Ο φάρος

Φάρος ορθώνεται τρανός, μόνος στέκει στην άκρη του πουθενά

φτιαγμένος με ιδρώτα και αίμα, με όνειρα πλασμένος, χαμένα πια

κύμα στο κύμα, μέρα και νύχτα, στην ρίζα του βράχου σαν θωρηκτό

φύλακας του φάρου ο πατέρας μου, φύλακας του φάρου και εγώ

Μόνος στέκει, το φως του αχνοφέγγει, μείνε μακριά προειδοποιεί

εδώ είναι ξέρα, εδώ είναι αβαθή, εδώ και το τέλος σου το πικρό μαζί

Το κύμα, ο φάρος, και εγώ, γνωστό και πάλι το σκηνικό

την άβυσσο θωρώ, κεραυνοί σκίζουν τον μαύρο ουρανό

την αλμύρα στο πρόσωπο ξεπλένει της καταιγίδας η ορμή  

αλμύρα που το κύμα φέρνει ή το μοναχικό δάκρυ το πρωί

Μόνος στέκει, το φως του αχνοφέγγει, μείνε μακριά προειδοποιεί

εδώ είναι ξέρα, εδώ είναι αβαθή, εδώ και το τέλος σου το πικρό μαζί

Ευχή και κατάρα μαζί, του φάρου μόνο εγώ να έχω το βαρύ κλειδί

με αλυσίδες δεμένος στην ρίζα του βράχου,  βλέπω να φεύγει η ζωή

θαμμένος ζωντανός σε ένα φάρο, η δική μου ή βαρύτιμη  αποστολή

τάφος ο βράχος, και ο φάρος να ορθώνεται ωσάν κυπαρίσσι στην κεφαλή

Adios  Amigos  Locos

Μότσανος Λάζαρος

Σοχός 16/5/2019