Χαμένοι στην Σαλονίκη

Βαρύς  ουρανός, κρύο θερίζει το κορμί, ψιθυρίζει η οργή

πείσμα στο πείσμα, λέξη στην λέξη, τρικυμία στην ψυχή

τα μηνίγγια πονάνε, δάκρυα από μάτια καστανά περνάνε

το παιχνίδι ακόμα μια φορά χαμένο της αγάπης μικρέ ζητιάνε

Και ποιος είσαι εσύ, που δίπλα μου τολμά, να περπατά άφοβα

στο χέρι σου τα χαλινά, δεν τα φορώ, και άσε τα λόγια τα παλαβά

δεν γεννήθηκε ακόμα ο άντρας που θα με κλείσει σε χρυσό κλουβί

χάσου και εσύ, μια ακόμα σκιά μέσα στην πόλη που αγαπάς πολύ

Πληγωμένος ο εγωισμός, πραγματικά μα δεν με ξέρεις ακόμα τόσο καλά

τόσα ονόματα έχω βάλει στην λίστα των νεκρών που δεν τα θυμάμαι πια

για αφορμές ακόμα πιο μικρές, τους έχω σβήσει τραβώντας μονοκονδυλιές

μάτια μου γλυκά, μην τραβάς του άγριου θεριού με τόσο μένος την ούρα

Αριστερό δεξί, αριστερό δεξί,  βιαστική διπλή αναπνοή

τρέχω να σε βρω, σαν τρελό άτι καλπάζω, πουθενά εσύ.

Λόγια έχεις μάθει να λες πολλά, σε εμένα φουκαρά όμως δεν περνούν αυτά

δες τώρα τα βήματα μου απόσταση να γεννάνε, μείνε μόνος πια παραμυθά

μένω πίσω, με την πλάτη τοίχους να στηρίζω, μην και ακούσεις πως γρυλίζω

νυχτώνει, φοβάμαι μην μείνεις μόνη, βήμα στο βήμα, η αγωνία δυναμώνει

Ξεκολλώ σιγά, σιγά, το βλέμμα το δειλό, από το βρόμικο το πεζοδρόμιο

η περηφάνια κάνει βαρύ το να ψάξεις της φωτιάς τον πόνο τον παρόμοιο

ψάχνω την κόκκινη θημωνιά, ανάμεσα από των αγνώστων την περπατησιά

έμεινα εδώ, έφυγες εσύ, το φύγε σου αντηχεί στα αυτιά σαν πικρή βρισιά.

Περήφανος και πληγωμένος στέκομαι  μόνος, θα φύγει  θαρρείς έτσι ο πόνος

σε πήγε πουθενά ο τυφλός εγωισμός, η αγάπη του Eγώ είναι ο γλυκός δολοφόνος

αρχίζω να τρέχω από εδώ και εκεί, βασιλίσσης Όλγας μέχρι και κάτω στην Τσιμισκή

ψάχνω μέχρι τον πύργο τον Λευκό, διαρκώς σε καλώ, που να είσαι αγάπη μου μικρή

Αριστερό δεξί, αριστερό δεξί,  βιαστική διπλή αναπνοή

τρέχω να σε βρω, σαν τρελό άτι καλπάζω, πουθενά εσύ.

Επιτέλους μου απαντάς, τι θέλεις βλάκα, το καλημέρα σου, η κουβέντα σου η πικρή

που είσαι, που είσαι, που είσαι, τραυλίζω μόνο, μου έχει κοπεί τελείως η αναπνοή

στέκεσαι λίγο, δεν μιλάς, το νιώθω σκέφτεσαι, πονάς, είμαι στο Μακεδονία Παλλάς

πίσω πολύ είσαι, θα τρέξω, μείνε εκεί, θα έρθω να σε βρω, θα σε κάνω πάλι να γελάς

Τρέχω, παίρνω παραμάζωμα κάθε περαστικό που χτυπώ, δεν υπάρχουν αυτοί, μόνο εσύ

ένας γαλάζιος όγκος ορθώνεται και μπρος του η κόκκινη η θημωνιά, στο βλέμμα αστραπή

πέφτω πάνω σου, κλείνω το στόμα σου με φιλιά, σκάσε γρυλίζω, με ιδρώτα σε πλημυρίζω

κάθομαι στο πεζούλι, με τα πόδια μου την μέση σου τυλίγω, το πρόσωπο σου διαρκώς αγγίζω

Ξαφνιασμένη με κοιτάς, μονολογείς, ο βρόμικος μου ο Λύκος, και γλυκά μου χαμογελάς

μην μιλάς, είσαι χαζό, πάψε να με πονάς, τα δάχτυλα μου χαμένα στα μαλλιά σου μονομιάς

τα μάτια μου τα κρατώ κλειστά, αλλά νιώθω και στα μάτια σου τα δάκρυα να κυλούν καυτά

το αεράκι κάνει τις σημαίες να θροΐζουν, η καρδιά χτυπά τρελά, όλα μάτια μου θα πάνε καλά 

Αριστερό δεξί, αριστερό δεξί,  βιαστική διπλή αναπνοή

τρέχω να σε βρω, σαν τρελό άτι καλπάζω, πουθενά εσύ.

Adios Amigos Locos

 In memorandum 

Λάζαρος Μότσανος

Θεσσαλονίκη 27/1/2020