Δυο χρόνια ….

Δυο χρόνια πέρασαν, δυο τρελά χρόνια, δυο μαγικά χρόνια, δυο παράξενα χρόνια, δυο απροσδόκητα χρόνια, δυο υπέροχα χρόνια.

Και πριν είχαν περάσει χρόνια, και μάλιστα πολλά, αλλά ήταν χρόνια άνοστα, άχρωμα, άγευστα, θλιμμένα, μίζερα, θλιβερά.

Χρόνια χαμένα, ζωή χαμένη.

Σαν σε πορεία μέσα στις έρημους της Δαμασκού, κάτω από τον καυτό μεσημεριανό ήλιο, λειψός από φίλους, σαν εξαντλημένος σταυροφόρος που περιμένει το τέλος στο Χαττίν.

Και ήρθες Εσύ, και ο άνεμος από καυτός Λίβας γύρισε σε δροσερό Ούριο, και η φασαρία της μάχης κόπασε σε σιγανό ψίθυρο, και τα πόδια πάψανε να τρέμουν, και το σπαθί ελάφρωσε, και η θέληση ατσάλωσε, και η διάθεση για μάχη επανήρθε, για μάχη και για ζωή.   

Αγώνας για ζωή, για μια ζωή που άξιζε να την βιώνει, που είχε ακούσει για αυτή, που την είχε παρακολουθήσει από μακριά, και την είχε ποθήσει λυσσασμένα, και που δεν θαρρούσε πως είχε δικαίωμα σε αυτή.

Και μετά ήρθες Εσύ, και οι έρημοι του Χαττίν μεταβλήθηκαν σε παραδείσους δίπλα στον Ευφράτη, με γάργαρα δροσερά νερά, με δέντρα φορτωμένα με γλυκούς καρπούς, με αηδόνια να κελαηδούν μέσα τους και να του χαϊδεύουν τα αυτιά.

Και με το νερό αυτό ξεδίψασε, και με τους καρπούς χόρτασε, και με τα αηδόνια ηρέμησε.

Και ο πολεμιστής αναπαύτηκε, και κοιμήθηκε, και ξύπνησε παιδί, αθώο, αγνό, γεμάτο με περιέργεια για την ζωή, να τα γνωρίσει όλα, να τα μάθει, να τα κατανοήσει, να τα βιώσει, να γίνει ένα με όλα.

Και μένεις ακόμα εδώ Εσύ, και οι άνεμοι δυνάμωσαν, και τα σύννεφα πύκνωσαν, και άστραψαν, και με άγριο θυμό βρόντηξαν, και το παιδί φοβήθηκε, και έτρεξε, και κρύφτηκε.

Και Εσύ το ηρέμησες, και το φρόντισες, και το αγκάλιασες.

Και το παιδί μεγάλωσε, και έφηβος έγινε, και την δύναμη στις φλέβες του νιώθει να κοχλάζει, και το μέλλον του ατενίζει μήδε με φόβο, μήδε με απελπισία, μήδε με απογοήτευση, γιατί Εσύ του έμαθες ότι το μέλλον του ανήκει, ο κόσμος του αξίζει.

Δύο χρόνια πέρασαν και ο έφηβος είναι ακόμα εδώ, δίπλα του και Εσύ, οι δύο σας μέσα στην χώρα του ποτέ ποτέ, ζείτε για την στιγμή, κάθε στιγμή, μέσα στον ολόδικό σας παράδεισο, πιασμένοι χέρι με χέρι, μόνοι γελάτε ευτυχισμένοι μέσα στην αιωνιότητα. 

ΛΑΖΑΡΟΣ ΜΟΤΣΑΝΟΣ

ΣΟΧΟΣ 26/11/2011