ΜΕΛΙΣΣΟΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ : Support your local vandals Aftermath

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2018

Support your local vandals Aftermath

Και φτάνουμε στο τρίτο μέρος της κάλυψης της εκδήλωσης Support your local vandals (το πρώτο και το δεύτερο μέρος βρίσκεται εδώ Support your local vandals Vol I και εδώ Support your local vandals Vol II) όπου επιστρέφουμε την Δευτέρα 5/3/2018 (δύο μέρες μετά από την εκδήλωση) για να δούμε τι έχει αφήσει πίσω της όλο αυτό το γεγονός.

Καλό το παραπάνω! Και δεν είχε φτιαχτεί την πρώτη ημέρα της εκδήλωσης.

Όπως και αυτό.

Και αυτό.

Και δυστυχώς βλέπεις αυτά τα αριστουργήματα να χάνονται πίσω από τόνους λαμαρίνας, μια που αυτός ο χώρος χρησιμοποιείται προφανέστατα για πάρκινγκ!!!!

Υπέροχο! Και δεν αναφέρομαι για το Seat που είναι φάτσα κάρτα!

Μαργαριταράκια χαμένα στην μοναξιά και στην βιασύνη αγχωμένων οδηγών, απασχολημένων μόνο στο να παρατήσουν σε μια άκρη το ατσαλένιο άτι τους και να χαθούν στην θολούρα της θεωρίας που διδάσκεται σε μετά-εφηβικά μυαλά.

Κάτι το ξενικό σαν να έχει πάνω του ε? Θυμίζει το κελτικό ατέρμονο πλέξιμο γραμμών σε κοσμήματα, καθώς και σαξονικούς ρούνους. Δεν είναι τυχαίο ότι αλεμανικές και αγγλοσαξονικές γλώσσες αλαλάζανε οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες που δούλευαν σε αυτή την πλευρά.

Αγαπημένο!

!!!!

Εδώ έπεσε πολύ ταβανόβουρτσά, και μάλιστα εδώ υπάρχει και μελισσοιστορία να ειπωθεί. Καθώς καθόμουν και φωτογράφιζα τα Street Art και τα Graffiti με πλησιάζει μια καθαρίστρια του Πανεπιστημίου με μια σκούπα στο χέρι και μου λέει "Κοιτάξτε τι έκαναν πάλι, τι χάλια είναι αυτά, και να φανταστείτε μόλις τα είχαν βάψει!!!", "Μα για αυτό είμαι και εγώ εδώ, για να τα αποτυπώσω φωτογραφικά για να τα έχουμε στο αρχείο" ανταπαντώ αλλά αφήνω μια απροσδιοριστία σε αυτή την πρόταση σχετικά με το σε ποιανού το αρχείο θα καταλήξουν, φυσικά και αποπνέω και ένα αέρα σιγουριάς και εξουσίας καθώς τα λέω αυτά. "Για να δω αν θα ψαρώσει και θα νομίσει ότι και εγώ είμαι του πανεπιστημίου και ετοιμάζω αναφορά για το συμβάν και έτσι να με αφήσει ήσυχο να ολοκληρώσω την δουλειά για την οποία ήρθα εδώ" σκέφτομαι από μέσα μου.

Έπιασε! Ανταπαντά " Ναι, να βγάλετε φωτογραφίες με όλα αυτά τα αίσχη, και εγώ όταν ήρθα εδώ το πρωί με έπιασε νταμπλάς με όλα αυτά τα χάλια, να τα βγάλετε όλα, και αυτές τις μουντζούρες στα σκαλιά!" και μου δείχνει ένα σωρό tags στα μάρμαρα των σκαλοπατιών "Μην ανησυχείτε, τα πάντα θα καταγραφούν και να δειχθούν στους κατάλληλους ανθρώπους" πετάω κοφτά κρατώντας την απροσδιοριστία και την ασάφεια των απαντήσεων μου στον μέγιστο βαθμό.

Συνεχίζω να φωτογραφίζω και να το παίζω μπλαζέ και ψαρωτικός, βοηθά και η μακριά κοτσίδα και το δερμάτινο μπουφάν, την φαντάζομαι να σκέφτεται "Με τέτοια φάτσα και εμφάνιση της κυβέρνησης θα είναι, να δεις κανένας από αυτούς που πετάνε τις μολότοφ στην φιλοσοφική θα ήταν και τώρα θα τον κάνανε κανένα αντιπρύτανη!!!" Χα χα χα

Και έτσι ο ψαρωτικός Αρκούδας συνεχίζει απρόσκοπτα την φωτογράφιση! Έτσι, έτσι, έτσι γατάκια γίνονται οι δουλειές!!! Χα χα χα.

Yummy!

Υπέροχα! Και μόνα συνεχίζουν να στέκονται, χωρίς την εκτίμηση που τους αξίζει!

Ωραίο!

Η αγάπη μου!!

Κουτσουρεμένο από έμπνευση, περιορισμένο από ανάγκη!

Δεν θα μπορούσα να περιγράψω πληρέστερα τον εαυτό μου! Χρησιμοποιώντας την ίδια ακριβώς πρόταση!

Lollipops!

Κρίμα η ομορφιά να χάνεται τόσο άδοξα! Κρίμα η έμπνευση να θάβεται σε τόσο ακατάλληλα μέρη! Κρίμα το ταλέντο να πνίγεται στην αφάνεια!

Άραγε όλοι αυτοί που πάρκαραν το πρωί της δευτέρας παρατήρησαν τίποτα διαφορετικό στον χώρο ή απλώς ήταν για αυτούς μια manic monday σαν όλες τις άλλες?

Γεια σου Τζέιμς!

Για σου και σε σένα Μέρλιν.

Αυτό είναι από την προηγούμενη φουρνιά.

Όπως και αυτό.

Και όμως λίγο μεγαλύτεροι στην ηλικία και περνάνε και ούτε καν κοιτάνε, λες και όλα αυτά είναι μη γενόμενα, μια ψευδαίσθηση, ένα τίποτα! Και αυτό κρίμα!

Ίσως και αυτή να είναι η Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της, τους δίνει χώρο να εκφραστούν και να δημιουργήσουν μόνο στα περιθώρια της κοινωνίας και της ύπαρξης, τους δίνει όση σημασία δίνει και στις σκιές στους τοίχους. Υπάρχουν εκεί, αλλά δεν υπάρχουν για αυτή.

Με πειράζει που αυτό το αρκούδι είναι μόνο του εκεί, παραμελημένο, απομονωμένο, ξεχασμένο, περιφρονημένο. Δεν του αξίζει! Μακάρι να μπορούσα να το ξεριζώσω από αυτόν τον άχαρο τοίχο και να του δώσω την θέση που του αξίζει, μες τις καρδιές αυτών που το αξίζουν.

Αυτή είναι η Ελλάδα! Μην έχετε αυταπάτες, δεν δίνει ευκαιρίες εύκολα, δεν εκτιμά ικανότητες και ταλέντα με τίποτα, σε αφήνει να σβήσεις προτού μπορέσει η φλόγα που κατακαίει την ψυχή σου να κατακάψει και τον κόσμο όλο!

Και για αυτό αγαπώ αυτά τα παιδιά που πεισματικά συνεχίζουν και προσπαθούν, προσπαθούν και βγάζουν την ομορφιά και το ταλέντο τους έξω, έξω στην πραγματικότητα των άλλων, των άλλων που είναι ικανοί να την εκτιμήσουν και μόνο!

Και θα προσπαθώ από την πλευρά μου να παρουσιάσω το έργο τους σε όσους περισσότερο μπορώ, γιατί το αξίζουν, κάθε δημιουργική ψυχή αξίζει την προσοχή μας, δεν είναι πολλές, αλλά λάμπουν, αρκεί να ξέρεις που να κοιτάξεις, και να δεις και εσύ με την ψυχή σου καθαρά, τις λαμπερές σκιές στους τοίχους.....

Για να βοηθήσουμε και τον κόσμο στο να έχει πρόσβαση στο αρχείο που δημιουργούμε θα βάλω και τους συνδέσμους από τις αντίστοιχες αναρτήσεις του Blog για να μπορούν να είναι στην άμεση διάθεση καθενός που θέλει να περιηγηθεί σε αυτό

Σειρά Graffiti και Θεσσαλονίκη

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol IΙI

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol IV