Τι είναι αυτό που δεν μπορώ να σου μάθω.

Τι μπορείς να μάθεις σε ένα νέο μελισσοκόμο?

Μπορείς να του μάθεις να ετοιμάζει κυψέλες, να συρματώνει πλαίσια, να περνά κεριά, να βάζει ορόφους, να χωρίζει παραφυάδες, να συνενώνει μελίσσια, να τροφοδοτεί, να μετακινεί, να τρυγά, να πουλά, να κάνει θεραπείες, να μην κάνει μαλακίες. 

Πολλά μπορείς να του μάθεις, ναι πάρα πολλά, αλλά όχι όλα.

Αυτή η ανάρτηση είναι σκοτεινή, όσοι δεν θέλουν αγγέλους δυσάρεστων ειδήσεων, σταματάτε να διαβάζετε, δεν είναι η ανάρτηση αυτή για σας, αλλού λιβάδια με ανθισμένα λουλούδια σας περιμένουν.

Αυτή η ανάρτηση δεν είναι της άνοιξης χαρά, οι πύλες της κολάσεως είναι! 

Τι δεν μπορώ να σου μάθω?

Σου είπα πολλές φορές  ότι η μελισσοκομία είναι πίκρες πολλές και λίγες της οι χαρές. Πώς να σου δώσω να το καταλάβεις? 

Πώς μπορώ να σου περιγράψω την χαρά όταν βλέπεις τα μελίσσια να πετάνε, να όνειρα σου μαζί με αυτά να φτερουγίζουν, τον γαλάζιο ουρανό όταν είναι το μόνο όριο?

Την τρελή χαρά όταν βλέπεις την αλματώδη ανάπτυξη της άνοιξης?

Την γλυκιά προσδοκία των αποδόσεων που υπόσχονται, όταν τα βλέπεις να φέρνουν από έξω, να χτίζουν σαν παλαβά, να γονεύουν πλαίσια που να σου θυμίζουν χωριάτικο ψωμί αλειμμένο με ταχίνι.

Πως μπορώ να στα περιγράψω αυτά?

Πως μπορώ να σε κάνω να τα νιώσεις όλα αυτά?

Οι λέξεις μου είναι λειψές, στέρφες, άγονες, ψυχρές, άλαλες, ανίκανες να περιγράφουν την χαρά, κουτσουρεμένες άχρωμες και άχαρες για αυτή. 

Κουτσουρεμένες άχρωμες και άχαρες είναι και όταν δεν μπορούν να περιγράψουν και όλα τα άλλα.

Αυτά που κρύβουμε στην άκρη του μυαλού μας, δεν τα ξεστομίζουμε δυνατά μην και γίνουν πραγματικότητα και φέτος, αυτό που σου πνίγει την χαρά όταν πάει να σε γεμίσει αυτή πλήρως. 

Πώς μπορώ να σου μάθω την απογοήτευση όταν τα μελίσσια σου κάθονται, όταν περιμένεις να δεις το πολυπόθητο 5ο ή 6ο πλαίσιο γόνου και αντικρίζεις αναπάντεχα να έχουν κόψει και να είναι στα 3 ή και στα 2 πλαίσια?

Πώς μπορώ να σου μάθω να κοτάς τον γαλάζιο ουρανό και να λες με σφιγμένα τα δόντια σου "Βρέξε επιτέλους ρε Παλιοπούστη" και ο Παλιοπούστης να μην βρέχει. 

Ούτε τώρα, ούτε σε ένα μήνα από τώρα, όπως και δεν έχει βρέξει ήδη εδώ και δύο μήνες. 

Ο Παλιοπούστης!

Πώς μπορώ να σου δώσω να καταλάβεις πώς είναι να πας όλος χαρά για να τρυγήσεις και μετά από μερικές ώρες να γυρνάς πίσω αμίλητος, συννεφιασμένος, άπραγος, και το μόνο που σκέφτεσαι είναι πώς σκοτείνιασε ξαφνικά το προσεχές μέλλον σου! Και να μην τολμάς να ξεστομίσεις δακρυσμένος την μόνη ερώτηση που σου έρχεται συνέχεια και συνέχεια στο μυαλό σου "Και τώρα πώς θα βγει ο χειμώνας?". 

Πως θα μπορέσεις να νιώσεις πως είναι να πηγαίνεις να ταΐζεις μελίσσια αδύναμα, να τα έχεις μονίμως στην έγνοια σου, "Να μπορέσω να το σώσω, να το σώσω, και μέχρι το καλοκαίρι θα το έχω κάνει μανάρι" και να βρίσκεις μέσα σε μια κυψέλη μια χούφτα μέλισσες μαζί με την βασίλισσα τους και να ξέρεις ότι δεν θα μπορέσεις με τίποτα να το σώσεις. 

Πως θα μπορέσεις ποτέ να μάθεις πως είναι να μετράς ανάποδα, ανάποδα τις μέρες που μένουν μέχρι τον χειμώνα, ανάποδα τις μέρες που μένουν μέχρι να σωθούν οι τροφές, τροφές που τις έχουν τις κρύες νύχτες του χειμώνα τόσο ανάγκη και εσύ δεν μπορείς να τις αναπληρώσεις? 

Ανάποδα να μετράς και τις κυψέλες που με τόσο κόπο γέμισες και σιγά σιγά στις παίρνει ο ψυχρός χειμώνας αλλά και τα ψεύτικα πρώτα χάδια της άνοιξης.

Πώς μπορώ να σου εξηγήσω τις καλοκαιρινές ατελείωτες νυχτερινές βόλτες μέσα στον κήπο, ή τις αντίστοιχες χειμωνιάτικες μέσα στο σκοτεινό σπίτι, σαν άγριος λύκος μέσα σε κλουβί, πάνω κάτω, πάνω κάτω, πάνω κάτω, μισοψυχοπαθής, μισόπανικοβλημένος, πάνω κάτω, πάνω κάτω, να σκέφτεσαι ότι και φέτος δεν είναι η χρονιά σου, πάνω κάτω, πάνω κάτω, και να μουρμουρίζεις συνεχώς "Και τώρα τι?".  

Πώς μπορώ να σου πω για τις άγρυπνες τις νύχτες, τις ατελείωτες τις νύχτες, τις άγριες τις νύχτες, που είτε σε συνοδεύει στο ταξίδι σε αυτές ο πόνος από τους μύες που κλείδωσαν και η κούραση από την απάνθρωπη εργασία, είτε ο φόβος και η αγωνία για το τι θα φέρει ένα μέλλον που προδιαγράφεται ζοφερό? 

Πώς μπορώ να σε παρηγορήσω για να μην νιώσεις όπως εγώ όταν ήμουν και εγώ νέος, μόνος χωρίς καθοδήγηση, και δεν ήξερα τις απαντήσεις ακόμα και για βασικά πράγματα, την αγωνία μου σε κάθε χειρισμό, "Μα τι κάνω τώρα? Έχει κανένα νόημα αυτό ή είναι λάθος? Κάνω τίποτα σωστό? Που έμπλεξα? Είμαι τελικά ανίκανος? Πως θα συνεχίσω?".

Πως μπορώ να στα εξηγήσω και να μην τα δεις λάθος, και να πεις "Ακόμα ένας μαλάκας που φοβήθηκε τον ανταγωνισμό!" όπως έλεγα και εγώ για τις Κασσάνδρες που έριχνε η μοίρα μου στην στράτα μου, μαλάκες που με το  που έγινα μελισσοκόμος μου έκοψαν την καλημέρα σαν να τους σκότωσα την μάνα, και τους άλλους μαλάκες που ούτε με μιλάνε μέσα στο μελισσοκομείο τους, παρατάνε και την δουλεία τους θεωρώντας ότι ήρθα εκεί για να "κλέψω την τέχνη τους" και όχι απλώς για να τους πω ένα "Γεια σου τι κάνεις? χαίρομαι που είσαι κοντά σε μένα, μάλλον έκανα σωστά που ήρθα πριν από εσένα εδώ, μάλλον αρχίζω να μαθαίνω και εγώ να είμαι μελισσοκόμος!". 

Το πρώτο γρύλισμα τους που με κάνει να νιώσω απροσκάλεστος, το δεύτερο τους μου δείχνει ότι είμαι και ανεπιθύμητος, δεν θα περιμένω και το τρίτο, περηφάνια και εγώ έχω, δεν είμαι σκουπίδι. 

Πώς μπορώ να σου πω ότι εγώ δεν είμαι τέτοιος μαλάκας, ότι απλώς δεν είναι εύκολη η ρότα που διάλεξες, πως θα σε περιμένει πρώτα ο πόνος, πρώτα η λύπη, πρώτα η απογοήτευση, προτού γευθείς το πρώτο σου το μέλι, την πρώτη σου επιτυχία, τις πρώτες σου χαρές?

Μάλλον δεν μπορώ!

Υπάρχουν πολλά που μπορώ να σου μάθω, μα ακόμα περισσότερα αυτά που δεν μπορώ να στα μάθω. 

Θα πρέπει να τα μάθεις μόνος σου, δύσκολα και πικρά, και όταν τα μάθεις και εσύ, θα μπορείς να έρθεις και να σταθείς δίπλα μου και να σου πω "Καλώς όρισες αδερφέ μου". 

Μότσανος Λάζαρος

Σοχός 18/3/2014