Περί αγάπης.

Περί αγάπης.

Παραληρήματα ενός παλαβού.

Τι είναι η αγάπη?

Πόσοι αναρωτηθήκαν στους αιώνες για αυτό?

Αμέτρητοι θαρρώ.

Πόσες θεωρίες να βρήκαν για αυτή?

Αμέτρητες θαρρώ.

Μια παραπάνω θα προσθέσει τίποτα?

Όχι για αυτούς που δεν γνωρίζουν από αγάπη, όχι και για αυτούς που την γνωρίζουν.

Άλλωστε είναι υποκειμενική και η αγάπη, υποκειμενικοί οι παρατηρητές που υφίστανται το άγγιγμα της, πως μπορεί να είναι καθολικά αντικειμενική η θεωρία που θα προκύψει από υποκειμενικά ερεθίσματα?

Άρα όχι άλλες θεωρίες.

Αλλά μιλάμε για την αγάπη, τι μπορείς να πεις για αυτή?

Μπορείς να περιγράψεις τα συμπτώματα της.

Συμπτώματα?

Γιατί είναι η αγάπη ασθένεια?

Ναι μπορεί και να είναι.

Ασθένεια που σε θλίβει, σε λυγίζει, σε εξασθενεί, σου προσφέρει ανασφάλεια, αγωνία, πόνο, σύγχυση, πανικό.

Σοβαρά μας τα λες!!!

Μήπως υπερβάλεις, μήπως αρκεί μια ασπιρίνη, και μια σουπίτσα για να περάσει.?

Μακάρι να ήταν τόσο απλά.

Δεν είναι.

Όσο απλό είναι να ξεριζώσεις το χέρι σου, τόσο απλό είναι να αντιμετωπίσεις την αγάπη.

Ίσως γιατί είναι βαθιά μέσα στα ένστικτα μας, μια γενετική παγίδα που να διασφαλίζει την διαιώνιση του είδους, ίσως να είναι βιοχημικές παρενέργειες μέσα στον εγκέφαλο, παραπροϊόν μιας διαδικασίας αναγνώρισης φερορμονών, ή μπορεί να είναι απλώς ένα παζλ που τα κομμάτια του ταιριάζουν απόλυτα.

Άλλωστε δεν είναι δυνατό να την αντιμετωπίσεις, γιατί πολλές φορές δεν θέλεις καν να την αποδιώξεις.

Και γιατί αυτό?

Δεν την περιεγραψές πριν από λίγο με τα μελανότερα των χρωμάτων?

Ναι, αλλά δεν είναι η αγάπη μόνο αυτό.

Είναι και πολλά αλλά.

Σαν τι?

Είναι αφορμή για να σηκωθείς από το κρεβάτι σου, νοστιμίζει τον καφέ σου, σε κάνει να νιώθεις κάπου, κάπου ωραία, σε κάνει να αισθάνεσαι ξαναγεννημένος, σε ποτίζει θαρρείς με ηλεκτρισμό, ένας ζωντανός κεραυνός, μια φωτιά που κατακαίει ότι μίζερο και ασήμαντο στην ζωή, είναι ανάσα, είναι πνοή, μια πατρίδα, ένα σπίτι, μια φωλιά, είναι η στιγμή.

Ναι είναι παράξενο πράγμα η αγάπη, σαν λεπίδα είναι, κόβει από την μια πλευρά, κόβει και από την άλλη.

Κομμάτια από την καρδιά σου από την μια, κομμάτια από ευτυχία από την άλλη.

Λυγμός στο λαρύγγι, χαμόγελο στα χείλη, κόμπος στο στομάχι, μέθη στο κεφάλι, πόνος στην καρδιά, πετάρισμα στην ψυχή.

Είναι πολλά η αγάπη.

Αλλά καλά αλλά κακά.

Ομορφιά και μιζέρια.

Μοναξιά και ολοκλήρωση.

Φαρμάκι και βάλσαμο.

Κόλαση και παράδεισος μαζί.

Αλλοίμονο σε όσους δεν αγαπηθούνε κατάρα σε όσους δεν αγαπήσουν.

Νομίζεις ότι τα είπες όλα για την αγάπη?

Όχι την αγάπη δεν την λες.

Την ζεις μέρα με την μέρα, στιγμή με την στιγμή.

Την νιώθεις στην μουσική, στις εικόνες, στις καταστάσεις, στα πρόσωπα.

Την βιώνεις εσωτερικά,την εκδηλώνεις εξωτερικά.

Ζεις από αυτή, η πεθαίνεις για αυτή.

Άρα η αγάπη πρέπει να βιωθεί για να κατανοηθεί?

Ναι πράγματι αυτό είναι σωστό, η θεωρία της αγάπης καταλήγει σε ταυτολογία, για να κατανοήσεις την αγάπη πρέπει να την έχεις βιώσει.

Και ποιο το νόημα αυτού του διαλόγου, η πρόσφορά του στην γνώση?

Κανένα.

Ροή λέξεων και προτάσεων είναι, οποίος θέλει βρίσκει νόημα μέσα σε αυτές, οποίος θέλει τις αντιγράφει για να εκφραστεί με αυτές, όποιος θέλει τις αγνοεί και γράφει άλλες παρόμοιες με αυτές.

Οι λέξεις είναι εκεί για να υπάρχουν, η αγάπη είναι αυτή που θα πρέπει να βρεθεί.

Λάζαρος Μότσανος 23/01/2011

Αφιερωμένο σε όσους το καταλαβαίνουν.