Οι μεγαλύτερες ημέρες του πολέμου - Κόβοντας παραφυάδες

“Μετά από ένα τετραήμερο εντατικής ενασχόλησης κοψίματος αβέρτα παραφυάδων οι μεγαλύτερες μέρες του πολέμου πέρασαν.

Διαλυμένος πλήρως μεν, ικανοποιημένος στο έπακρο δε

Θα ακολουθήσει σχετική ανάρτηση αλλά μετά από μερικές μέρες όταν θα μπορέσω να αναστηθώ γιατί αυτή την στιγμή είναι τελείως νεκρός χα χα χα.”

 Αυτή την δήλωση είχα αναρτήσει στο προσωπικό μου προφίλ στο Facebook στις 25/04/2016 και σήμερα ήρθε η ώρα να παρουσιάσω την σχετική ανάρτηση. 

 Οπότε για να πάμε από την αρχή για να δούμε τι κρύβεται πίσω από την παραπάνω δήλωση, να εξηγήσουμε το σκεπτικό της απόφασης που πάρθηκε, και να διευκρινίσουμε μερικά πράγματα πάνω στις διαδικασίες που θα περιγραφούν.

 Μετά από μια γρήγορη απόφαση (που ωστόσο όμως κρύβει πολύ σκέψη και γνώση από πίσω της) αποφάσισα να κόψω εσπευσμένα 70 παραφυάδες μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα (οι 6 πρώτες από μερικά βασιλικά κελιά που βρήκα στην αρχή της εβδομάδας, και οι 64 τελευταίες τις 4 τελευταίες ημέρες της εβδομάδας) χωρίς να έχουν βασιλικά κελιά. Θα μου πείτε «Εσύ ρε μάγκα δεν είσαι που λες να κόβουμε πάντα με βασιλικά κελιά? Τι έγινε τώρα και εσύ δεν τηρείς αυτά που μας λες τόσα χρόνια?».

 Απλούστατα μαγκίτες ξέροντας την συμπεριφορά της νεκταροέκκρισης στην περιοχή μου γνωρίζω ότι μετά το πέρας της νεκταροέκκρισης της ελαιοκράμβης υπάρχει μια «γούβα» στην νεκταροέκκριση περίπου 2-3 εβδομάδων μέχρι την επόμενη.

 Μέχρι να ξαναρχίσει η νεκταροέκκριση η πιθανότητα να δημιουργήσουν τα μελίσσια βασιλικά κελιά είναι πολύ μικρή και αυτό θα οδηγούσε αν περίμενα για να κόψω παραφυάδες την ύπαρξη βασιλικών κελιών να φτάσουμε στο πρώτο δεκαήμερο του Μάη, οπότε δεδομένου ότι μέχρι να αρχίσει να γεννά η βασίλισσα το μελίσσι υπολειτουργεί θα είχα την ανθοφορία του παλιουριού (Εάν! Εάν δώσει!) «χαμένη» για τις παραφυάδες μου.

Οπότε αποφάσισα αντί να περιμένω σε μια περίοδο που δεν υπάρχει αυξημένη νεκτραροέκκριση (σε μια μάλιστα ξερή και δύσκολη χρονιά) την ύπαρξη βασιλικών κελιών, να δαπανήσω ένα τετραήμερο (Παρασκευή 22/4, Σαββάτο του Λαζάρου 23/4, Κυριακή των Βαΐων 24/4, Μεγάλη Δευτέρα 25/4) εντατικότατης μελισσοκομικής εργασίας στο κόψιμο παραφυάδων έτσι ώστε να προλάβω την ανθοφορία του παλιουριού (που υπολογίζω ότι θα συμβεί –εάν συμβεί βέβαια και νεκταροέκκριση- μετά τις 15 Μάη στην περιοχή μας), με τις μάνες στις παραφυάδες να είναι σε κατάσταση γέννας και στο δεκαπενθήμερο που θα ακολουθήσει να μεταβληθούν τάχιστα οι παραφυάδες μου σε κανονικά μελίσσια (δηλαδή με τους γόνους που μπορεί να καλύψει πλήρως ο πληθυσμός τους, και με αποθέματα σε μέλι ικανά να συντηρήσουν ακόμα μεγαλύτερους πληθυσμούς και γόνους).

Δυστυχώς, ευτυχώς, η μελισσοκομία δεν είναι απλώς ένας τυφλοσούρτης κανόνων και χειρισμών που τους ακολουθείς τυφλά (και είναι κάτι που έχω παρατηρήσει συχνά στους νεώτερους μελισσοκόμους και στις ερωτήσεις τους, ότι προσπαθούν να δημιουργήσουν από τις απαντήσεις μου τον αντίστοιχο «τυφλοσούρτη» περιορίζοντας στο μυαλό τους το κάθε τι που τους  λέω μόνο σε ότι θα συμφωνεί με τον παραπάνω τυφλοσούρτη! Λάθος τεράστιο!!!) το κάθε τι είναι διαφορετικό από χρονιά σε χρονιά, χειρισμοί και επιλογές που είναι οι ορθοί στην μία χρονιά μπορεί να μην είναι ορθοί για μια άλλη.

Δυστυχώς η φετινή χρόνιά θα είναι από τις πολύ δύσκολες και θα πρέπει η κάθε διαθέσιμη (δυνητική) νεκταροέκκριση να εκμεταλλευτεί στο έπακρο για να μείνουν απλώς τα μελίσσια σε μια αξιόλογη δυναμικότητα. Οπότε αν χρειασθεί να «πιέσεις» πράγματα και καταστάσεις για να το πετύχεις αυτό παραβαίνοντας ορισμένες από τις «ορθές» μελισσοκομικές πρακτικές θα το κάνεις!

 Οπότε κάθε ημέρα έκοβα από τα διπλά μου μελίσσια 2 παραφυάδες, αφήνοντας στην θέση του το αρχικό μελίσσι μαζί με την μάνα του. Ναι! Για κάθε μελίσσι έβρισκα την μάνα και την άφηνα στο αρχικό μελίσσι. Γιατί? Πρώτα από όλα γιατί έτσι δεν θα χρειαζόταν να βγει για γαμήλιο ταξίδι αν άφηνα μόνο βασιλικά κελιά, οπότε δεδομένου ότι τα μελίσσια μου είναι σε σειρά και σε πυκνή διάταξη το να μπερδευτεί η βασίλισσα και να πάει σε λάθος κυψέλη –και να την σκοτώσουν αμέσως- θα ήταν ιδιαίτερα υψηλή. Επίσης  αφήνω την βασίλισσα ζωντανή και δεν την θανατώνω ανεξαρτήτως της ηλικίας της (όπως μου είπαν τώρα τελευταία μερικοί παλιοί μελισσοκόμοι και τους επισήμανα το λάθος τους χωρίς να τους πείσω για αυτό), έτσι ώστε μέχρι να την αντικαταστήσουν να έχει ξανακάνει το μελίσσι διπλό (παίδες αφήνοντας την μάνα μέσα στο αρχικό μελίσσι με 2-3 πλαίσια «ψημένου» γόνου  -και όλες τις συλλέκτριες- και 5-6 πλαίσια πληθυσμού σημαίνει ότι σε 7 το πολύ ημέρες που θα χρειασθούν να ανοίξουν αυτοί οι γόνοι και να φτάσει το μελίσσι σε 9-10 πλαίσια πληθυσμό να εξακολουθεί να γεννά η βασίλισσα, οπότε όταν στις παραφυάδες σε 25 ημέρες περίπου θα αρχίσουν να γεννάν οι βασίλισσες το αρχικό μελίσσι θα έχει 9-10 πλαίσια πληθυσμό, 4-6 πλαίσια γόνου ψημένου, και θα είναι ζήτημα ημερών μέχρι να ξαναπάρει όροφο όταν στις παραφυάδες δεν θα υπάρχει καν ένα νέο αυγό!). Έπειτα βασίλισσα που έκανε ένα μελίσσι διπλό είναι μια βασίλισσα που αξίζει να ζει μέχρι να αποφασίσει αυτός που ξέρει καλύτερα το μελίσσι (που φυσικά αυτός είναι το ίδιο το μελίσσι χα χα χα) να την αντικαταστήσει.

  

Και η αντικατάσταση είναι μια από τις μεγάλες (και χρήσιμες !) ικανότητες του μελισσιού, κρίμα είναι να μην την εκμεταλλευόμαστε ως μελισσοκόμοι ιδίως όταν η αριθμητική της μας συμφέρει. Πχ ένα παράδειγμα από τον πραγματικό κόσμο για να αντιληφθείτε το παραπάνω. Έστω ότι έχουμε ένα παλιό εργοστάσιο που μας δίνει κάθε μήνα ένα κέρδος 1000 ευρώ, θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα νέο εργοστάσιο που θα μας δίνει κάθε μήνα ένα κέρδος 1500 ευρώ αλλά για να γίνει θα χρειαστούν 6 μήνες κατασκευής. Τι ακριβώς θα κάνουμε? Θα κλείσουμε το παλιό εργοστάσιο μέχρι να γίνει το νέο? Και θα έχουμε ένα μηδενικό κέρδος για 6 μήνες? Ή θα αφήσουμε το παλιό εργοστάσιο να δουλεύει όσο κατασκευάζεται το νέο εργοστάσιο και μέσα στο εξάμηνο να έχουμε ένα κέρδος 6.000 ευρώ? Οι καπιταλιστές όπως και οι μέλισσες αν τις αφήσουμε ελεύθερες προτιμούν την δεύτερη λύση! Αλλά που ξέρουν αυτοί ε? Χα χα χα.

 Πόσες παραφυάδες έκοβα κάθε ημέρα?

 Δεκαέξι!

 Γιατί δεκαέξι θα με ρωτήσετε?

 Γιατί τόσες χωρούσε το τρέιλερ θα απαντήσω!

 Οπότε δεκαέξι παραφυάδες κομμένες κάθε ημέρα και μεταφορά τους 30 χιλιόμετρα από το κύριο μελισσοκομείο μου (και εικοσιπέντε από το δευτερεύον μελισσοκομείο μου) μακριά σε μια περιοχή που δίνει πιο αξιόπιστα το παλιούρι. Οπότε μέσα στο τετραήμερο υπήρχαν περίπου 250 χιλιόμετρα μόνο για τις μετακινήσεις των παραφυάδων. Επίσης άλλα 50 χιλιόμετρα για να προσθέσω το απόγευμα μελωμένα πλαίσια στα αρχικά μου μελίσσια –για να μην έχω λεηλασίες- (το κόψιμο στα 3 έγινε ως εξής: 6 πλαίσια στο αρχικό μελίσσι, 7 στις παραφυάδες, όπου είχα και 3 πλαίσια χτισμένα αλλά όχι μελωμένα) ώστε όλα τα μελίσσια (αρχικά και παραφυάδες) να έχουν από 10 χτισμένα πλαίσια για να έχουν χώρους να μην έχουμε κανένα τρελό και έχουμε σμηνουργίες (φυσικά σε μερικές ημέρες θα πάω στις παραφυάδες και θα καταστρέψω όλα τα βασιλικά κελιά εκτός από τα δύο καλύτερα για τον ίδιο ακριβώς λόγο, γιατί οι παραφυάδες έχουν πολύ πληθυσμό –και μερικές πολύ γόνο, 3 πλαίσια- και αποθέματα τροφής –η ελαιοκράμβη έδωσε καλά- και με περισσότερα από 2 βασιλικά κελιά αυξάνει εκθετικά η πιθανότητα σμηνουργίας για κάθε παραπάνω βασιλικό κελί).

 Επίσης έβαζα 1 κιλό ζαχαροζήμαρο σε κάθε αρχικό μελίσσι (για να συνεχίζει να γεννά εντατικά η βασίλισσα στα πλαίσια που θα ξεγονεύουν έτσι ώστε να ξαναγίνει δεκαράκι σε σύντομο χρονικό διάστημα –όπου και θα πάρει αμέσως ένα όροφο με χτισμένα πλαίσια-  ) και ένα κιλό ζαχαροζήμαρο στις παραφυάδες (το μισό περίπου θα πάει για την δημιουργία βασικού πολτού για τα βασιλικά κελιά, και το υπόλοιπο για τις ανάγκες της παραφυάδας όσο θα υπολειτουργεί μέχρι να αρχίσει να γεννά η βασίλισσα).

 Οπότε μέσα στο τετραήμερο κόπηκαν οι παραφυάδες που θα αναπλήρωναν τις απώλειες του χειμώνα (από συνενώσεις, και τις απώλειες λόγου μη ανανέωσης των πληθυσμών στα πεύκα αλλά και των λεηλασιών λόγου της λάθος τοποθέτησης στα πεύκα ενός «γείτονα» μελισσοκόμου), αλλά θα μου δίνανε και την δυνατότητα να κατέβω στα πεύκα με περισσότερα μελίσσια.

 Θα μείνουν ανενεργά τα μελίσσια (γιατί δεν έχουν μάνες) σε μια περίοδο που θα ήταν έτσι και αλλιώς ανενεργά λόγου παύσης της νεκταροέκκρισης.

 Τροφοδοτήθηκαν με ζαχαροζήμαρο μέσα σε μια δραματική πτώση της νεκταροέκκρισης.

 Πήραν χτισμένα πλαίσια, αφαιρώντας τα ταυτοχρόνως από την αποθήκη σε μια εποχή που αυξάνει ο κίνδυνος να τα χτυπήσει ο κηρόσκορος.

 Και ένα ικανοποιητικό μέρος από το μελισσοκομείο μου ήδη βρίσκεται σε ένα μέρος που ευελπιστώ να δώσει στις επόμενες εβδομάδες μια ικανοποιητική νεκταροέκκριση.

 Οπότε βεβιασμένη μεν η απόφαση αλλά όπως προείπα και είδατε μόλις τώρα υπάρχει πολύ σκέψη από πίσω της!

  Δεν υπήρχε άλλη επιλογή κοψίματος θα μου πείτε?

  Ναι υπήρχε αυτή που μου είχε προτείνει ο δάσκαλος μου!

 Με το να βρω τις βασίλισσες σε κάθε διπλό μου μελίσσι και να τις απομακρύνω μαζί με 2-3 πλαίσια γόνου και 1-2 πλαίσια τροφής και σε μια εβδομάδα θα έβρισκα αβέρτα βασιλικά κελιά στο αρχικό μου μελίσσι για να κόψω τις παραφυάδες που ήθελα.

 Πανέξυπνο!

 Γιατί δεν το εφάρμοσα?

 Γιατί το αρχικό μελίσσι θα εξακολουθούσε να είναι σε σειρά και πυκνή διάταξη μέσα στο μελισσοκομείο!

 Οπότε αν άφηνα μια κομμένη παραφυάδα στην θέση του οι πιθανότητα να θανατωθεί από λάθος η βασίλισσα θα ήταν πολύ αυξημένη! Οπότε θα έπρεπε να κάνω ακόμα 2 μετακινήσεις των αρχικών μελισσιών στο νέο μέρος (2 μετακινήσεις, 16 κυψελών η κάθε μια, την πρώτη εβδομάδα τα μελίσσια με τις μάνες + 4 μετακινήσεις των 16 παραφυάδων την δεύτερη εβδομάδα. 32 οι κομμένες παραφυάδες + 32 παραφυάδες που είναι στα αρχικά μελίσσια + 32 παραφυάδες με τις παλιές βασίλισσες μέσα!).

 Δεύτερο μειονέκτημα?

 Θα είχα 32 μελίσσια με γονιμοποιημένες μάνες στα 30 χιλιόμετρα μακριά μου, οπότε για έλεγχο θα έκανα 60 χιλιόμετρα πάνε έλα κάθε 5 ημέρες (αντίθετα τις παραφυάδες χωρίς μάνες τις ξεχνάς για τουλάχιστο 4 εβδομάδες από ελέγχους!) με το αντίστοιχο κόστος μέσα σε ένα μήνα (300 χιλιόμετρα = 45-50 ευρώ σε καύσιμα).

 Δυστυχώς οι πόροι και τα χρηματικά διαθέσιμα δεν είναι άπειρα μαγκίτες μου, όσο και αν μερικοί που διαμορφώνουν την διαδικτυακή μελισσοκομική πραγματικότητα και θεματολογία έχουν απόψεις που το παραπάνω δείχνουν να το αγνοούν χα χα χα.

 Ποίο ήταν το χρηματικό κόστος όλης αυτής της διαδικασίας?

 Κοντά στα 150 ευρώ (100 ζαχαροζήμαρο + 50 ευρώ σε καύσιμα).

 Σε εργατοώρες?

 Κοντά σε 12 ώρες την ημέρα.

 Για να πάρεις χτισμένα πλαίσια (48 χτισμένα πλαίσια, 3 σε κάθε παραφυάδα) που δεν είναι μελωμένα, να τα βάλεις σε 5 κυψέλες, να φορτώσεις αυτές τις κυψέλες μαζί με άλλες 11 άδειες κυψέλες στο τρέιλερ, να πας στο μελισσοκομείο να τις ξεφορτώσεις, να βάζεις από 3 χτισμένα πλαίσια σε κάθε κυψέλη, να βρίσκεις τις μάνες στα αρχικά μελίσσια ταυτόχρονα με το να τροφοδοτείς περίπου δίκαια τις παραφυάδες με γόνους, πληθυσμούς και τροφές, να βάζεις ζαχαροζήμαρο σε κάθε μελίσσι, να απομακρύνεις τις κομμένες παραφυάδες σε μέρος με σκιά (γιατί η όλη διαδικασία κρατά 4-5 ώρες!), στο τέλος να φορτώνεις τις παραφυάδες στο τρέιλερ και να τις μεταφέρεις 30 χιλιόμετρα μακριά, να τις ξεφορτώσεις φροντίζοντας να είναι με έντονη παράλλαξη (η μια μακριά από την άλλη, να κοιτούν σε διαφορετικές διευθύνσεις, και να μην είναι κοντινές όσες κυψέλες έχουν ίδια χρώματα), να τις ανοίγεις αφού τις καπνίσεις, να επιστρέφεις πίσω για να πάρεις από το μελισσοκομείο τους 8 ορόφους από τα πρώην διπλά μελίσσια, να τα πας στο σπίτι σου, και να τους αποθηκεύσεις στην αποθήκη, να περιμένεις λίγο να σκοτεινιάσει (και ίσως προλάβεις να φας και κάτι!) για να πάρεις 4 κυψέλες με 32 μελωμένα πλαίσια, έτσι ώστε να τα βάλεις στα αρχικά μελίσσια σου χωρίς να σκοτωθούν μεταξύ τους τα μελίσσια στο κύριο (και το δευτερεύων) μελισσοκομείο σου.

 Ποίο είναι το προσωπικό σου κόστος?

 Ένα τετραήμερο ο κόσμος με έχασε πλήρως, και μέσα σε αυτό το τετραήμερο ήταν και η ημέρα της ονομαστικής μου γιορτής που την πέρασα μέσα στο μελισσοκομείο και όχι με τους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν (καλά ρε μαλάκα!!!! Στην γιορτή σου εσύ ήσουν ένα δωδεκάωρο στα μελίσσια? Ναι ήμουν γιατί οι μέρες δεν έβγαιναν! Δυστυχώς ο χρόνος είναι αδυσώπητος και δεν συγχωρεί  καθυστερήσεις.)!  

 Αναγκάστηκα να βάζω μελωμένα πλαίσια με βροχή με το αντίστοιχο ξύλο που αυτό συνεπάγεται (το Σαββάτο του Λαζάρου με που πήγα ξανά το απόγευμα να βάλω μελωμένα πλαίσια με που άνοιξα την πρώτη κυψέλη άρχισε να βρέχει, και συνέχισε να βρέχει μέχρι που έβαλα και το τελευταίο πλαίσιο στην τελευταία κυψέλη, με που έκλεισα το καπάκι της τελευταίας κυψέλης σταμάτησε να βρέχει!!! Κάποιος εκεί πάνω μου κάνει πλάκα σκέφτηκα! Χα χα χα)

 Αναγκάστηκα επίσης να κόβω παραφυάδες την Κυριακή των Βαΐων με βροχή (διαρκώς συννεφιά, έκοβα ένα μελίσσι, άρχιζε να βρέχει, σταματούσα για μισή ώρα, σταματούσε, προλάβαινα έκοβα ακόμα ένα μελίσσι, ξανά έβρεχε, σταματούσα. Αυτό έγινε 4-5 φορές! Χα χα χα).

 Και στο τέλος κάθε ημέρας να παραπατώ και να τρεκλίζω από τον μυϊκό πόνο και την κούραση!!!

 Και όπως λέει η διαφήμιση «Αξία για όλα τα παραπάνω?»

 «Ανεκτίμητη!»

 Χα χα χα.

Αυτή λοιπόν ήταν παίδες μια ακόμα μελισσοιστορία που ρίχνει μια κλεφτή ματιά στην ζωή μου, την εργασία μου, και την σκέψη μου. Μια από τις πολλές μελισσοιστορίες που χτίζουν σιγά σιγά το γνωστικό μου κεφάλαιο και θεώρησα σωστό να την μοιρασθώ και αυτή μαζί σας για να την έχετε υπόψη σας όταν θα έρθετε και εσείς σε μια αντίστοιχη κατάσταση και θα αντιμετωπίσετε ένα παρόμοιο προβληματισμό.

 Για να μην λέτε ότι δεν σας κέρασα και τίποτα για την ονομαστική μου γιορτή!

 Χα χα χα.

 Μέχρι την επόμενη ανάρτηση.

 Adios Amigos Locos. 

Μότσανος Λάζαρος

Σοχός 28/04/2016

Αποθηκεύοντας ανθρώπινες ψυχές

 Ένα ακόμα στρατόπεδο προσφύγων δημιουργείται στον Νομό Θεσσαλονίκης στο χωρίο Βαγιοχώρι, ένα χωρίο 45 κατοίκων που ανήκει στον Δήμο Βόλβης. 

 Ωστόσο αυτή η τοποθέτηση του στρατοπέδου στο χώρο του παλιού δημοτικού σχολείου του και στον χώρο που είχε δοθεί για εργοτάξιο στην Εγνατία οδό ( μάλλον σε ένα υπερεργολάβο που δούλευε για την κατασκευή της Εγνατίας οδού ) από τον (πρώην) Δήμο Σοχού έχει δημιουργήσει ένα ζήτημα ανάμεσα σε δυο Δήμους γειτονικούς. 

 Τον Δήμο Λαγκαδά και τον Δήμο Βόλβης που ερίζουν σχετικά με το σε ποιο δήμο ανήκει ο συγκεκριμένος χώρος. Και αυτό γιατί ήδη στον Δήμο Λαγκαδά υπάρχει εδώ και μερικές ημέρες ένα στρατόπεδο προσφύγων στα Λαγκαδίκια (ένα χωρίο 400 ατόμων 10 χιλιόμετρα μακρυά από το Βαγιοχώρι!) στο εγκαταλελειμμένο στρατόπεδο Βογιατζόγλου όπου θα δεχθεί 2.000 πρόσφυγες, και θεωρεί ότι ο παραπάνω χώρος ανήκει στα διοικητικά του όρια οπότε δεν μπορεί να γίνει εκεί δεύτερο στρατόπεδο προσφύγων στον ίδιο Δήμο. 

 Αντίστοιχα ο Δήμος Βόλβης "πολύ βολικά" έχει "γλυτώσει" από μια εγκατάσταση ενός στρατοπέδου προσφύγων στις κατασκηνώσεις του Σταυρού όπου θα προκαλούνταν πρόβλημα από την ύπαρξη ενός μεγάλου αριθμού προσφύγων στο παραλιακό του μέτωπο (Βρασνά, Ασπροβάλτα, Σταυρός) όπου θα αλληλεπιδρούσαν με ανεξέλικτους τρόπους με τους τουρίστες που θα αρχίσουν να καταφτάνουν σε μερικές ημέρες. 

 Και φυσικά το πολιτικό κόστος και ζημία σε ψήφους (που είναι το μόνο πολιτικό κριτήριο για τους αιρετούς άρχοντες όλων των βαθμίδων) για μια τοποθέτηση στην άκρη του πουθενά σε ένα χωρίο με μερικές δεκάδες κατοίκους είναι το ελάχιστο δυνατό.  

 Οπότε μετά από την απόφαση του Δημοτικού συμβουλίου του Δήμου Βόλβης (5/4/2016) να παραχωρήσει τον χώρο αυτό ύστερα από πρόταση της κυβέρνησης (?) και την αποψίλωση του και καθαρισμού του την επόμενη και όλας ημέρα (!?!?!?!?!) από άντρες των Λ.Ο.Κ. από την μονάδα της Ρεντίνας (που είναι δίπλα στον Σταυρό), έγινε κατάληψη του χώρου από υπαλλήλους του Δήμου Λαγκαδά και κατοίκους του Βαγιοχωρίου στις 8/4/2016, με ταυτόχρονη προσπάθεια για εξεύρεση λύσης ανάμεσα στους δύο Δήμους (με άκαρπη επικοινωνία του Δήμου Λαγκαδά προς τον Δήμο Βόλβης και προσπάθεια υποβολής ασφαλιστικών μέτρων από τον Δήμο Λαγκαδά κατά της απόφασης του Δήμου Βόλβης-η οποία δεν μπόρεσε να γίνει λόγου της αποχής των δικηγόρων-). Αυτά μέχρι χθες όπου δυνάμεις της αστυνομίας και του στρατού άδειασαν τον χώρο από τους καταληψίες και χωρίς καμία καθυστέρηση έστησαν μερικές σκηνές.

 Σήμερα που πήγα για να κάνω μια επιτόπια ανίχνευση διαπίστωσα ότι οι σκηνές πολλαπλασιάστηκαν με εκθετικό ρυθμό και πλέον ήδη υπάρχει ένα εδραιωμένο στρατόπεδο μέσα σε μερικές και μόνο ώρες! Κάτι το εκπληκτικό για το ελληνικό κράτος που μας έχει συνηθίσει μόνο σε πολύ αργούς ρυθμούς δράσης και ενεργειών.

 Τα παραπάνω είναι τα γεγονότα και το ιστορικό της υπόθεσης. Μιας υπόθεσης που δείχνει όλη την προχειρότητα αντιμετώπισης του προσφυγικού ζητήματος από την πλευρά όλων των βαθμίδων των αξιωματούχων του Ελληνικού Κράτους. 

 Πρώτα από την πλευρά των αιρετών της τοπικής αυτοδιοίκησης που προσπαθούν είτε να κρύψουν το πρόβλημα όσο πιο μακρυά από τα μάτια του κόσμου (Δήμος Βόλβης) για να μην έχουν κάποιο πολιτικό κόστος, είτε να μην επωμισθούν μεγαλύτερο μερίδιο συμμετοχής από αυτό που τους αναλογεί (Δήμος Λαγκαδά) γιατί αυτό θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερο πολιτικό κόστος. 

 Αντίστοιχα από την πλευρά της κυβέρνησης γίνεται μια εσπευσμένη προσπάθεια να βρεθούν χώροι για στρατόπεδα προσφύγων χωρίς καμία διαβούλευση (παρόλο που τέτοιες συμπεριφορές παλιότερα τις καταδίκαζε!), με τις ελάχιστες δυνατές αντιρρήσεις (από τις τοπικές αυτοδιοικήσεις ή τις τοπικές κοινωνίες), αδιαφορώντας στην πραγματικότητα σχετικά με το που θα γίνουν τα στρατόπεδα, αν υπάρχουν ήδη σε πολύ κοντινές περιοχές άλλα στρατόπεδα, αν πληθυσμιακά οι χώροι που θα επιλεγούν δεν μπορούν εύκολα να δεχθούν πολυπληθή στρατόπεδα (άλλο είναι να γίνει ένα στρατόπεδο 2.000 ατόμων στην Θεσσαλονίκη του 1.000.000 ατόμων, και άλλο είναι να γίνει το ίδιο στρατόπεδο σε ένα χωρίο-οικισμό 45 ατόμων!), ή ακόμα και αν είναι ακατάλληλος ο χώρος για κάτι τέτοιο (το πεδίο βολής του Ασκού είναι μόλις 4-5 χιλιόμετρα μακρυά από αυτή την περιοχή! Βλέπετε προηγούμενη ανάρτηση The Lowlands of Thessaloniki. Επίσης μερικά μόνο χιλιόμετρα μακρύτερα είναι το διαρκές οικολογικό έγκλημα της λίμνης του Αγίου Βασιλείου. Βλέπετε προηγούμενη ανάρτηση Παιχνίδια με την φύση ).

 Φυσικά θα μου πείτε είναι γνωστή η αδιαφορία του κράτους για την καταλληλότητα των τοποθετήσεων των στρατοπέδων προσφύγων πχ στα Διαβατά που έχει γίνει το στρατόπεδο προσφύγων δίπλα του υπάρχουν οι φυλακές Διαβατών, ο βιολογικός καθαρισμός της Θεσσαλονίκης, τα διυλιστήρια, καθώς και ένας καταυλισμός τσιγγάνων. Υποθέτω και τα στρατόπεδα προσφύγων στον Σκαραμαγκά (ναυπηγεία) και Ασπρόπυργου (διυλιστήρια) στην Αττική θα είναι επίσης σε τελείως υποβαθμισμένες περιοχές. 

 Οι πρόσφυγες για το κράτος είναι προφανέστατα σκουπίδια που το μόνο που τους αρμόζει είναι να τα κρύβουν κάτω από το χαλάκι.

 Από την πλευρά της Ελληνικής κοινωνίας τα πράγματα είναι ακόμα πιο μπερδεμένα, με ένα πολύ μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας να δείχνει ένα μεγάλο πλεόνασμα φιλοξενίας, αλτρουισμού, και κατανόησης της δύσκολης κατάστασης που περνούν οι πρόσφυγες. Αλλά δυστυχώς ένα αντίστοιχα μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας δείχνει ένα απύθμενο μίσος, μισαλλοδοξία, και ρατσισμό για τους πρόσφυγες. Για περισσότερα σχετικά με τα παραπάνω δείτε προηγούμενη ανάρτηση Μισαλλοδοξία φανατισμός ρατσισμός.

 Μου φαίνεται πολύ παράξενο το πόσο γρήγορα μπόρεσαν όλες οι παραπάνω απαξίες να έχουν επικρατήσει σε μεγάλα κομμάτια της Ελληνικής κοινωνίας! Και δεν μπορώ να δεχθώ μόνο την οικονομική κρίση ως γενεσιουργό αιτία αυτού του γεγονότος. Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που ζούνε εξίσου δύσκολα μέσα στην ανέχεια και την φτώχεια αλλά δεν έχουν υιοθετήσει τα παραπάνω χαρακτηριστικά! 

 Το έλλειμμα παιδείας πολύ πιθανό να έχει οδηγήσει αρκετούς να θεωρούν ότι τα ποιο αισχρά από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά μπορούν να τα προβάλουν ως κυρίαρχες τάσεις στην συμπεριφορά τους χωρίς να κάνουν καμία προσπάθεια να τις κρύψουν ή να ντρέπονται για αυτές (ευκαιρία να κράξουμε και λίγο τους βουρκόμυαλους εδώ! Βγαίνουν κάποιοι και γράφουν ηλιθιότητες του στιλ "Δεν θέλω να μου βιάσει την κόρη μου ένας Μουσουλμάνος!" Οκ! Και εγώ δεν το θέλω! Επίσης δεν θέλω να την βιάσει ούτε ένας Ορθόδοξος, ούτε ένας Καθολικός, ούτε ένας Άθεος!!! Το βασικό είναι να μην την βιάσουν και όχι το ποιος θα την βιάσει! Και δυστυχώς επειδή ο βιασμός είναι ένα έγκλημα που το προβλέπει και τιμωρεί εδώ και εκατονταετίες ο Ελληνικός ποινικός κώδικας αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ως συμπεριφορά και των Ελλήνων εδώ και εκατονταετίες!!!!! Επίσης άλλος αστικός μύθος το "που ήσουν μπαμπά όταν εξισλαμίστηκε η Ελλάδα?" Δηλαδή ρε μάγκες δεν εξισλαμίστηκε η Ελλάδα όταν ήταν κάτω από τον Τουρκικό ζυγό για 4 εκατονταετίες, θα εξισλαμισθεί επειδή ήρθαν 50.000 πρόσφυγες μουσουλμάνοι που θέλουν πάση θυσία να φύγουν από την Ελλάδα? Τόσο αδύναμος είναι ο Ελληνικός πολιτισμός και θρησκεία? Φυσικά κρίνοντας από εσάς Ναι! Είναι τόσο αδύναμος ο Ελληνικός πολιτισμός! Χα χα χα. Τα παραπάνω τα γράφω για να είναι στην διάθεση των μελλοντικών ιστορικών για να έχουν μια εικόνα του πόσο λάθος δρόμους έχει ακολουθήσει η Ελληνική κοινωνία). 

 Και πάμε στους αφανείς πρωταγωνιστές αυτού του δράματος, τους ίδιους τους πρόσφυγες. Άτομα κατατρεγμένα από τις σφαγές και τον πόλεμο που προσπαθούν να βρουν μια ακτίνα φωτός για αυτούς και τις οικογένειες τους μακρυά από αυτό που είχαν αγαπήσει στο παρελθόν (την πατρίδα τους μαγκίτες! Τι νομίζετε μόνο εσείς αγαπάτε την πατρίδα σας? Όλοι οι άλλοι είναι ριψασπίδες και προδότες όπως λένε οι χασισοπότες και αμφιβόλου ηθικής και νοημοσύνης λαϊκοί αοιδοί? -οι οποίοι δεν είχαν και ιδιαίτερο πρόβλημα να αποκαλέσουν μέσα στο σκυλάδικο που δούλευαν τους κατοίκους της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Ελλάδας ως "Βούλγαρους"! Να μην τα ξεχνάμε αυτά!!!!-), να έχουν βρεθεί αποκλεισμένοι σε μια χώρα που δεν επέλεξαν και αποτελούσε απλώς μια χώρα μετάβασης προς τους προορισμούς τους (που είναι η Γερμανία, η Δανία, η Σουηδία, τα πολιτισμένα κράτη δηλαδή και όχι φυσικά εμείς χα χα χα).

 Με μόνες επιλογές τους είτε να ζητήσουν άσυλο εδώ (οπότε και θα αναγκαστούν, αν το Ελληνικό κράτος δεχθεί το άσυλο, να μείνουν εδώ), είτε να γυρίσουν πίσω στην Τουρκία (και όχι παίδες δεν είναι η Τουρκία ασφαλή χώρα για να μπορούν να ζητήσουν άσυλο όπως λένε οι "Φωστήρες του Facebook"! Ήδη στην Τουρκία υπάρχει ένας ακήρυχτος εμφύλιος πόλεμος με τους Κούρδους με χιλιάδες νεκρούς!!!!). Φυσικά υπάρχει και μια τρίτη επιλογή να προσπαθήσουν να περάσουν κρυφά τα βόρεια σύνορα μας (Αλβανία, Σκόπια, Βουλγαρία) και να βρεθούν να τους βασανίζουν και να τους διώξουν πάλι πίσω είτε οι αστυνομικές δυνάμεις των "γειτόνων" μας, είτε διάφοροι παράξενοι παραστρατιωτικοί (αντίστοιχοι με τους δικούς μας παράξενους παραστρατιωτικούς! χα χα χα).

  Φυσικά η ειρωνεία του πράγματος δεν μπορεί να μην επισημανθεί εδώ. Κλείνουν τα σύνορά η Αλβανία και η Βουλγαρία χώρες που μέχρι πριν από μερικά χρόνια στέλνανε αβέρτα τους πολίτες τους εδώ!!! Και κυρίως βγάζουν υπερεθνικιστικές κυβερνήσεις που δεν δέχονται προσφυγές ούτε για πλάκα χώρες που μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες είχαν σοσιαλιστικά καθεστώτα!!!! 

 Θα μου πεις φυσικά εδώ έχουν γίνει ρατσιστές οι Έλληνες! Ένας λαός που είχε δεκάδες καταστάσεις προσφυγιάς στην ιστορία του, και ο μισός Ελληνισμός ζει έξω από τα όρια της χώρας του ως μετανάστες!!! 

  Δεκάδες χιλιάδες άτομα (50.000 περίπου οι πρόσφυγες που αποκλείστηκαν στην Ελλάδα με το κλείσιμο των συνόρων, αλλά περίπου και 400.000 οι μετανάστες που υπήρχαν στην Ελλάδα εδώ και χρόνια και όταν εφαρμόσαμε την τακτική "όποιος θέλει μπαίνει, όποιος θέλει φεύγει" μπόρεσαν να φύγουν μαζί με το κύριο όγκο των προσφύγων από την Συρία οπότε παρόλο τους πρόσφυγες έχουμε ένα "κενό" 350.000 αλλοδαπών ατόμων που δεν υπάρχουν πια στα όρια του κράτους μας!) που έχουν βρεθεί ξεκρέμαστα σε μια ξένη χώρα, χωρίς καμία ελπίδα και προοπτική. 

 Ακριβώς όπως και οι περισσότεροι του Ελληνικού λαού (αλλά όχι όλοι!), με μια και μόνο διαφορά. Αυτοί δεν επέλεξαν να ζούνε εδώ, ένα μέρος ξένο προς αυτούς, με ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού του εχθρικά διακείμενο προς αυτούς (και προς τιμή μας ένα εξίσου μεγάλο ή και μεγαλύτερο δεν έχει αυτά τα αισθήματα και συμπεριφορά!). 

 Μια ζωή ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία, χαμένη μέσα στα γρανάζια ενός αδιάφορου κράτους, μέσα από την υποκρισία του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, προδομένοι και από την κατάρρευση του δικού τους αξιακού συστήματος και κοινωνιών (οι τζιχαντιστές παίδες μου ακόμα στην Συρία είναι και καταδυναστεύουν και διώκουν όσους φουκαράδες δεν είναι σαν αυτούς στα μυαλά και έχουν διασωθεί από τους βομβαρδισμούς και τις σφαγές από όλες τις πλευρές, και μόνο μέλημα τους είναι να φύγουν από όλα αυτά και αυτούς!).

 Δυστυχώς το μόνο που έχουν ως προοπτική είναι να τους αποθηκεύσουν σε σκηνές κάτω από τον Ήλιο, σε μέρη ξεχασμένα από τους πάντες. Σκουπίδια απλώς μέσα σε ανθρώπινες χωματερές. Και στα αυτιά τους να ακούνε την Ηχώ της Ιστορίας αχνά να τους επαναλαμβάνει διαρκώς την φράση "Ουαί τοις ηττημένοις". 

Μότσανος Λάζαρος

Σοχός 21/4/2016

Graffiti Lettering και Street Art στο γήπεδο Καλαμαριάς - Wall Of Fame

 Σήμερα θα είναι μια ξεχωριστή ανάρτηση της σειράς Graffiti και Street Art στην Θεσσαλονίκη μια που θα παρουσιάσουμε μια εκδήλωση της UrbanAct (για περισσότερα για την UrbanAct μπορείτε να επισκεφτείτε την σελίδα τους στον σύνδεσμο UrbanAct) που οργάνωσε και προετοίμασε (έβαψε τον τοίχο) ένα χώρο στο γήπεδο καλαμαριάς (από την πλευρά της οδού Χίλης) για να δημιουργήσουν Graffiti επάνω του οι διάφοροι καλλιτέχνες (Graffiti Lettering) της πόλης (και όχι μόνο! ήρθαν και παιδιά και από άλλες πόλεις!) στις 10/4/2016 (Κυριακή). 

 Μια ιδιαίτερη ανάρτηση και για μένα μια που μου δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσω ζωντανά τα παιδιά να δημιουργούν τα έργα τους, καθώς και να μιλήσω μαζί τους, και να πάρω μερικές ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις σχετικά με ερωτήματα που με απασχολούσαν πάνω σε αρκετές πτυχές αυτής της δραστηριότητας που με ενθουσιάζει κάθε φορά που συναντώ τα διάφορα αριστουργήματα που κάνουν τα παιδιά με τα σπρέι στα χέρια (δυστυχώς δεν έκανα όλα τα ερωτήματα που θα ήθελα, δεν πειράζει, θα βρεθούν αρκετές ευκαιρίες στο μέλλον για να τους ρωτήσω το κάθε τι που θα μου κατεβάσει η γκλάβα μου χα χα χα). 

 Οπότε διαβάζοντας την Κυριακή πρωί στο blog της Παράλαξης ότι θα γίνονταν την ίδια μέρα αυτή η εκδήλωση αμέσως μου καρφώθηκε στο μυαλό η ιδέα του "Πρέπει να πάω εκεί χωρίς δεύτερη σκέψη!!!", οπότε χωρίς πολλά πολλά ξεκινώ από τον Σοχό με το Vitara, και παίρνοντας αστικό και ταξί βρίσκομαι κατά το μεσημεράκι στο γήπεδο της Καλαμαριάς όπου ήδη είχαν τα παιδιά περάσει αρκετές ώρες ζωγραφίζοντας και σχεδιάζοντας τα έργα τους (σωστά τα ρήματα? Ζωγραφίζω για το Street Art και σχεδιάζω για το Graffiti Lettering?). 

 Παρόλο που η εκδήλωση ήταν κυρίως για το Graffiti Lettering ορισμένα από τα παιδιά είχαν ζωγραφίσει και μερικά Street Art. 

 Πρώτη εικόνα που συγκράτησα ήταν τα 10-20 νέα παιδιά που συμμετείχαν. 

 Δεύτερη εικόνα τα δεκάδες με εκατοντάδες σπρέι που ήταν πάνω στο πεζοδρόμιο, "πολεμοφόδια αβέρτα βλέπω!". 

 Τρίτη εικόνα τα ίδια τα παιδιά, το ντύσιμο τους, βερμούδες και μπλουζάκια, τατουάζ σε αρκετούς, λίγες μάσκες στο πρόσωπο και ακόμα λιγότερες με φίλτρα, μερικά τζόκεϊ στα κεφάλια, αθλητικά παπούτσια οι περισσότεροι. 

 Παιδάκια! 

 Παιδάκια που αντί να χαραμίζονται τέτοια ώρα στις καφετέριες δημιουργούν κάτι που τους εκφράζει, και εξωτερικεύουν κομμάτια από τον εσωτερικό τους κόσμο προσφέροντας τα γενναιόδωρα σε όλους μας. 

 Μου αρέσουν αυτά τα παιδάκια!!!   

 Σε μια γωνία περιθωριοποιημένα μερικά Street Art.

 Και ένα τρέιλερ, προφανέστατα των διοργανωτών της εκδήλωσης με όλα τα υλικά για να προετοιμαστεί ο χώρος (να βαφεί ο τοίχος) με τον συντονιστή της τον κ. Κυριάκο Ιωσηφίδη (που όλα τα παιδιά όταν τα ρωτούσα αν θα μου πούνε μερικά λόγια με παρέπεμπαν σε αυτόν. "Αυτόν να ρωτήσεις, αυτός το διοργανώνει, αυτός τα ξέρει όλα,αυτός έχει γράψει τα μόνα βιβλία για το Graffiti στην Ελλάδα, τρία μάλιστα!!!").

 Αλλά πριν προχωρήσουμε στις συνεντεύξεις μερικές ματιές πρώτα από τα μισοτελειωμένα έργα για να αντιλαμβανόμαστε και την εξέλιξη τους χρονικά αλλά και για να έχει μια γραμμική συνέχεια η διήγηση μας (πρώτα σουλατσάρα βγάζοντας φωτογραφίες, και μετά ξεψάρωσα αρκετά για να ζητώ και συνεντεύξεις χα χα χα)

 Ο όγκος της εργασίας και κόστος της σε χρόνο είναι πολύ μεγάλα! Ήδη τα παιδιά πρέπει να σχεδίαζαν-ζωγράφιζαν πολύ πριν το μεσημέρι για ώρες όταν τα συνάντησα εγώ (περίπου στις 3 το μεσημέρι) για να τελειώσουν κοντά στις 6 το απόγευμα!

 Οπότε φτάνει η στιγμή να πάρω την δεύτερη μου συνέντευξη της ημέρας από τον κ Κυριάκο Ιωσηφίδη (εδώ θα παρουσιαστεί πρώτη. Γιατί?!?!?! Γιατί έτσι θέλω! Αφεντικό σε αυτό το blog δεν είμαι? Ότι θέλω κάνω!!! Χα χα χα). Βιάζεται να φύγει γιατί πρέπει να πάει στον Βόλο μου λέει, τελικά τον πείθω να μας πει μερικά λόγια για την εκδήλωση που οργάνωσαν με τα παιδιά. 

 Θα χρησιμοποιηθούν τα αρχικά μόνο των ονομάτων Λ.Μ. (Λάζαρος Μότσανος) και Κ.Ι. (Κυριάκος Ιωσηφίδης) στα πλαίσια αυτής της συνέντευξης. 

 Λ.Μ. Για πείτε μου τι έχουμε εδώ σήμερα? Κ.Ι. Είναι μια παρέμβαση στα πλαίσια της έκθεσης που υλοποιήσαμε σαν UrbanAct στην Toss Gallery με αφορμή το Graffiti Lettering, και ο συγκεκριμένος χώρος επειδή είναι και ιστορικός, εδώ έγινε το 1995 το πρώτο φεστιβάλ, είναι σαν,  μάλλον όχι σαν, αλλά είναι ένα Wall of fame της Θεσσαλονίκης. Και είναι ένα κάλεσμα στους ανθρώπους που συμμετείχαν στην έκθεση, και εμείς προετοιμάσαμε την επιφάνεια για να δημιουργήσουν τα έργα τους.

 Λ.Μ. Υπήρχαν έργα στον τοίχο τα είχα βγάλει πριν από ένα χρόνο οπότε τώρα ξαναδημιουργούν επάνω στον τοίχο νέα έργα (βλέπετε προηγούμενη ανάρτηση αυτού του blog O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol VIIΙ )?  Κ.Ι. Ναι έτσι και αλλιώς αυτή η τέχνη είναι εφήμερη.

 Λ.Μ. Εσείς πόσα χρόνια ασχολείστε με αυτό? Κ.Ι. Σαν φορέας ασχολούμαστε πάνω από μια δεκαετία και είμαστε περισσότερο γνωστοί για τις μεγάλες δημόσιες τοιχογραφίες, δηλαδή στην Θεσσαλονίκη για αυτό το κομμάτι είμαστε γνωστοί.

 Λ.Μ. Νομίζω έχετε κάνει τις τοιχογραφίες στο τελωνείο (βλέπετε προηγούμενη ανάρτηση αυτού του blog Urban Art Ventures Thessaloniki 2015 )? Κ.Ι. Αυτό έγινε πρόσφατα το Σεπτέμβριο του 2015, αλλά και όλες σχεδόν οι μεγάλες τοιχογραφίες στην Θεσσαλονίκη είναι από μέλη μας π.χ. στο Νοσοκομείο στο Ιπποκράτειο, στο κέντρο στην Ροτόντα, πάρα πολλές παρεμβάσεις σε σχολεία σε οργανωμένο πρόγραμμα αυτό που έχουμε το "ζωγραφίζω τα σχολικά κτίρια" το οποίο το τρέχουμε από το 2013.

 Λ.Μ. Η συνεργασία με τις αρχές είναι εύκολη ή αντιμετωπίζετε πρόβλημα? Κ.Ι. Εύκολη, Γιατί να αντιμετωπίσουμε πρόβλημα? Επειδή υπάρχει μεγάλη αποδοχή σε αυτό που γίνεται και συμμετοχή πλέον δεν υπάρχει πρόβλημα. Να σου πω ένα παράδειγμα το πρόγραμμα για τα σχολεία είναι υπό την αιγίδα του υπουργείου παιδείας από τότε που ξεκινήσαμε, το ίδιο γίνεται και από τους δήμους. Πλέον έχει μπει σε ένα ρου απλώς όπως σε όλα τα πράγματα γίνεται ένας κύκλος,  όπως και στην Θεσσαλονίκη στο Graffiti δεν έχει βγει μια καινούρια γενιά, αυτό προσπαθούμε τώρα, δηλαδή κάνουμε ένα πρώτο βήμα να δημιουργήσουμε την επόμενη γενιά.

 Λ.Μ. Αυτή την στιγμή τα παιδιά που τα βλέπω εδώ είναι μικρά, το άλλο που το μίλησα είναι 26 ετών και ασχολείται ήδη 6 χρόνια. Κ.Ι. Ναι αλλά σε όλη την Θεσσαλονίκη είναι 4-5 άτομα.

 Λ.Μ. Μόνο 4 με 5 άτομα?!?! Κ.Ι. Ε λέω τώρα ένα αριθμό! Οπότε και προσπαθούμε σιγά σιγά πάλι να ανεβάσουμε την φάση του Graffiti, που Graffiti είναι το Lettering, δεν είναι το άλλο κομμάτι που κάνουν τοιχογραφίες που είναι πιο ζωγραφικό κομμάτι.

 Λ.Μ. Πόσο μεγάλη είναι η κοινότητα των καλλιτεχνών του Street Art στην Θεσσαλονίκη? Κ.Ι. Τι εννοείς σε αριθμούς? 

 Λ.Μ. Ναι σε αριθμούς, είναι καμία δεκαριά άτομα? Κ.Ι. Σίγουρα, σίγουρα, παραπάνω!

 Λ.Μ. Εγώ έχω αντιληφθεί στα τόσα χρόνια που ασχολούμαι ότι υπάρχουν κάποιες ξεχωριστές τεχνοτροπίες και μπορείς σιγά σιγά να τους ξεχωρίζεις (τους καλλιτέχνες).  Κ.Ι. Υπάρχουν και άτομα που κάνουν κρυφά κομμάτια, το να είναι ενεργός κάποιος δε σημαίνει να πάει σε ένα τοίχο και να είναι σε κεντρικό σημείο της πόλης, υπάρχουν άτομα που κάνουν έργα σε ποιο κρυφά σημεία.

 Λ.Μ. Ναι έχω πετύχει ήδη σε ένα καπνομάγαζο στην Ωραιοκάστρου ένα τετραώροφο κτίριο που είναι γεμάτο με έργα (στο μέλλον θα τα δείτε αυτά), απλώς με ποιο κριτήριο επιλέγονται οι περιοχές που θα δημιουργηθούν τα έργα? Βλέπω ορισμένα σημεία να είναι τιγκαρισμένα με Graffiti και σε ορισμένα άλλα να μην υπάρχει απολύτως τίποτα. Χρειάζεται μια κρίσιμη μάζα από Graffiti σε μια περιοχή ή απλώς όλα είναι στο κέντρο? Κ.Ι.  Αυτό είναι στον κάθε καλλιτέχνη το πώς το βλέπει, για το Graffiti πάντα παίρνει υπόψη τον χώρο στον οποίο παρεμβαίνει και πως θα προσαρμόσει το κομμάτι και το γιατί θα δώσει το έργο του στην περιοχή που γίνεται.

 Λ.Μ. Τα παιδιά θα μπορέσουν να βιοποριστούν από αυτό κάποια στιγμή στο μέλλον τους ή είναι πολύ κλειστός ο χώρος (μικρή η αγορά και η ζήτηση για αυτά τα έργα), ελάχιστες οι θέσεις εργασίας? Κ.Ι. Το Graffiti έχει μπει σε όλους τους τομείς, δηλαδή έχει μπει στο Γραφίστικο, στο εικαστικό, σε όλα τα επαγγέλματα που αφορούν το Graphic design ή οτιδήποτε, για αυτό και είναι και πρωτοποριακό, οπότε αρκετά παιδιά βιοπορίζονται ήδη από την γραφιστική που κάνουν επειδή είναι ιδιαίτερη λόγου του Graffiti, είτε σε τοιχογραφίες, είτε σε άλλες δουλειές.

 Λ.Μ. Να υποθέσω ότι τα παιδιά είναι αυτοδίδακτα όλα? Κ.Ι. Πάντα, ναι, ναι. Κάποιοι βέβαια σπουδάζουν και στην σχολή καλών τεχνών για να δουν και το άλλο το κομμάτι, δηλαδή μήπως πάρουν και κάποια στοιχεία και από εκεί, αλλά όλοι είναι αυτοδημιούργητοι.

 Λ.Μ. Στην Σταυρούπολη έχω πάει στο τμήμα εφαρμοσμένων τεχνών του ΑΠΘ και έχω δει πολλά έργα τους, οπότε να υποθέσω ότι εκεί πέρα είναι αρκετοί που ασχολούνται με το Graffiti (βλέπετε προηγούμενη ανάρτηση αυτού του blog O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol XIV)? Κ.Ι. Είναι κάποιοι που έχουν  το ενδιαφέρον να δούνε τι θα μπορούσε να βγει και από εκεί οπότε και σπουδάζουν στο αντίστοιχο τμήμα.

 Λ.Μ. Ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ. Κ.Ι. Καλή συνέχεια. 

 Και η σχετική προετοιμασία για να κάνεις ένα Street Art! Πρώτα σχεδιασμός του έργου πάνω στο χαρτί που θα χρησιμοποιηθεί ως οδηγός για την μεταφορά της ιδέας και στον τοίχο!

 Εδώ τσιμπάω ένα από τα παιδιά που μου είπανε ότι είναι ένας από τους δύο επαγγελματίες του είδους (σε αυτή την εκδήλωση) για να κάνω την πρώτη πρώτη μου ποτέ συνέντευξη (την οποία ως πραγματικά βλαμμένος την παρουσιάζω δεύτερη χα χα χα). 

 Το καλλιτεχνικό του όνομα είναι ASHOS είναι 26 ετών και ασχολείται με αυτή την δραστηριότητα εδώ και 6 έτη (για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στην σελίδα του στο Facebook ASHOS).

 Ντυμένο στα μαύρα ένα παιδί (όταν είσαι στα 42 οποιοσδήποτε κάτω από τα 30 σου μοιάζει για παιδί! Χα χα χα) που φορά μαύρα γυαλιά ηλίου που είναι γεμάτα με λευκές πιτσιλιές μπογιάς με ένα σπρέι στο χέρι να βάζει διαρκώς πινελιές από εδώ και εκεί στο δημιούργημα του λες και υπάρχει μια εικόνα διαμορφωμένη ήδη στο μυαλό του και προσπαθεί με μικρές ριπές μπογιάς να την πυροβολήσει και στον τοίχο μπροστά του. Τον ρωτώ αν έχει μερικές στιγμές να μας χαρίσει και ορισμένες ερωτήσεις να απαντήσει. Παρόλο που είναι εμφανώς πιεσμένος από τον χρόνο σταματά για λίγο για να μας πει μερικά λόγια. 

 Λ.Μ. Γιατί το κάνεις? ASHOS Για βιοποριστικούς λόγους.

 Λ.Μ. Δουλεύεις μόνος σου? ASHOS  Τις ποιο πολλές φορές δουλεύω μόνος μου αλλά φυσικά όταν έχεις και βοήθεια είναι καλύτερα και ευκολότερα για σένα και μπορεί να γίνει ποιο πλήρη εργασία.

 Λ.Μ. Πόσο είναι το μέσο κόστος για κάθε έργο σου? ASHOS  Αυτό εξαρτάται και από το μέγεθος του έργου, ξεκινά από 60 ευρώ μέχρι και 1000 ευρώ για τα πολύ μεγάλα.

 Λ.Μ. Προβλήματα με τους περίοικους? ASHOS  Όχι ιδιαίτερα  αν δουλεύουμε με νόμιμη άδεια.

 Λ.Μ. Προβλήματα με τους σεκιουριτάδες όταν ζωγραφίζετε πάνω στα τρένα? ASHOS  Όχι δεν έχουμε εμείς τέτοια, δεν ζωγραφίζουμε πάνω σε τρένα (εδώ σαν να μην μας τα είπε καλά ο ASHOS γιατί υπάρχει ήδη μαρτυρία από την αντίπερα όχθη που έχει δημοσιοποιηθεί στα πλαίσια αυτού του blog  στην ανάρτηση Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν Vol I) αυτά τα κάνουν μόνο οι Αθηναίοι! 

 Εππππππ! Τι τόσο μόνο? 

Τα λεφτά μας πίσω!!!

Χα χα χα.

Σας είπα ήταν η πρώτη πρώτη μου συνέντευξη και δεν είχα πάρει ακόμα το κολάι οπότε και τόση καλά είναι χα χα χα. 

 Ξεψαρομένος πια πάω και για την τρίτη μου συνέντευξη (που για αλλαγή θα την παρουσιάσουμε εδώ ως τρίτη για να μην λέτε ότι δεν έχω γραμμική επαφή με τον χρόνο χα χα χα). 

 Αυτή την  φορά με μια σειρά μου τον Δημήτρη (σελίδα του στο Facebook Dimitris Bairaktaridis). Ένας σαραντάχρονός οικογενειάρχης που ασχολείται με το Graffiti εδώ και 30 χρόνια, έχει ένα εργαστήριο τατουάζ στην Μητροπόλεως 61 (το Style Matters Tattoo Studio η σελίδα τους στο Facebook είναι αυτή Style Matters Tattoo Studio) και το καλλιτεχνικό του όνομα είναι το Jasone. Ο οποίος θεωρεί ότι δεν είναι μέσο βιοπορισμού του η τέχνη του αλλά απλώς ένα συμπληρωματικό εισόδημα καθώς και δεν πιστεύει ότι μπορεί κάποιος στην Ελλάδα να βιοπορισθεί μόνο με το Graffiti και το Street Art και λόγου μεγέθους αγοράς αλλά και επειδή ακόμα δεν είναι κοινό βίωμα στην ψυχοσύνθεση του λαού μας (φυσικά παλιότερα ξένιζε ακόμα περισσότερο αυτή η τέχνη).

 Αλλά πριν από όλα η απαραίτητη εισαγωγή στην συνέντευξη. Αφού τελείωσα να βγάζω φωτογραφίες πάω στο δεύτερο άτομο που μου υπόδειξαν ως επαγγελματία τα περισσότερα παιδιά. Ένας αεικίνητος σαραντάρης που πάει διαρκώς πάνω κάτω προσθέτοντας πινελιές στο έργο του, φορώντας μια μάσκα με φίλτρα στο πρόσωπο του. Τον τσιμπώ και του λέω "θα μου πεις μερικά λόγια για την τέχνη σου Δημήτρη?", "Φυσικά" λέει, "αρκεί να μην σταματήσω να ζωγραφίζω γιατί ο χρόνος μετρά!" συνεχίζει να λέει "Ωχ!" σκέφτομαι "Άλλη μια λιγομίλητη συνέντευξη προβλέπεται να είναι και αυτή!!!". Και ενώ σκέφτομαι αυτό έρχεται η έκπληξη! Ο Δημήτρης παρόλες τις δηλώσεις του είναι ένας χείμαρρος λέξεων κυριολεκτικά! Απαντά σε κάθε ερώτηση μου δίνοντας μεγάλο βάθος στις απαντήσεις του γεμίζοντας τες και με ένα μεγάλο όγκο πληροφοριών! Μια ευχάριστη έκπληξη!

 Λ.Μ.  Πόσο συχνά βγαίνεις για να δημιουργήσεις ένα έργο (πες 2 φορές την εβδομάδα)? Jasone Μπα όχι πλέον, λόγου των διαφόρων υποχρεώσεων, της εργασίας μου, της οικογενείας μου, έχω μειώσει πολύ την συχνότητα των εξορμήσεών μου και πλέον μπορεί ακόμα και να βγαίνω μια φορά τον μήνα. Μικρότερος φυσικά που δεν είχα τόσες υποχρεώσεις μπορεί να έβγαινα και 2 φορές την ημέρα.

 Λ.Μ.  Πως κρίνεις το επίπεδο των καλλιτεχνών Graffiti και Street Art στην Θεσσαλονίκη? Jasone Πιστεύω ότι είναι ιδιαίτερα ψιλό το επίπεδο των καλλιτεχνών στην Θεσσαλονίκη (πιθανότατα να είναι οι καλύτεροι στην Ελλάδα!) γιατί και υπάρχει πολύ μεγάλη αλληλεπίδραση και μεταξύ των τοπικών καλλιτεχνών (οι περισσότεροι είναι και φίλοι μεταξύ τους)  καθώς και ενώ δεν είναι μικρή πόλη η Θεσσαλονίκη ωστόσο δεν έχει τέτοιο μεγάλο μέγεθος (όπως η Αθήνα) που για να γίνεις γνωστός στον κύκλο των καλλιτεχνών και όσων παρακολουθούν το συγκεκριμένο θέμα να χρειάζεται να παράγεις πολλά έργα (με φυσικό επακόλουθο όσο αυξάνει η ποσότητα των έργων σου να μειώνεται η ποιότητα τους).

 Λ.Μ.  Τα παιδιά σου θα ήθελες να ακολουθήσουν το παράδειγμα σου και να ασχοληθούν με αυτή την τέχνη? Jasone  Κοίτα δεν πρόκειται να τα ενθαρρύνω σε αυτό, ας επιλέξουν μόνα τους αν θέλουν να κάνουν κάτι παρόμοιο με αυτό που έκανα εγώ, αλλά επίσης ούτε πρόκειται να τα αποθαρρύνω από αυτό. Όπως είχαν κάνει οι δικοί μου γονείς όταν είχα ξεκινήσει πριν από πολλά χρόνια εγώ. Βλέπεις τότε ήταν κάτι τελείως καινούργιο το Graffiti και το Street Art και δεν είχε την αποδοχή που έχει σήμερα, δεν θέλανε να με βλέπουν με μπογιές στα χέρια, είχα και όλο το πακέτο όπου άκουγα και την ανάλογη μουσική, χόρευα και breakdance, οπότε ήταν κάτι το ξένο για αυτούς η όλη κατάσταση.

 Λ.Μ.  Γιατί ζωγραφίζεις Graffiti? Jasone  Γιατί είναι η ζωή μου, το πάθος μου, με εκφράζει απόλυτα, είναι κάτι που δεν μπορώ να διανοηθώ ότι δεν θα μπορούσα να το κάνω κάποια στιγμή στην ζωή μου, είναι κάτι που το κάνω πολλά πολλά χρόνια και είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ζωή μου τόσο ώστε να θεωρώ ότι δεν θα μπορούσα να λειτουργώ χωρίς αυτό.

 Λ.Μ.  Ποία είναι η άποψη σου για την νέα γενιά των παιδιών που ασχολούνται με την τέχνη? Jasone Δυστυχώς έχουν την τάση να ξενερώνουν εύκολα με όλη την κατάσταση και να μην ψάχνονται ιδιαίτερα, τα έχουν όλα στα πόδια τους (λόγου της ευκολίας πρόσβασης τους στις δουλειές των άλλων καλλιτεχνών μέσα από το διαδίκτυο) και δεν ψάχνονται ιδιαίτερα όπως έκανε η δική μου η γενιά, φυσικά είναι και πλεονέκτημα το ότι έχουν μια τόσο άμεση και εύκολη πρόσβαση σε ένα μεγάλο όγκο έργων (από το εσωτερικό ή το εξωτερικό) αρκεί να το χρησιμοποιήσουν για να βελτιωθούν και να πάνε ένα βήμα περαιτέρω στην τέχνη τους, αλλά δεν βλέπω και ιδιαίτερα αυτή την τάση να την ακολουθούν οι νεότεροι.

 Λ.Μ.  Πόσος χρόνος χρειάζεται για να ολοκληρωθεί ένα έργο? Jasone  Χρειάζεται και προετοιμασία από πριν (να ετοιμάσεις ένα προσχέδιο στο χαρτί και να κινηθείς βάση αυτού). Ανάλογα με το έργο είναι και η χρονική διάρκεια,  μπορεί να πάρει μέχρι και 10 ώρες ένα μεγάλο έργο, και φυσικά χρειάζεται προετοιμασία για να κάνεις κάτι το περίπλοκο, τουλάχιστο όποιος καλλιτέχνης σέβεται τον εαυτό του και την δουλειά του. Φυσικά και το Free style έχει και αυτό την απόλαυσή του να δημιουργείς ένα έργο χωρίς προετοιμασία και να σου βγαίνει στην πορεία και επάνω στον τοίχο, αλλά αυτό προϋποθέτει και την ανάλογη εμπειρία για να το καταφέρεις, μάλλον για να το καταφέρεις καλά.

 Λ.Μ.  Αυτοδίδακτος? Jasone  Ναι αυτοδίδακτος πλήρως, έμαθα επάνω σε τοίχους, σε τρένα, την νύχτα, με μερικούς φίλους συντροφιά.

 Λ.Μ.  Υπάρχει πρόβλημα με τους περίοικους, με τις αρχές? Jasone  Ιδιαίτερο πρόβλημα δεν υπάρχει πλέον γιατί έχει αρχίσει να γίνεται σιγά σιγά αποδεκτό αυτό το είδος τέχνης και στην χώρα μας. Δεν είναι όπως την αρχή πριν από πολλά χρόνια όπου δουλεύαμε μόνο νύχτα και είχες τον νου σου. Πλέον δουλεύουμε ακόμα και μέρα (πολλές φορές νομίζουν ότι έχουμε και την σχετική άδεια οπότε δεν μας ενοχλούν καθόλου). Φυσικά δεν θα πάμε να βάψουμε και κανένα μουσείο ή μνημείο όπως έγινε στην Αθήνα. Ξέρουμε και ποιους τοίχους θα βάψουμε. Άλλωστε ήδη μας δίνουν άδεια να δημιουργήσουμε και σε δημόσιους χώρους ο δήμος όπως σε σχολεία ή όπως εδώ στο γήπεδο της Καλαμαριάς.

 Λ.Μ.  Υπάρχει περίπτωση να ζωγραφίσει κανένας επάνω στα δικά σου τα έργα? Jasone  Όχι αυτά τα περιστατικά είναι σπάνια, συνήθως ο κάθε καλλιτέχνης σέβεται την δουλειά του άλλου καλλιτέχνη, ιδίως όταν αυτή είναι σε υψηλό επίπεδο πολύ δύσκολα θα έρθει κάποιος να ζωγραφίσει από πάνω από αυτό το έργο, δημιουργείς τον σεβασμό για το έργο σου μέσα από την ποιότητα της εργασίας σου. 

 Επίσης με συμβουλεύει να πάω να επισκεφτώ το δίπλα στρατόπεδο Κόδρα και το γήπεδο της Καλαμαριάς από την άλλη πλευρά για να βγάλω φωτογραφίες από τα αριστουργήματα που υπάρχουν εκεί (το οποίο και φυσικά το έκανα και θα αναρτηθούν στο μέλλον στις αντίστοιχες αναρτήσεις στα πλαίσια αυτού του blog).

 Τον αφήνω να συνεχίσει απερίσπαστος στο έργο του και πάω να συγκεντρώσω φωτογραφικό υλικό από τα μέρη που μου είπε. "Ευκαιρία λέω να πάω και από εκεί τώρα που δεν είναι η μελισσοκομική εργασία στην φούρια της, και θα επιστρέψω σε μερικές ώρες για να βγάλω φωτογραφίες ξανά από εδώ για να φανεί η εξέλιξη της δουλειάς που έχουν κάνει τα παιδιά στα έργα τους". 

  

 Και κοντά στις πεντέμισι γυρνώ από την εξόρμηση μου στο δίπλα στρατόπεδο για να προλάβω τα παιδιά να βάζουν τις τελευταίες πινελιές στα δημιουργήματα τους!

Ο πάγκος εργασίας του Δημήτρη.

 Οι περαστικοί περνούν μπροστά από τους τούβλινους καμβάδες άλλοτε αδιάφοροι για τα αριστουργήματα που συναντούν μπροστά τους άλλοτε με την προσοχή τους πλήρως επικεντρωμένη στις παραστάσεις που χαρίζουν απλόχερα οι καλλιτέχνες των δρόμων. 

  Και έρχεται η ώρα για να τελειώσει αυτή η εκδήλωση, καθώς απογευματιάζει (κοντά στις 6) τα παιδιά μαζεύουν τα πράγματα τους (σπρέι, σάκους, σημειώσεις) και ετοιμάζονται να φύγουν.

 Αφήνοντας πίσω τους κομμάτια της ψυχής τους!

 Του νου τους!

Και της καρδιάς τους!

 Για να τα απολαύσουν γενεές και γενεές περαστικών στο μέλλον, γνωρίζοντας μόνο αυτά τα έργα αλλά όχι και τα άτομα που ήταν πίσω από αυτά.

 Όπως δεν τα γνώριζα και εγώ τόσα χρόνια που αποτυπώνω τα έργα τους μέσα στα πλαίσια αυτού του blog. Αυτό φυσικά μέχρι σήμερα, γιατί μου κάνανε την τιμή τα παιδιά που τους γνώριζα μόνο μέσα από τα έργα τους να μου ανοίξουν λίγο και την ζωή τους μπρος στα μάτια μου. Να βάλουν ένα πρόσωπο στην αφηρημένη ιδέα που είχα για τους καλλιτέχνες του δρόμου, που τόσο τους αγάπησα από τα κομμάτια της ψυχής τους που γεναιόδωρα αφήσανε σε τόσους και τόσους τοίχους στο παρελθόν. Σήμερα μου δώσανε ακόμα ένα λόγο να τους αγαπώ περισσότερο. Γιατί ξέρετε είναι δύσκολο να μην αγαπάς άτομα που λάμπουνε τα μάτια τους από τις φλόγες του πάθους!

 Για να βοηθήσουμε και τον κόσμο στο να έχει πρόσβαση στο αρχείο που δημιουργούμε θα βάλω και τους συνδέσμους από τις αντίστοιχες αναρτήσεις του Blog  για να μπορούν να είναι στην άμεση διάθεση καθενός που θέλει να περιηγηθεί σε αυτό

Σειρά Graffiti και Θεσσαλονίκη

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol IΙI

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol IV

STREET ART FESTIVAL-ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol V

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol VI

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol VII

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol VIIΙ

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol IX

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol X

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol XI

Μια φορά και ένα καιρό στην Αλλατίνη Vol I

Μια φορά και ένα καιρό στην Αλλατίνη Vol II

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol XII

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol XIII

Ανίχνευση στο Στρατόπεδο Παύλου Μελά Vol I

Ανίχνευση στο Στρατόπεδο Παύλου Μελά Vol II

Ανίχνευση στο Στρατόπεδο Παύλου Μελά Vol III

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol XIV

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol XV

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol XVI

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol XVII

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol XVIII

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol XIX

Urban Art Ventures Thessaloniki 2015

O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol XX

Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν Vol I

Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν Vol II

Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν Vol III

 Αυτά λοιπόν για σήμερα τσακαλάκια μου μέχρι την επόμενη ανάρτηση.....


Adios Amigos Locos


Μότσανος Λάζαρος

Θεσσαλονίκη 19/04/2016