Η ποίηση μου φτύνει τις λέξεις σαν καρφιά
ωμή και σκληρή να χάνει χρόνο δεν μπορεί
για μια γενιά χαμένη μόνο σιγομουρμουρά
κραυγή για όσους από την γέννα είναι νεκροί
Λόγια σπασμένα γυαλιά έχω μόνο για εσάς όλους
που το λειψό μέλλον μας έχετε οικτρά καταχραστεί
φυλαγμένοι από την θύελλα που είναι για άλλους κώλους
ξέρετε μόνο να λέτε ότι
στην κόλαση είμαστε όλοι μαζί
Σε ποίους πουλάτε πλέον τα ψέματα τα μεταξένια
ένα έθνος σε παρακμή, μία χώρα σε τιμές χοντρικής
κενά λόγια, φρούδες ελπίδες, όνειρα μουσαντένια
κάλπικη προίκα μιας νύφης εύπιστης και τραγικής
Λέξεις βαριές ροχάλες, και ούτε και αυτές σας αξίζουν
πάππου προς πάππου παντού
χωμένοι, βολεμένοι εκ γενετής
συμπάσχετε δήθεν και εσείς με φράσεις που δεν κοστίζουν
σε αυτούς που δεν γνωρίζουν τι θα πει «διαβίωση αξιοπρεπής»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου