UA-50457385-1

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2019

Ανιχνεύσεις Σωληνουργία Χίτζου Vol III


 Και φτάνουμε στο τρίτο μέρος της ανίχνευσης μας στην Σωληνουργία Χίτζου (βλέπετε προηγούμενες αναρτήσεις του blog Ανιχνεύσεις Σωληνουργία Χίτζου Vol I και Ανιχνεύσεις Σωληνουργία Χίτζου Vol II για τα άλλα δύο μέρη της ανίχνευσης) όπου θα μπούμε στον κτίριο που μάλλον ήταν τα γραφεία της επιχείρησης, καθώς και χώροι αποδυτηρίων για το προσωπικό.

 Και όπως πάντα μια προειδοποίηση στο να μην μπαίνετε σε μέρη σαν και αυτό χωρίς μέτρα προστασίας και άπειρη επιφυλακτικότητα, ποτέ δεν ξέρετε τι μπορεί να βρείτε εκεί μέσα ή το κυριότερο ποιον μπορεί να βρείτε εκεί μέσα. Δεν είναι οι ανιχνεύσεις σε τέτοια μέρη ακριβώς σαν έναν πρωινό περίπατο μέσα σε ένα πάρκο! Προσοχή!


 Και όπως πάντα πριν μπει το πεζικό μέσα σε ένα κτίριο στην εμπόλεμη ζώνη έχει φροντίσει η αεροπορία  και το πυροβολικό να το ανοικοδομήσει!

 Χα χα χα.  


 Και όμως έρχονται σε αυτά τα μέρη οι καλλιτέχνες του δρόμου για να δημιουργήσουν έργα που θα τα δούνε ελάχιστοι.





 Λογικό, η τέχνη τους δεν μπορεί να εκτιμηθεί από τους περισσότερους, δεν την θέλουν, γουστάρουν να βλέπουν άδειους, φθαρμένους και παρατημένους από τους ιδιοκτήτες τους τοίχους, ξεθωριασμένους από χρώματα, λόγου έλλειψης συντήρησης και ενδιαφέροντος, πίσω από βουνά σκουπιδιών που ξεχειλίζουν από τους κάδους, ή πολύ βολικά για τον κάθε νεοέλληνα πεταμένα από εδώ και εκεί. Αυτό γουστάρουν, αυτό έχουν μάθει, αυτό έχουν συνηθίσει, οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτό τους μοιάζει άσχημο. Στενά μυαλά, απαίδευτα, αχρησιμοποίητα, άχρηστα. 


 Και έτσι τα παιδιά αναγκάζονται να "δραπετεύουν" την τέχνη τους στα χαλάσματα, να την απολαμβάνουν ελάχιστοι, όσοι μπορούν να την εκτιμήσουν και έχουν το θάρρος να την ψάξουν πέρα από την άκρη της μύτης τους. Ή  και όσοι αποφασίζουν να μας συντροφεύσουν στις ανιχνεύσεις μας, λίγοι και αυτοί, αλλά τουλάχιστο διαλεχτοί, λίγοι μα να αξίζουν.





 Κρίμα πάντως! Αξίζει περισσότερα το ταλέντο αυτών των παιδιών!





 Και πάλι κρίμα!


 Αλλά και καιρός να γυρίσουμε στην πραγματικότητα, και ιδού οι δεκάδες τόνοι με αμίαντο που δεν είχαν ακόμα απομακρυνθεί από τους χώρους του εργοστασίου.


 Δεν το κατάλαβα αυτό, γιατί απομάκρυναν μόνο τους 80 τόνους αμιάντου τον Σεπτέμβριο του 2017 και δεν απομάκρυναν και τους υπόλοιπους 41? Τι ακριβώς σκεφτόταν? Να συνεχιστεί η έκθεση των παιδιών για ακόμα μερικά χρόνια σε ένα τόσο μολυσματικό παράγοντα? Ήδη είχαν αντιληφθεί την επικινδυνότητα της κατάστασης, σχεδίασαν μια λύση, βρήκαν την χρηματοδότηση για αυτή, και ανάθεσαν σε μια εταιρία να λύσει το πρόβλημα. Γιατί δεν το ολοκλήρωσαν? Δεν έφτασαν τα λεφτά της χρηματοδότησης? Τι συνέβη στην πραγματικότητα και δεν ολοκληρώθηκε η απορρύπανση της περιοχής?


 Και αυτό είναι κρίμα, για τα παιδιά της περιοχής, ίσως τελικά τα παράπονα των κατοίκων των περιοχών της δυτικής Θεσσαλικής (μάλλον των περιοχών δυτικά του μητροπολιτικού συγκροτήματος της Θεσσαλονίκης για να ακριβολογούμε) ότι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας για το επίσημο κράτος να ισχύουν απόλυτα.  





 Μην την πίνετε ρε!

 Χμμμμ!

 Υπονοούμενο ότι η μόλυνση της περιοχής δεν είναι το μόνο σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα που συναντάς σε αυτούς τους χώρους?





 Σεράγεβο, Χαλέπι, και ίσως σε λίγο Μανμπίτζ. 





 Και φυσικά όπως πάντα σε τέτοια μέρη βρίσκεις και σημάδια διαβίωσης αστέγων συνανθρώπων μας, βρώμικες, μολυσμένες, τρύπες - φωλιές, που ωστόσο για αυτούς εξακολουθούν να είναι ζεστότερες και πιο φιλόξενες από τις καρδιές των συμπολιτών τους. 





 Και φυσικά τι είπαμε ότι είναι το μεγαλύτερο λάθος όταν μπαίνεις σε τέτοια μέρη?

 Το να κατέβεις στο υπόγειο ή να ανέβεις στους πάνω ορόφους, και να χάσεις αμέσως κάθε εναλλακτική δίοδο διαφυγής εάν κάτι πάει τραγικά λάθος.


 Και τι περιμένετε ο Αρκούδας να κάνει?

 Ναιιιιι!!!

 Χα χα χα.





 Άποψη από ψιλά.





 Και επαναλαμβάνω, τεράστιοι χώροι που πάνε ανεκμετάλλευτοι!





 Πλάκα, πλάκα, έχω κολλήσει με το συγκεκριμένο Street Art! Είναι πανέμορφο.








 Ωραίο.


 Αλλά αυτό που υπάρχει εκεί κάτω δεν είναι καθόλου όμορφο.





 Χμμμ καλό και αυτό.








 Αυτό πρέπει να ήταν θαυμάσιο πριν το φθείρει τόσο πολύ ο χρόνος!





 Και εδώ καλλιτεχνούμε.





 Ούπς και δηλώσεις?

 Τι τρέχει Κάσμ?

 Έχουμε και κατακτήσεις ε?

 Χα χα χα.


 Στο επίπεδο του εδάφους ξανά, και συνεχίζουμε την ανίχνευση μας περιμετρικά του εργοστασίου, στον (στενό) δρόμο που αποτελεί το σύνορο του με το δίπλα σχολικό συγκρότημα. 








 Πολύ, μα πάρα πολύ καλό! Μπράβο!





 Για να οριοθετήσουμε και την περιοχή.





 Το κτίριο στο τέλος του δρόμου είναι το σχολικό συγκρότημα που σας έλεγα. Πέντε μέτρα το χωρίζουν από το εργοστάσιο. Πέντε μέτρα το χώριζαν και από τους 120 τόνους αμιάντου. Πέντε μέτρα απόσταση για πάνω από 10 χρόνια. 

 Εύγε! 

 Εις ανώτερα!


 Και εδώ τελειώνει η ανίχνευση την συγκεκριμένη ημέρα, αλλά όχι και η ανίχνευση στο συγκεκριμένο εργοστάσιο. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να έρθω ξανά, και ξανά, εάν χρειασθεί για να δω εάν έχουν τελικά απομακρύνει τους σάκους με τον αμίαντο. Ένα αρχείο σχετικά με την αδιαφορία και την αδράνεια που μπορεί να έχουν οι αρχές σχετικά με την δημόσια υγεία. Και το έκανα, οπότε αμέσως μετά ακολουθεί το Follow up αυτής της ανίχνευσης. Αρχή της χρονιάς είχα έρθει εδώ, το μόνο σωστό από πλευράς συμμετρίας ήταν στα τέλη της να ξανά έρθω. Για να δούμε και τι βρήκαμε. 


Follow Up 12/12/2018


 Φυσικά όπως προανέφερα δεν είχαν μετακινηθεί οι σάκοι με τον αμίαντο ακόμα και στις 12/12/2018 που ξαναπήγα στο εργοστάσιο Χίτζου (η μετακίνηση τους έγινε στις 18/12/2018), οπότε και αφού επιβεβαίωσα αυτό το γεγονός ξανά, έκανα μια ανίχνευση στους τοίχους του εργοστασίου για να δω τι μπορεί να έκαναν οι καλλιτέχνες του δρόμου για να εξωτερικεύσουν τον υπέροχο κόσμο που κρύβουν μέσα τους. Και για ακόμα μια φορά βρέθηκα μπροστά σε μερικά διαμαντάκια που πρέπει να τα μοιραστώ μαζί σας. Λιγότερο από ένας χρόνος ανάμεσα στις δύο ανιχνεύσεις αλλά τα αριστουργήματα πολλά. Κρίμα που τα χαίρονται ελάχιστοι όμως!

 Μπράβο Κάσμ για ακόμα μια φορά!


 Και εξακολουθεί να παράγει υπέροχο έργο!

 Πραγματικά μεγάλο ταλέντο!


 Λίγα λόγια! Τι να πρωτοπείς?


 Διαμαντάκια!











 Απίστευτο!

 Μπράβο ρε παλίκαρε, φοβερός!

 Και με αυτή την εικόνα θέλω να κλείσω αυτή την ανάρτηση. Μια ανάρτηση πληγή, μια ανίχνευση δύσκολη που δείχνει το πόσο λίγο μετρά για τους "υπευθύνους" η ανθρώπινη υγεία και ζωή. Το πόσο αργά μπορούν να κινηθούν τα γρανάζια του κράτους, εάν δεν υπάρχει κάποιο ουσιαστικό (χρηματικό) όφελος για κάποιους που είναι ικανοί να τα "λαδώσουν" για να αποκτήσουν επιτέλους αυξημένη κινητικότητα. Το πόσο λίγη μπορεί να είναι στην πραγματικότητα η μαζική δραστηριοποίηση των ανθρώπων ακόμα και σε σοβαρά προβλήματα που αφορούν ότι πολυτιμότερο έχουν. Το πόσο απελπισμένα ψάχνουν για χώρους για να εκφραστούν ορισμένοι συνάνθρωποι μας, αλλά και το πόσο απελπισμένα ψάχνουν τόπους για να φωλιάζουν κάποιοι άλλοι συνάνθρωποι μας.

 Και όλα αυτά στην ίδια ανίχνευση μέσα σε ένα ακόμα συντρίμμι του Ελληνικού Καπιταλισμού. Ας είναι, την αφήνουμε και αυτή την ανίχνευση μας πίσω, και μέσα στο αντίστοιχο αρχείο που δημιουργούμε, και συνεχίζουμε το ταξίδι μας στον ορυμαγδό της Ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Λίγοι μεν οι συνοδοιπόροι μας σε αυτές τις ανιχνεύσεις, αλλά επίσης και η καλύτερη παρέα που μπορεί να έχει κανείς.

 Συνεχίζουμε λοιπών.


Adios Amigos Locos
Σειρά  Ελληνικός Καπιταλισμός: Όνειρα στα συντρίμμια
























 Για να βοηθήσουμε και τον κόσμο στο να έχει πρόσβαση στο αρχείο που δημιουργούμε θα βάλω και τους συνδέσμους από τις αντίστοιχες αναρτήσεις του Blog  για να μπορούν να είναι στην άμεση διάθεση καθενός που θέλει να περιηγηθεί σε αυτό

Σειρά Graffiti και Θεσσαλονίκη

























































Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες , , , , , , ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)