Διαλυμένος.
Τσακισμένος.
Εξαντλημένος.
Οι δικέφαλοι έχουν καεί, οι τρικέφαλοι πονάνε, δεν αισθάνομαι τετρακέφαλους και ποδοκνημιαίους, την μέση μου την νιώθω κομμένη σε δύο κομμάτια, παλιά τραύματα σε τραπεζοειδείς και δελτοειδείς κάνανε πάλι γνωστή την παρουσία τους. Στα μπράτσα έχω μώλωπες σαν ρίγες τίγρης, στα γόνατα οι μώλωπες έχουν μέγεθος και σχήμα από τα παλιά, τα καλά, τα εικοσάρικα (εκείνα τα βαριά, που τα πετούσαν στα γήπεδα), συγκαμένος παντού (εσωτερικά ποδιών, πάνω από τα νεφρά, αστράγαλοι και δάχτυλα ποδιών), η πατούσα φλέγεται από τραύμα από αγκάθι γκορτσιάς (έχουν σταφυλόκοκκο στην επιφάνεια τους, -η άμυνα τους, αποτελεσματικότατη- και έτυχε να πατήσω αγκάθι -και να διαπεράσει την γαλότσα- από την μοναδική γκορτσιά της Χαλκιδικής!), Πονοκέφαλος αμείλικτος. Νιώθω όλος μια ζωντανή πληγή.
Το σχέδιο ήταν να μετακινήσω δύο φορτία (32 διπλές κυψέλες έκαστο) από ένα μέρος που δεν έδινε καλά το πεύκο, σε ένα άλλο σημείο που είχα μελίσσια και το πεύκο ήδη έδινε τα ρέστα του (θα σας δείξω στην επόμενη ανάρτηση πατέντα σχετική με την διαπίστωση της διαφοράς νεκταροέκκρισης/μελιτωέκκρισης ανάμεσα σε 2 μέρη ή στο ίδιο μέρος σε διαφορετικές στιγμές, χωρίς να ξηλώθητε για να αγοράσετε μελισσοκομικές ζυγαριές, υπομονή και να είσαστε σε εγρήγορση για την επόμενη ανάρτηση, θα σας αρέσει η λύση), με πρώτο δρομολόγιο στις 8 με 9 το απόγευμα, ξεφόρτωμα στο δεύτερο μέρος, επιστροφή στο πρώτο μέρος για ξαναφόρτωμα και ξεφόρτωμα στο δεύτερο σημείο, και τρίτη επιστροφή στο πρώτο μέρος όπου ακόμα υπάρχουν κυψέλες για να κοιμηθώ μέσα στο φορτηγό, και μέσα στο δάσος, γιατί θα ήμουν υπερβολικά εξαντλημένος για να ξεκινήσω αμέσως για Σοχό, 150 χιλιόμετρα μακρυά και 2-3 ώρες οδήγησης καταβεβλημένος (Τέλεια! Φτάσαμε στο σημείο να κοιμόμαστε και μέσα στα δάση! Wild Thing! Ποίος θα το φανταζότανε? Ποίος θα το περίμενε? Ποίος θα το πίστευε?).
Φιλόδοξο σχέδιο! Και φυσικά όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει.
Έχοντας την ίδια εμπιστοσύνη στο T4 όσο και σε μια πεινασμένη Τίγρη, αποφάσισα όσο θα έκανα το δρομολόγιο (πρώτο) στο βουνό να έχω διαρκώς τα βερβιλατέρ σε λειτουργία χειροκίνητα, το καλοριφέρ στα ζεστά, και φυσικά και τους προβολείς αναμμένους (γιατί? Γιατί όταν έχεις πληρώσει με λεφτά, χρόνο, και χαμένα μελίσσια και δυναμικότητα τους έναν σπασμένο κινητήρα θα καταλάβετε πλήρως το γιατί!). Αποτέλεσμα όταν πήγα να βάλω μπρος το Τ4 μετά από το ξεφόρτωμα του πρώτου φορτίου να μην γυρίζει καν η μίζα! "Ωχχχχχχ άρχισαν οι παπαρές πάλι!" η πρώτη σκέψη μου.
Και πλέον μια που δεν είναι νέουρας πάνω στην προβληματικότητα και την αναξιοπιστία του Τ4 κατεβαίνω έχοντας ένα σφυρί στο χέρι (Των 1000 gr) να αρχίσω να χτυπώ την μίζα μπας και ξεκολλήσει, βγάζω και βύσματα να τα καθαρίσω και να τα ξαναβάλω μπας και έχουν χαλαρώσει, και ξαναπροσπαθώ να το βάλω μπρος. Τζίφος! Επίμονο γαϊδούρι και εγώ τα επαναλαμβάνω 3-4 φορές, ακόμα πιο επίμονο μουλάρι το Τ4 (γαμώ το στανιό σου! Θα σε βάψω μπλε και θα σε πετάξω στην πιο απότομη ακρογιαλιά να μην σε βρει ποτέ κανένας!).
"Ας το σκουντήξω στο κατηφορικό έδαφος μπας και πάρει έτσι μπρος" σκέφτομαι, οργωμένο το σιταροχώραφο που είναι μέσα, πρέπει να σκουντάς μπρος πίσω για να πάρει φόρα να κάνει μερικά μετρά, πρώτη αποτυχία στα λίγα μέτρα σταμάτησε χωρίς κανένα αποτέλεσμα, αποφασίζω να το ρισκάρω και να δώσω περισσότερη φόρα, μπρος πίσω, μπρος πίσω, μπρος πίσω, ξεκολλάει και το παίρνει η κατηφόρα, χωρίς εμένα μέσα! Κλείνει και η πόρτα! "Γαμώ το στανιό μου! Ούτε ο Μπάστερ Κίτον να ήμουν!" Τρέχω, ανοίγω την πόρτα, και ίσα ίσα που προλαβαίνω να πατήσω το διακόπτη της εκκίνησης λίγο πριν σταματήσει (ευτυχώς!) την πορεία του μια θημωνιά από βάτους, πάλι τίποτα, αλλά πλέον το Τ4 δεν μπορεί να πάει πουθενά!
Τέλεια! Και τώρα τι? Οδική βοήθεια το επόμενο. Και θα έρθουν στην κορυφή του βουνού? Ένας Θεός ξέρει, τηλέφωνο και θα έρθει σε 2-3 ώρες ένα φορτηγό, εάν χρειασθεί μόνο καλώδια και μπαταρία για να πάρει μπρος το Τ4 θα είναι το καλό σενάριο. Αλλιώς θα πάει το Τ4 ως ασυνόδευτο στην έδρα της Εταιρίας στην Χαλκιδική, για να έρθει στην Σαλονίκη μετά από 2-3 μέρες (και εγώ θα πρέπει να επιστρέψω στην Σαλονίκη με ΚΤΕΛ ή ταξί και θα υπάρχει αποζημίωση για αυτό μέχρι του ύψους των 100 ευρώ από την ασφαλιστική. Καλά είναι να τα μαθαίνετε αυτά σιγά, σιγά! Θα σας χρειασθούν! Χα χα χα. Λεπτομέρεια είμαστε στις 11:30 το βράδυ της Δευτέρας, πρώτα δρομολόγια του ΚΤΕΛ Χαλκιδικής κατά τις 6:00! Τα πιάσαμε τα λεφτά μας!). Επικοινωνεί και ο οδηγός του φορτηγού "Που είσαι? Θα κάνω 2-3 ώρες για να έρθω, καλύτερα να βρεις κανέναν εκεί να στο βάλει μπρος με καλώδια και μπαταρία", "Και που να βρω ρε φίλε τέτοια ώρα κάποιον να με βοηθήσει εδώ πάνω στην μέση του πουθενά πάνω στο βουνό!", "Τι εννοείς πάνω στο βουνό?", "Να είμαι σε ένα σιταροχώραφο ακριβώς στην κορυφή του βουνού έχω μόλις ξεφορτώσει μελίσσια", "Κάτσε ρε φίλε μπορεί να έρθει το φορτηγό εκεί? Πως θα έρθω? Πως θα μπει το φορτηγό?", "Δεν χρειάζεσαι να βάλεις το φορτηγό μέσα, εαν έχεις φορητό μηχάνημα για να τζαμακώσουμε λίγο την μπαταρία και μόνο αυτό φτάνει","Καλά θα σε ξαναπάρω να μου δώσεις οδηγίες πως θα φτάσω εκεί, μην χαθώ μέσα στο δάσος, δεν έχω ξανάρθει σε αυτά τα μέρη".
"Ωχχχχ σιγά μην μπορέσω να του δώσω σωστές οδηγίες πως να έρθει εδώ τηλεφωνικά! Καλύτερα να κατέβω στο χωριό για να τον περιμένω εκεί και να τον οδηγήσω εδώ ως συνοδηγός", "Ωραία 10 χιλιόμετρα πεζοπορίας με περιμένουν!". Ξεκινώ πεζός με ένα μισόκιλο νερό στο χέρι για να κατέβω στο χωριό. Ευτυχώς έχει σχεδόν Πανσέληνο και έχει καλή ορατότητα! Κοιτάζω την αντανάκλαση της Σελήνης πάνω στην Θάλασσα, γύρω, γύρω, τα φώτα από τα παραλιακά χωρία, ήρεμα μέρη λέω αυτά. "Εάν έμενα στο δικό μας το βουνό δεν θα έβλεπα φώτα πουθενά!", "Λάθος! Εάν έμενα στο δικό μας το βουνό δεν θα ξεκινούσα πεζός μέσα στην νύχτα για να φτάσω στο χωριό, δυστυχώς στα δικά μας μέρη παραμονεύουν και αγέλες Λύκων!".
Περπατώ 1-2 χιλιόμετρα, και ήδη ο δάσκαλος μου με έχει πάρει 2-3 φορές για να μάθει τα νεότερα και από αυτή την περιπέτεια μου. Τον είχα πάρει για μια συμβουλή του στιλ "Δάσκαλε το και το, έχω μείνει εδώ, μάλλον εάν με βάλει μπρος το παιδί θα μπορέσω να λειτουργήσω το αυτοκίνητο, να σε ρωτήσω κάτι? Να συνεχίσω με το σχέδιο μου και να κάνω και το δεύτερο δρομολόγιο ή να γυρίσω πίσω στον Σοχό?", "Χαζός είσαι, ξέχνα το δεύτερο δρομολόγιο, και εάν ξαναχαλάσει και είσαι φορτωμένος με κυψέλες? Θα γυρίσεις πίσω στον Σοχό και έρχεσαι μια άλλη μέρα, μην κάνεις χαζά!", "Δίκιο έχεις έτσι θα κάνω!".
Συνεχίζω την πεζοπορία και ακούω ήχο από αυτοκίνητο από πίσω μου, σταματά δίπλα μου "Λάζαρε, τι κάνεις εδώ πεζός?" είναι το Καράτσι του Δασκάλου μου ο Στέλιος Καρακάσης και η γυναίκα του "Να έμεινα ακόμα μια φορά με το Τ4", "Θέλεις να σε τραβήξω έξω?" μου λέει, βλέπω το αγροτικό με το τεράστιο τρέιλερ, σκέφτομαι "Άσε τώρα που θα βάλεις σε τόσο κόπο γέρο άνθρωπο -ουχ ουχ ουχ ουχ τι λέει ο ποντικός!Χα χα χα- που μόλις έκανε και μεγαλύτερη μετακίνηση (και με περισσότερες κυψέλες!) από μένα", "Δεν χρειάζεται λέω, μόνο καλώδια χρειάζεται για να βάλουμε μπρος την μίζα", "Όχι!" μου λέει, "Συνέχεια είχα καλώδια για αυτόν τον σκοπό και σήμερα δεν τα πήρα!", "Δεν πειράζει, θα έρθει οδική", "Να σε πάμε τουλάχιστο στο χωρίο να μην περπατάς" ανεβαίνω στο Hilux και ξεκινάμε, περνά ευχάριστα με κουβέντα η διαδρομή μέχρι που ακούω ένα ήχο από την τσέπη μου.
"Ώχ τον ξέρω αυτόν τον ήχο! Μην μου συμβαίνει αυτό!" και φυσικά συνέβη! Το κινητό μου απενεργοποιήθηκε γιατί πιέστηκε μέσα στην τσέπη, και ζητά το PIN για να ενεργοποιηθεί! Και φυσικά και δεν το ξέρω, και έχω χάσει το χαρτί που το είχα γραμμένο! Δεν μπορώ να πάρω τηλέφωνο κανέναν, δεν μπορεί να με πάρει τηλέφωνο κανένας, ούτε μπορεί να επικοινωνήσει η οδική βοήθεια με μένα, ούτε εγώ με αυτή!
Η ώρα είναι 12:07, μέρα Τρίτη και 13!
Με αφήνουν οι άνθρωποι στην είσοδο του χωριού "Από εδώ θα περάσει το φορτηγό οπότε θα σε δουν" καλή η ιδέα του καρτασιού του Δασκάλου μου, τους ευχαριστώ και τους αποχαιρετώ, τυχερός μέσα στην ατυχία μου και ξανά άτυχος μέσα στην τύχη μου.
Προετοιμάζομαι να περιμένω ώρες σε αυτό το σημείο, και να τσεκάρω το κάθε όχημα που θα έρχεται στο χωριό. Περνά ένα όχημα, δεύτερο, τρίτο, ξαφνικά βλέπω από μακρυά φάρους να αναβοσβήνουν "Έχει πλάκα να έρθει τόσο γρήγορα!", βγάζω τον φακό παλάμης που έχω πάντα πάνω μου και αρχίζω να το κουνώ αριστερά δεξιά, φορώ παραλλαγές, θα νομίζει ότι ο στρατός έχει κάνει τσεκ ποιντ στην είσοδο του χωριού. Σταματά το φορτηγό, "Εμένα ψάχνεις? Είμαι ο παλαβός ο μελισσοκόμος", "Που είσαι σε φίλε? Διαρκώς σε παίρνουμε τηλέφωνα και δεν τα απαντάς!", "Εάν σου πω ότι απενεργοποιήθηκε το τηλέφωνο θα με πιστέψεις?", "Το φορτηγό που είναι?", "Μερικά χιλιόμετρα μέσα στο βουνό, ήρθα εδώ για να σε οδηγήσω εκεί"," Καλά έκανες, γιατί δεν τα ξέρω τα μέρη, δεν είμαι από εδώ, είμαι από το Ζαγκλιβέρι", "Και εγώ από Σοχό, στον ίδιο δήμο είμαστε, αλλά όχι και κοντοχωριανοί", ελαφρά κουβέντα για να περάσει η ώρα, κουμπωμένος ο οδηγός πάει με 15-20 χιλιόμετρα την ώρα και δευτέρα εκεί που εγώ πάω με 50-60 και τρίτη, δεν το ρισκάρει καθόλου, δεν του αρέσει η διαδρομή, δεν είναι συνηθισμένος να έρχεται σε δασικούς δρόμους "Κανονικά φίλε δεν θα έπρεπε να έρθω εδώ, δεν έρχεται σε τέτοια μέρη η οδική, απλώς πως μπορείς να αφήσεις κάποιον στην μέση του πουθενά στο δάσος? Έπρεπε να βρεις τρακτέρ να σε ρυμουλκήσει στο χωρίο και από εκεί να σε πάρω εγώ, και ξέρεις πόσο θα σου έπαιρνε ο τρακτερτζής?", "Μια διακοσάρα ευρώ, ξέρω", "Ακριβώς!". Συζήτηση για την ατυχία που με δέρνει με το Τ4 "Να πάρεις ένα 1208 να στανιάρεις, αυτό είναι φορτηγό, να το φορτώνεις και να μην καταλαβαίνει τίποτα", "Αξιόπιστο να είναι και μόνο αυτό αρκεί" ανταπαντώ.
Μικρή η ταχύτητα κρατά πολύ η διαδρομή αλλά κάποτε φτάνει στο τέλος της. Βλέπει ο οδηγός που έχω τα μελίσσια μου και λέει "Πας καλά? Δεν μπαίνει εδώ το φορτηγό! Καλά πόσο παλαβός είσαι και τα χώνεις σε τέτοια μέρη?", "¨Μας έχει το δασαρχείο υπό διωγμό από παντού, είχα και ένα καλό μέρος για να χώνω μια κατοστάδα μελίσσια, και ήρθε ένας νέος κάγκουρας Χαλκιδικιώτης μελισσοκόμος με 7-8 μελίσσια και εκεί που είχα σημάδι έβαλε τα μελίσσια του, κρατά και φέτος το μέρος με δικό του σημάδι με 3-4 πλαίσια γεμάτα με κηρόσκορο και φελιζόλ μέσα - φίλε μου μελισσοκόμε εάν το διαβάζεις αυτό να ξέρεις ότι είσαι μεγάλος μαλάκας!-και αναγκαστικά ήρθα εδώ και δύο χρόνια σε αυτόν τον χάρο για να βάζω τα μελίσσια μου", "Είσαι τελείως παλαβός, να το ξέρεις".
Κατεβαίνουνε στο αμάξι με μπαταρία και καλώδια, το τζαμακώνουμε και παίρνει μπρος! Επιτυχία! το μανουβράρω από εδώ και εκεί με την όπισθεν για να μην το κολλήσω μέσα στο σιταροχώραφο, άκομψα, άτεχνα, το βγάζω στον δρόμο, το αφήνω σε λειτουργία, "Τι θα κάνεις τώρα?" μου λέει "Εάν έχεις αρκετά καύσιμα κάνε και το δεύτερο δρομολόγιο που μου έλεγες χωρίς να κλείσεις τον κινητήρα, θα φορτίζει η μπαταρία, αυτό είναι το πρόβλημα σου, εάν ήταν κάτι άλλο θα είχε μέχρι τώρα ξανασβήσει", "Θα το σκεφτώ" του λέω "Θα πάω αργά, αργά, μπροστά σου για να σε οδηγήσω για να μην χαθείς στο δάσος, σου χρωστάω και μέλι θα στο φέρω κάποια στιγμή στην Ξηροκρήνη που μένεις" του λέω και ξεκινά η πορεία. Αργή (για μένα που το παίζω Γιούχα Κάνκουνέν μέσα στους χωματόδρομους! Χα χα χα), μακρά, αλλά δεν μπορώ να τον αφήσω πίσω ενώ με έχει βοηθήσει τόσο.
Φτάνουμε τελικά στην άσφαλτο, τον αφήνω γιατί έχει νέο περιστατικό να μεταβεί, και ξεκινώ για το άλλα μελίσσια μου έχοντας δίλημμα σοβαρό "Τι να κάνω? Το εμπιστεύεσαι το φορτηγό? Όχι! Δεν έχεις τηλέφωνο, εάν πάει κάτι στραβά δεν θα μπορείς να επικοινωνήσεις με κανένα! Τι είπε ο Δάσκαλος, μην κάνεις χαζά, εάν μείνεις με ζωντανό φορτίο επάνω στο φορτηγό είναι η χειρότερη δυνατή περίπτωση! Ναι αλλά οι μέρες περνάνε! Δεν κρατά επ' άπειρο το πεύκο! Να μπορέσουν και αυτά να δουλέψουν κανα 12-18 μέρες να πάρουν βάρος σαν τα άλλα. Είσαι επαγγελματίας μελισσοκόμος, μόνο από αυτά τα μέλια ζεις! Το να πας πίσω εκτός από 50 παραπάνω ευρώ για ένα ακόμα πήγαινε έλα μπορείς να φας και 2-3 μέρες επισκευών μέχρι να γίνει το αμάξι, έχεις και τον δεκαπενταύγουστο μπροστά σου και θα γίνεται της καραπουτανάρας στους δρόμους της Χαλκιδικής! Δεν αρκούν οι μέρες εάν καθυστερήσεις να μεταφέρεις τα μελίσσια! Είναι μαλακία και τρέλα να συνεχίσεις τα δρομολόγια! Δεν θα αντέξεις εσύ, δεν θα αντέξει το φορτηγό! Μόνο ένας τρελός και μαλάκας γίνεται μελισσοκόμος! Το τελικό επιχείρημα! Θα συνεχίσω!".
Ίσως να μην γίνω ποτέ ο καλύτερος όλων των εποχών μελισσοκόμος, αλλά στάνταρ θα γίνω ο σκληρότερος και πιο παλαβός μελισσοκόμος όλων των εποχών!
Και αρχίζει ο Γολγοθάς! Φορτώνω το φορτηγό το οποίο δουλεύει διαρκώς στο ρελαντί, κάθε τόσο αρχίζουν να δουλεύουν τα βερβιλατερ γιατί ανεβάζει θερμοκρασία, δαγκάνομαι "Σπάσε κανένα κινητήρα τώρα με τις βλακείες σου" γρυλίζω. Αλλά συνεχίζω. Η κόπωση αρχίζει να δείχνει τα δόντια της, έχω γεμίσει παντού μώλωπες από τις γωνίες των κυψελών, οι φάλαγγες των δαχτύλων έχουν πρηστεί από τις χειρολαβές, τα μελίσσια δεν πήραν πολλά μέλια στο μέρος που ήταν, αλλά είχαν έρθει με μέλια από το βελανίδι, έχουν κάποιο βάρος και αυτά. Ο ιδρώτας τρέχει σαν ποτάμι παρόλο που κοντεύει 4 ή ώρα το πρωί. "Θα το μετανιώσεις όλο αυτό στην επιστροφή, δεν θα μπορείς να κρατηθείς ξυπνητός με τίποτα, ήδη έχεις πιει 2 Hell και 1 Monster και σου απομένει ακόμα ένα Hell, δεν αρκεί για να κρατηθείς ξύπνιος!", "Βούλωσε το και δούλευε!" ουρλιάζει ο άγριος λύκος μέσα μου. Έχω πεισμώσει, είμαι σε έκσταση, μόνο δουλεύω. Και πονάω.
Ξεκινώ να ξεφορτώνω και το δεύτερο δρομολόγιο, κοντεύει 6 το πρωί, άγρυπνος πλέον για 24 ώρες, αγναντεύω το κόκκινο χρώμα της αυγής. Αρχίζει να φυσάει αβέρτα, κρυώνω παρόλο που έχει καύσωνα, άρχισε το σώμα να καταρρέει και στέλνει ότι να είναι αισθήσεις στον εγκέφαλο, σφίγγω τα δόντια, έχω ακόμα δουλειά να κάνω, κατεβάζω αβέρτα μελίσσια, ένα και ακόμα ένα και ακόμα ένα.
Δεν καταλαβαίνω που βρίσκω την δύναμη "Μου θέλεις φορτηγό που θα παίρνει 5Χ7 η στρώση κυψέλες, 75 διπλές κυψέλες, οκ το παίρνεις και χωρά πολλά μελίσσια, πως θα φορτώνεις μόνος σου τόσα μελίσσια?!?!?! Σε δύο δρομολόγια θα φορτώσεις και θα ξεφορτώσεις 64 διπλές κυψέλες, πάνω από 2 τόνους σε μελίσσια και έχεις διαλυθεί! Πως θα καταφέρεις 75 μελίσσια? Είναι πράγματι καλός αυτός ο μελλοντικός σχεδιασμός?", "Σκάσε και δούλευε! Κάθε πρόβλημα στον καιρό του! Δούλευε" κάτι άγριο μέσα μου λέει.
Και τελειώνει και αυτό το φορτίο, βγάζω το φορτηγό έξω από το χωράφι πριν ανοίξω τις κυψέλες, τις ανοίγω χωρίς καπνιστίρι ή στολή, δεν έχω δύναμη για να ετοιμάσω κανένα από τα δύο, δεν βγαίνει τίποτα από τις κυψέλες, μάλλον πράγματι έχει κρύο και δεν παίζει παιχνίδια το μυαλό μου!
Και τώρα η επιστροφή, είμαι άγρυπνος πλέον πάνω από 24 ώρες, έχω βγάλει ήδη 340 χιλιόμετρα με τις μετακινήσεις και με περιμένουν ακόμα 190, τρεις ώρες οδήγηση, νιώθω σαν σουρωμένος, έχω μια καθυστέρηση στην αντίληψη 1-2 δευτερολέπτων λόγου κούρασης. Κρατώ με τεράστια δυσκολία τα μάτια μου ανοιχτά, δεν λειτουργεί το μυαλό, έπιασα αρκετές φορές τον εαυτό μου να πάει να κλείσει τον κινητήρα όσο μετακινούσα το φορτηγό για να φορτώσω τις κυψέλες, λειτουργώ αυτοματικός!
Πρέπει να πιέζω τον εαυτό σου σε όλη την διαδρομή στο ποιο ακριβώς θα είναι το επόμενο βήμα μου στην διαδρομή "Προσοχή στο φανάρι βάλε κενό πριν σταματήσεις μην σβήσει ο κινητήρας", "Στην επόμενη στροφή μην την πάρεις με τα χιλιόμετρα της τετάρτης, βάλε τρίτη μην σου πεταχτεί κάτι και μπλοκάρεις με μεγάλη ταχύτητα στο κιβώτιο ταχυτήτων και σταματήσει ο κινητήρας", "Στην αμέσως επόμενη έξοδο πρόσεχε τον πλαϊνό καθρέφτη μην πάρεις κανέναν παραμάζωμα εάν είναι στην νεκρή γωνία σου", λειτουργώ ως συνοδηγός ράλι που δίνει διαρκώς οδηγίες στον οδηγό από τις σημειώσεις που έχει για την διαδρομή.
Έχω ορίσει τέσσερις στόχους στην διαδρομή μου, να κατέβουν όλα τα μελίσσια στο νέο μέρος, να φτάσω στο χωρίο έτσι ώστε και να μείνω εκεί να μπορεί να έρθει η οδική βοήθεια να πάρει το φορτηγό (κάθε μέρα Πάσχα δεν θα είναι για να σου έρχονται στο βουνό!), να φτάσω στον Νομό Θεσσαλονίκης (στην Νέα Απολλωνία το όριο) οπότε εάν μείνει εκεί το φορτηγό να το φέρουν άμεσα στον Σοχό και να μην περάσουν μέρες μέχρι να έρθει από άλλο Νομό το φορτηγό (φυσικά χωρίς εμένα μέσα!), και για το τέλος ο αντικειμενικός στόχος (ΑΝΣΚ όπως θα έλεγαν στον στρατό! Χα χα χα), να το φτάσω στον Σοχό χωρίς πρόβλημα.
Ο ένας μετά τον άλλο στόχο επιτυγχαίνονται, κάπως, με κάποιον τρόπο, μένω ξυπνητός, τραγουδώντας, πίνοντας νερό, ρίχνοντας νερό στο πρόσωπο, οτιδήποτε, αρκεί να έχει αποτέλεσμα. Χιλιομετροφάγος, συνεχίζω, σιγά, σιγά τα καταφέρνω. Βαριά τα βλέφαρα, πέφτει η υπερδιέργεση του φορτώματος, αρχίζουν οι μυς να κλειδώνουν, πονούν τα πάντα, αλλά εκεί συνεχίζω, θα τα καταφέρω, θα φτάσω.
Ξεφορτώνω το υλικό στο σπίτι, μου έρχεται μια ιδέα "Μπας και είσαι υπερβολικός? Μπας και φόρτισε καλά η μπαταρία και δεν θα υπήρχε πρόβλημα να ξαναπάρει το φορτηγό μπρος?", γυρίζω το κλειδί, πατώ το μπουτόν εκκίνησης, ακούγεται ένας ήχος σαν να πνίγεις με γυμνά χέρια γάτα, με δυσκολία παίρνει μπρος το φορτηγό αλλά δεν δείχνει ιδιαίτερα πρόθυμο να το ξανακάνει "Που να σε γαμήσω αναθεματισμένο!", νέοι μπελάδες. Ένα πρόβλημα την φορά και στην ώρα του. Στόχος τώρα να φτάσω μέχρι την είσοδο του σπιτιού χωρίς να καταρρεύσω στην διαδρομή μέσα στον κήπο, μάλλον θα το καταφέρω και αυτό.
Μα δεν είναι υπέροχη η μελισσοκομία?!?!?!
Adios Amigos Locos
Μότσανος Λάζαρος
Σοχός Τρίτη Δεκατρείς Αυγούστου 2019
Το σχέδιο ήταν να μετακινήσω δύο φορτία (32 διπλές κυψέλες έκαστο) από ένα μέρος που δεν έδινε καλά το πεύκο, σε ένα άλλο σημείο που είχα μελίσσια και το πεύκο ήδη έδινε τα ρέστα του (θα σας δείξω στην επόμενη ανάρτηση πατέντα σχετική με την διαπίστωση της διαφοράς νεκταροέκκρισης/μελιτωέκκρισης ανάμεσα σε 2 μέρη ή στο ίδιο μέρος σε διαφορετικές στιγμές, χωρίς να ξηλώθητε για να αγοράσετε μελισσοκομικές ζυγαριές, υπομονή και να είσαστε σε εγρήγορση για την επόμενη ανάρτηση, θα σας αρέσει η λύση), με πρώτο δρομολόγιο στις 8 με 9 το απόγευμα, ξεφόρτωμα στο δεύτερο μέρος, επιστροφή στο πρώτο μέρος για ξαναφόρτωμα και ξεφόρτωμα στο δεύτερο σημείο, και τρίτη επιστροφή στο πρώτο μέρος όπου ακόμα υπάρχουν κυψέλες για να κοιμηθώ μέσα στο φορτηγό, και μέσα στο δάσος, γιατί θα ήμουν υπερβολικά εξαντλημένος για να ξεκινήσω αμέσως για Σοχό, 150 χιλιόμετρα μακρυά και 2-3 ώρες οδήγησης καταβεβλημένος (Τέλεια! Φτάσαμε στο σημείο να κοιμόμαστε και μέσα στα δάση! Wild Thing! Ποίος θα το φανταζότανε? Ποίος θα το περίμενε? Ποίος θα το πίστευε?).
Φιλόδοξο σχέδιο! Και φυσικά όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει.
Έχοντας την ίδια εμπιστοσύνη στο T4 όσο και σε μια πεινασμένη Τίγρη, αποφάσισα όσο θα έκανα το δρομολόγιο (πρώτο) στο βουνό να έχω διαρκώς τα βερβιλατέρ σε λειτουργία χειροκίνητα, το καλοριφέρ στα ζεστά, και φυσικά και τους προβολείς αναμμένους (γιατί? Γιατί όταν έχεις πληρώσει με λεφτά, χρόνο, και χαμένα μελίσσια και δυναμικότητα τους έναν σπασμένο κινητήρα θα καταλάβετε πλήρως το γιατί!). Αποτέλεσμα όταν πήγα να βάλω μπρος το Τ4 μετά από το ξεφόρτωμα του πρώτου φορτίου να μην γυρίζει καν η μίζα! "Ωχχχχχχ άρχισαν οι παπαρές πάλι!" η πρώτη σκέψη μου.
Και πλέον μια που δεν είναι νέουρας πάνω στην προβληματικότητα και την αναξιοπιστία του Τ4 κατεβαίνω έχοντας ένα σφυρί στο χέρι (Των 1000 gr) να αρχίσω να χτυπώ την μίζα μπας και ξεκολλήσει, βγάζω και βύσματα να τα καθαρίσω και να τα ξαναβάλω μπας και έχουν χαλαρώσει, και ξαναπροσπαθώ να το βάλω μπρος. Τζίφος! Επίμονο γαϊδούρι και εγώ τα επαναλαμβάνω 3-4 φορές, ακόμα πιο επίμονο μουλάρι το Τ4 (γαμώ το στανιό σου! Θα σε βάψω μπλε και θα σε πετάξω στην πιο απότομη ακρογιαλιά να μην σε βρει ποτέ κανένας!).
"Ας το σκουντήξω στο κατηφορικό έδαφος μπας και πάρει έτσι μπρος" σκέφτομαι, οργωμένο το σιταροχώραφο που είναι μέσα, πρέπει να σκουντάς μπρος πίσω για να πάρει φόρα να κάνει μερικά μετρά, πρώτη αποτυχία στα λίγα μέτρα σταμάτησε χωρίς κανένα αποτέλεσμα, αποφασίζω να το ρισκάρω και να δώσω περισσότερη φόρα, μπρος πίσω, μπρος πίσω, μπρος πίσω, ξεκολλάει και το παίρνει η κατηφόρα, χωρίς εμένα μέσα! Κλείνει και η πόρτα! "Γαμώ το στανιό μου! Ούτε ο Μπάστερ Κίτον να ήμουν!" Τρέχω, ανοίγω την πόρτα, και ίσα ίσα που προλαβαίνω να πατήσω το διακόπτη της εκκίνησης λίγο πριν σταματήσει (ευτυχώς!) την πορεία του μια θημωνιά από βάτους, πάλι τίποτα, αλλά πλέον το Τ4 δεν μπορεί να πάει πουθενά!
Τέλεια! Και τώρα τι? Οδική βοήθεια το επόμενο. Και θα έρθουν στην κορυφή του βουνού? Ένας Θεός ξέρει, τηλέφωνο και θα έρθει σε 2-3 ώρες ένα φορτηγό, εάν χρειασθεί μόνο καλώδια και μπαταρία για να πάρει μπρος το Τ4 θα είναι το καλό σενάριο. Αλλιώς θα πάει το Τ4 ως ασυνόδευτο στην έδρα της Εταιρίας στην Χαλκιδική, για να έρθει στην Σαλονίκη μετά από 2-3 μέρες (και εγώ θα πρέπει να επιστρέψω στην Σαλονίκη με ΚΤΕΛ ή ταξί και θα υπάρχει αποζημίωση για αυτό μέχρι του ύψους των 100 ευρώ από την ασφαλιστική. Καλά είναι να τα μαθαίνετε αυτά σιγά, σιγά! Θα σας χρειασθούν! Χα χα χα. Λεπτομέρεια είμαστε στις 11:30 το βράδυ της Δευτέρας, πρώτα δρομολόγια του ΚΤΕΛ Χαλκιδικής κατά τις 6:00! Τα πιάσαμε τα λεφτά μας!). Επικοινωνεί και ο οδηγός του φορτηγού "Που είσαι? Θα κάνω 2-3 ώρες για να έρθω, καλύτερα να βρεις κανέναν εκεί να στο βάλει μπρος με καλώδια και μπαταρία", "Και που να βρω ρε φίλε τέτοια ώρα κάποιον να με βοηθήσει εδώ πάνω στην μέση του πουθενά πάνω στο βουνό!", "Τι εννοείς πάνω στο βουνό?", "Να είμαι σε ένα σιταροχώραφο ακριβώς στην κορυφή του βουνού έχω μόλις ξεφορτώσει μελίσσια", "Κάτσε ρε φίλε μπορεί να έρθει το φορτηγό εκεί? Πως θα έρθω? Πως θα μπει το φορτηγό?", "Δεν χρειάζεσαι να βάλεις το φορτηγό μέσα, εαν έχεις φορητό μηχάνημα για να τζαμακώσουμε λίγο την μπαταρία και μόνο αυτό φτάνει","Καλά θα σε ξαναπάρω να μου δώσεις οδηγίες πως θα φτάσω εκεί, μην χαθώ μέσα στο δάσος, δεν έχω ξανάρθει σε αυτά τα μέρη".
"Ωχχχχ σιγά μην μπορέσω να του δώσω σωστές οδηγίες πως να έρθει εδώ τηλεφωνικά! Καλύτερα να κατέβω στο χωριό για να τον περιμένω εκεί και να τον οδηγήσω εδώ ως συνοδηγός", "Ωραία 10 χιλιόμετρα πεζοπορίας με περιμένουν!". Ξεκινώ πεζός με ένα μισόκιλο νερό στο χέρι για να κατέβω στο χωριό. Ευτυχώς έχει σχεδόν Πανσέληνο και έχει καλή ορατότητα! Κοιτάζω την αντανάκλαση της Σελήνης πάνω στην Θάλασσα, γύρω, γύρω, τα φώτα από τα παραλιακά χωρία, ήρεμα μέρη λέω αυτά. "Εάν έμενα στο δικό μας το βουνό δεν θα έβλεπα φώτα πουθενά!", "Λάθος! Εάν έμενα στο δικό μας το βουνό δεν θα ξεκινούσα πεζός μέσα στην νύχτα για να φτάσω στο χωριό, δυστυχώς στα δικά μας μέρη παραμονεύουν και αγέλες Λύκων!".
Περπατώ 1-2 χιλιόμετρα, και ήδη ο δάσκαλος μου με έχει πάρει 2-3 φορές για να μάθει τα νεότερα και από αυτή την περιπέτεια μου. Τον είχα πάρει για μια συμβουλή του στιλ "Δάσκαλε το και το, έχω μείνει εδώ, μάλλον εάν με βάλει μπρος το παιδί θα μπορέσω να λειτουργήσω το αυτοκίνητο, να σε ρωτήσω κάτι? Να συνεχίσω με το σχέδιο μου και να κάνω και το δεύτερο δρομολόγιο ή να γυρίσω πίσω στον Σοχό?", "Χαζός είσαι, ξέχνα το δεύτερο δρομολόγιο, και εάν ξαναχαλάσει και είσαι φορτωμένος με κυψέλες? Θα γυρίσεις πίσω στον Σοχό και έρχεσαι μια άλλη μέρα, μην κάνεις χαζά!", "Δίκιο έχεις έτσι θα κάνω!".
Συνεχίζω την πεζοπορία και ακούω ήχο από αυτοκίνητο από πίσω μου, σταματά δίπλα μου "Λάζαρε, τι κάνεις εδώ πεζός?" είναι το Καράτσι του Δασκάλου μου ο Στέλιος Καρακάσης και η γυναίκα του "Να έμεινα ακόμα μια φορά με το Τ4", "Θέλεις να σε τραβήξω έξω?" μου λέει, βλέπω το αγροτικό με το τεράστιο τρέιλερ, σκέφτομαι "Άσε τώρα που θα βάλεις σε τόσο κόπο γέρο άνθρωπο -ουχ ουχ ουχ ουχ τι λέει ο ποντικός!Χα χα χα- που μόλις έκανε και μεγαλύτερη μετακίνηση (και με περισσότερες κυψέλες!) από μένα", "Δεν χρειάζεται λέω, μόνο καλώδια χρειάζεται για να βάλουμε μπρος την μίζα", "Όχι!" μου λέει, "Συνέχεια είχα καλώδια για αυτόν τον σκοπό και σήμερα δεν τα πήρα!", "Δεν πειράζει, θα έρθει οδική", "Να σε πάμε τουλάχιστο στο χωρίο να μην περπατάς" ανεβαίνω στο Hilux και ξεκινάμε, περνά ευχάριστα με κουβέντα η διαδρομή μέχρι που ακούω ένα ήχο από την τσέπη μου.
"Ώχ τον ξέρω αυτόν τον ήχο! Μην μου συμβαίνει αυτό!" και φυσικά συνέβη! Το κινητό μου απενεργοποιήθηκε γιατί πιέστηκε μέσα στην τσέπη, και ζητά το PIN για να ενεργοποιηθεί! Και φυσικά και δεν το ξέρω, και έχω χάσει το χαρτί που το είχα γραμμένο! Δεν μπορώ να πάρω τηλέφωνο κανέναν, δεν μπορεί να με πάρει τηλέφωνο κανένας, ούτε μπορεί να επικοινωνήσει η οδική βοήθεια με μένα, ούτε εγώ με αυτή!
Η ώρα είναι 12:07, μέρα Τρίτη και 13!
Με αφήνουν οι άνθρωποι στην είσοδο του χωριού "Από εδώ θα περάσει το φορτηγό οπότε θα σε δουν" καλή η ιδέα του καρτασιού του Δασκάλου μου, τους ευχαριστώ και τους αποχαιρετώ, τυχερός μέσα στην ατυχία μου και ξανά άτυχος μέσα στην τύχη μου.
Προετοιμάζομαι να περιμένω ώρες σε αυτό το σημείο, και να τσεκάρω το κάθε όχημα που θα έρχεται στο χωριό. Περνά ένα όχημα, δεύτερο, τρίτο, ξαφνικά βλέπω από μακρυά φάρους να αναβοσβήνουν "Έχει πλάκα να έρθει τόσο γρήγορα!", βγάζω τον φακό παλάμης που έχω πάντα πάνω μου και αρχίζω να το κουνώ αριστερά δεξιά, φορώ παραλλαγές, θα νομίζει ότι ο στρατός έχει κάνει τσεκ ποιντ στην είσοδο του χωριού. Σταματά το φορτηγό, "Εμένα ψάχνεις? Είμαι ο παλαβός ο μελισσοκόμος", "Που είσαι σε φίλε? Διαρκώς σε παίρνουμε τηλέφωνα και δεν τα απαντάς!", "Εάν σου πω ότι απενεργοποιήθηκε το τηλέφωνο θα με πιστέψεις?", "Το φορτηγό που είναι?", "Μερικά χιλιόμετρα μέσα στο βουνό, ήρθα εδώ για να σε οδηγήσω εκεί"," Καλά έκανες, γιατί δεν τα ξέρω τα μέρη, δεν είμαι από εδώ, είμαι από το Ζαγκλιβέρι", "Και εγώ από Σοχό, στον ίδιο δήμο είμαστε, αλλά όχι και κοντοχωριανοί", ελαφρά κουβέντα για να περάσει η ώρα, κουμπωμένος ο οδηγός πάει με 15-20 χιλιόμετρα την ώρα και δευτέρα εκεί που εγώ πάω με 50-60 και τρίτη, δεν το ρισκάρει καθόλου, δεν του αρέσει η διαδρομή, δεν είναι συνηθισμένος να έρχεται σε δασικούς δρόμους "Κανονικά φίλε δεν θα έπρεπε να έρθω εδώ, δεν έρχεται σε τέτοια μέρη η οδική, απλώς πως μπορείς να αφήσεις κάποιον στην μέση του πουθενά στο δάσος? Έπρεπε να βρεις τρακτέρ να σε ρυμουλκήσει στο χωρίο και από εκεί να σε πάρω εγώ, και ξέρεις πόσο θα σου έπαιρνε ο τρακτερτζής?", "Μια διακοσάρα ευρώ, ξέρω", "Ακριβώς!". Συζήτηση για την ατυχία που με δέρνει με το Τ4 "Να πάρεις ένα 1208 να στανιάρεις, αυτό είναι φορτηγό, να το φορτώνεις και να μην καταλαβαίνει τίποτα", "Αξιόπιστο να είναι και μόνο αυτό αρκεί" ανταπαντώ.
Μικρή η ταχύτητα κρατά πολύ η διαδρομή αλλά κάποτε φτάνει στο τέλος της. Βλέπει ο οδηγός που έχω τα μελίσσια μου και λέει "Πας καλά? Δεν μπαίνει εδώ το φορτηγό! Καλά πόσο παλαβός είσαι και τα χώνεις σε τέτοια μέρη?", "¨Μας έχει το δασαρχείο υπό διωγμό από παντού, είχα και ένα καλό μέρος για να χώνω μια κατοστάδα μελίσσια, και ήρθε ένας νέος κάγκουρας Χαλκιδικιώτης μελισσοκόμος με 7-8 μελίσσια και εκεί που είχα σημάδι έβαλε τα μελίσσια του, κρατά και φέτος το μέρος με δικό του σημάδι με 3-4 πλαίσια γεμάτα με κηρόσκορο και φελιζόλ μέσα - φίλε μου μελισσοκόμε εάν το διαβάζεις αυτό να ξέρεις ότι είσαι μεγάλος μαλάκας!-και αναγκαστικά ήρθα εδώ και δύο χρόνια σε αυτόν τον χάρο για να βάζω τα μελίσσια μου", "Είσαι τελείως παλαβός, να το ξέρεις".
Κατεβαίνουνε στο αμάξι με μπαταρία και καλώδια, το τζαμακώνουμε και παίρνει μπρος! Επιτυχία! το μανουβράρω από εδώ και εκεί με την όπισθεν για να μην το κολλήσω μέσα στο σιταροχώραφο, άκομψα, άτεχνα, το βγάζω στον δρόμο, το αφήνω σε λειτουργία, "Τι θα κάνεις τώρα?" μου λέει "Εάν έχεις αρκετά καύσιμα κάνε και το δεύτερο δρομολόγιο που μου έλεγες χωρίς να κλείσεις τον κινητήρα, θα φορτίζει η μπαταρία, αυτό είναι το πρόβλημα σου, εάν ήταν κάτι άλλο θα είχε μέχρι τώρα ξανασβήσει", "Θα το σκεφτώ" του λέω "Θα πάω αργά, αργά, μπροστά σου για να σε οδηγήσω για να μην χαθείς στο δάσος, σου χρωστάω και μέλι θα στο φέρω κάποια στιγμή στην Ξηροκρήνη που μένεις" του λέω και ξεκινά η πορεία. Αργή (για μένα που το παίζω Γιούχα Κάνκουνέν μέσα στους χωματόδρομους! Χα χα χα), μακρά, αλλά δεν μπορώ να τον αφήσω πίσω ενώ με έχει βοηθήσει τόσο.
Φτάνουμε τελικά στην άσφαλτο, τον αφήνω γιατί έχει νέο περιστατικό να μεταβεί, και ξεκινώ για το άλλα μελίσσια μου έχοντας δίλημμα σοβαρό "Τι να κάνω? Το εμπιστεύεσαι το φορτηγό? Όχι! Δεν έχεις τηλέφωνο, εάν πάει κάτι στραβά δεν θα μπορείς να επικοινωνήσεις με κανένα! Τι είπε ο Δάσκαλος, μην κάνεις χαζά, εάν μείνεις με ζωντανό φορτίο επάνω στο φορτηγό είναι η χειρότερη δυνατή περίπτωση! Ναι αλλά οι μέρες περνάνε! Δεν κρατά επ' άπειρο το πεύκο! Να μπορέσουν και αυτά να δουλέψουν κανα 12-18 μέρες να πάρουν βάρος σαν τα άλλα. Είσαι επαγγελματίας μελισσοκόμος, μόνο από αυτά τα μέλια ζεις! Το να πας πίσω εκτός από 50 παραπάνω ευρώ για ένα ακόμα πήγαινε έλα μπορείς να φας και 2-3 μέρες επισκευών μέχρι να γίνει το αμάξι, έχεις και τον δεκαπενταύγουστο μπροστά σου και θα γίνεται της καραπουτανάρας στους δρόμους της Χαλκιδικής! Δεν αρκούν οι μέρες εάν καθυστερήσεις να μεταφέρεις τα μελίσσια! Είναι μαλακία και τρέλα να συνεχίσεις τα δρομολόγια! Δεν θα αντέξεις εσύ, δεν θα αντέξει το φορτηγό! Μόνο ένας τρελός και μαλάκας γίνεται μελισσοκόμος! Το τελικό επιχείρημα! Θα συνεχίσω!".
Ίσως να μην γίνω ποτέ ο καλύτερος όλων των εποχών μελισσοκόμος, αλλά στάνταρ θα γίνω ο σκληρότερος και πιο παλαβός μελισσοκόμος όλων των εποχών!
Και αρχίζει ο Γολγοθάς! Φορτώνω το φορτηγό το οποίο δουλεύει διαρκώς στο ρελαντί, κάθε τόσο αρχίζουν να δουλεύουν τα βερβιλατερ γιατί ανεβάζει θερμοκρασία, δαγκάνομαι "Σπάσε κανένα κινητήρα τώρα με τις βλακείες σου" γρυλίζω. Αλλά συνεχίζω. Η κόπωση αρχίζει να δείχνει τα δόντια της, έχω γεμίσει παντού μώλωπες από τις γωνίες των κυψελών, οι φάλαγγες των δαχτύλων έχουν πρηστεί από τις χειρολαβές, τα μελίσσια δεν πήραν πολλά μέλια στο μέρος που ήταν, αλλά είχαν έρθει με μέλια από το βελανίδι, έχουν κάποιο βάρος και αυτά. Ο ιδρώτας τρέχει σαν ποτάμι παρόλο που κοντεύει 4 ή ώρα το πρωί. "Θα το μετανιώσεις όλο αυτό στην επιστροφή, δεν θα μπορείς να κρατηθείς ξυπνητός με τίποτα, ήδη έχεις πιει 2 Hell και 1 Monster και σου απομένει ακόμα ένα Hell, δεν αρκεί για να κρατηθείς ξύπνιος!", "Βούλωσε το και δούλευε!" ουρλιάζει ο άγριος λύκος μέσα μου. Έχω πεισμώσει, είμαι σε έκσταση, μόνο δουλεύω. Και πονάω.
Ξεκινώ να ξεφορτώνω και το δεύτερο δρομολόγιο, κοντεύει 6 το πρωί, άγρυπνος πλέον για 24 ώρες, αγναντεύω το κόκκινο χρώμα της αυγής. Αρχίζει να φυσάει αβέρτα, κρυώνω παρόλο που έχει καύσωνα, άρχισε το σώμα να καταρρέει και στέλνει ότι να είναι αισθήσεις στον εγκέφαλο, σφίγγω τα δόντια, έχω ακόμα δουλειά να κάνω, κατεβάζω αβέρτα μελίσσια, ένα και ακόμα ένα και ακόμα ένα.
Δεν καταλαβαίνω που βρίσκω την δύναμη "Μου θέλεις φορτηγό που θα παίρνει 5Χ7 η στρώση κυψέλες, 75 διπλές κυψέλες, οκ το παίρνεις και χωρά πολλά μελίσσια, πως θα φορτώνεις μόνος σου τόσα μελίσσια?!?!?! Σε δύο δρομολόγια θα φορτώσεις και θα ξεφορτώσεις 64 διπλές κυψέλες, πάνω από 2 τόνους σε μελίσσια και έχεις διαλυθεί! Πως θα καταφέρεις 75 μελίσσια? Είναι πράγματι καλός αυτός ο μελλοντικός σχεδιασμός?", "Σκάσε και δούλευε! Κάθε πρόβλημα στον καιρό του! Δούλευε" κάτι άγριο μέσα μου λέει.
Και τελειώνει και αυτό το φορτίο, βγάζω το φορτηγό έξω από το χωράφι πριν ανοίξω τις κυψέλες, τις ανοίγω χωρίς καπνιστίρι ή στολή, δεν έχω δύναμη για να ετοιμάσω κανένα από τα δύο, δεν βγαίνει τίποτα από τις κυψέλες, μάλλον πράγματι έχει κρύο και δεν παίζει παιχνίδια το μυαλό μου!
Και τώρα η επιστροφή, είμαι άγρυπνος πλέον πάνω από 24 ώρες, έχω βγάλει ήδη 340 χιλιόμετρα με τις μετακινήσεις και με περιμένουν ακόμα 190, τρεις ώρες οδήγηση, νιώθω σαν σουρωμένος, έχω μια καθυστέρηση στην αντίληψη 1-2 δευτερολέπτων λόγου κούρασης. Κρατώ με τεράστια δυσκολία τα μάτια μου ανοιχτά, δεν λειτουργεί το μυαλό, έπιασα αρκετές φορές τον εαυτό μου να πάει να κλείσει τον κινητήρα όσο μετακινούσα το φορτηγό για να φορτώσω τις κυψέλες, λειτουργώ αυτοματικός!
Πρέπει να πιέζω τον εαυτό σου σε όλη την διαδρομή στο ποιο ακριβώς θα είναι το επόμενο βήμα μου στην διαδρομή "Προσοχή στο φανάρι βάλε κενό πριν σταματήσεις μην σβήσει ο κινητήρας", "Στην επόμενη στροφή μην την πάρεις με τα χιλιόμετρα της τετάρτης, βάλε τρίτη μην σου πεταχτεί κάτι και μπλοκάρεις με μεγάλη ταχύτητα στο κιβώτιο ταχυτήτων και σταματήσει ο κινητήρας", "Στην αμέσως επόμενη έξοδο πρόσεχε τον πλαϊνό καθρέφτη μην πάρεις κανέναν παραμάζωμα εάν είναι στην νεκρή γωνία σου", λειτουργώ ως συνοδηγός ράλι που δίνει διαρκώς οδηγίες στον οδηγό από τις σημειώσεις που έχει για την διαδρομή.
Έχω ορίσει τέσσερις στόχους στην διαδρομή μου, να κατέβουν όλα τα μελίσσια στο νέο μέρος, να φτάσω στο χωρίο έτσι ώστε και να μείνω εκεί να μπορεί να έρθει η οδική βοήθεια να πάρει το φορτηγό (κάθε μέρα Πάσχα δεν θα είναι για να σου έρχονται στο βουνό!), να φτάσω στον Νομό Θεσσαλονίκης (στην Νέα Απολλωνία το όριο) οπότε εάν μείνει εκεί το φορτηγό να το φέρουν άμεσα στον Σοχό και να μην περάσουν μέρες μέχρι να έρθει από άλλο Νομό το φορτηγό (φυσικά χωρίς εμένα μέσα!), και για το τέλος ο αντικειμενικός στόχος (ΑΝΣΚ όπως θα έλεγαν στον στρατό! Χα χα χα), να το φτάσω στον Σοχό χωρίς πρόβλημα.
Ο ένας μετά τον άλλο στόχο επιτυγχαίνονται, κάπως, με κάποιον τρόπο, μένω ξυπνητός, τραγουδώντας, πίνοντας νερό, ρίχνοντας νερό στο πρόσωπο, οτιδήποτε, αρκεί να έχει αποτέλεσμα. Χιλιομετροφάγος, συνεχίζω, σιγά, σιγά τα καταφέρνω. Βαριά τα βλέφαρα, πέφτει η υπερδιέργεση του φορτώματος, αρχίζουν οι μυς να κλειδώνουν, πονούν τα πάντα, αλλά εκεί συνεχίζω, θα τα καταφέρω, θα φτάσω.
Ξεφορτώνω το υλικό στο σπίτι, μου έρχεται μια ιδέα "Μπας και είσαι υπερβολικός? Μπας και φόρτισε καλά η μπαταρία και δεν θα υπήρχε πρόβλημα να ξαναπάρει το φορτηγό μπρος?", γυρίζω το κλειδί, πατώ το μπουτόν εκκίνησης, ακούγεται ένας ήχος σαν να πνίγεις με γυμνά χέρια γάτα, με δυσκολία παίρνει μπρος το φορτηγό αλλά δεν δείχνει ιδιαίτερα πρόθυμο να το ξανακάνει "Που να σε γαμήσω αναθεματισμένο!", νέοι μπελάδες. Ένα πρόβλημα την φορά και στην ώρα του. Στόχος τώρα να φτάσω μέχρι την είσοδο του σπιτιού χωρίς να καταρρεύσω στην διαδρομή μέσα στον κήπο, μάλλον θα το καταφέρω και αυτό.
Μα δεν είναι υπέροχη η μελισσοκομία?!?!?!
Adios Amigos Locos
Μότσανος Λάζαρος
Σοχός Τρίτη Δεκατρείς Αυγούστου 2019
Εχει πολους λολους που σε διαβαζουν η ειμαι μονο εγω?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρκετούς τρελούς μην μασάς, δεν είσαι μόνο εσύ! Χα χα χα.
ΔιαγραφήΣτο κινητο να μην εχεις pin...η να βαλεις την ημερομηνια γεννησεις....
ΑπάντησηΔιαγραφή