Μετά από το σεμινάριο μελισσοκομίας και με την βοήθεια του Υψίστου αρχίζουμε το τσακαλίκι να φτιάξουμε τις κυψέλες.
Στάδιο πρώτο στοκαρισμένες περιμένουν τα βαψίματα.
Στάδιο δεύτερο περνάμε ένα χέρι Λινέλαιο ωμό Αγγλίας (με στεγνωτικό μέσα).
Μια μέρα μετά και το Λινέλαιο έχει στεγνώσει (και περνάμε το δεύτερο χέρι Λινέλαιο).
Στάδιο τρίτο περνάμε ένα χέρι βελατούρα νερού για βάση.
Στάδιο τέταρτο αφού στεγνώσει η βελατούρα περνάμε και δυο χέρια υδατοδιαλυτή ριπολίνη («λαδομπογιά νερού») σε δύο διαφορετικές μέρες.
Στάδιο πέμπτο περνούμε στην μπροστινή πλευρά ένα χέρι Λαδομπογιά με χρώμα για να μπορέσουμε να πετύχουμε την παράλλαξη των κυψελών μας.
Στάδιο έκτο βάζουμε τα κλειδιά και τις χειρολαβές έτσι ώστε να προσαρμόζονται τέλεια οι βάσεις τα πατώματα και τα καπάκια (χρησιμοποιούμε λαμαρινόβιδες Νο 9 5mm, καλό είναι να χρησιμοποιήσουμε οδηγούς καθώς και βιδολόγο για αυτή την εργασία).
Λεπτομέρεια τα καπάκια βάφτηκαν με πινέλο ζωγραφικής χα χα χα.
Η δεξιά κυψέλη αποτελεί πείραμα, όταν βγουν τα οριστικά αποτελέσματα θα τα ανακοινώσω χα χα χα.
Και ναι το πρώτο μελισσοκομικό τρειλερ από την Ferrari είναι γεγονός!
Μελισσοκομικό τρειλερ τρίτης γενιάς (πάει μόνο από μελισσοκόμο σε μελισσοκόμο) εντυπωσιακότατο σε χώρους (8 κυψέλες ανά δυο 16 σε διπλή σειρά). Με είχε εντυπωσιάσει δεδομένου ότι ήταν πολύ καλοφτιαγμένο, με μεγάλο ύψος, δυνατό άξονα και σούστες ικανές να κρατήσουν μεγάλο βάρος.
Του προσθέσαμε βοηθητική ρόδα για να είναι εύκολο στο να το χειρίζεται ένα άτομο μόνο του εύκολα (ακόμα και φορτωμένο), του ενισχύσαμε το πλαίσιο, του βάλαμε νέα σημεία πρόσδεσης φορτίου, εφαρμόσαμε την ρεζέρβα μαζί με την βάση της πάνω στο τρείλερ, και βάλαμε αλυσίδες για να μένει οριζόντια η πόρτα του όταν είναι ανοικτή. Α ναι! Βάλαμε και αμορτισέρ!!! Για να έχουμε ομαλή απόσβεση των κραδασμών και να αυξηθεί το ωφέλιμο φορτίο του. Ας είναι καλά ο ξάδερφος Ζαχαρίας με τις ιδέες του καθώς και με την ικανότητα του να τις εφαρμόζει.
Ταυτόχρονα το τρίψαμε με σιδερόβουρτσες και το περάσαμε αρκετά χέρια με αεροπίστολο βαφής και πινέλο αυτό το κατακόκκινο της Ferrari χρώμα (λαδομπογιά και αστάρι ταυτόχρονα, και εξωραϊσμός και συντήρηση). Άλλα όχι όλο κόκκινο, άξονας, σούστες, καπάκια στις ρόδες και στην ρεζέρβα βάφτηκαν μαύρα. Ακριβώς σαν Αναρχική σημαία!
Και φυσικά καμία έκπτωση στην ποιότητα και στην λεπτομέρεια, ακόμα και το αμορτισέρ βάφτηκε μαύρο-κόκκινο! Τζιτζί ε?
Περισσότερα για την επεξεργασία των κυψελών μπορείτε να δείτε τις μεταγενέστερες αναρτήσεις
Λάζαρος Μότσανος
Σοχος 21/3/2012
Κάτι πάλι από τα παλιά, από τις πρώτες μου προσπάθειες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρομερό μεράκι, φοβερή αγωνία, τρομερή προσήλωση στην λεπτομέρεια, απέραντη η ικανοποίηση με το αποτέλεσμα!
Ωραίες οι εποχές που το κάθε τι είναι νέο, δεν θα ξανάρθουν.
Βλέπω τα παλιά άλμπουμ και αναπολώ αυτή την αίσθηση του και τώρα τι?
Τώρα πια μόνο ως οδηγό για νέους μελισσοκόμους μπορεί να θεωρηθεί το παρών άλμπουμ.
Και αυτό είναι.
Αλλά χρωστώ κάποιες παρατηρήσεις, σχετικά με την διαδικασία, και τα αποτελέσματα της.
Αρχίζουμε με τις κυψέλες.
Πολύ βολικές οι κυψέλες με κινητό πάτο στην βαφή, προβληματικές στην μεταφορά (μου άνοιξε ο κινητός πάτος 4 φορές τουλάχιστο οι 3 μέσα στο αυτοκίνητο που τις κουβαλούσα -ναι έκανα και τέτοια- μόνο ο θόρυβος από τον κινητήρα τις απέτρεψε να με τσακίσουν-οι κραδασμοί τις ηρεμούν-). Δεν πήρα ξανά κινητούς πάτους (ποτέ δεν είδα τα πλεονεκτήματα τους στην επιθεώρηση).
Η πλαστική κυψέλη τώρα.
Μέχρι στιγμής με έχουν απογοητεύσει, έχω πάρει 7, στην πρώτη της φώτο έχασα την επόμενη χρονιά το μελίσσι στις σουσούρες (εγκατάλειψη πλήρες), την επόμενη χρονιά (είχα προμηθευτεί άλλες 6) έχασα άλλα 4 μελίσσια (δυο χάθηκαν στο ξεχειμώνιασμα στα πεύκα -έχασα και ένα σε ξύλινες αλλά δεδομένου του αριθμού των ξύλινων αυτό δεν ήταν τίποτα-, και δύο στις σουσούρες -χάθηκαν και σε ξύλινες αλλά πάλι αποτελεί μικρό ποσοστό στο σύνολο των ξύλινων-). Είμαι σε δίλημμα, εάν ξανασυμβεί θα τις χρησιμοποιώ μόνο για μεταφορά πλαισίων σε αυτές!
Πάμε στο τρειλερ.
Βγάζει πολύ δουλεία για κοντινές αποστάσεις, αξίζει τα λεφτά που δαπανήθηκαν για αυτό. Όταν όμως φεύγουμε λίγο ποίο μακριά, γίνεται παθητικό.
Να πας στην Χαλκιδική μεταφέροντας 18 μονές κυψέλες (2 μέσα στο Vitara και 16 στο τρειλερ) ή ακόμα και 26 (2+24) δεν είναι κάτι που συμφέρει και σε έξοδα (50 ευρώ πάνε έλα κάθε φορά) και σε χρόνο (πολλές διαδρομές) και σε κόπο (την εβδομάδα που κάνεις μετακινήσεις φτύνεις αίμα). Στο Προσεχές μέλλον είναι αναγκαία η αγορά φορτηγού μέχρι τότε συμφέρει περισσότερο η μίσθωση φορτηγού για τις μακρινές αποστάσεις
Μιά ερώτηση. Το χρώμα που χρησιμοποίησες είναι άλλο από την ριπολίνη; Εννοώ το κίτρινο και το πράσινο. Στο ρωτάω επειδή μου είπε αυτός που πήρα την ριπολίνη ότι δεν μπορεί να το σκουρήνει το χρώμα τόσο πολύ. Καλή συνέχεια να έχεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ έχουν χρησιμοποιηθεί μόνο ριμπολίνες νερού στα όλα τα βήματα εκτός από το τελικό στάδιο που έχουν χρησιμοποιηθεί λαδομπογιές (το πράσινο και το κίτρινο δηλαδή), να σου πω δεν έμεινα και τόσο ικανοποιημένος με τις ριμπολίνες νερού και για αυτό χρησιμοποιήθηκαν στις επόμενες παρτίδες (βλέπε ανάρτηση Πράσινο - Κίτρινο και Λευκό - Γαλάζιο) βαφές με βάση νέφτι και όχι νερό.
ΔιαγραφήΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΕΠΟΞΙΚΑ ΑΣΤΑΡΙΑ ΓΙΑ ΞΥΛΟ ΟΠΩΣ ΤΟ NOVEPOX ( ΑΣΠΡΟ ) ΓΙΝΕΤΑΙ ( (ΓΥΑΛΙ ) ΧΩΡΙΣ ΠΟΡΟΥΣ. ΜΕΤΑ ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΛΑΔΟΜΠΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦώφη δεν τα έχω δοκιμάσει και δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη για αυτά σχετικά με την αποτελεσματικότητα τους σε βάθους χρόνου (χρειάζονται αρκετά χρόνια δοκιμής για να βγάλεις πόρισμα, και σε σύγκριση με κυψέλες στις ίδιες συνθήκες τοποθετήσεων και υλικού αλλά με διαφορετική βαφή για να δεις τι αξίζει το κάθε τι) αλλά τα εποξικά χρώματα στην πραγματικότητα "πλαστικοποιούν" την κυψέλη και δεν είμαι σίγουρος για τις επιπτώσεις που θα έχουν στο μελίσσι μακροπρόθεσμα (μην ξεχνάμε ότι με τα εποξικά χρώματα γίνονται τα βιομηχανικά πατώματα καθώς και οι στεγανωποιήσεις στις πισίνες. Αλλά δυστυχώς τα μελίσσια ούτε πατώματα είναι, αλλά ούτε και πισίνες, αλλά ζωντανοί οργανισμοί χα χα χα). Ήδη έχω βγάλει αρνητικό πόρισμα για τις ίδιες τις πλαστικές κυψέλες και το έχω δημοσιοποιήσει μέσα στα πλαίσια αυτού του Blog.
ΔιαγραφήΣτην πραγματικότητα αν θέλεις την απόλυτη λύση για την ετοιμασία κυψελών για να αντέξουν πολλά χρόνια με ελάχιστο κόστος σε χρόνο (κυρίως) και χρήμα η λύση είναι μια, το παραφυνάρισμα κυψελών.
Μέθοδος που έχει δοκιμασθεί μακροχρόνια χωρίς αρνητικές επιπτώσεις για τα ίδια τα μελίσσια. Με μια παραφυνιέρα μπορείς να παραφυνώσεις σε μια ημέρα 100 κυψέλες με ένα κόστος 70-80 ευρώ (για την παραφύνη) και τελείωσες. Μετά από χρόνια όταν θα θέλεις να ξανασυντηρίσεις τις κυψέλες σου απλώς τις παίρνεις και τις ξαναπαραφυνώνεις και τις κάνεις και απολύμανση ταυτόχρονα χωρίς φλόγιστρο. Μια μέθοδος με μόνο πλεονεκτήματα και το μόνο που χρειάζεται είναι ένα αρχικό (μικρό) κόστος επένδυσης, και στην πραγματικότητα είναι μια μέθοδος μονόδρομος για επαγγελματίες μελισσοκόμους.
Οπότε πριν πας για βαριές βιομηχανικές λύσεις βαφής κοίτα και την λύση της παραφύνης που έχει ήδη δοκιμασθεί στην πράξη πάνω σε μελίσσια μακρυπρόθεσμα (και από το εργαστήριο μελισσοκομίας του ΑΠΘ).
Επίσης ήδη υπάρχουν προμηθευτές που πουλάνε παραφυναρισμένες κυψέλες (και μάλιστα βαμμένες!) οπότε δεν χρειάζεσαι ούτε καν να κάνεις παραφυνιέρα, ούτε να χάσεις και την μια ημέρα εργασίας. Φυσικά δεν θα τους αναφέρω εδώ γιατί διαφήμηση δεν κάνω σε κανένα, αλλα στα πλαίσια αυτού του blog έχουν παρουσιασθεί τέτοιες κυψέλες (χωρίς φυσικά αναφορά από που τις πήρα).
Μπορείς δαπανώντας μερικά λεπτά τις ώρας για έρευνα στο διαδίκτυο να διαπιστώσεις τα πλεονεκτήματα της μεθόδου και τα προιόντα που σου έχω αναφέρει. Από την δική μου την πλευρά αυτός θα είναι ο δρόμος που θα ακολουθήσω στο μέλλον βάση της εμπειρίας μου και της έρευνας μου.