Πόσο σιχαίνομαι τις νύχτες τις αργές
τις γεμάτες με ώρες τελματωμένες
που μόνο για να
ρουφάνε αχόρταγες
την ζωή μου υπάρχουν οι κακισμένες
Νύχτες που κρατάνε για αιώνες και αιώνες
εποχές ξηρές, και πάλι πίσω σε παγετώνες
νύχτες ατελείωτες, από φιλιά
αζευγάριστες οι ώρες, από χάδια στερημένες
Το ταβάνι βαρύ στις άγρυπνες τις νυχτιές
στο ένα χέρι το τσιγάρο, στο άλλο το ποτό
καρφωμένη η ματιά εκεί ψιλά στις ρωγμές
μέσα από τους καπνούς μία, μία, να τις μετρώ
Ποιος ξέρει η μοναξιά πόσο άγρια δαγκάνει
τις νύχτες τις πικρές, τις παραπονεμένες
όταν το τραχύ σφίξιμο την ψυχή σου πιάνει
και στην καρδιά σου οι λύπες δεν είναι ξένες
Μάτια μου καστανά αχ δεν το γνωρίζεις αυτό
της μαγικής καστανιάς, καρποί μου γλυκοί
την απάντηση που γνωρίζω εγώ, μόνο εγώ
ότι της μοναξιάς η γεύση πάντα είναι πικρή.
Μότσανος Λάζαρος
Σοχός 9/05/2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου