ο Θεός, βάρα και μην μασάς, ευκαιρία είναι, χωρίς ανάσα, δούλευε, μην σκέφτεσαι, ταχύτητα και μόνο", καπνίζω είσοδο, ανοίγω καπάκι, τραβάω κερόπανο, καπνίζω ξανά, αφαιρώ νάιλον φαγωμένης τροφής, βάζω την νέα τροφή που ήδη την έχω ανοίξει με το φαλτσοκόφτη, επανατοποθετώ το κερόπανο, κλείνω το καπάκι, τσουλάω το καρότσι με τις τροφές μπροστά στην επόμενη κυψέλη, χαράσσω την τροφή με τον φαλτσοκόφτη για να την ανοίξω, επαναλαμβάνω την όλη διαδικασία, ξανά, και ξανά, και ξανά, και ξανά. 

 Χωρίς ανάσα, χωρίς διάλλειμα, χωρίς σκέψη. 

 Παγωμένος ο αέρας, μούσκεμά από τον ιδρώτα εγώ, κρυώνω, διψάω, αρχίζω να πεινάω, αλλά δεν έχω την πολυτέλεια για τίποτα, πρέπει να τελειώσω. 

 Η μελισσοκομία του πρέπει, και της ανάγκης, και όχι η μελισσοκομία της απόλαυσης, και της ευχαρίστησης.

Δεν είναι υπέροχη η μελισσοκομία?

Φυσικά!

 Και γίνεται όλο και καλύτερη!  

 Η καρδιά πάει να σπάσει, αλλά έχει βγει το μεγαλύτερο μέρος του μελισσοκομείου, καμιά τριαντάδα μελίσσια ακόμη, 35-40 λεπτά βαριά, βαριά, το καπνιστήρι αρχίζει να ρετάρει, θέλει πευκοβελόνες, παράξενο στα τελευταία μελίσσια σαν να άρπαξα αρκετά τσιμπήματα, είναι τα μελίσσια πιο επιθετικά ή είναι η ιδέα μου, έπεσα σε παρτίδα με τσαούσικα μελίσσια ή τρέχει κάτι άλλο? 

 Κοιτάζω ψιλά, κατάμαυρός ο ουρανός! Αυτό τρέχει! Με την δουλειά εγώ δεν το πήρα χαμπάρι, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για τις κιτρινόμαυρες κυρές μου! Μερικές αδέσποτες σταγόνες από εδώ και εκεί, ακούγεται και μια μακρινή βροντή, "Τι κάνω τώρα? Συνεχίζω μπας και είμαι πάλι τυχερός, ή φεύγω για να μην με πιάσει η βροχή και κολλήσω σε καμία λασπουριά μέσα στους χωματόδρομους?" σκέφτομαι, "Πάνε βάλε λίγη πευκοβελόνα στο καπνιστήρι και βλέπεις" η δεύτερη σκέψη μου, κατενάτσιο μέχρι να αποφασίσω τι θα κάνω, μακριά πλέον το φορτηγό μου δίνεται η ευκαιρία να παρατηρήσω τον ουρανό, βαρύς, μουτρωμένος, με λυμένο το ζωνάρι του για καυγά. Φτάνω στην καρότσα του φορτηγού, μπουκώνω το καπνιστηρι με πευκοβελόνα, "Μην ξεκινάς ακόμη για τα ταΐσεις, μάζεψε ότι σακούλα από τροφή έχεις βγάλει από τις κυψέλες, καθάρισε το μελισσοκομείο, και βλέπεις πως θα πάει ο καιρός και αποφασίζεις τότε". 

 Καθαρίζω για το επόμενο πεντάλεπτο το μελισσοκομείο, μια μεγάλη σακούλα σκουπιδιών με σακούλια από φαγωμένες τροφές, αρχίζει να ρίχνει χοντρές σταγόνες όλο και πιο πυκνά, νιώθω να με μαστιγώνει ένα παγωμένο καμιτσίκι, γυρίζω στο φορτηγό, βάζω κάτω από την καρότσα τα άδεια χαρτοκιβώτια από τις τροφές όπως και τα γεμάτα, τα σκεπάζω όπως, όπως, με το καρότσι, πευκοβελόνες και καπνιστήρι και αυτά κάτω από την καρότσα. 

 Μια έντονη ξαφνική λάμψη, πάω να μετρήσω χρόνο για να δω πόσο μακριά έπεσε ο κεραυνός, προτού προλάβω να πω "ένα" ακούγεται ένα κοφτό και εκκωφαντικό "Σιααααττττττττ" και τρίζουν τα τζάμια από το Τ4 "Ακριβώς από πάνω μου είναι!!!! Στην καμπίνα αμέσως!" Σαν πίθηκος με ένα σάλτο ανοίγω την πόρτα του φορτηγού και χώνομαι μέσα στην καμπίνα, αμέσως ανοίγουν οι ουρανοί και κατεβάζουν τόνους νερό, "Ιχχχχχχχχ! Τι ήταν αυτό! Μαλακία! Έπρεπε να είχα φύγει! Ελπίζω να είναι σύντομο! Μπας και με αφήσει να τελειώσω, ρε φίλε τόσο κοντά στο να τελειώσω ήμουν! Τόσο κοντά!". 

 Αρχίζει να ρίχνει χαλάζι "Μπααα χαλάζι με κεραυνούς? Παράξενο! Αλλά πέρσι δεν ήταν που είχε στον Σοχό χιονοκαταιγίδα πάλι με κεραυνούς? Έχει τρελαθεί η φύση τα τελευταία χρόνια, το σπάνιο γίνεται η κανονικότητα πλέον. Χαλάζι! Ωραία, συνήθως όταν χαλαζώνει δεν κρατάει πολύ χρονικά, σε 3-4 λεπτά θα έχει τελειώσει!" με το βλέμμα στο ρολόι του φορτηγού ελπίζω η υπόθεση που έχω κάνει να βγει σωστή. 

 Αλλά το χαλάζι όχι μόνο δεν κοπάζει, αλλά δυναμώνει, γίνεται όλο και μεγαλύτερο, πικρότερο, αγριότερο, και τα λεπτά περνάνε και η ένταση εξακολουθεί να δυναμώνει, περνά ένα πεντάλεπτο, τίποτα! Συνεχίζει να χαλαζώνει, "Ρε φίλε! Δεν θα σταματήσει! Τι κάνω τώρα? Δεν μπορώ να φύγω, όλη η πραμάτεια μου είναι κάτω από την καρότσα! Και όλο και χειροτερεύει η κατάσταση, θα μπορώ να φύγω εάν καθυστερήσω και άλλο, πως θα είναι από λάσπη ο δρόμος? Σκατά! Έπρεπε να είχα ήδη φύγει!" Βγάζω το κινητό για να τραβήξω μια φωτογραφία την απουλιάνα που έχει αρχίσει να ασπρίζει από το χαλάζι "Υπέροχα, πραγματικά, υπέροχα! Σκατά, σκατά, σκατά!" μουρμουρίζω από μέσα μου.  


 Η ώρα περνά, η χαλαζοκαταιγίδα δεν κοπάζει, το πεντάλεπτο έχει γίνει δεκαπεντάλεπτο, κρυώνω, πεινάω πλέον σαν λύκος, έχω μόνο παγωμένο νερό στην καμπίνα, το πίνω αχόρταγα μέχρι να ξεγελάσω την πείνα μου, τουλάχιστον δεν διψάω, αλλά θέλω να κατουρίσω όμως τώρα, δεν βοηθά και η χαλαζοβροχή που πέφτει ασταμάτητα, "Ένα απόγευμα, ένα απόγευμα που έβρεχε μονότονα" μου έρχεται να τραγουδήσω, "Βγάλε μια ακόμη φώτο για να τους λες τι υπέροχη που είναι η μελισσοκομία! Τουλάχιστον δεν έχεις κανένα πούστη πάνω από το κεφάλι σου να σου το παίζει αφεντικό και να σου σπάζει τα αρχίδια με τις μαλακίες του! Χμμμμμμ κάτι είναι και αυτό! Το μόνο υπέροχο στην μελισσοκομία! Δεν θα σε σπάζει τα αρχίδια κανένα αφεντικό! Θα έχεις όλα τα υπόλοιπα να σου σπάζουν αρχίδια μόνο!".



 "Ώ ρε φίλε! Δεν θα μπορέσω να βγω από την απουλιάνα! Σκέψου πρώτα αυτό, και έπειτα βλέπεις εάν θα κολλήσεις και στους χωματόδρομους!" πρέπει να πάρω μια απόφαση, ήδη έχουν σχηματιστεί νερόλακκοί μπροστά από το φορτηγό, θα κολλήσω εδώ εάν μείνω ακόμη λίγο, πρέπει να φύγω, πηδάω έξω από την καμπίνα, αρχίζω να φορτώνω τα πάντα στο φορτηγό, διαλυμένα χαρτοκιβώτια, τροφές που χύνονται έξω από αυτά, καρότσι, πευκοβελόνες καπνιστήρι, προλαβαίνω και βγάζω μια, δύο, φωτογραφίες που να τονίζουν την "Υπεροχιοτυτα"! 

 Είμαι σαν βρεγμένος ποντικός πλέον από την βροχή και τον ιδρώτα, έχουν λυθεί τα μαλλιά από την κοτσίδα και έχουν πέσει στα μάτια μου, κρυώνω και έχουν αρχίσει να κλειδώνουν οι μυς μου μετά από τόση ώρα που καθόμουν, το καλό με το κρύο είναι ότι σε κάνει να μην νοιώθεις τον πόνο από τους μυς. 

 Ξεκινώ για να βγω από την απουλιάνα, αμέσως σπινάρισμα, "Καλά ξεκινάμε! Καλά θα φάμε!", απότομο ζιγκ ζαγκ στο τιμόνι για να βρουν πρόσφυση οι τροχοί πριν χαράξουν λούκι μέσα στην λάσπη και κολλήσει το φορτηγό, πιάνει, και ξεκινά το φορτηγό, καρφώνω την δευτέρα στο κιβώτιο ταχυτήτων "Από εδώ και πέρα μόνο δευτέρα, σταθερά, θα το πάω όσο πιο γρήγορα μπορώ με αυτή για να μην χάνω το μομέντουμ, αλλιώς θα πρέπει να το βγάλω με την όπισθεν", χωρίς ανάσα για τα επόμενα 10-15 δευτερόλεπτα οργώνω σπινάροντας την απουλιάνα, αφήνω την υπογραφή μου με δύο παράλληλες και μεθυσμένες γραμμές "Από εδώ πέρασε Η Αρκούδους!" λέει!




 Βγαίνω στον χωματόδρομο, δεν υπάρχει όμως χωματόδρομος, κάτι σαν ένα λασποποτάμι μπρος μου και μόνο, "Σκατά! Που είναι ο δρόμος? Έπρεπε να φύγω πιο νωρίς! Ίσως και να είναι καλύτερα, δεν κολλάς τόσο εύκολα μέσα στο νερό λένε! Είσαι σίγουρος? Δεν ξέρω! Έχω κολλήσει σε λάσπη σε κοκκινόχωμα, έχω κολλήσει σε λάσπη λευκή σαν πηλό, έχω κολλήσει σε λάσπη με πευκοβελόνα, έχω κολλήσει σε άμμο, έχω κολλήσει σε χιόνι, έχω κολλήσει και σε ανάχωμα που βρήκε στο σασμάν, δεν έχω κολλήσει ακόμη σε νερό! Ευκαιρία το λοιπόν να κολλήσουμε και εδώ!" πάω με 45-50 και με δευτέρα, δεν πρέπει να χαθεί το μομέντουμ ή ορμή του φορτηγού, ντριφάρω διαρκώς, παίρνω τις στροφές σαν ευθείες και πηγαίνω στις ευθείες σαν να είμαι μέσα σε στροφή, νιώθω σαν τον Ντιντιε Οριόλ και τον Γιούχα Κάνκουνεν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλι. 

 Κάθε τόσο σκάζω μέσα σε μια νερολακούβα και σηκώνω καντάρια από ένα καφέ υγρό σαν σοκολατούχο γάλα "Να δεις που στο τέλος όλη αυτή η λασπούρα θα καταλήξει στην μίζα και δεν θα παίρνει μπρος ο χάρος" σκέφτομαι. Αλλά δεν σταματώ, πλαγιολισθένω μεν αλλά συνεχίζω, μέτρο στο μέτρο βγαίνει η διαδρομή, έξω συνεχίζει να ρίχνει καρεκλοπόδαρα, εξακολουθώ να μην βλέπω τον δρόμο και να είμαι μέσα σε ένα ποτάμι. 

 Είμαι βρεγμένος, είμαι κουρασμένος, πεινάω, πονάω, κατουριέμαι, βρομάω, κρυώνω, δεν έχει τελειώσει η δουλειά μου, αλλά μια μόνο σκέψη τριγυρίζει στο μυαλό μου!

 "Μα δεν είναι υπέροχη η μελισσοκομία?"

 Και η μόνη απάντηση που μου έρχεται ξανά, και ξανά, και ξανά,  στο μυαλό μου είναι η εξής:

 "Σκατά!"

 "Σκατά!"

 "Σκατά"

 "Σκατά!"

 "Σκατά!".







 Adios Amigos Locos




 Λάζαρος Μότσανος

 Σοχός 13/3/2024








Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2024

Επανακαλύπτωντας την μελισσοκομική τέχνη - Ανακατασκευάζοντας τροφοδότες-πατώματα (στερεάς - υγρής τροφής)

 


 Και για σήμερα έχουμε μια ακόμη ανάρτηση της σειράς Επανακαλύπτωντας την μελισσοκομική τέχνη όπου θα παρουσιαστεί υλικό του παλιού μελισσοκόμου που διασώθηκε από την λήθη, και ανακατασκευάστηκε, έτσι ώστε να μην χαθεί αυτή η μελισσοκομική τεχνογνωσία, να παρουσιαστεί και σε εσάς, και να αποτελεί από εδώ και πέρα μόνιμη προσθήκη στο μελισσοκομικό μας αρχείο.

 Σε αντίθεση με το προηγούμενο υλικό που σας έχω παρουσιάσει (πχ τετρακυψελίδιο) αυτό το υλικό ήταν εύκολο να καταλάβω με το πρώτο την χρήση του. Τροφοδότες οροφής, ή μάλλον καλύτερα να πω τροφοδότες πατώματα (υπάρχει διαφορά!) τροφοδοσίας και στερεής τροφής (βανίλια ή ζαχαροζύμαρο ή γυρεόπιτα), αλλά και υγρής (σιρόπι από ζάχαρη ή μέλι).

 Μάλιστα με που είδα αυτό το μελισσοκομικό υλικό μου ήρθε και ένα χαμόγελο στα χείλη, γιατί θυμήθηκα έναν ομηρικό καυγά σε μια μελισσοκομική ομάδα  πριν από 8-10 χρόνια ανάμεσα σε δύο "εφευρέτες" που είχαν μάλιστα και πατέντες κατοχυρωμένες στο όνομα τους (ο ένας σε πανελλαδικό επίπεδο, και άλλος σε πανευρωπαϊκό, ή παγκόσμιο, δεν θυμάμαι πλέον) και είχε ο ένας από αυτούς μόλις κυκλοφορήσει τον τροφοδότη οροφής για στερεά και υγρά τροφή στην Ελλάδα, και έγινε ο κακός χαμός, γιατί ο ένας κατηγορούσε τον άλλο για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας!

 Και εδώ, πλέον στο 2017, να έχω τροφοδότες πατώματα για τροφοδοσία στερεής και υγρής τροφής από έναν μελισσοκόμο που είχε χρόνια που πέθανε, και προφανέστατα ήταν δεκαετίες πιο πριν στην κατοχή του οι τροφοδότες!!! Προφανέστατα πολλά κενά σε ότι αφορά την καταχώρηση των πατεντών και την διασφάλιση της πνευματικής ιδιοκτησίας!

 Μια υποσημείωση εδώ. 

 Διαφέρει ένας τροφοδότης οροφής από ένα πάτωμα τροφοδότη, στο ότι το δεύτερο μπορεί εύκολα να αποτελεί σχεδόν μόνιμο χαρακτηριστικό της κυψέλης, και να μην το αφαιρείς ποτέ! Κάτι που είναι δυσκολότερο για τον τροφοδότη οροφής, ιδίως εάν είναι πλαστικός, οπότε και κρατά την υγρασία μέσα στην κυψέλη, και μάλιστα την υγροποιεί και εύκολα. 

 Επίσης με έναν τέτοιο τροφοδότη πάτωμα μπορεί να λειτουργήσει και ως εσωτερικό καπάκι που είχαν οι παλιού τύπου κυψέλες, και να βοηθήσει λίγο και στην ανάπτυξη του μελισσιού (έχω παρατηρήσει ότι σε μεσαίου δυναμικότητας μελίσσια (5-7 πλαίσια πληθυσμού) είναι (πολύ) πιο γρήγορη η ανάπτυξη ενός μελισσιού σε παλιού τύπου κυψέλη (επειδή είναι πιο "σφιγμένο το μελίσσι από πάνω) από ότι σε κυψέλη νέου τύπου, που αφήνει πολύ χώρο το εξωτερικό καπάκι ανάμεσα σε αυτό και το κερόπανο (σε μικρότερα μελίσσια ή σε μεγαλύτερα μελίσσια δεν υπάρχει αυτή η διαφορά στην ανάπτυξη! Αλλά το παραπάνω κέρδος το πληρώνεις με το να είναι πολύ μεγαλύτερη η υγρασία της κυψέλης στις τοποθετήσεις στα πεύκα όσο αφορά τις παλιού τύπου κυψέλες -για αυτό και οι περισσότερες είχαν και το "φαρδύ χαμόγελο" στην είσοδο, είσοδος "Χαλκιδικής" δηλαδή, για να αερίζεται περισσότερο η κυψέλη, μια που δεν υπάρχουν αεραγωγοί μόνιμοι στο καπάκι- με ότι συνεπάγεται αυτό για την υγεία του μελισσιού (περισσότερες πιθανότητες για νοζεμίαση και εγκατάλειψη κυψέλης!)). 

 Ευτυχώς που σας υποσχέθηκα ότι δεν θα σας αρχίσω στο πολύ μπλά, μπλά, όσο αφορά αυτή την ανάρτηση στο προφίλ μου στο facebook! Χα χα χα.

 Όχι! Θα κρατήσουμε τον σχολιασμό εδώ στο ελάχιστο δυνατό επίπεδο, γιατί τα τελευταία χρόνια δεν μου είσαστε και ιδιαίτερα διαβαστεροί!

 Πάμε παρακάτω.


 Τρεις τροφοδότες πατώματα σε μαύρα χάλια.


 Και περιμένουν από μένα να αποκατασταθούν στην προγενέστερη τους δόξα.


 Δεν θα το έλεγα ότι ήταν και δύσκολη η αποκατάσταση τους (σε σχέση πχ με τα τρικυψελίδια που έπρεπε να τα ξανακάνω από την αρχή, ή σε σχέση με το τετρακυψελίδιο που όχι μόνο έπρεπε να το κάνω από το μηδέν, αλλά και να καταλάβω και τι στο διάολο ήταν η βάση που έβλεπα, και πως θα έπρεπε με αυτό το στοιχείο να κατασκευάσω κάτι που ούτε καν ήξερα ότι υπάρχει ως μελισσοκομικό υλικό!), αλλά και πάλι ήθελε αρκετή εργασία (όχι όμως και τόση φαντασία!). 


 Λεπτομέρεια εδώ από τους αρχαίους συνδετήρες, αποφάσισα να τους διατηρήσω και να μην τους αντικαταστήσω με νεότερης τεχνογνωσίας (και μάλλον πιο σταθερούς και αξιόπιστούς) τιμής ένεκεν για τον μελισσοκόμο που είχε κατασκευάσει τους τροφοδότες πριν από δεκαετίες. 


 Φυσικά οι σίτες ήταν ένα σίχαμα και μισό! Γεμάτοι με πρόπολη αλλά και σκουριασμένοι! Δεν υπήρχε περίπτωση να παραμείνουν! Σίτα που ήταν στο κομμάτι του τροφοδότη για σταθερή τροφή (το 1/4 με 1/3 του τροφοδότη είχε αυτόν τον ρόλο, και το υπόλοιπο κομμάτι του ήταν για την αποθήκευση του σιροπιού, για αυτό και οι μικροσκοπικές τρύπες από όπου το σιρόπι πήγαινε στην "ταΐστρα" σανίδα συγκέντρωσης των μελισσιών από την άλλη πλευρά). 

 Φυσικά αυτό το τμήμα του τροφοδότη θα λειτουργούσε και ως αεραγωγός όταν δεν είχε τροφή μέσα του, ή στις μεταφορές (εάν δεν το αφαιρούσε ο μελισσοκόμος κατά τις μεταφορές. Επίσης μια υποψία που έχω είναι ότι ίσως το χρησιμοποιούσε και στην μεταφορά κυψελών παλιού τύπου, είτε βάζοντας τον οριζόντιο αεραγωγό αντί για το εσωτερικό καπάκι της κυψέλης, είτε έχοντας το εσωτερικό καπάκι της κυψέλης, αλλά έτσι θα είχε λίγο περισσότερο χώρο η θερμοκρασία του μελισσιού για να διαφύγει και να μην υπερθερμανθεί το μελίσσι κατά την μεταφορά του, -Αυτός είναι ένας σοβαρός κίνδυνος για τις κυψέλες παλιού τύπου εάν κάνεις την μεταφορά με το εσωτερικό καπάκι, αντί για τον οριζόντιο αερισμό τους, σε μεγάλες αποστάσεις, σε μεγάλες μεταφορές από άποψη χρόνου, ή σε συνθήκες καύσωνα, μπορείς να χάσεις έτσι μελίσσια, και το μεγάλο πλεονέκτημα των κυψελών παλιού τύπου στις μεταφορές, εάν τις κάνεις με τον αερισμό τους, να γίνει τεράστιο μειονέκτημα εάν τις κάνεις με το εσωτερικό τους καπάκι!). Για περισσότερα σχετικά με την δομή των κυψελών παλιού τύπου δείτε την ανάρτηση του blog Τέσσερα χρώματα Λευκό Γαλάζιο.


 Και η κάτω πλευρά των τροφοδοτών πατωμάτων τιγκαρισμένα με πρόπολή. Προφανέστατα και οι τροφοδότες πατώματα είχαν σχεδόν μόνιμη παρουσία επάνω στις κυψέλες, αν κρίνουμε από την ποσότητα πρόπολης επάνω τους.


 Λεπτομέρεια από το τμήμα της σταθερής τροφής (ή και "αερισμού"), όπου βλέπετε ότι δεν είναι περίκλειστο αυτό το τμήμα και από τις τέσσερεις πλευρές, αλλά υπάρχει μια "δίοδος" για να περνάνε οι μέλισσες μέσα από αυτή για να φτάσουν στην σανίδα συγκέντρωσης, από όπου μπορούν να πάρουν το σιρόπι όταν γίνεται τροφοδοσία με σιρόπι από τον μελισσοκόμο.


 Και φυσικά πρώτη προτεραιότητα να φύγουν οι σίτες πριν από κάθε άλλη εργασία. Σκουριασμένες γαρ, και θα έπεφταν αβέρτα τριψίματα, μεταφορές, βαψίματα. Μην γίνει καμία γκέλα και πάθουμε και κανένα τέτανο. 

 Απολύμανση θα μπορούσα να κάνω στο υλικό είτε με φλόγιστρο, είτε με καυστική σόδα (βλέπετε προηγούμενη ανάρτηση του blog Αρπάζοντας από το λαιμό το Μελισσοκομικό Κόστος - Καθαρίζοντας μαζικά πλαίσια με καυστική σόδα), αλλά αποφάσισα να μην χρησιμοποιήσω κανένα από τους δύο τρόπους μια που μιλάμε για τροφοδότες, και δεν ήθελα η μελισσοκομική τροφή να είχε επαφή με καμένο ξύλο, ή με υπολείμματα καυστικής σόδας. 

 Αντίθετα αποφάσισα να αφαιρέσω υλικό, και τα στρώματα βρομιάς (και μπογιάς! Για κάποιο παράξενο λόγο αποφάσισε ο παλιός μελισσοκόμος να βάψει την περιοχή που έβαζε το σιρόπι! Μάλλον για να αντέξει περισσότερο την υγρασία από το σιρόπι το ξύλο! Δεν είναι κάτι που το εγκρίνω όμως εγώ! Καλύτερα να το αφήσεις το ξύλο όπως είναι, παρά να επιτρέψεις επιμόλυνση της τροφής των μελισσιών με ουσίες από τις μπογιές!) με την χρήση γυαλοχαρτιέρας και γωνιακού τριβείου. 

 Πόσο? 

 Όσο περισσότερο μπορούσα να αφαιρέσω  χωρίς να καταστρέψω τους τροφοδότες (αν και με σύμφωνα με τον ξυλουργό που με βοήθησε στην κατασκευή των τρικυψελιδίων, και του τετρακυψελιδίου, όπως και με τους τροφοδότες, μπορούσα μέχρι ένα σημείο να φτάσω με τα τριβεία χωρίς να καταστρέψω το ξύλο επειδή θα το είχα "φάει" υπερβολικά, και δεν θα μπορούσα να αφαιρέσω πλήρως όλα τα υπολείμματα της μπογιάς που μετά από τόσα χρόνια είχαν "ποτίσει" πλήρως το ξύλο του τροφοδότη! Εεεεε οι παλιοί μελισσοκόμοι με την γνωστή τους "τσαπατσουλιά" και την άγνοια κινδύνου σε πολλά από αυτά που κάνανε (πχ βλέπετε προηγούμενη ανάρτηση του blog Περί περιαστικής μελισσοκομίας :Η επιμόλυνση του μελιού και των υπολοίπων προϊόντων της κυψέλης από βαρέα μέταλλα λόγου των τοποθετήσεων σε αστικές περιοχές  και την έρευνα μου σχετικά με την επιμόλυνση του μελιού από ξένες ουσίες (βαρέα μέταλλα) μόνο και μόνο από την τοποθέτηση μελισσιών σε περιαστικές περιοχές).


 Και εδώ μπορούμε να δούμε την σανίδα συγκέντρωσης των μελισσιών για να πάρουν το σιρόπι, μια γωνία που δημιουργείται από τα τοιχώματα των δύο πλευρών του τροφοδότη όπου μπορούν να χώσουν οι μέλισσες τα κεφάλια τους για να παίρνουν με τις γλώσσες του το σιρόπι, αλλά με αρκετή κλίση ώστε να μην υπάρχει πολύς χώρος για να μπορούν να πνιγούν οι μέλισσες που θα έρχονται σε αυτόν τον χώρο! Προφανέστατα ο μελισσοκόμος που έκανε αυτόν τον τροφοδότη και είχε πολύ καλή γνώση της μελισσοκομίας, και σκέφτηκε πολλά στον σχεδιασμό του!


 Μια χαρά! Ολόκληρη εκστρατεία για να τρίψουμε τρεις τροφοδότες! Χα χα χα. 


 Και φυσικά δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο!


 Και έτσι έγιναν αφού έφαγαν το τρίψιμο της Αρκούδας! Χα χα χα


 Και αμέσως μετά πολύ καλό στοκάρισμα για να καλυφθούν όλες οι ρωγμές, χαραμάδες, σχισίματα που έφεραν τα χρόνια ύπαρξης τους, και πάλι πολύ καλό τρίψιμο για να γίνει τελείως λεία η επιφάνεια τους, κάτι που βοηθάει τρομερά στην βαφή τους. 


 Και αρχίζει η διαδικασία επεξεργασίας τους, και στεγανοποίησης τους (μόνο εξωτερικά) με βαφή με λινέλαιο (το πρώτο από τα δύο χέρια).  


 Εδώ φαίνεται ακόμη καλύτερα το πόσο λίγος είναι ο χώρος στην σανίδα συγκέντρωσης των μελισσών όταν είναι να πάρουν το σιρόπι, και το πόσο μεγάλη κλίση έχει η σανίδα για να αποτραπεί ο πνιγμός των μελισσών. 

 Παράξενο το ότι είχαν γεμίσει όλο αυτόν τον χώρο (όπως και τις μικροσκοπικές τρύπες από όπου έρχονταν το σιρόπι) οι μέλισσες με πρόπολή! Προφανέστατα επειδή μάλλον οι τροφοδότες πατώματα ήταν μόνιμα επάνω στις κυψέλες (είτε γίνονταν τροφοδοσία με αυτούς, είτε όχι). 

 Φυσικά τεράστιος μπελάς να καθαριστεί αυτός ο χώρος από την πρόπολη (καθώς και οι μικροσκοπικές τρύπες από όπου περνούσε το σιρόπι). Χρήση μαχαιριού και σουβλιού (από αυτά που βάζεις τα καψούλια στα πλαίσια) για αυτή την εργασία. 


 Και οι μικροσκοπικές τρύπες που λέγαμε από όπου περνούσε το σιρόπι για να πάει στην σανίδα συγκέντρωσης, και να το πάρουν οι μέλισσες από την άλλη πλευρά του τοιχώματος. Τίγκα στην πρόπολη και αυτές. 


 Επόμενη μέρα και δεύτερο χέρι λινέλαιο.


 Πολύ ωραίος ο όλος σχεδιασμός, και η κεντρική ιδέα πίσω από αυτόν τον τροφοδότη. Πόση γνώση και σκέψη πίσω από όλο αυτό το σχέδιο!


 Και πάμε στο βάψιμο με βελατούρα που θα είναι η βάση για τα επόμενα χέρια βαφής (λαδομπογιά). 


 Και το πρώτο χέρι λαδομπογιάς. Και πλέον νέες σίτες που μου τις τοποθέτησε ο ξυλουργός που είχα πάει για τις σχετικές εργασίες, πριν αρχίσω τις βαφές με λαδομπογιά (για να μην με αρχίσει στα μπενελίκια εάν έπρεπε να δουλέψει με το μελισσοκομικό υλικό όταν μόλις το έχω βάψει με λαδομπογιά! Χα χα χα).


 Και πλέον έχει περαστεί και το δεύτερο χέρι λαδομπογιάς, και οι τροφοδότες πατώματα είναι πλέον έτοιμοι, και έχουν ανακτήσει την περασμένη τους δόξα! Τι υπέροχα που ιριδίζει η σίτα επάνω τους! 


 Ναι ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα! 




 Και ακόμη ένα μέρος της μελισσοκομικής τέχνης, τεχνογνωσίας, και υλικού, έχει αποκατασταθεί και διασωθεί από την λήθη του χρόνου, και έχει παρουσιαστεί σε εσάς. Μια μελισσοκομική τεχνογνωσία που δεν θα χαθεί με αυτόν που την δημιούργησε, και θα έχει για πάντα μια δημόσια παρουσία στο αρχείο αυτού του blog. Μια μελισσοκομική γνώση ενός παλιού μελισσοκόμου που την διέσωσα, την δημοσιοποίησα, και πλέον είναι μια μελισσοκομική γνώση δική μου, δική σας, όλων μας. Ένας ακόμη κρίκος της αλυσίδας της μελισσοκομικής γνώσης που δεν θα χαθεί στην ομίχλη του χρόνου!

 Πόσο ικανοποιημένος και για αυτό!

 Κερασμένο και αυτό από μένα παίδες.  

Σειρά Επανακαλύπτωντας την μελισσοκομική τέχνη



Σειρά Το παιδί με τα δύο αριστερά χέρια - Κατασκευές - Πατέντες- Χόμπι (Hobby)
















































 Adios Amigos Locos

 Μότσανος Λάζαρος

 Σοχός 26/02/2024

Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2024

Δέκα χρόνια Μελισσοιστορίες και άλλα και συνεχίζουμε.

 



 Γενέθλια σήμερα παίδες, δέκα χρόνια Μελισσοιστορίες και άλλα. Δέκα περιστροφές αυτού του βράχου στο διάστημα γύρω από το άστρο του από την στιγμή που βγήκε η πρώτη ανάρτηση αυτού του blog, και είμαστε ακόμη εδώ. 

 Μεγαλύτεροι σε ηλικία, πιο κουρασμένοι, ίσως και απογοητευμένοι, όχι τόσο με την μελισσοκομία αλλά με τους ανθρώπους της, αλλά ακόμη με μεράκι και πάθος για την μετάδοση της μελισσοκομικής, και όχι μόνο, γνώσης. Ένα δημόσιο βήμα μου όπου παρουσιάζω την εργασία μου, την ζωή μου, τα ενδιαφέροντα μου, τις χαρές μου και τις λύπες μου, τα όνειρα και τις απογοητεύσεις μου. 

 Ένα δημόσιο βήμα που αρκετοί από εσάς το παρακολουθείτε από την αρχή, από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη αμήχανη ανάρτηση με ένα αρκουδάκι επάνω σε μια κυψέλη. Ένα δημόσιο βήμα που αρκετοί επίσης το γνωρίσατε σε μεταγενέστερους χρόνους, και το αγαπήσατε και εσείς φανατικά για να γυρνάτε, και να ξαναγυρνάτε σε αυτό, θες ένα σημείο αναφοράς στον παράξενο μελισσοκομικό κόσμο. 

 Αλλά και ένα δημόσιο βήμα που αρκετοί το αφήσανε να διαφύγει της προσοχής τους γιατί αυτός που κατοικούσε σε αυτό δεν ήταν διατεθειμένος να χαδεύσει αυτιά, να στρογγυλέψει απόψεις, να υπακούει στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης του που του έλεγε "Κράτα χαμηλά το κεφάλι, οι απόψεις σου είναι μόνο για σένα, χαμογέλα μόνο, και προς Θεού μην δείχνεις ποτέ το πόσο μεγάλοι και αιχμηροί είναι οι κυνόδοντές οι δικοί σου". Δεν πειράζει, σε όσους αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε. 

 Περήφανος μέχρι εκεί που δεν πάει για το μικρό μου δημιούργημα που μεγαλώνει μαζί μου, ωριμάζει, εξελίσσεται, πλουταίνει σε γνώσεις και εμπειρίες. Πραγματικά το νοιώθω σαν το πνευματικό μου "παιδί", το χαϊδεμένο μου, το πολυαγαπημένο μου, η χαρά μου και η ευτυχία μου, "χαρούμενος μόνο όταν γράφω μαύρα στίγματα σε λευκό φόντο" όπως γράφω σε ένα από τα ποιήματα μου. 

 Δέκα χρόνια!

 Δεν μπορώ καν να το πιστέψω! Πάντα σας έλεγα ότι το blogging είναι μαραθώνιος δρόμος και όχι εκατοστάρι αγώνας, αλλά στην πραγματικότητα δεν είχα συνειδητοποιήσει ακριβώς την βαρύτητα αυτής της δήλωσης. Δέκα χρόνια! Φιλίες, συνεργασίες, ακόμη και γάμοι, δεν διαρκούν τόσο! Και όμως είμαστε ακόμη εδώ. Ναι είμαστε, εγώ ο παλαβός που γράφω ότι γράφω, και εσείς οι τρελοί που διαβάζετε όλα αυτά τα παραληρήματα μου φανατικά!  

 Σας ευχαριστώ για αυτό, για το πάθος σας για τα γραπτά μου, για την προσήλωση σας και την προσοχή σας σε αυτό το δημόσιο βήμα μου, για την υπομονή σας στα θρυλικά ξεσπάσματα μου, που μόνο λίγα δεν είναι, για το διαρκές τσίγκλισμα σας για να συνεχίσω τον μαραθώνιο μου, για να συνεχίσω την μετάδοση των γνώσεων και εμπειριών μου, να συνεχίσει η αλυσίδα της γνώσης να υπάρχει.

 Δέκα χρόνια με μελισσοκομικές αναρτήσεις, ποίησης, Street Art, Κατασκευών, Τρελών Hobby, Ανιχνεύσεων σε παλιά εργοστάσια αλλά και σε αχανή δάση, και πόσα ακόμη από τα ενδιαφέροντα μου. Απίστευτο! 

 Και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει οικονομική υστεροβουλία από μέρος μου, με την μορφή σεμηναρίων, ή μαγικών "μαντζουνιών", ή θέσεων σε πολιτικούς σχηματισμούς, ή θέσεις σε συλλόγους και συλλογικά όργανα, χωρίς όφελος από έμμεσες και άμεσες διαφημίσεις, χωρίς τίποτα! Εκτός από την παρουσίαση της δουλειάς μου και των αποτελεσμάτων της. Ιδιαίτερα περήφανος για αυτό κυρίως! Κανείς δεν μπορεί να μου πει ότι έκανα ότι έκανα για να συντηρώ ένα "μαγαζάκι" που πουλάει αέρα και φύκια για μεταξωτές κορδέλες!

 Τι μας περιμένει από εδώ και πέρα?

 Χμμμμμ! Τα πρώτα χρόνια είχαμε μια επικέντρωση στην μελισσοκομική θεωρία και την μελισσοκομική πρακτική. Θεματολογία που μπορώ να πω είχε γίνει δεκτή με ενθουσιασμό, μια που ήταν αυτό που συνήθως ζητάει η μεγάλη μάζα των νέων μελισσοκόμων, που πηγαίνει από λουλούδι σε λουλούδι για να συλλέξει κάθε ψήγμα γνώσης, αχόρταγα, και με τεράστια λαχτάρα. 

 Ήταν επίσης και οι εποχές που η μελισσοκομία παρουσιάζονταν ως El Dorado από διάφορές πλευρές (και τα επίσημα ΜΜΕ, αλλά και από συνάδελφους Bloggers που δεν έκαναν σωστά την δουλειά τους όσο αφορά την μετάδοση αξιόπιστων και ορθών γνώσεων) και είχε κατακλίσει πολύς κόσμος την μελισσοκομία, που την έβλεπε ως λύση στα οικονομικά τους αδιέξοδα. 

 Τα επόμενα χρόνια άρχισα να παρουσιάζω πολύ πιο έντονα τα βιώματα μου ως νομάδας μελισσοκόμος, τις εμπειρίες μου, τα προβλήματα μου, τις αποτυχίες μου, τις απογοητεύσεις μου. Επίσης επικεντρώθηκα στο ότι δεν υπάρχουν "μαγικές" λύσεις και "μυστικές" μέθοδοι για "πολλά μελάκια", παρά μόνο πολύ και σκληρή εργασία, για να μπορείς να φέρνεις μερικές χρονιές αξιοπρεπείς ποσότητες μελιού για τον όγκο εργασίας που έχεις (προκαταβολικά) δαπανήσει. 

 Φυσικά όλα τα παραπάνω δεν έγιναν δεκτά από την πλειοψηφία των νέων μελισσοκόμων εκεί έξω, και προτίμησαν να ακολουθήσουν στην αναζήτηση της μελισσοκομικής τους γνώσης "Σωτήρες", "Μεσσίες", "Διδάσκαλους" και "Ραβί" εκεί έξω, που παρουσιάστηκαν πρόθημα, αυτόκλητα, και σε τεράστιους αριθμούς, για να πουλήσουν σε πρόθυμα αυτιά αυτό που τόσο πολύ ποθούσαν να ακούσουν. Με το ανάλογο αντίτιμο και κέρδος για αυτούς φυσικά. 

 Αλλά οι "μαγικές" μέθοδοι, και "μυστικά" που πουλούσαν ήταν μαγικά μόνο στο μυαλό όσων άκριτα τα πιστεύανε. Το El Dorado της μελισσοκομίας κατάρρευσε με θεαματικό τρόπο, και βλέπεις τα τελευταία χρόνια ολόκληρες μελισσοκομικές επιχειρήσεις, και μεγάλα κοπάδια με μελίσσια να πουλιούνται για ένα κομμάτι ψωμί. Και αυτό γιατί το μόνο "μυστικό" στην μελισσοκομία είναι η σκληρή δουλειά, μόνο αυτό, το οποίο το λένε κάποιοι αυτό εδώ και μια δεκαετία. Αλλά εάν δεν αρέσει κάτι στο αυτί προτιμά να μην το ακούει. 

 Τα τελευταία χρόνια παρουσιάζω την προσπάθεια μου να αντικαταστήσω μέρος της σκληρής εργασίας μου με κεφάλαιο, και την συνεπακόλουθης αύξησης της παραγωγικότητας μου ως μελισσοκόμος, και επιχειρηματίας, για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στην αναπόφευκτή πτώση των δυνάμεων μου καθώς αυξάνονται τα χρόνια μου μαζί με την μελισσοκομική μου εμπειρία και γνώσεις. 

 Προσπάθεια που έχει φέρει πολύ καλά αποτελέσματα, και θα συνεχίσει να φέρνει στα επόμενα χρόνια, μέχρι να φέρω τα μελισσοκομεία μου, το μελισσοκομικό μου εργαστήρι, αλλά και τα μεταφορικά μου μέσα, στο επίπεδο που θέλω, και το ονειρεύομαι από την στιγμή που πρωτοέπιασα ξέστρο στο δεξί μου χέρι. 

 Φυσικά πλέον έχει μειωθεί ακόμη περισσότερο ο κόσμος που ακολουθεί αυτό το blog σε αυτή την παρουσίαση της μελισσοκομικής μου προσπάθειας, και επιχείρησης. Γιατί πλέον φαίνεται ότι εκτός από σκληρή δουλειά χρειάζεται και μεγάλη επένδυση σε χρήμα, και χρόνο, για να μπορέσεις να παρουσιάσεις ένα αξιόλογο αποτέλεσμα. Και ο παραπάνω συνδυασμός είναι ένα υπερβολικά πικρό ποτήρι για να το πιει ο οπωσδήποτε!

 Δεν πειράζει, εγώ την ζωή μου παρουσιάζω, την εργασία μου, την πραγματικότητα μου, όποιος θέλει την παρακολουθεί και μαθαίνει διδάγματα ζωής από όλα τα παραπάνω, όποιος δεν θέλει δεν έχω ούτε κανένα μέσο για να τον εξαναγκάσω, αλλά ούτε και την πρόθεση, και την θέληση, για κάτι τέτοιο! Δεν έχω να αποκομίσω κανένα απολύτως οικονομικό κέρδος, είτε με παρακολουθούν ένα εκατομμύριο άτομα, είτε εκατό νοματαίοι που μπορεί να τους ξέρω και ονομαστικά στα προφίλ μου στα κοινωνικά δίκτυα. Περιουσία μου είναι οι γνώσεις μου, και οι εμπειρίες μου, και τα αφήνω αυτά εδώ για όποιον τα θέλει, αυτό! Τίποτα άλλο.

 Επίσης θα εξακολουθώ να τηρώ την υπόσχεση που έχω δώσει στον εαυτό μου, να παραμείνω αυτός που είμαι και να μην αλλάξω για κανένα! Ελεύθερος να λέω, και να κάνω ότι θέλω, χωρίς να με νοιάζει εάν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους. Έχω τις απόψεις μου, τις ιδέες μου, τα πιστεύω μου, και όλα τα παραπάνω τα δημοσιοποιώ από αυτό το δημόσιο βήμα μου (ακόμη και στα κοινωνικά μου δίκτυα, αν και εκεί είναι πολύ πιο χαβαλέ η κατάσταση), και όλα τα παραπάνω δεν τα κάνω για την δημοφιλία μου, ή για την "αγάπη" των αναγνωστών μου! 

 Ποσώς με ενδιαφέρει εάν δεν αρέσουν σε κάποιους, εάν αποφασίσουν κάποιοι να εγκαταλείψουν αυτό το δημόσιο βήμα μου γιατί δεν τους άρεσε κάτι που έγραψα, ανάμεσα στα εκατομμύρια πράγματα που έχω ήδη γράψει, ή θα γράψω! Γράφω αυτά που θέλω, αυτά που πιστεύω, αυτά που μου αρέσουν, γιατί είμαι ελεύθερος να το κάνω! Και αυτό δεν έχω την πρόθεση να το απεμπολήσω ποτέ, και για κανένα! Υπόσχεση αυτό παίδες! 

 Δέκα χρόνια το λοιπόν! Δέκα χρόνια μελισσοιστορίες και άλλα. Εγώ και εσείς, εσείς και εγώ, μαζί! Για τα προηγούμενα δέκα χρόνια. Για τα επόμενα δέκα χρόνια!

 Συνεχίζουμε!



Adios Amigos Locos




 Λάζαρος " The Bear" Μότσανος

 Σοχός 30/1/2024