Κόκκινος Πύργος – Πύργος η Ευτυχία μου (Chateau mon bonheur). Μετά την Καταστροφή.

 Αυτή η ανάρτηση είναι συνέχεια της ανάρτησης Θεσσαλονίκης στολίδια:Κόκκινος Πύργος – Πύργος η Ευτυχία μου (Chateau mon bonheur) που είχα γράψει στις 12/3/2016 και έγινε με αφορμή την φωτιά που ξέσπασε σε αυτό το κτίριο στις 11/7/2017.

 Υποχρέωση μου, χόμπι μου, αλλά και χαρά μου, είναι να παρουσιάζω τα στολίδια της Θεσσαλονίκης, αλλά επίσης τα παραπάνω στολίδια που έχω παρουσιάσει θεωρώ ότι και τα έχω "υιοθετήσει" και δεν δέχομαι να μην ενδιαφέρομαι για την μοίρα τους καθώς περνά ο χρόνος. Έτσι όταν έμαθα ότι μια πυρκαγιά κατάστρεψε ολοσχερώς το εσωτερικό αυτών των κτιρίων αποφάσισα να μπω σε αυτά για να δω με τα μάτια μου την καταστροφή, και να την παρουσιάσω και σε εσάς.

 Και αυτό γιατί είχα κλείσει την παραπάνω ανάρτηση σχετικά με την κακή κατάσταση των κτιρίων με την φράση "Ανάξιοι επίγονοι άξιων προγόνων και μόνο" αλλά δεν φανταζόμουν πόσο προφητική θα ήταν η παραπάνω φράση!

 Οπότε σήμερα θα δούμε όχι τους άξιους προγόνους που δημιούργησαν αυτό το στολίδι, αλλά όλους εμάς τους επίγονους τους που δεν είμαστε ικανοί να το προστατέψουμε από την φθορά και την καταστροφή (εσκεμμένη? Μη εσκεμμένη? Δεν ξέρω). Οπότε θα είναι μια ανάρτηση αλάτι στην πληγή, και μια ματιά στον καθρέπτη, αν δεν σας αρέσει αυτό που θα δείτε μην συνεχίζετε να διαβάζετε. Ο πολιτισμός και ο χαρακτήρας ενός λαού φαίνεται από το πως προστατεύει τις παραδόσεις του, τα έθιμα του, την γλώσσα του, τον πολιτιστικό του πλούτο, τους αδύναμους πολίτες του, και τέλος τα μνημεία του. Οπότε για να δούμε τι αξίζουμε σαν Ελληνικός πολιτισμός για ακόμα μια φορά.     

 Μπαίνοντας στον χώρο του Κόκκινου Πύργου από την πίσω πλευρά το πρώτο που σε χτυπά είναι μια ελαφρά μυρουδιά από καμένο ξύλο (η ανίχνευση έγινε στις 18/7/2017), και η συνειδητοποίηση ότι για ακόμα μια φορά δεν υπάρχει κανένας φραγμός για να μπεις σε αυτόν τον χώρο. Ούτε καν ταινίες της αστυνομίας ή της πυροσβεστικής που να απαγορεύουν την πρόσβαση!

 Και πριν μπω στο πρώτο κτίριο από έξω βλέπουμε καμένα στρώματα που προφανέστατα τα έβγαλε έξω η πυροσβεστική κατά την διάρκεια της κατάσβεσης της πυρκαγιάς. Και μια υπενθύμιση ότι κάθε εγκαταλελειμμένο κτίριο είναι χώρος διαβίωσης των αστέγων (πολλών πλέον, και ιδίως στην Βασιλίσσης Όλγας) και ότι ήμασταν πολύ τυχεροί και δεν θρηνήσαμε και ανθρώπινα θύματα από την φωτιά.

 Μέσα πλέον στο ημιυπόγειο όπου η καταστροφή είναι εμφανέστατη.

 Όπως και ο τεράστιος όγκος από σκουπίδια που έχουν μαζευτεί εκεί (Σκουπίδια ρε Αρκούδα? Για μερικούς αυτό μπορεί να είναι όλο το "νοικοκυριό" τους!). 

 Και πάλι στρώματα μέσα στα δωμάτια, προφανέστατα και κατοικούνταν το κτίριο από τους άτυχους στην ζωή συμπολίτες μας. 

 Τελευταία ματιά στο κλειστοφοβικό αυτό μέρος πριν βγω πάλι στην επιφάνεια, καθώς παρόλο που ως μελισσοκόμος είμαι συνηθισμένος στην μυρουδιά του καπνού (από το καπνιστήρι), ωστόσο μέσα σε αυτό το κρεματόριο η μυρουδιά του καπνού ήταν ανυπόφορη.

 Και κατευθύνομαι στο κύριο κτίριο του Κόκκινου Πύργου.

 Και αυτή την φορά είμαι αποφασισμένος να μπω και στα ενδότερα του Κόκκινου Πύργου. Μαζοχισμός θα μου πείτε να το στρίψεις το μαχαίρι στην πληγή. Ναι είναι, αλλά δεν θα βλέπουμε μόνο τα καλά και τα φωτεινά του πολιτισμού μας και του χαρακτήρα του Έθνους μας, αλλά και τα στραβά του. Στραβά όπως η αδιαφορία μας, ο ωχαδερφισμός μας, η βραχυχρόνια οπτική του συμφέροντος μας, η επιπολαιότητα μας, η ασέβεια πάνω σε ότι πραγματικά αξίζει. Θέλετε να συνεχίσω? Μπορώ να γράψω νουβέλα ολόκληρη με τα στραβά του Έθνους μας (και ακόμα μια με τα στραβά του Κράτους μας!). 

 Και εδώ τα σημάδια της φωτιάς είναι εμφανέστατα, μόνο οι τοίχοι έχουν διασωθεί, ότι ξύλινη επένδυση υπήρχε (πατώματα, κουφώματα, κ.α.) έχει καταστραφεί. 

 Σε ένα από τα ελάχιστα σημεία που δεν έχει καταστραφεί το πάτωμα από την φωτιά βλέπουμε την προϋπάρχουσα φθορά του καθώς και την υποβάθμιση που είχε ήδη υποστεί μια που είχε χρήση ως χωματερή από τους ρακοσυλλέκτες που κατοικούσαν εδώ (ούτε για αυτούς δεν είχε ασχοληθεί το κράτος μας. Άνθρωποι, κτίρια, οτιδήποτε, αδιάφορο για το Κράτος μας, η αυτοσυντήρηση του και μόνο έχει σημασία για αυτό).

 Ρισκάροντας μερικά βήματα πάνω στο ετοιμόρροπο δάπεδο προχωρώ λίγο βαθύτερα για να βγάλω μερικές φωτογραφίες ακόμα από την καταστροφή.

 Ναι ξέρω, είμαι αδιόρθωτος που μπαίνω πάντα σε μέρη που δεν θα έπρεπε με τίποτα να μπω.

 Ναι ξέρω, ρισκάρω πολλά για λίγα.

 Ναι ξέρω, μια μέρα θα μπω σε μπελάδες σοβαρούς.

 Ναι τα ξέρω όλα αυτά.

 Θα αλλάξω?

 Όχι!

 Χα χα χα.  

 Και μερικοί ακόμα σωροί από σκουπίδια που δεν κάηκαν στην φωτιά.

 Και στο ταβάνι οι ζημίες είναι σοβαρές!

 Μην επιχειρήσετε να κάνετε αμέριμνη είσοδο εδώ και εσείς, ζήτημα χρόνου είναι να καταρρεύσουν όλα αυτά στο κεφάλι κάποιου άτυχου!

 Και ακόμα λίγο τσίντζιρι μίντζιρι σκουπιδαριό!

 Εξωτερικά η ζημία δεν είναι τόσο εμφανή. Αν εξαιρέσεις την συσσωρευμένη φθορά που έχουν υποστεί τα κτίρια. 

 Τσεγκενέ μαχαλά κατάσταση!

 Εδώ φαίνεται και λίγο στο εξωτερικό του κτιρίου οι επιπτώσεις από την φωτιά στον γύρω κισσό, καθώς και μέσα από το παράθυρο. 

 Και ανεβαίνω στον πρώτο όροφο για να δω και την ζημία από εκεί. Μια αυτοσχέδια γέφυρά από μια καμένη πόρτα και ένα παραθυρόφυλλο. Πολύ πιθανό να την έβαλαν οι πυροσβέστες εκεί για να φτάσουν στο εσωτερικό του κτιρίου για να σβήσουν την φωτιά. Καθόλου καλή ιδέα να την διασχίσω εγώ με το βάρος μου να είναι στα 95 ακόμα κιλά. Σε μερικούς μήνες τρύγων καθώς θα έχανα 7-9 κιλά ίσως να το δοκίμαζα, αλλά τώρα όχι. 

 Και εδώ φαίνεται ξεκάθαρα το μέγεθος της καταστροφής! Και αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος της απώλειας που είναι δύσκολο να το αντιληφθείς βλέποντας το κτίριο από έξω όπου μόνο η μυρουδιά του καμένου ξύλου σε προϊδεάζει σχετικά με το τι μπορείς να συναντήσεις μέσα! Ότι και να υπήρχε εδώ πλέον είναι χαμένο, στην μνήμη μερικών, καθώς και σε μερικές παλιές κιτρινισμένες και ξεθωριασμένες φωτογραφίες. 

 Και μια ματιά προς τα ψιλά όπου πλέον ο πύργος είναι διαμπερές από πάνω προς τα κάτω! Το μόνο που έχει διασωθεί από αυτόν είναι οι τοίχοι! Μέχρι να πέσουν και αυτοί! Που το κόβω να γίνεται σύντομα και αυτό!

 Ένα κέλυφος και μόνο, άδειο, έρημο, εγκαταλειμμένο, και παρηκμασμένο.

 Με μόνη προσδοκία του ο ερχομός του τέλους του και μόνο.

 Και η πικρία να ξεχειλίζει, "Κοίτα τι όμορφο που είναι", και από την πίσω πλευρά του μυαλού μου να έρχονται τα λόγια που μακαρίτη πατέρα μου "Στο γουρούνι δεν πάει κουδούνι". Ναι δεν πάνε τέτοια στολίδια για εμάς τους Έλληνες, δεν τα σεβόμαστε, δεν τα αξίζουμε. Μνημόνια και μόνο, μέχρι να σβήσει ο Ήλιος, και ακόμα παραπέρα!

 Το είδα και την  προηγούμενη φορά και το σχολίασα, "Σάπια εποχή", αλλά είναι και το σύνθημα λειψό, θα έπρεπε να γράφει καλύτερα "Σάπια εποχή, Σάπιοι Λαοί"!

 Αλλά εκείνο που δεν κατάλαβα είναι πως πήρε φωτιά το ένα κτίριο και μεταδόθηκε και στο άλλο χωρίς να υπάρχουν ανάμεσα τους ίχνη φωτιάς (υπάρχει μια απόσταση 8-10 μέτρων ανάμεσα τους)!

 Θα βρεθεί κανένας υπεύθυνος να το εξηγήσει αυτό? Καμιά υπηρεσία της πυροσβεστικής ίσως? Γιατί μπορεί να μην είμαι όπως λένε και οι Αγγλοσάξονες "Το κοφτερότερο μαχαίρι στο συρτάρι" αλλά το να μεταδίδεται η φωτιά με τηλεμεταφορά είναι δύσκολο να γίνει πιστευτό ακόμα και από μένα!

 Το μόνο ίχνος φωτιάς ανάμεσα στα δύο κτίρια είναι αυτό το καμένο στρώμα που προφανέστατα το έβγαλαν οι πυροσβέστες εκεί κατά την κατάσβεση της φωτιάς. 

 Λίγο πριν φύγω μερικές ακόμα φωτογραφίες γιατί φοβάμαι ότι σε κανένα χρόνο μπορεί να ξαναέλθω εδώ για να βγάζω φωτογραφίες σε σωρούς από τούβλα και μόνο!

 Πόσο γελοίοι είμαστε? Άλλοι έχουν ελάχιστα να δείξουν και τα προωθούν διαρκώς, και εμείς είμαστε πνιγμένοι μέσα στα στολίδια και τα αφήνουμε να καταστραφούν!

  Τελικά θέλει μεγάλο ταλέντο για να παραμείνεις μικρός και ασήμαντος Λαός!

 Θα σε ξαναδώ άραγε όρθιο όταν θα σε ξαναεπισκευτώ από κοντά? Ή θα αποτελείς πλέον μια ανάμνηση στο μυαλό μου και μερικές φωτογραφίες σε 2 αναρτήσεις?

 Θα φιλοτιμηθεί κανείς να διασώσει αυτό το στολίδι? Ή θα το αφήσουμε να το καταπιεί ο χρόνος, η παρακμή, και η φθορά? Είμαστε ικανοί να κρατήσουμε ζωντανό και όμορφο κάτι όπως ακριβώς το πρόσφερε στην αγαπημένη του αυτός που το έφτιαξε? Δεν είμαστε τελικά τίποτα άλλο από ανάξιοι επίγονοι, άξιων προγόνων?



 Adios Amigos Locos

Σειρά Θεσσαλονίκη Όμορφη Γυναίκα Βιασμένη

Θεσσαλονίκης στολίδια: Μονή Λαζαριστών

Μια ματιά στην Υφανέτ

Μια φορά και ένα καιρό στην Αλλατίνη Vol I

Μια φορά και ένα καιρό στην Αλλατίνη Vol II

Ανίχνευση στο Στρατόπεδο Παύλου Μελά Vol I

Ανίχνευση στο Στρατόπεδο Παύλου Μελά Vol II

Ανίχνευση στο Στρατόπεδο Παύλου Μελά Vol III

Θεσσαλονίκης στολίδια:Κόκκινος Πύργος – Πύργος η Ευτυχία μου (Chateau mon bonheur)


Μότσανος Λάζαρος

Θεσσαλονίκη 21/06/2017