Άβυσσος

Σιγά σιγά η αγάπη ξεκινά, από το τίποτα, από τον αέρα, από το πουθενά

σταγόνα με την σταγόνα σωρεύεται, νέφη αργά μα σταθερά γεννά

σαν σε όνειρο συστρέφεται, αναδιπλώνεται, βροντά και αστράφτει, ξεσπά

και η βροχή τα διψασμένα χώματα ζωντανεύει, τα θρέφει, τα ξυπνά

ρυάκια τα γεμίζει, χείμαρρους θεριεύει, σαστισμένα αναχώματα χαλά

ποταμός τρανός τα πάντα στο διάβα του παρασέρνει, τα αλλάζει, τα ξεπερνά

και στην αγκαλιά της θάλασσας πηγαίνει, αιωνιότητα γυρεύει, προσδοκά

αλλά η ζέστη της στην επιφάνεια την κρατά, το ρεύμα παλεύει, προσωρινά νικά

την μοίρα της κοροϊδεύει, τυφλή ανόητη τρελή ελπίδα, το χρόνο δεν ξεγελά

η ζέστη της διαφεύγει, μοιράζεται ολούθε, διαχέεται, σκορπίζει, ανεπίστρεπτα

βυθίζεται, πνίγεται, πεθαίνει, μέσα στα σκοτεινά βαθιά παγωμένα νερά

η μνήμη της ξεθωριάζει, αχνοσβήνει, γνωρίζει της αβύσσου την λησμονιά

Λάζαρος Μότσανος

12/5/2012