Αγριοπεριστέρα

Βρωμερό το κρύο μουδιάζει τα δάχτυλα

ναρκώνει την σκέψη, παγώνει την ψυχή

στα μάτια σου ο φόβος γράφει δίστηλα

αλάργεψε μακριά του τώρα είμαστε μαζί

Ανθρωπάκια στις οθόνες που τα ξέρουν όλα

μιζέρια και πικρή χολή ξέρουν μόνο να χύνουν

τον πανικό σου θρέφουν μικρή μου χαζοβιόλα

γαλήνευσε με τα φιλιά που τα χείλη μου δίνουν

Κάποιος  δώρα  χαρίζει μα η χαρά τους πικρίζει

αλήθεια μαζί με ψέμα πραγματικότητα απατηλή

η απελπισία μέσα σου ελπίδες σαν στάχια θερίζει

αγάπα με τρελή καστανή, κράτα για πάντα την στιγμή

Του πολεμιστή η λήθη δεν έρχεται στης μάχης την πηχτή άχλη

ύπουλα μονάχα έρχεται πια στα περιφρονημένα του τα ύστερα

μου λες, και στα αυτιά μου αγωνίες μυριάδες αρουλίζουν οι όχλοι

άστα αυτά, κούρνιασε γλυκά, στην δική μου αγκαλιά αγριοπεριστέρα

Αφιερωμένο σε όσους μας δωρίζουν όσα ήδη μας έχουν πάρει. 

Λάζαρος Μότσανος

Σοχός 16/12/2016