Της λήθης η σιγαλιά

Και τι τα θέλω τα μάτια μου, τα καστανά

αν ψυχή μου είναι να μην σε δω ποτέ ξανά

τι και αν ο κόσμος είναι γιομάτος ομορφιές

αφού  από την ζωή μου έφυγες εσύ εχθές

Κόγχες αδειανές και ύφασμα τυλιγμένο από πάνω

να δω δεν θέλω άλλο πια, ζω, μα τον κόσμο ρυπάνω

τυφλός  Οιδίποδας με τα χέρια ματωμένα, καταρρέω

μια φάρσα, σταύρωση  χωρίς ανάσταση για τον Ναζωραίο

Πικρές και μόνο οι χαρές που προορίζονται για άλλους

ξύδι και χολή μαζί, κέρασμα στης ψυχής τους δαιδάλους

κόλαση το κάθε ανέλπιδο λεπτό , μαύρη φωτιά στην καρδιά

ευχαριστώ, μα να μου λείπει το να περπατώ μόνος στον ντουνιά

Οι ανελέητες φλόγες οι καυτές και μόνο μου ταιριάζουν πια

ήδη τις έχω να με κατατρώνε, να με πυρώνουν,  βαθιά στα σωθικά

τραγικός Ιούδας και εγώ να γενώ με την θηλιά για λαιμουδιά

ίσως και βρεθώ από τα νύχια της απελπισίας στις λήθης την σιγαλιά 

Μότσανος Λάζαρος

Σοχός 15/9/2016