Το φόρτωμα την πρώτη μέρα των τρύγων.
Και οι τρύγοι στο πρώτο χέρι του πεύκου τελείωσαν (οι τρύγοι, όχι το απομέλισμα των πλαισίων). Τέσσερις μέρες τρύγων, μερικές δεκάδες ώρες εργασίας, και ένα ακόμα βουνό είναι πίσω μας.
Τυχερός και στο ότι δεν έκοψε το πεύκο και οι τρύγοι γίνανε χωρίς περιπέτειες και απρόοπτα (πχ λεηλασίες, ακριβώς όπως έγινε στους τρύγους που περιγράφονται στην ανάρτηση του blog Αχχχ αυτά τα μπερεκέτια!. Βοήθησε φυσικά και σε μεγάλο βαθμό το ότι είχα κλειστούς με ξυλοταινία τους αεραγωγούς των άδειων κυψελών και των κυψελών με μελωμένα πλαίσια, όπως σας έδειξα στην ανάρτηση του blog Και οι κόκκινοι τρύγοι ξεκίνησαν ).
24 Διπλές κυψέλες τρυγήθηκαν ανά μέρα τρύγων, μελίσσι και όροφος, πάνω από 1000 πλαίσια μέσα σε 4 μέρες τρύγων (υπήρξαν και μερικές ακόμα κυψέλες (μονές) που τρυγήθηκαν στο Σοχό μετά από την μεταφορά τους έξω από τα πεύκα). Ένας τρύγος ικανοποιητικότατος που η κατάσταση των μελισσιών τον Μάρτιο δεν μας επέτρεπε καν να τον ονειρευτούμε!
Το φόρτωμα την δεύτερη μέρα των τρύγων.
Ταυτόχρονα έμειναν και αρκετά μελίσσια εκτός πεύκων για να κρατήσουν την δυναμικότητα τους έτσι ώστε να είναι ακμαία από πολύ νωρίς την επόμενη άνοιξη, ώστε να κοπούν πολύ πρώιμα παραφυάδες και για να αυξηθεί το ζωικό μας κεφάλαιο, αλλά ακόμα και για πώληση παραφυάδων εάν μου ζητηθεί από άλλους.
Το φόρτωμα από την τρίτη μέρα των τρύγων.
Επίσης μερικά μελίσσια που είχα στα πεύκα δεν θα τα ξαναβάλω για ακριβώς τον ίδιο λόγο που αναφέρω παραπάνω, ένα μεγάλο ποσοστό των μελισσιών μου θα κρατηθούν ως χρυσή εφεδρεία για να μπω όσο το δυνατό πιο δυνατά στην επόμενη χρονιά, και να αλλάξω πλήρως τα δεδομένα εάν φυσικά το επιτρέψει ο καιρός.
Και εδώ το φόρτωμα της τρίτης μέρας των τρύγων όπου συνδυάστηκε με μετακίνηση μελισσιών έξω από τα πεύκα (θα ακολουθήσει στο μέλλον ανάρτηση σχετικά με τις στρατηγικές μετακινήσεων και τις τακτικές τους, αλλά επίσης και σχετική ανάρτηση σχετικά με την παράνοια και την αδιαλλαξία στην σκέψη του Κράτους και των φορέων του. Υπομονή και για αυτό).
Φυσικά τις προηγούμενες εβδομάδες δεν έγιναν μόνο οι τρύγοι. Συγκεκριμένα οι τρύγοι άρχισαν την Πέμπτη 29/8/2019 (πρώτη μέρα). Παρασκευή (30/8) Σάββατο (31/8) και Κυριακή (1/9) έγινε το απομέλισμα των πλαισίων της πρώτης μέρας. Δευτέρα (2/9) έγινε η συσκευασία των μελιών. Τρίτη (3/9) πήγα μέλια σε πελάτες μου. Τετάρτη (4/9) έγινε η δεύτερη μέρα των τρύγων. Πέμπτη (5/9) πήγα σε προμηθευτές μου για να προμηθευτώ μελισσοκομικές προμήθειες, αλλά και για να πάω μέλια σε πελάτες μου. Παρασκευή (6/9) έγινε η τρίτη μέρα των τρύγων. Και το Σάββατο (7/9) έγινε η τέταρτη μέρα των τρύγων.
Οπότε βλέπετε ότι το μελισσοκομικό μου πρόγραμμα είναι πλήρες αυτήν την περίοδο, όπως και ότι οι τρύγοι είναι μόνο ένα μέρος του όγκου εργασίας μας αυτές τις μέρες. Φυσικά περιμένουν ακόμα τα πλαίσια των τριών τελευταίων ημερών τρύγων να απομελιστούν.
Το φόρτωμα της τέταρτης και τελευταίας μέρας των τρύγων.
Ενδιαφέρουσα και η ψυχολογική διακύμανση που έχω παρατηρήσει ότι συμβαίνει στους τρύγους.
Η πρώτη μέρα είναι η πιο περίεργη, νιώθεις ότι έχεις ένα βουνό εργασίας μπροστά σου καθώς μόλις ξεκινάς τους τρύγους, και νιώθεις ψιλοπαγωμένος, ψιλοπανικοβλημένος από αυτό που σε περιμένει τις επόμενες μέρες.
Αντίθετα την δεύτερη μέρα πετάς! Έχεις ήδη βγάλει την πρώτη μέρα των τρύγων (και το 1/4 του συνολικού έργου), και δεν έχει αρχίσει να σε καταβάλει ακόμα η κούραση των τρύγων. Πραγματικά πετάς, βλέπεις η δουλειά να βγαίνει, και εάν μάλιστα πάει καλά και ο τρύγος από μέλια αρχίζεις να κάνεις και όνειρα για το μέλλον (να πάρω αυτό, να αλλάξω αυτό, θα μπορώ να κάνω αυτό αλλά και αυτό, θα βοηθήσει σε αυτό κ.τ.λ.).
Στην τρίτη μέρα αντίθετα αρχίζει η κούραση σιγά, σιγά, να σε καταβάλει και αρχίζει να κυριαρχεί στην σκέψη σου το παράπονο (γιατί όλοι οι άλλοι όταν μιλάνε για Χαλκιδική να τους έρχεται στον Νου και στα λόγια, ηλιοκαμένα κορμάκια, ολόξανθες θημωνιές για μαλλιά, φιλιά σε κατακόκκινα αλμυρά χείλη, ζευγαρωμένα ηλιοβασιλέματα στις παραλίες, και εγώ όταν μιλώ για Χαλκιδική ο λογισμός μου να πάει μόνο σε τρύγους, σε μεταφορές, σε κολλήματα στην λάσπη, σε ατελείωτη κούραση και πόνο, σε μοναχικά διαλείμματα ανάμεσα στα διαστήματα της εργασίας?).
Και στο τέλος έρχεται η τέταρτη και τελευταία μέρα των τρύγων όπου η κούραση σε έχει πλέον καταβάλει πλήρως (ιδίως εάν κάνεις το μεγάλο λάθος και κάνεις δύο συνεχόμενες μέρες τρύγων χωρίς κανένα διάλειμμα ανάμεσα τους!) και το μόνο που θέλεις είναι να τελειώσει αυτό το μαρτύριο (θέλω να τελειώσει, να τελειώσει, να τελειώσει, δεν λέει να τελειώσει, δεν λέει, δεν λέει, κάνε ρε Θεέ επιτέλους να τελειώσει, δεν μπορώ άλλο, άντε ακόμα μια, και ακόμη μια, και ακόμη μια, άλλες πέντε κυψέλες, τέσσερις, τρεις, δεν μπορώ άλλο, λύγισα.....).
Όταν πήζεις στους τρύγους στην Χαλκιδική, και το μόνο που θέλεις εσύ είναι να χτυπήσεις ένα Ροκανίδι Club, και να αρχίσεις τα πριόνια και τις γιδομακαρονάδες με τον μέγιστο Αλέξη Λουλουδάκη, έχοντας πλάι σου τα Ουρί του παραδείσου εκ Μολδαβίας και Ουκρανίας μεριά!
Highlights που θέλω να κρατήσω από αυτούς τους τρύγους?
Θέλω να κρατήσω την πρώτη μέρα των τρύγων που δεν λειτουργούσαν τα φώτα διασταυρώσεως και οι προβολείς στο φορτηγό καθώς έφευγα από τα μελίσσια, και ήδη άρχιζε να σκοτεινιάζει, καθώς και η αγωνία μου να προλάβω να βγω από την εθνική πριν σκοτεινιάσει πλήρως και είμαι εν κίνηση χωρίς πραγματικά φώτα. Τελικά με αρκετά χτυπήματα (και μάλλον με ένα σπασμένο δάχτυλο!) στο ταμπλό ξαναλειτούργησαν και δεν χρειάσθηκε να κοιμηθώ μέσα στο φορτηγό στον Πολύγυρο. Απίστευτο το πως μια βλάβη των 20 ευρώ (ένας διακόπτης φώτων) μπορεί να σε βάλει σε τέτοια προβλήματα!
Και δεύτερο περιστατικό που θέλω να κρατήσω είναι από την τέταρτη μέρα των τρύγων, το προαίσθημα της υπογλυκαιμίας που με κυρίευσε και με έκανε να ζορίσω τον εαυτό μου να καταναλώσει 2 κρουασάν με το ζόρι (η υπογλυκαιμία σε χτυπάει με ένα αίσθημα απελπισίας, και μια ξαφνική αναγούλα στην αρχή), ακριβώς πριν με χτυπήσει άσχημα η υπογλυκαιμία και με αναγκάσει να αφήσω το κάθε τι που έκανα, για να προλάβω να ξαπλώσω στην καρότσα του φορτηγού. Εκεί άρχισε η βύθιση μου και η σκοτοδίνη, και καθώς ήμουν κουλουριασμένος και έτοιμος να χαθώ ένοιωθα τον ήλιο ακριβώς από πάνω μου να με ξεροψήνει.
Ευτυχώς πρόλαβα να φάω κάτι γλυκό και δεν με πήρε από κάτω η υπογλυκαιμία (θα μπορούσες άνετα να πέσεις σε κώμα χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως εκεί να σε βοηθήσει!) και μπόρεσα να συνέλθω σε ένα τέταρτο. Εμπειρία? Ανεκτίμητη! Σου αλλάζει πλήρως την οπτική σου πάνω σε πολλά!
Αυτά για τώρα τσακαλάκια μου, αρκούν για σήμερα, θα προσπαθήσω να αναρτήσω πράμα στο blog κατά την διάρκεια των απομελισμάτων μου, για να μην σας πιάσει και εσάς κανένα υπογλυκαιμικό σοκ από την απουσία μου! χα χα χα.
Adios Amigos Locos
Μότσανος Λάζαρος
Σοχός 15/9/2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου