UA-50457385-1

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2017

Ελληνικός Καπιταλισμός: Όνειρα στα συντρίμμια



 Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια ατελείωτη φιλολογία για τα αίτια της οικονομικής κρίσης  και τους τρόπους αντιμετώπισης της. Ατελείωτο μελάνι (σε βιβλία) και ώρες γραψίματος (στο διαδίκτυο) έχουν δαπανηθεί για να εξηγήσουν το κάθε τι και να δώσουν λύσεις σε μια κατάσταση που πλησιάζει πλέον την δεκαετία. Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι μένουν στην Θεωρία και αοριστολογούν ατέρμονα και ανώφελα. Με αποτέλεσμα να καταντούν βαρετοί και το κυριότερο αναποτελεσματικοί.

 Ατελείωτες συζητήσεις ανάμεσα σε άτομα που θεωρούν πως κατέχουν την λύση για το κάθε τι γιατί έχουν ασχοληθεί τα τελευταία χρόνια (αρκετοί από αυτούς εντατικά) με το να παρακολουθούν αντίστοιχες προγενέστερες συζητήσεις, ή να έχουν διαβάσει μερικά εκλαϊκευμένα βιβλία των οικονομικών επιστημών, ή να έχουν παρακολουθήσει εκατοντάδες ώρες (βαρετών) πολιτικών και οικονομικών εκπομπών στην τηλεόραση. Χούι και της φυλής να αμπελοφιλοσοφεί διαρκώς λες και δεν υπάρχει χρόνος στο σύμπαν και έχει την ευχέρεια όταν τα πάντα καταρρέουν να δαπανάει πολύτιμο χρόνο και κόπο (που θα μπορούσαν να φανούν τρομερά χρήσιμα κάπου αλλού), για να μετρά αγγέλους πάνω στην κεφαλή μιας καρφίτσας.

 Δυστυχώς, ευτυχώς, αυτό το χάσιμο χρόνου και φαιάς ουσίας δεν με εκφράζει, και στην πραγματικότητα μου προκαλεί αηδία και απέχθεια. Αντίθετα με ενδιαφέρει περισσότερο μια οπτική περισσότερο απτή, χειροπιαστή, προσανατολισμένη σε επιτόπια έρευνα σε ότι οδήγησε στην τραγική οικονομική κατάσταση που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Και το κακό είναι ότι δεν έχω βρει κάτι τέτοιο σχετικό τα τελευταία χρόνια, κάτι που υποδηλώνει και την φτώχεια σε επιτόπια έρευνα μέσα σε όλη την φιλολογία σχετικά με την οικονομική κρίση. Και αυτό είναι ένα σύμπτωμα όσων χαραμίζουν χρόνο σε ατελείωτους διαλόγους σχετικά με "το τι πταίει?".

 Και ενώ έχουμε χιλιάδες ανθρώπους να μιλούν για το τι πήγε στραβά πάνω στην Ελληνική οικονομία και τα ποσοστά ανεργίας έχουν εκτιναχθεί πάνω από το 25% καθώς και πάνω από μισό εκατομμύριο άτομα έχουν ήδη μεταναστεύσει σε άλλες χώρες για ένα καλύτερο μέλλον ή έστω για μια θέση στον ήλιο, ωστόσο δεν έχουμε έρευνες πάνω στα ίδια τα εργοστάσια που έχουν κλείσει, τις επιχειρήσεις που έχουν σταματήσει την λειτουργία τους, τις θέσεις εργασίας που χαθήκανε μέσα στα συντρίμμια του Ελληνικού καπιταλισμού.   

 Η έτσι νόμιζα μέχρι που μου ήρθε στο μυαλό μου ότι στις σειρές αυτού του blog Graffiti στην Θεσσαλονίκη καθώς και Θεσσαλονίκη όμορφη γυναίκα βιασμένη έχω ήδη κάνει επιτόπια έρευνα μέσα σε μερικά εργοστάσια της πόλης, όπου και έχω φωτογραφικό υλικό από αυτή την έρευνα και έχω βρει το ιστορικό τους (όπου αυτό υπάρχει) σχετικά με το πότε άρχισε η λειτουργία τους, την ανάπτυξη τους καθώς και την παρακμή τους, και τέλος την παύση της λειτουργίας τους και την μετέπειτα μοίρα τους.  

 Το παραπάνω με ώθησε το προηγούμενο έτος να επισκεφτώ μερικές δεκάδες ακόμα εργοστάσια, καθώς και άλλους μαζικούς χώρους εργασίας, για να κάνω την επιτόπια έρευνα και να συγκεντρώσω το απαραίτητο υλικό από όλους αυτούς τους χώρους και επίσης να προβώ και στην αντίστοιχη έρευνα στο διαδίκτυο για να βρω αν υπάρχουν τα αίτια που έκλεισαν οι παραπάνω επιχειρήσεις και εργοστάσια.

 Οπότε και σιγά σιγά θα σας τα παρουσιάσω όλα αυτά για να δημιουργηθεί επιτέλους μια έρευνα (και η αντίστοιχη σειρά αναρτήσεων) που να μην βασίζεται απλώς σε αντιγραφή πινάκων από τις στατιστικές υπηρεσίες, και παπαγάλισμα οικονομικών θεωριών από εγχειρίδια βιβλίων πάνω στις οικονομικές επιστήμες. Και να βγουν στο τέλος μερικά χρήσιμα συμπεράσματα πέρα από τα διαρκή αναμασώμενα που έχουν γίνει πλέον οι απόλυτες κοινοτοπίες. 

 Αλλά πριν από αυτό μερικές διευκρινήσεις είναι αναγκαίες.

 Δυστυχώς οι επιχειρήσεις που κλείνουν είναι σαν τους ασθενείς στους οποίους δεν πέτυχε η εγχείρηση. Όπως λέει το ανέκδοτο οι ασθενείς που ζούνε από το μαχαίρι του γιατρού ζούνε κάτω από το φως του ηλίου και δοξάζουν τον γιατρό που τους έδωσε το δικαίωμα να ζήσουν, αντίθετα οι ασθενείς που δεν έζησαν από το μαχαίρι βολικά τους σκεπάζει το χώμα. Μια από τα ίδια και εδώ, επιχειρήσεις που έχουν κλείσει πολύ δύσκολα μπορείς να βρεις στοιχεία για αυτές, ιδίως για επιχειρήσεις που έχουν κλείσει πριν την αλματώδη άνοδο του διαδικτύου στην χώρα μας. Μόνο σε λίγες περιπτώσεις βρίσκονται στοιχεία για αυτές και συνήθως αποτελούν επιχειρήσεις ή εργοστάσια εμβλήματα της οικονομικής ζωής των προηγούμενων ετών ή δεκαετιών. Οπότε θα υπάρχει αυτό το κενό σε στοιχεία που θα προσπαθήσω να το καλύψω όσο καλύτερα μπορώ με έμμεσες πηγές (στοιχεία που βρήκα μέσα στις επιχειρήσεις) ή και με άμεσες (προφορικές μαρτυρίες από άτομα που γνώριζαν κάτι για αυτές τις επιχειρήσεις).

 Επίσης ήδη έχω αναφέρει ότι υπάρχει υλικό αυτής της σειράς αναρτημένο στο blog οπότε μην σας ξενίσει το ότι αυτή η σειρά αρχίζει έχοντας παρουσιάσει ορισμένα από τα εργοστάσια που θα αναφερθούν. Οι αντίστοιχες αναρτήσεις θα υπάρχουν σε υπερσυνδέσμους στο τέλος κάθε ανάρτησης για να μπορείτε εύκολα να παρακολουθήσετε όλη την έρευνα. Επίσης πολλές φορές αυτές οι αναρτήσεις θα αποτελούν σημείο τομής με τις σειρές αναρτήσεων αυτού του blog Graffiti στην Θεσσαλονίκη καθώς και Θεσσαλονίκη όμορφη γυναίκα βιασμένη μια που έχουν κάποια κοινά σημεία τα μέρη που επισκέφτηκα και τα παρουσιάζω στις αντίστοιχες αναρτήσεις (ύπαρξη Graffiti καθώς και ορόσημα της Θεσσαλονίκης).

 Επίσης αρκετά από αυτά τα εργοστάσια θα παρουσιαστούν σε παραπάνω από μια αναρτήσεις μια που κάποια από αυτά είναι τεράστια και το φωτογραφικό υλικό που έχω από αυτά και εκτεταμένο και τρομερά αξιόλογο.

 Για το τέλος κρατώ και την προειδοποίηση-παράκληση. Μην προσπαθήσετε να επαναλάβετε τα βήματα μου και να επισκεφτείτε έτσι αμέριμνα αυτά τα μέρη ή και αντίστοιχα άλλα τέτοια μέρη (Μην κοιτάτε εμένα! Εγώ είμαι βλαμμένος και τα τελευταία χρόνια δείχνω μια πολύ περίεργη για όσους με ξέρουν αγνόησή των κινδύνων που ποτέ πριν δεν με χαρακτήριζε). Ελλοχεύουν πολλοί κίνδυνοι σε τέτοια μέρη, από κινδύνους στην δομική υπόσταση αυτών των κτηρίων έως κινδύνους που θα αντιμετωπίσετε σε ότι (μάλλον με όποιους!) θα συναντήσετε. Δεν ήταν λίγες οι φορές που είδα πράγματα που αμέσως μου δώσανε σήμα συναγερμού σχετικά με το τι μπορεί αμέσως μετά να αντιμετωπίσω! Θα τα δούμε και αυτά μαζί. Αλλά για ακόμα μια φορά σας προειδοποιώ, μην μπείτε μόνοι σας ή και με παρέα σε αντίστοιχες εγκαταστάσεις, ελλοχεύουν τεράστιοι κίνδυνοι για την σωματική σας ακεραιότητα και ύπαρξη! Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι!

Αυτά λοιπόν για αρχή, μια νέα σειρά και ένα νέο ταξίδι ξεκινά, όσοι πιστοί προσέλθετε

Adios Amigos Locos

Σειρά  Ελληνικός Καπιταλισμός: Όνειρα στα συντρίμμια










Μότσανος Λάζαρος


Σοχος 28/2/2017

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2017

Απόδραση από το Ελλαδιστάν Vol II




 Με αφορμή μια σειρά σχολίων στην ανάρτηση Ευτυχώς που δεν είναι Ελλάδα μόνο η Αθήνα μου δώθηκε η αφορμή για το δεύτερο μέρος της σειράς Απόδραση από το Ελλαδιστάν. Όσοι πιστοί και τρελοί προσέλθετε και αναγνώστε χα χα χα.

 Ρε μην το ψάχνεις. Διαβάζω το βιβλίο για την νεοελληνική ιστορία του Ραφαηλίδη. Όλα πλέον μου είναι ξεκάθαρα. Και που έχουμε αυτούς τους δρόμους, που έχουμε, είναι θαύμα. Ο Χάρρυ Κλυνν, πριν μπλέξει με τον Σύριζα, είχε πει το αμίμητο, ότι σ αυτή την χώρα, που ζει, εκπλήσσεται, που κάθε φορά, όταν ανοίγει την βρύση ...... τρεχει νερό. Εκεί συμπυκνώνεται όλη η νεοελληνική πραγματικότητα. Η Αθήνα δεν έχει καμία σχέση με την όλη φάση γκρινιάρη θεσσαλονικιέ. Είμαστε "χαλασμένοι" ως λαός και αφού είναι χαλασμένος ο λαός, θα είναι και οι πολιτικοί του. Και αν είναι οι πολιτικοί του, θα είναι χαλασμένο και το κράτος.  


 Bears NestΜην μασάς, δεν ταυτίζω το μεγάλο πρόβλημα της Ελληνικής Πραγματικότητας (το κράτος) με την ίδια την Αθήνα και τους κατοίκους της, τόσο τοπικιστής δεν θα γίνω ποτέ χα χα χα. Απλώς το κτήνος που ονομάζεται κράτος έχει τον μεγαλύτερο όγκο του και κεφάλια του στην Αθήνα, και έτσι παίρνει μπάλα και την Αθήνα το ανάθεμα.

 Άποικοι (δηλαδή βαριά φορολογούμενοι πολίτες οι οποίοι δεν έχουν στην πραγματικότητα τα δικαιώματα και απολαβές που έχουν άλλοι πολίτες της ίδιας χώρας αλλά μόνο υποχρεώσεις) υπάρχουν πάρα πολλοί και μέσα στην Αθήνα (και μάλιστα περισσότεροι από παντού αλλού, μια και ακόμα και στην Αθήνα οι ασχολούμενοι με τον ιδιωτικό τομέα είναι περισσότεροι από αυτούς που ασχολούνται με τον δημόσιο, και δεδομένου του τεράστιου μεγέθους της Αθήνας –με δεδομένα Ελλάδας πάντα- καταλαβαίνεις ότι και εκεί οι άποικοι είναι πλειοψηφία). 

 Δυστυχώς η μόνη προτεραιότητα του κράτους είναι μόνο η αυτοσυντήρηση του (δηλαδή καμία αλλαγή στο μέγεθος του –Λάθος! Καμία αλλαγή στο μέγεθος του προς τα κάτω! Χα χα χα- και καμία αλλαγή στα υπέρμετρα δικαιώματα που απολαμβάνουν τα στελέχη του, παρόλο που εξαιτίας αυτών των γεγονότων η φορολογική βάση που συντηρούσε αυτό το τεράστιο και πολυδάπανο –καθώς και αναποτελεσματικού- κράτος είναι στα όρια της εξόντωσης της με ότι σημαίνει αυτό και για το παράσιτο που την απομυζά). Δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι αυτή η σχέση αιτιότητας που αναφέρεις είναι η ορθή ή όχι. Εγώ έχω την εντύπωση ότι εδώ μπερδεύεις το αίτιο με το αιτιατό (το κράτος είναι πλήρως διεφθαρμένο και διαφθείρει πολίτες και πολιτικούς με τις δομές του, και αυτό είναι κληροδότημα από τους Τούρκους και ακόμα πιο πίσω από τους Βυζαντινούς). 


 Λάζαρε με εκπλήσσεις. Το αίτιο και το αιτιατό στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ανάποδα από αυτό που λες. Σε μια δημοκρατική κοινωνία υπεύθυνος είναι ο λαός. Αυτός ορίζει τα εκτελεστικά όργανα, που "τρέχουν" το κράτος και τα εκτελεστικά όργανα είναι σάρκα εκ της σαρκός του λαού. Ένας διεφθαρμένος λαός θα φτιάξει διεφθαρμένους πολιτικούς, που θα κάνουν διεφθαρμένο κράτος. Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Βαριέμαι να στα παραθέσω. Βασικά, τώρα που το σκέπτομαι, ο λαός είναι υπεύθυνος πάντα ακόμη και σε μη δημοκρατικά πολιτεύματα. Υπό την ανοχή του γίνονται όλα. Κάτι σαν τις μέλισσες. Δεν κάνει κουμάντο η βασίλισσα. Οι εργάτριες κάνουν, αυτές αποφασίζουν, πότε θα την κόψουν, πότε θα σμηνουργήσουν κτλ. Την κρατάνε για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας τους και μετά πάπαλα.

 Ο γερμανικός λαός ανέβασε τον Χίτλερ. Ο ελληνικός ανέχτηκε την χούντα. Όταν δεν την γούσταρε άλλο, την έριξαν. Το ίδιο και με την γαλλική και την οκτωβριανή επανάσταση. Ο λαός τα κανονίζει.Αυτός ο διεφθαρμένος, χαλασμένος λαός επέτρεψε το έκτρωμα του Πασοκ, όπου όλοι μα όλοι γνώριζαν, ότι οι πολιτικοί κλέβουν, ότι στο δημόσιο κωλοβαρούν και ότι δεν υπάρχει αξιοκρατία πουθενά. Αλλά τους ψήφιζαν, γιατί κάτι τους βόλευε. Δικαίωμα τους αλλά να μην ακούω μετά, ότι δεν φταίμε κιόλας. Και μετά από όλα αυτά τα σκατά της μεταπολίτευσης, αντιμέτωποι με την δυσκολότερη κατάσταση της νεότερης ιστορίας μας, ένας μαλακας είπε, θα αφανίσω το χρέος και θα φέρω τους μισθούς στο χιλιάρικο και τον ξαναψήφισαν.Και σου φταίει το κράτος εσένα;

 Θα τα ρίξουμε στους τούρκους και τους βυζαντινούς 200 και 600 χρόνια πριν αντίστοιχα για τα δικά μας χάλια; Το δε παράδειγμα σου με τους Τούρκους και το Βυζάντιο έχει ένα λογικό λάθος. Παίρνεις ως βάση για τον συλλογισμό σου την κατάληξη αυτών των αυτοκρατοριών. Ενώ είναι αναπόφευκτο και ιστορικά εξακριβωμένο, ότι κάθε αυτοκρατορία εντέλει θα εκφυλιστεί και θα πέσει. Μην τους κρίνεις λοιπόν, για το πως κατέληξαν, κρίνε τους συνολικά. Και αν βάλεις την συνολική εικόνα, αναρωτήσου πως έγιναν τόσο μεγάλες και δυνατές αυτοκρατορίες, που κράτησαν εκατοντάδες χρόνια. Και μετά αναρωτήσου, πως γίνεται να μην πάρουμε τα καλά τους στοιχεία, που τους έκαναν τεράστιους και πήραμε μόνο τα κακά.  Κανένας δεν φταίει για τα χάλια, την βλακεία, την βλαχιά, τον οπορτουνισμό, τον τυχοδιωκτισμό και την απόλυτη ανάγκη του Έλληνα να κοιτάει ΠΑΝΤΑ και ΠΑΝΤΟΥ μόνο την γαμημένη την πάρτη του. Γι αυτό ο μελισσοκόμος πέρυσι σου γάμησε τα μελίσσια στα πεύκα. Γι αυτό ο άλλος ο βλάχος παλιότερα στο Σοχο, που ψέκαζε μέρα μεσημέρι υπερπαράνομα, στα δηλητηρίαζε. Γιατί ο καθένας κοιτάζει την μαλακισμένη την πάρτη του.
Γι αυτό με εξέπληξε η άποψη σου, γιατί εσύ δεν την κοιτάς. Και το blog σου είναι η απόδειξη.

 Υγ. Εμείς τους Τούρκους επηρεασμένοι από την προπαγάνδα μας, τους λέμε ηλίθιους και μπουνταλάδες. Ε λοιπόν το ίδιο και αυτοί. Όταν ένας Τούρκος κάνει μια μαλακία, του λένε: κοίτα τον μαλάκα τον Έλληνα. Τους φαντάζομαι να λένε, σύμφωνα με την λογική σου, ότι για το κράτος τους και τον Ερντογαν φταίνε οι Έλληνες και το βυζάντιο και λιώνω αδελφέ.

 Bears NestΟυχ ουχ ουχ ουχ μου αρέσει όταν παθιάζεστε και βλέπετε λέξεις που δεν έχω γράψει στα γραφόμενα μου χα χα χα. Ποτέ δεν είπα ότι ο Ελληνικός Λαός δεν έχει ευθύνη για την κατάντια του, ποτέ δεν είπα ότι ο Ελληνικός Λαός δεν είναι σε μεγάλο ποσοστό διεφθαρμένος (όπως και δεν λέω ότι «Όλοι μαζί τα φάγαμε!». Ευθύνη για τους μαλάκες που μας κυβερνούν έχουμε όλοι μας (εκτός από εκείνους που ακόμα δεν πρόλαβαν να ψηφήσουν!) αλλά μερτικό στο φαγοπότι δεν έχουν όλοι μας! Κάποιοι ούτε στο δημόσιο είχαν θέσεις, ούτε επιδοτήσεις πήραν, ούτε είχαν μπίζνες με το δημόσιο. Ναι πολλά από τα χρέη πήγαν και για την εκπαίδευση, την υγεία, τα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά όσοι δεν συμμετείχαν στο μεγάλο φαγοπότι και φόρους πλήρωσαν, και ασφαλιστικές εισφορές, και όλα τα κέρατα τους, οπότε το μερτικό τους στο να χτίσουν το κράτος το είχαν, απλώς δεν είχαν αντίστοιχες απολαβές (ή έστω δεν είχαν αντίστοιχες απολαβές συν τον «αέρα» των δανικών που έπαιρνε αβέρτα το κράτος για μισθούς, και παροχές. Καλό είναι να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, ιδίως αν δεν μας συμφέρει αυτή η ισοπέδωση).

 Φυσικά και έχει ευθύνη ο Ελληνικός Λαός για την ψήφο του, για τις διεκδικήσεις του, για τις «βολικές» αυταπάτες του, για το ότι δεν διεκδικεί και απαιτεί την αλλαγή όσων τρώνε την ψυχή του και το μέλλον του (πχ ακόμα δεν έχει κάνει συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις ενάντια στην διαφθορά όπως έκαναν άλλοι λαοί! Και αυτό υποδηλώνει και την ιεράρχηση των αξιών και των στόχων του). Αλλά το σύνθημα «Ο Λαός έχει τους πολιτικούς (ή το κράτος) που του αξίζει (μια που είναι σάρκα εκ σαρκός του)» δεν το συμμερίζομαι! Ναι είναι σωστό το παραπάνω σε ένα κλειστό σύστημα (οικονομίας και κοινωνίας) όπου ο Λαός δεν έχει δικαίωμα να μεταναστεύσει για ένα καλύτερο κράτος και μέλλον, αλλά δεν ισχύει σε ένα ανοιχτό σύστημα οικονομίας και κοινωνίας όπου η μετανάστευση επιτρέπεται. Είναι γνωστό το ρητό που λέει ότι «μόνο τα δεύτερης ποιότητας μυαλά ασχολούνται με την πολιτική (ή και την διοίκηση επιχειρήσεων χα χα χα) γιατί τα μυαλά πρώτης ποιότητας γίνονται επιστήμονες, εφευρέτες, καλλιτέχνες, δημιουργοί γενικά (ίσως και οι επιχειρηματίες να εντάσσονται μέσα σε αυτά μια και αυτοί δημιουργούν κάτι από την αρχή)». Ναι αλλά σε κράτη σαν το δικό μας έχουμε ήδη μια εξαγωγή από τα καλύτερα μυαλά μας (και τους πιο δραστήριους και φιλόδοξους κατοίκους αυτής της χώρας εδώ και δεκαετίες, και πλέον με τρομερούς ρυθμούς λόγου κρίσης) οπότε ήδη αποδυναμώνεται ποιοτικά η δεξαμενή που απομένει και για τους δημιουργούς και για τους υπόλοιπους. Οπότε δεν είναι σωστό εκ ορισμού σε ένα ανοιχτό οικονομικό και κοινωνικό σύστημα το παραπάνω δόγμα (θα επανέλθουμε πιο κάτω στο κείμενο μας σε αυτό το σημείο).

 Πιστεύω στην συλλογική ευθύνη αλλά πολύ περισσότερο πιστεύω στην ατομική ευθύνη και δεν είμαι τόσο πρόθυμος να χαρίσω επιχειρήματα και ανοχή στους πολιτικούς για να αποποιηθούν την δική τους ευθύνη με το να τα ρίχνουν όλα στον Λαό «Αυτά θέλει ο Λαός, αυτά είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε» όχι αυτό δεν το δέχομαι! Υπάρχει ατομική ευθύνη στον καθένα μας, άρα και στους πολιτικούς μας, άλλοθι για να το παίξουν «θύματα» εγώ δεν πρόκειται να τους δώσω!

 Πάμε παρακάτω, όλοι έχουμε την τάση να ξεχνούμε το μέγεθος του κράτους και την σημασία των ρόλων του σε κάθε έκφανση και πτυχή των υπάρξεων μας. Κακώς!!! Και παρόλο τον κίνδυνο να φανώ κουραστικός θα αναφέρω πολλά από αυτά που θεωρούμε όλοι μας αυτονόητα τόσο πολύ ώστε να μην τα σκεπτόμαστε ιδιαίτερα και να λανθάνουμε σχετικά με την ροή του αιτίου και του αιτιατού στην πραγματικότητα μας.

 Πρώτα από όλα, το κράτος είναι αποκλειστικά υπεύθυνο για την εκπαίδευση μας. Βασικότατο αυτό! Το τι πολίτες θα βγούμε εξαρτάται αποκλειστικά από την παιδεία που θα πάρουμε από την αρχή από αυτόν που έχει το μονοπώλιο στην παιδεία (στην περίπτωση του δικού μας κράτος δεν υπάρχει ιδιωτική παιδεία ή είναι σε πολύ μικρό ποσοστό σε σχέση με το γενικό σύνολο). Τα σχολικά προγράμματα, τα σχολικά συγγράμματα, οι εκπαιδευτές, οι δομές και οι επιδιώξεις μέσα από αυτές όλα αυτά ορίζονται μέσα από τις δομές του κράτους! Δεν έχουν λόγο οι πολίτες πάνω σε αυτό (λόγο έχουν μόνο εάν θελήσουν την ιδιωτική εκπαίδευση σε μεγαλύτερο βαθμό και ψηφίζουν αντίστοιχες κυβερνήσεις που έχουν αυτή την στόχευση).

 Οπότε ήδη από την αρχή το κράτος αποφασίζει και δημιουργεί τους πολίτες που θέλει. Θα μου πεις μπορείς να αναλάβεις μόνος σου σε μεγάλο βαθμό την εκπαίδευση σου (αυτοεκπαίδευση) διαβάζοντας βιβλία που θα αγοράσεις εσύ, είτε πλέον να διαβάζεις στο ιντερνέτ (αν και το επίπεδο γνώσεων και φιλτραρίσματος είναι πολύ κατώτερο σε αυτή την πηγή γνώσης), είτε να πηγαίνεις σε διάφορα σεμινάρια ή σχολές που θέλεις. Ναι ισχύει αυτό, αλλά έχει κόστος μεγάλο.

 Παράδειγμα προσωπικό, έχω μια βιβλιοθήκη άνω των 1000 τόμων (2 βιβλιοθήκες στην πραγματικότητα χα χα χα), και ναι την έχω διαβάσει στο μεγαλύτερο της μέρος, και μάλιστα ένα μεγάλο ποσοστό της πάνω από μια φορά. Ναι αλλά αυτό είχε και μεγάλο κόστος από μέρος μου. Χρηματικό πάνω από 2 δεκάδες χιλιάδες ευρώ (ίσως και μια δύο ακόμα δεκάδες χιλιάδες ευρώ να μου κόστισε, δεν είμαι σίγουρος σχετικά με το πόσα πολλά έχω ξοδεύσει για αυτή!), αλλά το μεγάλο μου κόστος ήταν σε χρόνο! Χρόνο που τον ξόδευσα μπροστά από ανοιχτά βιβλία και δεν το δαπάνησα για να ορθώσω μια δουλειά, να μάθω μερικές πρακτικές ενασχολήσεις που θα με βοηθούσαν επαγγελματικά, ή έστω ζώντας την ζωή μου όπως όλοι οι άλλοι. Και αυτό έγινε σε μια εποχή όπου η γνώση στην κοινωνία μας έχει πλήρη απαξία (και βλέποντας ποιοι έχουν πληρώσει το μάρμαρο από την οικονομική κρίση –άτομα του τριτογενή τομέα της οικονομίας, δηλαδή άτομα που έχουν επενδύσει κυρίως στην βελτίωση του εαυτού τους μέσω της εκπαίδευσης για να μπορούν να προσφέρουν υπηρεσίες- τότε αντιλαμβάνεσαι και το γιατί υπάρχει αυτή η απαξία, αν και προκαταβολική της οικονομικής κρίσης). Ένα παρόμοιο κόστος δεν είναι εύκολο να το δαπανήσουν όλοι, και κυρίως όσοι το δαπανήσουν δεν είναι μετά πρόθυμοι να θαφτούν σε ένα κράτος που δεν θα τους αξιοποιήσει για αυτές ακριβώς τις γνώσεις τους, οπότε και μεταναστεύουν σε άλλες χώρες όπου το γνωστικό τους κεφάλαιο θα εκτιμηθεί και αποζημιωθεί κατάλληλα.

 Πάμε παρακάτω.

 Το Κράτος είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης στην χώρα με τεράστια διαφορά από τον δεύτερο (το Κράτος κάποια στιγμή πρέπει να μισθοδοτούσε σε όλες τις εκφράσεις του και δομές του πάνω από 1 εκατομμύριο άτομα –ακριβώς δεν ξέρουμε ακόμα και μετά από τόσα χρόνια κρίσης! Βλέπεις αυτή η γνώση δεν συμφέρει αρκετούς!! Και ενώ έγινε μια προσπάθεια να βρεθεί ο αριθμός όσων δούλευαν στο κράτος στο τέλος την εγκαταλείψαν βολικά- ενώ ο δεύτερος μεγαλύτερος εργοδότης στην χώρα το πολύ πολύ να είχε 10.000-12.000 εργαζόμενους). Και αυτό και οδήγησε στο να μπορεί να διαμορφώνει και τις τιμές στον συντελεστή εργασίας (και λόγου μεγέθους, αλλά και λόγου ότι έχει και το δικαίωμα να θεσμοθετεί τους κατώτατους μισθούς και τις ωριμάνσεις, καθώς και τα ποσοστά στα επιδόματα, μαζί φυσικά με τις αντίστοιχες ασφαλιστικές εισφορές- η άλλη μορφή του κόστους εργασίας-) αλλά κυρίως στο να διαμορφώνει και την ίδια αγορά εργασίας μια που είπαμε είναι ο μεγαλύτερος εργοδότης άρα μπορεί και να απορροφά ένα τεράστιο αριθμό εργαζομένων στις δομές του.

 Αλλά δυστυχώς από την ίδρυση του τα κριτήρια πρόσληψης σε αυτό ποτέ δεν ήταν αξιοκρατικά, επίσης η δυνατότητα και για μονιμότητα στην εργασία, καθώς και οι υπερβολικές απολαβές σε όσους ήταν στο μισθολόγιο του έκαναν την συμμετοχή στο εργατικό δυναμικό του πολλές φορές να σου αλλάζει ολόκληρες τάξεις στην οικονομική σου και κοινωνική σου θέση (ιδίως αν μπορούσες να συμμετέχεις πολύ πιο βαθιά στο μεγάλο φαγοπότι)! Οπότε και υπήρχε κίνητρο για να μετέχεις στο δυναμικό του αν ήθελες να κάνεις κάτι στην ζωή σου, αλλά και να δεχθείς για να το πετύχεις αυτό να κλείσεις τα μάτια σε έννοιες όπως αξιοκρατία, δικαιοσύνη, αποτελεσματικότητα. Και όσοι δεν δεχόταν να κάνουν τα στραβά μάτια σε αυτό απλούστατα δεν μπορούσαν ούτε καν να περάσουν από το κατώφλι του κράτους (οπότε είτε ιδιώτευαν σε αυτή την χώρα ή σε άλλη). Και ναι, ευθύνη σε αυτό έχουν όσοι πολίτες τελικά μετείχαν στο μισθολόγιο του κράτους, αλλά όσοι δεν μετείχαν δεν έχουν αυτή την ευθύνη! Μην γενικεύουμε και ταυτίζουμε τον Θύτη με το Θύμα!

 Και Συνεχίζουμε.

 Το κράτος είναι ο μεγαλύτερος πάροχος υπηρεσιών υγείας (και ασφάλισης) στην χώρα. Στην πραγματικότητα έχουμε σχεδόν μονοπώλιο και στις παροχές υγείας από αυτό (υπάρχουν μεν και ιδιωτικές δομές υγείας, αλλά είναι ακριβές και μπορούν να εξυπηρετήσουν και λόγου κόστος αλλά και λόγου μεγέθους λίγους μόνο πολίτες αυτής της χώρας). Δυστυχώς και το επίπεδο των υπηρεσιών υγείας που προσφέρεται από το κράτος είναι χαμηλό, αλλά και δεν είναι ορθολογικά προσφερόμενο σε αυτούς που το έχουν ανάγκη, αλλά ορίζεται από την ευχέρεια που έχεις να «Φακελώσεις» τους αρμόδιους γιατρούς για να στο προσφέρουν, μια που σε μεγάλο βαθμό και οι δομές υγείας είναι στελεχωμένες από διεφθαρμένους υπευθύνους. Και δυστυχώς τα πειθαρχικά και διοικητικά συμβούλια σε κάθε υπηρεσία (υγείας ή μη) δεν κάνουν ούτε σωστά, ούτε αποτελεσματικά, την δουλειά τους (σε βαθμό μάλιστα τέτοιο που υποψιάζομαι ότι υπάρχει εκτεταμένη προσπάθεια συγκάλυψης από μέρους τους της όλης διεφθαρμένης κατάστασης!) με αποτέλεσμα οι διάφοροι «ποντικοί» να ζουν και να βασιλεύουν μέσα στις δομές υγείας. Και για αυτό όμως πάλι δεν φταίνε οι πολίτες (στο ότι δεν υπάρχει έλεγχος και ποινές μέσα στο δημόσιο). Και εκεί που φταίνε οι πολίτες (στο να δίνουν το φακελάκι) δεν μπορώ να είμαι αυστηρός μαζί τους γιατί είναι τρομερά δύσκολο πράγμα να έχεις ένα δικό σου είτε να υποφέρει, είτε να κινδυνεύει να πεθάνει και να μην ενδώσεις στην πίεση και στον πειρασμό να προβείς σε αυτή την τακτική. Αν ήμουν αυστηρός πάνω σε αυτό το θέμα θα έπρεπε να ήμουν εξίσου αυστηρός και στο να ορίσω ως υπεύθυνο για τον βιασμό του το θύμα, μια που όταν είχε το μαχαίρι στο λαιμό δεν προτίμησε αυτό να μπει στο λαιμό του παρά να μπει το πράγμα του δράστη το κώλο του! Είπαμε δεν ταυτίζουμε το Θύμα με τον Θύτη!  

 Και η μετάδοση συνεχίζεται!

 Το κράτος είναι ο μοναδικός πάροχος υπηρεσιών δικαιοσύνης σε κάθε χώρα (ναι δεν υπάρχουν πουθενά ιδιωτικά δικαστήρια χα χα χα). Οπότε κάθε υπόθεση αστική ή ποινική περνά μέσα από τις δομές του. Κάθε διαφορά ανάμεσα σε ιδιώτες ή ανάμεσα σε ιδιώτες και του κράτους θα γίνει με την νομοθεσία αυτού του κράτους και από τους λειτουργούς του. Ναι αλλά στην Ελλάδα έχουμε ένα κράτος που για να τελεσιδικήσει μια υπόθεση χρειάζεται κατά μέσο όρο 12 έτη (από το Πρωτοδικείο μέχρι τον Άρειο Πάγο)! Αυτό έχει διπλό αποτέλεσμα, και να μην υπάρχει άμεση σύνδεση ανάμεσα στην αρχική διαφορά (ή έγκλημα) και στην αργοπορημένη επίλυση της (ή καταδίκη!), οπότε χάνεται σε μεγάλο βαθμό η αίσθηση της απονομής δικαιοσύνης από τους πολίτες. Αλλά κυρίως στο να αλλάζει πλήρως το επιχειρηματικό περιβάλλον και οι οικονομικές συνθήκες (στις αστικές υποθέσεις αυτό) που θα υπάρχουν κατά την έκδοση της τελεσίδικης απόφασης από εκείνες που οδήγησαν και την υπόθεση στα δικαστήρια. Πχ μια υπόθεση επένδυσης μιας εταιρίας σε μια περιοχή αν οδηγηθεί στα δικαστήρια και διαρκέσει μια δωδεκάδα χρόνια ακόμα και αν στο τέλος δοθεί το πράσινο φως για να γίνει αυτή η επένδυση είναι τελείως απίθανο ο επιχειρηματίας να ενδιαφέρεται να προβεί σε αυτή! Και για το παραπάνω δεν φταίνε οι πολίτες (αν και οι δικαστές πάνε να ρίξουν στους πολίτες το φταίξιμο λέγοντας ότι οι Έλληνες είναι εξαιρετικά δικομανείς, ναι μεν ισχύει αυτό, αλλά επίσης δικομανείς σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό είναι και οι αμερικάνοι αλλά εκεί δεν αποκτάς φαλάκρα και κοιλιά περιμένοντας μια υπόθεση να τελεσιδικήσει! Χα χα χα).

 Και θα πάει ακόμα μακριά η βαλίτσα χα χα χα.

 Η επαφή  του πολίτη με τις υπηρεσίες του κράτους. Πονεμένο και βαθύ θέμα αυτό! Σε πολύ μεγάλο βαθμό για να συντηρηθεί μια τεράστια γραφειοκρατία και ένας στρατός από δημόσιους υπαλλήλους ένα μεγάλο κομμάτι από την ζωή (επιχειρηματική κυρίως αλλά και μη) των πολιτών περνά από τις ρυθμίσεις του κράτους για το κάθε τι. Ιδίως αν είσαι επιχειρηματίας ένα μεγάλο μέρος της δραστηριότητας σου, και του χρόνου σου, περιστρέφεται γύρω από τις διαδικασίες, απαιτήσεις, και εμπόδια, που θα σου θέτει διαρκώς το κράτος στην δραστηριότητα σου. Και πολλές φορές αυτά δεν αποτελούν μόνο συνέπεια της πολυνομίας και των επικαλυπτόμενων αρμοδιοτήτων των υπηρεσιών του κράτους μεταξύ τους, αλλά και της «βολικής» μετάφρασης τους από τους αρμοδίους των παραπάνω υπηρεσιών για να αποκτήσουν προσωπικά οφέλη (κοινώς να σε στριμώξουν και να αναγκαστείς να τους δώσεις το «λάδωμα» που απαιτούν για να σε αφήσουν να συνεχίσεις την δραστηριότητα σου, ή την επέκταση της).

 Κοινό μυστικό είναι ότι η κάθε εφορία, πολεοδομία, τελωνείο, κ.α. έχει το δικό της μπαϊράκι και για να περάσεις από την κάθε μια χρειάζεται «γρηγορόσημο» (επί τουρκοκρατίας η ίδια τακτική ονομάζονταν μπαξίσι για να μην ξεχνιόμαστε σχετικά με την συνέχεια του κράτους και των δομών του σε όλες τις εκφάνσεις του και τα στραβά του χα χα χα). Και επίσης για αυτό δεν φταίει ο πολίτης αλλά είναι αναγκασμένος να προβεί σε αυτές τις τακτικές αν θέλει να μπορέσει να λειτουργήσει επιχειρηματικά (ή μη) σε αυτό το κράτος. Και εδώ δεν μιλώ να πέσει μια μίζα για να πάρεις ένα έργο από το κράτος ή μια παραγγελία (άλλο και αυτό! Μην πάμε ακόμα σε αυτά χα χα χα), αλλά για απλά πράγματα όπως πχ μια επιστροφή ΦΠΑ για μια παραγωγική σου επένδυση από την εφορία, ή ένας εκτελωνισμός για πράγματα που έφερες από το εξωτερικό, ή για να μην σε κόψουν στις εξετάσεις οδήγησης παρόλο που ήσουν άψογος σε κάθε τι που σε ζητήσανε να κάνεις στον δρόμο και οδηγάς δεκαετίες (μην με ρωτήσεις για αντίστοιχο παράδειγμα στις πολεοδομίες, δεν έχω πέσει ακόμα στα νύχια τους χα χα χα).

 Μέσα σε 4 ήδη σελίδες (στο Word χα χα χα) ήδη σου ανάφερα πόσες πτυχές όπου το κράτος σε εμποδίζει να λειτουργείς ως σωστός πολίτης και σε οδηγεί στην διαφθορά! Υπάρχουν ακόμα οι πτυχές της στρατιωτικής σου ζωής (το 1 με 2 χρόνια ζωής που χαρίζεις στο κράτος!), η διαμόρφωση του ηθικού σου κώδικα και πλαισίου αξιών που ορίζει η άλλη πτυχή του κράτους η εκκλησία (που ποτέ δεν ήταν, και ποτέ δεν πρόκειται να χωρισθεί από το κράτος!), η καθημερινή σου διαβίωση και υπηρεσίες που σε προσφέρει το κράτος μέσω της άλλης μορφής του, αυτής της τοπικής αυτοδιοίκησης, ακόμα και τις ίδιες τις δημοκρατικές διαδικασίες που τις ελέγχει και τις καθοδηγεί κατά το δοκούν και υπέρ αυτού (με το πώς ορίζει τα όρια εκλογικών περιφερειών ή δημοτικών περιφερειών, την αντιπροσώπευση του Λαού σε τοπικά και εθνικά συμβούλια, τις αρμοδιότητες, δικαιοδοσίες, και ευθύνες των αντιπροσώπων του, τα όρια και τους αποκλεισμούς στην εισαγωγή σε όλα τα αντιπροσωπευτικά συμβούλια (βουλή, δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια)).

 Οπότε κάτι τόσο τεράστιο σε μέγεθος και ρόλο όπως είναι το κράτος δεν είναι σώφρον να το παραμελείς όταν εξετάζεις τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες σε μια χώρα. Είναι σαν να υπάρχει ένας ελέφαντας μέσα σε ένα δωμάτιο, και εσύ να επιλέγεις να αγνοείς την ύπαρξη του. Θέλεις δεν θέλεις δεν θα μπορείς για πολύ ώρα να το κάνεις, γιατί είτε θα σε πατήσει, είτε θα σε χτυπήσει, είτε θα αφοδεύσει πάνω σου (ακριβώς όπως και το κράτος!!!) χα χα χα.

 Πάμε παρακάτω, συνέχεια του κράτους! Ένα κράτος (όπως και μια θρησκεία!) δεν μπορεί να δημιουργηθεί από το πουθενά! Πάντα υπάρχουν προγενέστερες δομές (και άτομα) που θα χρησιμοποιηθούν για να δημιουργηθεί μια νέα κρατική δομή. Αυτό ακριβώς έπραξαν οι Ρωμαίοι όταν κατακτούσαν το ένα Ελληνιστικό Κράτος (ή και Πόλη Κράτος) μετά το άλλο αφομοιώνοντας τις υπάρχουσες δομές που ήταν πρόθυμες να συνεργαστούν μαζί τους για να δημιουργήσουν τις νέες κρατικές (αυτοκρατορικές) δομές υπό αυτούς (με την ξύλινη γλώσσα ΠΑΣΟΚ αυτό θα μεταφραζόταν ως απορρόφηση της προϋπάρχουσας  νομενκλατούρας και δομικό μετασχηματισμό της στην υφιστάμενη νομενκλατούρα και εδραίωση της χα χα χα). 

 Το ίδιο ακριβώς έπραξαν και οι Τούρκοι με το να απορροφήσουν την υφιστάμενη κρατική δομή του Βυζαντίου (ούπςςςςς Σόρρυ! Της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας χα χα χα) για να δημιουργήσουν την δική τους αυτοκρατορία (με κυριότερους θεσμούς της νέας αυτοκρατορίας την εκκλησία, και τους γραμματείς, νοταρίους, της βυζαντινής αυλής που μετεξελιχθήκαν στους Φαναριώτες). 

 Έτσι και στην δημιουργία του Ελληνικού κράτους χρησιμοποιήθηκαν οι προύχοντες, οι οπλαρχηγοί (οι πρώην έμμισθοι «μοχλοί πίεσης» του κάθε Αγά), η Εκκλησία μαζί με ένα μείγμα από «γραμματικούς»,  τοποπαρατηρητές (λέγε με Όθωνα και Σια), και αξιωματούχους που εισάγανε οι απελευθερώτριες δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) για να μην ξεχνάμε ποιοι «βοήθησαν» για να απελευθερωθεί από τους Τούρκους (αλλά όχι από τους «Σωτήρες» μας χα χα χα) το Έθνος. Δυστυχώς εδώ ισχύει αυτό που λέει στην γνωστή συνέντευξη της η Αρβελέρ ότι «το πρόβλημα της Ελλάδος είναι ότι δεν πέρασε ποτέ διαφωτισμό (και η εκκλησία είναι υπεύθυνη για αυτό!)». Επίσης εγώ θα συμπλήρωνα ότι δεν πέρασε ποτέ τον δομικό μετασχηματισμό από την Φεουδαρχία στον Καπιταλισμό και την αστική δημοκρατία που θα έλεγε και ο Μαρξ!

 Οπότε ένας Λαός που του χτίσανε την εθνική υπόσταση (για αυτό και αυτόπροσδιοριζόμαστε ως Ελλάς και Έλληνες, και όχι ως Γρέτσια και Γραικοί (Γραικοί είναι οι Έλληνες που είναι χριστιανοί, σε αντίθεση με τους Έλληνες τους Εθνικούς ( Δωδεκαθειστές ) που στους πρώτους αιώνες τους ονόμαζαν «Έλληνες» να μην ξεχνιόμαστε) ή Ρωμανία και Ρωμιοί (όπως αυτοπροσδιοριζόταν οι Έλληνες χριστιανοί κάτοικοι του Βυζαντίου και οι Έλληνες χριστιανοί επί Τουρκοκρατίας), αλλά και πέρασε σε μια δύο μόνο δεκαετίες από την θέση του κολίγου (δουλοπάροικοι) στην θέση του πολίτη (εργάτες, αγρότες) φυσικό είναι να διατηρήσει την βραχυχρόνια οπτική του συμφέροντος του (καθαρή επιβίωση μέρα με την μέρα), αλλά και τις δομές προστασίας που υπήρχαν (οικογένεια, σόι) και να μην εμπιστεύεται τις νέες δομές και θεσμούς που του εισάγανε άλλοι για αυτόν (κρατική δομή) μια που οι αντίστοιχες δομές της Τουρκοκρατίας (και πιο πίσω) είχαν καθαρά παρασιτικό ρόλο πάνω στην ζωή του. Δυστυχώς αυτή η καχυποψία του για το κράτος επιβεβαιώθηκε για ακόμα μια φορά από την εξέλιξη που είχε το Ελληνικό κράτος (λογικό μια που μεγάλα κομμάτια του προϋπήρχαν και στην προηγούμενη κρατική δομή επί Τούρκων). 

 Και ξαναγυρνάμε στην διαρροή μυαλών που έχουμε αναφέρει στην δεύτερη παράγραφο (και 5 σελίδες πίσω χα χα χα). Τα λεγόμενα σου δεν μπορούν να εξηγήσουν το «Ελληνικό παράδοξο» του ενώ οι Έλληνες στην Ελλάδα δεν κάνουν απολύτως τίποτα, όταν όμως πάνε μετανάστες τα πάνε πολύ καλά (τόσο πολύ ώστε να διακρίνονται ακόμα και σε κράτη με πληθυσμούς εκατοντάδων εκατομμυρίων! Παρόλο που και έχουν το εμπόδιο της γλώσσας, της θρησκείας (και της φυλής πλέον, ρατσιστές δεν υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα!), της προσαρμογής σε άλλες κοινωνίες, οικονομίες, πολιτισμούς και κουλτούρες, και με κυριότερο εμπόδιο ότι ξεκινούν από το μηδέν! Και πάλι τα καταφέρνουν! Τι ακριβώς λείπει από την ζωή τους και τα καταφέρνουν? Ναι ακριβώς! Το Ελληνικό κράτος! Χα χα χα).

 Όσοι δεν μπορούν να ανεχθούν ένα κράτος άρπαγα μέσα σε ένα Λαό κολίγων (που τους κρατούν κολίγους στην ψυχή γιατί είναι πιο διαχειρίσημοι) φεύγουν από την χώρα για ένα καλύτερο μέλλον. Αντίθετα όσοι θέλουν ένα καλύτερο μέλλον αλλά έχουν κόλλημα στο να φύγουν από εδώ (γιατί? Ένας Θεός ξέρει! Ίσως για τον Ήλιο, Ίσως για την Θάλασσα, Ίσως για το παγκάκι που δώσανε το πρώτο τους φιλί, ίσως για τα θαμμένα κόκκαλα της μάνας τους και του πατέρα τους, ποιος ξέρει, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!) ζούνε μια κόλαση ανάμεσα στην σφύρα και τον άκμονα, ανάμεσα στο παράσιτο και τους κολίγους. Μερικοί από αυτούς βλέπουν τις συλλογικές ευθύνες του καθενός πάνω στην πραγματικότητα και τα χαρακτηριστικά της φυλής, άλλοι από αυτούς βλέπουν τις ατομικές ευθύνες του καθενός πάνω στην πραγματικότητα.

 Ναι, ναι, ποτέ δεν θα πάω να πω στον μαλάκα που έβαλε τα μελίσσια του δίπλα στα δικά μου και τα τσάκισαν στην λεηλασία ότι «είσαι μαλάκας γιατί είσαι Έλληνας», αλλά θα του πω ξερά και στην ψύχρα «Είσαι ένας μαλάκας και μισός , τελεία και παύλα!» το ίδιο θα πω και σε όποιον ραντίζει δίπλα στα μελίσσια μου το μεσημέρι. Τόσο εύκολα δεν θα την γλυτώνουν οι μαλάκες! Αν το χεράκι τους είναι στο πέος τους και το μυαλό τους μόνο στο μουνί θα λαμβάνουν αυτοί και μόνο τον πλέον πολυχρησιμοποιημένο χαρακτηρισμό στο Ελληνικό Έθνος χα χα χα.   

 Για τον Ερτογάν μην την ψάχνεις, άλλη θρησκεία έχουν και άλλο ιστορικό υπόβαθρο οι Τούρκοι και υπεύθυνοι για τις μαλακίες τους είναι οι δικοί τους πρόγονοι και όχι οι δικοί μας (αυτοί είναι υπεύθυνοι για τις δικές μας μαλακίες χα χα χα).

 Ευχαριστώ για την τρομερή πάσα που μου έκανες για να τα εντάξω τα παραπάνω στην σειρά Απόδραση από το Ελλαδιστάν! Χρειάζονταν να κάτσω και να γράψω τις απόψεις μου για τον «μεγάλο ασθενή» της Ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας καθώς και του ρόλου του. Ουχ ουχ ουχ ουχ εσείς τσακαλάκια μου που με τσιγκλάτε για να γράφω αβέρτα χα χα χα. 

Adios Amigos Locos


Σειρά Απόδραση από το Ελλαδιστάν

Απόδραση από το Ελλαδιστάν







Μότσανος Λάζαρος

Σοχός 25/2/2017

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017

Αχμάκ Καραβάν



Και το Αχμάκ Καραβάν ξεκινά για ακόμα μια φορά
γέροι ξερόλες μιλάνε μα ξεστομίζουν λόγια κενά
τι και αν ιδέα μεγάλη για τον εαυτό τους αν έχουν
από σοφία λειψοί και σταλιά μυαλό δεν κατέχουν

Το Αχμάκ Καραβάν μπροστά για ακόμα μια φορά τραβά
ανόητους  γιους ανόητων πατεράδων τους φέρνει κοντά
πρόζα μαγκιά και τσαμπουκά πουλάνε με τα λόγια τα καυτά
μόνο να γεμίζουν μπορούν με ότι έχει το κεφάλι τους τα βρακιά

Το Αχμάκ Καραβάν μονάχα να συνεχίζει ξέρει και μπορεί
ανόητοι οδοιπόροι τυφλοί σε πορεία προς την καταστροφή
μεγαλωμένοι με ιστορίες για μεγαλεία και δόξα παντοτινή
να δουν ανίκανοι του πνεύματος τους την μόνιμη παρακμή

Στο Αχμάκ Καραβάν όλοι τους είναι φυρόμυαλοι και κουτοί
στόματα διάπλατα ανοιχτά μα τα λόγια στερημένα από λογική
γέροι μα και νιοι, κόρες και γιοί, αστείοι μα και γελοία τραγικοί
φύγετε από ΄δω θες για αλλαγή να ξεβρομίσει επιτέλους αυτή η γη.  


Αφιερωμένο, ξέρετε εσείς σε ποιους.

Αχμάκ Καραβάν = Το Καραβάνι των Κουτών




Μότσανος Λάζαρος

Σοχός 24/2/2017

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2017

Γίνε ΠΑΟΚ


 Είναι ωραίοι οι μελισσοκόμοι όταν είναι επαρκώς τρελοί, το παραπάνω μήνυμα μου ήρθε από μελισσοκόμο και συνάδελφο  Blogger που έχει την απέραντη εκτίμηση μου με αφορμή την προηγούμενη ανάρτηση του blog Κλέφτης ονείρων αν δεν είσαι και το θέτω στα υπόψη σας (και κυρίως σε αυτόν που τον αφορά για να έχει ακόμα μια άποψη να λάβει υπόψη του) καθώς και την δική μου απάντηση πάνω σε αυτό το υπέροχο κείμενο που μου στείλανε (τελικά μάλλον δεν πρέπει να τα χώνω τόσο πολύ στους αναγνώστες αυτού του blog, προφανέστατα και διαφέρουν από το μελισσοκομικό μπούγιο που αλαλάζει από εδώ και εκεί!). 

 Παίρνω το θάρρος (και θράσος καμιά φορά λέγεται) να παρέμβω στην κουβέντα σας γιατί πολλά από όσα διάβασα με έκαναν να κάνω flash back στην δική μου ζωή, επαγγελματική και προσωπική.

Και να βλαστημήσω που δεν έχω τουλάχιστον 3 ζωές.

 Μία για να κάνω τις πολλές μαλακίες (η πρώτη ζωή), μία για να κάνουμε όσα πρέπει (δεύτερη ζωή) και μία για να κάνουμε όσα μας ευχαριστούν (τρίτη και φαρμακερή).

 Λοιπόν επειδή εγώ μία ζωή έχω μόνο, θα ήθελα να σας καταθέσω την άποψη μου (προς Θεού δεν είναι πρόταση).

 Στα γραφόμενα του συνομιλητή σου, κάπου λέει ότι «μάλλον θα ξεχάσει το όνειρο της Μελισσοκομίας».

 Λάθος!!!

 Τα όνειρα ανήκουν στην τρίτη ζωή που θα θέλαμε να είχαμε. Γιατί να τα πετάξουμε αν μας έρθουν στην πρώτη ζωή?

 Πιο κάτω λέει «ότι έχει ήδη έναν αξιοπρεπή μισθό».

 Λοιπόν εδώ που ήρθε η φλασιά.

 Είχα και εγώ για 30 τόσα χρόνια μια πολύ καλή δουλειά με έναν αξιοπρεπή μισθό, μια δουλειά που μου άρεσε και έτσι ήταν σαν να έκανα το hobby μου εργασία. Τι πιο καλό για έναν εργαζόμενο να πηγαίνει στην δουλειά του με χαρά?

 Τώρα που τελείωσα όμως την επαγγελματική μου ζωή, να ήξερες πόσες φορές δεν έχω βλαστημήσει που δεν ξεκίνησα την Μελισσολογία από τα 25, ή από τα 35 ή από τα 45 μου χρόνια τουλάχιστον.

 Και ο καλός μισθός και η καλή δουλειά μου, δεν θα έπιαναν ούτε λίγους πόντους μπροστά στην υπέροχη δουλειά του μελισσοκόμου, μέσα στα χωράφια, πάνω στα βουνά, με τα ξημερώματα και τα βράδυνα ταξίδια για τις μεταφορές. Κάτι σαν αγρίμι της φύσης, κάτι που θα σου έδινε την αίσθηση ότι ανήκεις στην τάξη των ανθρώπων που κερδίζεις τα προς το ζην σου, με ιδρώτα μεν, αλλά μέσα στην φύση δε.

 Στην πρώτη μου ζωή λοιπόν ήμουν ένας κόκκος από το γρανάζι τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων που δουλεύουν για ένα μισθό σε κάποιο Οργανισμό και που υποτίθεται ότι προσφέρουν κάτι σε αυτή την σκατοζωή και σε αυτό το άτιμο ΑΕΠ της χώρας.

 Αν όμως είχα ξυπνήσει πιο νωρίς, θα ήμουν τώρα ένας Μελισσοκόμος με πολλά χρόνια πείρας πίσω μου, με κάποιο ζωϊκό κεφάλαιο στην πλάτη μου και θα είχα να προσφέρω σε αυτό το ΑΕΠ πολύ μεγαλύτερο ποσοστό.

 Και πούσαι, όλα αυτά θα γίνονταν ζώντας την τρίτη μου ζωή, θα έκανα αυτό που θα μου άρεσε.

 Και τι πρόσφερα στην ζωή μου εκτός από έναν αξιοπρεπή μισθό?

 Τίποτα δεν έκανα, ή μάλλον έκανα μόνο μαλακίες και ότι ήθελε το αφεντικό.

 Αυτός ζούσε τον ρόλο του αφεντικού (ούτε αυτός έκανε τίποτα, αλλά μάλλον και αυτός θα το πήρε είδηση όταν έφυγε από τον ρόλο του αφεντικού), και εγώ τον ρόλο του κόκκου από το γρανάζι.


 Κάποτε ξύπνησα και είπα να δοκιμάσω την τρίτη ζωή και ας έχει ο Θεούλης αντιρρήσεις.

 Ξεκίνησα λοιπόν την Μελισσολογία.

 Κάθε κυψέλη που φτιάχνω, μου διαγράφει από το μαλακοβιβλίο μια αμαρτία.

 Με κάθε κιλό μέλι που στύβω στον εξαγωγέα, μούρχονται εικόνες από την Μεξικανική Επανάσταση του Μπολιβάρ, έχω την αίσθηση ότι είμαι και πολύ μεγάλος παραγωγός (μιλάμε για τόνους μέλι και χιλιάδες κυψέλες να λιάζονται αραχτές σε κάποια βουνοκορφή), μετά μούρχεται και λίγο από Κολοκοτρώνη που έκοβε κώλους  Τούρκικους με την μαγκιά του, μπαίνει από μια χαραμάδα και λίγο Κιλελέρ και γίνεται ένας αχταρμάς.

 Μετά έρχομαι πάλι πίσω και βλέπω ότι το μόνο που κάνω είναι να στάζω το κλεμμένο από τις μέλισσες μέλι μέσα σε βαζάκια.

 Σκέψου, ένα βαζάκι μέλι με πήγε σε επαναστάσεις.

 Και αφού όλα μαζί τα ανακατεύω στο μυαλό μου, λέω πάλι στον εαυτό μου, πόσο κακάτζος ήμουνα που δεν την ξεκίνησα από πιο νέος.

 Ποιος αξιοπρεπής μισθός θα μου έδινε ποτέ αυτό το συναίσθημα?

 Μιλάμε για μεγάλη τρέλα, αυτή η Μελισσοκομία.

 Μακάρι να έμπαιναν περισσότεροι άνθρωποι στον πρωτογενή τομέα, όλα θα ήταν πολύ πιο όμορφα για όλους, αλλά κυρίως γι’ αυτούς που θα μπουν και θα δοκιμάσουν πόση όμορφη είναι η ζωή αγκαλιά με την φύση και όχι αγκαλιά με την γκόμενα που χαζοκυτάγαμε στο γραφείο (αλλά τελικά μας την έτρωγε ο άλλος που είχε πέτρινο εξοχικό στην Αράχοβα και όχι στα αυθαίρετο στα Παλούκια της Σαλαμίνας).

 Άρα στον συνομιλητή σου θα έλεγα, να μη αφήσει το όνειρο, γιατί θα έρθει στιγμή που θα φύγει από την δουλειά του και θα κάνει τις ίδιες τρελές σκέψεις με μένα, και αν τις κάνει φωναχτά (και όχι σιωπηλά όπως εγώ) θα τον πάνε και στο τρελάδικο γιατί θα αισθάνεται ότι είναι ο Μπολίβαρ.



 Bears NestΧα χα χα.

 Υπέροχα κείμενα, υπέροχοι άνθρωποι, και όλοι σας διαβάζετε εμένα που είμαι πιο κουζουλός και από γουναράδικο στην Χαλκιδική το καλοκαίρι χα χα χα.

 Μην μασάς ***** ο φίλος μας μάλλον ήθελε ένα «Μείνε στις επάλξεις, πολέμα και αδιαφόρησε για την πουτάνα την λογική, το πεπρωμένο σου είναι εκεί και σε περιμένει» από μένα (τον ειδικό στα παλαβά χα χα χα) για να συνεχίσει την κουζουλάδα του.

 Και το πήρε!

 Φαίνεται ολοκάθαρα ότι έχει μελισσοκομικό πυρετό (όπως όλοι μας, ακόμα και κάποιοι σαν και μένα που δεν το ομολογούν, αν τον περάσεις μια φορά δεν ξεφεύγεις ποτέ, είναι σαν τους βλαμμένους που ήταν ερωτευμένοι με το αμάξι Κριστίν στην ομότιτλή ταινία του Κάρπεντερ, καμένοι από χέρι και χωρίς καμία διαφυγή χα χα χα).

 Σωστά όσα λες συμφωνώ και επαυξάνω (και θα ήθελα και εγώ να είχα αρχίσει 5-10 χρόνια πιο νωρίς να είχα τις 400-500 κυψέλες μου, και να εξήγαγα το μέλι μου στο εξωτερικό και να τα έβλεπα όλα τα χαζά στις μελισσοκομικές ομάδες και στον μελισσοκομικό χώρο από απόσταση ασφαλείας), ναι έχει μια ιδιαίτερη καύλα η μελισσοκομία που μόνο ένας άλλος μελισσοκόμος μπορεί να την καταλάβει. Αλλιώς δεν θα αντεχόταν η κατάσταση σε αυτή. Αλλά από την άλλη πλευρά δεν μπορώ να γράψω για αυτή (αν και έχω ήδη γράψει στην ανάρτηση μου Μελισσοκομικός Πυρετός) μια που όλη αυτή η αίσθηση, το συναίσθημα, η διανοητική κατάσταση, είναι ένα υποκειμενικό θέμα που δεν μπορεί να αξιολογηθεί αριθμητικά, αλλά μόνο συναισθηματικά, και διαφορετικά από τον καθένα μας ανάλογα την ψυχοσύνθεση του, τα βιώματα του, και την ιδιοσυγκρασία του.

 Εκείνο που μπορώ να περιγράψω είναι μόνο γεγονότα (αν και πάλι και εδώ λέω ψέματα, στην ανάρτηση μου τι είναι αυτό που δεν μπορώ να σου μάθω μιλάω κυρίως για συναισθήματα) και εμπειρίες που μου έχουν συμβεί, δεν θέλω ιδιαίτερα να εισέρχεται ο Ρομαντισμός και ο υποκειμενισμός των συναισθημάτων μου στα γραπτά μου, γιατί ο γραπτός λόγος είναι πανίσχυρος και επηρεάζει φοβερά.

 Και όταν  κάποιος είναι να πάρει αποφάσεις που θα κρίνουν το μέλλον του καθώς και όλο το μέλλον της οικογενείας του θέλω να επηρεάζεται μόνο από γεγονότα, αριθμούς, και σκληρά αντικειμενικά στοιχεία που θα του τα θέσω υπό όψη του. Ο μελισσοκομικός  μου πυρετός με τίποτα δεν πρέπει να αποτελεί εισερχόμενο στην διαδικασία αποφάσεων του!

 Είναι σαν να του λες «Γίνε ΠΑΟΚ μεγάλε, δεν ξέρεις τι καύλα είναι να είσαι «ΠΑΟΚ αφού». Γίνε ΠΑΟΚ για  να είσαι παλαβός με μια ιδέα που υπάρχει μόνο στο κεφάλι σου «Την δεκαετία του 70 είχαμε την καλύτερη ομάδα που πέρασε από την Ελλάδα». Γίνε ΠΑΟΚ για τον τσαμπουκά του «Ναι ρε ΠΑΟΚ!». Γίνε ΠΑΟΚ γιατί «ΠΑΟΚ και τα μυαλά μας πονάνε». Γίνε ΠΑΟΚ και ας μην δεις ποτέ πρωτάθλημα στην ζωή σου. Γίνε ΠΑΟΚ και ας έρχονται να σου πουλάνε πρόλογο και ντεμέκ ομαδάρα και να αρπάζεις τριάρες από την Σάλκε. Γίνε ΠΑΟΚ και ας είσαι 4-5 χρόνια εκτός Ευρώπης για 40-50 χουλιγκάνια. Γίνε ΠΑΟΚ για να νομίζεις ότι είναι επιτυχία να τερματίζεις 3ος στο πρωτάθλημα πάνω από τον ΠΑΟ ή την ΑΕΚ. Γίνε ΠΑΟΚ για να γελάς που δεν παίζεις σαν κάποιους άλλους με τα τρακτέρ στην Β΄ ή στην Γ΄ εθνική».

 Δεν μπορώ να το κάνω αυτό (ναι καλά, κάτσε να είχα ένα γιο και σιγά μην τον άφηνα να μην γίνει σωστός άντρας, ούππςςς Παοκτσής ήθελα να πω χα χα χα). Θέλεις να γίνεις ΠΑΟΚ, μάθε ότι το τελευταίο μας πρωτάθλημα ήταν την δεκαετία του 80, θέλεις να γίνεις ΠΑΟΚ, μάθε ότι θα σε δουλεύουν ψιλό γαζί οι πρόεδροι, Θέλεις να γίνεις ΠΑΟΚ, μάθε ότι εκτός από τρελούς στις εξέδρες της Τούμπας θα βρεις και πάρα πολλούς κάφρους που μόνο να καταστρέφουν την ομάδα ξέρουν. Θέλεις να γίνεις ΠΑΟΚ, μάθε ότι το πρωτάθλημα μοιράζεται ανά δεκαετίες σε αυτούς που δεν είναι ΠΑΟΚ.

 Ομοίως, θέλεις να γίνεις μελισσοκόμος, θα σου πω τα στραβά, τους λειψούς αριθμούς, τις γκέλες, αλλά και τις λίγες γλύκες όμως. Αλλά δεν θα σου πω τι καύλα είναι να είσαι μελισσοκόμος, δεν θα σου πω τι αρρώστια βαριά είναι να είσαι μελισσοκόμος, δεν θα σου πω πόσο σε γεμίζει το «βρε άντε και γαμηθείτε όλοι σας! Είσαστε ασήμαντοι έτσι όπως σας βλέπω από την κορυφή του βουνού μέσα στα απέραντα βελανιδοδάση», δεν θα σου πω τι γλυκιά μυρουδιά έχουν τα πεύκα το καλοκαίρι όταν είναι τίγκα στο μέλι, δεν θα σου πω τι χαρά νιώθεις όταν έχεις στα χέρια σου ένα πάτωμα με μόλις τρυγημένα πλαίσια και σου κόβεται η ανάσα από το βάρος τους, δεν θα σου πω ότι το νοστιμότερο μέλι που θα δοκιμάσεις ποτέ είναι αυτό στα χέρια σου όταν απολεπίζεις τα πλαίσια, δεν θα σου πω για την πληρότητα να βλέπεις μια πλαγιά γεμάτη κυψέλες και να λες «Αυτά είναι δικά μου εγώ βοήθησα τις κυρές για να τα κάνουν», δεν θα σου πω για την ικανοποίηση να βλέπεις μια αποθήκη γεμάτη με μέλια, με ένα απτό αποτέλεσμα που μπορείς να το αγγίξεις, να το μυρίσεις, να το γευτείς.

 Αυτά δεν θα στα πω, αυτά τα κρατώ για μένα ζηλότυπα και μόνο. Αυτά είναι αποκλειστικά δικά μου και δεν θα τα μοιραστώ ποτέ με κανένα σας, ποτέ!

 Αν θέλεις και εσύ να τα μάθεις είναι απλό.

 Γίνε ΠΑΟΚ!

 Και φυσικά δεν χρειάζεται να σου πω το μήνυμα σου θα δημοσιευθεί με την απάντηση μου (θέλεις δεν θέλεις χα χα χα) γιατί εγώ τα κοσμήματα των ψυχών τα δείχνω στους άλλους, στα συναισθήματα είμαι καβατζόπουστρας!


 Χα χα χα. 


Σειρά "Απαντώ εκεί που δεν με σπέρνουν".












Μότσανος Λάζαρος


Σοχός 23/02/2017


Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2017

Κλέφτης ονείρων αν δεν είσαι



 Τα παρακάτω τα διαβάζετε όλα μαιμούνια!

 Και το κείμενο σου αξίζει δημοσίευσης όπως και η απάντηση μου μια που υπάρχει κόσμος που αγωνιά για το μέλλον του, και δεν μπορώ να τον αφήσω να νομίζει ότι το κάθε τι που περιγράφω στην ζωή μου θα το περάσει αναγκαστικά και αυτός. Δεν μπορώ να απογοητεύω τους επίδοξους μελισσοκόμους όπως κάνουν οι παλιοί μελισσοκόμοι (οι «μασόνοι» όπως τους αποκαλώ χα χα χα) γιατί φοβάμαι μπας και μας «φάνε την δουλειά» (και ναι, το έχω ακούσει και αυτό από «φίλο» μου μάλιστα στην αρχή της μελισσοκομικής μου πορείας, λογάκια λογάκια που τόσο εύκολά πετάνε, λογάκια, λογάκια που τόσο εύκολα πονάνε!) αλλά επίσης δεν μπορώ να ενθαρρύνω τους επίδοξους μελισσοκόμους με ελπίδες ψεύτικες για αποδόσεις εξωπραγματικές από μια εργασία άνετη και εύκολη. Δουλειά μου ως blogger της μελισσοκομίας είναι να τους παρουσιάζω την ζωή μου με τους πόνους της, τους κόπους της, τις θυσίες της, τις απογοητεύσεις της, τις χαρές της, και τις απολαβές της, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Και μοιράζοντας τις γνώσεις μου, τις εμπειρίες μου, τα βιώματα μου, τις απόψεις μου, τα όνειρα και τους εφιάλτες μου, να τους βοηθήσω να πάρουν σωστές και ορθές αποφάσεις για την ζωή τους. Εδώ αρχίζει και τελειώνει η ευθύνη μου ως άτομο που πλούτος μου είναι η ζωή μου σε όλες της πτυχές της, και η τιμή μου (το καθαρό μου κούτελο) είναι το απλόχερο μοίρασμα της σε όσους θέλουν να την γνωρίσουν.

 Θα αντιλήφθηκες ότι η παραπάνω παράγραφος είναι η εισαγωγή της ανάρτησης του κειμένου σου και της απάντησης μου φυσικά όπως πάντα χωρίς στοιχεία σχετικά με όσους επικοινωνούν μαζί μου (αυτή είναι πληροφορία που αφορά μόνο εμάς τους δύο), σε ευχαριστώ που δέχθηκες να δημοσιεύσω το μοίρασμα της ψυχής σου. Θέλω να πιστεύω (και μου το αποδεικνύετε διαρκώς οι αναγνώστες μου) ότι ο νέος κόσμος που μπαίνει στην μελισσοκομία δεν έχει το έλλειμμα παιδείας, καλλιέργειας, και ήθους που πολλές φορές βλέπω στις παλιές γενιές των μελισσοκόμων (και αγροτών και ελλήνων γενικότερα). Σε ευχαριστώ εσένα και όλους που προσμοιάζουν με σένα στα παραπάνω χαρακτηριστικά, γιατί μου ακονίζετε την γραφίδα κάθε φορά που η απογοήτευση μου για τον μελισσοκομικό χώρο μου την στομώνει. Υπόχρεος για πάντα για αυτό.


 Λάζαρος.    

 Λάζαρε καλησπέρα, 

 ************ από ********. Σε ανακάλυψα και σε διαβάζω τώρα τελευταία και χαίρομαι γι αυτό.

 Είμαι 36 και ασχολούμαι με τη μελισσοκομία εδώ και 3 χρόνια. Κανείς γνωστός μου στο χώρο, οπότε την βγάζω με βιβλία και ιντερνέτ. 

 Έχω 25 μελισσάκια, είχα και 35 αλλά η απειρία στοιχίζει όπως ξέρεις. Φέτος σκέφτομαι ή να αυξήσω τον αριθμό τους ξεχνώντας το μέλι, ή να κάνω και τα δύο (μισά μισά).

 Οι κουβέντες σου βάλανε σε μια σειρά τη σκέψη μου. Σε ένα βαθμό τουλάχιστον. Διαβάζοντας σε αποφάσισα ότι μάλλον θα ξεχάσω το όνειρο να ασκήσω τη μελισσοκομία επαγγελματικά για διάφορους λόγους. Από το πραγματικά αυξημένο ρίσκο συγκριτικά ακόμα και με άλλες αγροτικές εργασίες, τα τερτίπια του καιρού, την μεγάλη έστω και σταδιακά επένδυση, τις συχνά (όλο και συχνότερα) μειωμένες αποδώσεις, τον τεράστιο κόπο, μέχρι και το φυσικό επακόλουθο που είναι να χάσει τον όποιο ρομαντισμό του από τη στιγμή που είναι η μόνη πηγή εισοδήματος.

 Δεν πρόκειται τουλάχιστον να το κυνηγήσω (αυτά λέω τώρα), παρατώντας μια δουλειά που με πληρώνει ένα αξιοπρεπή μισθό. Αυτό βεβαίως είναι και κάτι που με κρατάει πίσω αφού όπως πολύ σωστά έγραφες κάπου, η ανάγκη είναι και ευχή και κατάρα. Σε δυσκολεύει αλλά σε σπρώχνει κιόλας στη μόνη επιλογή, οπότε θες δε θες θα μάθεις και θα τα μάθεις δύσκολα μεν, καλά δε.

 Ώρες ώρες σκέφτομαι αν πραγματικά μπορεί αυτό το πράμα να σε ζήσει. Θα μου πεις είναι κάποιοι που το κάνουν, οπότε γίνεται. Οκ... απλά εκεί μπαίνουν τα ρίσκα και όσα είπαμε πιο πάνω.

 Μου 'κοψες τη φόρα. Και καλά έκανες. Αν και μέσα μέσα ακόμα το σκέφτομαι. Κυρίως νομίζω με τραβάει όχι μόνο η εργασία μακριά από πολύ κόσμο και μπελάδες, αλλά και η εργασία συγκεκριμένα μέσα στο μελισσοκομείο. Αυτή η ηρεμία, αυτό το πράμα.

 Είναι και όλοι αυτοί οι μαλάκες στις δουλειές, στο εμπόριο και γενικά όπου κοιτάξεις, που λες ασσιχτίρ, θα πάω στα μελίσσια να μη σας βλέπω. Ξέρω πως ακόμα κι έτσι, πάλι χρειάζεται να τρέξεις, να σπρώξεις, να πουλήσεις, να ανέχεσαι τον κάθε μαλάκα έμπορα πολλές φορές. Ήδη ξεκινήσαμε δοκιμαστικά και κεραλοιφές με το δικό μας λάδι και κερί. Αλλά τουλάχιστον έτσι δεν τους βλέπεις συνεχώς αφού δουλεύεις μόνος (ή με το έτερον ήμισυ).

 Δεν ξέρω πως θα πάει. Θα μου δείξει μόνο του νομίζω.

 Σε ευχαριστώ πάντως. Αν έχεις να μου πεις κάτι για όλες αυτές τις σκέψεις, καλοδεχούμενο.


 ************

 Bears NestΓεια σου *********** υπέροχο το μήνυμα σου αν και λίγο απογοητευμένο στο νόημα και την  διάθεση που αποπνέει. Είναι ένα από τα μηνύματα που πραγματικά έχουν θέση μέσα στο blog μου και αξίζει να δημοσιοποιηθεί  (Εάν και μόνο το θέλεις! Γιατί παράλληλα είναι και μια κατάθεση ψυχής από μέρος σου και αν δεν θέλεις να το δεις δημοσιευμένο το καταλαβαίνω απολύτως).

 Μια παρόμοια συζήτηση είχα και με ένα άτομο που θέλει να ασχοληθεί με την μελισσοκομία αλλά λίγο τον απογοήτευσα με τα γραφόμενα μου (Προφανέστατα η ανάρτηση αυτού του blog Αποκωδικοποιώντας μελισσοκομικά τον Αρκούδα να έκανε μεγάλη ζημία στο ηθικό και στα όνειρα αρκετών που ήθελαν να ασχοληθούν με την μελισσοκομία), και πρέπει να διευκρινίσω ορισμένα πράγματα για να μην υπάρχει αυτή η πεσιμιστική διάθεση όσων θέλουν να ασχοληθούν με την μελισσοκομία και καθώς εμπιστεύονται τα λεγόμενα μου σχετικά με αυτή, διαπιστώνουν ότι δεν έχουν είτε τις τρείς κύριες προϋποθέσεις που αναφέρω στην παραπάνω ανάρτηση μου σχετικά με την ευκολότερη επιτυχία στην μελισσοκομία, είτε διαπιστώνουν ότι η εξιστόρηση της μελισσοκομικής μου ζωής διαφέρει παρασάγγας από την ιδέα που είχαν σχετικά με το τι αποτελεί την μελισσοκομική ζωή και δραστηριότητα.

 Οπότε καλό είναι να διευκρινίσω ορισμένα πράγματα για να «ελαφρύνω» λίγο το κλίμα. Πρώτα από όλα η εξιστόρηση της μελισσοκομικής μου ζωής αφορά αποκλειστικά τις δικές μου συνθήκες που βιώνω, την δική μου μελισσοκομική ικανότητα, ιδιαιτερότητες, ανάγκες, επιλογές, στοχεύσεις, καθώς και δυνατότητες.

 Μερικά από τα παραπάνω (σπάνια και όλα) μπορεί να είναι κοινά με ορισμένους μελισσοκόμους, αλλά τα περισσότερα δεν είναι, οπότε μην θεωρείς ως δεδομένο το τι ζω εγώ ότι θα είναι παρόμοιο με αυτό που θα ζήσεις και εσύ. Εγώ ναι μεν επένδυσα πολλά στην μελισσοκομία (αλλά όχι τόσα όσα θέλει μια μεσαίου μεγέθους επιχείρηση!), και κυρίως επένδυσα πολύ χρόνο, εργασία, κόπο, χρήμα  και για να βελτιώσω το γνωστικό μου επίπεδο (βιβλία, σεμινάρια, κουβάλημα ξένων κυψελών), την τεχνογνωσία μου (ανιχνεύσεις, πατέντες, στρατηγικές), και το ζωικό και κεφαλαιουχικό εξοπλισμό (όπου υποκατέστησα και κεφάλαιο που μου λείπει με προσωπική εργασία), αλλά επίσης σε αρκετούς τομείς δεν είχα τα απαραίτητα για να κάνω εύκολη την μελισσοκομική μου δραστηριότητα.

 Κυριότερο παράδειγμα η έλλειψη μελισσοκομικού φορτηγού από μέρος μου (κάτι που πολλοί μου το χτυπούσαν με την πρώτη ευκαιρία ως το απόλυτο σημείο μελισσοκομικής μου αδυναμίας –το οποίο και φυσικά και ήταν έτσι!- και με περιέπαιζαν για αυτό, και όταν το έλυσα φέτος υποθέτω ότι άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι το παιχνίδι άλλαξε δραματικά, και άρχισαν να αντιλαμβάνονται την δυναμική που θα αναπτύξω άμεσα –κάποιος που μπορεί να μετακινεί 1-2 εκατοντάδες κυψέλες, δεκαέξι, δεκαέξι, την φορά στα 150-200 χιλιόμετρα, προφανέστατα με ένα φορτηγό που θα μετακινεί 40-60 κυψέλες την φορά θα αρχίσει να βγάζει παπάδες! Χα χα χα-), το οποίο πολλές φορές παραλίγο να είχε μοιραία αποτελέσματα για την ύπαρξη μου, λόγου ότι το σχήμα Vitara με τρέιλερ είναι υπερβολικά ριψοκίνδυνο για πολύ μεγάλες μεταφορές κυψελών (βλέπε προηγούμενες αναρτήσεις αυτού του blog Το τυχαίο και η σημασία του στην μελισσοκομία, Οι τρύπες από τα καρφιά στις παλάμες, καθώς και  Χιλιομετροφάγος) καθώς και αναποτελεσματικό για μεταφορές από ένα αριθμό κυψελών και πάνω.

 Αποτέλεσμα ένα πολύ μεγάλο μέρος των ρίσκων μου, του κόπου μου, των εξόδων μου, της μη μεγιστοποίησης της αποτελεσματικότητας μου να την ορίζει αυτή η μεγάλη μελισσοκομική αδυναμία μου. Ναι αλλά αυτό δεν είναι αναγκαίο να ισχύει για κάποιους άλλους μελισσοκόμους (παλιούς ή νέους), οπότε και αυτή η (σημαντική!) διαφορά μπορεί να κάνει την μελισσοκομική μου πραγματικότητα να διαφέρει με την δική τους όπως η μέρα με την νύχτα (όπως θα διαφέρει και η δική μου μελισσοκομική πραγματικότητα σαν την μέρα με την νύχτα με την έλευση του μελισσοκομικού φορτηγού στην δική μου πραγματικότητα). Βλέπω παιδιά με λίγα μόλις χρόνια μελισσοκομικά στην πλάτη τους και λιγότερες κυψέλες από μένα να προχωρούν στην αγορά μελισσοκομικού φορτηγού πολύ ταχύτερα από μένα (και μάλιστα μεγαλύτερα μοντέλα από αυτό που έχω ήδη εγώ) οπότε ένα μεγάλο μέρος από τις μελισσοκομικές εμπειρίες μου θα τους είναι άγνωστο και πιθανότατα να μην μπορούν να καταλάβουν πολλά από την μελισσοκομική μου ζωή, και να τους φαίνονται και αστεία μερικά από αυτά που ζούσα μέχρι τώρα.

 Πάμε παρακάτω.

 Εγώ για να μπορέσω να διασφαλίσω ότι θα μπορέσω να ζήσω μόνο από την μελισσοκομία έριξα βιαστικά και πολύ νωρίς ένα μεγάλο ποσό ως αρχική επένδυση (το άλμα πίστης που αρέσκομαι να αναφέρω) σε αυτή, χωρίς ίσως να έχω το γνωστικό κεφάλαιο που να υποστήριζε αυτό το επίπεδο επένδυσης (εκείνη την στιγμή, πλέον το έχω και με το παραπάνω, αυτή την στιγμή το γνωστικό μου κεφάλαιο είναι μάλλον πολύ ανώτερο από το μέγεθος της μελισσοκομικής μου επιχείρησης και παραγωγικής μου δυνατότητας). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ενώ είχα τόσο ανάγκη να ζήσω μόνο από την μελισσοκομική μου δραστηριότητα να μην είμαι τόσο αποτελεσματικός όσο θα έπρεπε για να το πετύχω αυτό, με άμεση συνέπεια να ζήσω τα τελευταία χρόνια με αρκετές στερήσεις (και μάλιστα σε βασικούς τομείς! Που παλιότερα δεν θα το θεωρούσα δυνατό βάση της δυνατότητας που μου δίνανε οι προηγούμενες εργασίες μου, δηλαδή έχασα την δυνατότητα για αυτό που ορίζουμε ως «αξιοπρεπή» διαβίωση όσο και αν αυτό είναι υποκειμενικό για τον καθένα).

 Φυσικά αυτό οδήγησε και στην ύπαρξη του blog μου και την υπόσχεση μου να γράφω ότι ακριβώς ζω για να έχουν και οι άλλοι μια άλλη πραγματικότητα της μελισσοκομίας που δεν βασίζεται μόνο σε φρούδες ελπίδες, υποσχέσεις για πολλά «μελάκια», και «εύκολες» λύσεις και μελισσοκομικά «μυστικά». Δυστυχώς η μελισσομπλοκόσφαιρα είχε πλεόνασμα από τα τελευταία και έλλειμμα από περιγραφές από τις πραγματικές συνθήκες της μελισσοκομίας, και αυτό προσπαθώ να καλύψω με τα γραφόμενα μου (και προφανέστατα μόλις τώρα  άρχισα να συνειδητοποιώ το τρομερό σοκ που πρέπει να προκαλώ στους άλλους!!!).

 Αν κάποιος δεν έχει την ίδια ανάγκη για επιβίωση από την μελισσοκομία (όπως καλή ώρα εσύ) δεν είναι αναγκαίο να κάνει ούτε το άλμα πίστης άμεσα με ότι έχει και δεν έχει, ούτε είναι αναγκαίο να μάθει να κολυμπά πέφτοντας στην θάλασσα χωρίς κανένα δίχτυ προστασίας (και με τους καρχαρίες να κολυμπούν από δίπλα του).

 Λογικό είναι πάλι ένα άτομο που μπορεί σταδιακά (όπως θα πρέπει και εσύ) να μπαίνει στην μελισσοκομία έχοντας όμως και το άλλο του πόδι στην βάρκα που ονομάζεται κύρια εργασία που θα του προσφέρει το Ευ ζην του εαυτού του καθώς και της οικογενείας του να μην μπορεί να αντιληφθεί τον δραματικό τόνο της ανάγκης της επιβίωσης που αποπνέουν πάρα πολλά από τα κείμενα μου (υπερβολικά πολλά μπορώ να πω για ένα τόσο κλειστό και εσωστρεφή χαρακτήρα όπως ήμουν πριν από λίγα χρόνια εγώ!). Πολύ εύκολα μπορεί αυτή η επιμονή μου στην επιβίωση να παρερμηνευτεί ως γραφικότητα από κάποιον που δεν νιώθει καθημερινά την ανάσα του λύκου στον σβέρκο του. Ναι πράγματι η ανάγκη είναι ευχή και κατάρα, ναι πράγματι η ανάγκη θα σε κάνει να γίνεις πολύ καλός σε ότι κάνεις, πολύ γρήγορα (ή μπορεί και να πεθάνεις προσπαθώντας!), αλλά πίστεψε με αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στην ανάγκη να με ωθεί να γίνομαι διαρκώς και τάχιστα καλύτερος ή να ζω μια πολύ πιο άνετη ζωή με λιγότερη αποτελεσματικότητα στην μελισσοκομική μου δραστηριότητα χίλιες φορές θα διάλεγα το δεύτερο!

 Και συνεχίζουμε.

 Ζω στην Ελλάδα και είμαι μελισσοκόμος του Βορρά, εκτός από τις δυσκολίες στο ξεχειμώνιασμα που είναι δύσκολο να αντιληφθεί ένας πιο νότιος μελισσοκόμος, επίσης έχω να αντιμετωπίσω χαμηλές τιμές στο μέλι μου οι οποίες δύσκολα μπορούν να καλύψουν και τα κόστη μου, και την προσωπική μου εργασία, και τις αποσβέσεις των κεφαλαίων που έχω ρίξει στην μελισσοκομική μου επιχείρηση. Ακόμα ένα σημείο που με διαφοροποιεί από αρκετούς μελισσοκόμους αυτό. Και μάλιστα είναι ένα σημείο τεράστιας διαφοροποίησης της μελισσοκομικής πραγματικότητας ανάμεσα στον Βορρά και τον Νότο. Και οι διαφορές στις αποδόσεις μας ωθούν τους βόρειους μελισσοκόμους να είναι διαρκώς στο κυνήγι της νεκταροέκκρισης για να μπορέσουν να βγάλουν ποσότητες τέτοιες που να καλύπτουν όλα τα παραπάνω που ανέφερα. Γιατί είναι τελείως διαφορετικό το να βγάλεις 1,5-2 τόνους με 10-12 ευρώ το κιλό (και με τα κόστη στην πραγματικότητα να είναι σχεδόν παραπλήσια στον Βορρά και στον Νότο) και άλλο να βγάλεις την ίδια ποσότητα αλλά με τιμές στα 6-7 ευρώ το κιλό. Καταλαβαίνεις χωρίς πολλά, πολλά, τι δυναμική μπορούν να αποκτήσουν οι μελισσοκομικές επιχειρήσεις στον Νότο σε σχέση με αυτές στον Βορρά εξαιτίας αυτού και μόνο του γεγονότος.

 Επίσης το επιχειρηματικό κλίμα πλέον στην Ελλάδα εξαιτίας της παρατεταμένης οικονομικής ύφεσης (κατάρρευσης καλύτερα να έγραφα εδώ) αλλά και του φορομπηχτικού και ασφαλιστικομπιχτικού χαρακτήρα των νομοσχεδίων της κυβέρνησης (και των προηγούμενων, αλλά αυτή σαν να έχει χάρισμα στο να κάνει χαί σκορ σε αυτόν τον τομέα χα χα χα) είναι πολύ δύσκολο να εδραιωθεί επιχείρηση και να λειτουργήσει στην Ελλάδα (είτε νέα, είτε παλιά). Φυσικά εσύ δεν έχεις να αντιμετωπίσεις τέτοια εχθρική επιχειρηματική πραγματικότητα, μια που είσαι από άλλη χώρα, και τα δικά σας αντίστοιχα προβλήματα τα έχετε λύσει ήδη (στον τομέα του αναποτελεσματικού κράτους εδώ και δεκαετίες, και στον τομέα της οικονομικής ύφεσης μέσα σε λίγα χρόνια από την στιγμή που παρουσιαστήκαν και σε εσάς). Οπότε και εδώ μπορείς να δεις πόσο διαφέρει η μελισσοκομική μου πραγματικότητα από αρκετών ακόμα μελισσοκόμων (και κυρίως από την δική σου, μια που εσύ δεν είσαι υποχρεωμένος να υποστείς ένα κράτος-άρπαγα που σε αντιμετωπίζει ως πολίτη δεύτερης κατηγορίας- και μην ρωτήσεις ποιοι είναι οι πολίτες πρώτης κατηγορίας, αυτά είναι αυτονόητα για τους Ελλαδίτες χα χα χα-).

 Οπότε έχοντας όλα τα παραπάνω υπόψη θα πρέπει να πάψεις να βλέπεις με τόσο απογοητευμένη προοπτική το μελισσοκομικό σου μέλλον και επιχείρηση.

 Και πάμε στο δια ταύτα, μερικές συμβουλές από μέρος μου για σένα (και για τον κάθε ένα αν τελικά δημοσιοποιηθεί το αυτό κείμενο).

 Είσαι ένα προσγειωμένο άτομο με σοβαρό και στιβαρό λόγο (πραγματικά χάρηκα με το κείμενο σου, όσο με εκνευρίζουν αφάνταστα οι ηλίθιοι άνθρωποι τόσο χαίρομαι όταν αλληλεπιδρώ με έξυπνους ανθρώπους) που δηλώνει ένα νέο άτομο που ξέρει τι θέλει και έχει επαφή με την πραγματικότητα (πχ παραδέχεσαι ότι για τις απώλειες σου φταίει η έλλειψη εμπειρίας σου, αυτό δείχνει ότι κατανοείς πλήρως την πραγματικότητα, κάτι το οποίο δεν είναι δεδομένο για όλους. Πχ. Έχω ένα φίλο που ήταν υπεραισιόδοξος σχετικά με τις αποδόσεις που θα είχε στην μελισσοκομία, διαρκώς του το τόνιζα αυτό «Είσαι υπεραισιόδοξος δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα στην μελισσοκομία» επέλεγε να με αγνοεί πάνω σε αυτό, και φέτος δεν τα πήγε καλά (κάτι αναμενόμενο για τα χρόνια ενασχόλησης του) και ωστόσο εξακολουθεί να μην κατανοεί την πραγματικότητα (το ότι δεν έχει το γνωστικό κεφάλαιο, δεν έχει σχηματοποιήσει τις μελισσοκομικές διαδικασίες του, δεν έχει ολοκληρωμένο χάρτη ανθοφοριών, έχει ελλείψεις σε γνώσεις, τακτικές, στρατηγικές) και λέει «ε καλά εκεί στον βορρά όποια πέτρα να σηκώσεις μέλι θα βγάλει» αγνοώντας εσκεμμένα ότι οι περισσότεροι μελισσοκόμοι του Βορρά υπέφεραν φέτος όσο και οι μελισσοκόμοι του Νότου, και ελάχιστοι και εδώ βγάλανε τις περσινές αποδόσεις (ένας από αυτούς και εγώ), και το κυριότερο ότι αρκετοί μελισσοκόμοι του Νότου βγάλανε και καλό μέλι (μια που φέτος σε Θάσο και σε Εύβοια πραγματικά στο Πεύκο έβρεχε μέλι, αντίθετα στην Χαλκιδική ήταν μια από τα ίδια με πέρσι, ή και λίγο χειρότερα). Το να μην έχεις κατανοήσει ορθά την πραγματικότητα είναι τρομερά επικίνδυνο είτε ασχολείσαι με την μελισσοκομία, είτε ακόμα με ευρύτερα αντικείμενα όπως η οικονομία ή η πολιτική!).

 Αντιλαμβάνεσαι ορθά ότι η μελισσοκομία δεν μπορεί στο άμεσο μέλλον σου να σου προσφέρει ότι σου προσφέρει ήδη η κύρια εργασία σου (Και ναι!  θα αργήσει να σου αποδώσει αρκετά ακόμα αν επιχειρήσεις τόσο νωρίς το δικό σου άλμα πίστης), οπότε προσπαθείς να χαλιναγωγήσεις την τάση σου να ριχθείς στην μάχη της ζωής μέσου αυτής.

 Επίσης βλέπω ότι γουστάρεις το αντικείμενο της μελισσοκομίας (πιθανότατα ακόμα τελείς και υπό μελισσοκομικό πυρετό χα χα χα), και έχεις αντίστοιχα βαρεθεί τα τέλματα που προσφέρουν οι μισθωτές εργασίες και οι συμβιβασμοί που είσαι υποχρεωμένος να δεχθείς για να συνεχίσεις να ζεις μέσω αυτών των εργασιών. Μπορώ να το καταλάβω πλήρως αυτό, μια που αντίστοιχα τέλματα έχω περάσει και εγώ (καθώς και κάθε λίγο πιο ανήσυχο πνεύμα που εγκλωβίζεται σε αντίστοιχους ιστούς αραχνών). Αυτό είναι καλό για το μελισσοκομικό σου μέλλον, γιατί εργασία που γουστάρεις να την κάνεις δεν είναι στην πραγματικότητα εργασία (κάτι δηλαδή που σε δυσαρεστεί να το κάνεις και για αυτό έρχεται η νόμιμη αποζημίωση για αυτό –μισθός- σύμφωνα με την νεοφιλελεύθερη ιδεολογία), οπότε κάτι που το κάνεις με την καρδιά σου είναι κάτι που μπορείς εύκολα να πετύχεις με αυτό.

 Αρκεί να μην βιαστείς να κάνεις το άλμα πίστης σε αυτό (που αυτό μπορεί να γίνει σταδιακά, και ως σημείο μη αναστροφής είναι η αύξηση των κυψελών σου πάνω από το όριο των 80-110 κυψελών). Έχεις μια αξιοπρεπή εργασία σε απολαβές? Τέλεια! Χρησιμοποίησε την ως βατήρα για να δημιουργήσεις την υποδομή σου, όσο αυξάνεις το γνωστικό σου κεφάλαιο, και κυρίως δημιουργείς το πελατολόγιο σου (για αυτό δεν θα πηγαίνεις μόνο για αύξηση του ζωικού σου κεφαλαίου, αλλά μέρος από τις κυψέλες σου θα τις στρέφεις κάθε χρονιά για παραγωγή-βλέπε αντίστοιχη ανάρτηση του blog Δημιουργώντας ένα μελισσοκομικό πλάνο- για να αποκτήσεις το πελατολόγιο σου. Βασικότατο αυτό! Όσο βασική και να είναι η παραγωγή η πώληση είναι πάντα βασικότερη!).

 Φρόντιζε κάθε μέρα να βάζεις και ένα μικρό λιθαράκι στην μελισσοκομική σου επιχείρηση πριν κάνεις τα μεγάλα τα ανοίγματα. Μην αφήνεις χρόνο να πηγαίνει χαμένο (μια που θα έχεις ήδη μια κύρια εργασία και εξ ορισμού ο χρόνος σου θα είναι περιορισμένος), μάθαινε διαρκώς νέα πράγματα που θα σου είναι χρήσιμα στην μελισσοκομική σου επιχείρηση, κάνε οικονομία και δημιούργησε σιγά σιγά την υποδομή σου, αγόραζε ένα καινούριο εργαλείο ή μηχάνημα αντί να τα ξοδεύεις τα λεφτά σου σε ποτά, τσιγάρα, ή χαζά (μόνο για την ευτυχία της οικογενείας σου και κυρίως των παιδιών σου δικαιολογούνται αυτές τις εποχές έξοδα που δεν προορίζονται για επενδύσεις).

 Οπότε κάθε μέρα κάνε και κάτι μελισσοκομικό, είτε θα είναι αυτό να μάθεις πχ να δουλεύεις ένα αλυσοπρίονο (δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σημαντικό μελισσοκομικό εργαλείο αυτό είναι), είτε να αγοράσεις ένα μυτοτσίμπιδο που θα το εντάξεις σε μια μικρή στην αρχή και εκτεταμένη αργότερα εργαλειοθήκη, διάβασε ένα ακόμα κεφάλαιο από ένα (καλό) μελισσοκομικό βιβλίο (όχι όμως να σκοτώνεις χρόνο και εγκεφαλικά κύτταρα σε μελισσοκομικές ομάδες, εδώ στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κέρδος, σε αυτό είμαι κατηγορηματικός!), πάρε την κυρά βάλε μπρος το αμάξι και πάνε κάνε ανιχνεύσεις σε διάφορα μέρη για ανθοφορίες ή τοποθετήσεις, ψάξε για προμηθευτές για την μελισσοκομική σου επιχείρηση, παρουσίασε τον εαυτό σου (μια που έχεις στρωτή και μεστή γραφή) στους εν δυνάμει μελλοντικούς σου πελάτες, μαστόρευε κάτι στο μελισσοκομικό σου εργαστήρι, αποταμίευε λεφτά για αποθεματικό για την μελισσοκομική σου επιχείρηση (για τις κακές μελισσοκομικές χρονιές που παρόλο που ισχύει αυτό που λέει ο δάσκαλος μου «Ο αγρότης και ο μελισσοκόμος εξαρτούνται από τον καιρό πλήρως, απλώς ο μελισσοκόμος μπορεί να διαλέξει τον καιρό που τον βολεύει" μερικές φορές δεν θα μπορέσεις πουθενά να βρεις τον καιρό που θα σε βολεύει), αλλά και  για τα μεγάλα τα ανοίγματα σου (πχ μελισσοκομικό φορτηγό).

 Αν τα κάνεις όλα αυτά όταν θα φτάσεις στο σημείο της μη αναστροφής και θα διαλέξεις να αφήσεις την μιζέρια των μισθωτών εργασιών και να μπεις στην αβεβαιότητα της δικής σου επιχείρησης (είτε θα είναι αυτή μελισσοκομική είτε οτιδήποτε άλλη, ορισμένα πράγματα είναι ίδια για όλες τις επιχειρήσεις μην λανθάνεις πάνω σε αυτό) να ξέρεις ότι δεν θα είναι η πορεία σου παρόμοια με την δική μου. Παράλληλη ίσως, όμοια με τίποτα. Πιθανότατα θα είναι πολύ ευκολότερη (χωρίς αυτό να σου εξασφαλίζει ικανοποιητικές αποδόσεις κάθε χρονιά) μια που θα έχεις το απαραίτητο γνωστικό κεφάλαιο καθώς και ζωικό κεφάλαιο και κεφαλαιουχικό εξοπλισμό που θα σου διασφαλίζει μια παραγωγική βάση, που θα καλύπτει την ήδη υπάρχουσα ζήτηση για τα προϊόντα σου, μια που θα έχεις ήδη δημιουργήσει το ζωτικότατο πελατολόγιο σου.

 Και σε αυτή την πορεία σου ποτέ μην διστάσεις να ζητήσεις την βοήθεια μου, θα στην δώσω κάθε φορά, αρκεί να παραμείνεις αυτός ακριβώς ο άνθρωπος που μου έστειλε αυτό το υπέροχο κείμενο και μου έδωσε την χαρά να νιώσω για ακόμα μια φορά υπερήφανος για το αναγνωστικό κοινό αυτού του blog.

 Γιατί αξία στα γραφόμενα κάποιου δίνουν τα άξια μάτια και μυαλά αυτών που τον διαβάζουν.

 Και για αυτό σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου!

 Λάζαρος. 




Σειρά "Απαντώ εκεί που δεν με σπέρνουν".












Μότσανος Λάζαρος


Σοχός 22/02/2017