Άρρωστος εδώ και μέρες, στο κρεβάτι με πυρετό και βήχα, αποτέλεσμα ενός ακόμα τρελού διήμερου πραγματικής μελισσοκομίας. 'Ενα διήμερο όπου έβγαλα τα μελίσσια μου από την τοποθέτηση στα πεύκα με τελείως ανορθόδοξους τρόπους. Και θα σας τους εξιστορήσω για να γίνουν και δικό σας κομμάτι γνώσης, για να τους έχετε υπόψη εάν (μάλλον καλύτερα "Όταν") αντιμετωπίσετε παρόμοιες συνθήκες και καταστάσεις στις δικές σας τοποθετήσεις.
Η τοποθέτηση που αναφέρω έγινε στο περσινό μέρος
* που αναφέρω στην ανάρτηση μου
Μελισσοκομικό Μένος, αλλά και στις αναρτήσεις
Τρίτη και 13, καθώς και στην
Μελισσοκομική Πατέντα -Μελισσοκομική Πλάστιγγα για μέτρηση της νεκταροέκκρισης με χαμηλό κόστος, μια που φέτος στην Χαλκιδική δώσανε μέλι οι ορεινές τοποθετήσεις και όχι οι πεδινές, αλλά και γιατί πλέον τελούμε υπό διωγμό στις πεδινές (μάλλον καλύτερα και στις πεδινές!) από το Δασαρχείο
** όπως έδειξα στην ανάρτηση μου
Όλα τα είχε η Μαριορή ο φερετζές της έλειπε.
Εκεί είχα μελίσσια από τα τέλη του Ιούλη (και έφερα και άλλα μελίσσια από τις πεδινές μου τοποθετήσεις στα πεύκα), τα οποία τα κράτησα μέχρι το διήμερο 9-10 Νοέμβρη χωρίς να τα βγάλω έξω για να πάρουν ανάσες μακρυά από τα πεύκα. Επιλογή που ήταν ορθή, γιατί και έξω από τα πεύκα (με εξαίρεση τις σουσούρες που δίνανε ταυτόχρονα με το δεύτερο χέρι του πεύκου) δεν έδωσαν μέλια τα μέρη που είχα υπόψη για τοποθετήσεις, και στα πεύκα έδωσε αβέρτα ο Αρκουδόβατος και μετά η κουμαριά και τα μελίσσια κρατήθηκαν δυνατά και ακμαία με πολύ πληθυσμό και γόνους. Ταυτόχρονα δεν έδωσε και τόσο καλά το δεύτερο χέρι του πεύκου οπότε δεν μπλόκαραν με μέλια και τα πλαίσια οπότε υπήρχαν και χώροι για γόνο (γιατί υπήρξαν και οι απαραίτητες γύρες!).
Αυτό είχε ως συνέπεια όταν ξεκίνησα τον τρύγο του δεύτερου χεριού στο πεύκο στο τρίτο δεκαήμερο του Οκτώβρη (θα ακολουθήσει ανάρτηση σχετικά με το πέρας των Κόκκινων τρύγων στο εγγύς μέλλον) τα μελίσσια να έχουν μέχρι και 6 γόνους και 10 πλαίσια πληθυσμό! Φυσικά από τέτοια μελίσσια δεν μπορείς να πάρεις πολλά πλαίσια με μέλι, αλλά έχουν ακόμα αρκετή δυναμικότητα για να τα κρατήσεις μέσα στα πεύκα για να εκμεταλλευθείς την επόμενη ανθοφορία που είναι της κουμαριάς. Κουμαριά που φέτος έδωσε τα ρέστα της αλλά εξακολουθεί να είναι μια τοποθέτηση με υπερβολικά τρομερό ρίσκο (για να πάθουν τα μελίσσια Νοζεμίαση λόγου του μελιού της που μπορεί να μην προλάβουν να το σφραγίσουν τα μελίσσια λόγου της αυξημένης υγρασίας, και σε αυτό, αλλά και εξωτερικά).
Φυσικά εάν υπάρχει μια χρονιά που μπορούν τα μελίσσια να κλείσουν σε ικανοποιητικό βαθμό τα μέλια της κουμαριάς στον βορρά αυτή θα είναι η φετινή, ή χρονιές σαν την φετινή με τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες για την εποχή.
Οπότε έχοντας υπόψη τα δελτία καιρού (και αφού έπεσαν ήδη ορισμένες βροχές στην περιοχή) που μιλούσαν για μια εβδομάδα έντονων καιρικών φαινομένων, αποφάσισα ότι πλέον έχουν κάτσει αρκετά τα μελίσσια σε αυτή την τοποθέτηση, και ήταν καιρός να μεταφερθούν (ατρύγητα) έξω από τα πεύκα (και την κουμαριά) για να γίνει ο τρύγος τους*** σε μέρη που και θα ξεχειμωνιάσουν, αλλά και η πρόσβαση σε αυτά είναι εύκολη γιατί δεν λασπώνουν σχεδόν ποτέ.
Αλλά η αμφιβολία σχετικά με την κατάσταση του εδάφους μετά τις βροχές παρέμεινε (όπως και το εάν έχει οργωθεί το χωράφι ακριβώς μπροστά από τα μελίσσια! Πέρσι το χωράφι αυτό ήταν ακαλλιέργητο -απουλιάνα- αλλά φέτος το είχαν σπείρει σιτάρι, που φυσικά το είχαν ήδη θερίσει όταν έκανα εγώ την τοποθέτηση μου. Οπότε το εάν θα το όργωναν ή όχι έπαιζε σε πιθανότητες 50-50%). Οπότε και η τακτική που θα ακολουθούσα στο φόρτωμα ήταν και αυτή σε αμφισβήτηση.
Τι να κάνω? Να βάλω το φορτηγό βαθιά για να πάρω τα πιο απομακρυσμένα μελίσσια από τον δρόμο σε περίπτωση που την επόμενη μέρα θα χαλούσε ο καιρός (τα μισά μετεωρολογικά σαιτ έδιναν βροχές για την επόμενη μέρα, και τα άλλα μισά σχετικά αίθριο καιρό), και τα άλλα μισά να τα έπαιρνα με το μελισσοκομικό καρότσι έχοντας το φορτηγό στο δρόμο σε περίπτωση που θα είχε βρέξει? Ή να έπαιρνα τα κοντινά στον δρόμο μελίσσια την πρώτη μέρα που θα ήταν ευκολότερο το φορτηγό να βγει ακόμα και εάν είχε βρέξει τις προηγούμενες μέρες, και να αφήσω τα μακρινά μελίσσια για την επόμενη ημέρα που μπορεί να είχε στεγνώσει περισσότερο το έδαφος εάν δεν έβρεχε (όπως λέγανε τα μισά μετεωρολογικά σαιτ)?
Στα υπόψη οι πλέον μακρινές κυψέλες απείχαν από τον δρόμο 350-400 μέτρα με την απόσταση για τις κοντινότερες κυψέλες να πέφτει στα 200-250 μέτρα. Καθόλου ασήμαντη απόσταση εάν είναι να κουβαλήσεις με τα χέρια 48 κυψέλες (ένα πλήρες φορτίο του Τ4 που χωρά 16 κυψέλες η σειρά, τρεις σειρές ο φόρτος του).
Τελικά φτάνοντας στο μέρος μου φάνηκε το έδαφος αρκετά στεγνό (ξεκίνησα στις 12:30 από Σοχό έφτασα στο μελισσοκομείο μου στις 3:04) και πήρα το ρίσκο να μπω με το φορτηγό μέσα στο χωράφι. Και να αρχίσω να φορτώνω τις μακρινές από τον δρόμο κυψέλες, αλλά να μην πάω παράλληλα με αυτές και να φορτώνω χωρίς μεγάλη μετακίνηση μου τις κυψέλες στο φορτηγό, αλλά να αφήσω μια ικανοποιητική απόσταση του φορτηγού με τις κυψέλες για να είναι αυτό όσο το δυνατό πιο κοντά στον δρόμο (συγκεκριμένα εδώ το φορτηγό είναι στα 2/3 της απόστασης προς τον δρόμο από τις πιο μακρινές κυψέλες, η τοποθέτηση των κυψελών ακολουθεί την καμπύλη που έχει το χωράφι και έτσι δεν φαίνονται όλες οι κυψέλες που είναι εκεί "θαμμένες).
Ένα μεγάλο ρίσκο που το αισθάνθηκα ενστικτωδώς όταν πήρα τον Δάσκαλο μου τηλέφωνο για να του πω τι κατάσταση είχα βρει εκεί (το χωράφι δεν ήταν οργωμένο, δεν έβρεξε πολύ, τα μελίσσια πετούσαν,η κουμαριά ήταν στα τελειώματα της, η λαντούρα ήταν γλυκιά, τα μελίσσια πετούσαν στα πεύκα, οι κυψέλες βαριές, έβρεχε μέλι, μεγάλοι πληθυσμοί ακόμα, πολλές γύρες, αλλά τα μελίσσια σχεδόν ξεγονεμένα! Βλέπετε πόσες πληροφορίες μπορεί να έχει ένα τηλεφώνημα? Χα χα χα) και όταν του πέταξα το "Ναι έχω μπει στο χωράφι χωρίς κανένα πρόβλημα" η άμεση ερώτηση του ήταν η έξης "Μπήκες?" χωρίς να πει τίποτα άλλο, και εκεί άρχισαν να χτυπάνε καμπανάκια! Γιατί έδωσε τόσο σημασία στο ότι "μπήκα"? Τι τον έκανε να αλλάξει τον τόνο της φωνής του σε αυτή την λέξη? Δυσπιστία ήταν αυτό που διέκρινα στην φωνή του? Τι ακριβώς ξέρει που δεν το ξέρω εγώ ή δεν το υποψιάζομαι? Που έχω κάνει το λάθος?
Αλλά δεν έδωσα περαιτέρω σημασία για να τον ρωτήσω στα ίσια τι "έπιασε" η δική του τεράστια μελισσοκομική εμπειρία που δεν ήταν ικανή να πιάσει η δική μου πολύ μικρότερη μελισσοκομική εμπειρία. Δεύτερο συνεχόμενο λάθος μου αυτό!
Κατά τις 5:00 που είχε αρχίσει να δύει ο ήλιος άρχισα να κλείνω κυψέλες (έκλεινες 4 κυψέλες, αφήνεις 1 ανοιχτή, φορτώνεις τις κλειστές κυψέλες, συνεχίζεις το ίδιο αμέσως μετά αφήνοντας την ανοιχτή στην θέση της για να μαζέψεις τις μέλισσες που δεν πρόλαβαν να μπουν μέσα στις κυψέλες τους, όταν σκοτεινιάζει αρκετά και δεν πετούν άλλο οι μέλισσες τότε κλείνεις όλες τις κυψέλες που θέλεις να πάρεις και τις φορτώνεις όλες. Έτσι δεν αφήνεις πολλές συλλέκτριες μέλισσες πίσω). Στις 6:26 είχα τελειώσει το φόρτωμα και είχα δέσει το φορτίο με τους ιμάντες (4 κάθετους για κάθε μια σειρά κυψελών, και 2 οριζόντιες που "πιάνουν" την δεύτερη και τρίτη στρώση κυψελών, ταυτόχρονα το μελισσοκομικό καρότσι "φιλάει" την τελευταία σειρά κυψελών με την προεξοχή του κάτω από μια κυψέλη και έναν από τους οριζόντιους ιμάντες να περνά μέσα από τον σκελετό του, και φυσικά όπως πάντα συρματόσκοινο, φτυάρι, αξίνα, πευκοβελόνες, καπνιστήρι).
Κουρασμένος φυσικά γιατί μετέφερα με τα χέρια μου κυψέλες στα 15-25 μέτρα μέχρι το φορτηγό αλλά είχε γίνει το φόρτωμα σε λιγότερο από 1,5 ώρα (ένα άτομο, 48 κυψέλες, δέσιμο με ιμάντες, και οι κυψέλες όχι παράλληλα με το φορτηγό σε ανώμαλο και ανηφορικό έδαφος). Αλλά είχα τελειώσει με το φόρτωμα και πλέον με περίμεναν 180 χιλιόμετρα διαδρομής (δεν ξεχειμωνιάζω τα μελίσσια στο Σοχό, αλλά σε πεδινό μέρος δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από εκεί που μένω) με πλήρη φόρτο, ξεφόρτωμα στο χειμαδιό τους, και επιστροφή στο σπίτι.
Ωραίο σχέδιο ε?
Ναι αλλά όταν εσύ κάνεις σχέδια ποιος σκάζει στα γέλια?
Ναιιιιιι! Αυτός!!!
1-0!
Χα χα χα.
Σε αυτή την φώτο φαίνεται το πόσο μακρυά είναι οι κυψέλες από τον δρόμο!
Μόλις βάζω το κλειδί στην μίζα και πάω να ξεκινήσω αμέσως νιώθω το φορτηγό να κωλώνει και αμέσως μετά να πλαγιολισθαίνει! "Ωχχχχ το ξέρω αυτό!" η πρώτη μου σκέψη "Την κάτσαμε την βάρκα" η δεύτερη! Το φορτηγό με δυσκολία να προχωρά εκατοστό στο εκατοστό και να σπινιάρει αβέρτα. Κατεβαίνω αμέσως και βλέπω ότι ήδη έχουν βυθιστεί οι τροχοί μέσα στην λάσπη! Το επιφανειακό στρώμα από χορτάρι και στάχυα που υπήρχε από πάνω από το χώμα να έχει απλά εξαφανιστεί! "Και τώρα τι?", το να έρθει οδική βοήθεια εδώ πάνω σχεδόν όπως βλέπετε και στις παραπάνω αναρτήσεις μου το είχαν αποκλείσει! Βοήθεια μόνο από το χωριό αρκετά χιλιόμετρα πιο κάτω μετά από πολύ περπάτημα και με άγνωστο κόστος για μένα. Επόμενη σκέψη "Άραγε εκείνες τις αλυσίδες που τις αγόρασα ακριβώς για αυτή την περίπτωση τις έχω στην καμπίνα του φορτηγού ή τις ξέχασα στο μελισσοκομικό εργαστήρι?". Μια γρήγορη έρευνα κάτω από το κάθισμα του οδηγού και ευτυχώς ήταν εκεί!
"Οκ! Να λοιπόν μια άμεση λύση!", "Θα φορέσεις αλυσίδες σε όχημα σου για πρώτη φορά στην ζωή σου"**** "Ξέρεις να το κάνεις?", "Τσούκ! Αλλά πόσο δύσκολο να είναι? Το παιδί που μου τις πούλησε μου είπε ότι είναι πανεύκολο και μέσα σε 1 1-5 λεπτό θα μπουν!", "Ένα με ενάμιση λεπτό για κάποιον που ξέρει εξυπνάκια! Όχι για σένα!!!" Ακούω τον λύκο μέσα μου να ουρλιάζει!
Οι εναπομείναντες κυψέλες που της πήρα με το δεύτερο δρομολόγιο την επόμενη ημέρα.
Οπότε στερούμενος οποιασδήποτε άλλης επιλογής και πορευόμενος με το διαρκές δόγμα του "Έσο έτοιμος" ανοίγω το βαλιτσάκι με τις αλυσίδες έτοιμος να αντικρίσω ένα πρωινό περίπατο και αντί για αυτό είδα ένα χάος από πλαστικό και ατσάλι. "Τοκ, τοκ, τοκ" ακούω πίσω από το αυτί μου "Ποιος είναι" ρωτώ, "Ο πανικός που χτυπάει την πόρτα" ανταπαντά ο λύκος μέσα μου!
Με ψιλοτρεμώμενα χέρια και υγρά μάτια σηκώνω τις αλυσίδες, "2 κομμάτια είναι!" κάνω διαπίστωση "Αααααα! Καλά τα πας! Αντίληψη, όχι αστεία! Τα παίρνεις εύκολα βλέπω, ήδη του πήρες τον αέρα! Θα βγούμε σύντομα από εδώ βλέπω!" λέει ο λύκος, "Σοβαρά το πιστεύεις αυτό?" ρωτώ με αφέλεια, "Φυσικά", ανταπαντά, "Είσαι φυσικό ταλέντο σε αυτά, με αυτό το ρυθμό που πας μας βλέπω την πρωτοχρονιά να είμαστε στα σπίτια μας!" λέει το μαύρο το σκυλί και μου δηλητηριάζει ψυχή και καρδιά ρίχνοντας μου ηθικό και αυτιά!
Αν έχεις ταλέντο με το όργωμα φαίνεται!
Θα ήθελα η επόμενη πρόταση που θα έγραφα να ξεκινούσε ως "Απτόητος συνεχίζω να περιεργάζομαι αλυσίδες και τις οδηγίες χρήσης τους, ξέροντας ότι είναι ζήτημα χρόνου και μόνο για να βγω, και εδώ φαίνεται η ατσαλένια αυτοπεποίθηση ενός σκληρού μελισσοκόμου του Βορρά...." αλλά δεννννννν! Αντίθετα η επόμενη πρόταση θα ξεκινήσει ως:
Μην ξέροντας τι να κάνω ρίχνω μια ματιά στις οδηγίες φωτίζοντας τες με τον φακό παλάμης. Δεν καταλαβαίνω απολύτως τίποτα από αυτές, με λούζει κρύος ιδρώτας, θέλω να ουρλιάξω αλλά ούτε η φωνή μου δεν βγαίνει, παγώνω, επαναλαμβάνω μηχανικά τις ίδιες και τις ίδιες κινήσεις, οι αλυσίδες μου στο χέρι κομποσκοίνι, κρίκος στον κρίκο μετρώ προσευχές, μονότονα, η ίδια και ίδια επίκληση "Θεέ μου κάνε το θαύμα σου να βγω από εδώ!".......
Δυσάρεστο συναίσθημα ο πανικός, ιδίως εάν σε πιάσει από την αρχή! Την μισώ την λάσπη! Μισώ την Χαλκιδική για την λάσπη της! Μισώ την μελισσοκομία για τις μαλακίες που την ορίζουν!
Ύπουλο έδαφος! Σε γελά και το υποτιμάς, δείχνει στεγνό αλλά δεν αφήνει την υγρασία να το διαπεράσει και να χαθεί, και παραμένει έτσι παγίδα για πολλές, πολλές, μέρες! Έχει ακριβώς την σύσταση και τις ιδιότητες του πηλού! Πολύ χειρότερο από οποιοδήποτε κοκκινόχωμα! Κόλαση!
Κάποια στιγμή μαζεύω το εαυτό μου που χτυπιέται από εδώ και εκεί και αποκτώ μια σχετική αυτοπειθαρχία "Δεν μπορείς να συνεχίσεις έτσι, αντέδρασε! Δοκίμασε το και βλέπεις τι θα γίνει!", "Α γιασά! Τρομερά λόγια εμψύχωσις! Γεννημένος αρχηγός βλέπω είσα......." πάει να πει ο μαύρος λύκος μέσα μου για να ακούσει ένα οργισμένο "Άντε γαμήσου και εσύ, γαμώ το στανιό μου μέσα!" ένα παραπονιάρικο κιαούρισμα ακούγεται διαρκώς απομακρυσμένο "Ναι φύγε! Εγώ είμαι ο Μαύρος Λύκος! Μην το ξεχνάς ποτέ αυτό!". Νιώθω να έχω σκυλιάσει, "Πάμε να τελειώσουμε και με αυτή την μαλακία" γρυλίζω με τις τρίχες του σβέρκου μου υψωμένες.
Ανακτώ το έλεγχο, είμαι κύριος του εαυτού μου, πάμε τώρα να αντιμετωπίσουμε και την πραγματικότητα εκεί έξω.
Μεγαλείο το όργωμα, και χωρίς άροτρο! Χα χα χα.
Ξαναδιαβάζω τις οδηγίες, εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω και πολλά, λειτουργώ με το ένστικτό, περνώ το στεφάνι της αλυσίδας πίσω από τον τροχό, τραβώ τις αλυσίδες μπροστά, προσπαθώ να τις κουμπώσω, δεν βγάζει νόημα, ξανακοιτάω τις οδηγίες, αναφέρει την κίτρινη άκρη της στεφάνης και όχι το κίτρινο μέρος των αλυσίδων, μπαίνω κάτω από το αμάξωμα, ναι έχει το στεφάνι και κίτρινο μέρος, το έχω βάλει ανάποδα! Ξαναδοκιμάζω, αυτή την φορά η κατάσταση έχει περισσότερο νόημα, γαντζώνω την πόρπη στα διαφορετικού χρώματος κομμάτια της αλυσίδας, μένει για το τέλος το κόκκινο κομμάτι της αλυσίδας, ένας παράξενος μηχανισμός για να τις σφίξεις, το περνώ και από εκεί και βάζω όσο περισσότερη δύναμη για να το τεντώσω, κάτι δεν μου κάθεται καλά, δεν είμαι σίγουρος ότι το έχω τεντώσει καλά, αλλά γαντζώνω το τελευταίο κομμάτι της αλυσίδας. Πάει αυτή πάμε και για την άλλη. Κουτσά στραβά μπαίνει και αυτή. Κάτι κάναμε σκέφτομαι.
Μα πόσο αριστοτεχνικά μπορώ να κολλήσω το Τ4! Να μην μπορείς να το ξεκολλήσεις με τίποτα!
Βάζω μπρος και αμέσως βλέπω κίνηση! "Ξεκολλώ! Ξεκολλώ Θεέ μου!!" κύματα ενθουσιασμού με πλημμυρίζουν, νιώθω ικανοποίηση, τα κατάφερα, χαλαρώνω και αφήνω τον ενθουσιασμό μου να με κυριεύσει πλήρως. Τρίτο λάθος μου! Πατάω υπερβολικά το γκάζι, σπινιάρει το φορτηγό και ακούω ένα γδούπο και ξαναχάνω τιμόνι "Να δεις ότι έφυγε η αλυσίδα! Ας μην φύγανε και οι δύο! Ας έχω λίγη πρόσφυση από την μια μόνο πλευρά και μπορεί να βγει" συνεχίζω να πατώ γκάζι βάναυσα, το φορτηγό κινείται λες και είναι σε πάγο αλλά κινείται, αργά, αργά, συνεχίζει να ανεβαίνει το χωράφι, πλαγιολισθένοντας. Ξανά ελπίδα, για λίγο όμως, ξανακολλάει, βάζω όπισθεν και προσπαθώ με διαφορετική κλίση να ανέβω ξανά, πιάνει το κόλπο για λίγο και ξαναρχίζει να κολλάει, παίζω αριστερά δεξιά το τιμόνι μπας και βρει έδαφος που δεν το έχω μετασχηματίσει σε πηλό, προχωρά μερικά μέτρα αλλά ξανακολλά, όπισθεν ξανά και επαναλαμβάνω. Επίμονα, διαρκώς, μέχρι που όλες οι προσπάθειες μου δεν αποδίδουν κανένα αποτέλεσμα. Έχω ανέβει αρκετά πλέον, ο δρόμος απέχει μερικές δεκάδες μέτρα, αλλά είναι το ίδιο σαν να είναι χιλιόμετρα μακριά, έχω κολλήσει πλήρως.
Ξανακατεβαίνω από το φορτηγό, κοιτάζω τις αλυσίδες, έχουν βγει και οι δύο, εκείνη την στιγμή μου έρχεται και η εξής σκέψη "Καλά είσαι βλάκας? Εκεί κάτω είναι οι αναρτήσεις, τα δισκόφρενα, οι μπιλιαδόροι που μόλις τους άλλαξες, ο ιμάντας του δυναμό, ο ιμάντας χρονισμού! Τι θα γίνει εάν πεταχτεί κανένα κομμάτι από την αλυσίδα και χτυπήσει οτιδήποτε από αυτά? Τέλος τα πάντα! Και να βγεις από το χωράφι δεν υπάρχει περίπτωση εάν πάθει βλάβη οτιδήποτε από αυτά να συνεχίσεις να κινείσαι!".
Ξανακούω τον πανικό να πλησιάζει, βαθιές ανάσες, σκέψου κάτι άλλο και ηρέμησε, μια κόκκινη - άσπρη ουρά περνά από την άκρη του ματιού μου, "Θυμήσου γιατί τα κάνεις όλα αυτά!" ακούω μια φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού μου, "Θυμάμαι" απαντώ. Ξανακυριαρχώ στον εαυτό μου. Μπαίνω κάτω από το φορτηγό από την πλευρά του συνοδηγού κοιτάζω τους ιμάντες δυναμό και χρονισμού, δεν μοιάζουν να έχουν βλάβη, κοιτάζω από την πλευρά του τροχού, η αλυσίδα έχει μπλεχτεί στον άξονα και έχουν κομμάτια της μπει μέχρι και στο δισκόφρενο, προσπαθώ να την βγάλω, είναι άσχημα μπλεγμένη εκεί κάτω, νιώθω τα χέρια μου να πληγώνονται από τα μεταλλικά εξαρτήματα που εξέχουν από εδώ και εκεί "Λάσπη, βρωμιά από το αμάξι, και ανοιχτές πληγές, τέλειος συνδυασμός" σκέφτομαι "Μην είσαι τόσο μη μου άπτου! Πέρασες πλέον εδώ και πολύ καιρό από το σημείο να γίνεις υποχόνδριος! Συνέχισε σοκολατοπαιδό!" γρυλίζω συνεχίζοντας να ξεμπλέκω ατσάλι από ατσάλι.
Κάποια στιγμή το κατορθώνω και ξεμπλέκω την αλυσίδα, προσπαθώ να την ξαναπεράσω, κάτι δεν πάει καλά, το τελευταίο κόκκινο κομμάτι σαν να λείπει, το βρίσκω κάτω από την ρόδα, "που πάει άραγε αυτό?", πάω από την άλλη πλευρά του φορτηγού, μπαίνω κάτω από το αμάξωμα από την πλευρά του οδηγού, και εδώ η αλυσίδα έχει βγει αλλά δεν είναι τόσο μπλεγμένη. Μου παίρνει λίγο χρόνο αλλά την ξεμπλέκω ευκολότερα, με τον φακό στο στόμα, φωτίζω τα χέρια μου καθώς δουλεύω, μέσα στο αίμα είναι, "Το διάλεξες αυτό το πάθος, μην το ξεχνάς αυτό!" λέει κάποια άλλη φωνή εκεί πίσω "Δεν το ξεχνώ και αυτό" συνεχίζω να γρυλίζω.
Έχω πλέον την αλυσίδα από την πλευρά του οδηγού στα χέρια μου, βάζω την μια αλυσίδα παράλληλα με την άλλη και τις απλώνω, ευτυχώς έχει πανσέληνο και με το ασθενές φως του φακού μου μπορώ να διακρίνω αρκετές λεπτομέρειες και στις δύο αλυσίδες. Βλέπω από που λείπει το κόκκινο κομμάτι της πρώτης αλυσίδας. Ένας θύλακας που ενώνει τα τρία χρώματα της αλυσίδας, το κίτρινο και το ασημί κομμάτι είναι στην θέση του, λείπει το κόκκινο. Πάω να το βάλω με τα χέρια μου στο θυληκάκι του. αλλά υπάρχει εκεί ένας ασημί κρίκος, δεν υπάρχουν περιθώρια για να περάσει ο κόκκινος κρίκος, κοιτάζω τα εργαλεία που έχω μαζί μου, βαριοπούλα, άχρηστη για αυτή την δουλειά, ξέστρο, ίσως να βοηθήσει, πένσα, ακόμα πιο χρήσιμη!
Προσπαθώ επίμονα χτυπώντας με το ξέστρο την αλυσίδα να περάσω το κόκκινο κομμάτι στην θέση του έχοντας ως βάση την πένσα. Αναποτελεσματικό, δεν υπάρχει χώρος! Προσπαθώ ξανά να λυγίσω με την πένσα το θυληκάκι για να περάσω μέσα του τον κρίκο της αλυσίδας, πάλι χωρίς αποτέλεσμα και με την σκέψη ότι "Το ατσάλι δεν λυγίζει, σπάζει βλάκα!" σταματάω και αυτή την προσπάθεια μου. Χωρίς να το έχω καταλάβει έχει περάσει ήδη αρκετή ώρα που ασχολούμαι με αυτά, αρχίζω να κρυώνω, φοράω ακόμα το φανελάκι και το χιτώνιο που είχα όταν φόρτωνα το φορτηγό με κυψέλες, είμαι εδώ και ώρες μούσκεμα από τον ιδρώτα πάνω σε ένα βουνό μια νύχτα Νοέμβρη. Αντιλαμβάνομαι το λάθος μου "Αύριο θα είμαι άρρωστος! Δεν υπάρχει αμφιβολία" λέω καθώς πάω πάλι πίσω στην καμπίνα του οδηγού για να αλλάξω φανελάκι και μπλούζα.
Καθώς η ώρα περνά αποφασίζω να περάσω το κόκκινο κομμάτι της αλυσίδας από ένα άλλο σημείο της και να ασφαλίσω την αλυσίδα όπως, όπως, και να πάω να περάσω και την άλλη αλυσίδα στον δεύτερο τροχό για να προσπαθήσω πάλι να βγάλω το φορτηγό από την λάσπη, και δεν μου έρχεται εκείνη την στιγμή μια προφανή λύση που θα μπορούσα να κάνω μια που έφτασε το φορτηγό τόσο κοντά στον δρόμο (υπομονή παρακάτω θα σας πω ποια ήταν). Η δεύτερη αλυσίδα μπήκε εύκολα και χωρίς προβλήματα μια που πλέον είχα πάρει το κολάι.
Μα τι κέντημα είναι αυτό! Προκομμένο παιδί! Χα χα χα.
Γυρίζω το κλειδί με την αγωνία μου σε μέγιστο βαθμό "Τρελέ προσπάθησε να μην σπινιάρεις τώρα, χαλαρά, βλέπεις ότι λειτουργεί η ιδέα με την αλυσίδα, αλλά το ζήτημα είναι να παραμείνουν πάνω στους τροχούς, πάνε το σιγά, σιγά, προσοχή!", πατώ το γκάζι σαν να έχω ένα αυγό κάτω από αυτό, το φορτηγό κινείται αργά, αλλά κινείται. Δεν αυξάνω την πίεση στο γκάζι, μέτρο με το μέτρο η κίνηση είναι διαρκής, πιάνει αυτή η τακτική! Μετρώ μέτρα μέχρι να βγω στον δρόμο, 15 μέτρα, 10 μέτρα, 5μέτρα, είμαι επιτέλους έξω! Το ξεκόλλησα! Κατεβαίνω από το φορτηγό οι αλυσίδες ακόμα πάνω στους τροχούς, έχω αφήσει και στο έδαφος μερικά ιδιαίτερα σημάδια από τις αλυσίδες. "Το περάσαμε και αυτό, το κάναμε και αυτό, νέο ρεγάλο στο στήθος!" ακούω να καγχάζει κοροϊδευτικά μια φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού μου, την αγνοώ.
Κοιτάζω το χωράφι που μόλις βγήκα και αμέσως μου έρχεται η επιφοίτηση "Του Δασκάλου μου του δημιούργησε αμφιβολία το ρήμα "μπήκα"! Δεν χρησιμοποίησα το ρήμα "βγήκα", και για αυτό άλλαξε τον τόνο της φωνής του. Δεν θεωρεί δεδομένο ότι ένα φορτηγό που μπορεί να μπει κάπου, μπορεί επίσης να βγει από εκεί εάν είναι φορτωμένο! Αυτό ήταν το λάθος μου, τα δύο αυτά τα θεώρησα δεδομένα! Άλλο ένα κομμάτι πολύτιμης μελισσοκομικής εμπειρίας έγινε κτήμα μου. Με βαρύ όμως αντίτιμο όμως και αυτή την φορά"
Πάω παίρνω το πεντάλιτρο δοχείο με το νερό και ξεπλένω τα χέρια μου από τις λάσπες και τα αίματα, πλένω το πρόσωπο μου, βάζω όσα μαλλιά μου πετούσαν από εδώ και εκεί σαν να είναι φίδια της μέδουσας πίσω στην κοτσίδα, βγάζω τις λευκές γαλότσες φοράω τα αθλητικά μου. Κοιτάζω τα ρούχα μου, μέσα στις λάσπες, ευτυχώς που είναι παραλλαγές και δεν δείχνουν τόσο βρόμικα με την λάσπη!
Και αυτή ήταν η διαδρομή και η κλίση του χωραφιού από το σημείο που φόρτωνα τις κυψέλες στο φορτηγό.
Ανεβαίνω πάλι στο φορτηγό με την αγωνία μου πλέον να έχει μεταφερθεί στο εάν τραυμάτισα το φορτηγό πουθενά και δεν θα μπορεί να με πάει στους προορισμούς μου. Κοιτάζω το κινητό για να δω την ώρα, είναι 8:06 ! Περισσότερη ώρα για να ξεκολλήσω το φορτηγό από την λάσπη από όσο για να το φορτώσω με κυψέλες και να το δέσω το φορτίο! Ξεκινώ αργά, αργά, νιώθω την πίεση και την αγωνιά των προηγούμενων ωρών να με σκεπάζει σαν ταφόπλακα, δεν νοιώθω έτοιμος για να κάνω τόσα χιλιόμετρα αλλά πρέπει να τα κάνω. Συνεχίζω αλλά η αίσθηση του φορτηγού με παραξενεύει, δεν έχω τιμόνι ακόμα και με λίγα χιλιόμετρα, γιατί άραγε? Χτύπησα καμία ανάρτηση με την αλυσίδα? Δεν έφυγε ακόμα η λάσπη από τις αυλακιές από τις ρόδες και συμπεριφέρονται ακόμα σαν Slik ελαστικά? Είναι πολύ βαρύ το φορτίο και σε εμπροσθοκίνητο αυτοκίνητο αυτό το κάνει να χάνει τιμόνι? Χιλιόμετρο στο χιλιόμετρο αποκτώ την χαμένη μου ηρεμία και αυτοπεποίθηση, μέχρι τώρα εαν ήταν κάποιο πρόβλημα μηχανικό στο αμάξι θα μου είχε βγει και θα το είχα καταλάβει, οι λάσπες φύγανε από τους τροχούς στα πρώτα χιλιόμετρα,οπότε είναι το φορτίο! Πρέπει να είναι από τα βαρύτερα που σήκωσε αυτό το φορτηγό, 48 ατυρύγηστες μονές κυψέλες!
Τα χιλιόμετρα περνάνε, οι ώρες περνάνε φτάνω στον προορισμό μου στις 10:57 αρχίζω να ξεφορτώνω βοηθά και το καρότσι που το φορτώνω δύο, δύο, κυψέλες και τις πάω μακρυά από το φορτηγό, ούτε εδώ έχει παράλληλο με το φορτηγό ξεφόρτωμα, τις κυψέλες μου τις θάβω, δεν έχω την πολυτέλεια να τις έχω σε ατελείωτες απουλιάνες έκθετες στον βόρειο άνεμο και στα μάτια των αδιάκριτων. Τις σεπερώνω από τον βορρά, δεν θα έχετε τα κοφτερά δόντια του παγωμένου ανέμου στον σβέρκο σας, φροντίζω κλίσεις, δίνω αποστάσεις, εδώ θα περάσετε τον χειμώνα, εδώ μικρά μου αγαπημένα.
Κοιτάζω το κινητό 12:15 ώρα να γυρίσουμε σπίτι. Ξεκινάω το ταξίδι της επιστροφής, είμαι άδειος, δεν σκέφτομαι τίποτα, μόνο νιώθω, το ρίγος που τραντάζει το κορμί μου, τα κομμάτια δέρματος που λείπουν από τα χέρια μου, τον πόνο σαν τσεκουριά ανάμεσα στις ωμοπλάτες μου, το γόνατο μου που μοιάζει σαν να είναι φτιαγμένο από κομμάτια σπασμένου γυαλιού. Είναι μακριά το σπίτι όμως. 1:15 λέει το ρολόι όταν φτάνω, κατευθείαν πέφτω στο κρεβάτι για ύπνο. Δεν υπάρχουν όνειρα αυτή την νύχτα.
Αυτά χάνουν όσοι δεν είναι μέτοχοι στο προφίλ μου στο Facebook! Χα χα χα.
Για να βάλουμε και το παραπάνω κείμενο και εδώ για να μπορούν να το δούνε μεταφρασμένο και όσοι είναι αναγνώστες μας από το εξωτερικό (που είναι και πάρα πολλοί!).
"Να είσαστε περήφανοι για τον Αρκούδα!
Ενηλικιώθηκε μελισσοκομικά!
Και έμαθε πως να βάζει αλυσίδες στις ρόδες στο φορτηγό (και μάλιστα στις σωστές
για το Τ4! Τις μπροστά! Χα χα χα)!
Και το χωράφι το όργωσε από κάτω μέχρι
πάνω!
Και έμαθε ότι η πρόταση "Άλλο μπαίνω κάπου, και άλλο βγαίνω και από
εκεί!" δεν αφορά μόνο ταινίες πορνό!
Άξιος! Άξιος! Άξιος!
Χα χα χα."
Την επόμενη μέρα ξυπνώ πτώμα. Όλο μου το σώμα να πονά, και να νιώθω ήδη τα σημάδια της ασθένειας να με κυκλώνουν, αλλά ξέρω ότι δεν έχω επιλογή, και τα υπόλοιπα μελίσσια πρέπει να βγουν από την τοποθέτηση που τα είχα, και πρέπει να βγουν σήμερα! Ετοιμασία για το ταξίδι, φαγητό, νερό, ιμάντες, παυσίπονα, δεύτερες και τρίτες αλλαξιές από ρούχα και εσώρουχα, ενεργειακά ποτά και ξεκινώ για το δεύτερο ταξίδι στις 1:15 το μεσημέρι.
Και εδώ είναι το Έσο έτοιμος όσο αφορά τις μετακινήσεις. Φτυάρι, αξίνα, συρματόσκοινο, καρότσι, χταπόδια, καπνιστήρι, και πευκοβελόνες.
Φτάνω στο μελισσοκομείο μου στις 3:45, παρκάρω το φορτηγό στον δρόμο αυτή την φορά, δεν τολμώ να μπω ξανά μέσα, το έδαφος υγρό από μια ελαφρά όπως φαίνεται βροχή το πρωί, η μεταφορά των κυψελών θα γίνει με το καρότσι αναγκαστικά. Κοιτάζω τα ανδραγαθήματα μου της προηγούμενης νύχτας, βγάζω φωτογραφίες, "Θα γίνει μια καλή ανάρτηση αυτό σκέφτομαι, χρήσιμη σε όλους, δώσε τους το και αυτό, να το έχουν στα υπόψη τους, μελισσοκομία πραγματική μέχρι το μεδούλι της".
Περιμένω το σούρουπο να έρθει για να αρχίσω να κλείνω κυψέλες. Κανονικά θα έπρεπε να ξεκινήσω τουλάχιστο ένα μισάωρο νωρίτερα από χθες. Δεν μου πάει η καρδιά να αρχίσω να κλείνω τόσο νωρίς κυψέλες και να μείνουν πολλές μέλισσες από έξω. Τελικά κάνω έναν συμβιβασμό, ξεκινώ να κλείνω κυψέλες στις 4:50, ένα δεκάλεπτο πιο νωρίς από χθές, μέχρι εκεί μου άντεξε η καρδιά μου να δώσω περιθώριο σε εμένα αλλά και στις μέλισσες.
Βάζω 2 κυψέλες στο μελισσοκομικό καρότσι και αρχίζω από τις πιο μακρινές κυψέλες στο φορτηγό (πας στις πιο μακρινές όσο έχεις τις περισσότερες δυνάμεις σου πρώτα, μην προλάβεις να εξαντληθείς έχοντας τα δυσκολότερα σου ακόμα πίσω σου), η απόσταση τους 200-250 μέτρα από το φορτηγό, με που φτάνεις στην μέση της διαδρομής νιώθεις να σου έχει ρουφήξει η ανηφόρα όλες τις δυνάμεις σου.
"Lasciate ogne speranza voi ch' intrate"***** η πρώτη σκέψη μου "Αφήστε κάθε ελπίδα, εσείς που μπαίνετε". Το καρότσι βρίσκει σε κάθε ανωμαλία του χωραφιού και σταματά σαν πεισματάρικο μουλάρι, αναγκάζομαι να χαμηλώσω την κλίση του και πιέζω με όλο μου το σώμα για να το σκουντήξω, "θα γεμίσω μώλωπες στην περιοχή της κοιλιάς και των κοκάλων των γοφών" σκέφτομαι. "Τουλάχιστο δεν θα κάψω τους μυς των δικεφάλων κουβαλώντας τες μια, μια, στα χέρια μου. 48 κυψέλες, 24 διαδρομές διπλές, 250 μέτρα οι μακρινές κυψέλες 150 οι κοντινές, μέσος όρος απόστασης 200 μέτρα. 24 διπλά πάνε έλα.5 χιλιόμετρα με φορτωμένο το καρότσι, 5 χιλιόμετρα χωρίς φόρτο. Υπέροχα!
Τι υπέροχα που είναι τοποθετημένα. Πόσο τραγικά είναι όταν μετακινούνται!
Καρότσι στο καρότσι νοιώθω τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν, συνάμα καρότσι στο καρότσι μειώνεται η απόσταση και γίνεται λίγο ευκολότερη η διαδρομή. Αλλά εγώ δεν είμαι φρέσκος και ξεκούραστος. Ήδη νοιώθω τον πυρετό να με ψήνει από την καταπόνηση της προηγούμενης μέρας. Και πάνω στο βουνό φυσάει σαν τρελός ο άνεμος, "σήμερα βρήκε και αυτός να λυσσομανά?", χοντρές στάλες ιδρώτα στάζουν διαρκώς από το μέτωπο μου, δεν πήγα ακόμα 10 κυψέλες στο φορτηγό και ήδη είμαι παπί από τον ιδρώτα, καίγομαι από πυρετό και ταυτόχρονα κρυώνω από τον ιδρώτα, "δεν θα έχει καλή εξέλιξη αυτό" μουρμουράω.
Φέρνω τις πρώτες δώδεκα κυψέλες, τις δένω, ευκαιρία να αλλάξω φανελάκι να βγάλω και την μπλούζα της φόρμας μου, νέο φανελάκι και ταυτόχρονα φορώ το αντιανεμικό μπουφάν μου, καλή ιδέα, δεν θα παγώνω πλέον, μόνο θα ψήνομαι. Αβέρτα καραμέλες Halls σε ρυθμό πολυβόλου για τον λαιμό που καίει ολόκληρος από την φαρυγγίτιδα. Κοιτάζω την ώρα 5:40! Με αυτόν τον ρυθμό δεν θα τελειώσω ούτε το Πάσχα!
Αποφασίζω να το ρισκάρω, θα βάζω τρεις κυψέλες την φορά στο καρότσι, να βγουν οι επόμενες 36 κυψέλες σε 12 δρομολόγια, είναι και πιο κοντά θα επιταχυνθεί η εργασία .
Όσο λιγότερο μείνω εκτεθειμένος σε αυτόν τον αέρα τόσο καλύτερα, θα αρρωστήσω φυσικά, αλλά έχει διαφορά μια καραμπινάτη φαρυγγίτιδα μαζί με ένα συνάχι, από μια βαρβάτη πνευμονία!
Και συνεχίζω, το καρότσι βαρύτερο από το τριπλό φορτίο του, αλλά επίσης και η απόσταση κάθε φορά μικρότερη και αυτή.
Η δεύτερη δωδεκάδα συμπληρώνεται στις 6:16. Βελτιώνεται διαρκώς η κατάσταση. Σφίγγω τα δόντια, τουλάχιστο το ανηφορικό μέρος του χωραφιού τελείωσε σχεδόν, δεν σου ρουφάει σαν αχόρταγος βρυκόλακας τις δυνάμεις η κλίση του χωραφιού, ακριβώς την στιγμή μάλιστα που νιώθεις ότι δεν τις έχεις και περισσευούμενες. Και ο ιδρώτας συνεχίζει να κυλάει σαν ποτάμι, τελειώνω και με την τρίτη δωδεκάδα στις 6:46, ευκαιρία για λίγο νερό και να αλλάξω το φανελάκι με το τελευταίο που έχω, δεν πειράζει θα είναι μούσκεμα και αυτό στην επιστροφή αλλά θα βάλω το καλοριφέρ στα ζεστά και στο φουλ.
Το σχεδόν σαν πηλός χώμα που λέγαμε, μέσα σε ελάχιστες διαδρομές γέμισαν οι ρόδες του καροτσιού με λάσπη! Και εδώ φαίνεται ακόμα ένα πλεονέκτημα του να έχεις τις λαβές στα πλάγια των κυψελών, μπορείς να τις χρησιμοποιήσεις ως φρένο για να μην μετακινούνται οι κυψέλες από το καρότσι! Μια ακόμα νίκη για τους πλαγιολαβιδοκυψελάδες! Χα χα χα.
Μένει ακόμα μια δωδεκάδα κυψέλες, αλλά εδώ αλλάζει η τακτική, θα τις φέρω όλες δίπλα στο φορτηγό και έπειτα θα τις φορτώσω στο φορτηγό. Βλέπετε πρέπει να μπει από κάτω τους η προεξοχή από το καρότσι, αλλά ταυτόχρονα χρειάζομαι το καρότσι και για να μεταφέρω από μακριά τις κυψέλες.
Και συνεχίζω πλέον μόνο με καθαρή θέληση και με μηδενικές δυνάμεις. Βήμα στο βήμα όλο και μειώνεται η απόσταση, βήμα στο βήμα και μειώνεται και το έργο που πρέπει να ολοκληρωθεί. Τελευταία παρτίδα από κυψέλες, βάζω και το καπνιστήρι επάνω τους για να μην το αφήσω πίσω. Ο καπνός του μου φέρνει βήχα. "Δεν θα το γλυτώσουμε το κρεβάτι τις επόμενες μέρες" σκέφτομαι.
Τελευταία βήματα, και όλες οι κυψέλες είναι είτε πάνω στο φορτηγό, είτε δίπλα του στον δρόμο. "Έλα ένα τελευταίο τσακαλίκι, φόρτωσε το να τελειώνουμε". Καρότσι, κυψέλες, ιμάντες, λοιπός μελισσοκομικός εξοπλισμός, ρίχνω νερό στα χέρια μου και το πρόσωπο μου, κοιτώ την ώρα
7:27! Ταχύτερα τελείωσα από ότι χθες! Να ακόμα ένα μάθημα! Το να μετακινήσεις με αυτό τον τρόπο τις κυψέλες και να τις πας στον δρόμο όχι μόνο είναι πολύ ασφαλέστερος και αποτελεσματικός τρόπος για να βγεις από τέτοιες δύσκολες καταστάσεις, είναι επίσης και ταχύτερος! Χρήσιμο το μελισσοκομικό καρότσι, και πολλές ιδέες για να βελτιώσω την κατάσταση, υπομονή,θα το κάνω σε μερικά χρόνια, και θα σας δείξω και σε εσάς τον τρόπο!
Στηρίζομαι στην καρότσα για να βγάλω τις γαλότσες και να φορέσω τα αθλητικά μου, σηκώνω το κεφάλι μου και μου έρχεται η δεύτερη αναλαμπή του διημέρου. Η προφανής λύση για την χθεσινή ημέρα! Πως δεν την σκέφτηκα χθες! Όταν είχα ξανακολλήσει το φορτηγό μερικές δεκάδες μέτρα από τον δρόμο η προφανής λύση ήταν να ξεφορτώσω το φορτηγό, να μετακινήσω τις κυψέλες με το καρότσι στον δρόμο, να μπω στο ελεύθερο από φόρτο φορτηγό και απλώς να το οδηγήσω έξω από το χωράφι μια που σε αυτό το σημείο δεν είχε τόσο πυκνή λάσπη όπως στην βάση του χωραφιού και ένα ελαφρύτερο φορτηγό θα έβγαινε σχετικά εύκολα!
Χαμογελώ πικρά, γεμάτο με μαθήματα - παθήματα αυτό το Σαββατοκύριακο, ακριβή η μελισσοκομική γνώση της πραγματικής μελισσοκομίας. Της μελισσοκομίας που δεν φέρνει "πολλά μελάκια" με τρελές μεθόδους, με υπερτιμημένα εξαρτήματα των κυψελών, με εξεζητημένες θεραπείες και τροφοδοσίες, με "απόκρυφα" μελισσοκομικά μυστικά, αλλά μόνο με καθαρή και πολύ σκληρή εργασία και διαρκή ρίσκα!
"Μην μου χαλαρώνεις πολύ, μωρή κουνέλα!" ακούω τον μαύρο λύκο να μου ψιθυρίζει από πίσω μου "Έχεις ακόμα μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα να βγάλεις με φορτωμένο μέχρι τα μπούνια φορτηγό και να ξεφορτώσεις 48 κυψέλες βουτυρόπαιδο" συνεχίζει γρυλίζοντας "Και εγώ σε αγαπώ πολύ" απλώς του ανταπαντώ κοιτώντας διαγώνια πίσω από τον ώμο μου.
Ξεκινώ, τρέμοντας ολόκληρος, το καλοριφέρ στα φουλ, τα χιλιόμετρα πως βγαίνουν ούτε καν το καταλαβαίνω, το πολυβόλο στο στόμα μου καταναλώνει διαρκώς καραμέλες Halls σαν σφαίρες, κάθε φορά που καταπίνω το σάλιο μου νιώθω σαν να κατρακυλάνε κομμάτια από σπασμένο μπουκάλι στον λαιμό μου. "Τελειώνει και αυτή η μελισσοκομική χρονιά, λίγο ακόμη, λίγο ακόμη, λίγο ακόμη, άντεξε λίγο ακόμη" διαρκώς επαναλαμβάνω μέσα μου, σαν προσευχή.
10:15 λέει το κινητό όταν φτάνω στο δεύτερο χειμαδιό μου όπου θα αφήσω τα μελίσσια μου, μηχανικά ξεφορτώνω κυψέλες, δεν υπάρχουν σκέψεις, δεν υπάρχουν αισθήσεις, αυτά έχουν πλέον τελεύσει, τα έχω αφήσει πάνω σε ένα βουνό στην Κασσάνδρα. Κοιτάζω μακρυά βλέπω φώτα να τρεμοπαίζουν, πολιτισμός εκεί, ποτέ δεν τον ένοιωσα πιο μακριά.
11:45 και έχω φορτώσει τα πάντα στο φορτηγό εκτός από τις κυψέλες που θα αφήσω πίσω μου. Μισή ώρα ακόμα για το σπίτι.
Τα μάτια μου είναι κατακόκκινα καθώς κοιτώ τον καθρέφτη. "Ποιος σου είπε ξυπνοπούλι μου ότι όλη η γνώση είναι γλυκιά? Ποιος σου είπε ότι όλη η γνώση είναι τρυφερή? Ποιος σου είπε ότι όλη η γνώση θα σου έρθει χωρίς κάποιο πικρό αντίτιμο? Όσοι τον καρπό της γνώσης του καλού και του κακού καταναλώσουν δεν έχουν θέση στον παράδεισο μικρό μου ξεφτέρι. Η άγνοια είναι ευτυχία!"
"Η άγνοια είναι ευτυχία" επαναλαμβάνω καθώς βυθίζομαι σε ακόμα μια νύχτα χωρίς όνειρα.
Adios Amigos Locos
* Γιατί έχω τοποθέτηση σε τόσο δύσκολο μέρος από άποψης πρόσβασης και όχι κάτι πιο βατό? Γιατί το μέρος που βάζω μελίσσια σε εκείνη την περιοχή τόσα χρόνια και έχω σημάδι σε αυτή μου το "έπιασε" ένας άλλος μελίσσοκόμος (Από την Χαλκιδική! Όσο καλοί είναι σαν μελισσοκόμοι οι Χαλκιδικιώτες, οι παλιοί τουλάχιστο, τόσο ανάποδοι είναι όσο αφορά την συμπεριφορά τους!)! Πέρσι είχε βάλει εκεί 8-9 μελίσσια παρόλο που είχα σημάδι εκεί και μάλιστα κάνω τοποθετήσεις κάθε χρονιά εκεί (το μέρος χωράει άνετα 60-70 μελίσσια και με πολύ στρίμωγμα 80-90 μελίσσια). Φέτος απλώς άφησε εκεί μια κυψέλη με 3-4 σκοροφαγωμένα πλαίσια και ένα κομμάτι φελιζόλ σαν σημάδι για να "πιάσει" το μέρος και δεν έφερε τελικά μελίσσια! Προφανέστατα ένας νέος μελισσοκόμος που ακολουθεί ότι λένε στις ομάδες (για αυτό είχε και φελιζόλ και μπουκάλια αβέρτα εδώ και εκεί στο μελισσοκομείο του ακόμα και τον Αύγουστο!) και φυσικά όταν θα συζητά για τις τοποθετήσεις και τα σημάδια σε αυτές θα λένε το γνωστό "Αααααα μην μασάς! Βάλε τα εκεί, το σημάδι θα είναι από κανένα μελισσοκόμο που πέθανε Ααααααααα!". Ναι όλοι οι μελισσοκόμοι πεθαίνουν όταν είναι να τους γράψετε στα τέτοια σας! Χα χα χα.
** Αφού είχα βγάλει την ανάρτηση μου Όλα τα είχε η Μαριορή ο φερετζές της έλειπε είδα ότι αρκετοί συνδικαλιστές βγάλανε στις σχετικές σελίδες των συλλόγων τους τον νόμο που απαγορεύει την τοποθέτηση των μελισσιών στα 25 μέτρα από αγροτικούς δρόμους (ισχύει όμως ο ίδιος νόμος και για τους δασικούς νόμους όπως μου επισήμανε παλιότερος και αξιοσέβαστος μελισσοκόμος και blogger?), και υποθέτω ότι αυτή η ανάρτηση μου ήταν έναυσμα για να συζητηθεί αυτό το πολύ σοβαρό πρόβλημα που μας δημιουργεί το δασαρχείο μέσα σε διάφορες μελισσοκομικές ομάδες.
Οπότε μια που μπορεί να με αφορά το ζήτημα παρόλο που δεν συμμετείχα ας πω και εγώ δύο λογάκια.
Κύριοι συνδικαλιστές δεν είσαστε εκπρόσωποι τύπου ούτε του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης ούτε του Δασαρχείου. Δουλειά σας δεν είναι να μας μοστράρεστε τους ηλίθιους νόμους που ψήφισαν εις βάρος μας κάποιοι άλλοι, αλλά δουλειά σας είναι να προσπαθήσετε να τους αλλάξετε με νύχια και με δόντια!
Μπορείτε είτε να είσαστε συνδικαλιστές του στιλ της δεκαετίας του 80 ή του 90 ή του 2000 με μόνη επιδίωξη την προσωπική σας προβολή μέσου του μελισσοκομικού συνδικαλισμού για να βγείτε εκτός από πρόεδροι μελισσοκομικών συλλόγων, και πρόεδροι επιμελητηρίων, ποδοσφαιρικών ομάδων, δημοτικοί σύμβουλοι, αντιδήμαρχοι ή δήμαρχοι, ή ακόμα και βουλευτές (βολευτές!) να κερδίσετε πολιτικό κεφάλαιο για να αρπάξετε καμία επιδότηση από τα κονέ σας (ΠΑΣΟΚΑΡΑ ΟΛΕ!).
Είτε μπορείτε να είσαστε σαν τους συνδικαλιστές του 50 του 60 ή του 70 και να προσπαθείτε με νύχια και με δόντια, με θυσίες και διαρκή προσπάθεια, με ιδρώτα και αίμα, να βοηθήσετε αφιλοκερδώς τον κλάδο και να έχετε την εκτίμηση χιλιάδων μελισσοκόμων, αλλά θα σας έχει στην απέξω η εκάστοτε εξουσία!
Δική σας η επιλογή, αλλά δηλώστε την εγκαίρως για να ξέρουμε που θα σας γράψουμε. Στην καρδιά μας ή στα παλιά μας τα παπούτσια ("στα αρχίδια μας" ήθελα εδώ να γράψω, αλλά με σταμάτησε η Αλεπού! Οπότε της έκανα το χατήρι και δεν το έγραψα! Ευχαριστημένη Αλεπού μου? Χα χα χα)!!!
*** Τα μελίσσια έχουν κάτσει πολύ μέσα στα πεύκα! Κοντά στους 3,5 αδιάλειπτους μήνες! Και το μέρος όπως φαίνεται από τις φωτογραφίες δεν είναι κατάλληλο για ξεχειμώνιασμα. Ο προσανατολισμός των κυψελών είναι από την Ανατολή προς την Δύση και τις βλέπει ο ήλιος τον Νοέμβριο από τις 3:30 και μετά. Η τοποθέτηση τους ήταν κατάλληλη για να τις προστατεύει από τον ήλιο τον Αύγουστο (που τότε τις βλέπει ο ήλιος από τις 11 το πρωί) όπου η υπερβολική ζέστη μπορεί να τους λιώσει τα κεριά, αλλά δεν είναι κατάλληλη για ξεχειμώνιασμα μια που μικραίνει το τόξο που διανύει ο ήλιος και έτσι τις βλέπει λιγότερη ώρα. Στις νέες τους τοποθετήσεις τα μελίσσια έχουν προσανατολισμό από τον Βορρά προς τον Νότο (στην πραγματικότητα κοιτούν Νότιο - Ανατολικά για ακόμα καλύτερη πρόσβαση στο φως του Ηλίου) σε μέρος που είναι ανοιχτό ως προς αυτόν τον άξονα και το τόξο που σχηματίζει στον ουρανό ο Ήλιος, οπότε και θα φωτίζονται από αυτόν καθόλη την διάρκεια της ημέρας.
**** Ναι με είχε κακομάθει το Suzuki Vitara με την τετρακίνηση του με την οποία (ιδίως στα αργά διαφορικά του) δεν χρειαζόσουν αλυσίδες ούτε στα χιόνια ούτε στην λάσπη (συγκεκριμένα το Vitara στην λάσπη με τα αργά του διαφορικά και με λάστιχα με αρκετό τακούνι επάνω τους (όχι τρακτερωτά! Απλά λάστιχα!) είναι καλύτερο από το Τ4 με αλυσίδες!) οπότε δεν χρειάσθηκε ποτέ να μάθω να φορώ αλυσίδες. Αχχχχχ μου το λέγανε "Vitara θα λες, και θα κλαις!", πόσο δίκιο είχανε! Χα χα χα.
***** Θεία Κωμωδία του Νταντε Αλιγκέρι, το ρητό που είναι γραμμένο στην επιγραφή πάνω από την πόρτα της Κολάσεως.
Λάζαρος Μότσανος
Σοχός 13/11/2019
