UA-50457385-1

Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

Ξεφτίλα μοναξιά απελπισία


 Ξύπνησες και σήμερα νιώθοντας λειψός.

 Συχνά πυκνά ξυπνάς πλέον λιγότερος από αυτό που πριν από καιρό ήσουν.

 Κουτσουρεμένος, αποκομμένος, περιττός. Ζεις μια ζωή χωρίς ελπίδα, μια ζωή βιασμένη, τσαλακωμένη, ατιμασμένη.

 Περιμένεις στην στάση, ελπίζεις ότι δεν θα βρεθείς με κανένα γνωστό, σιχαίνεσαι τις ερωτήσεις, περιφρονείς τις απαντήσεις. Έχεις βαρεθεί να κρύβεσαι πίσω από λέξεις.

 Αλλά σήμερα είσαι άτυχος. Πρόσωπα γνωστά, όρεξη για κουβέντα. «Πάμε για δουλεία?» σε ρωτάνε, αμήχανα κουνάς καταφατικά το κεφάλι, «Που δουλεύεις τώρα?» επιμένουν, «Σε μια εταιρία κάτω στην πόλη» απαντάς.

 Ψέματα, οικτρά ψέματα, τους μισείς που σκαλίζουν πληγές, μισείς τον εαυτό σου που κρύβεται πίσω από ένα ψέμα για να αποφύγει τον οίκτο τους. 

 Δάκρυα καυτά κυλάνε στο πρόσωπο σου, καθώς καθισμένος μέσα στο λεωφορείο αρχίζεις το ταξίδι σου, με γρήγορες κινήσεις τα σκουπίζεις, δεν θέλεις να σε δουν να λυγίζεις, δεν θέλεις να τους δώσεις την χαρά να σε δούνε νικημένο, όχι ακόμα, κρατάς τα προσχήματα, βεβιασμένα χαμόγελα κρύβουν μια βουρκιασμένη ψυχή.

 Σε πονάει που είσαι χωρίς δουλειά, χωρίς εισόδημα, εξαρτημένος από άλλους για την επιβίωση σου. 

 Σε θίγει αφάνταστα, σε πνίγει η περηφάνια, σε ροκανίζει η ντροπή.

 Δεν είναι και ότι δεν έψαξες, δεν φταίει ότι θαρρείς υποτιμητικές κάποιες δουλειές.

 Απλώς είναι λειψές αυτή την εποχή και οι δουλείες, φευγαλέες, σπάνιες, δυσεύρετες, λευκοί μονόκεροι που παρουσιάζονται μόνο σε λίγους. 

 Ανεβαίνεις στο ταξί θέλεις να μεταβείς για κάπου αλλού, αμίλητος κρύβεσαι στα πίσω τα καθίσματα, σκοτεινιασμένος κοιτάς έξω.

 Επιθυμείς να μην ακούσεις τίποτα, επιθυμία που δεν σέβεται ο ταξιτζής «Σε πειράζει να καπνίσω φίλε?», «Όχι φυσικά, αυτό έλειπε, έχετε τα προβλήματα που έχετε τώρα θα έχετε και ένα σπαστικό πελάτη? Δεν λέει!!!» απαντάς «Ωραίος ο παίκτης!!!», νομίζεις ότι τελείωσε η εισβολή του μέσα στην μοναξιά σου, αποδεικνύεται αυτό λάθος, «Ξέρεις δεν είναι και τόσο εύκολο να βρεις άτομα να σε καταλαβαίνουν αυτή την εποχή, έχουμε και εμείς τα προβλήματα μας», «Ναι το πιστεύω. σας στρίμωξαν και εσάς άγρια με την απελευθέρωση ε? Δεν υπάρχει και κίνηση, όλα τα ταξί τα βλέπω να μένουν ακίνητα στις πιάτσες» δείχνεις κατανόηση μπας και δείξει και αυτός και σε αφήσει ήσυχο, δεν θέλει, έχει προβλήματα, έχει την ανάγκη να τα μοιρασθεί « Μαύρη πίκρα φίλε μου, έχω δύο εβδομάδες που έχω το ταξί, είχα δυο χρόνια άνεργος, την βγάζαμε δύσκολα μόνο με τα χρήματα που έφερνε η κυρά, έχω και δύο παιδιά, και καλά ο μεγάλος μέχρι τώρα δεν ζητούσε και πολλά, αλλά πλέον άρχισε να μεγαλώνει, μια βόλτα με την κοπέλια του, το φροντιστήριο του, απλώνει το χέρι για χαρτζιλίκι και δεν έχεις να του δώσεις τίποτα, και φίλε ξέρεις αυτό σε κάνει να νιώθεις τίποτας» εφιάλτης!!! Του απαντάς τραυλίζοντας «Εεεεεε ναι ξέρω», λάθος σου «Πως ρε φίλε ξέρεις, τι δουλειά κάνεις?» κοκκινισμένος απαντάς « Ε να, ιδιωτικός υπάλληλος είμαι, αλλά να… ήμουν άνεργος πριν από λίγους μήνες και έτσι ξέρω…..» ευτυχώς η κούρσα σου είναι μικρή, μια και μόνο τέτοιες πλέον μπορείς να πληρώσεις, και το τέλος της επιτέλους φτάνει, πληρώνεις γρήγορα και ακόμα πιο γρήγορα βγαίνεις έξω, είχε αρχίσει να γίνεται μικρό το ταξί και αποπνικτικός ο αέρας.  

 Μικρό και το σπίτι σου και δεν σε χωρά, αγρίμι σε κλουβί, νιώθεις εκεί μέσα να σαπίζεις, νιώθουν οι δικοί σου εκεί μέσα να πεθαίνεις. Αλλά που να πας? Έχεις περιορίσει τα πάντα, εξόδους, διασκέδαση, φίλους, δραστηριότητες, ευκαιρίες. Τα πάντα τα έχεις περιορίσει, ακόμα και την ζωή. Λάθος!!! Αυτή δεν την έχεις καν περιορίσει, την έχεις σταματήσει, παγώσει, την έχεις σε αναστολή.   

 Το μέλλον σου φαίνεται σκοτεινό, κλειστοφοβικό, δυσοίωνο, αρχίζεις όλο και πιο πολύ να φοβάσαι, να ανησυχείς, να αγωνιάς. Βλέπεις μόνο στροφές, αδιέξοδα και χάσματα, και πίσω οι λύκοι να σε έχουν πάρει στο κυνήγι.

 Ανοίγεις το ραδιόφωνο να χαλαρώσεις, παίζει UB40* One In Ten**


“I am the one in ten 
A number on a list 
I am the one in ten 
Even though I don`t exist 
Nobody Knows me 
But I`m always there 
A statistical reminder 
Of a world that doesn`t care”

 Δαγκωμένος το κλείνεις, κυκλοθυμική διάθεση, αυτολύπηση, οργή, πανικός, απελπισία, αυτολύπηση, και πάει λέγοντας. Νιώθεις ότι δεν ενδιαφέρεται κανένας, νιώθεις μόνος σου, νιώθεις σκουπίδι, δεν θέλεις να νιώθεις πια, αλλά είσαι δειλός, πικρά σκέφτεσαι ότι «οι δειλοί είναι αυτοί που πεθαίνουν χίλιες φορές», αλλά εξακολουθείς να μην είσαι αρκετά γενναίος για να πεθάνεις την μία μόνο φορά.  

 Κοιτάς το είδωλο σου στο τζάμι του παραθύρου, θύμισες σε κατακλύζουν, μνήμες από προχτές, για ακόμα μια φορά μόνος σου περπατούσες στους δρόμους της κρύας πόλης, σφιγμένος και βαρύς, άκαμπτος σαν πέτρα, «Όταν το μέλλον είναι ζοφερό η οπτική σου μικραίνει, η πραγματικότητα σου μικραίνει, η ζωή σου μικραίνει, ο ουρανός έρχεται όλο και πιο κοντά, σαν ταβάνι, βαρύ και ασήκωτο, για αυτό και σκύβεις όλο πιο πολύ το κεφάλι, για να μπορέσεις να χωρέσεις» σκέφτεσαι.

 Μια ανακοίνωση σε ένα τηλεφωνικό θάλαμο σου αποσπά την προσοχή «ΓΙΑ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ, Στο σπίτι μου αναλαμβάνω τη φροντίδα ατόμου που είναι κατάκοιτο, σε οικογενειακό περιβάλλον τηλ 61………» ανατριχιάζεις!!! «Θεέ μου!!!» λες «Υπάρχουν άτομα που αναλαμβάνουν να πουλήσουν της υπηρεσίες μιας οικογένειας? Να βάλουν ένα ξένο άτομο μέσα στο σπίτι τους, την οικογένεια τους, την ζωή τους, έναντι κάποιας μικρής αμοιβής?» το ξανασκέφτεσαι «Υπάρχουν άτομα που είναι διατεθειμένα να ξεφορτωθούν κάποιον από την οικογένεια τους έναντι ενός μικρού αντιτίμου?».

 Πικρά μονολογείς χαμένος στις σκέψεις σου, χαμένος τόσο ώστε παραλίγο να μην το έβλεπες!

 Κάτι δεν πάει καλά σε όλη αυτή την εικόνα, σηκώνεις το κεφάλι σου, νετάρεις το βλέμμα σου λίγο πιο πίσω, και τότε βλέπεις!!!!

 Η απογοήτευση σου γίνεται τρόμος, είδες την ανακοίνωση και δεν είδες τον άστεγο στο πεζοδρόμιο, καρφώνεσαι για μερικά δευτερόλεπτα, σηκώνεις το κινητό τραβάς πέντε φωτογραφίες, και φεύγεις γεμάτος ντροπή, ελπίζοντας να μην σε αντιλήφθηκε ο άνθρωπος που είχε το ενδιαφέρον σου για μερικές στιγμές.

 Δεν κοιτάς πίσω φεύγεις σαν κλέφτης, με βήματα γοργά και την ψυχή στο στόμα.

 Κοιτάς το είδωλο σου στο τζάμι, και σκέφτεσαι «Και όμως υπάρχουν άτομα που είναι διατεθειμένα να ξεφορτωθούν κάποιον από την οικογένεια τους στον δρόμο χωρίς καν την απώλεια ενός μικρού αντιτίμου, ούτε στην τσέπη τους, ούτε στην συνείδηση τους!!!».

 Ανοίγεις το κινητό, πέντε φωτογραφίες όλες και όλες, πριν τις δεις ανοίγεις το ραδιόφωνο, το σύμπαν συνωμοτεί ενάντια σου, με τις πρώτες νότες αναγνωρίζεις το τραγούδι  Phil Collins  Another Day In Paradise***.



“She calls out to the man on the street, "Sir, can you help me?
It's cold and I've nowhere to sleep. Is there somewhere you can tell me?"
He walks on, doesn't look back, he pretends he can't hear her
He starts to whistle as he crosses the street, seems embarassed to be there”


Oh, think twice, it's just another day for you and me in paradise
Oh, think twice, it's just another day for you, you and me in paradise
Just think about it”




“She calls out to the man on the street, he can see she's been crying
She's got blisters on the soles of her feet, she can't walk, but she's trying

Oh, just think twice, it's just another day for you and me in paradise
Oh yes, think twice, it's just another day for you, you and me in paradise
Just think about it, uh - huh, just think about it”




“Oh Lord, is there nothing more anybody can do
Oh oh Lord, there must be something you can say

You can tell by the lines on her face, you can see that she's been there
Probably been moved on from everyplace, cause she didn't fit in there”




“Oh yes, think twice, it's just another day for you and me in paradise
Oh yes, think twice, it's just another day for you, you and me in paradise
Just think about it, uh - huh, just think about it

It's just another day for you and me in paradise
It's just another day for you and me in paradise
It's just another day for you and me in paradise
It's just another day for you and me in paradise
It's just another day for you and me, it's another day for you and me
It's another day for you and me in paradise
In paradise, oh, oh, oh, oh yeah”




 Το βλέμμα σου περιδιαβαίνει τις εικόνες, οι νότες γρονθοκοπούν τα αυτιά, και εσύ νιώθεις να ταυτίζεσαι με έναν άγνωστο που κάθεται σε ένα πεζοδρόμιο, έναν εαυτό σου από το μέλλον.







 Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που χωρίς τιμόνι πλέουν στα πελάγη της ζωής

 In Memorandum.







*UB40 έγγραφο του Αντιστοίχου Αγγλικού ΟΑΕΔ  την δεκαετία του 80 το οποίο συμπλήρωναν όσοι ήθελαν να βρουν εργασία, από εκεί πήρε την ονομασία του και το συγκρότημα  UB40, μια και γνωρίσθηκαν μεταξύ τους τα μέλη του συγκροτήματος κατά την διάρκεια που ήταν όλοι άνεργοι.

**One In Ten τίτλος τραγουδιού από τους UB40 που αναφέρεται στους άνεργους που αποτελούσαν την δεκαετία του 80 περίπου το 10% του πληθυσμού.

***Another Day τίτλος τραγουδιού του Phil Collins που αναφέρεται στους άστεγους


Μότσανος Λάζαρος

Σοχος 27/11/2011

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου