Και μια που σας υποσχέθηκα μια σειρά αναρτήσεων σχετικά με το πως να ρίξεις το μελισσοκομικό σου κόστος αρχίζουμε πάλι λίγο ανορθόδοξα έχοντας αυτή την ανάρτηση ως την πρώτη που είναι χαρακτηρισμένη ως ανάρτηση της Σειράς "Αρπάζοντας από το λαιμό το Μελισσοκομικό Κόστος" αλλά στην πραγματικότητα υπάρχουν άλλες δύο αναρτήσεις που ανήκουν σε αυτή την σειρά αναρτήσεων και είχαν δημοσιοποιηθεί τον προηγούμενο μήνα.
Σας παραθέτω στο τέλος αυτής της ανάρτησης όλες τις αναρτήσεις αυτής της σειράς (το ίδιο θα γίνεται και σε κάθε ανάρτηση της σχετικής σειράς όπου στο τέλος της θα υπάρχει μια λίστα με όλες τις αναρτήσεις της σειράς).
Αλλά ταυτόχρονα επειδή αυτή η ανάρτηση ανήκει και στην σειρά " Το παιδί με τα δύο αριστερά χέρια - Κατασκευές - Πατέντες- Χόμπι (Hobby)" θα υπάρχει στο τέλος της ανάρτησης και η αντίστοιχη λίστα αναρτήσεων και αυτής της σειράς.
Και έχουμε και λέμε, αρχές Οκτώβρη, τελευταίο δρομολόγιο από την δεύτερη παρτίδα κυψελών που κατεβαίνουν στα πεύκα, μονές κυψέλες πλέον σε διπλή σειρά, ξεφορτώνω μόνος μου μια, μια, τις κυψέλες.
Έχω φτάσει στις τελευταίες οκτώ κυψέλες, και παίρνω μια κυψέλη από την επάνω σειρά, την έχω στο στήθος μου και κάνω ένα βήμα προς τα πίσω για να γυρίσω αμέσως μετά το σώμα μου για να πάω την κυψέλη στην άκρη της καρότσας, όταν τελείως ξαφνικά ακούω ένα ξερό ήχο και αμέσως καταρρέει η σανίδα κάτω από το αριστερό μου πόδι!
Μέσα σε ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου όλο το πόδι μου μέχρι την κορυφή του τετρακέφαλου έχει βυθιστεί μέσα στην καρότσα, το δεξί μου πόδι έχει λυγίσει σε σημείο που να πονάνε όλες οι κλειδώσεις, και εγώ είμαι με μια κυψέλη στο στήθος να με πλακώνει καθώς το σώμα μου αρχίζει να γίνεται παράλληλο με την καρότσα!
Το επόμενο που θυμάμαι είναι να σκάζω με το πίσω μέρος του κεφαλιού, λίγο πριν σκάσει η κυψέλη πάνω στο στήθος μου, ακριβώς την στιγμή που έπαιρνα την ανάσα μου, πράγμα που με έκανε να εκπνεύσω άμεσα, και να μείνω με τελείως κενούς τους πνεύμονές να πασχίζω να πάρω μια ανάσα, έχοντας μια κυψέλη να πιέζει τους μυς του στήθους, και να τους εμποδίζει να κάνουν την δουλειά τους.
Δεν γνωρίζω σε τι κατάσταση είναι το δεξί μου πόδι, και εάν έχει σπάσει, δεν γνωρίζω ούτε εάν το αριστερό μου πόδι έχει σπάσει, καθώς βρήκε στα μεταλλικά υποστηρίγματα της καρότσας και την εξάτμιση, ή εάν έχει κοπεί και αιμορραγεί καθώς πέρασε μέσα από μια σανίδα γεμάτη με θραύσματα και κομμάτια που εξέχουν.
Εκείνο που ξέρω είναι ότι το κλειδί της κυψέλης μου έχει κάνει ένα μόνιμο τατουάζ επάνω στο στήθος μου, ότι δεν λειτουργούν οι πνεύμονες μου από το βάρος της κυψέλης, και ότι εάν έχει ανοίξει η είσοδος της κυψέλης με περιμένει μια κόλαση, έτσι ακινητοποιημένος που είμαι, καθώς θα βγαίνουν τελείως εξαγριωμένες οι μέλισσες, και εγώ δεν φορώ την στολή!
Η επόμενη σκέψη μου είναι "Και τώρα? Είσαι μόνος σου, είσαι 180 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι σου, στην άκρη του πουθενά, και ένα από τα δύο πόδια σου (ή και τα δύο!) μπορεί να έχει σπάσει! Πως ακριβώς λύνεται αυτό το πρόβλημα? Θα γυρίσεις στο σπίτι σου ή "Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος"?
Σταματώ να σκέφτομαι και περιμένω τις συνέπειες όσων έχουν μόλις συμβεί, το μελίσσι γρυλίζει εξαγριωμένο, αλλά δεν φαίνεται καμία κίνηση από το ορθογώνιο παραλληλόγραμμο που είναι από πάνω μου, σαν ταφόπλακα, "Οκ η είσοδος παρέμενε στην θέση της! Τα πόδια?", νιώθω το δεξί μου πόδι να πονάει αλλά όχι σε υπερβολικό βαθμό, σιγά σιγά το απελευθερώνω από την θέση κάτω από το σώμα μου, δεν έχω εικόνα για το αριστερό μου πόδι, εξακολουθεί να είναι μέσα, και κάτω, από την καρότσα.
Πρώτη βαθιά ανάσα που καταφέρνω να πάρω, δάκρια τρέχουν από τα μάτια, οι πνεύμονες μου καίνε, "Ώστε αυτό είναι το χτυπάς στο στήθος τον αντίπαλο με όλη την δύναμη σου, την ώρα που παίρνει ο άλλος ανάσα, που μαθαίνουν οι πυγμάχοι ε? Τόσο καλά αποτελέσματα έχει ε? Στα υπόψη".
Κυλώ την κυψέλη στο πλάι, ευκολότερη η δεύτερη ανάσα, αλλά οι πνεύμονες εξακολουθούν να καίνε, προσπαθώ να κουνήσω το αριστερό πόδι για να δω που είναι, εάν πονάει, εάν είναι σε ένα κομμάτι. Το νιώθω άρτιο και πλήρες, δεν βρίσκει πουθενά, πόνος μέτριος αλλά επιφανειακός.
Τρίτη ανάσα, και προσπάθεια να σηκώσω πρώτα το σώμα μου, και έπειτα να βγάλω το αριστερό μου πόδι από την τρύπα στην καρότσα, μισή επιτυχία, μόνο το σώμα κατορθώνει να έρθει στις 90 μοίρες σε σχέση με την καρότσα,
Τέταρτη ανάσα, περιμένω, πέμπτη ανάσα, περιμένω, έκτη ανάσα, δίνω ώθηση στο δεξί μου πόδι για να με σηκώσει καθώς πιάνομαι από τα παράπετα με το αριστερό μου χέρι.
Τα καταφέρνω, βγάζω το αριστερό μου πόδι από την καρότσα, είναι σε ένα κομμάτι, το παντελόνι της παραλλαγής έχει σκιστεί και υπάρχει μια βαθιά γρατσουνιά αρκετών πόντων που αιμορραγεί, επιφανειακό τραύμα, θα περάσει.
Είμαι τυχερός, δεν έσπασε τίποτα, ούτε κόκαλα ποδιών, ούτε κόκαλα χεριών, ούτε πλευρά, ούτε το κρανίο. Αδιαφορώ για την αιμορραγία στο αριστερό πόδι, καθώς και για τον πόνο στο δεξί γόνατο και αστράγαλο, και συνεχίζω να ξεφορτώνω κυψέλες, "Same Shit, Different Day" απλώς σιγομουρμουρίζω.
Με τις κυψέλες να έχουν κατεβεί και τοποθετηθεί στο μελισσοκομείο, και αφού τις έχω ανοίξει, επανέρχομαι στο πρόβλημα του πως θα γυρίσω πίσω. Το κεφάλι πονάει, τα γόνατα διαμαρτύρονται και αυτά, η κατακόκκινη από το αίμα αριστερή μου γάμπα έχει σταματήσει να αιμορραγεί αλλά από το γδάρσιμο τσούζει, ο κώλος μου πονάει σαν να έχει αρπάξει διπλή κλωτσιά από μουλάρι, η μέση μου μου στέλνει χαιρετίσματα λέγοντας "Γειααααα! Με θυμάσαιιιιιιιι? Είμαι αυτή που σε κάνει να πηγαίνεις σαν όρθιο γαμώτο! Εκτίμησα και σήμερα αυτή την χύμα που άρπαξες! Θα το πληρώσεις ακριβά και αυτό!!!".
Έχω ένα θερμό ραντεβού με τον πόνο, αλλά ακόμη είμαι ζεστός, θα αργήσει λίγο να έρθει (αλλά θα έρθει στο τέλος!). Μπορώ να γυρίσω πίσω μόνος μου, βάζω στην καμπίνα τους 6 ιμάντες, το καπνιστήρι, τις πευκοβελόνες, και τα πέλετ για το καπνιστήρι.
Έχω ήδη στην θέση του συνοδηγού το φορητό ψυγείο, το πεντάκιλο δοχείο με το νερό, και διάφορα αντικείμενα για έκτακτες ανάγκες (Και όχι! Δεν έχω ιώδιο, γάζες, και επίδεσμο! Μαλακία μου!!! Στα υπόψη και αυτό!). Δεν χωράει τίποτα άλλο στην καμπίνα. Τι περισσεύει? Το φτυάρι, η αξίνα, και το συρματόσκοινο που κουβαλώ από τον Σεπτέμβρη και μετά στην καρότσα σε περίπτωση που κολλήσω σε λάσπες.
Ναι αλλά υπάρχει και μια τρυπάρα στην καρότσα, τι θα γίνει εάν είμαι στην εθνική και πέσει εκεί μέσα μια αξίνα? Τι θα βρει πρώτα? Την εξάτμιση μου, ή το μπροστά λάστιχο του φουκαρά που θα είναι από πίσω μου?
Λύση?
Τα χταπόδια που έχω μόνιμα στο φορτηγό, δένω με αυτά με αυτά όσο πιο σφιχτά στα παράπετα όλη την πραμάτεια μου, έτσι ώστε όχι μόνο να μην μπορούν να κινηθούν, αλλά να μην μπορούν να αναπνεύσουν καν, ακριβώς όπως και εγώ πριν από 20 λεπτά.
Περιττό να σας πω ότι κάθε 1-2 χιλιόμετρα διαδρομής κοιτούσα προς τα προς τα πίσω για να δω εάν είναι ακόμη στην θέση τους, όπως και σε κάθε λακκούβα του δρόμου ή σαμαράκι του. 180 χιλιόμετρα με το κεφάλι να κοιτάει δύο φορές εμπρός, και μία πίσω!
Έζησα μια ακόμη μέρα για να πω και αυτή την μελισσοιστορία!
Περιμένοντας τον Γκοντό στα πεύκα (που δεν ήρθε ποτέ!) ξεκουραζόμουν για μερικές μέρες και σκεφτόμουν "Υπάρχει μια τρυπάρα στην καρότσα, 200 μελίσσια σε 20-25 μέρες θα πρέπει να γυρίσουν πίσω στην βάση τους, για τρύγο, και ξεχειμώνιασμα, δεν πρέπει κάποια στιγμή να κάνουμε την αναθεματισμένη βλάβη μην φτάσουμε στο σημείο να μας πέφτουν οι κυψέλες στην Εθνική οδό?".
Οι συζητήσεις με τους μελισσοκόμους και ξυλουργούς που είχα κάνει εδώ και χρόνια μιλούσαν για ένα κόστος 100-150-200 ευρώ για 1-2 φύλλα από κόντρα πλακέ θαλάσσης ("Να βάλεις το καλό το Ρωσικό!!! Είναι ακριβότερο, αλλά είναι και πολύ καλύτερο από τα άλλα" Τάδε έφη 85χρόνος μελισσοκόμος - ξυλουργός! Δύο ιδιότητες που μάλλον ήταν απολύτως σχετικές με το πρόβλημα που αντιμετώπιζα! Χα χα χα).
100-150-200 ευρώ, αλλά αυτά πριν τον πόλεμο στην Ουκρανία (και για φανταστείτε ποιος άλλος συμμετείχε? Η Ρωσία! Που έκανε "Το Καλό, το Ρωσικό, το κόντρα πλακέ Θαλάσσης"!) άραγε πόσο να είχε τσιμπήσει τώρα το σχετικό υλικό?
Καλή ερώτηση αυτή!
Η οποία ερχόταν να προστεθεί στο θα χρειασθώ 30 δρομολόγια για την Χαλκιδική για να πιάσω μέρος, να μεταφέρω σε δύο δόσεις τα μελίσσια, να κάνω τον τρύγο εκεί στην πρώτη παρτίδα μελισσιών για το πρώτο χέρι, και θα πρέπει να φέρω όλα αυτά τα μελίσσια πίσω, ατρύγητα, από το δεύτερο χέρι του πεύκου, μπας και γλυτώσω κανένα 500αρι ευρώ.
Χμμμμ! 30 δρομολόγια, 9000 χιλιόμετρα συνολικά, 70-72 ευρώ το δρομολόγιο, σούμα 2100 ευρώ τα πάνε έλα για Χαλκιδική!!!
Πάμε παρακάτω, θέλεις τουλάχιστον 100 πλαστικούς 27κιλούς κουβάδες για να κάνεις αποθήκη για το μέλι που θα βγάλεις, 4,5 ευρώ ο ένας, άλλα 450 ευρώ μόνο για αυτά. Πλαστικά τρίκιλα και γυάλινα μονόκιλα μια 200αδα ευρώ, σούμα 650 ευρώ.
Γυρεόπιτα για 100 μελίσσια που είχαν παραμείνει στα δύο χέρια του πεύκου, 100 κιλά, 1,70 το κιλό, σούμα 170 ευρώ.
Επισκευή ιμάντα πόμπας φορτηγού (βλέπετε προηγούμενη ανάρτηση του blog Κάθε φορά που πεθαίνει ένας μικρός μελισσοκόμος της ψυχής ) , συν γενικό σέρβις για να περάσει το φορτηγό από ΚΤΕΟ (τακάκια, αναρτήσεις, λάδια, ξύδια, φώτα, συν ακρόμπαρα τιμονιού, και συνεμπλόκ οδηγού, μια που ξαναπέρασε από το ΚΤΕΟ για αυτά), συν αλλαγή ελαστικών τετράδα (συν μια έξτρα δυάδα μπροστά λάστιχα, γιατί η πρώτη τετράδα μας έβγαλε εξόγκωματάκι στο λάστιχο του οδηγού στην δεύτερη διαδρομή τους για Χαλκιδική!!!), σούμα 800 ευρώ.
Επίσκεψή κάθε 15 μέρες στο σούπερ μαρκετ από εκεί που ήταν στα 77-82 ευρώ, πήγε στα 119-137 ευρώ! Και φυσικά ΙΚΑ, σύκα, εφορίες, ασφάλειες, σού ξου, μού ξου, τα κλασικά!
Να πρέπει να έχεις και κάποια χρηματικά διαθέσιμα επάνω σου για να κάνεις καμία πόμπα εάν ξαναμείνεις με την πράσινη γεμιστή πιπεριά, ή σπάσεις κανένα πόδι κουβαλώντας κυψέλες!
Και όλα αυτά όταν όλοι αντιμετωπίζουν μια παρόμοια κατάσταση με σένα, να κόβουν από παντού (Εκτός από τις διακοπές!!! Απόσταση 6 χιλιομέτρων στον δρόμο Νέων Μουδανιών - Γερακινής μια ώρα και σαράντα πέντε λεπτά για να γίνει τον Αύγουστο! Να τα λέμε και αυτά!) και να βλέπεις τις πωλήσεις σου (και κατά επέκταση τα έσοδα σου) να έχουν κάνει μια κάθετη βουτιά, σαν βομβαρδιστικό Στούκα στο Ανατολικό μέτωπο!
Υπέροχα!
Οπότε το να δώσεις 100-150-200 ευρώ (ή ακόμη καλύτερα σε τιμές μετά πολέμου στο συν 60% όλα τα παραπάνω!) δεν είναι κάτι που σου δίνεται εύκολα ("δεν μου δίνεται ψυχή μου" που έλεγε και η διαφήμιση! Χα χα χα).
Συζήτηση στα προσωπικά μηνύματα στο facebook με φίλο μου μελισσοκόμο, και σε ανύποπτο χρόνο πετάει ένα "Κοίτα να το μπαλώσεις με κάτι, με καμιά λαμαρίνα, μην μπαίνεις σε ακόμη περισσότερα έξοδα, όταν έχεις δώσει τόσα λεφτά μέσα σε τόσο ελάχιστο χρόνο, κράτα καμία πισινή, βλέπεις πόσο στραβά μπορούν να πάνε τα πάντα, μην ανοίγεσαι παραπάνω από ότι πρέπει!".
Και ξαφνικά η επιφώτιση "Ναιιιιιιιιι, μπορώ να το κάνω και μόνος μου! Λαμαρίνα έχω, ψαλίδι λαμαρίνας έχω, μια δύο μέρες έχω πριν πάω να πάρω τα μελίσσια από την Χαλκιδική (ο κλασικός, ο μαλάκας, ο Έλληνας! Που θα κάνει την δουλειά την τελευταία στιγμή και μόνο! Χα χα χα). Θα το κάνω και ανάρτηση στο blog για να πουλάω και μούρη σε όλους σχετικά με το τι άξιο παλικάρι, και καλός νοικοκύρης είμαι! Ναααααιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!").
Οπότε ετοιμαστείτε για καλλιτεχνία πάλι!
Ευχαριστώ για την ιδέα Ζαφείρη!
Και αρχίζουμε με τα συστατικά.
Α/ Βιδολόγος.
Β/ Ψαλίδι λαμαρίνας.
Γ/ Αυτοδιάτρητες βίδες (μου έφυγαν 1,5 ευρώ για αυτές! Καταξοδεύτηκα πάλι! Χα χα χα).
Δ/ Σφυρί 400 gr (Δεν το έχω εδώ γιατί δεν με είχε κόψει όταν έβγαλα την φωτογραφία ότι χρειάζεται!).
Και ένα φύλλο λαμαρίνας που μου είχε περισσέψει από όταν δούλεψα την παρτίδα κυψελών παλιού τύπου (βλέπετε προηγούμενη ανάρτηση του blog Τέσσερα χρώματα Λευκό Γαλάζιο). Δηλαδή αυτό το φύλλο λαμαρίνας το έχω αχρησιμοποίητο να βρίσκεται σε κάποια άκρη του μελισσοκομικού μου εργαστηρίου από το 2014!
Αλλά πάντα ήξερα ότι κάποια στιγμή θα το χρησιμοποιούσα!!! Ακόμη και μετά από 8 χρόνια! Και μετά σου λένε ότι είναι ηλίθιο να κρατάς όλη την παλιατζούρα, και ότι είσαι ένας μαλάκας και μισός εάν είσαι ρακοσυλλέκτης! Ποιος είναι ο μαλάκας τώραααααααααααα!!! Χα χα χα.
Γουστάρετε κόψιμο που έκανα στην λαμαρίνα (η κομμένη φυσικά άκρη είναι στο βάθος! Δεν θα έχεις την μεριά που κόβει πλέον σαν ξυράφι να είναι εκεί που αφήνεις τις κυψέλες όταν τις φορτώνεις)?
Τι αλφαδιά είναι και αυτή πάνω στις σανίδες!!!
Ούτε ουρά για το εμβόλιο να ήταν, που την θαύμαζε ο "Αλφαδιάς" όταν τον ρωτούσαν τα κανάλια! Χα χα χα.
Μα τι ζωγραφιά είναι αυτή?
Τι ομορφιές είναι αυτές ("θα κάνουμε μια ομορφιά" που έλεγε και ο Γιάτζεκ Γκμόχ όταν ήταν προπονητής της Λάρισας και τον ρωτούσαν με ποιο σύστημα θα παίξει η ομάδα του! Χα χα χα)?
Το σφυρί χρειάζεται για να χτυπήσεις την αυτοδιάτρητη βίδα πάνω στην λαμαρίνα ώστε να κάνει μια μικρή τρύπα, και να "πιάσει", και μετά να μπει πολύ εύκολα με τον βιδολόγο (χωρίς αυτό! Γιοκκκκ!).
Μισή ώρα να βιδώνω βίδες, και με τα γόνατα μου να με τρελαίνουν στον πόνο, γιατί στηριζόμουν σε αυτά, και να αποτελώ ένα περίεργο θέαμα για οποιοδήποτε περνούσε μπροστά από το σπίτι μου (κανένας! Ένα έρημο κωλοχώρι πλέον ο Σοχός! Ξεφτίλα!), όπου δούλευα πάνω στην καρότσα του φορτηγού μου!
Έκπληξη για τον καθένα που με έβλεπε, ακόμη περισσότερο για μένα, που με ξέρω καλύτερα από όλους τους άλλους!
Το παιδί με τα δύο αριστερά χέρια!
Και όμως! Έχω αλλάξει πολύ τα τελευταία δέκα - δώδεκα χρόνια, με έχει αλλάξει τελείως η μελισσοκομία!
Δεν είμαι εγώ πλέον, είμαι κάποιος άλλος πια.
Πολύ πιο ικανός χειρωνακτικά, πολύ πιο σκληρός ως χαρακτήρας, υπερβολικά πιο άγριος ως ψυχοσύνθεση.
Ένα δίποδο αγρίμι, ένα επικίνδυνο δίποδο αγρίμι, ένα επικίνδυνο δίποδο αγρίμι με υπερβολική αυτοπεποίθηση!
Κάποιος πέθανε φλεγόμενος μέσα σε μαύρες φλόγες, και κάποιος άλλος αναστήθηκε μέσα από τις στάχτες του.
Αλφαδιά!
Όχι μαλακίες!
Καλά εντάξει, στην προτελευταία σειρά τον έπαιζα και με τα δύο τα χέρια!!!
Χα χα χα.
Πηγαίνω στο βενζινάδικο για να βάλω καύσιμα στο φορτηγό, φίλος ο βενζινάς, βλέπει το αριστούργημα, και λέει "Φιλαράκι πολύ καλή δουλειά, και το έκανες μόνος σου? Μπράβο! Δεν θα σου έκανε καλύτερη δουλειά ξυλουργός να ξέρεις! Αλλά μια ερώτηση? Γιατί έβαλες τόσες πολλές βίδες? 4 θα αρκούσαν! Θα είχες γλυτώσει και μισή ώρα δουλειάς, να κάθεσαι μπροστά από την τηλεόραση να την αράξεις! Τι έβαλες τόσες βίδες και βασανιζόσουν? Πες το! Τις έβαλες, γιατί τις είχες ε?".
"Χμμμμμμ! Να σου πω, εεεεεεεε! Να έβαλα τόσες πολλές βίδες γιατί..... γιατί.... γιατί....... γιατίιιιιιιιι..... Χμμμμμ μάλλον γιατί τις είχα!"
"Ναι το φαντάστηκα αυτό!"
Based on a true story!
Χα χα χα.
Μισή ώρα δουλειάς, ένα ρετάλι λαμαρίνας που περίμενε υπομονετικά σε μια γωνία 8 χρόνια μέχρι να αξιωθεί ο χαϊνης να το κάνει κάτι, και κοτζαμάν 1,5 ευρώ για μισό κιλό αυτοδιάτρητες βίδες!
Και Βουαλά!
Κόστος από 4 δρομολόγια Σοχός - Χαλκιδική και πάλι πίσω, ή από ένα κιλό τροφή για όλα τα μελίσσια μέσα στον Χειμώνα έχει εξοικονομηθεί!
Ένα ατσαλένιο γάντι σφιγμένο δυνατά στον λαιμό του φετινού μελισσοκομικού κόστους μας, που μας ήρθε αγριεμένο και τσαμπουκαλεμένο!
"Το παιδί με τα δύο αριστερά χέρια" και παπαριές!
Μαλάκες!
Ε Μαλάκες!
Να πα να γαμηθείτε όλοι σας!
Χα χα χα.
Adios Amigos Locos
Σειρά Αρπάζοντας από το λαιμό το Μελισσοκομικό Κόστος
Σειρά Το παιδί με τα δύο αριστερά χέρια - Κατασκευές - Πατέντες- Χόμπι (Hobby)
Λάζαρος Μότσανος
Σοχός 05/02/2023
Μπράβο Λάζαρε! Περαστικά κιόλα...Αν γλύτωσε η μέση, "τυχερός" είσαι. Έχε και το νου σου να συνέλθεις, μην το παίρνεις αψήφιστα. Κατά τ'άλλα...μην ακούς...πολύ καλά έκανες και το γάζωσες με βίδες. Είναι ψιλή η λαμαρίνα, κι εσύ φορτώνεις βάρη κ σε ελληνικούς δρόμους εν κινήσει. Επίσης η βάση που έπιασες ξύλο της χιλιοταλαιπωρημένο της πλάκας. Έστω και "ενστικτωδώς" ήξερες πολύ καλά τι έκανες. Αν ποτέ βρεις υλικά και χρόνο και σου 'ρχεται φθηνότερο....λαμαρινογάζωσε και το υπόλοιπο. Βέβαια στο ξύλο σχετικά κοντράρουνε....στη λαμαρίνα γλυστράνε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα, ναι η μέση μου κάνει ακόμη νερά, αλλά δείχνει σαν να θεραπεύεται από μόνη της. Η κατάσταση των ξύλων της καρότσας δεν είναι πλέον καλή, και παίζει το σενάριο να την περάσω όλη με λαμαρίνα (πιο παλιά έπαιζε το σενάριο να την αντικαταστήσω με αλουμινένια, για να πέσει και το βάρος της, αλλά .....). Πολλά τα σενάρια με το φορτηγό, το σενάριο της αντικατάστασης του θα ήταν το καλύτερο, αλλά μια τέτοια επένδυση θα βύθιζε το πλάνο επενδύσεων για πάρα πολλά χρόνια μέχρι να αποπληρωθεί, και δεν είμαι σίγουρος ότι θα άξιζε (σε σχέση με επενδύσεις που μπορώ να κάνω με τα ίδια κεφάλαια και θα μου γλυτώσουν εργασία). Τελικά οι βίδες βοηθούν να μην γλιστράνε οι κυψέλες! Πλεονέκτημα και μειονέκτημα επίσης, έχει η λαμαρίνα πλέον μια επιφάνεια σαν τις σόλες από τους δρομείς στίβου (με τα καρφάκια) και οι κυψέλες (τα τακούνια τους) βρίσκουν διαρκώς σε αυτά και τους εμποδίζει την κίνηση. Πράγματι δούλεψε το ένστικτο σε αυτή την περίπτωση και βοήθησε την κατάσταση.
Διαγραφή